Zoals ik al zei had ik al een huwelijk achter de rug en had ik al een dochter toen ik mijn huidige man leerde kennen. Mijn man zelf heeft daar nooit problemen van gemaakt en mijn dochter opgevoed alsof het zijn dochter was. In het begin toen we samen waren waren zijn ouders altijd heel vriendelijk en was ik en ook mijn dochter altijd goed ontvangen. Ze zeiden zelfs dat ze men dochter als hun kleinkind zagen en ik was daar van aangedaan. Ik was zogezegd de perfecte schoondochter tot ik de eerste keer thuis was met mijn rug. Ze belde me constant en nooit op mijn gsm maar altijd op men vaste lijn alsof ze wilde weten als ik wel thuis was. We hebben daarover gepraat en ze zei dat het zeker haar bedoeling niet was maar dat ze zich zorgen maakte en ik moet zeggen dat ik dat wel geloofde want ik had anders nog nooit iets ondervonden waardoor ik zou anders moeten denken. Daarmee dat we dat vlug uitgepraat hebben en dat was vlug opgelost. Maar kort daarna belde ze me op mijn gsm om me te zeggen dat haar zoon naar huis moest komen want ze moest hem dringend spreken. Als ik haar vroeg waarom zei ze me dat dit geen leven was voor hem omdat ik thuis was met mijn rug en dat ze wilde dat hij terug naar huis ging wonen. Ik stond aan de grond genageld. Ik wist niet wat gezegd en heb gewoon gezegd dat ik de boodschap ging doorgeven aan mijn vriend als hij thuiskwam van zijn werk. Mijn eerste gedacht was natuurlijk dat hij was gaan klagen ofzo want ik wist niet waarom ze zo deed plotseling. Toen men vriend thuiskwam heb ik hem gezegd welke telefoon ik gekregen had en vroeg hem of dat hij geklaagd had tegen zijn ouders. Hij was razend en belde direct zijn moeder op om te vragen wat ze wel niet dacht. Maar ze begon te wenen en ze had het zo niet bedoeld maar ik weet nog vanaf dat moment had ik een gevoel dat dit nog maar het begin was. Ik weet nog toen we ons huis kochten hadden we een extra sleutel bijgemaakt en gegeven aan zijn ouders als we es onze sleutels moesten vergeten of kwijt zijn dat we dan altijd daar nog sleutels hadden. Daar hebben we rap spijt van gehad. Je moet weten dat mijn vriend en ik heel erg op onze privacy staan. We hebben dan ook geen deurbel. De mensen die ons kennen weten dat en bellen voor ze komen. Maar op een zondagmiddag zaten we samen gezellig in bad tot we plots mijn schoonmoeder voor ons hadden. Man ik had me rotverschoten maar zij totaal niet. Zij vond dat heel normaal. Gelukkig was Dimitri ook razend en heeft haar direct weggestuurd en mijn schoonvader stond blijkbaar in onze keuken. Toen we zeiden dat we onze sleutel terugwilden schoot mijn schoonvader in actie en zei dat we dat niet terugkregen aangezien wij het notarisschrijven gekregen hadden vond hij dat hij het recht had om een sleutel bij te houden en te komen wanneer het hun paste. Dan hebben we maar andere sloten gestoken. En sindsdien is het eigenlijk niet meer gestopt en van kwaad naar erger gegaan. Toen ik in het ziekenhuis belandde met mijn rug was het weer van dat. Dan kwam ze aan men ziekenhuisbed staan om te zeggen dat dit toch geen leven was voor haar zoon en dat hij teveel moest werken en dan nog ons huishouden en hij zou toch weer naar huis moeten komen wonen. Ze vertelde me dan doodleuk dat ze alles wat ze deed voor mij dat dat eigenlijk niet voor mij bedoeld was maar dat ze dat deed voor haar zoon want hij kon geen zon leven aan. Ze belde ook elke dag naar mijn chirurg en naar de verpleging waar ik lag. Tot ze me kwamen vragen of dat ik es wilde praten met haar om niet meer te bellen. Dat die mensen het zo al druk genoeg hadden zonder dat er elke dag een mens belt om hen te zeggen wat ze moeten doen. Want dat deed ze. Ze was zelf haar hele leven verpleegster geweest en dacht het allemaal beter te weten. De volgende keer dat ze kwam begon ze onmiddellijk weer met haar tirade over haar zoon en ik had er zo genoeg van dat ik haar buiten gezet heb. En ik heb gezegd aan mijn dokter en aan de verpleging geen informatie meer door te geven en als het mogelijk was zelfs niet meer op te nemen want op den duur kenden ze haar nummer. En dan was het natuurlijk weer wenen en wenen en ze had het allemaal zo niet bedoeld maar het was voor haar ook niet makkelijk. Ze maakte gewoon van die situatie zichzelf het slachtoffer en ik had al opgemerkt dat ze daar heel goed in was. Ze verweet ons dan dat we samen gingen wonen het moment dat zij in pensioen ging waardoor ze toen helemaal alleen thuis was. Met andere woorden ze kon haar zoon niet loslaten en het was eigenlijk soms naar de ziekelijke kant uit. Bv toen ze bij ons thuis was op het moment dat mijn man thuiskwam van zijn werk en hij gaf me een zoen toen wilde ze ook een zoen. Gelukkig heeft mijn man daar direct op gereageerd en gezegd dat hij geen kind meer is en dat als ze zoenen wil dat ze maar naar haar man moest gaan. Haar gezicht sprak boekdelen. Het was alsof ze afgewezen van door de liefde van haar leven. In het begin dat we samenwoonden belde ze elke dag om te vragen of hij al gegeten had. Tot hij ook es zei dat dat erover was en dat hij natuurlijk elke dag at. Dat het niet nodig was om daar elke dag daarvoor te bellen en dat ze es moest afvragen hoe ik me daarbij moest voelen. En opnieuw tranen als een waterval en ze had het zo niet bedoeld. Toen we beslisten om te trouwen weet ik nog goed toen we op weg waren naar zijn ouders om hen het goede nieuws te melden zei men vriend nog dat ik niet moest schrikken van hun reactie. Dat die wel es niet zou zijn zoals wij verwachtten. En inderdaad hun reactie was ondermaats. Er kon met moeite een proficiat af en binnen het half uur stonden we weer buiten en we waren er alle twee van slag van. Maar we trokken het ons niet aan en begonnen met de voorbereidingen. Nog maar 2 dagen na dat we het hen verteld hadden kreeg ik telefoon van mijn schoonmoeder dat ze een jubileumfeest wilde geven omdat ze 40 jaar getrouwd waren dit jaar. En ik weet nog dat ik eerst enthousiast reageerde en zei dat ze dat zeker moest doen. Ik vroeg wanneer ze getrouwd waren en ze zei me dat het ergens in april was dus ging ik daarvan uit dat ze dat in die maand ging doen. Tot ze me heel gewoon vertelde dat ze het wilde doen de dag na ons trouwfeest. Als ik haar vroeg waarom en dat dit voor ons wel een beetje lastig zou worden zei ze doodleuk dat we maar wat vroeger moesten slapen op ons trouwfeest. Ik wist toen zeker dat zij niet wilde dat we gingen trouwen maar ze kon het toch niet tegenhouden dus deed ze het op die manier. Toen mijn vriend het hoorde belde hij haar direct op en vroeg of dat ze geen andere datum kon kiezen aangezien de avond ervoor ons trouwfeest was en mijn vriend had al gezegd dat hij niet van plan was om ons feest vroeger te stoppen omdat zij hun feest de dag na ons feest zetten. Maar ze kwam met een doorzichtige smoes dat de zaal dat ze wilden alleen maar op deze dag nog vrij was en dat dat toch niet zo erg was. We hebben het voor de minste miserie laten over ons gaan want ons huwelijk stond voor de deur dus was het geen moment om op onze strepen te staan en ruzie te maken. We wilden dat onze huwelijksdag zonder wroeging of ruzie doorging en dat in ons gelukt. En ik moet eerlijk zeggen in de periodes dat ik wel goed genoeg was kwamen we eigenlijk wel goed overeen. We gingen veel winkelen en koffie gaan drinken en ik vertelde ook veel tegen haar. Ik zag haar als meer dan een schoonmoeder, als een vriendin. En tot op de dag van vandaag snap ik nog altijd niet wat ik hun misdaan heb buiten hun zoon graag zien. Onze huwelijksdag is vlekkeloos verlopen en de dag erop waren we als 2 zombies op het jubileumfeest maar we waren er. En ze had wat ze wilde. En zo was het telkens als er bij ons iets was al was met maar dat ik in het ziekenhuis lag of we deden verbouwingen dan moesten ze telkens zich bemoeien zodanig dat er ruzie van kwam. Dan waren het weer de gewoonlijke tranen en ze had het zo niet bedoeld. Toen de problemen begonnen met onze dochter was het eerste wat ze zei dat we ervoor moesten zorgen dat er niks van mijn mans geld naar haar zou gaan. Mijn man was razend toen hij het hoorde. En dan zeggen dat ze haar zagen als haar kleinkind. Ondertussen is uitgekomen dat mijn schoonbroer onvergeeflijke dingen gedaan heeft ivm mijn dochter. Ik wil daar niet in detail treden want het is te grof en te pijnlijk. Na mijn dochters dood is dit uitgekomen en hebben mijn man en ik beslist om geen contact meer te hebben met zijn broer. Hij is zelf beschaamd voor wat zijn broer gedaan heeft. Maar zijn ouders geloven ons niet waardoor onze band met zijn ouders al heel troebel gekomen was. Tot enkele weken geleden ik telefoon kreeg van onze bank. We zijn momenteel bezig met verbouwingen en hebben daarvoor onze lening verlengd. De vrouw van de bank belde en ik hoorde aan haar stem dat ze heel ongemakkelijk was maar dat ze telkens telefoon kreeg van een zekere J.B. ivm met onze lening. Ze wilde weten hoeveel we leenden en wat of hoe en het ergste was dan nog dat ze vroeg om te verzekeren dat dit op haar zoon zijn naam alleen mocht staan aangezien ik toch maar een invalide inkomen heb. Toen vertelde ze me dat ze al telefoon gekregen had van collegas van de gemeente waar mijn schoonouders wonen en de bank van onze gemeente. Ze had dus al verschillende keren drie banken gebeld zonder ons medeweten om alles te weten en om er zeker van te zijn dat dit op haar zoon zou staan. Ik ontplofte gewoon. Ik heb mijn man gebeld en gezegd dat ik er deze keer echt genoeg van had. Ik vertelde hem het hele relaas en ook hij was alweer razend. We vroegen ons luidop af wanneer dat es zou eindigen en dat we ook realistisch genoeg zijn te weten dat ze het nooit zouden stoppen. Hij heeft dan zijn moeder opgebeld en ze heeft direct toegegeven van haar telefoontjes naar alle banken en de reden van haar telefoontjes maar dat was goed bedoeld vooral voor hem dan. Maar ze wilde het uitpraten met me. Ik doe nog de moeite haar op te bellen maar ik krijg dan te horen dat ik dat maar moet verstaan want ik heb geen opvoeding gehad en mijn familie is bijlange niet zo rijk als zij. Ik stond nog es aan de grond genageld en heb dan kordaat gezegd dat het nu genoeg geweest is. Ik wil geen contact meer met geen van de twee. Ik hou het respect dat het de ouders van mijn man zijn en zal hem nooit verbieden contact te hebben of op bezoek te gaan. Maar daar stopt het nu voor mij. Als ze na 11 jaar nog niet weten dat ik geen slechte bedoelingen heb met hun zoon en ook vooruit wil in het leven zullen ze het nooit weten. En ik weet dat ze me schuldig achtten aan het feit dat mijn man geen contact meer wil met zijn broer. Ze heeft me nog verweten dat ik hun gezin kapot gemaakt heb. Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik er ziek van ben. Ik heb dit niet verdiend en mijn man ook niet. Wij doen zo ons best ondanks alle miserie dat we al hebben moeten doorstaan maar het heeft ons alleen dichter bij elkaar gebracht. Maar dat willen ze niet zien. Zij hebben hun idee van hun gezinnetje en dat plaatje klopt niet meer in hun ogen. En dat zijn nog van die mensen die altijd rekening houden met wat de buren wel niet zouden denken of de familie. Zij houden heel graag de schijn op en nu kunnen ze dat niet meer. En volgens mij zijn ze daarom zo boos en geven ze mij de schuld. Want ze weten heel goed wat gebeurd is en wie daar de schuldige van is. Maar ze willen het niet zien. Al vind ik het heel jammer en ben ik er ziek van, ik blijf bij mijn beslissing want de enige reden dat ze opnieuw contact met me wil is dat ze dan haar zoon weer elke week ziet en 3 keer per jaar op weekend en kan ze zich zo weer binnenwringen in ons leven. En daar heeft ze mij voor nodig maar ik heb het lang genoeg laten over me gaan maar het lijkt me beste nu om gewoon zoals ik al zei het respect houden dat het zijn ouders zijn maar mezelf ervan weg te houden. Wat zeggen ze dan? Je familie kies je niet maar je schoonfamilie wel. Niet als je iemand zo graag ziet als ik mijn man graag zie. Ik weet dat ze ons uit elkaar willen omdat ze dan opnieuw hem kan herenigen met zijn broer maar dat zal niet lukken. Onze liefde is daarvoor te groot en daar ben ik blij om en mijn man dankbaar want voor hem is dit ook geen makkelijke situatie. Het blijven altijd zijn ouders.
Ik heb vroeger nogal wat vriendjes gehad en ben ondertussen al gehuwd en gescheiden geweest. En ik denk dat ik geen unicum meer ben in deze tijd van vandaag. Een huwelijk die nog geen 2 jaar geduurd heeft maar mijn leven serieus veranderd heeft. Die man had zowat al mijn zelfvertrouwen weggenomen. Hij was heel goed in psychische spelletjes. Nog een geluk dat ik van karakter me niet gauw laat doen en emotioneel ben ik sterk mag ik zeggen maar het heeft me toch enkele jaren gekost om me over dat huwelijk en die vernederingen te zetten. Achter dit huwelijk heb ik nog enkele mannen gehad maar ik viel telkens op de verkeerde mannen. Alsof ik een voeler had om er de slechtste uit te halen. Ben zo es bij iemand geweest die verslaafd was aan drugs. Toen ik hem leerde kennen ging je hem totaal niet associëren met een drugverslaafde. Hij had een mooie auto, een mooi huis en zag er zelf ook wel goed uit. Een grote man, sportief gebouwd. Ik dacht dat is het. Maar na enkele weken was al duidelijk dat die auto en dat huis en die mooie kleren van mama en papa kwamen. Werken was voor hem een totaal onbekend woord zelfs zijn eigen huis kuisen daar had hij nog nooit van gehoord. Als hij geen geld meer had ging hij gewoon naar zijn ouders en tergde die mensen zodanig tot ze zoveel geld gaven dat hij hen eiste. Hij heeft zelfs nog met een mes aan zijn ouders bed gestaan om geld. Die ouders waren veel te braaf. Toen hij 14 was had hij een ongeluk gehad waarbij hij een hersenletsel en een serieus beenletsel had opgelopen. Maar zijn ouders hebben onmiddellijk ervoor gezorgd dat hij de beste dokters en chirurgen had en eigenlijk is hij volledig herstelt van zijn ongeluk. Alleen zijn karakter zou veranderd zijn door dit ongeluk zouden de dokters de ouders gezegd hebben. Die ouders hebben alles gedaan om hun zoon gelukkig te maken dat ze hem zodanig verwend hebben dat dat uit de hand gelopen is. Ik hoorde dan dat de auto waar hij toen mee reed dat dat als zijn 4e of 5e was. Zijn ouders hadden een autogarage en ook hij had in school automechaniek gevolgd en ze gingen hem werk geven in de garage en hem zo beetje in de gaten houden maar dat is die mensen niet gelukt. Integendeel hij moest telkens de mooiste en de rapste auto van hun garage hebben en als ik bedoel hebben bedoel ik als cadeau en telkens reed hij die dan in de prak. Na een paar maanden heb ik die kerel vaarwel gezegd en niet meer teruggezien. Heb nog gehoord dat hij nog steeds niet weet wat werken is en nog altijd aan de drugs zit. Jammer want die jongen heeft ouders die alles zouden doen voor hem. Ik heb daar achter lang alleen gebleven en ik amuseerde me wel alleen. Ik werkte ondertussen al een paar jaar in een winkel en deed het onthaal, facturatie, gaf opleiding voor kassa en onthaal en was verantwoordelijke voor de communicatie van de winkel. Ik had ondertussen mijn wilde periode achter me gelaten en ik concentreerde me op mijn dochter en mijn werk. Ik had in mijn wilde periode wat schulden opgelopen en ook deze waren bijna afbetaald dus alles ging me voor de wind. Ik was wel alleen maar was ook niet op zoek naar iemand. En was ook nog niemand tegengekomen die de moeite was om iets mee te beginnen. En mijn collega toen was ook nog alleen waardoor we met ons tweetjes een goed vrijgezellenleven hadden. Tot ik es naar mijn zusje ging en daar een man zie toekomen op een moto. Mooi kereltje met donker haar en ferme billen maar niet dik. Kweet nog dat ik zei aan men zus dat ik die nog wil zou zien zitten. Mijn zus zei me dat hij alleen was en een goede werker, een brave jongen. Het klonk me te mooi om waar te zijn. Maar de volgende keren dat ik naar men zus ging was hij daar ook of kwam hij daar toe en zo raakten we wel eens aan de praat. We hebben dan enkele maanden een paar keer afgesproken om weg te gaan of om een film te kijken maar toen hadden we nog niks gedaan. Zelfs geen zoen. Kweet nog dat ik zei aan mijn collega dat hij waarschijnlijk een spel speelde of alleen sex wilde. Tot op die vrijdagavond. Hij kwam opnieuw bij mij een film kijken en toen die film gedaan was heb ik gewoon gevraagd of dat hij bleef slapen of niet want het was al laat en ik moest de dag erop werken. Hij was zowat van zijn melk maar we hadden ondertussen al zolang contact dat ik iets had van tis nu of nooit. Hij stemde in om te blijven slapen tot mijn verbazing. Hij nam me vast en vroeg me of ik zeker was dat ik iets wilde beginnen met hem. Omdat hij met mij wilde beginnen maar dan om te blijven. Ik dacht dat ik niet goed hoorde maar zei direct dat ik ook zeker was. We hebben dan de hele nacht gepraat en gekust. Eerlijk waar, we hebben geen sex gehad die nacht. Ik was al zolang alleen dat ik geen voorbehoedsmiddel nam en we wilden wachten tot alles veilig was en eigenlijk vonden we dat niet zo erg want we leerden elkaar ondertussen kennen. Maar ik moet eerlijk toegeven dat we op den duur bijna niet meer konden wachten tot mijn voorbehoedsmiddel werkte. Maar zelfs nu heb ik daar nog geen spijt van. Van al die nachten dat we hebben liggen praten en lachen en elkaar leren kennen. Na enkele weken woonde hij al bij me maar nog niet officieel en mijn dochter had hem al goedgekeurd. Een klein jaar later hebben ons droomhuisje gekocht en wonen er nog altijd. We hebben er al veel in verbouwd en hebben nog vele plannen. In 2008 ben ik de 1ste keer geopereerd aan mijn rug en hij zorgde voor me en voor het huishouden en mijn dochter. In 2010 ben ik opnieuw geopereerd en is er van alles misgelopen waardoor ik een jaar bijna ononderbroken in het ziekenhuis heb gelegen. Hij heeft dat hele jaar voor ons hele huishouden gezorgd, voor mijn dochter gezorgd als ware het zijn dochter en ze was juist in haar puberteit aan het komen dus je kan je voorstellen dat hij het niet altijd makkelijk had ermee. Maar toch kwam hij iedere dag op bezoek. Hij heeft geen enkele dag gemist. Ik heb dan nog 5 tot 7 maanden thuis gelegen in een ziekenhuis bed met een wc-stoel naast mijn bed want ik mocht zelfs niet wandelen tot aan het toilet. Waardoor ik dus alles in die stoel moest doen en elke avond als hij gedaan had met werken was zijn eerste werk mijn stoel legen en uitkuisen dan beginnen aan het eten en ervoor zorgen dat het een beetje proper bleef zoals stofzuigen enz Welke man zou dat doen en zolang? En hij heeft nooit geklaagd of dat doorgestoken. Integendeel nu nog helpt hij veel met mij en hij zal dat nooit doorsteken. Toen alles begon verkeerd te gaan met mijn dochter hebben zijn we door een hel gegaan. Mijn dochter was zo mentaal gestoord dat we volgens de dokters in haar zwarte zone zaten waardoor we telkens bedreigd waren, of die huisdieren waren bedreigd of mijn vaders graf was beklad. Maar hij heeft nooit gezegd dat ik ze niet meer mocht helpen of dat ze hier niet meer binnen mocht. Ik ben in die situatie eronder door gegaan en in het ziekenhuis beland. Ook in die periode heeft hij me telkens gesteund en me opnieuw leren eten en me erboven op helpen. Toen de politie aan onze deur stond om te zeggen dat mijn dochter gestorven was was hij er opnieuw. Hij heeft me opnieuw die hele helle periode door geholpen door van alles te regelen en er zijn voor mij. Tot op de dag van vandaag steunt hij me in alles wat ik wil doen. Ook al is hij er niet altijd mee akkoord. Al onze tegenslagen hebben ons alleen sterker gemaakt en ons dichter bij elkaar gebracht. In 2012 zijn we getrouwd en het was een onvergetelijke dag. Ik weet zelfs achter die 11 jaar dat ik oud wil worden met hem. Hij is men alles, mijn vriend, mijn minnaar, mijn steunpilaar. En na die 11 jaar is dat gevoel alleen maar sterker geworden. Ik denk dat ik niet wist wat echte liefde was tot ik hem leerde kennen en nu na al die jaren denk ik dat ik weet wat het inhoud. Ik kan met men hand op men hart zeggen dat ik gelukkig getrouwd ben. Er zeggen er dat veel maar van veel is het geen waar. Ik ga niet zeggen dat er nooit es iets is maar echte zware ruzies hebben we niet want onze verwachtingen lopen gelijk op. Onze meningen over de meeste dingen lopen ook gelijk op waardoor we bijna altijd over een onderwerp niet moeten discussiëren want we hebben altijd hetzelde gedacht en dat vind ik belangrijk. Vooral als het gaat over belangrijke dingen in het leven gaat. We hebben dezelfde doelen en principes. Toen we 6 jaar samen waren hebben we beslist om te trouwen. Voor mij nog altijd de mooiste dag van mijn leven buiten de geboorte van men dochter dan. Ook onze vrijgezellenavond was memorabel. Ondertussen zijn wel al 5 jaar getrouwd en het leven heeft ons nog niet gespaard. We hebben onze dochter verloren, ik heb al meer in het ziekenhuis gelegen dan dat ik thuis ben geweest. Ik kan niet alles doen hier in huis door mijn gezondheid maar mijn man maakt het me zo makkelijk mogelijk. Ons huisje dat we gekocht hebben is ondertussen al volledig gerenoveerd en deze zomer zijn we van plan nog wat aanpassingen te doen en alles mooi af te werken. Sommige kamers waren nog niet mooi afgewerkt en bij deze zal dit dan allemaal ook gedaan zijn. Ook op dat gebied komen we goed overeen. We hebben bijna 5 jaar geleden onze benedenverdieping helemaal gerenoveerd en voor de keuze van de vloer, keuken en badkamer hebben we dezelfde smaak. Alleen van muziek verschillen we heel veel maar je moet in iets verschillen é. Nu gaan we deze zomer alles afwerken en schilderen en ook daarin komen we perfect overeen qua smaak. Hij werkt 2 jobs omdat we een mooi, makkelijk leven zouden hebben. En ik ben hem daar dankbaar voor maar ik voel me daar nog altijd schuldig over. Ik ben hele dagen thuis dingen aan het zoeken om men dag te vullen terwijl men ventje zweet en bloed werkt. En elke dag is er wel iets. Is het mijn rug niet dan is het wel iets anders maar na al die jaren is hij nog altijd even begripvol en heeft hij compassie en zou alles doen voor mijn pijn weg te nemen. Ik voel ook gewoon dat hij respect heeft voor wat ik heb meegemaakt en dat hij ergens wel naar me opkijkt omdat ik dat allemaal doorsta. We hebben ook al afgesproken als we te oud worden om voor elkaar te zorgen dat we dan samen vertrekken. We willen niet alleen achterblijven en we hebben geen kinderen meer die eventueel beetje voor ons zouden kunnen zorgen dus is dat voor ons de beste beslissing. Onze twee huisdieren dat zijn nu beetje onze kinderen. Maar ik kan nu nog zeggen dat ik als soms naar hem kijk ik nog altijd vlindertjes voel in mijn buik en denk dan dat ik toch een schoon ventje heb. Ik weet natuurlijk dat een huwelijk een levenswerk is waarin je moet geven en nemen maar met hem zie ik dat volledig zitten. Met hem wil ik stokoud worden. Ik heb al heel wat meegemaakt in men leven en als het me soms es teveel is als er weer es iets gebeurd kan hij me altijd kalmeren en troosten en me terug rustig krijgen zodat ik weer verder kan. Ik kan me geen betere man voorstellen. Hij is nu het enige in mijn leven die me rechthoud en die me moed en een reden geeft om te leven. Daarmee is dit stuk opgedragen aan mijn lieve man.
