Als je het geluk hebt om in je leven één iemand te vinden waarvan je denkt dat is een soulmate dan heb je eigenlijk al veel geluk. Ik heb het geluk gehad er een paar in mijn leven te hebben. Jammer genoeg heb ik al van enkele ook al moeten afscheid nemen. Onder andere van Mieke. Een levenslustige mooie, moedige dame van toen ik haar leerde kennen 26 jaar. Ik heb haar toevallig leren kennen in het ziekenhuis. Ik lag er voor pijnbehandeling aan mijn rug en ik lag op een kamer van twee maar ik lag er alleen. Als ik daar 1 dag lag kwam er een dame binnen en ik zag direct dat ze ernstig ziek was want ze was lijkbleek en ze had zon bandana rond haar hoofd waardoor ik direct doorhad dat ze kanker had. Maar ik deed alsof ik niks zag. Ik zie en hoor haar nog binnenkomen. Hallo, ik ben Mieke en ik heb kanker maar ik wil niet op de kankerafdeling liggen. Mag ik deze kamer met jou delen aub? En ze haalde een stang sigaretten uit en vroeg me of dat ik ook graag een sigaretje rookte. En poef, die klik was daar. We keken naar elkaar en begonnen te lachen. Ik zei dat ik er totaal geen probleem mee had en dat ze gerust bij mij kon blijven. En als je daar dan een hele dag naast elkaar ligt vertel je natuurlijk een beetje van jezelf maar bij ons was dat anders. Ze was nog geen drie minuten in de kamer en we waren al op weg naar de rookzaal en we waren al ons hele leven aan het vertellen. Alsof we elkaar al jaren kenden. Ze vroeg me waarom ik daar was en ik vertelde dat ik sukkelde met mijn rug en daar was voor pijnbehandeling en die had echt compassie met me en ging mij helpen als ze zag dat me iets niet lukte van de pijn. Terwijl zij kanker had. Ik was beschaamd maar zij zorgde ervoor dat dit niet hoefde. Ik vroeg haar waarom zij er was alhoewel ik wel al wist dat ze kanker had maar meer wist ik nog niet. Ze hadden zon 6 maanden ervoor ontdekt dat ze eierstokkanker had. Ze had al heel wat onderzoeken ondergaan en ze hadden al gezien dat ze overal in haar buik met uitzaaiingen zat. Toen ze me dat vertelde wist ik eerst niet goed hoe te reageren want ik wist ook wel dat als er uitzaaiingen zijn dat goed mogelijk is dat er niets meer aan te doen is. De reden dat ze er toen was was dat haar dokter een kijkoperatie ging doen om te kijken of ze operatief nog iets konden doen voor haar. Ze hadden haar al gezegd dat als het niet operatief was dat ze dan niets meer konden doen want ze had al 2 van de zwaarste chemokuren gehad en ze hadden niet geholpen. Integendeel het had niks uitgemaakt. Maar de manier waarop zij me dat vertelde was zo positief en ze maakte dat moeilijk gesprek zo makkelijk dat het voor mij makkelijker was om daarop gepast te reageren. Ze vertelde me dat de dag van haar operatie als ze vlug terug bij mij op de kamer zou zijn dat het niet goed zou zijn want de bedoeling was dat ze zoveel mogelijk kanker wegnamen dus als ik haar kon bezoeken in de intensieve zorgen was er wel nog hoop voor haar. Mieke was dan 26 jaar en ik heb nog nooit zon positieve vrouw gekend. Ze had nochtans geen makkelijk leven gehad. Haar echte vader nooit echt gekend en met haar moeder een rare band. Ze was al es getrouwd geweest met een man die meer op café zat dan thuis bij zijn vrouw en twee schatten van kinderen. Twee zonen een van 6 jaar en een van 3 jaar. Nog zon jonge kinderen. Ze heeft er dan een eindje alleen voor gestaan met haar twee kinderen maar is dan de liefde van haar leven tegengekomen een paar jaar voor die verschrikkelijke diagnose. Ik geloof dat ze nog maar 2 jaar samen waren toen ze ziek werd. Maar het was zon schoon koppel. Op