Ik ben Joyce, een jonge vrouw van 22 jaar. Dit verhaal gaat tien jaar terug, naar mijn 12de levensjaar. Op mijn 11 jaar en een paar maanden begon ik plots te klagen van enorme hoofdpijn. Voortdurend was ik moe en hoeveel ik ook sliep, mijn hoofdpijn ging niet weg. Mama stak dit op de beginnende puberteit en toch nog te weinig slaap. Dit was januari 2003 ongeveer. We maakten een afspraak bij de oogarts voor het hele gezin. Mijn papa moest op controle gaan bij de oogarts als beroepschauffeur en we besloten dit samen te doen. Op 26 maart 2003 trokken we met z'n vieren, mama papa zus en ik, naar de oogarts. Daar aangekomen onderzocht ze iedereen. Bij mij keek ze eerst naar mijn zicht en nadien keek ze met een gele bol achter mijn oogballen... Best vreemd, ik zag een gele horizontale lijn en zij kon achter mijn oog kijken! Zijzelf zag dan weer het binnenste van mijn hoofd, alles wat er zich achter mijn oogballen afspeelde... Toen kwam het eerste lastige en zware nieuws. De oogarts vond iets roos achter mijn oogballen... Dit mocht bij een kind van een jaar of 6-7, maar niet bij een 12-jarige. Ze verwees ons door naar het ziekenhuis om daar een scan te laten nemen. Papa had die dag toch vrij genomen, dus maakten we er meteen werk van. Met z'n allen brachten we een hele dag door in het ziekenhuis ... wat een gezinsuitstap. Mama had bij de oogarts te horen gekregen dat ze een bril moest dragen, we trokken na het ziekenhuis onmiddellijk richting de Pearle in Schoten. Toen mama haar bril eindelijk had gekozen en we bijna wilden betalen... werd er plots gebeld! De oogarts wou mij zo snel mogelijk terug zien, ze zou de volgende dag nog bellen om het exacte uur te geven. Ikzelf vond het een beetje raar, maar reageerde hier vrij nuchter op. Mama en papa daarentegen zagen onmiddellijk zwarte sneeuw. Die nacht dacht mama meteen het ergste, ze schreef mijn doodsbrief. Mama zag mij sterven in haar dromen... De volgende ochtend bracht mama mij gewoon naar school en ze legde aan de meester uit dat ik elk moment terug weg kon zijn. Niet veel later stond mama daar inderdaad terug. Samen met mama trok ik naar Linkeroever... Papa belde om te vragen of hij ook moest komen want hij had vroeger gedaan. Alsof ik voelde dat het nodig was, zei ik dat ik dat wel goed vond. Ook Bonneke en Ponneke waren gebeld om naar daar te komen om mijn kleine zus op te vangen... Er werd zoveel geregeld, gewoon voor een tweede bezoek aan de oogarts. Een bezoek dat ons leven zou veranderen. Toen ik eindelijk binnen mocht zei de vrouw dat ik achteraan mocht zitten. Identiek dezelfde stoel als de dag voordien. Mama moest dan weer heel dicht bij haar komen zitten. Mijn zusje van 2 liep wat heen en weer en zag er de leut wel van in. De vrouw fluisterde heel zachtjes: 'Joyce heeft een hersentumor.' Ze zei het zacht, maar niet zacht genoeg. Ik had het gehoord, ik wist het, IK had kanker! En zij wou mij weghouden van mijn eigen lichaam en eigen leven? Het ging toch om mij... Hoe rustig ik de dag voordien reageerde... hoe razend ik nu reageerde... Ik schold de vrouw uit voor alles, want zij was degene die mij die ziekte gaf! Zij was de heks in mijn ogen. Mama moest haar verdriet opzij zetten, om zich kwaad te maken op mij en mij op mijn plaats te zetten. Toen mama me eindelijk kon bedaren, waren bonneke en ponneke er om de zus op te vangen. Papa kwam de ruimte binnen en plots werd er besproken wat er met mij zou gebeuren. Eén week later, 2 april 2003 zou ik naar het ziekenhuis vertrekken om dan 3 april onder het mes te gaan. Na de oogarts vertrokken we terug richting school. Ik kon geen les meer volgen, maar ik moest wel mijn leerkracht op de hoogte brengen. Onderweg belde mama naar mijn biologische papa, hij wist nog niet dat zijn dochter kanker had. Hij wist nog niet dat zijn dochter door het oog van de naald aan het kruipen was. Een beetje later erachter komen en er was waarschijnlijk geen sprake meer van Joyce, het vrolijke jonge meisje. Op school aangekomen, trokken mama en ik onmiddellijk naar mijn klas. We spraken de meester buiten op de gang. Al schreeuwend stond ik daar, voor al mijn klasgenoten die enkel wisten dat ik naar de oogarts ging. De meester sprak ons goede moed in en liet me terug naar huis vertrekken. Onderweg naar buiten sprak ik mama moed in. Ik was de positieve en mama de negatieve. Hij ging binnen in de klas en vertelde hen dat ik kanker had en geopereerd moest worden. De leerlingen die eerst dachten dat ik huilde omdat ik een bril moest dragen, huilden nu zelf omdat ik dood kon gaan. Kanker, wat was dat? Iets dat niemand kon vatten... De dagen die volgde, ging ik gewoon naar school. Ik wou er zo min mogelijk aan denken. 