Als je het geluk hebt om in je leven één iemand te vinden waarvan je denkt dat is een soulmate dan heb je eigenlijk al veel geluk. Ik heb het geluk gehad er een paar in mijn leven te hebben. Jammer genoeg heb ik al van enkele ook al moeten afscheid nemen. Onder andere van Mieke. Een levenslustige mooie, moedige dame van toen ik haar leerde kennen 26 jaar. Ik heb haar toevallig leren kennen in het ziekenhuis. Ik lag er voor pijnbehandeling aan mijn rug en ik lag op een kamer van twee maar ik lag er alleen. Als ik daar 1 dag lag kwam er een dame binnen en ik zag direct dat ze ernstig ziek was want ze was lijkbleek en ze had zon bandana rond haar hoofd waardoor ik direct doorhad dat ze kanker had. Maar ik deed alsof ik niks zag. Ik zie en hoor haar nog binnenkomen. Hallo, ik ben Mieke en ik heb kanker maar ik wil niet op de kankerafdeling liggen. Mag ik deze kamer met jou delen aub? En ze haalde een stang sigaretten uit en vroeg me of dat ik ook graag een sigaretje rookte. En poef, die klik was daar. We keken naar elkaar en begonnen te lachen. Ik zei dat ik er totaal geen probleem mee had en dat ze gerust bij mij kon blijven. En als je daar dan een hele dag naast elkaar ligt vertel je natuurlijk een beetje van jezelf maar bij ons was dat anders. Ze was nog geen drie minuten in de kamer en we waren al op weg naar de rookzaal en we waren al ons hele leven aan het vertellen. Alsof we elkaar al jaren kenden. Ze vroeg me waarom ik daar was en ik vertelde dat ik sukkelde met mijn rug en daar was voor pijnbehandeling en die had echt compassie met me en ging mij helpen als ze zag dat me iets niet lukte van de pijn. Terwijl zij kanker had. Ik was beschaamd maar zij zorgde ervoor dat dit niet hoefde. Ik vroeg haar waarom zij er was alhoewel ik wel al wist dat ze kanker had maar meer wist ik nog niet. Ze hadden zon 6 maanden ervoor ontdekt dat ze eierstokkanker had. Ze had al heel wat onderzoeken ondergaan en ze hadden al gezien dat ze overal in haar buik met uitzaaiingen zat. Toen ze me dat vertelde wist ik eerst niet goed hoe te reageren want ik wist ook wel dat als er uitzaaiingen zijn dat goed mogelijk is dat er niets meer aan te doen is. De reden dat ze er toen was was dat haar dokter een kijkoperatie ging doen om te kijken of ze operatief nog iets konden doen voor haar. Ze hadden haar al gezegd dat als het niet operatief was dat ze dan niets meer konden doen want ze had al 2 van de zwaarste chemokuren gehad en ze hadden niet geholpen. Integendeel het had niks uitgemaakt. Maar de manier waarop zij me dat vertelde was zo positief en ze maakte dat moeilijk gesprek zo makkelijk dat het voor mij makkelijker was om daarop gepast te reageren. Ze vertelde me dat de dag van haar operatie als ze vlug terug bij mij op de kamer zou zijn dat het niet goed zou zijn want de bedoeling was dat ze zoveel mogelijk kanker wegnamen dus als ik haar kon bezoeken in de intensieve zorgen was er wel nog hoop voor haar. Mieke was dan 26 jaar en ik heb nog nooit zon positieve vrouw gekend. Ze had nochtans geen makkelijk leven gehad. Haar echte vader nooit echt gekend en met haar moeder een rare band. Ze was al es getrouwd geweest met een man die meer op café zat dan thuis bij zijn vrouw en twee schatten van kinderen. Twee zonen een van 6 jaar en een van 3 jaar. Nog zon jonge kinderen. Ze heeft er dan een eindje alleen voor gestaan met haar twee kinderen maar is dan de liefde van haar leven tegengekomen een paar jaar voor die verschrikkelijke diagnose. Ik geloof dat ze nog maar 2 jaar samen waren toen ze ziek werd. Maar het was zon schoon koppel. Op den duur kende ik al haar moeder, stiefvader en haar man werd alsook een vriend. De avond voor de operatie hebben we nog een toffe avond gehad in de rookzaal en door dat de verpleging wist van haar situatie waren ze wel vriendelijk en wat meer toegeeflijker. Ik weet nog dat ze met zoveel machines aan haar lijf zat dat ze niet kon lopen maar ze wilde en ging eentje gaan roken. Ik ben dan een rolstoel gaan stelen van een andere afdeling en haar daarin gestoken maar pas toen we vertrokken hadden we door dat die banden volledig plat stonden van die rolstoel. We hebben daar alle twee zeker een kwartier staan gieren van het lachen dat zelfs de verpleging kwam kijken en meelachte. Op den duur kende iedere verpleger ons al. De dag van de operatie was aangebroken en ik was bijna meer nerveus dan zij. Dat komt wel in orde zei ze. Je komt me wel bezoeken op intensive care. Als je me vlug hier terugziet dan is het niet goed. De blik in haar ogen toen ze haar bed wegrolden naar de operatiezaal sprak boekdelen. Ze was bang. Maar toch zei ze met haar lachje tot op intensive care é. Haar man en moeder bleven bij mij op de kamer en de verpleegster bracht ons een tas koffie. Na nog geen half uur zie ik de hoofdverpleegster binnen komen en ik zag direct aan haar gezicht dat het niet goed was. Haar man moest meekomen want de chirurg wilde met hem spreken. Ik ben dan efkes moeten weglopen want ik wist al wat dat betekende. Kben naar buiten gaan roken en gebeld met mijn ventje. Ik was efkes in alle staten. In die paar dagen hadden we elkaar zo leren kennen en kwamen we zo goed overeen dat ze voor mij een beetje een zusje was. Ik ben dan zo vlug mogelijk terug naar onze kamer geweest want ik wist dat ze niet lang ging weg zitten. Het moment dat ze haar bed binnenrolden draaide ze haar hoofd naar mijn richting, keek me aan en begon hysterisch te huilen. Ze besefte door dat ze mij zag dat het niet goed was. Gelukkig was haar man en moeder daar want ik ben weggelopen en ben zeker 2 uur weggebleven. Ik vond ook wel da ze nu efkes tijd met haar man en moeder kon alleen gebruiken. Ik had altijd mijn gsm bij me en plots belde ze me of dat ik nog lang ging wegblijven want ze wilde eentje gaan roken. Ben dan teruggegaan en ik zei haar dat ik efkes niet wist wat te zeggen. Ze stelde me direct gerust en we zijn naar de rookzaal geweest en daar de avond al pratend doorgebracht. De ochtend erop stond haar dokter plots in de kamer en ik zag aan zijn gezicht dat dit geen gezellig gesprek zou worden. Ik stond al op om weg te gaan maar Mieke wilde dat ik erbij bleef. Ook haar man was daar al toevallig en gelukkig maar. Gelukkig wist die dokter wel hoe hij dat moest aan boord leggen maar was wel eerlijk. Hij zei haar dat haar opengedaan had en direct gezien had dat haar volledige buik en onderbuik vol zat met kanker. Hij vergeleek het met pluizen kankerballejtes die overal aan vast zaten en een soort tapijt vormden op haar darmen, lever, baarmoeder enz Hij zei haar dat het echt geen zin had om dat te beginnen wegnemen want het zou al zo vlug terugkeren of dat hij het wegnam en dat het gewoon teveel was. Haar volledige buik en onderbuik zat vol. Haar enige vraag was nog. Hoelang heb ik nog? Hij kon haar daar geen precies antwoord op geven maar hij vermoedde nog zon maand of zes. Toen ik dat hoorde kwam ik slecht en ik hoorde Mieke toen ook wenen want 6 maanden is echt wel kort. Vooral voor zon situatie. Hij had haar gezegd dat van het moment dat ze zich goed genoeg voelde om naar huis te gaan dat ze mocht gaan. De volgende dag is ze naar huis gegaan maar we hebben eerst nummers uitgewisseld en beloofd contact te houden. De avond ervoor in de rookzaal had ze me gevraagd of dat ik haar laatste 6 maanden wilde haar vriendin zijn. Ik kon dat niet weigeren want ze was al een vriendin voor me en zelfs iets meer. Ik zei haar dan ook direct dat en dat ze me alles mocht vragen dat ik alles zou doen om haar nog gelukkige te maken voor die laatste 6 maand. De dag dat ze vertrokken is kon ik geen weg met mezelf. Ik voelde me zo alleen en die kamer was zo leeg. Ik heb dan ook gevraagd aan de verpleging om voor de rest dat ik daar nog moest liggen om niemand meer naast me te leggen omdat ik wilde alleen zijn. En omdat ze op de hoogte waren van alles waren ze heel begripvol en was het geen probleem. Die zelfde avond stuurde ze me al een berichtje dat ze me miste en dat van het moment dat ik thuis was we gingen afspreken. Na zon 3 dagen denk ik mocht ik naar huis en de dag erna zat Mieke al aan mijn keukentafel koffie te drinken, sigaretje te roken en babbelen. Ze vroeg me om de dag nadien af te spreken bij haar thuis want ze moest me iets vragen. Ik zei:Ok geen probleem zeg me maar waar en wanneer.? De dag erna ben ik naar haar gereden en ze had al koffie klaar gezet en hapjes maar ik zag dat ze anders was dan anders was. Gelukkig was Mieke niet iemand die rond de pot draaide en algauw zei ze me dat ze er haar bij neergelegd had dat ze ging sterven maar dat ze niet wilde sterven als een hond. Want aangezien ze zo jong was hadden de dokters al gezegd dat ze een verschrikkelijke doodstrijd ging strijden omdat haar hart nog zo jong en goed was. Toen vroeg ze me of dat ik getuige wilde zijn voor euthanasie te doen bij haar. Ik zat efkes aan mijn stoel genageld maar na enkele seconden al zei ik haar dat ik het zou doen. Ze legde me uit dat als je euthanasie wil dat je daarvoor 2 getuigen nodig hebt. 1 iemand mag je man of familie zijn maar de 2e getuige moet iemand zijn die geen familie is en geen baat heeft bij je dood. Hoe raar dat ook klinkt. Ze vertelde me dat ik telefoon ging krijgen van de Mantel en dat is een organisatie die zich bezighoud met begeleiden van mensen die terminaal zijn of euthanasie plegen maar ze begeleiden ook de getuigen en nabestaanden. Ze zei me nog dat ik er goed moest over nadenken, dat het zwaar ging worden voor me maar ik had al beslist. Ik doe het zei ik haar. Ze zei me dan dat haar enige wens was dat ze nog een sigaretje kon roken voor ze haar de laatste inspuiting gaven bij wijze van spreken en dat ze wist van me dat ik daar ging voor zorgen hoe dan ook. Enkele dagen later kreeg ik telefoon van een medewerker van de Mantel of dat ik es op gesprek kon gaan naar hen ivm Mieke. We hebben dan nog dezelfde week een afspraak gemaakt. Hele vriendelijke mensen die weten met wat ze bezig zijn was mijn eerste indruk en nog altijd trouwens. Ze zeiden me dat ik goed moest weten waar ik aan begon aangezien Mieke nog zo jong was ging haar lichaam en hart niet zo maar zouden willen opgeven en ze zou vechten zeiden ze me. Haar doodstrijd kon dagen duren omdat ze zo jong was maar we hadden afgesproken dat als het niet meer menselijk was dat haar man en ik ingrepen en de euthanasie gingen opstartten. Dat hadden we haar beloofd. Ze hebben me dan stap voor stap uitgelegd hoe ik zou kunnen zien aan en welke symptomen hoe lang het nog ongeveer zou duren. En me tips gegeven om ermee om te gaan. Mieke was zo gelukkig omdat ik dat wilde doen en ik was zo gelukkig dat ik haar laatste wens kon inwilligen. En ik moet zeggen dat men ventje daar ook de volledige periode achter mij heeft gestaan en me gesteund heeft. Want dat was nodig. De dagen en maanden daarop waren we onafscheidelijk. Elke dag belden we of spraken we af voor naar de markt te gaan of als ze te ziek was spraken we af bij haar. Men ventje en ik waren op dat moment op zoek naar een puppy. We wilden een bruine labradorpup. We hadden nog zolang ons huis niet gekocht en het was altijd men ventjes droom geweest om een eigen grote hond te hebben. Mieke was voor ze ziek was hondentrainster en hondenkapster en een grote dierenvriend. Ze was van plan zelfstandig een zaak op te starten om dieren te verzorgen en alles was in kannen en kruiken tot ze ziek werd en dan heeft ze dat plan moeten opbergen. Dus van het moment dat ze dat hoorde hielp ze zoeken en gaf ze al raad over hoe we hem best opvoedden. Ze was bijna meer enthousiast dan wij waren. En ik had het moeten kunnen weten. Plots op een morgen belde ze me dat ze op weg was naar me met een verrassing. Ze stond hier met een schattige mopshondpup in haar handen en haar gezichtje stond zo gelukkig. Das een moment dat ik niet gauw ga vergeten. En ik zei haar nog van alé Mieke wat doe je nu? Wat gaat er met dat beestje gebeuren als je weg bent?. Want ik wilde het woord dood niet gebruiken. Toen keek ze naar me met haar puppyogen ook en vroeg ze me haar hondje te adopteren als ze gestorven was. En zoals ik haar al de hele tijd niks kon weigeren heb ik dat dan ook gedaan. Een geluk dat ik een ventje heb die me doodgraag ziet en me begreep dat ik haar niks kon weigeren en hij is al een even grote dierenvriend als Mieke en ik. Haar oudste zoontje ging deze lente zijn eerste communie te doen maar aangezien ze maar enkele maanden meer had ging ze dat niet meer meemaken en ze had me al een paar keer gezegd dat dit wel iets was waar ze verschrikkelijk van afzag. Koppig als ze was had ze al een paar keer gezegd te blijven leven tot achter zijn communie. Dat ging haar lukken, zei ze me. Maar we wisten allebei beter. Ik had dat es besproken met haar man en dat was de periode dat op VTM het programma hart voor mekaar uitkwam. Hij heeft het voor elkaar gekregen dat ze voor Mieke haar zoon zijn communie vervroegd hebben zodat ze het nog kon meemaken. Met een echte communiemis met zijn klasgenoten. En ze heeft nog gezwommen met de dolfijnen in brugge ook en dan s avonds een groot communiefeest met vele cadeautjes voor het Vente. Het enige wat me stoorde was dat dat tv gebeuren zo geforceerd was. Alles moest 2 of 3 keer opnieuw gedaan worden want het stond niet goed op beeld. En dat vond ik wel jammer. Mieke was uitgeput na die dag. Maar ik moet eerlijk zijn toen we het programma zagen op tv hadden ze dat heel mooi samen gestoken en het was mooi gedaan. We waren ondertussen al 6 maanden verder en Mieke was er nog altijd alhoewel ze al veel achteruit gegaan was en ze een buikje had waarvan je zou denken dat ze zwanger was maar het was die tumor die zo vlug groeide. Doordat die tumor zo vlug groeide en duwde op haar darmen hadden de dokters besloten om een stoma te steken zodat ze kon blijven eten want het was niet leefbaar van de pijn omdat ze telkens obstructies (zware opstoppingen ) kreeg. Maar die dokters hadden er niets beter op gevonden om die stoma op de verkeerde plaats te steken. Ik weet nog dat ik daar toekwam in het ziekenhuis met een beetje kleren voor haar en haar laptop. Maar ik hoorde haar schreeuwen van de pijn al van toen ik de gang ik kwam, haar huid was grauw en haar lippen stonden schuimig van de pijn. Ik ben de gang ingeschoten en gezegd dat er onmiddellijk een dokter moest komen of dat ik ongelukken ging doen. Ze hadden haar dan nog op een afdeling gelegd die niet meer gewend waren dan een griep of een longontsteking maar ook niks meer en dat was duidelijk. Gelukkig was die dokter daar direct maar wat toen gebeurde vergeet ik nooit meer. Hij kwam binnen en keek naar het gat in haar buik waar de stoma zat en wilde dat ik onmiddellijk vertrok uit de kamer maar Mieke schreeuwde dat ik bij haar moest blijven en ze had zo hard men hand vast dat ik niet weg kon van haar. Ik zei hem dan ook dat wat er ook ging gebeuren dat ik haar niet alleen ging laten. Hij zei me dan dat ik niet efkes moest wegkijken maar ik kon dat niet. Ik zal niet in detail gaan wat ik gezien heb uit respect voor Mieke en de nabestaanden. Blijkbaar waren haar darmen gedraaid en had ze een torso van de darmen en dat is levensbedreigend. Ik was eerst razend op die dokter. Ik zei hem dat een varken nog zo niet moest afzien. Ik vroeg hem of dat hij haar niet een beetje kon verdoven voor hij zon dingen deed want ik heb nog nooit iemand zo horen schreeuwen van de pijn. Dat ging door merg en been. Mieke was er de hele dag van aangedaan. De dokter heeft me dan efkes apart genomen en me uitgelegd dat hij geen keuze had. Het was zo dringend dat hij geen tijd had om verdoving te geven of ze naar de operatiezaal te doen of ze ging sterven op weg naar de zaal. Maar ze hebben dan toch beslist om die stoma te versteken en op de juiste plaats te steken. Maar dat is een van die momenten die me altijd zullen bijblijven maar op een slechte manier dan. Weken en maanden gingen voorbij en Mieke ging achteruit maar bleef optimistisch tot het narcistische toe. Ik weet nog we gingen es naar de markt en we kwamen daar een oude vriendin van haar tegen. Ze hadden elkaar al jaren niet meer gezien en die dame feliciteerde Mieke plots met haar zwangerschap. Aangezien dat haar buikje zo rap groeide door die tumor kon je als je het niet wist niet weten dat het een tumor was want anders zag je zoveel niet aan Mieke want ze had geen chemo meer waardoor ze terug haar had. Dus als je niet wist hoe het zat zou je echt zeggen dat ze zwanger was. Maar Miekes reactie daarop vergeet ik nooit. Ze begon te lachen en zei dat ze niet zwanger was maar dat haar buikje haar tumor was. En ze zei dat zo gewoon dat ik zag dat die vriendin totaal van slag was maar Mieke stelde haar weer gerust zoals ze dat met iedereen deed. Die vriendin vroeg nog of dat ze toch ging genezen é. Met zon toon van dan kan toch niet?! Maar Mieke zei ook weer op haar gewone manier dat ze eigenlijk al over haar tijd was. Ze moest eigenlijk al gestorven zijn. Mieke kon daar op zon makkelijke manier mee omgaan dat ze zelfs soms met de dood lachte. Maar er waren ook dagen dat ze me belde en ze moest toen niet veel zeggen. Ze belde me dan en zei me Mietje het gaat niet vandaag. Ik sprong dan altijd in men auto en ging dan naar haar. Ik heb haar ook soms moeten troosten toen ze me vroeg waarom het met haar moest gebeuren. Maar als ik moet eerlijk zijn en bijna beschaamd om te zeggen maar zij trok me meer op met mijn rugproblemen en met de problemen met mijn dochter dan dat ik haar moest troosten. Ze zijn nog op reis geweest naar Kroätie en ze zijn nog getrouwd. Want het was zo mooi maar ook zo pijnlijk te zien en te voelen hoe graag die twee elkaar zagen. Die man heeft al haar wensen dat ze nog wilde doen voor haar gedaan en ik weet nog dat hij me zei dat hij financieel niks meer zou hebben als ze gestorven zou zijn maar dat dat hem niks kon schelen want hij was er nog en kon nog altijd opnieuw sparen en hij wilde haar in haar laatste maanden van haar leven niets weigeren. Ik snapte hem volledig daarin want ik had hetzelfde gevoel. Ik kon haar ook niks weigeren en dat wist ze. Naarmate de weken voorbij gingen zag ik dat ze vlugger achteruit ging en doordat ze immens veel cortisone kreeg begon ze enorm op te zwellen in haar gezicht en haar handen. We hebben nog samen haar laatste oudejaarsavond gevierd. Een week of 2 voor Pasen kreeg ik een bericht van haar dat haar huisdokter was langs geweest en dat ze in de laatste fase zat. Dat het nu ging over weken en dagen ging en niet meer over maanden. Ik weet nog dat ik geweend heb als een kind. Ik wist wel ondertussen dat ze ging sterven maar ergens blijf je toch diep vanbinnen die valse hoop koesteren. Maar ik heb nooit geweend als ze erbij was. Ik heb toen alles uitgelegd op het werk en mocht men gsm bijhouden voor als het moment er was en ik had zowiezo recht op 3 dagen als getuige. En ik moet zeggen dat mijn werkgever daarin heel begripvol was en nooit een probleem gemaakt heeft. Integendeel mijn baas vond het heel mooi van mij dat ik dat wilde doen voor iemand die geen familie is. Vanaf de dag dat ze dat bericht heeft gestuurd ben ik elke dag bij haar geweest. Zij kon bijna niet meer lopen, liep met zon looprekje en kon niet meer autorijden. En elke dag hebben we voor een stukje afscheid genomen want we wisten dat als het moment daar was het goed mogelijk was dat ze niet meer in staat zou zijn om deftig afscheid te nemen. Ik weet nog dat het mooi weer was die periode en elke dag als ik gedaan had met werken ging ik naar haar. We zaten dan in de tuin. Ik hielp haar dan zodat ze beetje makkelijk zat. Ze kon zo genieten van dat beetje lentezon. Maar ik kon ook door haar zien dat ze wilde leven en hier echt niet weg wilde. Maar ze wou me waarschijnlijk niet belasten maar ik zag het toch. Ze was zo graag gebleven bij haar gezinnetje. Maar zelfs dan vroeg ze aan mij of ik niet te veel pijn had en hoe het men dochter ging. De vrijdagnamiddag voor paasweekend ben ik daar nog geweest en ik zag dat ze moe was. Ze vertelde me dat ze morgen (zaterdag) gingen eten bij haar broer om Pasen te vieren en dat ze dat wel zag zitten. Ze wilde nog es bij haar broer zijn ook als wijze van afscheid. Ik zei haar nog ervan te genieten en hem vele groetjes te doen. De zaterdagvoormiddag toen ik op men werk aan de facturen bezig was begon mijn gsm te trillen. Ik ging apart staan en zag op men scherm dat het Mieke was maar toen ik opnam hoorde ik haar man en ik wist direct waarvoor hij belde. Ik weet nog dat hij me zei het is begonnen, ze vraagt achter je, kan je komen?. Ik heb gezegd dat ik daar direct zou zijn. Mieke had gekozen om thuis te sterven dus ik moest naar haar huis. Ik heb mijn baas op de hoogte gebracht en ben direct mogen vertrekken. Toen ik daar aankwam was de sfeer daar zo raar en ik kan er ook geen gevoel of naam aan geven. Triestig en sereen zo ongeveer. Mieke zag me direct en ik zag dat ze boos was en ze begon een beetje mentaal te missen. Ze wist wie ik was maar ze kon niet altijd op mijn naam komen. Ze wilde niet gaan liggen. Ze wilde alleen rondlopen maar ze was zodanig op dat het moeilijk werd. Maar