Ik zag er echt tegenop om daarover te beginnen schrijven maar ik heb gezegd dat ik alles zal schrijven zoals het is dus zoals iedereen heb ik ook ferm gepuberd zoals ze zeggen. Maar onze thuissituatie was dan ook niet alledaags. Doordat we nogal veel verhuisden konden men zus en ik moeilijk vrienden houden, want vrienden maken is niks maar als je dan verhuist is het contact houden zo moeilijk. Maar gelukkig heb ik altijd men zus gehad en tante Regine. Da was mijn lievelingstante. Ik kon alles zeggen tegen haar. Ze was meer een vriendin dan een tante. En met ma die liever dronken in de zetel lag en pa die nooit thuis met zijn beroep als vrachtwagenchauffeur en dan internationaal hadden we eigenlijk vrij spel om alles te doen wat we niet mochten doen. Maar als pa dan es thuiskwam bracht hij altijd vrienden mee. Als ik daar nu op terugkijk waren dat eigenlijk allemaal sukkelaars die anders alleen thuiszaten en waar mijn vader medelijden meehad. Of oplichters die mijn vader rond hun vinger draaiden met een pakje geld en verhaaltjes. Mijn vader had veel vrienden en was ook heel anders tegen zijn vrienden dan tegen zijn gezin. Ik weet nog heel goed toen hij de eerste keer zijn vriend Fred meebracht. Zijn vrouw had hem juist verlaten en hij liep een beetje verloren. En ik moet zeggen in het begin was da een toffe kerel die zich bezighield met ons en hielp waar hij kon. Tot mijn vader besloot dat hij bij ons mocht komen wonen. Dan begon die vriendelijkheid een beetje te vriendelijk te worden. Ik zal nooit vergeten toen hij de eerste keer s nachts aan men bed stond met zijn vinger op zijn mond en zijn andere hand in een broek. Hij bedoelde daarmee dat ik ma en pa niet mocht wakker maken. Ik heb nog altijd verschrikkelijk veel spijt dat ik niet geroepen heb of toch tenminste iets. Maar weet je ik was 13 toen het voor de eerste keer gebeurde en aangezien hij de hele tijd bij ons was wist hij ook veel van ons. Mijn vader was een strenge man tegenover zijn dochters. Ons haar mocht niet gekleurd of afgesneden zijn en nog zon regeltjes. Wat maakte dat wij veel deden wat ons vader niet wist maar Fred wist het dan wel. En hij hielp ons dan het geheim bewaren als ik s nachts mooi stil bleef. Één voorbeeld: ik rookte eigenlijk al van mijn 11 jaar. Ik weet das verschrikkelijk vroeg maar kan dat niet meer terugkeren en Fred wist dat. En hij wist als mijn vader dat zou weten ik er niet goed zou van zijn. Zoals ik al eerder zie had mijn vader maar een oplossing voor ongehoorzame dochters. Strenge belachelijke lange straffen zoals 6 maanden niet buiten, ook niet voor es naar de winkel. Hij kon dan heel koppig zijn en die 6 maanden volhouden maar aangezien hij niet vaak thuis was en dat ons ma ons ook niet echt in de gaten hield konden we toch in onze strafmaanden zal ik maar zeggen toch es naar buiten naar een vriendin ofzo. Maar Fred wist dat dan ook waardoor hij alleen maar meer middelen had om me te doen zwijgen. Ik heb één keer es mijn hart gelucht bij ma op een moment dat ik dat niet meer aankon en ik wilde weglopen van thuis. Maar daarvoor had ik alles verteld aan ma en had verwacht dat ze als een leeuw voor haar welpen ging vechten maar haar reactie was heel raar. Nu weet ik meer maar toen zei ze me: Ik zal er van spreken met je vader en we zien wel. Enkele dagen later begon ik er weer over en vroeg haar of ze al gesproken had met pa. Maar ze zei dat pa me niet geloofde. En dat was voor mij de druppel denk ik. Ik ben dan beginnen weglopen van thuis. Ik vertrok zogezegd naar school maar ging niet en ging dan bij vrienden logeren tot de politie me maar weer es kwam halen. Ik zei het nochtans aan de politie van me niet naar huis te brengen dat ik ging slaag hebben maar hun reactie was dat ik dat wel verdiend had. Ik had te luisteren naar mijn ouders punt uit. En inderdaad slagen heb ik gehad. Ik ben es weggelopen naar Kortemark waar ik men beste vriendinnetje had en het was me daar gelukt om me 3 dagen te verduiken. Tot de 3e dag men zus me vond. Ze smeekte me mee te gaan naar huis dat pa heel ongerust was en dat hij zo blij ging zijn als ik thuis was. Zij woonde ondertussen al een tijdje niet meer thuis en wist dat niet pa nogal hard kon slaan. Ik heb geweend, gesmeekt om me niet naar huis te doen want ik wist wat me te wachten stond. Maar ik had geen keuze,het was met mijn zus naar huis of met de politie. Dus ben ik maar met mijn zus en haar toenmalige man meegegaan. Ik zal de volgende momenten nooit vergeten en uit mijn hoofd kunnen prenten. Ik weet nog toen ik binnenkwam en mijn pa draaide zich naar mij toe met zijn gezicht lijkbleek van de woede en zijn woorden waren en nu is het aan jou. Ik weet nog dat ik een slag op men neus gehad heb, dan een stamp in men maag waardoor ik op de grond beland ben. Hij heeft me daar nog enkele schoppen gegeven en ik ben dan proberen weg te lopen naar boven maar hij was rapper dan ik. Ik had nog lang haar toen en ik heb met mijn hoofd iedere trap gevoeld tot aan mijn kamer. Ondertussen bleef hij maar briesen dat hij me ging dooddoen dat ik hem zo boos gemaakt had. Ik ben op mijn slaapkamer geraakt en heb me daar kunnen tussen mijn donsdeken draaien waardoor hij dan niet meer aan me kon. En dat is men geluk geweest. Ik weet niet of ik het anders kon navertellen. Alles gaat op zon moment zo vlug dat je maar later alles es opnieuw beleefd en beseft wat er eigenlijk allemaal gebeurt is. Ondertussen hoorde ik men zus schreeuwen tegen men vader en ik weet nog dat ze er beneden nog wilde tussenkomen maar haar man heeft haar tegengehouden en das maar best ook want we gingen dan met twee zo gelegen hebben. Ik weet dat ze haar daar nog altijd schuldig over voelt maar dat hoeft echt niet. Ik neem haar niets kwalijk integendeel ze heeft gedaan voor goed en ze was zich totaal niet bewust hoe pa was tot die dag. Ik denk dat ik toch een korte tijd moet bewusteloos geweest zijn toen ik daar tussen mijn donsdeken lag want ik kwam weer bij en hoorde beneden niks meer. Mijn zus en haar man waren naar huis en ik hoorde gewoon ma en pa praten alsof er niets was. Ik voelde aan met hoofd dat er iets niet pluis was. En ik weet nog dat ik zon commode had met een spiegel erboven op met dan 3 lades voor ondergoed enzo in weg te steken. Toen ik me uit het donsdeken rolde voelde ik het bloed uit men neus en gezicht stromen en ben dan naar die commode gestrompeld. Ik heb toen al mijn ondergoed gebruikt om het bloeden te stelpen. Toen ik in die spiegel keek verkende ik mezelf niet meer. Men gezicht was zo gezwollen dat mijn ogen gelijk kwamen aan mijn neus . Mijn gezicht was een bol als je het zo kan noemen. Ik had pijn aan men armen en handen en toen ik keek zag ik dat ik waarschijnlijk heb willen schermen voor mijn gezicht waardoor mijn vingers er ook aan moesten geloven. Toen ik es rond me keek was het net of ik zat midden in een horrorfilm. Overal bloed, op mijn bed, op de commode, op de vloer, overal gewoon. En mijn ma had ik nog niet gezien. Zij had zich nog niet getoond. Plots hoorde ik beneden de bel gaan en hoorde dat het nonkel Pierre was. De man van mijn lievelingstante. En ik dacht echt dat die me kwam redden. Ik begon te wenen van opluchting. Ik hoorde hem praten met mijn vader en hoor mijn vader nog zeggen jaja ze is thuis, ze is boven moe maar es gaan kijken.Ik vergeet nooit die zijn gezicht toen hij die kamer binnenkwam, rondkeek en dan mij zag liggen met al mijn ondergoed om het bloeden te stelpen. Hij begon onmiddellijk te wenen. Waarom ik het volgende heb gezegd weet ik nog niet maar het enige wat ik zei tegen nonkel Pierre was ik heb er genoeg van. Ik ga naar de politie. Ik geef hem aan. Ik wil hier weg. Hij is niet lang gebleven want hij kon niet in men gezicht kijken zo lelijk was ik eraan toe maar verzekerde me dat alles zou in orde komen. Ik hoor hem nog naar beneden gaan en roepen tegen mijn pa Ben je nu helemaal op je kop gevallen. Ze kon dood geweest zijn! Besef je wel wat je gedaan hebt? Ze gaat je aangeven en je gaat de gevangenis in broer. Ze heeft me zelf gezegd dat ze naar de politie gaat. Als ze gaat dan zit jij in de bak broer. Net daarop hoor ik iemand heel rap de trap oplopen en ik wist al dat het hem was. Ik had me al terug tussen mijn donsdeken gedraaid maar er niet aan gedacht mijn gezicht te beschermen. Ik herinner me zijn woorden nog levendig. Wat heb ik daar gehoord? Jij gaat me aangeven? Ik heb dan enkele vuistslagen recht in men gezicht gekregen. En dan zei hij als je denkt naar de politie te gaan sla ik je dood. Hij was zo razend. Hij is naar beneden gegaan ik en hoorde hem zeggen tegen ma je zal moeten gaan kijken naar de kleinen (dat was mijn naam) en verzorg haar een beetje. Ik was zo blij dat ik dat hoorde ik dacht als mijn ma me komt beetje verzorgen zal ze me troosten. Maar ze kwam me wel verzorgen maar medelijden had ze niet maar ik zag wel aan haar