Dit stuk draag ik op aan mijn lieve zus. Mijn zus is mijn zielgenoot. Al van toen we klein waren zorgde ze voor me. We konden heel goed ruzie maken ook hoor. En dan vochten we als jongens tot het bloedde. Maar we konden elkaar geen dag missen. Ik ben als ik ongeveer 11 jaar was 2 weken op kamp geweest met de scouts. En je moet weten, ik was de sloddervos van de twee. Mijn zus was altijd zindelijk op haar kamer en was altijd netjes en opgeruimd. Bij mij was het net omgekeerd. Een poes ging haar jongen niet vinden in mijn kamer. En ik durfde wel es in haar kamer spelen en er daar dan een boeltje van maken. Wat kon ze boos zijn dan! Maar om verder te vertellen, toen ik terug kwam van kamp had mijn zus mijn kamer helemaal opgeruimd, gepoetst en volledig ingericht met mooie spulletjes uit haar kamer. Ik herinner me die kamer nog levendig en zie haar nog staan te wachten op mij. Ze was zo blij dat ik terug was en we hebben elkaar vastgepakt. We hebben in onze kindertijd heel wat meegemaakt en geen goede ervaringen moet ik zeggen. We konden op onze ouders niet echt rekenen. Ons moeder had een serieus drankprobleem en ik kan de talloze keren niet meer tellen dat ze uitgeteld in de zetel lag toen we thuiskwamen van school. En ons vader was internationaal vrachtwagenchauffeur en was maar in het weekend thuis. Als hij al thuis kwam want er waren meerdere keren dat hij langer moest rijden dan een week. En je kan je voorstellen hoe leuk het was mijn vader te zien thuiskomen en zien hoe hij mijn moeder afroste omdat ze gedronken had. Mijn vader was een goed man maar hij was als kind heel verkeerd opgevoed van zijn vader waardoor hij dacht dat slaan en geweld gebruiken een oplossing was voor elk probleem. Telkens zoiets gebeurde zorgde mijn zus dan voor me en we sliepen dan samen in plaats van elk in ons kamer. Mijn vader was een wijnliefhebber en had een serieuze voorraad wijn in de kelder liggen van als hij in Frankrijk met de vrachtwagen boeren moest leveren en in de plaats nogal dikwijls kartonnen plaatselijke wijn meekreeg. Het nadeel was dat als pa weg was met de vrachtwagen dat ma elke dag uitgeteld was en mijn zus heeft es plotseling al die wijn in de kelder in het gootgat gegoten. Mijn vader was razend toen hij het zag en mijn zus kreeg een ferm slag op haar kaak maar toen men zus vertelde waarom ze het gedaan had zag je wel dat hij spijt had van zijn uitspatting. Ook financieel hadden we het niet makkelijk. Ma kocht graag plots voor 30.000 frank (was dat toen nog) bloemen of we kwamen thuis en er stond een gloednieuwe lederen salon in de living waar je als kind al zag dat dit niet de goedkoopste salon van de winkel was. En om eerlijk te zijn had mijn vader ook zijn hobbys die serieus geld kostten die tijd. Hij reed heel graag rally en was er goed in ook. Het nadeel was dat mijn vader naïef was als het op vrienden aankwam. Niemand durfde ertegen beginnen vechten maar mijn vader wilde meer zijn dan maar vrachtwagenchauffeur waardoor hij zijn job opgegeven heeft om een eigen zaak te beginnen. Jammer dat het met de verkeerde mensen was dat hij dat gedaan heeft want dat heeft het hem een financiële kater van miljoenen bezorgd. De gevolgen voor men zus en ik waren dat we dikwijls thuiskwamen en dat er niets meer stond. Alleen een tafel, paar stoelen en onze bedden. Onze stereos (als we er al hadden) of andere leuke spullen van men zus of ik waren ook weg. We wisten toen ook al dat de deurwaarder weer es langs geweest was en telkens een paar dagen erna stond alles terug. Of toch de meeste dingen. Op school stond er aan de ingang een groot groen bord voor mededelingen. Men zus en ik stonden er altijd op onder nog te betalen facturen. In die tijd hadden ze nog het fatsoen niet om daar discreet mee om te gaan. We zijn ook talloze keren verhuisd. Ik geloof tussen mijn geboorte en mijn 14 jaar zijn we zon 8 keer verhuisd. Dus was dat voor ons telkens opnieuw een nieuwe school, nieuwe vrienden maken. Niet dat we daar niet sociaal genoeg voor waren en dat het niet lukte maar het deed telkens pijn dat als je je ergens begint thuis te voelen en je begint echte vrienden te krijgen dan telkens het nieuws kreeg dat we weer es gingen verhuizen. We mochten daar niet op ingaan. We waren kinderen en hadden geen recht op eigen mening. Dat was mijn vader die zon domme dingen ingeprent was van zijn eigen vader. Wat komt dat mijn zus en ik eigenlijk altijd op elkaar waren ingestemd. Als ik problemen had met iemand riep ik mijn zus en kwam zij voor me vechten. Toen ze in de puberteit kwam weet ik nog dat ze dat niet wilde. Ze wilde die wildebras en halve jongen blijven die ze was in plaats van een jonge vrouw waardoor ze altijd losse