hoe meer we probeerden van haar te kalmeren en haar te doen gaan liggen werd ze meer en meer boos en agressief. Er waren twee mensen van de Mantel en de huisdokter was er ook. Maar de huisdokter en ik waren en zijn geen beste vrienden. En verder was er haar zus en haar moeder en ik. Haar broer kon het niet aan en dat kon je hem niet kwalijk nemen. Het was verschrikkelijk om te zien hoe ze vocht en hoe boos ze was omdat het moment daar was. Toen we samen aan tafel zaten zei ze plotseling ik zal vanavond niet kunnen gaan eten naar mijn broer é en ik zal ook mijn zoon zijn echte eerste communie ook niet meemaken é. Ik ben aan het doodgaan é? Ik ben eerlijk geweest en haar gezegd ja, je bent nu aan het doodgaan maar we zullen je het zo makkelijk mogelijk maken en als je iets wil moet je het zeggen dan zorgen we daarvoor. Toen herinnerde ze me aan men belofte dat ze nog een sigaret mocht roken voor ze stierf. De huisdokter was daar niet mee akkoord want dit was niet gezond en ze ging haar een rietje geven want ze wist toch niet meer wat ze deed, zei ze. Ik ontplofte bijna! Ik heb haar dan gevraagd om een beetje respect te hebben voor een laatste wens van een stervende en dat ze nu van dat sigaretje ook niet zou doodgaan. En dat ze niet zou moeten durven haar een rietje te geven. Dat dit kleinerend zou zijn voor haar want ze had wel nog heldere momenten, ook al waren het er zoveel niet meer. Ik heb samen met haar een sigaretje gerookt. Ik moest wel helpen omdat ze niet meer wist hoe ze de sigaret moest vasthouden maar het is haar gelukt. Toen haar sigaret op was bedankte ze me en we zagen dat ze wat kalmeerde. We hebben haar dan kunnen overtuigen om een beetje in de zetel te liggen. Maar nog geen kwartier wilde ze opnieuw naar het toilet terwijl ze eigenlijk niet moest. De begeleiders van de Mantel zeiden dat haar onderbewustzijn aan het vechten was en dat ze in haar onderbewustzijn wist dat als ze zou gaan liggen en toegeven aan haar moe zijn dat ze zou sterven en dat wilde ze niet dus vocht ze als een leeuw. Een hele nacht hebben we geprobeerd haar zo goed mogelijk te kalmeren en het haar makkelijk proberen te maken maar ze was agressief en wilde niet gaan liggen of rusten. Ze wilde telkens rondlopen. Tot zondag op Pasen zelf rond 19u waren we allemaal op en ten einde raad en zagen we dat Mieke ook op was en zei de Mantel ook dat het goed zou zijn om de euthanasie in gang te steken. Het had nu al lang genoeg geduurd. Voor haar maar ook voor ons. Ik heb in die 2 dagen geen 1 uur geslapen en heb soms es naar buiten moeten lopen omdat ik het niet meer aankon. Dan belde ik naar men ventje en hij hielp me er dan weer beetje bovenop zodat ik er weer tegen kon. Haar man en ik hebben dan beslist om de euthanasie uit te voeren. Ze hadden ons gezegd dat ze haar gingen in een soort slaap brengen maar dat we best nog es afscheid namen nu want als ze haar in slaap deden ging ze niet meer wakker komen. Ook niet voor efkes. Dat was raar om horen. Ik heb haar dan nog es goed vastgepakt en haar beloofd heel goed voor haar hondje te zorgen. We zijn dan allemaal efkes naar buiten gegaan om haar man de kans te geven nog even met zijn vrouw alleen te zijn. Toen is het allemaal vlug gegaan. Het was gewoon zo raar. Rond 21u op Pasen heeft ze de strijd tegen kanker verloren maar ze is waardig en moedig gestorven. Ik ben zo trots op die meid en heb daarom ook dit stuk aan haar opgedragen. Een prachtige moedige jonge dame die tonnen levenslust had en een veel te groot hart niet alleen voor dieren maar ook voor haar medemens. Ze waren nu gelukkig en ze had zoveel plannen om van haar liefde voor dieren en haar hobby haar zelfstandige job te maken en dan wordt ze zo weggerukt van haar man en kinderen. En wetende dat ze het goed heeft beseft. Ze heeft gevochten als een leeuw en ze heeft de strijd verloren. Maar mijn liefde en respect voor haar gaan nooit verloren. Voor mijn Mieke
Dit stuk draag ik op aan mijn lieve zus. Mijn zus is mijn zielgenoot. Al van toen we klein waren zorgde ze voor me. We konden heel goed ruzie maken ook hoor. En dan vochten we als jongens tot het bloedde. Maar we konden elkaar geen dag missen. Ik ben als ik ongeveer 11 jaar was 2 weken op kamp geweest met de scouts. En je moet weten, ik was de sloddervos van de twee. Mijn zus was altijd zindelijk op haar kamer en was altijd netjes en opgeruimd. Bij mij was het net omgekeerd. Een poes ging haar jongen niet vinden in mijn kamer. En ik durfde wel es in haar kamer spelen en er daar dan een boeltje van maken. Wat kon ze boos zijn dan! Maar om verder te vertellen, toen ik terug kwam van kamp had mijn zus mijn kamer helemaal opgeruimd, gepoetst en volledig ingericht met mooie spulletjes uit haar kamer. Ik herinner me die kamer nog levendig en zie haar nog staan te wachten op mij. Ze was zo blij dat ik terug was en we hebben elkaar vastgepakt. We hebben in onze kindertijd heel wat meegemaakt en geen goede ervaringen moet ik zeggen. We konden op onze ouders niet echt rekenen. Ons moeder had een serieus drankprobleem en ik kan de talloze keren niet meer tellen dat ze uitgeteld in de zetel lag toen we thuiskwamen van school. En ons vader was internationaal vrachtwagenchauffeur en was maar in het weekend thuis. Als hij al thuis kwam want er waren meerdere keren dat hij langer moest rijden dan een week. En je kan je voorstellen hoe leuk het was mijn vader te zien thuiskomen en zien hoe hij mijn moeder afroste omdat ze gedronken had. Mijn vader was een goed man maar hij was als kind heel verkeerd opgevoed van zijn vader waardoor hij dacht dat slaan en geweld gebruiken een oplossing was voor elk probleem. Telkens zoiets gebeurde zorgde mijn zus dan voor me en we sliepen dan samen in plaats van elk in ons kamer. Mijn vader was een wijnliefhebber en had een serieuze voorraad wijn in de kelder liggen van als hij in Frankrijk met de vrachtwagen boeren moest leveren en in de plaats nogal dikwijls kartonnen plaatselijke wijn meekreeg. Het nadeel was dat als pa weg was met de vrachtwagen dat ma elke dag uitgeteld was en mijn zus heeft es plotseling al die wijn in de kelder in het gootgat gegoten. Mijn vader was razend toen hij het zag en mijn zus kreeg een ferm slag op haar kaak maar toen men zus vertelde waarom ze het gedaan had zag je wel dat hij spijt had van zijn uitspatting. Ook financieel hadden we het niet makkelijk. Ma kocht graag plots voor 30.000 frank (was dat toen nog) bloemen of we kwamen thuis en er stond een gloednieuwe lederen salon in de living waar je als kind al zag dat dit niet de goedkoopste salon van de winkel was. En om eerlijk te zijn had mijn vader ook zijn hobbys die serieus geld kostten die tijd. Hij reed heel graag rally en was er goed in ook. Het nadeel was dat mijn vader naïef was als het op vrienden aankwam. Niemand durfde ertegen beginnen vechten maar mijn vader wilde meer zijn dan maar vrachtwagenchauffeur waardoor hij zijn job opgegeven heeft om een eigen zaak te beginnen. Jammer dat het met de verkeerde mensen was dat hij dat gedaan heeft want dat heeft het hem een financiële kater van miljoenen bezorgd. De gevolgen voor men zus en ik waren dat we dikwijls thuiskwamen en dat er niets meer stond. Alleen een tafel, paar stoelen en onze bedden. Onze stereos (als we er al hadden) of andere leuke spullen van men zus of ik waren ook weg. We wisten toen ook al dat de deurwaarder weer es langs geweest was en telkens een paar dagen erna stond alles terug. Of toch de meeste dingen. Op school stond er aan de ingang een groot groen bord voor mededelingen. Men zus en ik stonden er altijd op onder nog te betalen facturen. In die tijd hadden ze nog het fatsoen niet om daar discreet mee om te gaan. We zijn ook talloze keren verhuisd. Ik geloof tussen mijn geboorte en mijn 14 jaar zijn we zon 8 keer verhuisd. Dus was dat voor ons telkens opnieuw een nieuwe school, nieuwe vrienden maken. Niet dat we daar niet sociaal genoeg voor waren en dat het niet lukte maar het deed telkens pijn dat als je je ergens begint thuis te voelen en je begint echte vrienden te krijgen dan telkens het nieuws kreeg dat we weer es gingen verhuizen. We mochten daar niet op ingaan. We waren kinderen en hadden geen recht op eigen mening. Dat was mijn vader die zon domme dingen ingeprent was van zijn eigen vader. Wat komt dat mijn zus en ik eigenlijk altijd op elkaar waren ingestemd. Als ik problemen had met iemand riep ik mijn zus en kwam zij voor me vechten. Toen ze in de puberteit kwam weet ik nog dat ze dat niet wilde. Ze wilde die wildebras en halve jongen blijven die ze was in plaats van een jonge vrouw waardoor ze altijd losse kledij droeg en een band in haar haar droeg. Ik zie ze nog altijd voor me zoals ze toen was en het is al zolang geleden. Ik weet nog heel goed die ene keer toen ik nog maar thuis was van het ziekenhuis. Ze hadden mijn appendix uitgehaald. Ik was buiten aan het spelen met de buurjongen maar ik moet ergens in ruzie gekomen zijn. De reden herinner ik me niet meer maar ik weet wel nog dat hij heel boos kwam en met zijn voet me een stomp in men buik gaf juist waar de wonde was. Ik ben direct naar binnen gelopen en gelukkige was de snede die opengegaan en buiten de pijn en verschieten was er gelukkig niets ergs. Mijn zusje was razend. Ik zie ze nog vertrekken met de borstel in haar handen naar buiten. Ze keerde terug maar de borstel was in enkele stukken. Ze had hem enkele klappen verkocht en gezegd dat hij met zijn poten van haar zus moest blijven. Ik weet nog dat dat een heel veilig gevoel gaf. En toen die keer een leerkracht me een slag in het gezicht gegeven had omdat mijn bank niet netjes lag. Maar die leerkracht woonde in onze straat enkele huizen verder. Ze heeft een appel genomen en gaan aanbellen en ver genoeg gaan staan om op het moment dat die vrouw open deed ze de appel recht op haar oog kreeg. Met alweer de boodschap dat ze met haar poten van haar zus moest blijven. Ik liet me altijd doen als ik klein was en zij nam het altijd voor me op. Het was maar toen jongens begonnen haar interesse opwekken dat ze veranderd is. Zij is dan eigenlijk echt een braaf meisje geworden en ging zich eerder laten doen. Ik was als ik klein was een braaf kind maar als ik in de puberteit kwam niet meer. Ik liet me niet meer doen en soms ging ik daar wel beetje te ver in. Het is alsof we wisselden van karakter. Toen ik begon te rebelleren begon zij te kalmeren. En nu nog verschillen we van karakter maar er is maar een iemand aan wie ik alles kan vertellen. Er is maar 1 iemand die dezelfde humor heeft als ik. Alleen met mijn zus kan ik lachen dat ik erbij ween en dat mijn kaakspieren pijn doen en dan voor het domste wat je je kan voorstellen. Een domme uitspraak ofzo meer hoeft dat niet te zijn. Maar we kunnen ook goed praten serieus en elkaar oppeppen als het nodig is of kalmeren indien nodig. Het enige nadeel is dat ze bijna een jaar geleden verhuisd is naar het buitenland waardoor we elkaar niet zoveel meer zien. Maar we horen elkaar elke dag en we kunnen elkaar zien op messenger. En in dat klein jaar hebben we elkaar al toch 5 keer gezien. We houden het niet langer dan drie maanden vol zonder elkaar te zien. We zien elkaar wel via messenger maar dat is hetzelfde niet. En haar 4 schatten van kinderen zijn een voor een prachtige persoontjes. Er zitten er nu 2 ongeveer in de puberteit en de jongere twee zijn 5 en 7 jaar. En alle vier zijn het mijn schatten. Ik zou bergen verzetten voor die kinderen. Voor mijn zus natuurlijk ook maar haar kinderen das nog een ander gevoel. Ik voel de verantwoordelijkheid van tante echt wel en wil die opnemen. Ik wil dat ze alle 4 weten hoe graag ik ze wel zie en dat ze altijd terecht kunnen bij me voor alles. De oudsten weten dat al en de kleintjes kunnen de oren van mijn zus zagen om te komen naar tante Mie. Dat is mijn bijnaam voor alle 4. De oudste is daarmee begonnen toen hij klein was en ze hebben dat allemaal overgenomen. Sinds mijn dochter gestorven is hebben we ons testament aangepast. Aangezien we zelf geen kinderen hebben en anders geen familie aan wie we ons huis en alle onze andere spullen kunnen nalaten hebben we alles nagelaten aan men zus haar kinderen. Ons volledig vermogen wordt verdeeld in 4 gelijke delen. We hebben anders toch niemand. En we hebben zelf met niemand zon goede band als met men zus en haar man. En mijn man en haar man zijn al jaren vrienden. Zo heb ik mijn man ook leren kennen. Toen hij bij men zus op bezoek kwam voor men schoonbroer. We zijn zowel familie als vrienden en als ik iemand vertrouw buiten men ventje dan is het wel men zusje en haar man. Ik hoor soms wel verhalen van zussen of broers die geen contact of slecht contact hebben maar ik kan me dat echt niet voorstellen. Ik kan me zelfs men leven niet voorstellen zonder men zus daarin. Mijn ex-man heeft me nog bijna voor de keuze gesteld omdat ik dus zoals ik al zei men zus elke dag hoor of zie toen ze nog hier nog woonde. Hij kon daar niet mee om want als alles later uitkwam kon hij men zus niet uitstaan. En dat was voor mij een van de grote redenen om dat huwelijk op te geven en ik heb daar nog geen minuut spijt van. Ik weet dat je met familie niet verder doet zoals ze zeggen maar zonder mijn zus kan ik ook niet verder. En mijn zus kan niet verder zonder mij. We zijn twee in een zoals ze zeggen.
Al in mijn kindertijd moest ik echt niet veel doen om iets te breken of te verstuiken. Ik zat toen al veel in de spoedafdeling of de huisdokter. Ik kan de keren dat ik in het gips ben geweest met zowel pols, knieën en enkels. Ik weet nog dat een dokter toen zei dat ik kalk tekort had en ampullen moest nemen om dat in orde te brengen. Maar als ik dat nu nam of niet ik had altijd wel ergens pijn of ik was gevallen. Ik had ook altijd last van mijn knieën. De dokter zei dat dit groeipijnen waren van te snel te groeien en hij heeft me meerdere keren in het gips gestoken met mijn benen vanwege die knieën. Ik herinner me dat ik toen al last had van ontstekingen op mijn knieën en vocht in men knieën. Op den duur gingen men ouders ervan uit dat ik gewoon een teer pietje was zoals ze zeggen. De jaren dat ik naar school ging viel dat allemaal wel nog mee buiten de regelmatige gipsen en verbanden door te vallen of gewoon ontstekingen. Toen ik 8 jaar was hebben ze mijn appendix uitgehaald want die stond op springen. Toen ik van school kwam wou ik aardbeien trekken. Het was net het seizoen en ik vond dat wel een goede start en ik had dan nog tijd om een verdere baan te zoeken. En het idee van buiten te werken vond ik wel leuk. Ik heb dan gesolliciteerd en mocht direct beginnen. Ik weet nog dat ze zei dat we onze nagels van duim en wijsvinger moesten laten groeien om zo makkelijk de aardbeien te kunnen afnijpen. De eerste dag voelde ik al dat ik ferm last had van het zitten op mij knieën. Als je aardbeien trekt zit je eigenlijk op je knieën op een hooibedje tussen de reien planten met een bakje om te vullen. En ik moet zeggen, ik deed dat graag. Het was mooi weer, je kon buiten en alle mensen waren vriendelijk. De tweede dag weet ik nog dat ik s avond bijna niet meer recht kon en dat ik nogal raar liep. Ik had al opgemerkt dat mijn rechterknie wat gezwollen was maar die avond was hij zowat dubbel zijn normale dikte. De bazin had me opgemerkt en me aangeraden toch een dokter op te zoeken. Ze zei me dat dit toch niet normaal was. Ik heb geprobeerd dat vol te houden en zelfs op men poep een eindje geplukt maar toen de bazin het zag zei ze me dat dit niet mocht. Iedereen moest op zijn knieën om dat hooibed waar je op zat niet te verschuiven. Ergens begrijpelijk maar voor mij dus een ferm probleem. Tegen het einde van de week ben ik naar mijn huisdokter geweest die onmiddellijk zei dat ik naar het ziekenhuis moest voor onderzoeken en dat hij daar niet veel kon aan doen. Dit was iets voor een orthopedist. Zo gezegd zo gedaan. Ik naar dat ziekenhuis, de nodige onderzoeken gehad en dan terug bij de orthopedist voor de uitslag. Ik weet nog, ik was pas 18 en was al serieus onder de indruk van die onderzoeken en was beetje bang voor die uitslag. Ik wist totaal niet wat me te wachten stond en dat vond ik echt niet leuk. Iets wat ik nu nog altijd niet mee omkan. Die specialist wist me te vertellen dat mijn knieën niet normaal waren en dat mijn knieschijven helemaal gedraaid en scheef zaten waardoor mijn kraakbeen beschadigd was en mijn kruisbanden enz. uitgerokken. Toen zei hij me doodleuk dat dit een operatie zou worden en dat ik in de toekomst nog problemen zou hebben want mijn linkse knie was als zo slecht als mijn rechtse blijkbaar. Maar ik moest me geen zorgen maken want hij zou alles kunnen oplossen via een artroscopie (kijkoperatie) en ik zou er na enkele maanden al volledig door zijn. Ik volledig van mijn melk daar buiten gekomen met een hoop papieren voor de huisarts die een vooronderzoek moest doen voor die operatie. Ik weet nog de dag dat ik moest opgenomen worden in het dagziekenhuis voor de operatie kreeg ik op mijn kamer al zon operatieschortje en wat ik dacht een mutske voor op mijn hoofd. Dus ik me helemaal uitgekleed en dat schortje aangedaan en dat mutsje op men hoofd gezet. Ik zat dus klaar op men bed om meegedaan te worden als de verpleegster binnenkomt en me aankijkt te begint te lachen en vraagt wat ik daar op mijn hoofd heb. Ik kijk zowat raar en zeg haar wel mijn mutsje é. Ja da was dus geen mutsje maar een slipje. Ik had waarschijnlijk van de zenuwen nooit gezien dat daar in dat mutsje twee nogal grote gaten nochtans in zaten om dus je benen door te steken. Man man wat een afgang. De operatie is vlot gegaan en dezelfde avond mocht ik naar huis met een briefje waarop stond dat ik wondverzorging nodig had en 5 dagen op krukken. Ik heb dat allemaal goed doorstaan maar na een maand of twee kreeg ik opnieuw pijn in mijn rechterknie zodanig eigenlijk dat ik er op een moment bijna constant doorzakte met als gevolg een helse pijnscheut. Hij zwol ook weer op. Dus zocht ik opnieuw de orthopedist op en alweer de reeks onderzoeken en dan terug voor te uitslag. Ik weet nog dat hij zei dat hij had geprobeerd maar blijkbaar waren mijn knieschijven alweer schots en scheef geslagen en had schade aangericht. Hij zou het deze keer oplossen met langs de ene kant mijn kruisband en pezen in te korten zodat mijn knieschijf automatisch zou trekken naar de juiste kant. En als hij dat zou expliceerde aan mij leek mij dat ook wel een logische oplossing. Zo gezegd zo gedaan. Ik opnieuw binnen in de dagkliniek want ook deze operatie was niet zwaar en ik mocht dezelfde dag nog naar huis. Ik herinner me wel nog dat deze operatie toch een stukje pijnlijker was en ik mocht 2 weken deze keer er niet op steunen en krukken gebruiken. Ik heb die periode ook goed doorstaan maar alweer na enkele maanden begon die knie alweer te zwellen en pijn te doen. Tot na een tijd dat ik er weer bijna constant doorzakte ben ik terug gegaan en ik weet dat nog dit kort voor mijn eerste huwelijk was. Opnieuw weer dezelfde onderzoeken en alweer dezelfde uitslag. Hij zei me toen dat mijn knieschijven eigenlijk serieus gedraaid zaten en dat die operatie dus niet gelukt was. Maar hij had een oplossing maar het was een zwaardere operatie met een langere revalidatieperiode. En uitstellen was geen optie want hij wilde niet dat ik nog meer schade zou aanrichten dan dat er nu alweer was. Maar met mijn huwelijk die aan de deur stond was da niet zo simpel. Maar ik dacht dat het wel zou lukken. Dus zo gezegd zo gedaan. Zon 5 weken voor men huwelijk ben ik voor de 3e keer geopereerd en hij had niet overdreven dat het een zwaardere operatie was. Ze hebben mijn scheenbeen en mijn pees doorgezaagd en verlegd en mijn pees die aan men knieschijf hangt hebben ze aan mijn scheenbeen geschroefd zodat mijn knieschijf op die manier ging op de juiste positie zitten en blijven deze keer. Ik zag het niet echt zitten aangezien mijn huwelijk zo kortbij was maar ik zou er al op kunnen lopen op mijn trouwdag dus ik ging akkoord. Ik had ook niet veel keus want ik verging van de pijn en zag het ook niet zitten om zo te trouwen al manken. Die operatie zal ik niet snel vergeten. Pijnlijk man niet te doen. Ik herinner me dat ik wakker werd in de recovery gillend van de pijn en ze hebben me meteen weer iets ingeprikt tegen de pijn waarschijnlijk maar ik was direct opnieuw van de wereld voor een paar uur. Na 3 dagen daar had ik het echt wel gehad en ik wilde naar huis. Maar dat been deed nog zon zeer dat ik alles van mezelf heb moeten geven om mijn been van het bed te heffen om naar huis te mogen. Dat was de voorwaarde van de dokter om naar huis te mogen. Ik weet nog dat we nog niet helemaal thuis waren dat we moesten stoppen bij de huisarts achter iets tegen de pijn want ik was aan het hyperventileren van de pijn. En mijn toenmalige echtgenoot had van begrip en hulp echt geen kaas gegeten. Na 4 tot 5 weken gips en krukken ben ik al mankend gehuwd en was mijn inkomdans nogal lacherig. Maar daar die avond heb ik voor de eerste keer pijn gehad in mijn rug. Amai, ik wist niet wat rugpijn was nog nooit gehad. Ze hadden voor een spel een band aan