gezicht dat ze verschoot van mijn verwondingen. En ik begon wartaal uit te slaan. En ik verloor dikwijls het bewustzijn. Ma viel toch beetje in paniek en ging naar beneden vragen aan pa of dat ze mij niet naar het ziekenhuis of een dokter doen want dat er iets niet juist was. Dat was niet nodig zei pa. Al wat ze heeft gehad heeft ze verdiend. Maar het ging elke dag slechter met me. Tot in de week dat pa gaan werken was kon mijn moeder het ook niet meer aanzien en dan zijn we naar een dokter geweest. Niet onze dokter natuurlijk want die mocht dat niet weten en in die periode werden medische gegevens nog niet gedeeld. Die man zijn gezicht vergeet ik ook niet gauw. Mijn neus was gebroken en een oogkas was gebarsten. Enkele vingers gebroken en een elleboog gebarsten. Enkele ribben gekneusd en grote bloeduitstortingen in mijn hoofd waardoor ik dus die wartaal uitsloeg. Ik heb een hoop medicatie meegekregen en mijn moeder heeft de raad meegekregen dat als er nog es zoiets gebeurd stappen te ondernemen want dat dit wel echt niet kon en dat hij een verslag zou opmaken en bij hem houden voor het geval als we wilden stappen ondernemen zouden we dat kunnen gebruiken. Ik weet nog dat iemand moest bellen naar school om te zeggen dat ik ziek was. Mijn pa heeft gebeld naar de directeur. Ik herinner me ook dat nog heel goed. Mijn vader hallo, met de vader van Anne. Zij komt toch zeker een maand of 2 niet naar school. De directeur oei wat is er gebeurd? Heeft ze een ongeluk gehad ofzo meneer? Mijn vader: nee, ze heeft slagen gekregen van mij omdat ze weggelopen is van thuis. Zo vlakaf ik zakte door te grond van schaamte. Weken gingen voorbij en ik leefde op mijn kamer. Ik mocht niet naar beneden komen. En dat was ook het laatste wat ik wilde. Ik denk nu dat het gewoon is omdat hij niet wilde zien wat hij zelf had aangericht. Ik weet nog toen ik bijna terug naar school mocht dat pa thuiskwam met het nieuws dat Fred opnieuw in de problemen zat en dat hij opnieuw een tijdje bij ons zou intrekken. En toen knapte iets in me. Kweet nog dat ik tegen men ma zei dat ik dit niet meer wilde maar zij vond het niet erg dat hij terugkwam. Integendeel had ik de indruk. Ik moest het geweten hebben waarom ze me niet beschermde maar als je nog zo jong bent denk je zover niet. Tot je met neus op de feiten wordt gedrukt. Ik kwam op een dag thuis van school. Ik had normaal gezien studie maar de leerkracht was ziek en we hadden geluk en we mochten naar huis. Toen ik thuiskwam hoorde ik geluiden vanuit het salon. Mijn ma en Fred waren daar in de zetel het beste van hun zelf aan het geven. En toen wist ik het. Ik moet hier weg. Ben dan opnieuw beginnen spijbelen en weglopen. Tot pa me weer es had gevonden aan het zwembad in Kortemark. Ik weet nog dat ik een witte trui aanhad. Als hij met me gedaan had was die trui helemaal rood doordrenkt met bloed. Ik heb nu nog altijd een lelijk litteken aan mijn voorhoofd van met sleutels in zijn handen te slaan. Ben de dag erop zogezegd naar school gegaan maar ben in de plaats naar de politie gegaan. Maar ik was de deliquent en ik moest maar es leren luisteren en een goede lap rond de oren kon in die tijd geen kwaad. Wat wisten zij? Daar stond ik dan weer. Rond die periode heb ik mijn jeugdliefde leren kennen. Natuurlijk was mijn vader er radicaal tegen. En inderdaad hij was geen koorjongen maar voor mij was hij alles. En hoe meer mijn vader er tegen opkwam hoe meer we mekaar zagen. Ondertussen ging het met mijn moeder van kwaad naar erger. Ze dronk elke dag. Een vriend van mijn vader woonde in een appartement achter ons huis. En mijn vader had ondertussen een andere carrière gevonden. Zelfstandig autoverkoper. Waardoor hij wel elke dag thuis was en ik zowat op mijn kamer leefde. Maar af en toe gingen we es langs bij die vriend want die had een wasmachine en dan konden we onze was ondertussen doen. Die bewuste dag gingen we ook de was gaan doen bij die vriend en ik ging mee. Moeder had ondertussen al haar limiet maar ik liet haar en ging mee om te helpen. Ik weet nog dat mijn vriendje niet binnen mocht bij ons van pa en spraken we dan soms af bij die vriend zodat we elkaar toch zagen. Zo gezegd zo gedaan. De was was gedaan en ma had er nog enkele gedronken bij onze vriend waardoor haar toestand van beneveld naar bezopen was gegaan. We liepen te voet terug naar huis en juist als we aan onze voordeur komen komt pa aangereden met zijn camionette. En toen ging alles heel vlug. Mijn vriend had 1 minuut om te maken dat hij wegkwam. Eens binnen kreeg mijn moeder enkele rake klappen en ik was naar boven gelopen en de politie gebeld. Hij had dat gehoord en was razend. Hij bond me vast aan het bed zodat ik niet kon weglopen. Gelukkig stond mijn vader al in de politiedossiers gekend als agressief dus gelukkig waren ze met genoeg. Mijn moeder mocht direct mee van men pa maar mijn dochter krijgen jullie niet mee had hij gezegd. En voor een keer heeft mijn moeder het dan voor me opgenomen en gezegd dat als ze me daar zouden laten ik het waarschijnlijk niet zou overleven. Maar ze hebben hem wel met 3 agenten moeten tegenhouden toen ze me naar beneden brachten om naar buiten te gaan. Ik herinner me zn stem nog levendig. Zorg dat ik je niet tegenkom of ik sla je dood. En ik wist dat hij het meende. Kheb dan ook officieel klacht ingediend tegen mijn vader en ben die verslagen van die dokter gaan vragen. Eindelijk geloofden ze me dan toch en begrepen ze de reden waarom ik wegliep. Ik heb ook klacht ingediend tegen die Fred maar heb daar nooit meer iets van gehoord. En wilde het ook zo vlug mogelijk vergeten en heb het eigenlijk nooit opgevolgd. Ben dan ook een hele tijd met anonieme witte volvos van de politie naar school gebracht en terug gebracht naar een pleeggezin waar ik voorlopig terecht kon. Mijn moeder had ondertussen alweer beslist om pa nog een kans te geven. Hij was nog de slechtste niet en ik moest hem zo niet uitdagen ook é. Ze patrouilleerden ook om de zoveel uur rond het huis waar ik verbleef want hij reed werkelijk rond op zoek naar me. Ik ben dan van dat pleeggezin naar Onze Kinderen geweest en ik was daar echt graag. Van de eerste dag dat ik daar was voelde ik me daar echt goed. Vriendelijke mensen en een goede structuur en ik voelde dat me dat goed deed. Maar na enkele weken kreeg ik bericht van mijn begeleider dat mijn vader klacht had ingediend bij de jeugdrechter dat hij het erg vond dat ik mocht kiezen waar ik woonde terwijl ik de deliquent was en hij ervoor moest betalen. Hij eiste dat ik eerst een periode naar een gesloten instelling moest zodat ik toch kon inzien dat ik verkeerd bezig was. Ik moest gestraft worden van hem omdat ik me verzet had. En zijn wil was wet dus ik mocht mijn koffers pakken en weg naar de Zandberg in Brugge. Dat was bijlange zo gezellig en huiselijk niet als in OK. Maar ik heb dat overleefd. Ik weet nog dat je in de Zandberg als je 14 was mocht je 6 sigaretten op een dag roken. Als je dan mocht van je ouders of niet het was hun regelement. Bij zijn eerste bezoek kreeg hij te horen dat ik dus 6 sigaretten op een dag kreeg en hij ontplofte bijna. Ik ben haar vader en ik zeg wat ze mag en niet mag hoor ik hem nog zegggen. Sorry meneer dat zijn regelementen van de jeugdrechter en die gaan boven u ouderlijke macht. Uw dochter mag hier 6 sigaretten per dag roken. En het gesprek was afgelopen. Weg was hij als een kind die zijn gedacht niet krijgt. Na 2 maanden daar hebben ze dan beslist dat ik opnieuw naar huis mocht maar natuurlijk onder de nodige begeleiding. Ik kreeg bijna een aanval als ik dat hoorde. Ik moest na school naar een dagcentrum tot 19u s avonds en dat was hun nodige begeleiding. Dat heeft natuurlijk niet lang geduurd. Na een paar maanden al was het weer bokswedstrijd bij ons thuis, is de politie opnieuw tussenbeide gekomen en hebben ze me dan toch geplaatst in een tehuis in Kortrijk. Ik was natuurlijk nog altijd samen met mijn vriendje al was het maar om mijn vader een loer te draaien eerlijk gezegd. Toen ik daar zon 3 maanden was kwam uit dat ik zwanger was van mijn jeugdliefde. Mijn eerste vraag was hoe zal mijn vader daarop reageren? Maar ik was vastbesloten. Ik hield dit kind en bleef bij mijn vriendje wat hij ook dreigde of deed. De zuster van de instelling in Kortrijk heeft mijn vader op de hoogte gebracht en hij had haar gezegd dat als hij me zou tegenkomen ik niet langer zwanger ging zijn want hij ging dat daar gauw es uitkloppen. Ik heb me dan 9 maanden beetje weggestoken zullen we maar zeggen. Maar als ze geboren was was hij de eerste om te komen kijken. En vanaf dat moment waren ze 2 handen op een buik. Dat waren zo een beetje mijn puberjaren. Vergeef me als ik een beetje chaotisch schrijf maar ik schrijf me zoals ik het me herinner. Maar geloof me als je zon wezentje in je handen krijgt waarvan je plots mama bent zijn je puberjaren voorbij.