den duur kende ik al haar moeder, stiefvader en haar man werd alsook een vriend. De avond voor de operatie hebben we nog een toffe avond gehad in de rookzaal en door dat de verpleging wist van haar situatie waren ze wel vriendelijk en wat meer toegeeflijker. Ik weet nog dat ze met zoveel machines aan haar lijf zat dat ze niet kon lopen maar ze wilde en ging eentje gaan roken. Ik ben dan een rolstoel gaan stelen van een andere afdeling en haar daarin gestoken maar pas toen we vertrokken hadden we door dat die banden volledig plat stonden van die rolstoel. We hebben daar alle twee zeker een kwartier staan gieren van het lachen dat zelfs de verpleging kwam kijken en meelachte. Op den duur kende iedere verpleger ons al. De dag van de operatie was aangebroken en ik was bijna meer nerveus dan zij. Dat komt wel in orde zei ze. Je komt me wel bezoeken op intensive care. Als je me vlug hier terugziet dan is het niet goed. De blik in haar ogen toen ze haar bed wegrolden naar de operatiezaal sprak boekdelen. Ze was bang. Maar toch zei ze met haar lachje tot op intensive care é. Haar man en moeder bleven bij mij op de kamer en de verpleegster bracht ons een tas koffie. Na nog geen half uur zie ik de hoofdverpleegster binnen komen en ik zag direct aan haar gezicht dat het niet goed was. Haar man moest meekomen want de chirurg wilde met hem spreken. Ik ben dan efkes moeten weglopen want ik wist al wat dat betekende. Kben naar buiten gaan roken en gebeld met mijn ventje. Ik was efkes in alle staten. In die paar dagen hadden we elkaar zo leren kennen en kwamen we zo goed overeen dat ze voor mij een beetje een zusje was. Ik ben dan zo vlug mogelijk terug naar onze kamer geweest want ik wist dat ze niet lang ging weg zitten. Het moment dat ze haar bed binnenrolden draaide ze haar hoofd naar mijn richting, keek me aan en begon hysterisch te huilen. Ze besefte door dat ze mij zag dat het niet goed was. Gelukkig was haar man en moeder daar want ik ben weggelopen en ben zeker 2 uur weggebleven. Ik vond ook wel da ze nu efkes tijd met haar man en moeder kon alleen gebruiken. Ik had altijd mijn gsm bij me en plots belde ze me of dat ik nog lang ging wegblijven want ze wilde eentje gaan roken. Ben dan teruggegaan en ik zei haar dat ik efkes niet wist wat te zeggen. Ze stelde me direct gerust en we zijn naar de rookzaal geweest en daar de avond al pratend doorgebracht. De ochtend erop stond haar dokter plots in de kamer en ik zag aan zijn gezicht dat dit geen gezellig gesprek zou worden. Ik stond al op om weg te gaan maar Mieke wilde dat ik erbij bleef. Ook haar man was daar al toevallig en gelukkig maar. Gelukkig wist die dokter wel hoe hij dat moest aan boord leggen maar was wel eerlijk. Hij zei haar dat haar opengedaan had en direct gezien had dat haar volledige buik en onderbuik vol zat met kanker. Hij vergeleek het met pluizen kankerballejtes die overal aan vast zaten en een soort tapijt vormden op haar darmen, lever, baarmoeder enz Hij zei haar dat het echt geen zin had om dat te beginnen wegnemen want het zou al zo vlug terugkeren of dat hij het wegnam en dat het gewoon teveel was. Haar volledige buik en onderbuik zat vol. Haar enige vraag was nog. Hoelang heb ik nog? Hij kon haar daar geen precies antwoord op geven maar hij vermoedde nog zon maand of zes. Toen ik dat hoorde kwam ik slecht en ik hoorde Mieke toen ook wenen want 6 maanden is echt wel kort. Vooral voor zon situatie. Hij had haar gezegd dat van het moment dat ze zich goed genoeg voelde om naar huis te gaan dat ze mocht gaan. De volgende dag is ze naar huis