2 april 2003, een woensdag, vertrok ik naar school. Ik wou mijn beste vriendin (toen toch), een gelukkige verjaardag kunnen wensen en samen met de rest les volgen. Mama kwam me net iets vroeger als anders halen en had een broodje van Scala's bij... In de auto at ik mijn broodje op... Samen met mama reed ik naar het Paolaziekenhuis, het kinderziekenhuis van het Middelheim te Wilrijk. We schreven mij in en vertrokken richting mijn kamer op de P5. Geïnstalleerd in mijn kamer, kwam ook mijn specialist eraan. Een vrolijke hollander! Hij zei dat ik nog eens een scan moest laten nemen, zodat ze exact zouden weten waar de tumor zich bevond. Na die scan, kwam hij terug. Hij scheerde een beetje van mijn haar weg, zodat het niet teveel zou opvallen en plaatste rare bolletjes op mijn hoofd. Het was mouche, maar kleefde en het waren bijna torentjes! Die avond kroop tergend traag vooruit. 3 april 2003, het moment van de waarheid! Hier wisselden dan de rollen, mama werd positief en ik werd negatief. 's Morgens kwamen ze me wakker maken. Ik stond als eerste gepland om te opereren... Om 8 uur lag ik daar dan... Vast besloten om niet te slapen! Ik zou weten wat ze deden met mijn hoofd... tot ze dat ene gas op me loslieten en ik tot drie kon tellen ... Wat er dan gebeurde is een zwart gat... Rond 15u30 ongeveer werd ik terug wakker. Grote euforie bij mama, papa en mijn biologische papa. Alledrie kei gelukkig dat hun meisje terug ademde en kon praten. Ik was ook blij hen terug te zien, maar wat ik niet wist was dat er een buis in mijn hoofd zat. Een buis met een diameter van ongeveer 3 cm. Die buis moest het vocht/bloed uit mijn hoofd wegzuigen... Toen ik hen terugzag, wou ik volledig rechtzitten en hen knuffelen... De schok van die buis kwam harder aan dan verwacht. De buis trok mij onmiddellijk terug mijn bed in en dwong mij om te liggen... Vlak voor ik wakker werd heb ik blijkbaar ook de verpleegsters op hun plaats gezet. Ze wilden mij dafalgan geven, iets waar ik niet tegen kan. Ik zei hen dus dat dat geen goed idee was. Op de ontwaakkamer was de euforie om mijn ouders terug te zien van korte duur. Plots begon ik aan mijn eerste zaagronde tegen mama. Ze moest onmiddellijk de school blijven bellen, zodat de leerlingen wisten dat ik terug wakker was. Aangekomen op intensieve begon ik mijn tweede zaagronde ... Ik had honger en dorst en wou het liefst van al een boterham met choco en een cola. Na lang zagen, kreeg ik wat ik wou! Mama had dan wel de opdracht om te noteren hoe ik mij nadien gedroeg (gaf ik over, bleef ik normaal doen, etc.) Op mijn kamer aangekomen werd alles terug beter. Ik voelde me steeds beter en beter, en wou ook steeds meer kunnen doen. Mama waste regelmatig mijn haar en zodra de buis uit mijn hoofd werd verwijderd, voelde ik een en al vrijheid. Na één week mocht ik terug naar huis! Weg van dat ziekenhuis, weg van die dagelijkse prikjes... het enige wat overbleef waren pillen om de pijn te verzachten en pillen tegen epilepsie. Toen ik terug thuiskwam was het net paasvakantie, waardoor ik nog rustig kon herstellen. Na de paasvakantie bleef ik nog enkele dagen thuis om dan op woensdag terug naar school te gaan... De klas had een groot feestje georganiseerd en lieten ze eindelijk de grote knuffel zien die mij al die tijd had vervangen. De meester vond dat het geen moment voor les was, dus hielden we een klein feestje! Ik had een cadeautje voor de klas, voor alle steun die ze me gaven en zij hadden dingen voor mij omdat ze blij waren dat ik terug was. Twee jaar later, op 3 augustus vertrok ik terug naar het ziekenhuis... De dokters hadden via een scan terug een klein stukje tumor ontdekt... Deze operatie was ik enorm bang. Ik was bang om volledig blind te worden. Enerzijds doordat ik al een deel breedtezicht kwijt was door de vorige operatie, anderzijds door een artikel in joepie... Een meisje was blind geworden na een operatie aan een hersentumor! Mijn dokters toen hebben me zitten geruststellen. Deze keer kreeg ik zo geen plakkers op mijn hoofd. Ik had nu al een luikje. Ze moesten dit enkel openmaken en opereren... De operatie op 4 augustus 2005 duurde dan ook niet zo lang... Het was maar een operatie van enkele uren. Op de ontwaakkamer begon ik dan plots te zingen. Ik voelde me enorm goed en gelukkig. De moment om naar mijn eigen kamer te mogen leek nu zo ver weg, het bleef maar duren. Omdat ik zo goed was, mochten ook enkele vrienden op intensieve komen en ook mijn kleine zusje. Na een week ging ik terug naar huis en herstelde ik daar verder. Mijn breedtezicht was terug aangetast. Sindsdien blijf ik op controles gaan en blijft het ziekenhuis een terugkerende verblijfplaats, gelukkig maar voor een paar uur en niet voor dagen.
Dit was mijn verhaal... reacties zijn altijd welkom!
