|
Dag 1 | 16/03/2020
Een weekend lang voorbereidingen getroffen, wetende op voorhand dat de verwachtingen lang niet samengaan met de realiteit. Kamers klaargestoomd tot mini klaslokaaltjes, een appeltje, een drankje, wat studiemateriaal allemaal mooi klaargelegd.
Alles om die kleine verwende nestjes de nodige stimulans te bieden om hun quasi toch enkele uurtjes bezig te houden met hun lessen, huistaken etc...
Ze hebben heel goed geslapen deze nacht, met als gevolg een hyperactieve zoon en over-actieve dochter in huis. Oh jee... hopelijk komt dit goed.
'Juf' Sara komt aan en kort overlopen we de activiteiten van de dag en mama begint aan haar eerste call. Corona vliegt ons natuurlijk om de oren en ik ben het al beu uitgelegd waarom ze hun handjes meerdere keren moeten wassen en waarom ze geen vakantie hebben... zucht... blaas... luchtverplaatsing ter hoogte van Erembodegem gesignaleerd...
Waarom geen schermtijd mama? Wel, jullie hebben een activiteitenkalender van de juf en van mij gekregen en tussen 9u30 en 15u30 is er in de week geen schermtijd, nadien mogen jullie zelf kiezen, wat dacht je? Het-is-geen-vakantie. Nood breekt wet schatjes, en we moeten samen echt wel de komende 3 weken overeenkomen... (oh help... discussiëren heeft geen zin mannekes!).
Verliezen we ons hoofd niet? ik weet het even niet meer. De ene moment ga is het total loss gehen met alle berichtgeving en media die op ons afkomt...
Anderzijds kan ik genieten van een bord petaten, groensel en sausissen samen met de kids op een deftelijk uur.
Telewerken is voor mij een zege, ben dan ook heel dankbaar voor de flexibiliteit die wij krijgen van onze werkgever om allemaal collectief van thuis te werken, niet evident voor een Amerikaanse firma, maar wel het juiste signaal. Ik start omstreeks 7u, neem even pauze om 10u15 om dan weer gas te geven tot het middaguur. Want kids en een lege maag = gaat niet samen...
Call nr. 2 van de dag, een heavy one, maar noodzakelijk, we mogen nu niet blijven stilstaan, we moeten de economie 'levendig' houden. Anderhalf uur later ben ik afgepeigerd, moe maar voldaan. We hebben onze leverancier te woord gestaan en overtuigd van onze capaciteiten. Op naar stap 2.
In de vroege namiddag schreeuwt de tuin naar dochter en zoonlief, WIJ WILLEN buiten!!! De nerf geweren in aanslag, de lippen gestift (Linde) lopen de 2 in volledige gevecht outfit inclusief botten naar de net gemaaide tuin. Moeder zal wel ploegen met de grasmachine, vanaf nu wekelijks, om die exotisch mooie tuin te onderhouden. Mijmerend denkend aan al die mooie lente en zomeravonden die eraan komen... zonder Corona liefst...
Realiteit, fictie, de niet zo ver van mijn bed show, alles is op dit redelijk onwerkelijk.... beetje buitensporig zelfs, contact met de collega's en vrienden is onderbroken, nu gaat alles via whatsapp, messenger, skype. Op zich niet zo erg, maar ik kijk nu al zo uit naar wat meer fysieker contact... nu al... Geen idee wat dit gaat geven de komende dagen. Afwachten zeker...
of is het leven nu echt wel even een gevangenis -dixit Lander-
Tot morgen,
V. x
|