gegaan maar we hebben eerst nummers uitgewisseld en beloofd contact te houden. De avond ervoor in de rookzaal had ze me gevraagd of dat ik haar laatste 6 maanden wilde haar vriendin zijn. Ik kon dat niet weigeren want ze was al een vriendin voor me en zelfs iets meer. Ik zei haar dan ook direct dat en dat ze me alles mocht vragen dat ik alles zou doen om haar nog gelukkige te maken voor die laatste 6 maand. De dag dat ze vertrokken is kon ik geen weg met mezelf. Ik voelde me zo alleen en die kamer was zo leeg. Ik heb dan ook gevraagd aan de verpleging om voor de rest dat ik daar nog moest liggen om niemand meer naast me te leggen omdat ik wilde alleen zijn. En omdat ze op de hoogte waren van alles waren ze heel begripvol en was het geen probleem. Die zelfde avond stuurde ze me al een berichtje dat ze me miste en dat van het moment dat ik thuis was we gingen afspreken. Na zon 3 dagen denk ik mocht ik naar huis en de dag erna zat Mieke al aan mijn keukentafel koffie te drinken, sigaretje te roken en babbelen. Ze vroeg me om de dag nadien af te spreken bij haar thuis want ze moest me iets vragen. Ik zei:Ok geen probleem zeg me maar waar en wanneer.? De dag erna ben ik naar haar gereden en ze had al koffie klaar gezet en hapjes maar ik zag dat ze anders was dan anders was. Gelukkig was Mieke niet iemand die rond de pot draaide en algauw zei ze me dat ze er haar bij neergelegd had dat ze ging sterven maar dat ze niet wilde sterven als een hond. Want aangezien ze zo jong was hadden de dokters al gezegd dat ze een verschrikkelijke doodstrijd ging strijden omdat haar hart nog zo jong en goed was. Toen vroeg ze me of dat ik getuige wilde zijn voor euthanasie te doen bij haar. Ik zat efkes aan mijn stoel genageld maar na enkele seconden al zei ik haar dat ik het zou doen. Ze legde me uit dat als je euthanasie wil dat je daarvoor 2 getuigen nodig hebt. 1 iemand mag je man of familie zijn maar de 2e getuige moet iemand zijn die geen familie is en geen baat heeft bij je dood. Hoe raar dat ook klinkt. Ze vertelde me dat ik telefoon ging krijgen van de Mantel en dat is een organisatie die zich bezighoud met begeleiden van mensen die terminaal zijn of euthanasie plegen maar ze begeleiden ook de getuigen en nabestaanden. Ze zei me nog dat ik er goed moest over nadenken, dat het zwaar ging worden voor me maar ik had al beslist. Ik doe het zei ik haar. Ze zei me dan dat haar enige wens was dat ze nog een sigaretje kon roken voor ze haar de laatste inspuiting gaven bij wijze van spreken en dat ze wist van me dat ik daar ging voor zorgen hoe dan ook. Enkele dagen later kreeg ik telefoon van een medewerker van de Mantel of dat ik es op gesprek kon gaan naar hen ivm Mieke. We hebben dan nog dezelfde week een afspraak gemaakt. Hele vriendelijke mensen die weten met wat ze bezig zijn was mijn eerste indruk en nog altijd trouwens. Ze zeiden me dat ik goed moest weten waar ik aan begon aangezien Mieke nog zo jong was ging haar lichaam en hart niet zo maar zouden willen opgeven en ze zou vechten zeiden ze me. Haar doodstrijd kon dagen duren omdat ze zo jong was maar we hadden afgesproken dat als het niet meer menselijk was dat haar man en ik ingrepen en de euthanasie gingen opstartten. Dat hadden we haar beloofd. Ze hebben me dan stap voor stap uitgelegd hoe ik zou kunnen zien aan en welke symptomen hoe lang het nog ongeveer zou duren. En me tips gegeven om ermee om te gaan. Mieke was zo gelukkig omdat ik dat wilde doen en ik was zo gelukkig dat ik haar laatste wens kon inwilligen. En ik moet zeggen dat men ventje daar ook de volledige