Mijn kinderjaren zijn niet zo rooskleurig maar ik zal dan ook wel niet de enige op de wereld zijn die dit kan zeggen. Maar ik had wel het geluk mijn zus te hebben en een tante en memetje. Zij zorgden veel voor ons want ma kon niet altijd. Ma had een ernstig drankprobleem en nog altijd trouwens. Pa was veel weg als vrachtwagenchauffeur waardoor we eigenlijk zonder tante en meme zon beetje aan ons lot overgelaten waren. En wat doen kinderen die geen begeleiding hebben? Op straat rondhangen, op vroege leeftijd beginnen roken, enz Maw mijn zus en ik hebben veel gezien en gehoord dat op die leeftijd totaal niet gepast was. Tante was mooie,jonge dame waardoor we een goede band hadden met haar. Ze was trouwens meter van mijn zus. Als we de woensdagmiddag thuiskwamen en ma had weer gedronken kwam tante ons dan halen. Kweet nog dat ma dan heel grof deed tegen tante. Ze was erg jaloers op tante. Tante was nog alleen, deed haar zin en woonde nog thuis waardoor ze niks tekort had. En ma was daar jaloers op en het feit dat wij haar dan opbelden, daar kon ze niet mee lachen. Tante had een grote hobby. Engelse Buldoggen. We hebben zo een nest gekweekt. Prachtige beestjes. Zelf hadden we ook een Engelse Buldogg. Het was een teefje en ze noemde Kim. Zon lief beest. Dat was dan ook de mama van de pups waardoor alle pups de hele tijd bij ons waren. Dat was met een stamboom en we moesten ze dan allemaal een naam geven die begon met de letter N. Tot de tijd kwam dat mensen kwamen kijken om ze kopen. Mijn zus en ik verdoken ze dan. Dat was een leuke periode in mijn kindertijd die me bijgebleven is. Memetje had een bar waar mijn ma zogezegd poetste en de kamers onderhield maar wij waren daar ook veel en het duurde niet lang voordat mijn zus en ik zagen dat ons ma daar meer deed dan poetsen alleen. En als je dat op jonge leeftijd van je eigen moeder ziet en weet dat je papa ergens aan het werk is dan kweek je op zon jonge leeftijd een afkeer van je moeder die niet gezond is. En het beeld krijg ik nu soms nog bijna niet uit mijn hoofd als ik haar zie en ze heeft weer eens gedronken. Bijna elke dag als we thuiskwamen van school lag ma uitgeteld op de bank of op de grond en lagen de flessen drank tot in de tuin verspreid. Ze deed haar best denk ik om een goede moeder te zijn maar ik denk dat ze eenzaam was en het niet aankon alleen maar ze dronk eigenlijk al daarvoor. Mijn vader was er nooit met zijn job als vrachtwagenchauffeur en als hij thuis was was hij eigenlijk ook alleen bezig met zijn hobbys en vrienden. Ik weet wel nog altijd s morgens was ma er altijd voor ons klaar te maken om naar school te gaan en ervoor te zorgen dat het al lekker warm was. Maar door het feit dat pa nooit thuis was en dat mijn moeder zich eenzaam voelde duurde het niet lang voordat we ook thuis bezoek kregen van mannen en zelfs vrienden van mijn pa en niet om koffie te drinken als je begrijpt wat ik bedoel. We zijn ook ontelbare keren verhuisd. En dat heeft ook voor ons heel zwaar doorgewogen want dat was telkens een andere gemeente, andere school en andere vriendinnen. Het voordeel was dat ik makkelijk vriendinnen maakte. En ik had mijn zusje die altijd bij me was en voor me zorgde. Financieel hadden we het niet makkelijk maar als je maar één inkomen hebt en mijn vader zijn hobbys waren niet bepaald goedkoop kon het ook niet anders. Mijn vader zijn hobbys waren rally en autos en motos. Dan kan je je voorstellen dat dit niet bepaald goedkoop is. En ons moeder kon ook niet goed met geld omgaan. Zij kocht dan met het geld die over was voor duizenden franken bloemen voor in de tuin. De keren dat we thuiskwamen van school en er stond niets meer dan enkel een tafel en 2 stoelen en onze bedden wisten we dat alweer een deurwaarder was langs geweest. En enkele dagen later stond er weer andere meubelen tot de volgende deurwaarder. Ik denk dat dat ook wel de reden zal geweest zijn dat moet moeder een centje bijverdiende bij mijn oma in de bar. En mijn vader was daar mee akkoord. Hoe raar dat ook klinkt. En daar dan champagne moeten meedrinken met de klanten heeft ook niet veel goeds gedaan aan haar toen al drankverslaving. En het probleem was en is nog altijd dat als mijn moeder nuchter is dat het een schat van een vrouw is. Een harde werker, een lieve rustige vrouw die veel kan verdragen. Maar o wee als ze gedronken heeft. Dan is het een heel andere vrouw. Dan veranderd ze in iemand die totaal geen fatsoen meer heeft, die mannen bespringt (letterlijk jammer genoeg), ruzie maakt of stookt. Iemand waarmee je in schande komt als je daar ergens mee gaat. En het jammere was dat ze het soms nodig vond om naar onze klas te komen als ze gedronken had om zich voor te stellen. Alé zo zei ze dat dan toch. Als we haar vroegen waarom ze weer eens gedronken hadden toen we thuiskwamen kwam ze altijd met dezelfde smoesen ik ben ziek of ik voel me niet goed. Maar volgens haar had ze nooit gedronken. Ze deed dan heel verontwaardigd. Typisch waarschijnlijk voor een alcoholist. Vriendinnetjes hadden we niet veel want als we ze es vroegen om te komen spelen verpestte ze het zo grondig dat ze niet meer wilden met ons omgaan. Wat begrijpelijk was eigenlijk maar toen deed dat pijn en aangezien we financieel altijd aan de grond zaten waren onze kleren altijd aftands en dat hielp ook niet echt voor ons imago. We hadden het geluk 2 hele goeie tantes te hebben en een schat van een meme die heel goed voor ons zorgden. We moesten maar bellen en ze kwamen ons direct halen. En we belden veel geloof me. Waardoor we eigenlijk het grootste deel van onze kindertijd elders zijn opgevoed maar we vonden dat niet erg. Daar hebben we gezien wat een gezin en gezinsliefde is, hoe het eigenlijk moet. Want bij ons was van liefde niet veel sprake. Integendeel, mijn vaders oplossing was slaan. Hij was een stronk van een vent zoals zeggen van een goede 100 kilo met een hart van goud voor zijn vrienden maar thuis was dat heel wat anders. Kmoet wel eerlijk zeggen als ik nu erop terugkijk ik hem ergens wel begrijp. Het was fout maar toch begrijpelijk. Mijn zus en ik zijn meer dan eens s nachts wakker geworden van geschreeuw en gebonk en meestal voelden en wisten we dat al van de avond zelf voor we gingen slapen en dan sliepen we altijd samen. Ik herinner me nog een keer dat we s nachts wakker werden van nogmaals geschreeuw en gebonk en enkele minuten later heel stil. Mijn zus en ik wilden naar beneden kijken maar waren bang. Ik weet nog dat mijn zus zei ik zal voorop gaan. Dat beeld dat we toen zagen zie ik nog dikwijls voor me. De living bijna kort en klein geslagen en veel bloed aan de voordeur. Dat was de eerste keer dat ik zoveel bloed in het echt gezien heb. We hebben ma gevonden in haar bed en pa was weg. Van de volgende morgen herinner ik me niet veel alleen dat ze in haar gezicht bont en blauw stond.
