Match 26 van de KBOV-competitie had DE ultieme afsluiter moeten worden van ons jubileumjaar en tevens het gehoopte kampioenenfeestje moeten inluiden. De smadelijke nederlaag vorige week, tegen ING, zorgde ervoor dat dit wel eens een typische eindeseizoensmatch kon worden waar geen van beide teams nog iets te winnen of te verliezen had. Dit weerspiegelde zich dan ook in de afvaardiging van spelers (8) en staff (5). We hoeven al even terug te gaan in de tijd om nog zo’n ‘magere’ opkomst te noteren. Dat het toen net ook 2 nederlagen en uitmatchen waren op de Plankshotters en ING voorspelde niet veel goeds. Ondanks het feit dat de Vlaamse Ardennen dit seizoen al snel de titelambities konden opbergen bleven ze een te duchten tegenstander en niet te vergeten uittredend kampioen.

De kwaliteiten van onze tegenstander waren genoegzaam bekend maar net daar lieten we ons al meteen ringeloren. Met 2 driepunters op rij namen de mannen van Ronse de match direct in handen. Aan de Young Ones zijde was het zoeken en wroeten om ook maar in de buurt van de korf te geraken. Het vergde enige tijd vooraleer men zich kon aanpassen aan het stugge collectieve blok die men had neergepoot. Het was eerder verrassend dat Aiko, nochtans niet zo’n liefhebber van het fysieke spel en de laatste weken wat minder nadrukkelijk aanwezig, de handschoen opnam. Met sterk insidewerk en een driepunter hield hij de Young Ones in leven maar op zijn eentje kon hij ook niet verhinderen dat men al tegen een 10 puntenkloof aankeek. De Mulder had ondertussen, met zijn geringe gestalte, enkele keren de maat van onze grote jongens genomen waardoor het nog steeds zoeken was om hen een hal toe te roepen. Aanvallend hadden we met een Fred een tweede afwerker in huis gevonden en dat was meer dan welkom want de Vlaamse Ardennen deelden ons met 3 driepunters op rij een nieuwe tik uit. (21-15)

Dat we de Vlaamse Ardennen best monddood konden maken vanachter de driepunterlijn had iedereen al een tijdje door. Met een kort opzittende man-defense werd dit aan banden gelegd maar dit gaf hen dan weer de gelegenheid om met kwieke beentjes enkele verdedigers van ons meermaals het nakijken te geven. We gaven op geen enkel onderdeel van het basketspel thuis. In geen tijd groeide hun voorsprong dan ook uit tot 20 punten (37-17) via een bedrijvige Veldeman.  Boeken toe? In de meeste gevallen wel … of er moest een déclic volgen. Nam de opponent het wat gemakkelijker op of hadden wij geen zin in een 2^de opeenvolgende nederlaag? Iets zorgde er alvast voor dat de verdediging beter zijn rangen sloot en aanvallend er meer variatie in het spel kwam. Matty en Steven boden, een bij momenten niet te stoppen, Fred offensieve steun. De Vlaamse Ardennen kregen het steeds moeilijker om hun wil op te dringen en dat uitte zich meermaals in de ondernomen doelpogingen. Naast het feit dat de terugkaatsers steevast in de handen vielen van Luc, Dimi, Gert en Fred liep men ook vrij regelmatig tegen de shotclock aan. Een onwaarschijnlijk 2-14 zorgde ervoor dat onze kansen nog enigszins gaaf bleven aan de rust. (39-31)

De Vlaamse Ardennen waren allesbehalve onder de indruk van onze opmars. Wat jullie kunnen, kunnen wij evengoed moet men gedacht hebben. Door een gebrek aan alertheid en agressiviteit daarbovenop kwamen we de eerste minuten van het 3^de quarter niet in het stuk voor. We leken een vogel voor de kat toen Veldeman & Co terug een 16-puntenvoorgift hadden. De sneltrein kon enkel met een minuut rust tot stilstand worden gebracht. Behoorde een 2^de remonte nog tot de mogelijkheden? De kopjes werden nogmaals bij elkaar gestoken. Indien we dit nog tot een goed einde wouden brengen mocht het verschil maximaal 10 punten bedragen voor het laatste quarter… en zo geschiedde. De wil, ‘grinta’ en een tikkeltje geluk hadden duidelijk onze kant gekozen en dat maakte een hemelsbreed verschil. Matty, Aiko en Fred lukten elk een driepunter waardoor we met een 58-48 stand aan het laatste quarter konden beginnen.

Zelf liefst 20 punten maken en de tegenstander tot minstens de helft beperken was de boodschap. Geen gemakkelijk opdracht, misschien zelfs onmogelijk, als je de kwaliteiten van de andere ploeg bekijkt. We konden het op zijn minst proberen. De sterke aanzet van Aiko, met 2 fieldgoals en een driepunter, deden alvast het geloof in de zaak sterk toenemen. Dit laatste quarter leek alvast heel sterk op het eerste quarter maar dan wel met de rollen omgedraaid. De Vlaamse Ardennen liepen zich steeds vaker vast in ons collectief sterke defense. Er was bij momenten geen doorkomen aan en indien dit toch lukte, moeten we toegeven, was de afwerking maar povertjes. Steven en Sid staken inmiddels offensief Aiko en Fred een handje toe waardoor de tegenstrever zijn focus op meerdere pionnen moest blijven behouden. Tot op heden hadden we nog geen seconde aan de leiding gestaan in dit treffen maar we hadden er ook nog nooit zo dicht bijgestaan. Met nog 2’30” op de klok was het onmogelijke werkelijkheid geworden. Via enkele splijtende drives van Fred hadden we de fakkel overgenomen van een stuurloos Vlaamse Ardennen. Iedere score was van tel en elke misser kon de partij terug doen kantelen. In een bloedstollend slot, waarin iedere seconde minuten leken te zijn, rondde Luc nog 2 vrijworpen feilloos af waarna Aiko met een fieldgoal niet alleen zijn sterke partij bekroonde maar tevens een onwaarschijnlijke overwinning op het scorebord toverde. Eindstand: 69-70. (C.T.)

Deze mooie overwinning betekende meteen ook het einde van het seizoen 2015-2016 waarin we net als vorig seizoen helaas sneuvelden in het zicht van de meet. Met slechts 4 nederlagen mogen we fier en tevreden terugblikken op een heel sterk seizoen. Langs deze weg willen we ook iedereen bedanken die zich dit seizoen op de één of andere manier heeft ingezet of gesympathiseerd heeft met of in ons team om tot dit succes te komen.

We zien jullie graag, allemaal, volgend seizoen terug!!

Speelden: Matty 6, Sid 2, Fred 27, Gert, Dimi, Luc 6, Steven 6 en Aiko 23.

5 driepunters