periode achter mij heeft gestaan en me gesteund heeft. Want dat was nodig. De dagen en maanden daarop waren we onafscheidelijk. Elke dag belden we of spraken we af voor naar de markt te gaan of als ze te ziek was spraken we af bij haar. Men ventje en ik waren op dat moment op zoek naar een puppy. We wilden een bruine labradorpup. We hadden nog zolang ons huis niet gekocht en het was altijd men ventjes droom geweest om een eigen grote hond te hebben. Mieke was voor ze ziek was hondentrainster en hondenkapster en een grote dierenvriend. Ze was van plan zelfstandig een zaak op te starten om dieren te verzorgen en alles was in kannen en kruiken tot ze ziek werd en dan heeft ze dat plan moeten opbergen. Dus van het moment dat ze dat hoorde hielp ze zoeken en gaf ze al raad over hoe we hem best opvoedden. Ze was bijna meer enthousiast dan wij waren. En ik had het moeten kunnen weten. Plots op een morgen belde ze me dat ze op weg was naar me met een verrassing. Ze stond hier met een schattige mopshondpup in haar handen en haar gezichtje stond zo gelukkig. Das een moment dat ik niet gauw ga vergeten. En ik zei haar nog van alé Mieke wat doe je nu? Wat gaat er met dat beestje gebeuren als je weg bent?. Want ik wilde het woord dood niet gebruiken. Toen keek ze naar me met haar puppyogen ook en vroeg ze me haar hondje te adopteren als ze gestorven was. En zoals ik haar al de hele tijd niks kon weigeren heb ik dat dan ook gedaan. Een geluk dat ik een ventje heb die me doodgraag ziet en me begreep dat ik haar niks kon weigeren en hij is al een even grote dierenvriend als Mieke en ik. Haar oudste zoontje ging deze lente zijn eerste communie te doen maar aangezien ze maar enkele maanden meer had ging ze dat niet meer meemaken en ze had me al een paar keer gezegd dat dit wel iets was waar ze verschrikkelijk van afzag. Koppig als ze was had ze al een paar keer gezegd te blijven leven tot achter zijn communie. Dat ging haar lukken, zei ze me. Maar we wisten allebei beter. Ik had dat es besproken met haar man en dat was de periode dat op VTM het programma hart voor mekaar uitkwam. Hij heeft het voor elkaar gekregen dat ze voor Mieke haar zoon zijn communie vervroegd hebben zodat ze het nog kon meemaken. Met een echte communiemis met zijn klasgenoten. En ze heeft nog gezwommen met de dolfijnen in brugge ook en dan s avonds een groot communiefeest met vele cadeautjes voor het Vente. Het enige wat me stoorde was dat dat tv gebeuren zo geforceerd was. Alles moest 2 of 3 keer opnieuw gedaan worden want het stond niet goed op beeld. En dat vond ik wel jammer. Mieke was uitgeput na die dag. Maar ik moet eerlijk zijn toen we het programma zagen op tv hadden ze dat heel mooi samen gestoken en het was mooi gedaan. We waren ondertussen al 6 maanden verder en Mieke was er nog altijd alhoewel ze al veel achteruit gegaan was en ze een buikje had waarvan je zou denken dat ze zwanger was maar het was die tumor die zo vlug groeide. Doordat die tumor zo vlug groeide en duwde op haar darmen hadden de dokters besloten om een stoma te steken zodat ze kon blijven eten want het was niet leefbaar van de pijn omdat ze telkens obstructies (zware opstoppingen ) kreeg. Maar die dokters hadden er niets beter op gevonden om die stoma op de verkeerde plaats te steken. Ik weet nog dat ik daar toekwam in het ziekenhuis met een beetje kleren voor haar en haar laptop. Maar ik hoorde haar schreeuwen van de pijn al van toen ik de gang ik kwam, haar huid was grauw en haar lippen stonden schuimig van de pijn. Ik ben de gang ingeschoten en gezegd dat er onmiddellijk een