Ik heb wel enkele goede herinneringen aan mijn kindertijd maar ik moet eerlijk zeggen dat dit er niet zoveel zijn en als er het zijn dat het niet met mijn ouders is maar met familie of vooral met mijn zusje. Mijn zus en ik konden serieus vechten tot het bloedde maar we konden elkaar niet missen en kwamen voor elkaar op. Nu nog altijd trouwens. Zoals die keer dat we met onze ouders, grootouders en tante een grote reis door Europa gemaakt hebben met een mobilhome. Dat waren 3 prachtige weken waar ik goede herinneringen aan overhouden heb. Ik heb me denk ik grotendeels over mijn kindertijd kunnen zetten door het feit dat ik andere mensen had op wie ik kon rekenen. Ik weet dat veel mensen niemand hadden en dat is nog veel erger. Mag er niet aan denken als ik mijn tantes, meme of zusje niet gehad had.
Ik ben deze blog begonnen op aanraden van mijn dokter. 2 jaar geleden is mijn dochter uit het leven gestapt. Ze was amper 18 jaar. Na een nachtmerrie van 2 jaar om haar te helpen of haar bijna letterlijk in leven proberen te houden heeft ze toch beslist er een einde aan te maken. Ergens kan ik haar wel begrijpen want ze was zwaar psychisch ziek op haar jonge leeftijd. Ook mijn vader is 20 jaar geleden uit het leven gestapt. Hij was dan wel niet ziek maar hij is zwaar gekwetst geweest door een gevoelloze, zieke vrouw en zijn leven was eigenlijk een puinhoop. Erg om te zeggen van mijn vader maar toch was het zo. Maar ook op andere vlakken heeft het leven me niet gespaard. Maar ik ben er zeker van dat mensen nog veel meer meegemaakt hebben dan ik en misschien steun kunnen vinden in men verhaal. Ik zal me voorstellen als Anne, 38 jaar en getrouwd met een schat van een man. Het is mijn tweede huwelijk maar ik kan met mijn hand op men hart zeggen dat hij me echt graag ziet en dat we samen oud worden. Hij is niet alleen mijn man maar ook mijn beste vriend, minnaar en klankbord. We zijn nu bijna 11 jaar samen en 5 jaar ervan getrouwd. Man hij heeft al wat meegemaakt met mij in die tijd. En toch blijft hij bij me en ziet hij me nog altijd graag. Ik heb lang gewerkt in een sportwinkel. Ik deed het onthaal en de facturatie, was communicatieverantwoordelijke en gaf opleiding voor kassa en onthaal. Ik deed die job met hart en ziel en mijn collegas waren allemaal familie. Tot een mislukte rugoperatie. Ondertussen ben ik al meer dan 6 jaar thuis. Ik heb me er ondertussen al bij neergelegd dat ik dat werk niet meer kan en dat ik waarschijnlijk nooit meer zal kunnen werken. Maar ik heb echt meer dan een jaar geweend toen de dokters me zeiden dat ik niet meer mocht werken en dat ik moest blij zijn dat ik niet in een rolstoel zit. Maar ik kon dat toen niet begrijpen. Ondertussen wel. Ik moet elke dag morfine nemen om enkel mijn kleren te kunnen aandoen en de rest van de dag de gewone dingen te kunnen doen maar ik kan ze wel nog doen. Dat heb ik nu wel al beseft. Er zijn mensen die totaal niet meer kunnen lopen, wandelen met of zonder morfine of medicatie. Ik heb nu alleen nog meer respect voor mensen met een handicap die vechten en hun niet laten gaan. Want elke dag met pijn leven is niet zo simpel. Maar dat verhaal van mijn rug zal ik een andere keer es doen want het is al een boek op zijn eigen vrees ik. Wat kan ik nog zeggen over mezelf? Ik heb een schat van een zus en mijn mama is er ook nog. Een schat van een vrouw ook en alhoewel ze een drankprobleem heeft blijft ze altijd men moeder en ik zal ze altijd helpen waar ik kan maar zij helpt ook waar ze kan. Beschamend om te schrijven maar mijn moeder poetst mijn huis en doet mijn strijk want ik kan dat niet meer. Erg e. Na alles wat ik vroeger in mijn kinderjaren en jeugdjaren meegemaakt heb, heb ik toch nog een goede band met mijn moeder. Het leven is te kort om ruzie te maken. Dat heb ik al geleerd ondertussen. Mijn zusje is twee jaar ouder dan mij en is ook getrouwd en heeft 4 schatten van kindjes. Jammer genoeg wonen ze sinds een klein jaar in het buitenland. Ze waren er al een tijdje mee bezig maar toen dat met mijn dochter gebeurde werd het uitgesteld en ik had stiekem gehoopt dat ze het plan gingen opbergen. Maar verleden jaar is het dan toch gebeurd en zijn ze verhuisd. We horen en zien elkaar wel elke dag op skype of messenger maar dat is hetzelfde niet. Maar om de drie maanden ongeveer ga ik naar daar of komen zij naar hier. Want anders zou dat echt niet gaan. Ik kan niet zonder mijn zusje. We hebben in onze kinder en jeugdjaren elkaar zo nodig gehad en altijd elkaar geholpen en gesteund dat we een hele sterke band hebben. Zij is de enige die dezelfde humor heeft als ik en omgekeerd. En we weten alles van elkaar. Maar ik denk dat vele zussen die band hebben. Ik hoop in ieder geval dat het voor alle zussen zo kan zijn. Wat kan ik nog zeggen over mezelf? Ik heb 6 huisdieren. Een lieve bruine beer van een hond en een grote mooie langharige kater die denkt dat ik zijn mama ben. Overal waar ik ben is die poes ook. Zelfs als ik in bad zit. En dan nog een hele stoere haan en zijn 3 hennetjes die een groot park in de tuin hebben. Maar ze zijn me al zo gewoon dat ik ze kan aaien en ze eten uit men hand. Alleen mijn man moet opletten van mijn haan Brutus want hij heeft het blijkbaar niet zo op mannen. Het zijn onze zes kinderen bij wijze van spreken. Mijn dochter zag ze ook zo graag. Ik woon heel graag in ons huisje dat we 10 jaar geleden gekocht hebben en ik zou hier niet weg willen voor de herinneringen van mijn dochter alleen al. Haar kamer hier is er nog altijd. Maar soms is het ook heel pijnlijk om hier te zijn. Want naar alles wat ik kijk of doe herinnert er me we iets van haar. Maar hoe pijnlijk het ook is, ik zou het ook niet kunnen missen. Ik zou hier niet weg kunnen. Raar e. En we hebben ondertussen al zoveel verbouwingen gedaan en het eigenlijk al zo verbouwd zoals we ons nestje hadden voorgesteld dat we beslist hebben hier nooit te verhuizen. Dat is het zowat voorlopig dan. Sorry als ik wat van de hak op de tak spring maar ik zal in hoofdstukken proberen alles te vertellen wat ik hier nu in tkort heb geschreven. Het zal niet altijd even mooi zijn om te lezen. Het zal voor mij ook niet altijd makkelijk zijn om te schrijven want ik moet eerlijk zijn en ik heb heel wat domme dingen gedaan in men leven en fouten gemaakt. Maar ook deze zal ik neerschrijven ook al is het niet zo mooi maar ik heb mezelf beloofd mijn levensverhaal te schrijven zoals het is. Ik weet nog niet wat mijn volgende hoofdstuk zal zijn. We zullen wel zien als ik hier terug ben
Ik zag er echt tegenop om daarover te beginnen schrijven maar ik heb gezegd dat ik alles zal schrijven zoals het is dus zoals iedereen heb ik ook ferm gepuberd zoals ze zeggen. Maar onze thuissituatie was dan ook niet alledaags. Doordat we nogal veel verhuisden konden men zus en ik moeilijk vrienden houden, want vrienden maken is niks maar als je dan verhuist is het contact houden zo moeilijk. Maar gelukkig heb ik altijd men zus gehad en tante Regine. Da was mijn lievelingstante. Ik kon alles zeggen tegen haar. Ze was meer een vriendin dan een tante. En met ma die liever dronken in de zetel lag en pa die nooit thuis met zijn beroep als vrachtwagenchauffeur en dan internationaal hadden we eigenlijk vrij spel om alles te doen wat we niet mochten doen. Maar als pa dan es thuiskwam bracht hij altijd vrienden mee. Als ik daar nu op terugkijk waren dat eigenlijk allemaal sukkelaars die anders alleen thuiszaten en waar mijn vader medelijden meehad. Of oplichters die mijn vader rond hun vinger draaiden met een pakje geld en verhaaltjes. Mijn vader had veel vrienden en was ook heel anders tegen zijn vrienden dan tegen zijn gezin. Ik weet nog heel goed toen hij de eerste keer zijn vriend Fred meebracht. Zijn vrouw had hem juist verlaten en hij liep een beetje verloren. En ik moet zeggen in het begin was da een toffe kerel die zich bezighield met ons en hielp waar hij kon. Tot mijn vader besloot dat hij bij ons mocht komen wonen. Dan begon die vriendelijkheid een beetje te vriendelijk te worden. Ik zal nooit vergeten toen hij de eerste keer s nachts aan