Weken op voorhand was de match tegen BBC ING aangestipt in ieders agenda als zijnde de beslissende match in het KBOV kampioenschap. Terwijl heel het land praktisch lam lag of ‘significant’ nu wel het juiste woord was om te gebruiken in een tijd van terreurdreiging had de Young Ones aanhang wel grotere bekommernissen maar dat haalt dan wel de wereldpers niet. Logisch uiteraard, maar toch leek die ene match het summum van euforie te moeten weerspiegelen. Er waren 3 opties. Winnen met 8 punten of meer verschil betekende dat de Young Ones zich voor het eerst in 25 jaar tot kampioen konden kronen en dat in hun jubileumjaar. Winnen met minder dan 8 punten verschil, dan was een overwinning op de Vlaamse Ardennen nodig om zich alsnog tot kampioen te mogen uitroepen. Of, ’t ja verliezen en een kruis mogen maken over de eigen titelambities en lijdzaam moeten toezien hoe ING de champagne zou ontkurken. Met dat laatste hielden we liever niet al teveel rekening want voor de gelegenheid waren enkele WAG’s en sympathisanten uitnodigd. Met een volledige spelerskern en staff was ook daar niks aan het toeval overgelaten.

We wisten maar al te goed dat alles op de juiste plaats moest vallen en de ploeg zijn beste form zou moeten benaderen indien we ING het vuur aan de schenen wouden leggen. Met mannen als Robeyst, De Caluwé, De Visscher en Van Hecke had ING niet toevallig de productiefste groep van deze competitie.

De partij startte furieus. Zowel Fred als De Visscher trokken elk met een driepunter hard van leer. Met Kenneth onder de borden hadden we een extra troef voor handen en dat werd duchtig uitgespeeld. De combinaties tussen de Young Ones pionnen verliep heel erg vlot en dat bracht de tegenstander toch heel even van de kaart. De thuisaanhang genoot met volle teugen van het gebrachte samenspel al viel toen al op dat enkel Fred en Kenneth voor de puntjes zorgden. Aan de overzijde was het vooral uitkijken naar het moment dat Robeyst de weg naar de korf zou vinden. Vooralsnog waren het De Visscher en De Caluwé die ING in het spoor hielden. Na goed 7 minuten hadden de oranjehemden het kloofje gedicht en niet toevallig via Robeyst. Niet veel later had de tegenstander al de leiding overgenomen en een kleine voorsprong bij elkaar geshot. Met 3 van de 4 omgezette vrijworpen kon Aiko enigszins milderen. Na 10 minuten en een 23-27 tussenstand hadden de supporters een leuke helft gezien maar coach Chris zat wel met defensieve kopzorgen.

Aanvankelijk leken de wijzigingen in defense weinig impact te hebben want Robeyst opende met alweer een driepunter, in totaal al de 6^de voor de tegenstrever. Totaal onverwachts stokte echter de precisie van uitvoering. Helaas voor ons aan beide kanten. Alsof de duivel ermee gemoeid was kregen beide teams plots minuten lang geen bal door de ring. Van de uitstraling van het eerste quarter bleef weinig of niks meer over. Terwijl iedereen hoopte dat onze motor als eerste terug zou aanslaan waren het echter De Caluwé en Van Hecke die terug de score konden aanzwengelen, weliswaar vanop de vrijworplijn. Het duurde tot diep in het tweede quarter vooraleer de bordjes aan onze kant nog bewogen. Niet toevallig was het Fred die, ook via vrijworpen, ons van grotere schade kon behoeden. Het feit dat Kenneth steeds meer in de greep kwam te zitten van een dubbele mandekking zorgde ervoor dat enkel Fred kon scoren in het 2^de quarter. Een situatie die allesbehalve lang houdbaar was. Met een 33-41 ruststand was nog niet alles verloren maar de titelambities kreeg hiermee al een stevige tik.

Terwijl een knappe driepunter van Matty nog een sprankeltje hoop bezorgde maakte ING al snel brandhout van enig weerwerk. Robeyst, De Visscher en Van Hecke pikten de draad van het eerste quarter op en daar had niemand een pasklaar antwoord op. Hingen we aan de rust nog niet in het canvas dan leidde het derde quarter niet tot de minste twijfel hierover. ING overklaste ons op alle vlakken van het basketball en een ware afstraffing was in de maak. Een ploeg die met een ongelofelijke precisie scoort zowel vanop de vrijworplijn als van (ver) achter de driepuntlijn kan je enkel stoppen in een superdag en die hadden we geenszins. Na een 7-22 tussensprint was het boeken toe en de ambities opbergen (40-63).

Een vierde quarter hadden zowel spelers als thuisaanhang maar al te graag geskipt maar ook daar konden we niet aan ontsnappen. In tegenstelling tot het vorige quarter konden we toch iets meer weerwerk bieden, al was het maar omdat de tegenstander het oogluikend toeliet. Met een pak meer scorend vermogen had ING zelfs in het laatste quarter niet de minste moeite om hier de bovenhand te nemen. De trefzekerheid van Robeyst (27p), De Visscher (17p), Van Hecke (15p) en De Caluwé (12p) kenden dan ook geen enkel teken van verzwakking terwijl aan onze kant enkel Fred (32p) zich in de dubbele cijfers kon shotten. Zoals zo vaak de laatse weken waren we teveel afhankelijk geworden van zijn bevliegingen om het laken alsnog naar ons toe te trekken. Tegen een collectief sterk en uitgekookt team als ING is dit dan ook onbegonnen werk. Wie dacht dat Robeyst de mooiste driepunter van de avond op zijn conto kon schrijven had het lelijk mis. Andy zette met een fenomenale driepunter van aan de middellijn de zware 61-86 eindstand op het bord. Deze pandoering kwam misschien als een ware kaakslag aan, bij sommigen zelfs letterlijk te nemen, maar iedereen van de lichtblauwen kon zich vinden in het feit dat ING de terechte kampioen was. De evenaring van vorig seizoen als vice-kampioen zal andermaal het hoogst haalbare voor ons team worden wat in een steeds hoger aangeschreven en sterker wordende competitie zeker geen troostprijs is. (C.T.)

Speelden: Matty 3, Vollie, Stanny, Sid 2, Fred 32, Bart, Dimi 1, Luc 2, Steven, Andy 7, Aiko 8 en Kenneth 6.

7 driepunters