dokter moest komen of dat ik ongelukken ging doen. Ze hadden haar dan nog op een afdeling gelegd die niet meer gewend waren dan een griep of een longontsteking maar ook niks meer en dat was duidelijk. Gelukkig was die dokter daar direct maar wat toen gebeurde vergeet ik nooit meer. Hij kwam binnen en keek naar het gat in haar buik waar de stoma zat en wilde dat ik onmiddellijk vertrok uit de kamer maar Mieke schreeuwde dat ik bij haar moest blijven en ze had zo hard men hand vast dat ik niet weg kon van haar. Ik zei hem dan ook dat wat er ook ging gebeuren dat ik haar niet alleen ging laten. Hij zei me dan dat ik niet efkes moest wegkijken maar ik kon dat niet. Ik zal niet in detail gaan wat ik gezien heb uit respect voor Mieke en de nabestaanden. Blijkbaar waren haar darmen gedraaid en had ze een torso van de darmen en dat is levensbedreigend. Ik was eerst razend op die dokter. Ik zei hem dat een varken nog zo niet moest afzien. Ik vroeg hem of dat hij haar niet een beetje kon verdoven voor hij zon dingen deed want ik heb nog nooit iemand zo horen schreeuwen van de pijn. Dat ging door merg en been. Mieke was er de hele dag van aangedaan. De dokter heeft me dan efkes apart genomen en me uitgelegd dat hij geen keuze had. Het was zo dringend dat hij geen tijd had om verdoving te geven of ze naar de operatiezaal te doen of ze ging sterven op weg naar de zaal. Maar ze hebben dan toch beslist om die stoma te versteken en op de juiste plaats te steken. Maar dat is een van die momenten die me altijd zullen bijblijven maar op een slechte manier dan. Weken en maanden gingen voorbij en Mieke ging achteruit maar bleef optimistisch tot het narcistische toe. Ik weet nog we gingen es naar de markt en we kwamen daar een oude vriendin van haar tegen. Ze hadden elkaar al jaren niet meer gezien en die dame feliciteerde Mieke plots met haar zwangerschap. Aangezien dat haar buikje zo rap groeide door die tumor kon je als je het niet wist niet weten dat het een tumor was want anders zag je zoveel niet aan Mieke want ze had geen chemo meer waardoor ze terug haar had. Dus als je niet wist hoe het zat zou je echt zeggen dat ze zwanger was. Maar Miekes reactie daarop vergeet ik nooit. Ze begon te lachen en zei dat ze niet zwanger was maar dat haar buikje haar tumor was. En ze zei dat zo gewoon dat ik zag dat die vriendin totaal van slag was maar Mieke stelde haar weer gerust zoals ze dat met iedereen deed. Die vriendin vroeg nog of dat ze toch ging genezen é. Met zon toon van dan kan toch niet?! Maar Mieke zei ook weer op haar gewone manier dat ze eigenlijk al over haar tijd was. Ze moest eigenlijk al gestorven zijn. Mieke kon daar op zon makkelijke manier mee omgaan dat ze zelfs soms met de dood lachte. Maar er waren ook dagen dat ze me belde en ze moest toen niet veel zeggen. Ze belde me dan en zei me Mietje het gaat niet vandaag. Ik sprong dan altijd in men auto en ging dan naar haar. Ik heb haar ook soms moeten troosten toen ze me vroeg waarom het met haar moest gebeuren. Maar als ik moet eerlijk zijn en bijna beschaamd om te zeggen maar zij trok me meer op met mijn rugproblemen en met de problemen met mijn dochter dan dat ik haar moest troosten. Ze zijn nog op reis geweest naar Kroätie en ze zijn nog getrouwd. Want het was zo mooi maar ook zo pijnlijk te zien en te voelen hoe graag die twee elkaar zagen. Die man heeft al haar wensen dat ze nog wilde doen voor haar gedaan en ik weet nog dat hij me zei dat hij financieel niks meer zou hebben als ze gestorven zou zijn maar dat dat hem niks kon schelen want hij was er nog en kon