mijn bovenbeen gedaan dat iemand dan met zijn mond moest afdoen ofzo. Tis zo lang geleden dat ik het zo zeker niet meer weet wat voor spel het was. In alle geval in ging naar de toiletten om die band aan mijn been te doen en het moment dat ik me stuip hoor en voel ik een immens gekraak en amai wat een pijnscheut. Daar stond ik dan. In de toiletten van de feestzaal op mijn trouwavond voorovergebogen van de pijn. Mijn tante heeft me dan een pijnstiller gegeven dat ze bij zich had maar ik heb de rest van de avond op een stoel gezeten met immens veel pijn. Zelfs weken na men huwelijk had ik nog zon pijn dat ik dan toch maar naar de dokter ben geweest want ik kon op den duur niets meer doen. Toen de dokter hoorde waar of hoe ik pijn had en hij bekeek mijn rug zei hij meteen dat ik naar het ziekenhuis moest want hij zag zo al dat mijn rug blijkbaar serieus scheef stond en er iets niet juist was. Hij heeft me sterke pijnstillers gegeven en me naar een fysiotherapeut gestuurd die me gekraakt heeft en een hele boel onderzoeken voorgeschreven. Ik weet nog dat als hij de uitslag had zei dat ik een ongewone scoliose had (verkromming van de ruggengraat) en dat ik volgens nog zo jong te zijn eigenlijk een oude rug had. Ik had ook blijkbaar 4 hernias. Ik moest naar de rugschool en ik moest ervoor zorgen dat ik mijn rug zo snel mogelijk sterk maakte anders ging ik serieus in de problemen komen. Ik heb dat ondertussen al zon tien keer geprobeerd maar telkens ze mijn oefeningen opdrijven komen mijn spieren in opstand en hou ik het gewoon niet vol van de pijn. Hoewel ik van mezelf mag zeggen dat ik een redelijke hoge pijngrens heb. Van het jaar 98 tot het jaar 2000 ben ik ongeveer 20 keer aan iedere knie geopereerd. Mijn rug deed het in die tijd redelijk zolang ik me niet overdeed. Ik had toen al wel telkens uitstralingen in mijn benen maar was me daar totaal niet van bewust dat dit van mijn rug kwam. En mijn knieën bezorgden me toen meer last dan mijn rug. Bij iedere knieoperatie telkens het kraakbeen opnieuw wegzuigen en mijn ligamenten en pezen aanpassen zodat die knieschijf hem toch een beetje in de goede richting zou zetten. Ondertussen ben ik gestopt met tellen hoeveel knieoperaties ik al gehad heb maar ik denk tussen 30 en 40 zoiets. Ik ben na die derde operatie opnieuw beginnen sukkelen en ben dan een andere orthopedist opgezocht. Hij heeft mijn knieën onderzocht en me eerlijk gezegd dat ze kapot geopereerd waren en dat die dokter dat niet slecht bedoeld had maar dat die operaties totaal niet voor mijn probleem waren geschikt waardoor alles alleen maar slechter gekomen was. Ik hoor hem nog letterlijk zeggen ik kan alleen als jij teveel last en pijn hebt alles beetje uitkuisen en ervoor zorgen dat je weer kan functioneren. Maar jij zult nieuwe knieën nodig hebben voor je 50ste. Maar ik had toen nooit durven denken dat mijn rug mijn leven zo zou bepalen zoals hij dat nu doet en zal blijven doen. Mijn eerste probleem met mijn rug was dus op mijn trouwavond en dan ben ik enkele jaren enkel bezig geweest met werken en ondertussen mijn knieën proberen zo goed mogelijk te houden door veel te fietsen enz. Ik herinner me wel nog heel goed dat telkens iedere dokter die me onderzocht me zei dat ik nog veel problemen ging hebben met mijn rug en dat mijn spieren en gebeente niet waren zoals ze moesten zijn voor iemand van mijn leeftijd. Dat daar toch iets meer moest achter zitten. Ik ben jaren geleden getest op de ziekte van Bechterew en ik had die ontstekingswaarde in mijn bloed maar ze zagen nog niets aan mijn rug omdat die ziekte ervoor zorgt dat je rug eigenlijk bijna letterlijk een bamboestok word. Hoe raar dat ook klinkt. Door de jaren heen ben ik verschillende keren bij een kraker geweest en infiltraties gehad toen het niet meer ging om te werken en zo heb ik toch kunnen werken en leven tot in 2006 ongeveer. Ik weet nog goed dat ik toen nog niet zo lang samen was met mijn huidig ventje. Ik was me aan het klaarmaken om te gaan werken en toen ik het bad uitkwam voelde ik een verschuiving en een pijnscheut onderaan in mijn rug en ik wist meteen dat ik naar spoed zou moeten. Ik heb daar dan drie weken gelegen met medicatie maar ik was toen al gewaarschuwd dat als dit nog een keer zou gebeuren ze wel zouden opereren omdat er te veel kans was dat ik verlamd zou worden. Ik had die keer nee gezegd tegen een operatie omdat ik bang was mijn werk te verliezen en zo hebben we nog es geprobeerd met medicatie. Ik weet nog na het ziekenhuis ben ik nog zon 4 maand thuis geweest en ben dan opnieuw beginnen werken. Blij dat ik was. Ik had het gevoel weer thuisgekomen te zijn. Nog geen drie weken was ik aan het werk toen ik mijn bed aan het opschudden was weer zon pijnscheut. Ik wist direct hoe laat het was. Ik weet nog toen ik naar beneden ging, half aan het lachen van miserie en angst en aan het wenen van de pijn dat ik zei aan men ventje dat ik weer es een snak gedaan had. Ik zie zijn gezicht nog voor me. Hij geloofde me eerst niet omdat ik half lachend half wenend naar beneden kwam. Maar hij had rap door dat dit geen grap was. Opnieuw terug naar spoed en daar 14 dagen opnieuw gelegen met medicatie tot mijn dokter me zei dat het genoeg geweest was en dat hij me zou doorschakelen naar een neurochirurg. Ik moest geopereerd worden of ik zou verlamd worden. Mijn eerste operatie was op 12 augustus 2008. Ze gingen een prothese steken op mijn slechtste niveau en proberen de andere niveaus te bewaren of een kussentje tussen te steken. Zo gezegd zo gedaan alleen hadden ze vergeten dat ik zwaar allergisch ben aan allerlei pijnstillers waaronder contramal. De anesthesist had me nochtans de dag ervoor onderzocht en me nog gevraagd wat de gevolgen juist waren als ik toch contramal kreeg. Ik vertelde hem nog dat mijn gezicht zwol en ik geen adem kreeg. Ik hoor hem nog zeggen van das een ernstige allergie maar we zullen kijken voor een andere oplossing. Het was een redelijke zware operatie die langer dan 8 uur zou duren en ik moest bloed krijgen tijdens de operatie ook waardoor ik voor de operatie een resem onderzoeken heb moeten doen en ik moest de avond voor de operatie al in het ziekenhuis zijn. Ik weet nog dat ik redelijk nerveus was en dat ik enkele keren naar de rookzaal ben geweest om een sigaretje te roken wat normaal is denk ik toch. Maar ik was toch al enkele keren aangesproken door de hoofdverpleger dat hij dat niet zo leuk vond dat ik zomaar ging roken. Ik heb daarop gezegd dat ik daar was voor mijn rug en niet om te stoppen met roken. Zijn gezicht sprak boekdelen. Mijn ventje had al gedaan met werken en was op men kamer aan het wachten op me. Hij zag meteen toen ze men bed binnenrolden dat er iets deftigs mis was. Ik had blijkbaar een hoofd als een visbokaal en ik lag in een bolletje gedraaid omdat ik telkens moest overgeven. Toen hij achter men bed de pijnpomp zag en het etiket met daarop contramal erop is hij onmiddellijk naar de hoofdverpleger gegaan en geëist dat ze onmiddellijk die pomp stopzetten en me medicatie gaven voor die allergie. De hoofdverpleger antwoordde koudweg had ze gisteren niet zoveel gerookt dan ging ze geen zon last gehad hebben. We hebben andere dingen te doen. Ik heb daar zo bijna 3 dagen gelegen tot mijn schoonmoeder de chirurg is gaan halen en gelukkig heeft hij dan ingegrepen en me erdoor getrokken. Maar wat daar gebeurd is gebeurd waarschijnlijk te veel en is eigenlijk onmenselijk. Ik heb dit achter mijn operatie aangevochten en ik heb maar gewonnen toen ik dreigde naar de pers te stappen. En ik had een voordeel. Mijn chirurg was zelf zo verbolgen van wat er gebeurd was dat hij een heel verslag geschreven heeft in mijn voordeel met het hele verhaal van de allergie en dat ze me discrimineerden omdat ik een roker ben. Gelukkig is ondanks al die miserie die operatie goed verlopen en goed gelukt. Die prothese zit nog altijd in mijn rug en doet goed zijn werk. Ik ben dan na die operatie na zon 4 maand opnieuw beginnen werken hoewel mijn chirurg me zei dat er nog veel werk was aan mijn rug maar ik wilde eerst weer proberen om met medicatie en pijnkliniek zolang mogelijk te rekken. Ik heb nog gewerkt tot 2010 met tonnen morfine en bijna elke vrijdagmorgen een afspraak in de pijnkliniek voor een infiltratie. Ik weet nog dat ik in november 2010 een week verlof had en ik had al een tijdje zoveel pijn dat ik in die week een scan besteld had. Ik was ervan overtuigd dat mijn pijn redelijk rap kon opgelost worden in de pijnkliniek en ik had een week om te rusten en mijn rug weer beetje redelijk te krijgen. Ik weet nog heel goed dat ik op 23 november 2010 bij de chirurg in zijn bureau was voor de uitslag van de scan en op 26 november 2010 lag ik al op de operatietafel voor operatie nr2. Maar dit was geen zon zware operatie. Hij ging gewoon alles wat vort was in mensentaal gezegd dan wegzuigen en opnieuw kussentjes tussen mijn wervels steken want al mijn lumbale wervels waren letterlijk op elkaar gestuikt. Maar ik ging hoogstens 6 maand thuis zijn van mijn werk en hij verzekerde me dat het meeste van mijn pijn ging weg zijn en dat mijn rug zo toch weer beetje sterker zou zijn voor een eindje. Maar ik mocht niets meer heffen en nog een hele waslijst van verboden dingen maar dat maakte me niet zolang ik maar terug aan het werk kon. En inderdaad, die operatie heeft maar zon 3 uur geduurd en na zon 3 dagen mocht ik naar huis. Ik herinner me wel nog dat ik tegen men ventje zei dat ik meer pijn had van die operatie dan van mijn eerste. En de dokter was nog bij me geweest en me gezegd dat hij veel werk had gehad en dat het echt nodig geweest was en dat hij zijn best had gedaan en alles diep in mijn rug had vermaakt en kussentjes gestoken. Die tweede avond toen ik al terug thuis was zat ik s avonds in de zetel en ik voelde dat mijn pyjamabroek en slip nat waren. Ik vond het vreemd maar het was nu ook niet zo veel en ik zal dat het geen etter of bloed was dus ik was er redelijk gerust in en ging slapen. De volgende morgen toen ik wakker werd wist ik meteen dat er iets mis was. Ik lag in een plas water en ik vond dat zo raar. Het rook niet, het plakte niet maar het had een hele lichtroze kleur en ik had een kloppende hoofdpijn die bijna niet te harden was. Ben naar beneden geweest en verse kleren aangedaan en had al opgemerkt dat er bleef water uit mijn wonde komen en dat die hoofdpijn erger was als ik rechtkwam of als ik neerlag. Ik belde mijn huisdokter omdat ik dacht dat het niet zo erg zou zijn en makkelijk op te lossen. Ik weet nog dat ik haar zei dat ik wakker geworden was in een plas water die niet plakte, geen bloed was en dat ik razend pijn in men hoofd had. Wat ze me toen zei ben ik na al die jaren nog niet vergeten. Annemie ik wil dat je nu onmiddellijk een handdoek rond je middel draait en goed aanspant en je belt nu iemand om je onmiddellijk naar de spoedafdeling te brengen. Je hersenvocht is aan het uitlopen. Je mag zelf niet rijden. Zoek zo snel mogelijk een chauffeur of beter nog bel de 100. Ik heb haar gezegd dat de 100 nu ook niet nodig was en dat ik mijn zus wel zou opbellen om me binnen te doen. Mijn zus heeft me direct binnen gedaan en ze waren blijkbaar op de hoogte want mijn chirurg stond me op te wachten. Hij bekeek men wonde en zei direct dat het inderdaad hersenvocht was en dat ik serieus in de problemen zat aangezien het geen druppeltjes waren maar echte hulpen vocht die eruit gutsten. Toen ze onderzochten hoe groot dat gaatje was in mijn hersenvlies waren ze toch er niet goed van. Het was een scheur van meer dan een 1cm. Misschien klinkt dat niet veel maar om dat in je hersenvlies te hebben is dat toch heel groot. Ze hebben me in de daarop volgende 6 maanden 4 keer geopereerd om dat gat te kunnen dichten. En toen alles eindelijk gelukt was en ik mocht naar huis kon ik weer es geen weg van de pijn. Opnieuw onderzoeken gedaan en wat zagen ze? Er was een facetgewricht gebroken in mijn rug. Terwijl ik daar niks anders gedaan had dan liggen. Maar ze hebben me waarschijnlijk beetje te geweldig van de operatietafel naar mijn bed gerold waardoor dat er nu nog es bijkwam. Ik weet nog dat ik toen dacht dat we alles nu wel al hadden gehad en ging achter die operatie vol goede moed naar huis. Al aan het plannen om te gaan werken enz. Als je zon 6 maand in het ziekenhuis ligt is die rit naar huis zo memorabel. Ik voelde me als een vogel die ze na jaren vrijgelaten hadden. Maar opnieuw na een dag maar kreeg ik verschrikkelijk veel pijn in mijn rug. Ik kan het nog altijd niet beschrijven maar ik stond erbij te wenen als een klein kind. Ik heb dan opnieuw naar spoed geweest en ik zie de dokters nog staan bij de resultaten met hun handen in hun haar en hun gezicht sprak boekdelen. Ik weet nog dat ik vroeg wat is er nu weer gebroken?. Waarop men dokter me zei was het maar dat. Ik had een MRSA opgelopen blijkbaar in de operatiezaal en dat beestje had zich genesteld in mijn onderrug aan de kant van mijn buik en het had zichzelf volledig ingesloten. Als je dat zag op de scan was het alsof er een okkernoot in mijn rug zat. Maar doordat hij dus aan de kant van mijn buik zat konden ze er niet aan met een dikke holle naald om het leeg te zuigen. En om het allemaal nog beetje moeilijker te maken ben ik ook allergisch aan allerlei antibiotica en was dat beestje resistent tegen de zwaarste. Het heeft 7 maanden geduurd tegen dat ze de juiste antibiotica hadden gevonden die zwaar genoeg was om het te bestrijden en dat ik ook niet allergisch aan was. Ze hebben daarvoor samengewerkt met UZ Gent en Leuven. Ik heb dan een klein jaar in het ziekenhuis gelegen en daarna nog een klein jaar die antibiotica moeten nemen in pillenvorm. Maar ik moest daar wel achter naar de apotheek van het ziekenhuis zelf want de gewone apotheek had dat blijkbaar niet. En om de drie dagen moest ik bloed laten trekken om mijn CRP te meten en als hij weer de hoogte inging moest ik opnieuw naar het ziekenhuis en als hij binnen de perken bleef wat toen nog eigenlijk 5 keer hoger was dan de normale waarde mocht ik thuis blijven. Kheb een paar keer moeten opnieuw binnengaan tot ik daar een zware longonsteking opgelopen heb en heb gezegd dat het genoeg was. Voor mijn part at dat beest heel mijn rug op maar ik wilde niet meer naar het ziekenhuis. Want dat beestje at dan nog es graag bot en weefsel. Maar dat hebben me ze maar gezegd achterna toen ze de schade bekeken. Daarmee dat ik nu met een neurostimulator loop en nog altijd tonnen morfine moet nemen om maar iets te kunnen doen maar volgens de dokters mag ik al heel blij zijn dat ik niet in een rolstoel beland ben. Mijn neurostimulator hebben ze al es moeten volledig hersteken want ik had het blijkbaar volledig kapot gekregen vanbinnen waardoor ze nu alles aan mijn spieren bevestigd hebben zodat het niet meer zo snel kan kapot gaan. Die neurostimulator werkt met een batterij en een sensor die verbonden zijn met elektrische elektroden die ervoor zouden moeten zorgen dat ik minder zenuwpijnen heb in men benen maar eerlijk gezegd heeft dat bakje me al meer miserie bezorgd dan iets anders. Ik ben nu bezig met een aanvraag voor een morfinepomp maar dat is dan ook het laatste wat ze kunnen doen. Enkele weken geleden ben ik opnieuw volledig gescand geweest omdat ik zon last heb s nachts van spierspasmen en overdag zon elektrische snakken in men gezicht. Ik moet nu zo rap mogelijk naar een neuroloog want ze denken dat ik ms heb. En die snakken in men gezicht is een aangezichtszenuw die ontstoken is of kapot aan het gaan is. Er is daar geen oorzaak van of tis pech. Ze zullen proberen in de pijnkliniek die zenuw in men gezicht te behandelen of anders zullen ze moeten een gaatje boren in mijn hersenen tot ze aan die zenuw zijn en dan doorbranden. Het idee alleen al brr. Ik hoop echt dat de pijnkliniek me zal kunnen helpen. Ik heb al een maagbreuk van 40cm door de medicatie en al die verdoving en alle stress die dit met zich meebrengt en ik heb al veel zware migraine aanvallen door die scheur in men hersenvlies dat ik er nu momenteel niet zo veel kan bijhebben. Ik weet dat ik eigenlijk geluk heb gehad en dat het allemaal anders had kunnen uitdraaien maar kheb zon gevoel dat het niet stopt. Als het ene opgelost is komt er iets anders op de proppen. Maar ik zal alles aanvaarden zoals het is en er proberen zo goed en zo kwaad te leren mee leven zeker. Veel keus geven ze me niet. Ik heb volgende week al een afspraak met een neuroloog en ik ben aan het wachten voor de uitslagen van mijn bloedproeven. Dan zal ik al heel wat meer weten. Ik hoop gewoon eigenlijk met mijn verhaal te doen mensen laten weten dat ze niet alleen zijn met hun pijn en hoop daarmee anderen te steunen. En ik moet eerlijk zeggen dat het me ook deugd doet om alles es van me af te schrijven. Ik hou jullie zeker op de hoogte hoe alles verloopt en wat de uitslagen nu zullen zijn.
Ik zag er echt tegenop om daarover te beginnen schrijven maar ik heb gezegd dat ik alles zal schrijven zoals het is dus zoals iedereen heb ik ook ferm gepuberd zoals ze zeggen. Maar onze thuissituatie was dan ook niet alledaags. Doordat we nogal veel verhuisden konden men zus en ik moeilijk vrienden houden, want vrienden maken is niks maar als je dan verhuist is het contact houden zo moeilijk. Maar gelukkig heb ik altijd men zus gehad en tante Regine. Da was mijn lievelingstante. Ik kon alles zeggen tegen haar. Ze was meer een vriendin dan een tante. En met ma die liever dronken in de zetel lag en pa die nooit thuis met zijn beroep als vrachtwagenchauffeur en dan internationaal hadden we eigenlijk vrij spel om alles te doen wat we niet mochten doen. Maar als pa dan es thuiskwam bracht hij altijd vrienden mee. Als ik daar nu op terugkijk waren dat eigenlijk allemaal sukkelaars die anders alleen thuiszaten en waar mijn vader medelijden meehad. Of oplichters die mijn vader rond hun vinger draaiden met een pakje geld en verhaaltjes. Mijn vader had veel vrienden en was ook heel anders tegen zijn vrienden dan tegen zijn gezin. Ik weet nog heel goed toen hij de eerste keer zijn vriend Fred meebracht. Zijn vrouw had hem juist verlaten en hij liep een beetje verloren. En ik moet zeggen in het begin was da een toffe kerel die zich bezighield met ons en hielp waar hij kon. Tot mijn vader besloot dat hij bij ons mocht komen wonen. Dan begon die vriendelijkheid een beetje te vriendelijk te worden. Ik zal nooit vergeten toen hij de eerste keer s nachts aan men bed stond met zijn vinger op zijn mond en zijn andere hand in een broek. Hij bedoelde daarmee dat ik ma en pa niet mocht wakker maken. Ik heb nog altijd verschrikkelijk veel spijt dat ik niet geroepen heb of toch tenminste iets. Maar weet je ik was 13 toen het voor de eerste keer gebeurde en aangezien hij de hele tijd bij ons was wist hij ook veel van ons. Mijn vader was een strenge man tegenover zijn dochters. Ons haar mocht niet gekleurd of afgesneden zijn en nog zon regeltjes. Wat maakte dat wij veel deden wat ons vader niet wist maar Fred wist het dan wel. En hij hielp ons dan het geheim bewaren als ik s nachts mooi stil bleef. Één voorbeeld: ik rookte eigenlijk al van mijn 11 jaar. Ik weet das verschrikkelijk vroeg maar kan dat niet meer terugkeren en Fred wist dat. En hij wist als mijn vader dat zou weten ik er niet goed zou van zijn. Zoals ik al eerder zie had mijn vader maar een oplossing voor ongehoorzame dochters. Strenge belachelijke lange straffen zoals 6 maanden niet buiten, ook niet voor es naar de winkel. Hij kon dan heel koppig zijn en die 6 maanden volhouden maar aangezien hij niet vaak thuis was en dat ons ma ons ook niet echt in de gaten hield konden we toch in onze strafmaanden zal ik maar zeggen toch es naar buiten naar een vriendin ofzo. Maar Fred wist dat dan ook waardoor hij alleen maar meer middelen had om me te doen zwijgen. Ik heb één keer es mijn hart gelucht bij ma op een moment dat ik dat niet meer aankon en ik wilde weglopen van thuis. Maar daarvoor had ik alles verteld aan ma en had verwacht dat ze als een leeuw voor haar welpen ging vechten maar haar reactie was heel raar. Nu weet ik meer maar toen zei ze me: Ik zal er van spreken met je vader en we zien wel. Enkele dagen later begon ik er weer over en vroeg haar of ze al gesproken had met pa. Maar ze zei dat pa me niet geloofde. En dat was voor mij de druppel denk ik. Ik ben dan beginnen weglopen van thuis. Ik vertrok zogezegd naar school maar ging niet en ging dan bij vrienden logeren tot de politie me maar weer es kwam halen. Ik zei het nochtans aan de politie van me niet naar huis te brengen dat ik ging slaag hebben maar hun reactie was dat ik dat wel verdiend had. Ik had te luisteren naar mijn ouders punt uit. En inderdaad slagen heb ik gehad. Ik ben es weggelopen naar Kortemark waar ik men beste vriendinnetje had en het was me daar gelukt om me 3 dagen te verduiken. Tot de 3e dag men zus me vond. Ze smeekte me mee te gaan naar huis dat pa heel ongerust was en dat hij zo blij ging zijn als ik thuis was. Zij woonde ondertussen al een tijdje niet meer thuis en wist dat niet pa nogal hard kon slaan. Ik heb geweend, gesmeekt om me niet naar huis te doen