Na een heerlijk weekend, waarin onze heren op zaterdagavond/nacht danig de beentjes konden strekken op de ‘Stanny-Kristien- Ella’-fuif, werd op dinsdagavond alweer verzamelen geblazen om een, op papier, gemakkelijke tegenstander te bekampen. De Plankshotters, de betekenis werd ons later duidelijk, konden tot op heden amper 1 van hun 7 wedstrijden winnend afsluiten. Onderschatting was evenwel niet op zijn plaats want tegen de overige topploegen werd met slechts met een minimaal verschil verloren. Voor een wedstrijd tegen een compleet nieuwe ploeg uit de reeks was het dus eerder een stap in het onbekende. De meeste spelers en ref hadden een verleden bij Wezenvrienden, later ook meer hierover. Coach Chris moest lijdzaam toezien hoe zijn selectie automatisch werd uitgedund. Andy (rug) en maar liefst 3 centerspelers (Gert, Kenneth en jawel Aiko), gaven verstek.

Door het vroege aanvangsuur en met een verplaatsing naar Geraardsbergen voor de boeg was het puzzelen om iedereen tijdig aan de opworp te krijgen. Het ietwat petieterige terrein, waar de vleugels op stelten dienden te gaan lopen om een driepunter te kunnen scoren, uitgerust met de vintage plexiglasborden nodigde niet direct uit voor ons favoriete spel. De openingsfase verliep desalniettemin vrij aardig. Fred nam de opener voor zich door eentje ‘op nen plateau’ simpel af te werken. Bij de volgende aanval nette Sid zijn ondertussen gekende shotje van aan de zijlijn. We leken opnieuw af te stevenen op een leuke partij tot er letterlijk iets knakte. Fred schoof uit en na amper 2 minuten spelen verzwikte hij zijn voet. Onze ploeg was lichtjes aangeslagen en de Plankshotters kregen stilaan greep op de wedstrijd. Het lichte overwicht in gestalte zorgde ervoor dat de terugkaatsers vaak in handen van de tegenstrever terechtkwamen. Na 2 eerder mislukte driepuntspogingen had Bart een productievere spot gevonden dichter bij doel. Met enkele fraaie shots bracht hij ons terug in het spoor van de thuisploeg. 23-18

Het was even wennen voor ons team om tegen een achterstand aan te kijken. Zouden we dan toch tegen onze eerste nederlaag aanlopen? Liever niet maar voorlopig kregen we geen vat op de partij en dat gaf eerder een vreemd gevoel. Fred had ondertussen zijn plaats tussen de lijnen terug ingenomen maar je kon niet ontkennen dat de schrik er duidelijk in zat. De potige tegenstander hakte er dan ook te pas en te onpas stevig op los en de enige aanwezige ref had duidelijk moeite om alles te (willen) zien. De afwerking aan onze kant kende ook geen hoogdagen en de verworven vrijworpen al evenmin. We konden maar best een kaarsje branden dat Bart de weg naar de korf bleef vinden. Net als in het eerste quarter hadden de Plankshotters nog geen remedie hierop gevonden. Het beperkte de schade maar ook niet meer dan dat. Ruststand: 39-33

Wie gehoopt had op enige beterschap in het derde quarter kon maar beter meedansen met de irritante dansmuziek van een driekwart volle zaal met BBB’ers. De keiharde muziek bezorgde ons eerder K(eb) K(ut) K(oppijn). Voor inspiratie hadden we het geenszins nodig. Onze opponent daarentegen bleef de weg naar de korf op regelmatige basis succesvol opzoeken. Enige tekenen van verzwakking waren alsnog niet op te merken, maar ook niet bij Bart. Aan een constant tempo bleef hij vrij aardig, in tegenstelling tot zijn teammaats, afwerken. De geluksvogel zat klaarblijkelijk niet op de schouders van de Young Oners. De mix van het falen in de zone van de waarheid en de steeds opzichtigere spelleiding werkte steeds vaker op de heupen. Daar waar onze invallersbank eerder al werd terechtgewezen om zich te onthouden van enige commentaren werd Sid nadrukkelijk gezocht in zijn nochtans faire defense. Met twee ‘fouten’ in nauwelijks enkele seconden tijd werd coach Chris genoodzaakt om in te grijpen en erger te voorkomen. De toon was meteen gezet en het besef groeide dat dit geen normale 5 tegen 5 zou worden. De Plankshotters daarentegen gniffelden vrolijk met onze frustraties en liepen steeds verder uit. 56-45

Met nog slechts 10 minuten op de klok konden we maar beter herbronnen en het hoofd koel houden. Het eerste verlies was namelijk akelig dichtbij. Met nieuwe moed en frisse ideeën probeerden we de bakens te verzetten maar iedere heropflakkering hield slechts enkele aanvallen stand waarna de Plankshotters de kloof telkens terug uitdiepten tot een veilige 10 punten. Na ettelijke pogingen leek het dan toch te gaan lukken toen Fred na 8 punten op rij het juiste ritme had teruggevonden en eindelijk aanvallende steun kreeg van Steven, Vollie en Dimi. Maar net als enkele minuten geleden stokte de zoveelste remonte na 2 onzorgvuldig gekozen afstandsshots. Terug naar af once again … ? Niet zonder een laatste stuiptrekking van Fred en Vollie in de laatste 3 minuten. Plotsklaps kwamen we terug tot op slechts 3 punten en leek alles nog mogelijk … ja alles … maar helaas voor onze spelers was dat een slechte inworp en iets later een technische fout, eigenaardig genoeg niet terug te vinden op het wedstrijdblad (?? ;-)) voor een gefrustreerde Bart. We ‘wezen-vrienden’ met de tegenpartij zette hierdoor niet alleen een domper op Bart zijn knappe prestatie maar tevens op onze laatste hoop om in de allerlaatste minuut alsnog met een (on)verdiende winst te gaan lopen. (C.T.) Eindstand: 72 – 65.

Speelden: Vollie 6, Stanny, Sid 8, Fred 17, Bart 19, Dimi 2, Luc 4 en Steven 9.

1 driepunter