nog altijd opnieuw sparen en hij wilde haar in haar laatste maanden van haar leven niets weigeren. Ik snapte hem volledig daarin want ik had hetzelfde gevoel. Ik kon haar ook niks weigeren en dat wist ze. Naarmate de weken voorbij gingen zag ik dat ze vlugger achteruit ging en doordat ze immens veel cortisone kreeg begon ze enorm op te zwellen in haar gezicht en haar handen. We hebben nog samen haar laatste oudejaarsavond gevierd. Een week of 2 voor Pasen kreeg ik een bericht van haar dat haar huisdokter was langs geweest en dat ze in de laatste fase zat. Dat het nu ging over weken en dagen ging en niet meer over maanden. Ik weet nog dat ik geweend heb als een kind. Ik wist wel ondertussen dat ze ging sterven maar ergens blijf je toch diep vanbinnen die valse hoop koesteren. Maar ik heb nooit geweend als ze erbij was. Ik heb toen alles uitgelegd op het werk en mocht men gsm bijhouden voor als het moment er was en ik had zowiezo recht op 3 dagen als getuige. En ik moet zeggen dat mijn werkgever daarin heel begripvol was en nooit een probleem gemaakt heeft. Integendeel mijn baas vond het heel mooi van mij dat ik dat wilde doen voor iemand die geen familie is. Vanaf de dag dat ze dat bericht heeft gestuurd ben ik elke dag bij haar geweest. Zij kon bijna niet meer lopen, liep met zon looprekje en kon niet meer autorijden. En elke dag hebben we voor een stukje afscheid genomen want we wisten dat als het moment daar was het goed mogelijk was dat ze niet meer in staat zou zijn om deftig afscheid te nemen. Ik weet nog dat het mooi weer was die periode en elke dag als ik gedaan had met werken ging ik naar haar. We zaten dan in de tuin. Ik hielp haar dan zodat ze beetje makkelijk zat. Ze kon zo genieten van dat beetje lentezon. Maar ik kon ook door haar zien dat ze wilde leven en hier echt niet weg wilde. Maar ze wou me waarschijnlijk niet belasten maar ik zag het toch. Ze was zo graag gebleven bij haar gezinnetje. Maar zelfs dan vroeg ze aan mij of ik niet te veel pijn had en hoe het men dochter ging. De vrijdagnamiddag voor paasweekend ben ik daar nog geweest en ik zag dat ze moe was. Ze vertelde me dat ze morgen (zaterdag) gingen eten bij haar broer om Pasen te vieren en dat ze dat wel zag zitten. Ze wilde nog es bij haar broer zijn ook als wijze van afscheid. Ik zei haar nog ervan te genieten en hem vele groetjes te doen. De zaterdagvoormiddag toen ik op men werk aan de facturen bezig was begon mijn gsm te trillen. Ik ging apart staan en zag op men scherm dat het Mieke was maar toen ik opnam hoorde ik haar man en ik wist direct waarvoor hij belde. Ik weet nog dat hij me zei het is begonnen, ze vraagt achter je, kan je komen?. Ik heb gezegd dat ik daar direct zou zijn. Mieke had gekozen om thuis te sterven dus ik moest naar haar huis. Ik heb mijn baas op de hoogte gebracht en ben direct mogen vertrekken. Toen ik daar aankwam was de sfeer daar zo raar en ik kan er ook geen gevoel of naam aan geven. Triestig en sereen zo ongeveer. Mieke zag me direct en ik zag dat ze boos was en ze begon een beetje mentaal te missen. Ze wist wie ik was maar ze kon niet altijd op mijn naam komen. Ze wilde niet gaan liggen. Ze wilde alleen rondlopen maar ze was zodanig op dat het moeilijk werd. Maar hoe meer we probeerden van haar te kalmeren en haar te doen gaan liggen werd ze meer en meer boos en agressief. Er waren twee mensen van de Mantel en de huisdokter was er ook. Maar de huisdokter en ik waren en zijn geen beste vrienden. En verder was er haar zus en haar moeder en ik. Haar broer kon het niet aan en dat kon je hem niet kwalijk