want ik wist wat me te wachten stond. Maar ik had geen keuze,het was met mijn zus naar huis of met de politie. Dus ben ik maar met mijn zus en haar toenmalige man meegegaan. Ik zal de volgende momenten nooit vergeten en uit mijn hoofd kunnen prenten. Ik weet nog toen ik binnenkwam en mijn pa draaide zich naar mij toe met zijn gezicht lijkbleek van de woede en zijn woorden waren en nu is het aan jou. Ik weet nog dat ik een slag op men neus gehad heb, dan een stamp in men maag waardoor ik op de grond beland ben. Hij heeft me daar nog enkele schoppen gegeven en ik ben dan proberen weg te lopen naar boven maar hij was rapper dan ik. Ik had nog lang haar toen en ik heb met mijn hoofd iedere trap gevoeld tot aan mijn kamer. Ondertussen bleef hij maar briesen dat hij me ging dooddoen dat ik hem zo boos gemaakt had. Ik ben op mijn slaapkamer geraakt en heb me daar kunnen tussen mijn donsdeken draaien waardoor hij dan niet meer aan me kon. En dat is men geluk geweest. Ik weet niet of ik het anders kon navertellen. Alles gaat op zon moment zo vlug dat je maar later alles es opnieuw beleefd en beseft wat er eigenlijk allemaal gebeurt is. Ondertussen hoorde ik men zus schreeuwen tegen men vader en ik weet nog dat ze er beneden nog wilde tussenkomen maar haar man heeft haar tegengehouden en das maar best ook want we gingen dan met twee zo gelegen hebben. Ik weet dat ze haar daar nog altijd schuldig over voelt maar dat hoeft echt niet. Ik neem haar niets kwalijk integendeel ze heeft gedaan voor goed en ze was zich totaal niet bewust hoe pa was tot die dag. Ik denk dat ik toch een korte tijd moet bewusteloos geweest zijn toen ik daar tussen mijn donsdeken lag want ik kwam weer bij en hoorde beneden niks meer. Mijn zus en haar man waren naar huis en ik hoorde gewoon ma en pa praten alsof er niets was. Ik voelde aan met hoofd dat er iets niet pluis was. En ik weet nog dat ik zon commode had met een spiegel erboven op met dan 3 lades voor ondergoed enzo in weg te steken. Toen ik me uit het donsdeken rolde voelde ik het bloed uit men neus en gezicht stromen en ben dan naar die commode gestrompeld. Ik heb toen al mijn ondergoed gebruikt om het bloeden te stelpen. Toen ik in die spiegel keek verkende ik mezelf niet meer. Men gezicht was zo gezwollen dat mijn ogen gelijk kwamen aan mijn neus . Mijn gezicht was een bol als je het zo kan noemen. Ik had pijn aan men armen en handen en toen ik keek zag ik dat ik waarschijnlijk heb willen schermen voor mijn gezicht waardoor mijn vingers er ook aan moesten geloven. Toen ik es rond me keek was het net of ik zat midden in een horrorfilm. Overal bloed, op mijn bed, op de commode, op de vloer, overal gewoon. En mijn ma had ik nog niet gezien. Zij had zich nog niet getoond. Plots hoorde ik beneden de bel gaan en hoorde dat het nonkel Pierre was. De man van mijn lievelingstante. En ik dacht echt dat die me kwam redden. Ik begon te wenen van opluchting. Ik hoorde hem praten met mijn vader en hoor mijn vader nog zeggen jaja ze is thuis, ze is boven moe maar es gaan kijken.Ik vergeet nooit die zijn gezicht toen hij die kamer binnenkwam, rondkeek en dan mij zag liggen met al mijn ondergoed om het bloeden te stelpen. Hij begon onmiddellijk te wenen. Waarom ik het volgende heb gezegd weet ik nog niet maar het enige wat ik zei tegen nonkel Pierre was ik heb er genoeg van. Ik ga naar de politie. Ik geef hem aan. Ik wil hier weg. Hij is niet lang gebleven want hij kon niet in men gezicht kijken zo lelijk was ik eraan toe maar verzekerde me dat alles zou in orde komen. Ik hoor hem nog naar beneden gaan en roepen tegen mijn pa Ben je nu helemaal op je kop gevallen. Ze kon dood geweest zijn! Besef je wel wat je gedaan hebt? Ze gaat je aangeven en je gaat de gevangenis in broer. Ze heeft me zelf gezegd dat ze naar de politie gaat. Als ze gaat dan zit jij in de bak broer. Net daarop hoor ik iemand heel rap de trap oplopen en ik wist al dat het hem was. Ik had me al terug tussen mijn donsdeken gedraaid maar er niet aan gedacht mijn gezicht te beschermen. Ik herinner me zijn woorden nog levendig. Wat heb ik daar gehoord? Jij gaat me aangeven? Ik heb dan enkele vuistslagen recht in men gezicht gekregen. En dan zei hij als je denkt naar de politie te gaan sla ik je dood. Hij was zo razend. Hij is naar beneden gegaan ik en hoorde hem zeggen tegen ma je zal moeten gaan kijken naar de kleinen (dat was mijn naam) en verzorg haar een beetje. Ik was zo blij dat ik dat hoorde ik dacht als mijn ma me komt beetje verzorgen zal ze me troosten. Maar ze kwam me wel verzorgen maar medelijden had ze niet maar ik zag wel aan haar gezicht dat ze verschoot van mijn verwondingen. En ik begon wartaal uit te slaan. En ik verloor dikwijls het bewustzijn. Ma viel toch beetje in paniek en ging naar beneden vragen aan pa of dat ze mij niet naar het ziekenhuis of een dokter doen want dat er iets niet juist was. Dat was niet nodig zei pa. Al wat ze heeft gehad heeft ze verdiend. Maar het ging elke dag slechter met me. Tot in de week dat pa gaan werken was kon mijn moeder het ook niet meer aanzien en dan zijn we naar een dokter geweest. Niet onze dokter natuurlijk want die mocht dat niet weten en in die periode werden medische gegevens nog niet gedeeld. Die man zijn gezicht vergeet ik ook niet gauw. Mijn neus was gebroken en een oogkas was gebarsten. Enkele vingers gebroken en een elleboog gebarsten. Enkele ribben gekneusd en grote bloeduitstortingen in mijn hoofd waardoor ik dus die wartaal uitsloeg. Ik heb een hoop medicatie meegekregen en mijn moeder heeft de raad meegekregen dat als er nog es zoiets gebeurd stappen te ondernemen want dat dit wel echt niet kon en dat hij een verslag zou opmaken en bij hem houden voor het geval als we wilden stappen ondernemen zouden we dat kunnen gebruiken. Ik weet nog dat iemand moest bellen naar school om te zeggen dat ik ziek was. Mijn pa heeft gebeld naar de directeur. Ik herinner me ook dat nog heel goed. Mijn vader hallo, met de vader van Anne. Zij komt toch zeker een maand of 2 niet naar school. De directeur oei wat is er gebeurd? Heeft ze een ongeluk gehad ofzo meneer? Mijn vader: nee, ze heeft slagen gekregen van mij omdat ze weggelopen is van thuis. Zo vlakaf ik zakte door te grond van schaamte. Weken gingen voorbij en ik leefde op mijn kamer. Ik mocht niet naar beneden komen. En dat was ook het laatste wat ik wilde. Ik denk nu dat het gewoon is omdat hij niet wilde zien wat hij zelf had aangericht. Ik weet nog toen ik bijna terug naar school mocht dat pa thuiskwam met het nieuws dat Fred opnieuw in de problemen zat en dat hij opnieuw een tijdje bij ons zou intrekken. En toen knapte iets in me. Kweet nog dat ik tegen men ma zei dat ik dit niet meer wilde maar zij vond het niet erg dat hij terugkwam. Integendeel had ik de indruk. Ik moest het geweten hebben waarom ze me niet beschermde maar als je nog zo jong bent denk je zover niet. Tot je met neus op de feiten wordt gedrukt. Ik kwam op een dag thuis van school. Ik had normaal gezien studie maar de leerkracht was ziek en we hadden geluk en we mochten naar huis. Toen ik thuiskwam hoorde ik geluiden vanuit het salon. Mijn ma en Fred waren daar in de zetel het beste van hun zelf aan het geven. En toen wist ik het. Ik moet hier weg. Ben dan opnieuw beginnen spijbelen en weglopen. Tot pa me weer es had gevonden aan het zwembad in Kortemark. Ik weet nog dat ik een witte trui aanhad. Als hij met me gedaan had was die trui helemaal rood doordrenkt met bloed. Ik heb nu nog altijd een lelijk litteken aan mijn voorhoofd van met sleutels in zijn handen te slaan. Ben de dag erop zogezegd naar school gegaan maar ben in de plaats naar de politie gegaan. Maar ik was de deliquent en ik moest maar es leren luisteren en een goede lap rond de oren kon in die tijd geen kwaad. Wat wisten zij? Daar stond ik dan weer. Rond die periode heb ik mijn jeugdliefde leren kennen. Natuurlijk was mijn vader er radicaal tegen. En inderdaad hij was geen koorjongen maar voor mij was hij alles. En hoe meer mijn vader er tegen opkwam hoe meer we mekaar zagen. Ondertussen ging het met mijn moeder van kwaad naar erger. Ze dronk elke dag. Een vriend van mijn vader woonde in een appartement achter ons huis. En mijn vader had ondertussen een andere carrière gevonden. Zelfstandig autoverkoper. Waardoor hij wel elke dag thuis was en ik zowat op mijn kamer leefde. Maar af en toe gingen we es langs bij die vriend want die had een wasmachine en dan konden we onze was ondertussen doen. Die bewuste dag gingen we ook de was gaan doen bij die vriend en ik ging mee. Moeder had ondertussen al haar limiet maar ik liet haar en ging mee om te helpen. Ik weet nog dat mijn vriendje niet binnen mocht bij ons van pa en spraken we dan soms af bij die vriend zodat we elkaar toch zagen. Zo gezegd zo gedaan. De was was gedaan en ma had er nog enkele gedronken bij onze vriend waardoor haar toestand van beneveld naar bezopen was gegaan. We liepen te voet terug naar huis en juist als we aan onze voordeur komen komt pa aangereden met zijn camionette. En toen ging alles heel vlug. Mijn vriend had 1 minuut om te maken dat hij wegkwam. Eens binnen kreeg mijn moeder enkele rake klappen en ik was naar boven gelopen en de politie gebeld. Hij had dat gehoord en was razend. Hij bond me vast aan het bed zodat ik niet kon weglopen. Gelukkig stond mijn vader al in de politiedossiers gekend als agressief dus gelukkig waren ze met genoeg. Mijn moeder mocht direct mee van men pa maar mijn dochter krijgen jullie niet mee had hij gezegd. En voor een keer heeft mijn moeder het dan voor me opgenomen en gezegd dat als ze me daar zouden laten ik het waarschijnlijk niet zou overleven. Maar ze hebben hem wel met 3 agenten moeten tegenhouden toen ze me naar beneden brachten om naar buiten te gaan. Ik herinner me zn stem nog levendig. Zorg dat ik je niet tegenkom of ik sla je dood. En ik wist dat hij het meende. Kheb dan ook officieel klacht ingediend tegen mijn vader en ben die verslagen van die dokter gaan vragen. Eindelijk geloofden ze me dan toch en begrepen ze de reden waarom ik wegliep. Ik heb ook klacht ingediend tegen die Fred maar heb daar nooit meer iets van gehoord. En wilde het ook zo vlug mogelijk vergeten en heb het eigenlijk nooit opgevolgd. Ben dan ook een hele tijd met anonieme witte volvos van de politie naar school gebracht en terug gebracht naar een pleeggezin waar ik voorlopig terecht kon. Mijn moeder had ondertussen alweer beslist om pa nog een kans te geven. Hij was nog de slechtste niet en ik moest hem zo niet uitdagen ook é. Ze patrouilleerden ook om de zoveel uur rond het huis waar ik verbleef want hij reed werkelijk rond op zoek naar me. Ik ben dan van dat pleeggezin naar Onze Kinderen geweest en ik was daar echt graag. Van de eerste dag dat ik daar was voelde ik me daar echt goed. Vriendelijke mensen en een goede structuur en ik voelde dat me dat goed deed. Maar na enkele weken kreeg ik bericht van mijn begeleider dat mijn vader klacht had ingediend bij de jeugdrechter dat hij het erg vond dat ik mocht kiezen waar ik woonde terwijl ik de deliquent was en hij ervoor moest betalen. Hij eiste dat ik eerst een periode naar een gesloten instelling moest zodat ik toch kon inzien dat ik verkeerd bezig was. Ik moest gestraft worden van hem omdat ik me verzet had. En zijn wil was wet dus ik mocht mijn koffers pakken en weg naar de Zandberg in Brugge. Dat was bijlange zo gezellig en huiselijk niet als in OK. Maar ik heb dat overleefd. Ik weet nog dat je in de Zandberg als je 14 was mocht je 6 sigaretten op een dag roken. Als je dan mocht van je ouders of niet het was hun regelement. Bij zijn eerste bezoek kreeg hij te horen dat ik dus 6 sigaretten op een dag kreeg en hij ontplofte bijna. Ik ben haar vader en ik zeg wat ze mag en niet mag hoor ik hem nog zegggen. Sorry meneer dat zijn regelementen van de jeugdrechter en die gaan boven u ouderlijke macht. Uw dochter mag hier 6 sigaretten per dag roken. En het gesprek was afgelopen. Weg was hij als een kind die zijn gedacht niet krijgt. Na 2 maanden daar hebben ze dan beslist dat ik opnieuw naar huis mocht maar natuurlijk onder de nodige begeleiding. Ik kreeg bijna een aanval als ik dat hoorde. Ik moest na school naar een dagcentrum tot 19u s avonds en dat was hun nodige begeleiding. Dat heeft natuurlijk niet lang geduurd. Na een paar maanden al was het weer bokswedstrijd bij ons thuis, is de politie opnieuw tussenbeide gekomen en hebben ze me dan toch geplaatst in een tehuis in Kortrijk. Ik was natuurlijk nog altijd samen met mijn vriendje al was het maar om mijn vader een loer te draaien eerlijk gezegd. Toen ik daar zon 3 maanden was kwam uit dat ik zwanger was van mijn jeugdliefde. Mijn eerste vraag was hoe zal mijn vader daarop reageren? Maar ik was vastbesloten. Ik hield dit kind en bleef bij mijn vriendje wat hij ook dreigde of deed. De zuster van de instelling in Kortrijk heeft mijn vader op de hoogte gebracht en hij had haar gezegd dat als hij me zou tegenkomen ik niet langer zwanger ging zijn want hij ging dat daar gauw es uitkloppen. Ik heb me dan 9 maanden beetje weggestoken zullen we maar zeggen. Maar als ze geboren was was hij de eerste om te komen kijken. En vanaf dat moment waren ze 2 handen op een buik. Dat waren zo een beetje mijn puberjaren. Vergeef me als ik een beetje chaotisch schrijf maar ik schrijf me zoals ik het me herinner. Maar geloof me als je zon wezentje in je handen krijgt waarvan je plots mama bent zijn je puberjaren voorbij.
Mijn kinderjaren zijn niet zo rooskleurig maar ik zal dan ook wel niet de enige op de wereld zijn die dit kan zeggen. Maar ik had wel het geluk mijn zus te hebben en een tante en memetje. Zij zorgden veel voor ons want ma kon niet altijd. Ma had een ernstig drankprobleem en nog altijd trouwens. Pa was veel weg als vrachtwagenchauffeur waardoor we eigenlijk zonder tante en meme zon beetje aan ons lot overgelaten waren. En wat doen kinderen die geen begeleiding hebben? Op straat rondhangen, op vroege leeftijd beginnen roken, enz Maw mijn zus en ik hebben veel gezien en gehoord dat op die leeftijd totaal niet gepast was. Tante was mooie,jonge dame waardoor we een goede band hadden met haar. Ze was trouwens meter van mijn zus. Als we de woensdagmiddag thuiskwamen en ma had weer gedronken kwam tante ons dan halen. Kweet nog dat ma dan heel grof deed tegen tante. Ze was erg jaloers op tante. Tante was nog alleen, deed haar zin en woonde nog thuis waardoor ze niks tekort had. En ma was daar jaloers op en het feit dat wij haar dan opbelden, daar kon ze niet mee lachen. Tante had een grote hobby. Engelse Buldoggen. We hebben zo een nest gekweekt. Prachtige beestjes. Zelf hadden we ook een Engelse Buldogg. Het was een teefje en ze noemde Kim. Zon lief beest. Dat was dan ook de mama van de pups waardoor alle pups de hele tijd bij ons waren. Dat was met een stamboom en we moesten ze dan allemaal een naam geven die begon met de letter N. Tot de tijd kwam dat mensen kwamen kijken om ze kopen. Mijn zus en ik verdoken ze dan. Dat was een leuke periode in mijn kindertijd die me bijgebleven is. Memetje had een bar waar mijn ma zogezegd poetste en de kamers onderhield maar wij waren daar ook veel en het duurde niet lang voordat mijn zus en ik zagen dat ons ma daar meer deed dan poetsen alleen. En als je dat op jonge leeftijd van je eigen moeder ziet en weet dat je papa ergens aan het werk is dan kweek je op zon jonge leeftijd een afkeer van je moeder die niet gezond is. En het beeld krijg ik nu soms nog bijna niet uit mijn hoofd als ik haar zie en ze heeft weer eens gedronken. Bijna elke dag als we thuiskwamen van school lag ma uitgeteld op de bank of op de grond en lagen de flessen drank tot in de tuin verspreid. Ze deed haar best denk ik om een goede moeder te zijn maar ik denk dat ze eenzaam was en het niet aankon alleen maar ze dronk eigenlijk al daarvoor. Mijn vader was er nooit met zijn job als vrachtwagenchauffeur en als hij thuis was was hij eigenlijk ook alleen bezig met zijn hobbys en vrienden. Ik weet wel nog altijd s morgens was ma er altijd voor ons klaar te maken om naar school te gaan en ervoor te zorgen dat het al lekker warm was. Maar door het feit dat pa nooit thuis was en dat mijn moeder zich eenzaam voelde duurde het niet lang voordat we ook thuis bezoek kregen van mannen en zelfs vrienden van mijn pa en niet om koffie te drinken als je begrijpt wat ik bedoel. We zijn ook ontelbare keren verhuisd. En dat heeft ook voor ons heel zwaar doorgewogen want dat was telkens een andere gemeente, andere school en andere vriendinnen. Het voordeel was dat ik makkelijk vriendinnen maakte. En ik had mijn zusje die altijd bij me was en voor me zorgde. Financieel hadden we het niet makkelijk maar als je maar één inkomen hebt en mijn vader zijn hobbys waren niet bepaald goedkoop kon het ook niet anders. Mijn vader zijn hobbys waren rally en autos en motos. Dan kan je je voorstellen dat dit niet bepaald goedkoop is. En ons moeder kon ook niet goed met geld omgaan. Zij kocht dan met het geld die over was voor duizenden franken bloemen voor in de tuin. De keren dat we thuiskwamen van school en er stond niets meer dan enkel een tafel en 2 stoelen en onze bedden wisten we dat alweer een deurwaarder was langs geweest. En enkele dagen later stond er weer andere meubelen tot de volgende deurwaarder. Ik denk dat dat ook wel de reden zal geweest zijn dat moet moeder een centje bijverdiende bij mijn oma in de bar. En mijn vader was daar mee akkoord. Hoe raar dat ook klinkt. En daar dan champagne moeten meedrinken met de klanten heeft ook niet veel goeds gedaan aan haar toen al drankverslaving. En het probleem was en is nog altijd dat als mijn moeder nuchter is dat het een schat van een vrouw is. Een harde werker, een lieve rustige vrouw die veel kan verdragen. Maar o wee als ze gedronken heeft. Dan is het een heel andere vrouw. Dan veranderd ze in iemand die totaal geen fatsoen meer heeft, die mannen bespringt (letterlijk jammer genoeg), ruzie maakt of stookt. Iemand waarmee je in schande komt als je daar ergens mee gaat. En het jammere was dat ze het soms nodig vond om naar onze klas te komen als ze gedronken had om zich voor te stellen. Alé zo zei ze dat dan toch. Als we haar vroegen waarom ze weer eens gedronken hadden toen we thuiskwamen kwam ze altijd met dezelfde smoesen ik ben ziek of ik voel me niet goed. Maar volgens haar had ze nooit gedronken. Ze deed dan heel verontwaardigd. Typisch waarschijnlijk voor een alcoholist. Vriendinnetjes hadden we niet veel want als we ze es vroegen om te komen spelen verpestte ze het zo grondig dat ze niet meer wilden met ons omgaan. Wat begrijpelijk was eigenlijk maar toen deed dat pijn en aangezien we financieel altijd aan de grond zaten waren onze kleren altijd aftands en dat hielp ook niet echt voor ons imago. We hadden het geluk 2 hele goeie tantes te hebben en een schat van een meme die heel goed voor ons zorgden. We moesten maar bellen en ze kwamen ons direct halen. En we belden veel geloof me. Waardoor we eigenlijk het grootste deel van onze kindertijd elders zijn opgevoed maar we vonden dat niet erg. Daar hebben we gezien wat een gezin en gezinsliefde is, hoe het eigenlijk moet. Want bij ons was van liefde niet veel sprake. Integendeel, mijn vaders oplossing was slaan. Hij was een stronk van een vent zoals zeggen van een goede 100 kilo met een hart van goud voor zijn vrienden maar thuis was dat heel wat anders. Kmoet wel eerlijk zeggen als ik nu erop terugkijk ik hem ergens wel begrijp. Het was fout maar toch begrijpelijk. Mijn zus en ik zijn meer dan eens s nachts wakker geworden van geschreeuw en gebonk en meestal voelden en wisten we dat al van de avond zelf voor we gingen slapen en dan sliepen we altijd samen. Ik herinner me nog een keer dat we s nachts wakker werden van nogmaals geschreeuw en gebonk en enkele minuten later heel stil. Mijn zus en ik wilden naar beneden kijken maar waren bang. Ik weet nog dat mijn zus zei ik zal voorop gaan. Dat beeld dat we toen zagen zie ik nog dikwijls voor me. De living bijna kort en klein geslagen en veel bloed aan de voordeur. Dat was de eerste keer dat ik zoveel bloed in het echt gezien heb. We hebben ma gevonden in haar bed en pa was weg. Van de volgende morgen herinner ik me niet veel alleen dat ze in haar gezicht bont en blauw stond.
Ik heb wel enkele goede herinneringen aan mijn kindertijd maar ik moet eerlijk zeggen dat dit er niet zoveel zijn en als er het zijn dat het niet met mijn ouders is maar met familie of vooral met mijn zusje. Mijn zus en ik konden serieus vechten tot het bloedde maar we konden elkaar niet missen en kwamen voor elkaar op. Nu nog altijd trouwens. Zoals die keer dat we met onze ouders, grootouders en tante een grote reis door Europa gemaakt hebben met een mobilhome. Dat waren 3 prachtige weken waar ik goede herinneringen aan overhouden heb. Ik heb me denk ik grotendeels over mijn kindertijd kunnen zetten door het feit dat ik andere mensen had op wie ik kon rekenen. Ik weet dat veel mensen niemand hadden en dat is nog veel erger. Mag er niet aan denken als ik mijn tantes, meme of zusje niet gehad had.