men bed stond met zijn vinger op zijn mond en zijn andere hand in een broek. Hij bedoelde daarmee dat ik ma en pa niet mocht wakker maken. Ik heb nog altijd verschrikkelijk veel spijt dat ik niet geroepen heb of toch tenminste iets. Maar weet je ik was 13 toen het voor de eerste keer gebeurde en aangezien hij de hele tijd bij ons was wist hij ook veel van ons. Mijn vader was een strenge man tegenover zijn dochters. Ons haar mocht niet gekleurd of afgesneden zijn en nog zon regeltjes. Wat maakte dat wij veel deden wat ons vader niet wist maar Fred wist het dan wel. En hij hielp ons dan het geheim bewaren als ik s nachts mooi stil bleef. Één voorbeeld: ik rookte eigenlijk al van mijn 11 jaar. Ik weet das verschrikkelijk vroeg maar kan dat niet meer terugkeren en Fred wist dat. En hij wist als mijn vader dat zou weten ik er niet goed zou van zijn. Zoals ik al eerder zie had mijn vader maar een oplossing voor ongehoorzame dochters. Strenge belachelijke lange straffen zoals 6 maanden niet buiten, ook niet voor es naar de winkel. Hij kon dan heel koppig zijn en die 6 maanden volhouden maar aangezien hij niet vaak thuis was en dat ons ma ons ook niet echt in de gaten hield konden we toch in onze strafmaanden zal ik maar zeggen toch es naar buiten naar een vriendin ofzo. Maar Fred wist dat dan ook waardoor hij alleen maar meer middelen had om me te doen zwijgen. Ik heb één keer es mijn hart gelucht bij ma op een moment dat ik dat niet meer aankon en ik wilde weglopen van thuis. Maar daarvoor had ik alles verteld aan ma en had verwacht dat ze als een leeuw voor haar welpen ging vechten maar haar reactie was heel raar. Nu weet ik meer maar toen zei ze me: Ik zal er van spreken met je vader en we zien wel. Enkele dagen later begon ik er weer over en vroeg haar of ze al gesproken had met pa. Maar ze zei dat pa me niet geloofde. En dat was voor mij de druppel denk ik. Ik ben dan beginnen weglopen van thuis. Ik vertrok zogezegd naar school maar ging niet en ging dan bij vrienden logeren tot de politie me maar weer es kwam halen. Ik zei het nochtans aan de politie van me niet naar huis te brengen dat ik ging slaag hebben maar hun reactie was dat ik dat wel verdiend had. Ik had te luisteren naar mijn ouders punt uit. En inderdaad slagen heb ik gehad. Ik ben es weggelopen naar Kortemark waar ik men beste vriendinnetje had en het was me daar gelukt om me 3 dagen te verduiken. Tot de 3e dag men zus me vond. Ze smeekte me mee te gaan naar huis dat pa heel ongerust was en dat hij zo blij ging zijn als ik thuis was. Zij woonde ondertussen al een tijdje niet meer thuis en wist dat niet pa nogal hard kon slaan. Ik heb geweend, gesmeekt om me niet naar huis te doen want ik wist wat me te wachten stond. Maar ik had geen keuze,het was met mijn zus naar huis of met de politie. Dus ben ik maar met mijn zus en haar toenmalige man meegegaan. Ik zal de volgende momenten nooit vergeten en uit mijn hoofd kunnen prenten. Ik weet nog toen ik binnenkwam en mijn pa draaide zich naar mij toe met zijn gezicht lijkbleek van de woede en zijn woorden waren en nu is het aan jou. Ik weet nog dat ik een slag op men neus gehad heb, dan een stamp in men maag waardoor ik op de grond beland ben. Hij heeft me daar nog enkele schoppen gegeven en ik ben dan proberen weg te lopen naar boven maar hij was rapper dan ik. Ik had nog lang haar toen en ik heb met mijn hoofd iedere trap gevoeld tot aan mijn kamer. Ondertussen bleef hij maar briesen dat hij me ging dooddoen dat ik hem zo boos gemaakt had. Ik ben op mijn slaapkamer geraakt en heb me daar kunnen tussen mijn donsdeken draaien waardoor hij dan niet meer aan me kon. En dat is men geluk geweest. Ik weet niet of ik het anders kon navertellen. Alles gaat op zon moment zo vlug dat je maar later alles es opnieuw beleefd en beseft wat er eigenlijk allemaal gebeurt is. Ondertussen hoorde ik men zus schreeuwen tegen men vader en ik weet nog dat ze er beneden nog wilde tussenkomen maar haar man heeft haar tegengehouden en das maar best ook want we gingen dan met twee zo gelegen hebben. Ik weet dat ze haar daar nog altijd schuldig over voelt maar dat hoeft echt niet. Ik neem haar niets kwalijk integendeel ze heeft gedaan voor goed en ze was zich totaal niet bewust hoe pa was tot die dag. Ik denk dat ik toch een korte tijd moet bewusteloos geweest zijn toen ik daar tussen mijn donsdeken lag want ik kwam weer bij en hoorde beneden niks meer. Mijn zus en haar man waren naar huis en ik hoorde gewoon ma en pa praten alsof er niets was. Ik voelde aan met hoofd dat er iets niet pluis was. En ik weet nog dat ik zon commode had met een spiegel erboven op met dan 3 lades voor ondergoed enzo in weg te steken. Toen ik me uit het donsdeken rolde voelde ik het bloed uit men neus en gezicht stromen en ben dan naar die commode gestrompeld. Ik heb toen al mijn ondergoed gebruikt om het bloeden te stelpen. Toen ik in die spiegel keek verkende ik mezelf niet meer. Men gezicht was zo gezwollen dat mijn ogen gelijk kwamen aan mijn neus . Mijn gezicht was een bol als je het zo kan noemen. Ik had pijn aan men armen en handen en toen ik keek zag ik dat ik waarschijnlijk heb willen schermen voor mijn gezicht waardoor mijn vingers er ook aan moesten geloven. Toen ik es rond me keek was het net of ik zat midden in een horrorfilm. Overal bloed, op mijn bed, op de commode, op de vloer, overal gewoon. En mijn ma had ik nog niet gezien. Zij had zich nog niet getoond. Plots hoorde ik beneden de bel gaan en hoorde dat het nonkel Pierre was. De man van mijn lievelingstante. En ik dacht echt dat die me kwam redden. Ik begon te wenen van opluchting. Ik hoorde hem praten met mijn vader en hoor mijn vader nog zeggen jaja ze is thuis, ze is boven moe maar es gaan kijken.Ik vergeet nooit die zijn gezicht toen hij die kamer binnenkwam, rondkeek en dan mij zag liggen met al mijn ondergoed om het bloeden te stelpen. Hij begon onmiddellijk te wenen. Waarom ik het volgende heb gezegd weet ik nog niet maar het enige wat ik zei tegen nonkel Pierre was ik heb er genoeg van. Ik ga naar de politie. Ik geef hem aan. Ik wil hier weg. Hij is niet lang gebleven want hij kon niet in men gezicht kijken zo lelijk was ik eraan toe maar verzekerde me dat alles zou in orde komen. Ik hoor hem nog naar beneden gaan en roepen tegen mijn pa Ben je nu helemaal op je kop gevallen. Ze kon dood geweest zijn! Besef je wel wat je gedaan hebt? Ze gaat je aangeven en je gaat de gevangenis in broer. Ze heeft me zelf gezegd dat ze naar de politie gaat. Als ze gaat dan zit jij in de bak broer. Net daarop hoor ik iemand heel rap de trap oplopen en ik wist al dat het hem was. Ik had me al terug tussen mijn donsdeken gedraaid maar er niet aan gedacht mijn gezicht te beschermen. Ik herinner me zijn woorden nog levendig. Wat heb ik daar gehoord? Jij gaat me aangeven? Ik heb dan enkele vuistslagen recht in men gezicht gekregen. En dan zei hij als je denkt naar de politie te gaan sla ik je dood. Hij was zo razend. Hij is naar beneden gegaan ik en hoorde hem zeggen tegen ma je zal moeten gaan kijken naar de kleinen (dat was mijn naam) en verzorg haar een beetje. Ik was zo blij dat ik dat hoorde ik dacht als mijn ma me komt beetje verzorgen zal ze me troosten. Maar ze kwam me wel verzorgen maar medelijden had ze niet maar ik zag wel aan haar gezicht dat ze verschoot van mijn verwondingen. En ik begon wartaal uit te slaan. En ik verloor dikwijls het bewustzijn. Ma viel toch beetje in paniek en ging naar beneden vragen aan pa of dat ze mij niet naar het ziekenhuis of een dokter doen want dat er iets niet juist was. Dat was niet nodig zei pa. Al wat ze heeft gehad heeft ze verdiend. Maar het ging elke dag slechter met me. Tot in de week dat pa gaan werken was kon mijn moeder het ook niet meer aanzien en dan zijn we naar een dokter geweest. Niet onze dokter natuurlijk want die mocht dat niet weten en in die periode werden medische gegevens nog niet gedeeld. Die man zijn gezicht vergeet ik ook niet gauw. Mijn neus was gebroken en een oogkas was gebarsten. Enkele vingers gebroken en een elleboog gebarsten. Enkele ribben