nemen. Het was verschrikkelijk om te zien hoe ze vocht en hoe boos ze was omdat het moment daar was. Toen we samen aan tafel zaten zei ze plotseling ik zal vanavond niet kunnen gaan eten naar mijn broer é en ik zal ook mijn zoon zijn echte eerste communie ook niet meemaken é. Ik ben aan het doodgaan é? Ik ben eerlijk geweest en haar gezegd ja, je bent nu aan het doodgaan maar we zullen je het zo makkelijk mogelijk maken en als je iets wil moet je het zeggen dan zorgen we daarvoor. Toen herinnerde ze me aan men belofte dat ze nog een sigaret mocht roken voor ze stierf. De huisdokter was daar niet mee akkoord want dit was niet gezond en ze ging haar een rietje geven want ze wist toch niet meer wat ze deed, zei ze. Ik ontplofte bijna! Ik heb haar dan gevraagd om een beetje respect te hebben voor een laatste wens van een stervende en dat ze nu van dat sigaretje ook niet zou doodgaan. En dat ze niet zou moeten durven haar een rietje te geven. Dat dit kleinerend zou zijn voor haar want ze had wel nog heldere momenten, ook al waren het er zoveel niet meer. Ik heb samen met haar een sigaretje gerookt. Ik moest wel helpen omdat ze niet meer wist hoe ze de sigaret moest vasthouden maar het is haar gelukt. Toen haar sigaret op was bedankte ze me en we zagen dat ze wat kalmeerde. We hebben haar dan kunnen overtuigen om een beetje in de zetel te liggen. Maar nog geen kwartier wilde ze opnieuw naar het toilet terwijl ze eigenlijk niet moest. De begeleiders van de Mantel zeiden dat haar onderbewustzijn aan het vechten was en dat ze in haar onderbewustzijn wist dat als ze zou gaan liggen en toegeven aan haar moe zijn dat ze zou sterven en dat wilde ze niet dus vocht ze als een leeuw. Een hele nacht hebben we geprobeerd haar zo goed mogelijk te kalmeren en het haar makkelijk proberen te maken maar ze was agressief en wilde niet gaan liggen of rusten. Ze wilde telkens rondlopen. Tot zondag op Pasen zelf rond 19u waren we allemaal op en ten einde raad en zagen we dat Mieke ook op was en zei de Mantel ook dat het goed zou zijn om de euthanasie in gang te steken. Het had nu al lang genoeg geduurd. Voor haar maar ook voor ons. Ik heb in die 2 dagen geen 1 uur geslapen en heb soms es naar buiten moeten lopen omdat ik het niet meer aankon. Dan belde ik naar men ventje en hij hielp me er dan weer beetje bovenop zodat ik er weer tegen kon. Haar man en ik hebben dan beslist om de euthanasie uit te voeren. Ze hadden ons gezegd dat ze haar gingen in een soort slaap brengen maar dat we best nog es afscheid namen nu want als ze haar in slaap deden ging ze niet meer wakker komen. Ook niet voor efkes. Dat was raar om horen. Ik heb haar dan nog es goed vastgepakt en haar beloofd heel goed voor haar hondje te zorgen. We zijn dan allemaal efkes naar buiten gegaan om haar man de kans te geven nog even met zijn vrouw alleen te zijn. Toen is het allemaal vlug gegaan. Het was gewoon zo raar. Rond 21u op Pasen heeft ze de strijd tegen kanker verloren maar ze is waardig en moedig gestorven. Ik ben zo trots op die meid en heb daarom ook dit stuk aan haar opgedragen. Een prachtige moedige jonge dame die tonnen levenslust had en een veel te groot hart niet alleen voor dieren maar ook voor haar medemens. Ze waren nu gelukkig en ze had zoveel plannen om van haar liefde voor dieren en haar hobby haar zelfstandige job te maken en dan wordt ze zo weggerukt van haar man en kinderen. En wetende dat ze het goed heeft beseft. Ze heeft gevochten als een leeuw en ze heeft de strijd verloren. Maar mijn liefde en respect voor haar gaan nooit verloren. Voor mijn Mieke