Ik ben deze blog begonnen op aanraden van mijn dokter. 2 jaar geleden is mijn dochter uit het leven gestapt. Ze was amper 18 jaar. Na een nachtmerrie van 2 jaar om haar te helpen of haar bijna letterlijk in leven proberen te houden heeft ze toch beslist er een einde aan te maken. Ergens kan ik haar wel begrijpen want ze was zwaar psychisch ziek op haar jonge leeftijd. Ook mijn vader is 20 jaar geleden uit het leven gestapt. Hij was dan wel niet ziek maar hij is zwaar gekwetst geweest door een gevoelloze, zieke vrouw en zijn leven was eigenlijk een puinhoop. Erg om te zeggen van mijn vader maar toch was het zo. Maar ook op andere vlakken heeft het leven me niet gespaard. Maar ik ben er zeker van dat mensen nog veel meer meegemaakt hebben dan ik en misschien steun kunnen vinden in men verhaal. Ik zal me voorstellen als Anne, 38 jaar en getrouwd met een schat van een man. Het is mijn tweede huwelijk maar ik kan met mijn hand op men hart zeggen dat hij me echt graag ziet en dat we samen oud worden. Hij is niet alleen mijn man maar ook mijn beste vriend, minnaar en klankbord. We zijn nu bijna 11 jaar samen en 5 jaar ervan getrouwd. Man hij heeft al wat meegemaakt met mij in die tijd. En toch blijft hij bij me en ziet hij me nog altijd graag. Ik heb lang gewerkt in een sportwinkel. Ik deed het onthaal en de facturatie, was communicatieverantwoordelijke en gaf opleiding voor kassa en onthaal. Ik deed die job met hart en ziel en mijn collegas waren allemaal familie. Tot een mislukte rugoperatie. Ondertussen ben ik al meer dan 6 jaar thuis. Ik heb me er ondertussen al bij neergelegd dat ik dat werk niet meer kan en dat ik waarschijnlijk nooit meer zal kunnen werken. Maar ik heb echt meer dan een jaar geweend toen de dokters me zeiden dat ik niet meer mocht werken en dat ik moest blij zijn dat ik niet in een rolstoel zit. Maar ik kon dat toen niet begrijpen. Ondertussen wel. Ik moet elke dag morfine nemen om enkel mijn kleren te kunnen aandoen en de rest van de dag de gewone dingen te kunnen doen maar ik kan ze wel nog doen. Dat heb ik nu wel al beseft. Er zijn mensen die totaal niet meer kunnen lopen, wandelen met of zonder morfine of medicatie. Ik heb nu alleen nog meer respect voor mensen met een handicap die vechten en hun niet laten gaan. Want elke dag met pijn leven is niet zo simpel. Maar dat verhaal van mijn rug zal ik een andere keer es doen want het is al een boek op zijn eigen vrees ik. Wat kan ik nog zeggen over mezelf? Ik heb een schat van een zus en mijn mama is er ook nog. Een schat van een vrouw ook en alhoewel ze een drankprobleem heeft blijft ze altijd men moeder en ik zal ze altijd helpen waar ik kan maar zij helpt ook waar ze kan. Beschamend om te schrijven maar mijn moeder poetst mijn huis en doet mijn strijk want ik kan dat niet meer. Erg e. Na alles wat ik vroeger in mijn kinderjaren en jeugdjaren meegemaakt heb, heb ik toch nog een goede band met mijn moeder. Het leven is te kort om ruzie te maken. Dat heb ik al geleerd ondertussen. Mijn zusje is twee jaar ouder dan mij en is ook getrouwd en heeft 4 schatten van kindjes. Jammer genoeg wonen ze sinds een klein jaar in het buitenland. Ze waren er al een tijdje mee bezig maar toen dat met mijn dochter gebeurde werd het uitgesteld en ik had stiekem gehoopt dat ze het plan gingen opbergen. Maar verleden jaar is het dan toch gebeurd en zijn ze verhuisd. We horen en zien elkaar wel elke dag op skype of messenger maar dat is hetzelfde niet. Maar om de drie maanden ongeveer ga ik naar daar of komen zij naar hier. Want anders zou dat echt niet gaan. Ik kan niet zonder mijn zusje. We hebben in onze kinder en jeugdjaren elkaar zo nodig gehad en altijd elkaar geholpen en gesteund dat we een hele sterke band hebben. Zij is de enige die dezelfde humor heeft als ik en omgekeerd. En we weten alles van elkaar. Maar ik denk dat vele zussen die band hebben. Ik hoop in ieder geval dat het voor alle zussen zo kan zijn. Wat kan ik nog zeggen over mezelf? Ik heb 6 huisdieren. Een lieve bruine beer van een hond en een grote mooie langharige kater die denkt dat ik zijn mama ben. Overal waar ik ben is die poes ook. Zelfs als ik in bad zit. En dan nog een hele stoere haan en zijn 3 hennetjes die een groot park in de tuin hebben. Maar ze zijn me al zo gewoon dat ik ze kan aaien en ze eten uit men hand. Alleen mijn man moet opletten van mijn haan Brutus want hij heeft het blijkbaar niet zo op mannen. Het zijn onze zes kinderen bij wijze van spreken. Mijn dochter zag ze ook zo graag. Ik woon heel graag in ons huisje dat we 10 jaar geleden gekocht hebben en ik zou hier niet weg willen voor de herinneringen van mijn dochter alleen al. Haar kamer hier is er nog altijd. Maar soms is het ook heel pijnlijk om hier te zijn. Want naar alles wat ik kijk of doe herinnert er me we iets van haar. Maar hoe pijnlijk het ook is, ik zou het ook niet kunnen missen. Ik zou hier niet weg kunnen. Raar e. En we hebben ondertussen al zoveel verbouwingen gedaan en het eigenlijk al zo verbouwd zoals we ons nestje hadden voorgesteld dat we beslist hebben hier nooit te verhuizen. Dat is het zowat voorlopig dan. Sorry als ik wat van de hak op de tak spring maar ik zal in hoofdstukken proberen alles te vertellen wat ik hier nu in tkort heb geschreven. Het zal niet altijd even mooi zijn om te lezen. Het zal voor mij ook niet altijd makkelijk zijn om te schrijven want ik moet eerlijk zijn en ik heb heel wat domme dingen gedaan in men leven en fouten gemaakt. Maar ook deze zal ik neerschrijven ook al is het niet zo mooi maar ik heb mezelf beloofd mijn levensverhaal te schrijven zoals het is. Ik weet nog niet wat mijn volgende hoofdstuk zal zijn. We zullen wel zien als ik hier terug ben
Als je het geluk hebt om in je leven één iemand te vinden waarvan je denkt dat is een soulmate dan heb je eigenlijk al veel geluk. Ik heb het geluk gehad er een paar in mijn leven te hebben. Jammer genoeg heb ik al van enkele ook al moeten afscheid nemen. Onder andere van Mieke. Een levenslustige mooie, moedige dame van toen ik haar leerde kennen 26 jaar. Ik heb haar toevallig leren kennen in het ziekenhuis. Ik lag er voor pijnbehandeling aan mijn rug en ik lag op een kamer van twee maar ik lag er alleen. Als ik daar 1 dag lag kwam er een dame binnen en ik zag direct dat ze ernstig ziek was want ze was lijkbleek en ze had zon bandana rond haar hoofd waardoor ik direct doorhad dat ze kanker had. Maar ik deed alsof ik niks zag. Ik zie en hoor haar nog binnenkomen. Hallo, ik ben Mieke en ik heb kanker maar ik wil niet op de kankerafdeling liggen. Mag ik deze kamer met jou delen aub? En ze haalde een stang sigaretten uit en vroeg me of dat ik ook graag een sigaretje rookte. En poef, die klik was daar. We keken naar elkaar en begonnen te lachen. Ik zei dat ik er totaal geen probleem mee had en dat ze gerust bij mij kon blijven. En als je daar dan een hele dag naast elkaar ligt vertel je natuurlijk een beetje van jezelf maar bij ons was dat anders. Ze was nog geen drie minuten in de kamer en we waren al op weg naar de rookzaal en we waren al ons hele leven aan het vertellen. Alsof we elkaar al jaren kenden. Ze vroeg me waarom ik daar was en ik vertelde dat ik sukkelde met mijn rug en daar was voor pijnbehandeling en die had echt compassie met me en ging mij helpen als ze zag dat me iets niet lukte van de pijn. Terwijl zij kanker had. Ik was beschaamd maar zij zorgde ervoor dat dit niet hoefde. Ik vroeg haar waarom zij er was alhoewel ik wel al wist dat ze kanker had maar meer wist ik nog niet. Ze hadden zon 6 maanden ervoor ontdekt dat ze eierstokkanker had. Ze had al heel wat onderzoeken ondergaan en ze hadden al gezien dat ze overal in haar buik met uitzaaiingen zat. Toen ze me dat vertelde wist ik eerst niet goed hoe te reageren want ik wist ook wel dat als er uitzaaiingen zijn dat goed mogelijk is dat er niets meer aan te doen is. De reden dat ze er toen was was dat haar dokter een kijkoperatie ging doen om te kijken of ze operatief nog iets konden doen voor haar. Ze hadden haar al gezegd dat als het niet operatief was dat ze dan niets meer konden doen want ze had al 2 van de zwaarste chemokuren gehad en ze hadden niet geholpen. Integendeel het had niks uitgemaakt. Maar de manier waarop zij me dat vertelde was zo positief en ze maakte dat moeilijk gesprek zo makkelijk dat het voor mij makkelijker was om daarop gepast te reageren. Ze vertelde me dat de dag van haar operatie als ze vlug terug bij mij op de kamer zou zijn dat het niet goed zou zijn want de bedoeling was dat ze zoveel mogelijk kanker wegnamen dus als ik haar kon bezoeken in de intensieve zorgen was er wel nog hoop voor haar. Mieke was dan 26 jaar en ik heb nog nooit zon positieve vrouw gekend. Ze had nochtans geen makkelijk leven gehad. Haar echte vader nooit echt gekend en met haar moeder een rare band. Ze was al es getrouwd geweest met een man die meer op café zat dan thuis bij zijn vrouw en twee schatten van kinderen. Twee zonen een van 6 jaar en een van 3 jaar. Nog zon jonge kinderen. Ze heeft er dan een eindje alleen voor gestaan met haar twee kinderen maar is dan de liefde van haar leven tegengekomen een paar jaar voor die verschrikkelijke diagnose. Ik geloof dat ze nog maar 2 jaar samen waren toen ze ziek werd. Maar het was zon schoon koppel. Op den duur kende ik al haar moeder, stiefvader en haar man werd alsook een vriend. De avond voor de operatie hebben we nog een toffe avond gehad in de rookzaal en door dat de verpleging wist van haar situatie waren ze wel vriendelijk en wat meer toegeeflijker. Ik weet nog dat ze met zoveel machines aan haar lijf zat dat ze niet kon lopen maar ze wilde en ging eentje gaan roken. Ik ben dan een rolstoel gaan stelen van een andere afdeling en haar daarin gestoken maar pas toen we vertrokken hadden we door dat die banden volledig plat stonden van die rolstoel. We hebben daar alle twee zeker een kwartier staan gieren van het lachen dat zelfs de verpleging kwam kijken en meelachte. Op den duur kende iedere verpleger ons al. De dag van de operatie was aangebroken en ik was bijna meer nerveus dan zij. Dat komt wel in orde zei ze. Je komt me wel bezoeken op intensive care. Als je me vlug hier terugziet dan is het niet goed. De blik in haar ogen toen ze haar bed wegrolden naar de operatiezaal sprak boekdelen. Ze was bang. Maar toch zei ze met haar lachje tot op intensive care é. Haar man en moeder bleven bij mij op de kamer en de verpleegster bracht ons een tas koffie. Na nog geen half uur zie ik de hoofdverpleegster binnen komen en ik zag direct aan haar gezicht dat het niet goed was. Haar man moest meekomen want de chirurg wilde met hem spreken. Ik ben dan efkes moeten weglopen want ik wist al wat dat betekende. Kben naar buiten gaan roken en gebeld met mijn ventje. Ik was efkes in alle staten. In die paar dagen hadden we elkaar zo leren kennen en kwamen we zo goed overeen dat ze voor mij een beetje een zusje was. Ik ben dan zo vlug mogelijk terug naar onze kamer geweest want ik wist dat ze niet lang ging weg zitten. Het moment dat ze haar bed binnenrolden draaide ze haar hoofd naar mijn richting, keek me aan en begon hysterisch te huilen. Ze besefte door dat ze mij zag dat het niet goed was. Gelukkig was haar man en moeder daar want ik ben weggelopen en ben zeker 2 uur weggebleven. Ik vond ook wel da ze nu efkes tijd met haar man en moeder kon alleen gebruiken. Ik had altijd mijn gsm bij me en plots belde ze me of dat ik nog lang ging wegblijven want ze wilde eentje gaan roken. Ben dan teruggegaan en ik zei haar dat ik efkes niet wist wat te zeggen. Ze stelde me direct gerust en we zijn naar de rookzaal geweest en daar de avond al pratend doorgebracht. De ochtend erop stond haar dokter plots in de kamer en ik zag aan zijn gezicht dat dit geen gezellig gesprek zou worden. Ik stond al op om weg te gaan maar Mieke wilde dat ik erbij bleef. Ook haar man was daar al toevallig en gelukkig maar. Gelukkig wist die dokter wel hoe hij dat moest aan boord leggen maar was wel eerlijk. Hij zei haar dat haar opengedaan had en direct gezien had dat haar volledige buik en onderbuik vol zat met kanker. Hij vergeleek het met pluizen kankerballejtes die overal aan vast zaten en een soort tapijt vormden op haar darmen, lever, baarmoeder enz
Hij zei haar dat het echt geen zin had om dat te beginnen wegnemen want het zou al zo vlug terugkeren of dat hij het wegnam en dat het gewoon teveel was. Haar volledige buik en onderbuik zat vol. Haar enige vraag was nog. Hoelang heb ik nog? Hij kon haar daar geen precies antwoord op geven maar hij vermoedde nog zon maand of zes. Toen ik dat hoorde kwam ik slecht en ik hoorde Mieke toen ook wenen want 6 maanden is echt wel kort. Vooral voor zon situatie. Hij had haar gezegd dat van het moment dat ze zich goed genoeg voelde om naar huis te gaan dat ze mocht gaan. De volgende dag is ze naar huis gegaan maar we hebben eerst nummers uitgewisseld en beloofd contact te houden. De avond ervoor in de rookzaal had ze me gevraagd of dat ik haar laatste 6 maanden wilde haar vriendin zijn. Ik kon dat niet weigeren want ze was al een vriendin voor me en zelfs iets meer. Ik zei haar dan ook direct dat en dat ze me alles mocht vragen dat ik alles zou doen om haar nog gelukkige te maken voor die laatste 6 maand. De dag dat ze vertrokken is kon ik geen weg met mezelf. Ik voelde me zo alleen en die kamer was zo leeg. Ik heb dan ook gevraagd aan de verpleging om voor de rest dat ik daar nog moest liggen om niemand meer naast me te leggen omdat ik wilde alleen zijn. En omdat ze op de hoogte waren van alles waren ze heel begripvol en was het geen probleem. Die zelfde avond stuurde ze me al een berichtje dat ze me miste en dat van het moment dat ik thuis was we gingen afspreken. Na zon 3 dagen denk ik mocht ik naar huis en de dag erna zat Mieke al aan mijn keukentafel koffie te drinken, sigaretje te roken en babbelen. Ze vroeg me om de dag nadien af te spreken bij haar thuis want ze moest me iets vragen. Ik zei:Ok geen probleem zeg me maar waar en wanneer.? De dag erna ben ik naar haar gereden en ze had al koffie klaar gezet en hapjes maar ik zag dat ze anders was dan anders was. Gelukkig was Mieke niet iemand die rond de pot draaide en algauw zei ze me dat ze er haar bij neergelegd had dat ze ging sterven maar dat ze niet wilde sterven als een hond. Want aangezien ze zo jong was hadden de dokters al gezegd dat ze een verschrikkelijke doodstrijd ging strijden omdat haar hart nog zo jong en goed was. Toen vroeg ze me of dat ik getuige wilde zijn voor euthanasie te doen bij haar. Ik zat efkes aan mijn stoel genageld maar na enkele seconden al zei ik haar dat ik het zou doen. Ze legde me uit dat als je euthanasie wil dat je daarvoor 2 getuigen nodig hebt. 1 iemand mag je man of familie zijn maar de 2e getuige moet iemand zijn die geen familie is en geen baat heeft bij je dood. Hoe raar dat ook klinkt. Ze vertelde me dat ik telefoon ging krijgen van de Mantel en dat is een organisatie die zich bezighoud met begeleiden van mensen die terminaal zijn of euthanasie plegen maar ze begeleiden ook de getuigen en nabestaanden. Ze zei me nog dat ik er goed moest over nadenken, dat het zwaar ging worden voor me maar ik had al beslist. Ik doe het zei ik haar. Ze zei me dan dat haar enige wens was dat ze nog een sigaretje kon roken voor ze haar de laatste inspuiting gaven bij wijze van spreken en dat ze wist van me dat ik daar ging voor zorgen hoe dan ook. Enkele dagen later kreeg ik telefoon van een medewerker van de Mantel of dat ik es op gesprek kon gaan naar hen ivm Mieke. We hebben dan nog dezelfde week een afspraak gemaakt. Hele vriendelijke mensen die weten met wat ze bezig zijn was mijn eerste indruk en nog altijd trouwens. Ze zeiden me dat ik goed moest weten waar ik aan begon aangezien Mieke nog zo jong was ging haar lichaam en hart niet zo maar zouden willen opgeven en ze zou vechten zeiden ze me. Haar doodstrijd kon dagen duren omdat ze zo jong was maar we hadden afgesproken dat als het niet meer menselijk was dat haar man en ik ingrepen en de euthanasie gingen opstartten. Dat hadden we haar beloofd. Ze hebben me dan stap voor stap uitgelegd hoe ik zou kunnen zien aan en welke symptomen hoe lang het nog ongeveer zou duren. En me tips gegeven om ermee om te gaan. Mieke was zo gelukkig omdat ik dat wilde doen en ik was zo gelukkig dat ik haar laatste wens kon inwilligen. En ik moet zeggen dat men ventje daar ook de volledige periode achter mij heeft gestaan en me gesteund heeft. Want dat was nodig. De dagen en maanden daarop waren we onafscheidelijk. Elke dag belden we of spraken we af voor naar de markt te gaan of als ze te ziek was spraken we af bij haar. Men ventje en ik waren op dat moment op zoek naar een puppy. We wilden een bruine labradorpup. We hadden nog zolang ons huis niet gekocht en het was altijd men ventjes droom geweest om een eigen grote hond te hebben. Mieke was voor ze ziek was hondentrainster en hondenkapster en een grote dierenvriend. Ze was van plan zelfstandig een zaak op te starten om dieren te verzorgen en alles was in kannen en kruiken tot ze ziek werd en dan heeft ze dat plan moeten opbergen. Dus van het moment dat ze dat hoorde hielp ze zoeken en gaf ze al raad over hoe we hem best opvoedden. Ze was bijna meer enthousiast dan wij waren. En ik had het moeten kunnen weten. Plots op een morgen belde ze me dat ze op weg was naar me met een verrassing. Ze stond hier met een schattige mopshondpup in haar handen en haar gezichtje stond zo gelukkig. Das een moment dat ik niet gauw ga vergeten. En ik zei haar nog van alé Mieke wat doe je nu? Wat gaat er met dat beestje gebeuren als je weg bent?. Want ik wilde het woord dood niet gebruiken. Toen keek ze naar me met haar puppyogen ook en vroeg ze me haar hondje te adopteren als ze gestorven was. En zoals ik haar al de hele tijd niks kon weigeren heb ik dat dan ook gedaan. Een geluk dat ik een ventje heb die me doodgraag ziet en me begreep dat ik haar niks kon weigeren en hij is al een even grote dierenvriend als Mieke en ik. Haar oudste zoontje ging deze lente zijn eerste communie te doen maar aangezien ze maar enkele maanden meer had ging ze dat niet meer meemaken en ze had me al een paar keer gezegd dat dit wel iets was waar ze verschrikkelijk van afzag. Koppig als ze was had ze al een paar keer gezegd te blijven leven tot achter zijn communie. Dat ging haar lukken, zei ze me. Maar we wisten allebei beter. Ik had dat es besproken met haar man en dat was de periode dat op VTM het programma hart voor mekaar uitkwam. Hij heeft het voor elkaar gekregen dat ze voor Mieke haar zoon zijn communie vervroegd hebben zodat ze het nog kon meemaken. Met een echte communiemis met zijn klasgenoten. En ze heeft nog gezwommen met de dolfijnen in brugge ook en dan s avonds een groot communiefeest met vele cadeautjes voor het Vente. Het enige wat me stoorde was dat dat tv gebeuren zo geforceerd was. Alles moest 2 of 3 keer opnieuw gedaan worden want het stond niet goed op beeld. En dat vond ik wel jammer. Mieke was uitgeput na die dag. Maar ik moet eerlijk zijn toen we het programma zagen op tv hadden ze dat heel mooi samen gestoken en het was mooi gedaan. We waren ondertussen al 6 maanden verder en Mieke was er nog altijd alhoewel ze al veel achteruit gegaan was en ze een buikje had waarvan je zou denken dat ze zwanger was maar het was die tumor die zo vlug groeide. Doordat die tumor zo vlug groeide en duwde op haar darmen hadden de dokters besloten om een stoma te steken zodat ze kon blijven eten want het was niet leefbaar van de pijn omdat ze telkens obstructies (zware opstoppingen ) kreeg. Maar die dokters hadden er niets beter op gevonden om die stoma op de verkeerde plaats te steken. Ik weet nog dat ik daar toekwam in het ziekenhuis met een beetje kleren voor haar en haar laptop. Maar ik hoorde haar schreeuwen van de pijn al van toen ik de gang ik kwam, haar huid was grauw en haar lippen stonden schuimig van de pijn. Ik ben de gang ingeschoten en gezegd dat er onmiddellijk een dokter moest komen of dat ik ongelukken ging doen. Ze hadden haar dan nog op een afdeling gelegd die niet meer gewend waren dan een griep of een longontsteking maar ook niks meer en dat was duidelijk. Gelukkig was die dokter daar direct maar wat toen gebeurde vergeet ik nooit meer. Hij kwam binnen en keek naar het gat in haar buik waar de stoma zat en wilde dat ik onmiddellijk vertrok uit de kamer maar Mieke schreeuwde dat ik bij haar moest blijven en ze had zo hard men hand vast dat ik niet weg kon van haar. Ik zei hem dan ook dat wat er ook ging gebeuren dat ik haar niet alleen ging laten. Hij zei me dan dat ik niet efkes moest wegkijken maar ik kon dat niet. Ik zal niet in detail gaan wat ik gezien heb uit respect voor Mieke en de nabestaanden. Blijkbaar waren haar darmen gedraaid en had ze een torso van de darmen en dat is levensbedreigend. Ik was eerst razend op die dokter. Ik zei hem dat een varken nog zo niet moest afzien. Ik vroeg hem of dat hij haar niet een beetje kon verdoven voor hij zon dingen deed want ik heb nog nooit iemand zo horen schreeuwen van de pijn. Dat ging door merg en been. Mieke was er de hele dag van aangedaan. De dokter heeft me dan efkes apart genomen en me uitgelegd dat hij geen keuze had. Het was zo dringend dat hij geen tijd had om verdoving te geven of ze naar de operatiezaal te doen of ze ging sterven op weg naar de zaal. Maar ze hebben dan toch beslist om die stoma te versteken en op de juiste plaats te steken. Maar dat is een van die momenten die me altijd zullen bijblijven maar op een slechte manier dan. Weken en maanden gingen voorbij en Mieke ging achteruit maar bleef optimistisch tot het narcistische toe. Ik weet nog we gingen es naar de markt en we kwamen daar een oude vriendin van haar tegen. Ze hadden elkaar al jaren niet meer gezien en die dame feliciteerde Mieke plots met haar zwangerschap. Aangezien dat haar buikje zo rap groeide door die tumor kon je als je het niet wist niet weten dat het een tumor was want anders zag je zoveel niet aan Mieke want ze had geen chemo meer waardoor ze terug haar had. Dus als je niet wist hoe het zat zou je echt zeggen dat ze zwanger was. Maar Miekes reactie daarop vergeet ik nooit. Ze begon te lachen en zei dat ze niet zwanger was maar dat haar buikje haar tumor was. En ze zei dat zo gewoon dat ik zag dat die vriendin totaal van slag was maar Mieke stelde haar weer gerust zoals ze dat met iedereen deed. Die vriendin vroeg nog of dat ze toch ging genezen é. Met zon toon van dan kan toch niet?! Maar Mieke zei ook weer op haar gewone manier dat ze eigenlijk al over haar tijd was. Ze moest eigenlijk al gestorven zijn. Mieke kon daar op zon makkelijke manier mee omgaan dat ze zelfs soms met de dood lachte. Maar er waren ook dagen dat ze me belde en ze moest toen niet veel zeggen. Ze belde me dan en zei me Mietje het gaat niet vandaag. Ik sprong dan altijd in men auto en ging dan naar haar. Ik heb haar ook soms moeten troosten toen ze me vroeg waarom het met haar moest gebeuren. Maar als ik moet eerlijk zijn en bijna beschaamd om te zeggen maar zij trok me meer op met mijn rugproblemen en met de problemen met mijn dochter dan dat ik haar moest troosten. Ze zijn nog op reis geweest naar Kroätie en ze zijn nog getrouwd. Want het was zo mooi maar ook zo pijnlijk te zien en te voelen hoe graag die twee elkaar zagen. Die man heeft al haar wensen dat ze nog wilde doen voor haar gedaan en ik weet nog dat hij me zei dat hij financieel niks meer zou hebben als ze gestorven zou zijn maar dat dat hem niks kon schelen want hij was er nog en kon nog altijd opnieuw sparen en hij wilde haar in haar laatste maanden van haar leven niets weigeren. Ik snapte hem volledig daarin want ik had hetzelfde gevoel. Ik kon haar ook niks weigeren en dat wist ze. Naarmate de weken voorbij gingen zag ik dat ze vlugger achteruit ging en doordat ze immens veel cortisone kreeg begon ze enorm op te zwellen in haar gezicht en haar handen. We hebben nog samen haar laatste oudejaarsavond gevierd. Een week of 2 voor Pasen kreeg ik een bericht van haar dat haar huisdokter was langs geweest en dat ze in de laatste fase zat. Dat het nu ging over weken en dagen ging en niet meer over maanden. Ik weet nog dat ik geweend heb als een kind. Ik wist wel ondertussen dat ze ging sterven maar ergens blijf je toch diep vanbinnen die valse hoop koesteren. Maar ik heb nooit geweend als ze erbij was. Ik heb toen alles uitgelegd op het werk en mocht men gsm bijhouden voor als het moment er was en ik had zowiezo recht op 3 dagen als getuige. En ik moet zeggen dat mijn werkgever daarin heel begripvol was en nooit een probleem gemaakt heeft. Integendeel mijn baas vond het heel mooi van mij dat ik dat wilde doen voor iemand die geen familie is. Vanaf de dag dat ze dat bericht heeft gestuurd ben ik elke dag bij haar geweest. Zij kon bijna niet meer lopen, liep met zon looprekje en kon niet meer autorijden. En elke dag hebben we voor een stukje afscheid genomen want we wisten dat als het moment daar was het goed mogelijk was dat ze niet meer in staat zou zijn om deftig afscheid te nemen. Ik weet nog dat het mooi weer was die periode en elke dag als ik gedaan had met werken ging ik naar haar. We zaten dan in de tuin. Ik hielp haar dan zodat ze beetje makkelijk zat. Ze kon zo genieten van dat beetje lentezon. Maar ik kon ook door haar zien dat ze wilde leven en hier echt niet weg wilde. Maar ze wou me waarschijnlijk niet belasten maar ik zag het toch. Ze was zo graag gebleven bij haar gezinnetje. Maar zelfs dan vroeg ze aan mij of ik niet te veel pijn had en hoe het men dochter ging. De vrijdagnamiddag voor paasweekend ben ik daar nog geweest en ik zag dat ze moe was. Ze vertelde me dat ze morgen (zaterdag) gingen eten bij haar broer om Pasen te vieren en dat ze dat wel zag zitten. Ze wilde nog es bij haar broer zijn ook als wijze van afscheid. Ik zei haar nog ervan te genieten en hem vele groetjes te doen. De zaterdagvoormiddag toen ik op men werk aan de facturen bezig was begon mijn gsm te trillen. Ik ging apart staan en zag op men scherm dat het Mieke was maar toen ik opnam hoorde ik haar man en ik wist direct waarvoor hij belde. Ik weet nog dat hij me zei het is begonnen, ze vraagt achter je, kan je komen?. Ik heb gezegd dat ik daar direct zou zijn. Mieke had gekozen om thuis te sterven dus ik moest naar haar huis. Ik heb mijn baas op de hoogte gebracht en ben direct mogen vertrekken. Toen ik daar aankwam was de sfeer daar zo raar en ik kan er ook geen gevoel of naam aan geven. Triestig en sereen zo ongeveer. Mieke zag me direct en ik zag dat ze boos was en ze begon een beetje mentaal te missen. Ze wist wie ik was maar ze kon niet altijd op mijn naam komen. Ze wilde niet gaan liggen. Ze wilde alleen rondlopen maar ze was zodanig op dat het moeilijk werd. Maar hoe meer we probeerden van haar te kalmeren en haar te doen gaan liggen werd ze meer en meer boos en agressief. Er waren twee mensen van de Mantel en de huisdokter was er ook. Maar de huisdokter en ik waren en zijn geen beste vrienden. En verder was er haar zus en haar moeder en ik. Haar broer kon het niet aan en dat kon je hem niet kwalijk nemen. Het was verschrikkelijk om te zien hoe ze vocht en hoe boos ze was omdat het moment daar was. Toen we samen aan tafel zaten zei ze plotseling ik zal vanavond niet kunnen gaan eten naar mijn broer é en ik zal ook mijn zoon zijn echte eerste communie ook niet meemaken é. Ik ben aan het doodgaan é? Ik ben eerlijk geweest en haar gezegd ja, je bent nu aan het doodgaan maar we zullen je het zo makkelijk mogelijk maken en als je iets wil moet je het zeggen dan zorgen we daarvoor. Toen herinnerde ze me aan men belofte dat ze nog een sigaret mocht roken voor ze stierf. De huisdokter was daar niet mee akkoord want dit was niet gezond en ze ging haar een rietje geven want ze wist toch niet meer wat ze deed, zei ze. Ik ontplofte bijna! Ik heb haar dan gevraagd om een beetje respect te hebben voor een laatste wens van een stervende en dat ze nu van dat sigaretje ook niet zou doodgaan. En dat ze niet zou moeten durven haar een rietje te geven. Dat dit kleinerend zou zijn voor haar want ze had wel nog heldere momenten, ook al waren het er zoveel niet meer. Ik heb samen met haar een sigaretje gerookt. Ik moest wel helpen omdat ze niet meer wist hoe ze de sigaret moest vasthouden maar het is haar gelukt. Toen haar sigaret op was bedankte ze me en we zagen dat ze wat kalmeerde. We hebben haar dan kunnen overtuigen om een beetje in de zetel te liggen. Maar nog geen kwartier wilde ze opnieuw naar het toilet terwijl ze eigenlijk niet moest. De begeleiders van de Mantel zeiden dat haar onderbewustzijn aan het vechten was en dat ze in haar onderbewustzijn wist dat als ze zou gaan liggen en toegeven aan haar moe zijn dat ze zou sterven en dat wilde ze niet dus vocht ze als een leeuw. Een hele nacht hebben we geprobeerd haar zo goed mogelijk te kalmeren en het haar makkelijk proberen te maken maar ze was agressief en wilde niet gaan liggen of rusten. Ze wilde telkens rondlopen. Tot zondag op Pasen zelf rond 19u waren we allemaal op en ten einde raad en zagen we dat Mieke ook op was en zei de Mantel ook dat het goed zou zijn om de euthanasie in gang te steken. Het had nu al lang genoeg geduurd. Voor haar maar ook voor ons. Ik heb in die 2 dagen geen 1 uur geslapen en heb soms es naar buiten moeten lopen omdat ik het niet meer aankon. Dan belde ik naar men ventje en hij hielp me er dan weer beetje bovenop zodat ik er weer tegen kon. Haar man en ik hebben dan beslist om de euthanasie uit te voeren. Ze hadden ons gezegd dat ze haar gingen in een soort slaap brengen maar dat we best nog es afscheid namen nu want als ze haar in slaap deden ging ze niet meer wakker komen. Ook niet voor efkes. Dat was raar om horen. Ik heb haar dan nog es goed vastgepakt en haar beloofd heel goed voor haar hondje te zorgen. We zijn dan allemaal efkes naar buiten gegaan om haar man de kans te geven nog even met zijn vrouw alleen te zijn. Toen is het allemaal vlug gegaan. Het was gewoon zo raar. Rond 21u op Pasen heeft ze de strijd tegen kanker verloren maar ze is waardig en moedig gestorven. Ik ben zo trots op die meid en heb daarom ook dit stuk aan haar opgedragen. Een prachtige moedige jonge dame die tonnen levenslust had en een veel te groot hart niet alleen voor dieren maar ook voor haar medemens. Ze waren nu gelukkig en ze had zoveel plannen om van haar liefde voor dieren en haar hobby haar zelfstandige job te maken en dan wordt ze zo weggerukt van haar man en kinderen. En wetende dat ze het goed heeft beseft. Ze heeft gevochten als een leeuw en ze heeft de strijd verloren. Maar mijn liefde en respect voor haar gaan nooit verloren. Voor mijn Mieke