gekneusd en grote bloeduitstortingen in mijn hoofd waardoor ik dus die wartaal uitsloeg. Ik heb een hoop medicatie meegekregen en mijn moeder heeft de raad meegekregen dat als er nog es zoiets gebeurd stappen te ondernemen want dat dit wel echt niet kon en dat hij een verslag zou opmaken en bij hem houden voor het geval als we wilden stappen ondernemen zouden we dat kunnen gebruiken. Ik weet nog dat iemand moest bellen naar school om te zeggen dat ik ziek was. Mijn pa heeft gebeld naar de directeur. Ik herinner me ook dat nog heel goed. Mijn vader hallo, met de vader van Anne. Zij komt toch zeker een maand of 2 niet naar school. De directeur oei wat is er gebeurd? Heeft ze een ongeluk gehad ofzo meneer? Mijn vader: nee, ze heeft slagen gekregen van mij omdat ze weggelopen is van thuis. Zo vlakaf ik zakte door te grond van schaamte. Weken gingen voorbij en ik leefde op mijn kamer. Ik mocht niet naar beneden komen. En dat was ook het laatste wat ik wilde. Ik denk nu dat het gewoon is omdat hij niet wilde zien wat hij zelf had aangericht. Ik weet nog toen ik bijna terug naar school mocht dat pa thuiskwam met het nieuws dat Fred opnieuw in de problemen zat en dat hij opnieuw een tijdje bij ons zou intrekken. En toen knapte iets in me. Kweet nog dat ik tegen men ma zei dat ik dit niet meer wilde maar zij vond het niet erg dat hij terugkwam. Integendeel had ik de indruk. Ik moest het geweten hebben waarom ze me niet beschermde maar als je nog zo jong bent denk je zover niet. Tot je met neus op de feiten wordt gedrukt. Ik kwam op een dag thuis van school. Ik had normaal gezien studie maar de leerkracht was ziek en we hadden geluk en we mochten naar huis. Toen ik thuiskwam hoorde ik geluiden vanuit het salon. Mijn ma en Fred waren daar in de zetel het beste van hun zelf aan het geven. En toen wist ik het. Ik moet hier weg. Ben dan opnieuw beginnen spijbelen en weglopen. Tot pa me weer es had gevonden aan het zwembad in Kortemark. Ik weet nog dat ik een witte trui aanhad. Als hij met me gedaan had was die trui helemaal rood doordrenkt met bloed. Ik heb nu nog altijd een lelijk litteken aan mijn voorhoofd van met sleutels in zijn handen te slaan. Ben de dag erop zogezegd naar school gegaan maar ben in de plaats naar de politie gegaan. Maar ik was de deliquent en ik moest maar es leren luisteren en een goede lap rond de oren kon in die tijd geen kwaad. Wat wisten zij? Daar stond ik dan weer. Rond die periode heb ik mijn jeugdliefde leren kennen. Natuurlijk was mijn vader er radicaal tegen. En inderdaad hij was geen koorjongen maar voor mij was hij alles. En hoe meer mijn vader er tegen opkwam hoe meer we mekaar zagen. Ondertussen ging het met mijn moeder van kwaad naar erger. Ze dronk elke dag. Een vriend van mijn vader woonde in een appartement achter ons huis. En mijn vader had ondertussen een andere carrière gevonden. Zelfstandig autoverkoper. Waardoor hij wel elke dag thuis was en ik zowat op mijn kamer leefde. Maar af en toe gingen we es langs bij die vriend want die had een wasmachine en dan konden we onze was ondertussen doen. Die bewuste dag gingen we ook de was gaan doen bij die vriend en ik ging mee. Moeder had ondertussen al haar limiet maar ik liet haar en ging mee om te helpen. Ik weet nog dat mijn vriendje niet binnen mocht bij ons van pa en spraken we dan soms af bij die vriend zodat we elkaar toch zagen. Zo gezegd zo gedaan. De was was gedaan en ma had er nog enkele gedronken bij onze vriend waardoor haar toestand van beneveld naar bezopen was gegaan. We liepen te voet terug naar huis en juist als we aan onze voordeur komen komt pa aangereden met zijn camionette. En toen ging alles heel vlug. Mijn vriend had 1 minuut om te maken dat hij wegkwam. Eens binnen kreeg mijn moeder enkele rake klappen en ik was naar boven gelopen en de politie gebeld. Hij had dat gehoord en was razend. Hij bond me vast aan het bed zodat ik niet kon weglopen. Gelukkig stond mijn vader al in de politiedossiers gekend als agressief dus gelukkig waren ze met genoeg. Mijn moeder mocht direct mee van men pa maar mijn dochter krijgen jullie niet mee had hij gezegd. En voor een keer heeft mijn moeder het dan voor me opgenomen en gezegd dat als ze me daar zouden laten ik het waarschijnlijk niet zou overleven. Maar ze hebben hem wel met 3 agenten moeten tegenhouden toen ze me naar beneden brachten om naar buiten te gaan. Ik herinner me zn stem nog levendig. Zorg dat ik je niet tegenkom of ik sla je dood. En ik wist dat hij het meende. Kheb dan ook officieel klacht ingediend tegen mijn vader en ben die verslagen van die dokter gaan vragen. Eindelijk geloofden ze me dan toch en begrepen ze de reden waarom ik wegliep. Ik heb ook klacht ingediend tegen die Fred maar heb daar nooit meer iets van gehoord. En wilde het ook zo vlug mogelijk vergeten en heb het eigenlijk nooit opgevolgd. Ben dan ook een hele tijd met anonieme witte volvos van de politie naar school gebracht en terug gebracht naar een pleeggezin waar ik voorlopig terecht kon. Mijn moeder had ondertussen alweer beslist om pa nog een kans te geven. Hij was nog de slechtste niet en ik moest hem zo niet uitdagen ook é. Ze patrouilleerden ook om de zoveel uur rond het huis waar ik verbleef want hij reed werkelijk rond op zoek naar me. Ik ben dan van dat pleeggezin naar Onze Kinderen geweest en ik was daar echt graag. Van de eerste dag dat ik daar was voelde ik me daar echt goed. Vriendelijke mensen en een goede structuur en ik voelde dat me dat goed deed. Maar na enkele weken kreeg ik bericht van mijn begeleider dat mijn vader klacht had ingediend bij de jeugdrechter dat hij het erg vond dat ik mocht kiezen waar ik woonde terwijl ik de deliquent was en hij ervoor moest betalen. Hij eiste dat ik eerst een periode naar een gesloten instelling moest zodat ik toch kon inzien dat ik verkeerd bezig was. Ik moest gestraft worden van hem omdat ik me verzet had. En zijn wil was wet dus ik mocht mijn koffers pakken en weg naar de Zandberg in Brugge. Dat was bijlange zo gezellig en huiselijk niet als in OK. Maar ik heb dat overleefd. Ik weet nog dat je in de Zandberg als je 14 was mocht je 6 sigaretten op een dag roken. Als je dan mocht van je ouders of niet het was hun regelement. Bij zijn eerste bezoek kreeg hij te horen dat ik dus 6 sigaretten op een dag kreeg en hij ontplofte bijna. Ik ben haar vader en ik zeg wat ze mag en niet mag hoor ik hem nog zegggen. Sorry meneer dat zijn regelementen van de jeugdrechter en die gaan boven u ouderlijke macht. Uw dochter mag hier 6 sigaretten per dag roken. En het gesprek was afgelopen. Weg was hij als een kind die zijn gedacht niet krijgt. Na 2 maanden daar hebben ze dan beslist dat ik opnieuw naar huis mocht maar natuurlijk onder de nodige begeleiding. Ik kreeg bijna een aanval als ik dat hoorde. Ik moest na school naar een dagcentrum tot 19u s avonds en dat was hun nodige begeleiding. Dat heeft natuurlijk niet lang geduurd. Na een paar maanden al was het weer bokswedstrijd bij ons thuis, is de politie opnieuw tussenbeide gekomen en hebben ze me dan toch geplaatst in een tehuis in Kortrijk. Ik was natuurlijk nog altijd samen met mijn vriendje al was het maar om mijn vader een loer te draaien eerlijk gezegd. Toen ik daar zon 3 maanden was kwam uit dat ik zwanger was van mijn jeugdliefde. Mijn eerste vraag was hoe zal mijn vader daarop reageren? Maar ik was vastbesloten. Ik hield dit kind en bleef bij mijn vriendje wat hij ook dreigde of deed. De zuster van de instelling in Kortrijk heeft mijn vader op de hoogte gebracht en hij had haar gezegd dat als hij me zou tegenkomen ik niet langer zwanger ging zijn want hij ging dat daar gauw es uitkloppen. Ik heb me dan 9 maanden beetje weggestoken zullen we maar zeggen. Maar als ze geboren was was hij de eerste om te komen kijken. En vanaf dat moment waren ze 2 handen op een buik. Dat waren zo een beetje mijn puberjaren. Vergeef me als ik een beetje chaotisch schrijf maar ik schrijf me zoals ik het me herinner. Maar geloof me als je zon wezentje in je handen krijgt waarvan je plots mama bent zijn je puberjaren voorbij.
