De dag van het vertrek. Vandaag laten we als dit moois achter ons, en gaan terug naar huis.
Eigenlijk hou ik echt wel van dat communegevoel, en de caravan is groot genoeg, het leven buiten is zalig ...
Deze nacht leerden we ook één van de nadelen kennen van het communeleven ... hahaha
Gisteren was, in de caravan naast ons, een nieuwe compagnie aangekomen : 2 koppels, van rond de 60 jaar gok ik zo.
's nachts leek het alsof er een everzwijn gevangen zat in de c'van naast ons .... man man ... wat n gesnurk !
Rond 5 uur moet er iemand uit zijn bed gevallen zijn, want er was hilariteit alom .... Tegen 7 uur waren ze dan ook alle 4 klaarwakker ..
Pff ... dat is vroeg. Nu, Robbe leek er niet al te veel last van te hebben, en sliep rustig door tot rond 10 uur.
Bij mijn tas koffie bestudeer ik mijn voet. Op de foto is het niet zo goed te zien, maar tussen Phelan's and Glenmalure
heb ik Henry's voet op mijn voet gekregen ... en ik zweer je, de zijne wint ... Mijn schoen was zelfs gaan vliegen,
en aangezien het een warme dag was, bleef mijn kous plakken aan de baan ... Mister Henry zag het niet zitten om de
c'van van de buren voor te laten ! Hij wou gewoon niet stoppen. Moest weer eens indruk op Eileen maken zeker ?
Ons lief schattig alpha-mannetje ...
Ons beestjes komen tot bij ons. Ik geniet ervan dat ze nog eens tot bij ons komen. Of het nu bewust of niet is, het maakt
me niet uit, ze staan er. En wij gaan er gretig naartoe !
Zie je dit ongelooflijk knappe paard ? Wel, moest je het ondertussen nog niet weten, dit is HENRY !
We zijn allemaal wat stil van het afscheid, ook de kinderen van de buren hebben tijdens deze onbeschrijfelijke week een
sterke band opgebouwd met ons paarden.
Henry's oren liggen plat, het is zijn plekje ....
Het afscheid is echt hard ... we weten niet of we Henry nog ooit terug zien. We hopen van wel, we hopen dat we deze reis
nog eens kunnen meemaken, dat we Henry terug zien, ...
Lieve John brengt ons als afscheidscado een hoefijzer van Henry. Ik smelt, iets tastbaars van ons ventje.
Dat krijgt een mooi plekje. Wat zijn het toch lieve mensen. Ik krijg een brok in de keel, en nee, ik ben geen janker,
maar ik heb het echt wel moeilijk om afscheid te nemen van deze magische plek.
Het is me opgevallen, tijdens het inpakken kwam ik de apotheekdoos tegen, dat ik deze week niet 1 keer hoofdpijn
heb gehad, niet 1 keer maagpijn heb gehad. Ik, die anders toch een 3 van de 7 dagen per week hoofdpijn heb,
heb hier niet 1 minuut last gehad ... ik schrok wel even toen ik tot dat besef kwam. Zeg me wel veel over mijn leven in België,
en neem me voor de stress niet meer de baas te laten zijn ...
Toen ik de foto's van Henry aan Isa toonde, zei ze dat het geen mooie paarden waren ...
Maar als ik ze zie, krijg ik er niet genoeg van ... zo zie je maar dat elk de wereld op zijn manier ziet.
Ik smel van Henry, ik krijg een krop in mijn keel van het gemis.
Toen ik thuis kwam leek Thomas zo enooooorm klein !!!
Vriendjes ....
En dan vertrekken ze .... into the field ... ik heb Robbe overtuigd dat ze nergens gelukkiger kunnen zijn dan hier.
We willen niets liever dan hem meenemen, maar dit heeft België niet te bieden !
Snel inpakken, voor het laatst de afwas, de afval naar de vuilbakken doen, ... en dan staat de taxi er, om kwart voor 1, een kwartier
te vroeg, een kwartier dat ik nog wou genieten, na het inpakken. Maar ja, het is tijd ....
Hij brengt ons tot in Ashford. Dat kost ons 20 euro. Gek genoeg kostte het ons 25 euro toen we van Ashford naar The Farm werden
gebracht ... tiens ... zou de weg langer zijn in het gaan dan in het keren ????
Robbe geniet van zijn laatste cornetto king, terwijl ik een sigaretje rook.
We rijden mee met de bus van 13:15, de 133, naar Dublin. Eigenlijk een uur te vroeg, maar de bus van 13:15 was er om 13:30,
een aangezien de taxi te vroeg was, hebben we hem dan maar genomen.
Het is wel een eindje rijden met de bus, toch 1 uur en 40 minuten ...
Op weg naar Dublin bedenk ik dat we misschien beter een dagje Dublin meegenomen hadden, het is toch een interessante stad ?
Maar als we er door rijden, en ik zie de mierenhoop van mensen, dan ben ik blij dat we het niet gedaan hebben.
Na de eindeloze rust van de voorbije week, komt die drukte als muren op je af .... gek, dat heb ik nog nooit zo ervaren.
We geven de bagage af aan de drop-off. Dat gaat vlot ! Het leuke aan Air Lingus is dat je zelfs een week vooraf kan inchecken.
Waardoor we ook voor de terugweg al de tickets hebben, en enkel nog de bagage moeten afgeven.
Volgens mij zal dat tij ook nog keren : de rij aan de drop-off is langer dan de rij aan de incheck-balie. Weldra zal het niet meer
interessant zijn om vooraf in te checken, want er zal bijna niemand meer aan de incheck-balie staan.
Eens we verlost zijn van de valiezen, is de gate van ons vliegtuig nog niet gekend.
We zien een internet-access-point, en Robbe wil het heel graag eens verkennen. Gezien de tijd die we nog moeten doden,
vind ik het een goed idee. Een 7 euro voor een uur ... ik vis al mijn enkel geld op, en kom tot een half uur. Juist gepast.
We gaan nog iets eten, en na het eten lezen we het laatste hoofdstuk, en het epiloog van "De Grijze Jager".
Het verlof zit er op, en het boek is uit !!! Als we thuis zijn, kopen we het vervolg.
De gate is gekend, we gaan er op ons gemak naar toe. In feite hebben we geen pasport-controle gehad ... vreemd.
Robbe was al zenuwachtig voor het moment dat ze zijn pas zouden controleren, maar dat is dus niet gebeurd.
De enige plaats waar ze naar onze pas keken, was bij de controle van de tickets, aan de gate, en volgens mij controleerden ze
daar enkel de naam. Zo veel te beter hé !
Om 10 voor 6 vertrekken we. Het gaat vlot.
Het is een korte vlucht, maar door het tijdsverschil is het natuurlijk snel al wat later als we aankomen.
We hebben wel het geluk dat we om 20u15 aankomen in plaats van 20u25.
Dat maakt het haalbaar om de trein van 20u52, richting De Pinte, te halen. Tenminste als de bagage meewerkt !
Het is niet te geloven, maar als snel rollen ons valiezen op de band, en snellen we naar de trein.
We halen vlot de trein van 20u52, richting De Panne !
Dat was het dan .... ons ongevergetelijk verlof.
De vriendelijkheid van de Ierse bevolking is me erg bijgebleven, indrukwekkend.
|