Al in mijn kindertijd moest ik echt niet veel doen om iets te breken of te verstuiken. Ik zat toen al veel in de spoedafdeling of de huisdokter. Ik kan de keren dat ik in het gips ben geweest met zowel pols, knieën en enkels. Ik weet nog dat een dokter toen zei dat ik kalk tekort had en ampullen moest nemen om dat in orde te brengen. Maar als ik dat nu nam of niet ik had altijd wel ergens pijn of ik was gevallen. Ik had ook altijd last van mijn knieën. De dokter zei dat dit groeipijnen waren van te snel te groeien en hij heeft me meerdere keren in het gips gestoken met mijn benen vanwege die knieën. Ik herinner me dat ik toen al last had van ontstekingen op mijn knieën en vocht in men knieën. Op den duur gingen men ouders ervan uit dat ik gewoon een teer pietje was zoals ze zeggen. De jaren dat ik naar school ging viel dat allemaal wel nog mee buiten de regelmatige gipsen en verbanden door te vallen of gewoon ontstekingen. Toen ik 8 jaar was hebben ze mijn appendix uitgehaald want die stond op springen. Toen ik van school kwam wou ik aardbeien trekken. Het was net het seizoen en ik vond dat wel een goede start en ik had dan nog tijd om een verdere baan te zoeken. En het idee van buiten te werken vond ik wel leuk. Ik heb dan gesolliciteerd en mocht direct beginnen. Ik weet nog dat ze zei dat we onze nagels van duim en wijsvinger moesten laten groeien om zo makkelijk de aardbeien te kunnen afnijpen. De eerste dag voelde ik al dat ik ferm last had van het zitten op mij knieën. Als je aardbeien trekt zit je eigenlijk op je knieën op een hooibedje tussen de reien planten met een bakje om te vullen. En ik moet zeggen, ik deed dat graag. Het was mooi weer, je kon buiten en alle mensen waren vriendelijk. De tweede dag weet ik nog dat ik s avond bijna niet meer recht kon en dat ik nogal raar liep. Ik had al opgemerkt dat mijn rechterknie wat gezwollen was maar die avond was hij zowat dubbel zijn normale dikte. De bazin had me opgemerkt en me aangeraden toch een dokter op te zoeken. Ze zei me dat dit toch niet normaal was. Ik heb geprobeerd dat vol te houden en zelfs op men poep een eindje geplukt maar toen de bazin het zag zei ze me dat dit niet mocht. Iedereen moest op zijn knieën om dat hooibed waar je op zat niet te verschuiven. Ergens begrijpelijk maar voor mij dus een ferm probleem. Tegen het einde van de week ben ik naar mijn huisdokter geweest die onmiddellijk zei dat ik naar het ziekenhuis moest voor onderzoeken en dat hij daar niet veel kon aan doen. Dit was iets voor een orthopedist. Zo gezegd zo gedaan. Ik naar dat ziekenhuis, de nodige onderzoeken gehad en dan terug bij de orthopedist voor de uitslag. Ik weet nog, ik was pas 18 en was al serieus onder de indruk van die onderzoeken en was beetje bang voor die uitslag. Ik wist totaal niet wat me te wachten stond en dat vond ik echt niet leuk. Iets wat ik nu nog altijd niet mee omkan. Die specialist wist me te vertellen dat mijn knieën niet normaal waren en dat mijn knieschijven helemaal gedraaid en scheef zaten waardoor mijn kraakbeen beschadigd was en mijn kruisbanden enz. uitgerokken. Toen zei hij me doodleuk dat dit een operatie zou worden en dat ik in de toekomst nog problemen zou hebben want mijn linkse knie was als zo slecht als mijn rechtse blijkbaar. Maar ik moest me geen zorgen maken want hij zou alles kunnen oplossen via een artroscopie (kijkoperatie) en ik zou er na enkele maanden al volledig door zijn. Ik volledig van mijn melk daar buiten gekomen met een hoop papieren voor de huisarts die een vooronderzoek moest doen voor die operatie. Ik weet nog de dag dat ik moest opgenomen worden in het dagziekenhuis voor de operatie kreeg ik op mijn kamer al zon operatieschortje en wat ik dacht een mutske voor op mijn hoofd. Dus ik me helemaal uitgekleed en dat schortje aangedaan en dat mutsje op men hoofd gezet. Ik zat dus klaar op men bed om meegedaan te worden als de verpleegster binnenkomt en me aankijkt te begint te lachen en vraagt wat ik daar op mijn hoofd heb. Ik kijk zowat raar en zeg haar wel mijn mutsje é. Ja da was dus geen mutsje maar een slipje. Ik had waarschijnlijk van de zenuwen nooit gezien dat daar in dat mutsje twee nogal grote gaten nochtans in zaten om dus je benen door te steken. Man man wat een afgang. De operatie is vlot gegaan en dezelfde avond mocht ik naar huis met een briefje waarop stond dat ik wondverzorging nodig had en 5 dagen op krukken. Ik heb dat allemaal goed doorstaan maar na een maand of twee kreeg ik opnieuw pijn in mijn rechterknie zodanig eigenlijk dat ik er op een moment bijna constant doorzakte met als gevolg een helse pijnscheut. Hij zwol ook weer op. Dus zocht ik opnieuw de orthopedist op en alweer de reeks onderzoeken en dan terug voor te uitslag. Ik weet nog dat hij zei dat hij had geprobeerd maar blijkbaar waren mijn knieschijven alweer schots en scheef geslagen en had schade aangericht. Hij zou het deze keer oplossen met langs de ene kant mijn kruisband en pezen in te korten zodat mijn knieschijf automatisch zou trekken naar de juiste kant. En als hij dat zou expliceerde aan mij leek mij dat ook wel een logische oplossing. Zo gezegd zo gedaan. Ik opnieuw binnen in de dagkliniek want ook deze operatie was niet zwaar en ik mocht dezelfde dag nog naar huis. Ik herinner me wel nog dat deze operatie toch een stukje pijnlijker was en ik mocht 2 weken deze keer er niet op steunen en krukken gebruiken. Ik heb die periode ook goed doorstaan maar alweer na enkele maanden begon die knie alweer te zwellen en pijn te doen. Tot na een tijd dat ik er weer bijna constant doorzakte ben ik terug gegaan en ik weet dat nog dit kort voor mijn eerste huwelijk was. Opnieuw weer dezelfde onderzoeken en alweer dezelfde uitslag. Hij zei me toen dat mijn knieschijven eigenlijk serieus gedraaid zaten en dat die operatie dus niet gelukt was. Maar hij had een oplossing maar het was een zwaardere operatie met een langere revalidatieperiode. En uitstellen was geen optie want hij wilde niet dat ik nog meer schade zou aanrichten dan dat er nu alweer was. Maar met mijn huwelijk die aan de deur stond was da niet zo simpel. Maar ik dacht dat het wel zou lukken. Dus zo gezegd zo gedaan. Zon 5 weken voor men huwelijk ben ik voor de 3e keer geopereerd en hij had niet overdreven dat het een zwaardere operatie was. Ze hebben mijn scheenbeen en mijn pees doorgezaagd en verlegd en mijn pees die aan men knieschijf hangt hebben ze aan mijn scheenbeen geschroefd zodat mijn knieschijf op die manier ging op de juiste positie zitten en blijven deze keer. Ik zag het niet echt zitten aangezien mijn huwelijk zo kortbij was maar ik zou er al op kunnen lopen op mijn trouwdag dus ik ging akkoord. Ik had ook niet veel keus want ik verging van de pijn en zag het ook niet zitten om zo te trouwen al manken. Die operatie zal ik niet snel vergeten. Pijnlijk man niet te doen. Ik herinner me dat ik wakker werd in de recovery gillend van de pijn en ze hebben me meteen weer iets ingeprikt tegen de pijn waarschijnlijk maar ik was direct opnieuw van de wereld voor een paar uur. Na 3 dagen daar had ik het echt wel gehad en ik wilde naar huis. Maar dat been deed nog zon zeer dat ik alles van mezelf heb moeten geven om mijn been van het bed te heffen om naar huis te mogen. Dat was de voorwaarde van de dokter om naar huis te mogen. Ik weet nog dat we nog niet helemaal thuis waren dat we moesten stoppen bij de huisarts achter iets tegen de pijn want ik was aan het hyperventileren van de pijn. En mijn toenmalige echtgenoot had van begrip en hulp echt geen kaas gegeten. Na 4 tot 5 weken gips en krukken ben ik al mankend gehuwd en was mijn inkomdans nogal lacherig. Maar daar die avond heb ik voor de eerste keer pijn gehad in mijn rug. Amai, ik wist niet wat rugpijn was nog nooit gehad. Ze hadden voor een spel een band aan mijn bovenbeen gedaan dat iemand dan met zijn mond moest afdoen ofzo. Tis zo lang geleden dat ik het zo zeker niet meer weet wat voor spel het was. In alle geval in ging naar de toiletten om die band aan mijn been te doen en het moment dat ik me stuip hoor en voel ik een immens gekraak en amai wat een pijnscheut. Daar stond ik dan. In de toiletten van de feestzaal op mijn trouwavond voorovergebogen van de pijn. Mijn tante heeft me dan een pijnstiller gegeven dat ze bij zich had maar ik heb de rest van de avond op een stoel gezeten met immens veel pijn. Zelfs weken na men huwelijk had ik nog zon pijn dat ik dan toch maar naar de dokter ben geweest want ik kon op den duur niets meer doen. Toen de dokter hoorde waar of hoe ik pijn had en hij bekeek mijn rug zei hij meteen dat ik naar het ziekenhuis moest want hij zag zo al dat mijn rug blijkbaar serieus scheef stond en er iets niet juist was. Hij heeft me sterke pijnstillers gegeven en me naar een fysiotherapeut gestuurd die me gekraakt heeft en een hele boel onderzoeken voorgeschreven. Ik weet nog dat als hij de uitslag had zei dat ik een ongewone scoliose had (verkromming van de ruggengraat) en dat ik volgens nog zo jong te zijn eigenlijk een oude rug had. Ik had ook blijkbaar 4 hernias. Ik moest naar de rugschool en ik moest ervoor zorgen dat ik mijn rug zo snel mogelijk sterk maakte anders ging ik serieus in de problemen komen. Ik heb dat ondertussen al zon tien keer geprobeerd maar telkens ze mijn oefeningen opdrijven komen mijn spieren in opstand en hou ik het gewoon niet vol van de pijn. Hoewel ik van mezelf mag zeggen dat ik een redelijke hoge pijngrens heb. Van het jaar 98 tot het jaar 2000 ben ik ongeveer 20 keer aan iedere knie geopereerd. Mijn rug deed het in die tijd redelijk zolang ik me niet overdeed. Ik had toen al wel telkens uitstralingen in mijn benen maar was me daar totaal niet van bewust dat dit van mijn rug kwam. En mijn knieën bezorgden me toen meer last dan mijn rug. Bij iedere knieoperatie telkens het kraakbeen opnieuw wegzuigen en mijn ligamenten en pezen aanpassen zodat die knieschijf hem toch een beetje in de goede richting zou zetten. Ondertussen ben ik gestopt met tellen hoeveel knieoperaties ik al gehad heb maar ik denk tussen 30 en 40 zoiets. Ik ben na die derde operatie opnieuw beginnen sukkelen en ben dan een andere orthopedist opgezocht. Hij heeft mijn knieën onderzocht en me eerlijk gezegd dat ze kapot geopereerd waren en dat die dokter dat niet slecht bedoeld had maar dat die operaties totaal niet voor mijn probleem waren geschikt waardoor alles alleen maar slechter gekomen was. Ik hoor hem nog letterlijk zeggen ik kan alleen als jij teveel last en pijn hebt alles beetje uitkuisen en ervoor zorgen dat je weer kan functioneren. Maar jij zult nieuwe knieën nodig hebben voor je 50ste. Maar ik had toen nooit durven denken dat mijn rug mijn leven zo zou bepalen zoals hij dat nu doet en zal blijven doen. Mijn eerste probleem met mijn rug was dus op mijn trouwavond en dan ben ik enkele jaren enkel bezig geweest met werken en ondertussen mijn knieën proberen zo goed mogelijk te houden door veel te fietsen enz. Ik herinner me wel nog heel goed dat telkens iedere dokter die me onderzocht me zei dat ik nog veel problemen ging hebben met mijn rug en dat mijn spieren en gebeente niet waren zoals ze moesten zijn voor iemand van mijn leeftijd. Dat daar toch iets meer moest achter zitten. Ik ben jaren geleden getest op de ziekte van Bechterew en ik had die ontstekingswaarde in mijn bloed maar ze zagen nog niets aan mijn rug omdat die ziekte ervoor zorgt dat je rug eigenlijk bijna letterlijk een bamboestok word. Hoe raar dat ook klinkt. Door de jaren heen ben ik verschillende keren bij een kraker geweest en infiltraties gehad toen het niet meer ging om te werken en zo heb ik toch kunnen werken en leven tot in 2006 ongeveer. Ik weet nog goed dat ik toen nog niet zo lang samen was met mijn huidig ventje. Ik was me aan het klaarmaken om te gaan werken en toen ik het bad uitkwam voelde ik een verschuiving en een pijnscheut onderaan in mijn rug en ik wist meteen dat ik naar spoed zou moeten. Ik heb daar dan drie weken gelegen met medicatie maar ik was toen al gewaarschuwd dat als dit nog een keer zou gebeuren ze wel zouden opereren omdat er te veel kans was dat ik verlamd zou worden. Ik had die keer nee gezegd tegen een operatie omdat ik bang was mijn werk te verliezen en zo hebben we nog es geprobeerd met medicatie. Ik weet nog na het ziekenhuis ben ik nog zon 4 maand thuis geweest en ben dan opnieuw beginnen werken. Blij dat ik was. Ik had het gevoel weer thuisgekomen te zijn. Nog geen drie weken was ik aan het werk toen ik mijn bed aan het opschudden was weer zon pijnscheut. Ik wist direct hoe laat het was. Ik weet nog toen ik naar beneden ging, half aan het lachen van miserie en angst en aan het wenen van de pijn dat ik zei aan men ventje dat ik weer es een snak gedaan had. Ik zie zijn gezicht nog voor me. Hij geloofde me eerst niet omdat ik half lachend half wenend naar beneden kwam. Maar hij had rap door dat dit geen grap was. Opnieuw terug naar spoed en daar 14 dagen opnieuw gelegen met medicatie tot mijn dokter me zei dat het genoeg geweest was en dat hij me zou doorschakelen naar een neurochirurg. Ik moest geopereerd worden of ik zou verlamd worden. Mijn eerste operatie was op 12 augustus 2008. Ze gingen een prothese steken op mijn slechtste niveau en proberen de andere niveaus te bewaren of een kussentje tussen te steken. Zo gezegd zo gedaan alleen hadden ze vergeten dat ik zwaar allergisch ben aan allerlei pijnstillers waaronder contramal. De anesthesist had me nochtans de dag ervoor onderzocht en me nog gevraagd wat de gevolgen juist waren als ik toch contramal kreeg. Ik vertelde hem nog dat mijn gezicht zwol en ik geen adem kreeg. Ik hoor hem nog zeggen van das een ernstige allergie maar we zullen kijken voor een andere oplossing. Het was een redelijke zware operatie die langer dan 8 uur zou duren en ik moest bloed krijgen tijdens de operatie ook waardoor ik voor de operatie een resem onderzoeken heb moeten doen en ik moest de avond voor de operatie al in het ziekenhuis zijn. Ik weet nog dat ik redelijk nerveus was en dat ik enkele keren naar de rookzaal ben geweest om een sigaretje te roken wat normaal is denk ik toch. Maar ik was toch al enkele keren aangesproken door de hoofdverpleger dat hij dat niet zo leuk vond dat ik zomaar ging roken. Ik heb daarop gezegd dat ik daar was voor mijn rug en niet om te stoppen met roken. Zijn gezicht sprak boekdelen. Mijn ventje had al gedaan met werken en was op men kamer aan het wachten op me. Hij zag meteen toen ze men bed binnenrolden dat er iets deftigs mis was. Ik had blijkbaar een hoofd als een visbokaal en ik lag in een bolletje gedraaid omdat ik telkens moest overgeven. Toen hij achter men bed de pijnpomp zag en het etiket met daarop contramal erop is hij onmiddellijk naar de hoofdverpleger gegaan en geëist dat ze onmiddellijk die pomp stopzetten en me medicatie gaven voor die allergie. De hoofdverpleger antwoordde koudweg had ze gisteren niet zoveel gerookt dan ging ze geen zon last gehad hebben. We hebben andere dingen te doen. Ik heb daar zo bijna 3 dagen gelegen tot mijn schoonmoeder de chirurg is gaan halen en gelukkig heeft hij dan ingegrepen en me erdoor getrokken. Maar wat daar gebeurd is gebeurd waarschijnlijk te veel en is eigenlijk onmenselijk. Ik heb dit achter mijn operatie aangevochten en ik heb maar gewonnen toen ik dreigde naar de pers te stappen. En ik had een voordeel. Mijn chirurg was zelf zo verbolgen van wat er gebeurd was dat hij een heel verslag geschreven heeft in mijn voordeel met het hele verhaal van de allergie en dat ze me discrimineerden omdat ik een roker ben. Gelukkig is ondanks al die miserie die operatie goed verlopen en goed gelukt. Die prothese zit nog altijd in mijn rug en doet goed zijn werk. Ik ben dan na die operatie na zon 4 maand opnieuw beginnen werken hoewel mijn chirurg me zei dat er nog veel werk was aan mijn rug maar ik wilde eerst weer proberen om met medicatie en pijnkliniek zolang mogelijk te rekken. Ik heb nog gewerkt tot 2010 met tonnen morfine en bijna elke vrijdagmorgen een afspraak in de pijnkliniek voor een infiltratie. Ik weet nog dat ik in november 2010 een week verlof had en ik had al een tijdje zoveel pijn dat ik in die week een scan besteld had. Ik was ervan overtuigd dat mijn pijn redelijk rap kon opgelost worden in de pijnkliniek en ik had een week om te rusten en mijn rug weer beetje redelijk te krijgen. Ik weet nog heel goed dat ik op 23 november 2010 bij de chirurg in zijn bureau was voor de uitslag van de scan en op 26 november 2010 lag ik al op de operatietafel voor operatie nr2. Maar dit was geen zon zware operatie. Hij ging gewoon alles wat vort was in mensentaal gezegd dan wegzuigen en opnieuw kussentjes tussen mijn wervels steken want al mijn lumbale wervels waren letterlijk op elkaar gestuikt. Maar ik ging hoogstens 6 maand thuis zijn van mijn werk en hij verzekerde me dat het meeste van mijn pijn ging weg zijn en dat mijn rug zo toch weer beetje sterker zou zijn voor een eindje. Maar ik mocht niets meer heffen en nog een hele waslijst van verboden dingen maar dat maakte me niet zolang ik maar terug aan het werk kon. En inderdaad, die operatie heeft maar zon 3 uur geduurd en na zon 3 dagen mocht ik naar huis. Ik herinner me wel nog dat ik tegen men ventje zei dat ik meer pijn had van die operatie dan van mijn eerste. En de dokter was nog bij me geweest en me gezegd dat hij veel werk had gehad en dat het echt nodig geweest was en dat hij zijn best had gedaan en alles diep in mijn rug had vermaakt en kussentjes gestoken. Die tweede avond toen ik al terug thuis was zat ik s avonds in de zetel en ik voelde dat mijn pyjamabroek en slip nat waren. Ik vond het vreemd maar het was nu ook niet zo veel en ik zal dat het geen etter of bloed was dus ik was er redelijk gerust in en ging slapen. De volgende morgen toen ik wakker werd wist ik meteen dat er iets mis was. Ik lag in een plas water en ik vond dat zo raar. Het rook niet, het plakte niet maar het had een hele lichtroze kleur en ik had een kloppende hoofdpijn die bijna niet te harden was. Ben naar beneden geweest en verse kleren aangedaan en had al opgemerkt dat er bleef water uit mijn wonde komen en dat die hoofdpijn erger was als ik rechtkwam of als ik neerlag. Ik belde mijn huisdokter omdat ik dacht dat het niet zo erg zou zijn en makkelijk op te lossen. Ik weet nog dat ik haar zei dat ik wakker geworden was in een plas water die niet plakte, geen bloed was en dat ik razend pijn in men hoofd had. Wat ze me toen zei ben ik na al die jaren nog niet vergeten. Annemie ik wil dat je nu onmiddellijk een handdoek rond je middel draait en goed aanspant en je belt nu iemand om je onmiddellijk naar de spoedafdeling te brengen. Je hersenvocht is aan het uitlopen. Je mag zelf niet rijden. Zoek zo snel mogelijk een chauffeur of beter nog bel de 100. Ik heb haar gezegd dat de 100 nu ook niet nodig was en dat ik mijn zus wel zou opbellen om me binnen te doen. Mijn zus heeft me direct binnen gedaan en ze waren blijkbaar op de hoogte want mijn chirurg stond me op te wachten. Hij bekeek men wonde en zei direct dat het inderdaad hersenvocht was en dat ik serieus in de problemen zat aangezien het geen druppeltjes waren maar echte hulpen vocht die eruit gutsten. Toen ze onderzochten hoe groot dat gaatje was in mijn hersenvlies waren ze toch er niet goed van. Het was een scheur van meer dan een 1cm. Misschien klinkt dat niet veel maar om dat in je hersenvlies te hebben is dat toch heel groot. Ze hebben me in de daarop volgende 6 maanden 4 keer geopereerd om dat gat te kunnen dichten. En toen alles eindelijk gelukt was en ik mocht naar huis kon ik weer es geen weg van de pijn. Opnieuw onderzoeken gedaan en wat zagen ze? Er was een facetgewricht gebroken in mijn rug. Terwijl ik daar niks anders gedaan had dan liggen. Maar ze hebben me waarschijnlijk beetje te geweldig van de operatietafel naar mijn bed gerold waardoor dat er nu nog es bijkwam. Ik weet nog dat ik toen dacht dat we alles nu wel al hadden gehad en ging achter die operatie vol goede moed naar huis. Al aan het plannen om te gaan werken enz. Als je zon 6 maand in het ziekenhuis ligt is die rit naar huis zo memorabel. Ik voelde me als een vogel die ze na jaren vrijgelaten hadden. Maar opnieuw na een dag maar kreeg ik verschrikkelijk veel pijn in mijn rug. Ik kan het nog altijd niet beschrijven maar ik stond erbij te wenen als een klein kind. Ik heb dan opnieuw naar spoed geweest en ik zie de dokters nog staan bij de resultaten met hun handen in hun haar en hun gezicht sprak boekdelen. Ik weet nog dat ik vroeg wat is er nu weer gebroken?. Waarop men dokter me zei was het maar dat. Ik had een MRSA opgelopen blijkbaar in de operatiezaal en dat beestje had zich genesteld in mijn onderrug aan de kant van mijn buik en het had zichzelf volledig ingesloten. Als je dat zag op de scan was het alsof er een okkernoot in mijn rug zat. Maar doordat hij dus aan de kant van mijn buik zat konden ze er niet aan met een dikke holle naald om het leeg te zuigen. En om het allemaal nog beetje moeilijker te maken ben ik ook allergisch aan allerlei antibiotica en was dat beestje resistent tegen de zwaarste. Het heeft 7 maanden geduurd tegen dat ze de juiste antibiotica hadden gevonden die zwaar genoeg was om het te bestrijden en dat ik ook niet allergisch aan was. Ze hebben daarvoor samengewerkt met UZ Gent en Leuven. Ik heb dan een klein jaar in het ziekenhuis gelegen en daarna nog een klein jaar die antibiotica moeten nemen in pillenvorm. Maar ik moest daar wel achter naar de apotheek van het ziekenhuis zelf want de gewone apotheek had dat blijkbaar niet. En om de drie dagen moest ik bloed laten trekken om mijn CRP te meten en als hij weer de hoogte inging moest ik opnieuw naar het ziekenhuis en als hij binnen de perken bleef wat toen nog eigenlijk 5 keer hoger was dan de normale waarde mocht ik thuis blijven. Kheb een paar keer moeten opnieuw binnengaan tot ik daar een zware longonsteking opgelopen heb en heb gezegd dat het genoeg was. Voor mijn part at dat beest heel mijn rug op maar ik wilde niet meer naar het ziekenhuis. Want dat beestje at dan nog es graag bot en weefsel. Maar dat hebben me ze maar gezegd achterna toen ze de schade bekeken. Daarmee dat ik nu met een neurostimulator loop en nog altijd tonnen morfine moet nemen om maar iets te kunnen doen maar volgens de dokters mag ik al heel blij zijn dat ik niet in een rolstoel beland ben. Mijn neurostimulator hebben ze al es moeten volledig hersteken want ik had het blijkbaar volledig kapot gekregen vanbinnen waardoor ze nu alles aan mijn spieren bevestigd hebben zodat het niet meer zo snel kan kapot gaan. Die neurostimulator werkt met een batterij en een sensor die verbonden zijn met elektrische elektroden die ervoor zouden moeten zorgen dat ik minder zenuwpijnen heb in men benen maar eerlijk gezegd heeft dat bakje me al meer miserie bezorgd dan iets anders. Ik ben nu bezig met een aanvraag voor een morfinepomp maar dat is dan ook het laatste wat ze kunnen doen. Enkele weken geleden ben ik opnieuw volledig gescand geweest omdat ik zon last heb s nachts van spierspasmen en overdag zon elektrische snakken in men gezicht. Ik moet nu zo rap mogelijk naar een neuroloog want ze denken dat ik ms heb. En die snakken in men gezicht is een aangezichtszenuw die ontstoken is of kapot aan het gaan is. Er is daar geen oorzaak van of tis pech. Ze zullen proberen in de pijnkliniek die zenuw in men gezicht te behandelen of anders zullen ze moeten een gaatje boren in mijn hersenen tot ze aan die zenuw zijn en dan doorbranden. Het idee alleen al brr. Ik hoop echt dat de pijnkliniek me zal kunnen helpen. Ik heb al een maagbreuk van 40cm door de medicatie en al die verdoving en alle stress die dit met zich meebrengt en ik heb al veel zware migraine aanvallen door die scheur in men hersenvlies dat ik er nu momenteel niet zo veel kan bijhebben. Ik weet dat ik eigenlijk geluk heb gehad en dat het allemaal anders had kunnen uitdraaien maar kheb zon gevoel dat het niet stopt. Als het ene opgelost is komt er iets anders op de proppen. Maar ik zal alles aanvaarden zoals het is en er proberen zo goed en zo kwaad te leren mee leven zeker. Veel keus geven ze me niet. Ik heb volgende week al een afspraak met een neuroloog en ik ben aan het wachten voor de uitslagen van mijn bloedproeven. Dan zal ik al heel wat meer weten. Ik hoop gewoon eigenlijk met mijn verhaal te doen mensen laten weten dat ze niet alleen zijn met hun pijn en hoop daarmee anderen te steunen. En ik moet eerlijk zeggen dat het me ook deugd doet om alles es van me af te schrijven. Ik hou jullie zeker op de hoogte hoe alles verloopt en wat de uitslagen nu zullen zijn.