Mijn kinderjaren zijn niet zo rooskleurig maar ik zal dan ook wel niet de enige op de wereld zijn die dit kan zeggen. Maar ik had wel het geluk mijn zus te hebben en een tante en memetje. Zij zorgden veel voor ons want ma kon niet altijd. Ma had een ernstig drankprobleem en nog altijd trouwens. Pa was veel weg als vrachtwagenchauffeur waardoor we eigenlijk zonder tante en meme zon beetje aan ons lot overgelaten waren. En wat doen kinderen die geen begeleiding hebben? Op straat rondhangen, op vroege leeftijd beginnen roken, enz
Maw mijn zus en ik hebben veel gezien en gehoord dat op die leeftijd totaal niet gepast was. Tante was mooie,jonge dame waardoor we een goede band hadden met haar. Ze was trouwens meter van mijn zus. Als we de woensdagmiddag thuiskwamen en ma had weer gedronken kwam tante ons dan halen. Kweet nog dat ma dan heel grof deed tegen tante. Ze was erg jaloers op tante. Tante was nog alleen, deed haar zin en woonde nog thuis waardoor ze niks tekort had. En ma was daar jaloers op en het feit dat wij haar dan opbelden, daar kon ze niet mee lachen. Tante had een grote hobby. Engelse Buldoggen. We hebben zo een nest gekweekt. Prachtige beestjes. Zelf hadden we ook een Engelse Buldogg. Het was een teefje en ze noemde Kim. Zon lief beest. Dat was dan ook de mama van de pups waardoor alle pups de hele tijd bij ons waren. Dat was met een stamboom en we moesten ze dan allemaal een naam geven die begon met de letter N. Tot de tijd kwam dat mensen kwamen kijken om ze kopen. Mijn zus en ik verdoken ze dan. Dat was een leuke periode in mijn kindertijd die me bijgebleven is. Memetje had een bar waar mijn ma zogezegd poetste en de kamers onderhield maar wij waren daar ook veel en het duurde niet lang voordat mijn zus en ik zagen dat ons ma daar meer deed dan poetsen alleen. En als je dat op jonge leeftijd van je eigen moeder ziet en weet dat je papa ergens aan het werk is dan kweek je op zon jonge leeftijd een afkeer van je moeder die niet gezond is. En het beeld krijg ik nu soms nog bijna niet uit mijn hoofd als ik haar zie en ze heeft weer eens gedronken. Bijna elke dag als we thuiskwamen van school lag ma uitgeteld op de bank of op de grond en lagen de flessen drank tot in de tuin verspreid. Ze deed haar best denk ik om een goede moeder te zijn maar ik denk dat ze eenzaam was en het niet aankon alleen maar ze dronk eigenlijk al daarvoor. Mijn vader was er nooit met zijn job als vrachtwagenchauffeur en als hij thuis was was hij eigenlijk ook alleen bezig met zijn hobbys en vrienden. Ik weet wel nog altijd s morgens was ma er altijd voor ons klaar te maken om naar school te gaan en ervoor te zorgen dat het al lekker warm was. Maar door het feit dat pa nooit thuis was en dat mijn moeder zich eenzaam voelde duurde het niet lang voordat we ook thuis bezoek kregen van mannen en zelfs vrienden van mijn pa en niet om koffie te drinken als je begrijpt wat ik bedoel. We zijn ook ontelbare keren verhuisd. En dat heeft ook voor ons heel zwaar doorgewogen want dat was telkens een andere gemeente, andere school en andere vriendinnen. Het voordeel was dat ik makkelijk vriendinnen maakte. En ik had mijn zusje die altijd bij me was en voor me zorgde. Financieel hadden we het niet makkelijk maar als je maar één inkomen hebt en mijn vader zijn hobbys waren niet bepaald goedkoop kon het ook niet anders. Mijn vader zijn hobbys waren rally en autos en motos. Dan kan je je voorstellen dat dit niet bepaald goedkoop is. En ons moeder kon ook niet goed met geld omgaan. Zij kocht dan met het geld die over was voor duizenden franken bloemen voor in de tuin. De keren dat we thuiskwamen van school en er stond niets meer dan enkel een tafel en 2 stoelen en onze bedden wisten we dat alweer een deurwaarder was langs geweest. En enkele dagen later stond er weer andere meubelen tot de volgende deurwaarder. Ik denk dat dat ook wel de reden zal geweest zijn dat moet moeder een centje bijverdiende bij mijn oma in de bar. En mijn vader was daar mee akkoord. Hoe raar dat ook klinkt. En daar dan champagne moeten meedrinken met de klanten heeft ook niet veel goeds gedaan aan haar toen al drankverslaving. En het probleem was en is nog altijd dat als mijn moeder nuchter is dat het een schat van een vrouw is. Een harde werker, een lieve rustige vrouw die veel kan verdragen. Maar o wee als ze gedronken heeft. Dan is het een heel andere vrouw. Dan veranderd ze in iemand die totaal geen fatsoen meer heeft, die mannen bespringt (letterlijk jammer genoeg), ruzie maakt of stookt. Iemand waarmee je in schande komt als je daar ergens mee gaat. En het jammere was dat ze het soms nodig vond om naar onze klas te komen als ze gedronken had om zich voor te stellen. Alé zo zei ze dat dan toch. Als we haar vroegen waarom ze weer eens gedronken hadden toen we thuiskwamen kwam ze altijd met dezelfde smoesen ik ben ziek of ik voel me niet goed. Maar volgens haar had ze nooit gedronken. Ze deed dan heel verontwaardigd. Typisch waarschijnlijk voor een alcoholist. Vriendinnetjes hadden we niet veel want als we ze es vroegen om te komen spelen verpestte ze het zo grondig dat ze niet meer wilden met ons omgaan. Wat begrijpelijk was eigenlijk maar toen deed dat pijn en aangezien we financieel altijd aan de grond zaten waren onze kleren altijd aftands en dat hielp ook niet echt voor ons imago. We hadden het geluk 2 hele goeie tantes te hebben en een schat van een meme die heel goed voor ons zorgden. We moesten maar bellen en ze kwamen ons direct halen. En we belden veel geloof me. Waardoor we eigenlijk het grootste deel van onze kindertijd elders zijn opgevoed maar we vonden dat niet erg. Daar hebben we gezien wat een gezin en gezinsliefde is, hoe het eigenlijk moet. Want bij ons was van liefde niet veel sprake. Integendeel, mijn vaders oplossing was slaan. Hij was een stronk van een vent zoals zeggen van een goede 100 kilo met een hart van goud voor zijn vrienden maar thuis was dat heel wat anders. Kmoet wel eerlijk zeggen als ik nu erop terugkijk ik hem ergens wel begrijp. Het was fout maar toch begrijpelijk. Mijn zus en ik zijn meer dan eens s nachts wakker geworden van geschreeuw en gebonk en meestal voelden en wisten we dat al van de avond zelf voor we gingen slapen en dan sliepen we altijd samen. Ik herinner me nog een keer dat we s nachts wakker werden van nogmaals geschreeuw en gebonk en enkele minuten later heel stil. Mijn zus en ik wilden naar beneden kijken maar waren bang. Ik weet nog dat mijn zus zei ik zal voorop gaan. Dat beeld dat we toen zagen zie ik nog dikwijls voor me. De living bijna kort en klein geslagen en veel bloed aan de voordeur. Dat was de eerste keer dat ik zoveel bloed in het echt gezien heb. We hebben ma gevonden in haar bed en pa was weg. Van de volgende morgen herinner ik me niet veel alleen dat ze in haar gezicht bont en blauw stond.