kledij droeg en een band in haar haar droeg. Ik zie ze nog altijd voor me zoals ze toen was en het is al zolang geleden. Ik weet nog heel goed die ene keer toen ik nog maar thuis was van het ziekenhuis. Ze hadden mijn appendix uitgehaald. Ik was buiten aan het spelen met de buurjongen maar ik moet ergens in ruzie gekomen zijn. De reden herinner ik me niet meer maar ik weet wel nog dat hij heel boos kwam en met zijn voet me een stomp in men buik gaf juist waar de wonde was. Ik ben direct naar binnen gelopen en gelukkige was de snede die opengegaan en buiten de pijn en verschieten was er gelukkig niets ergs. Mijn zusje was razend. Ik zie ze nog vertrekken met de borstel in haar handen naar buiten. Ze keerde terug maar de borstel was in enkele stukken. Ze had hem enkele klappen verkocht en gezegd dat hij met zijn poten van haar zus moest blijven. Ik weet nog dat dat een heel veilig gevoel gaf. En toen die keer een leerkracht me een slag in het gezicht gegeven had omdat mijn bank niet netjes lag. Maar die leerkracht woonde in onze straat enkele huizen verder. Ze heeft een appel genomen en gaan aanbellen en ver genoeg gaan staan om op het moment dat die vrouw open deed ze de appel recht op haar oog kreeg. Met alweer de boodschap dat ze met haar poten van haar zus moest blijven. Ik liet me altijd doen als ik klein was en zij nam het altijd voor me op. Het was maar toen jongens begonnen haar interesse opwekken dat ze veranderd is. Zij is dan eigenlijk echt een braaf meisje geworden en ging zich eerder laten doen. Ik was als ik klein was een braaf kind maar als ik in de puberteit kwam niet meer. Ik liet me niet meer doen en soms ging ik daar wel beetje te ver in. Het is alsof we wisselden van karakter. Toen ik begon te rebelleren begon zij te kalmeren. En nu nog verschillen we van karakter maar er is maar een iemand aan wie ik alles kan vertellen. Er is maar 1 iemand die dezelfde humor heeft als ik. Alleen met mijn zus kan ik lachen dat ik erbij ween en dat mijn kaakspieren pijn doen en dan voor het domste wat je je kan voorstellen. Een domme uitspraak ofzo meer hoeft dat niet te zijn. Maar we kunnen ook goed praten serieus en elkaar oppeppen als het nodig is of kalmeren indien nodig. Het enige nadeel is dat ze bijna een jaar geleden verhuisd is naar het buitenland waardoor we elkaar niet zoveel meer zien. Maar we horen elkaar elke dag en we kunnen elkaar zien op messenger. En in dat klein jaar hebben we elkaar al toch 5 keer gezien. We houden het niet langer dan drie maanden vol zonder elkaar te zien. We zien elkaar wel via messenger maar dat is hetzelfde niet. En haar 4 schatten van kinderen zijn een voor een prachtige persoontjes. Er zitten er nu 2 ongeveer in de puberteit en de jongere twee zijn 5 en 7 jaar. En alle vier zijn het mijn schatten. Ik zou bergen verzetten voor die kinderen. Voor mijn zus natuurlijk ook maar haar kinderen das nog een ander gevoel. Ik voel de verantwoordelijkheid van tante echt wel en wil die opnemen. Ik wil dat ze alle 4 weten hoe graag ik ze wel zie en dat ze altijd terecht kunnen bij me voor alles. De oudsten weten dat al en de kleintjes kunnen de oren van mijn zus zagen om te komen naar tante Mie. Dat is mijn bijnaam voor alle 4. De oudste is daarmee begonnen toen hij klein was en ze hebben dat allemaal overgenomen. Sinds mijn dochter gestorven is hebben we ons testament aangepast. Aangezien we zelf geen kinderen hebben en anders geen familie aan wie we ons huis en alle onze andere spullen kunnen nalaten hebben we alles nagelaten aan men zus haar kinderen. Ons volledig vermogen wordt verdeeld in 4 gelijke delen. We hebben anders toch niemand. En we hebben zelf met niemand zon goede band als met men zus en haar man. En mijn man en haar man zijn al jaren vrienden. Zo heb ik mijn man ook leren kennen. Toen hij bij men zus op bezoek kwam voor men schoonbroer. We zijn zowel familie als vrienden en als ik iemand vertrouw buiten men ventje dan is het wel men zusje en haar man. Ik hoor soms wel verhalen van zussen of broers die geen contact of slecht contact hebben maar ik kan me dat echt niet voorstellen. Ik kan me zelfs men leven niet voorstellen zonder men zus daarin. Mijn ex-man heeft me nog bijna voor de keuze gesteld omdat ik dus zoals ik al zei men zus elke dag hoor of zie toen ze nog hier nog woonde. Hij kon daar niet mee om want als alles later uitkwam kon hij men zus niet uitstaan. En dat was voor mij een van de grote redenen om dat huwelijk op te geven en ik heb daar nog geen minuut spijt van. Ik weet dat je met familie niet verder doet zoals ze zeggen maar zonder mijn zus kan ik ook niet verder. En mijn zus kan niet verder zonder mij. We zijn twee in een zoals ze zeggen.
