Het lichaam heeft een geheugen. De huid vertoont zich als betere verhalenverteller dan eender welk goed onderhouden brein. De huid vertelt zijn verhaal zonder schroom, gêne of opsmuk aan ieder die het aankijkt. De keuze voor make-up is dan ook niet zo onbegrijpelijk. Alle kleine ,ongewenste verhaallijnen vervagen onder een dikke laag verf. Zoals wij graag onze verhalen vertellen, details uitvergroten, als waren zij belangrijker dan de grote lijnen, de rode draad, die wij soms liever en vaak onbewust tot de duisternis van de vergeetput veroordelen, zo houden wij anderen graag, niet enkel een spiegel, maar ook een schilderij voor. Maar handen liegen niet. Langzaam gaan aders opzetten en verdwijnt de vlezigheid er rond, tot enkel been en bloedvat overblijven. Het vel, bevlekt, geschonden, met blauwe banen erin, ze zijn het landschap gevormd door leven. Ook een hals is eerlijk. Elasticiteit is niet iets wat een mens met ouderdom placht te associëren, niet met karakter en al zeker niet met lichaam. Zoals de gedachten vaker dan op vroege leeftijd gehoopt, diep geworteld raken, en vaak geen zijlingse beweging meer tolereren, zo druipt ook huid langzaam af Het verkiest niet langer te strijden tegen wetmatigheden waar het niet tegen kan winnen. Zwaartekracht wint Halsstarrig als ze is.