Ik heb wel enkele goede herinneringen aan mijn kindertijd maar ik moet eerlijk zeggen dat dit er niet zoveel zijn en als er het zijn dat het niet met mijn ouders is maar met familie of vooral met mijn zusje. Mijn zus en ik konden serieus vechten tot het bloedde maar we konden elkaar niet missen en kwamen voor elkaar op. Nu nog altijd trouwens. Zoals die keer dat we met onze ouders, grootouders en tante een grote reis door Europa gemaakt hebben met een mobilhome. Dat waren 3 prachtige weken waar ik goede herinneringen aan overhouden heb. Ik heb me denk ik grotendeels over mijn kindertijd kunnen zetten door het feit dat ik andere mensen had op wie ik kon rekenen. Ik weet dat veel mensen niemand hadden en dat is nog veel erger. Mag er niet aan denken als ik mijn tantes, meme of zusje niet gehad had.
Ik ben deze blog begonnen op aanraden van mijn dokter. 2 jaar geleden is mijn dochter uit het leven gestapt. Ze was amper 18 jaar. Na een nachtmerrie van 2 jaar om haar te helpen of haar bijna letterlijk in leven proberen te houden heeft ze toch beslist er een einde aan te maken. Ergens kan ik haar wel begrijpen want ze was zwaar psychisch ziek op haar jonge leeftijd. Ook mijn vader is 20 jaar geleden uit het leven gestapt. Hij was dan wel niet ziek maar hij is zwaar gekwetst geweest door een gevoelloze, zieke vrouw en zijn leven was eigenlijk een puinhoop. Erg om te zeggen van mijn vader maar toch was het zo. Maar ook op andere vlakken heeft het leven me niet gespaard. Maar ik ben er zeker van dat mensen nog veel meer meegemaakt hebben dan ik en misschien steun kunnen vinden in men verhaal. Ik zal me voorstellen als Anne, 38 jaar en getrouwd met een schat van een man. Het is mijn tweede huwelijk maar ik kan met mijn hand op men hart zeggen dat hij me echt graag ziet en dat we samen oud worden. Hij is niet alleen mijn man maar ook mijn beste vriend, minnaar en klankbord. We zijn nu bijna 11 jaar samen en 5 jaar ervan getrouwd. Man hij heeft al wat meegemaakt met mij in die tijd. En toch blijft hij bij me en ziet hij me nog altijd graag. Ik heb lang gewerkt in een sportwinkel. Ik deed het onthaal en de facturatie, was communicatieverantwoordelijke en gaf opleiding voor kassa en onthaal. Ik deed die job met hart en ziel en mijn collegas waren allemaal familie. Tot een mislukte rugoperatie. Ondertussen ben ik al meer dan 6 jaar thuis. Ik heb me er ondertussen al bij neergelegd dat ik dat werk niet meer kan en dat ik waarschijnlijk nooit meer zal kunnen werken. Maar ik heb echt meer dan een jaar geweend toen de dokters me zeiden dat ik niet meer mocht werken en dat ik moest blij zijn dat ik niet in een rolstoel zit. Maar ik kon dat toen niet begrijpen. Ondertussen wel. Ik moet elke dag morfine nemen om enkel mijn kleren te kunnen aandoen en de rest van de dag de gewone dingen te kunnen doen maar ik kan ze wel nog doen. Dat heb ik nu wel al beseft. Er zijn mensen die totaal niet meer kunnen lopen, wandelen met of zonder morfine of medicatie. Ik heb nu alleen nog meer respect voor mensen met een handicap die vechten en hun niet laten gaan. Want elke dag met pijn leven is niet zo simpel. Maar dat verhaal van mijn rug zal ik een andere keer es doen want het is al een boek op zijn eigen vrees ik. Wat kan ik nog zeggen over mezelf? Ik heb een schat van een zus en mijn mama is er ook nog. Een schat van een vrouw ook en alhoewel ze een drankprobleem heeft blijft ze altijd men moeder en ik zal ze altijd helpen waar ik kan maar zij helpt ook waar ze kan. Beschamend om te schrijven maar mijn moeder poetst mijn huis en doet mijn strijk want ik kan dat niet meer. Erg e. Na alles wat ik vroeger in mijn kinderjaren en jeugdjaren meegemaakt heb, heb ik toch nog een goede band met mijn moeder. Het leven is te kort om ruzie te maken. Dat heb ik al geleerd ondertussen. Mijn zusje is twee jaar ouder dan mij en is ook getrouwd en heeft 4 schatten van kindjes. Jammer genoeg wonen ze sinds een klein jaar in het buitenland. Ze waren er al een tijdje mee bezig maar toen dat met mijn dochter gebeurde werd het uitgesteld en ik had stiekem gehoopt dat ze het plan gingen opbergen. Maar verleden jaar is het dan toch gebeurd en zijn ze verhuisd. We horen en zien elkaar wel elke dag op skype of messenger maar dat is hetzelfde niet. Maar om de drie maanden ongeveer ga ik naar daar of komen zij naar hier. Want anders zou dat echt niet gaan. Ik kan niet zonder mijn zusje. We hebben in onze kinder en jeugdjaren elkaar zo nodig gehad en altijd elkaar geholpen en gesteund dat we een hele sterke band hebben. Zij is de enige die dezelfde humor heeft als ik en omgekeerd. En we weten alles van elkaar. Maar ik denk dat vele zussen die band hebben. Ik hoop in ieder geval dat het voor alle zussen zo kan zijn. Wat kan ik nog zeggen over mezelf? Ik heb 6 huisdieren. Een lieve bruine beer van een hond en een grote mooie langharige kater die denkt dat ik zijn mama ben. Overal waar ik ben is die poes ook. Zelfs als ik in bad zit. En dan nog een hele stoere haan en zijn 3 hennetjes die een groot park in de tuin hebben. Maar ze zijn me al zo gewoon dat ik ze kan aaien en ze eten uit men hand. Alleen mijn man moet opletten van mijn haan Brutus want hij heeft het blijkbaar niet zo op mannen. Het zijn onze zes kinderen bij wijze van spreken. Mijn dochter zag ze ook zo graag. Ik woon heel graag in ons huisje dat we 10 jaar geleden gekocht hebben en ik zou hier niet weg willen voor de herinneringen van mijn dochter alleen al. Haar kamer hier is er nog altijd. Maar soms is het ook heel pijnlijk om hier te zijn. Want naar alles wat ik kijk of doe herinnert er me we iets van haar. Maar hoe pijnlijk het ook is, ik zou het ook niet kunnen missen. Ik zou hier niet weg kunnen. Raar e. En we hebben ondertussen al zoveel verbouwingen gedaan en het eigenlijk al zo verbouwd zoals we ons nestje hadden voorgesteld dat we beslist hebben hier nooit te verhuizen. Dat is het zowat voorlopig dan. Sorry als ik wat van de hak op de tak spring maar ik zal in hoofdstukken proberen alles te vertellen wat ik hier nu in tkort heb geschreven. Het zal niet altijd even mooi zijn om te lezen. Het zal voor mij ook niet altijd makkelijk zijn om te schrijven want ik moet eerlijk zijn en ik heb heel wat domme dingen gedaan in men leven en fouten gemaakt. Maar ook deze zal ik neerschrijven ook al is het niet zo mooi maar ik heb mezelf beloofd mijn levensverhaal te schrijven zoals het is. Ik weet nog niet wat mijn volgende hoofdstuk zal zijn. We zullen wel zien als ik hier terug ben
