Na onze zeges tegen Sivi en Santobas, rechtstreekse concurrenten in de subtop, kregen we als kers op de taart van ons drieluik de Vlaamse Ardennen over de vloer. Als onbetwiste leider hadden ze nog een eitje te pellen met ons uit de heenronde. Hun enigste nederlaag, tot nu toe, was er eentje getekend: The Young Ones. Beide teams konden voor deze topper geen beroep doen op een viertal pionnen. Bij the Young Ones ontbrak Bart (rug), Gert (werk), Andy (had wat Extra Time nodig) en Pieter. Voor Pieter kwam er 2 weken geleden abrupt een einde aan zijn spelerscarrière door een knieblessure. Langs deze weg willen we Pieter bedanken voor zijn jarenlange inzet voor ons team. We hopen met z’n allen dat hij een carrièreswitch overweegt en onze ruime staff komt versterken. Deze avond konden we, zoals elk jaar een paar keer, gebruik maken van de diensten van Stefaan De Volder, alias Vollie.

De inzet, prestige, was hoog en dat was van minuut 1 meteen duidelijk zichtbaar. Beide teams knokten voor elke bal en dat leverde enkele hete standjes voor doel op. Luc kon, net als vorige week, de score openen, dit keer met een aardige lay-up. Zijn collega centerspeler, Aiko, had klaarblijkelijk genoten van een week rust en knalde al vrij vroeg zijn eerste driepunter door het net. De tegenstander was meteen gewaarschuwd dat we ons vel heel duur zouden verkopen. Dit ervaren en ongelofelijk op elkaar ingespeelde team breng je echter niet zomaar uit evenwicht. De Vlaamse Ardennen waren allesbehalve aangeslagen en geduldig knabbelden ze aan hun achterstand. Met hun razendsnelle spelverdeler en hun de kluiten gewassen vleugels werd onze verdediging constant op de proef gesteld. Fred en Aiko, sterk spelend onder de borden hielden ons in koers maar Geenens en Veldeman knalden op hun eentje hun ploeg langszij. (18-19)

De versterking van de tegenstrever was er eentje van formaat en hij was bij momenten ongrijpbaar voor onze ploeg. Opvangen als team was onze enigste mogelijkheid en dat lukte dan ook vrij aardig. Als was er één, niet onbelangrijk detail, dat we iets te vaak uit het oog verloren, namelijk de rebound. Hoe vaak de Vlaamse Ardennen ook onbesuisd afwerkte onder doel, veelal kenden ze in de herkansing wel succes. Mede hierdoor konden we nooit echt afstand nemen en bleef het een triller van formaat. Matty nam in het 2^de quarter het voortouw met 2 driepunters. In zijn spoor had Fred al Geenens zijn derde fout aangesmeerd waardoor hij iets meer ruimte kreeg om de basket te vinden. In al onze euforie waren we bijna vergeten dat Stanny zijn vinger had ontwricht bij het testen van de kwaliteit van het truitje bij zijn rechtstreekse opponent. Een kolfje naar de hand van Matty die zonder twijfelen in een soort paringsdans met Stanny zijn vinger terug in de juiste richting zette. Exit Stanny weliswaar.  Een bom van Steven bracht ons terug bij de wedstrijd. Aiko, Matty en Sid brachten onze bank zowat in extase met een 41-36 ruststand.

Het geloof in een 2^de stunt tegen de Vlaamse Ardennen begon stilaan aanhangers voor zich te winnen. Dat er in een partij, waarin beide teams elkaar met het mes tussen de tanden bekampten, ook plaats was voor fairplay bewezen beide teams door een scheidsrechterlijke dwaling te overrulen en dat elk in hun nadeel. Chapeau! Er was dan ook geen sprake van een tifo in onze zaal. In het derde quarter begon Dimi stilaan Luc naar de kroon te steken wat het aantal rebounds, zowel aanvallend als verdedigend, betreft. De afvallende bal kende steevast via Dimi zijn weg naar een volgende fastbreak, iets wat op het lijf geschreven was van Matty, Vollie, Fred en Sid. Van enige verzwakking was nauwelijks iets te bespeuren.  We konden zowaar bijna met een 4punten voorgift aan het laatste quarter beginnen … al was dat zonder de buzzer beater van ene Veldeman gerekend. (56-55)

Misschien kwam die driepunter wel net op tijd. Net op tijd om ons alert te maken dat deze wedstrijd allesbehalve in een definitieve plooi lag. In dit laatste quarter gierden de zenuwen haast bij iedereen door het lichaam. De zenuwachtigheid begon zich ook duidelijk te manifesteren op het terrein. Voor ieder punt werd gestreden alsof het de winning goal was. De refs hielden de teugels strak gespannen en dulden geen enkele tegenspraak, ook al was het de regerende kampioen. Fred maakte dankbaar gebruik van de technische fout. Alhoewel het afwerkingspercentage van onze vrijworpen niet om over naar huis te schrijven was konden we toch hierdoor de Vlaamse Ardennen op enige afstand houden. Dankzij de balvastheid van Fred, Sid, Matty en Vollie konden we vrij makkelijk weerstand bieden aan de pressing, het laatste drukkingsmiddel van de groentjes. De laatste 2 minuten schenen wel uren te duren. Van vrijworplijn naar … vrijworplijn … en weer terug. Fred en Matty hadden uiteindelijk het laatste woord en plaatsten de 70-65 eindstand op het bord. De ontlading was dan ook enorm bij coach, staff en spelers. Een schitterende collectieve prestatie waarin iedereen zich kweet van zijn taak binnen het team. Mede dankzij deze overwinning blijven de Young Ones in de running om vice-kampioen te worden. (C.T.)

Speelden: Matty 11, Vollie 4, Stanny, Sid 2, Fred 18, Dimi, Luc 9, Steven 5 en Aiko 21.