Ik zag er echt tegenop om daarover te beginnen schrijven maar ik heb gezegd dat ik alles zal schrijven zoals het is dus zoals iedereen heb ik ook ferm gepuberd zoals ze zeggen. Maar onze thuissituatie was dan ook niet alledaags. Doordat we nogal veel verhuisden konden men zus en ik moeilijk vrienden houden, want vrienden maken is niks maar als je dan verhuist is het contact houden zo moeilijk. Maar gelukkig heb ik altijd men zus gehad en tante Regine. Da was mijn lievelingstante. Ik kon alles zeggen tegen haar. Ze was meer een vriendin dan een tante. En met ma die liever dronken in de zetel lag en pa die nooit thuis met zijn beroep als vrachtwagenchauffeur en dan internationaal hadden we eigenlijk vrij spel om alles te doen wat we niet mochten doen. Maar als pa dan es thuiskwam bracht hij altijd vrienden mee. Als ik daar nu op terugkijk waren dat eigenlijk allemaal sukkelaars die anders alleen thuiszaten en waar mijn vader medelijden meehad. Of oplichters die mijn vader rond hun vinger draaiden met een pakje geld en verhaaltjes. Mijn vader had veel vrienden en was ook heel anders tegen zijn vrienden dan tegen zijn gezin. Ik weet nog heel goed toen hij de eerste keer zijn vriend Fred meebracht. Zijn vrouw had hem juist verlaten en hij liep een beetje verloren. En ik moet zeggen in het begin was da een toffe kerel die zich bezighield met ons en hielp waar hij kon. Tot mijn vader besloot dat hij bij ons mocht komen wonen. Dan begon die vriendelijkheid een beetje te vriendelijk te worden. Ik zal nooit vergeten toen hij de eerste keer s nachts aan men bed stond met zijn vinger op zijn mond en zijn andere hand in een broek. Hij bedoelde daarmee dat ik ma en pa niet mocht wakker maken. Ik heb nog altijd verschrikkelijk veel spijt dat ik niet geroepen heb of toch tenminste iets. Maar weet je ik was 13 toen het voor de eerste keer gebeurde en aangezien hij de hele tijd bij ons was wist hij ook veel van ons. Mijn vader was een strenge man tegenover zijn dochters. Ons haar mocht niet gekleurd of afgesneden zijn en nog zon regeltjes. Wat maakte dat wij veel deden wat ons vader niet wist maar Fred wist het dan wel. En hij hielp ons dan het geheim bewaren als ik s nachts mooi stil bleef. Één voorbeeld: ik rookte eigenlijk al van mijn 11 jaar. Ik weet das verschrikkelijk vroeg maar kan dat niet meer terugkeren en Fred wist dat. En hij wist als mijn vader dat zou weten ik er niet goed zou van zijn. Zoals ik al eerder zie had mijn vader maar een oplossing voor ongehoorzame dochters. Strenge belachelijke lange straffen zoals 6 maanden niet buiten, ook niet voor es naar de winkel. Hij kon dan heel koppig zijn en die 6 maanden volhouden maar aangezien hij niet vaak thuis was en dat ons ma ons ook niet echt in de gaten hield konden we toch in onze strafmaanden zal ik maar zeggen toch es naar buiten naar een vriendin ofzo. Maar Fred wist dat dan ook waardoor hij alleen maar meer middelen had om me te doen zwijgen. Ik heb één keer es mijn hart gelucht bij ma op een moment dat ik dat niet meer aankon en ik wilde weglopen van thuis. Maar daarvoor had ik alles verteld aan ma en had verwacht dat ze als een leeuw voor haar welpen ging vechten maar haar reactie was heel raar. Nu weet ik meer maar toen zei ze me: Ik zal er van spreken met je vader en we zien wel. Enkele dagen later begon ik er weer over en vroeg haar of ze al gesproken had met pa. Maar ze zei dat pa me niet geloofde. En dat was voor mij de druppel denk ik. Ik ben dan beginnen weglopen van thuis. Ik vertrok zogezegd naar school maar ging niet en ging dan bij vrienden logeren tot de politie me maar weer es kwam halen. Ik zei het nochtans aan de politie van me niet naar huis te brengen dat ik ging slaag hebben maar hun reactie was dat ik dat wel verdiend had. Ik had te luisteren naar mijn ouders punt uit. En inderdaad slagen heb ik gehad. Ik ben es weggelopen naar Kortemark waar ik men beste vriendinnetje had en het was me daar gelukt om me 3 dagen te verduiken. Tot de 3e dag men zus me vond. Ze smeekte me mee te gaan naar huis dat pa heel ongerust was en dat hij zo blij ging zijn als ik thuis was. Zij woonde ondertussen al een tijdje niet meer thuis en wist dat niet pa nogal hard kon slaan. Ik heb geweend, gesmeekt om me niet naar huis te doen want ik wist wat me te wachten stond. Maar ik had geen keuze,het was met mijn zus naar huis of met de politie. Dus ben ik maar met mijn zus en haar toenmalige man meegegaan. Ik zal de volgende momenten nooit vergeten en uit mijn hoofd kunnen prenten. Ik weet nog toen ik binnenkwam en mijn pa draaide zich naar mij toe met zijn gezicht lijkbleek van de woede en zijn woorden waren en nu is het aan jou. Ik weet nog dat ik een slag op men neus gehad heb, dan een stamp in men maag waardoor ik op de grond beland ben. Hij heeft me daar nog enkele schoppen gegeven en ik ben dan proberen weg te lopen naar boven maar hij was rapper dan ik. Ik had nog lang haar toen en ik heb met mijn hoofd iedere trap gevoeld tot aan mijn kamer. Ondertussen bleef hij maar briesen dat hij me ging dooddoen dat ik hem zo boos gemaakt had. Ik ben op mijn slaapkamer geraakt en heb me daar kunnen tussen mijn donsdeken draaien waardoor hij dan niet meer aan me kon. En dat is men geluk geweest. Ik weet niet of ik het anders kon navertellen. Alles gaat op zon moment zo vlug dat je maar later alles es opnieuw beleefd en beseft wat er eigenlijk allemaal gebeurt is. Ondertussen hoorde ik men zus schreeuwen tegen men vader en ik weet nog dat ze er beneden nog wilde tussenkomen maar haar man heeft haar tegengehouden en das maar best ook want we gingen dan met twee zo gelegen hebben. Ik weet dat ze haar daar nog altijd schuldig over voelt maar dat hoeft echt niet. Ik neem haar niets kwalijk integendeel ze heeft gedaan voor goed en ze was zich totaal niet bewust hoe pa was tot die dag. Ik denk dat ik toch een korte tijd moet bewusteloos geweest zijn toen ik daar tussen mijn donsdeken lag want ik kwam weer bij en hoorde beneden niks meer. Mijn zus en haar man waren naar huis en ik hoorde gewoon ma en pa praten alsof er niets was. Ik voelde aan met hoofd dat er iets niet pluis was. En ik weet nog dat ik zon commode had met een spiegel erboven op met dan 3 lades voor ondergoed enzo in weg te steken. Toen ik me uit het donsdeken rolde voelde ik het bloed uit men neus en gezicht stromen en ben dan naar die commode gestrompeld. Ik heb toen al mijn ondergoed gebruikt om het bloeden te stelpen. Toen ik in die spiegel keek verkende ik mezelf niet meer. Men gezicht was zo gezwollen dat mijn ogen gelijk kwamen aan mijn neus . Mijn gezicht was een bol als je het zo kan noemen. Ik had pijn aan men armen en handen en toen ik keek zag ik dat ik waarschijnlijk heb willen schermen voor mijn gezicht waardoor mijn vingers er ook aan moesten geloven. Toen ik es rond me keek was het net of ik zat midden in een horrorfilm. Overal bloed, op mijn bed, op de commode, op de vloer, overal gewoon. En mijn ma had ik nog niet gezien. Zij had zich nog niet getoond. Plots hoorde ik beneden de bel gaan en hoorde dat het nonkel Pierre was. De man van mijn lievelingstante. En ik dacht echt dat die me kwam redden. Ik begon te wenen van opluchting. Ik hoorde hem praten met mijn vader en hoor mijn vader nog zeggen jaja ze is thuis, ze is boven moe maar es gaan kijken.Ik vergeet nooit die zijn gezicht toen hij die kamer binnenkwam, rondkeek en dan mij zag liggen met al mijn ondergoed om het bloeden te stelpen. Hij begon onmiddellijk te wenen. Waarom ik het volgende heb gezegd weet ik nog niet maar het enige wat ik zei tegen nonkel Pierre was ik heb er genoeg van. Ik ga naar de politie. Ik geef hem aan. Ik wil hier weg. Hij is niet lang gebleven want hij kon niet in men gezicht kijken zo lelijk was ik eraan toe maar verzekerde me dat alles zou in orde komen. Ik hoor hem nog naar beneden gaan en roepen tegen mijn pa Ben je nu helemaal op je kop gevallen. Ze kon dood geweest zijn! Besef je wel wat je gedaan hebt? Ze gaat je aangeven en je gaat de gevangenis in broer. Ze heeft me zelf gezegd dat ze naar de politie gaat. Als ze gaat dan zit jij in de bak broer. Net daarop hoor ik iemand heel rap de trap oplopen en ik wist al dat het hem was. Ik had me al terug tussen mijn donsdeken gedraaid maar er niet aan gedacht mijn gezicht te beschermen. Ik herinner me zijn woorden nog levendig. Wat heb ik daar gehoord? Jij gaat me aangeven? Ik heb dan enkele vuistslagen recht in men gezicht gekregen. En dan zei hij als je denkt naar de politie te gaan sla ik je dood. Hij was zo razend. Hij is naar beneden gegaan ik en hoorde hem zeggen tegen ma je zal moeten gaan kijken naar de kleinen (dat was mijn naam) en verzorg haar een beetje. Ik was zo blij dat ik dat hoorde ik dacht als mijn ma me komt beetje verzorgen zal ze me troosten. Maar ze kwam me wel verzorgen maar medelijden had ze niet maar ik zag wel aan haar gezicht dat ze verschoot van mijn verwondingen. En ik begon wartaal uit te slaan. En ik verloor dikwijls het bewustzijn. Ma viel toch beetje in paniek en ging naar beneden vragen aan pa of dat ze mij niet naar het ziekenhuis of een dokter doen want dat er iets niet juist was. Dat was niet nodig zei pa. Al wat ze heeft gehad heeft ze verdiend. Maar het ging elke dag slechter met me. Tot in de week dat pa gaan werken was kon mijn moeder het ook niet meer aanzien en dan zijn we naar een dokter geweest. Niet onze dokter natuurlijk want die mocht dat niet weten en in die periode werden medische gegevens nog niet gedeeld. Die man zijn gezicht vergeet ik ook niet gauw. Mijn neus was gebroken en een oogkas was gebarsten. Enkele vingers gebroken en een elleboog gebarsten. Enkele ribben gekneusd en grote bloeduitstortingen in mijn hoofd waardoor ik dus die wartaal uitsloeg. Ik heb een hoop medicatie meegekregen en mijn moeder heeft de raad meegekregen dat als er nog es zoiets gebeurd stappen te ondernemen want dat dit wel echt niet kon en dat hij een verslag zou opmaken en bij hem houden voor het geval als we wilden stappen ondernemen zouden we dat kunnen gebruiken. Ik weet nog dat iemand moest bellen naar school om te zeggen dat ik ziek was. Mijn pa heeft gebeld naar de directeur. Ik herinner me ook dat nog heel goed. Mijn vader hallo, met de vader van Anne. Zij komt toch zeker een maand of 2 niet naar school. De directeur oei wat is er gebeurd? Heeft ze een ongeluk gehad ofzo meneer? Mijn vader: nee, ze heeft slagen gekregen van mij omdat ze weggelopen is van thuis. Zo vlakaf ik zakte door te grond van schaamte. Weken gingen voorbij en ik leefde op mijn kamer. Ik mocht niet naar beneden komen. En dat was ook het laatste wat ik wilde. Ik denk nu dat het gewoon is omdat hij niet wilde zien wat hij zelf had aangericht. Ik weet nog toen ik bijna terug naar school mocht dat pa thuiskwam met het nieuws dat Fred opnieuw in de problemen zat en dat hij opnieuw een tijdje bij ons zou intrekken. En toen knapte iets in me. Kweet nog dat ik tegen men ma zei dat ik dit niet meer wilde maar zij vond het niet erg dat hij terugkwam. Integendeel had ik de indruk. Ik moest het geweten hebben waarom ze me niet beschermde maar als je nog zo jong bent denk je zover niet. Tot je met neus op de feiten wordt gedrukt. Ik kwam op een dag thuis van school. Ik had normaal gezien studie maar de leerkracht was ziek en we hadden geluk en we mochten naar huis. Toen ik thuiskwam hoorde ik geluiden vanuit het salon. Mijn ma en Fred waren daar in de zetel het beste van hun zelf aan het geven. En toen wist ik het. Ik moet hier weg. Ben dan opnieuw beginnen spijbelen en weglopen. Tot pa me weer es had gevonden aan het zwembad in Kortemark. Ik weet nog dat ik een witte trui aanhad. Als hij met me gedaan had was die trui helemaal rood doordrenkt met bloed. Ik heb nu nog altijd een lelijk litteken aan mijn voorhoofd van met sleutels in zijn handen te slaan. Ben de dag erop zogezegd naar school gegaan maar ben in de plaats naar de politie gegaan. Maar ik was de deliquent en ik moest maar es leren luisteren en een goede lap rond de oren kon in die tijd geen kwaad. Wat wisten zij? Daar stond ik dan weer. Rond die periode heb ik mijn jeugdliefde leren kennen. Natuurlijk was mijn vader er radicaal tegen. En inderdaad hij was geen koorjongen maar voor mij was hij alles. En hoe meer mijn vader er tegen opkwam hoe meer we mekaar zagen. Ondertussen ging het met mijn moeder van kwaad naar erger. Ze dronk elke dag. Een vriend van mijn vader woonde in een appartement achter ons huis. En mijn vader had ondertussen een andere carrière gevonden. Zelfstandig autoverkoper. Waardoor hij wel elke dag thuis was en ik zowat op mijn kamer leefde. Maar af en toe gingen we es langs bij die vriend want die had een wasmachine en dan konden we onze was ondertussen doen. Die bewuste dag gingen we ook de was gaan doen bij die vriend en ik ging mee. Moeder had ondertussen al haar limiet maar ik liet haar en ging mee om te helpen. Ik weet nog dat mijn vriendje niet binnen mocht bij ons van pa en spraken we dan soms af bij die vriend zodat we elkaar toch zagen. Zo gezegd zo gedaan. De was was gedaan en ma had er nog enkele gedronken bij onze vriend waardoor haar toestand van beneveld naar bezopen was gegaan. We liepen te voet terug naar huis en juist als we aan onze voordeur komen komt pa aangereden met zijn camionette. En toen ging alles heel vlug. Mijn vriend had 1 minuut om te maken dat hij wegkwam. Eens binnen kreeg mijn moeder enkele rake klappen en ik was naar boven gelopen en de politie gebeld. Hij had dat gehoord en was razend. Hij bond me vast aan het bed zodat ik niet kon weglopen. Gelukkig stond mijn vader al in de politiedossiers gekend als agressief dus gelukkig waren ze met genoeg. Mijn moeder mocht direct mee van men pa maar mijn dochter krijgen jullie niet mee had hij gezegd. En voor een keer heeft mijn moeder het dan voor me opgenomen en gezegd dat als ze me daar zouden laten ik het waarschijnlijk niet zou overleven. Maar ze hebben hem wel met 3 agenten moeten tegenhouden toen ze me naar beneden brachten om naar buiten te gaan. Ik herinner me zn stem nog levendig. Zorg dat ik je niet tegenkom of ik sla je dood. En ik wist dat hij het meende. Kheb dan ook officieel klacht ingediend tegen mijn vader en ben die verslagen van die dokter gaan vragen. Eindelijk geloofden ze me dan toch en begrepen ze de reden waarom ik wegliep. Ik heb ook klacht ingediend tegen die Fred maar heb daar nooit meer iets van gehoord. En wilde het ook zo vlug mogelijk vergeten en heb het eigenlijk nooit opgevolgd. Ben dan ook een hele tijd met anonieme witte volvos van de politie naar school gebracht en terug gebracht naar een pleeggezin waar ik voorlopig terecht kon. Mijn moeder had ondertussen alweer beslist om pa nog een kans te geven. Hij was nog de slechtste niet en ik moest hem zo niet uitdagen ook é. Ze patrouilleerden ook om de zoveel uur rond het huis waar ik verbleef want hij reed werkelijk rond op zoek naar me. Ik ben dan van dat pleeggezin naar Onze Kinderen geweest en ik was daar echt graag. Van de eerste dag dat ik daar was voelde ik me daar echt goed. Vriendelijke mensen en een goede structuur en ik voelde dat me dat goed deed. Maar na enkele weken kreeg ik bericht van mijn begeleider dat mijn vader klacht had ingediend bij de jeugdrechter dat hij het erg vond dat ik mocht kiezen waar ik woonde terwijl ik de deliquent was en hij ervoor moest betalen. Hij eiste dat ik eerst een periode naar een gesloten instelling moest zodat ik toch kon inzien dat ik verkeerd bezig was. Ik moest gestraft worden van hem omdat ik me verzet had. En zijn wil was wet dus ik mocht mijn koffers pakken en weg naar de Zandberg in Brugge. Dat was bijlange zo gezellig en huiselijk niet als in OK. Maar ik heb dat overleefd. Ik weet nog dat je in de Zandberg als je 14 was mocht je 6 sigaretten op een dag roken. Als je dan mocht van je ouders of niet het was hun regelement. Bij zijn eerste bezoek kreeg hij te horen dat ik dus 6 sigaretten op een dag kreeg en hij ontplofte bijna. Ik ben haar vader en ik zeg wat ze mag en niet mag hoor ik hem nog zegggen. Sorry meneer dat zijn regelementen van de jeugdrechter en die gaan boven u ouderlijke macht. Uw dochter mag hier 6 sigaretten per dag roken. En het gesprek was afgelopen. Weg was hij als een kind die zijn gedacht niet krijgt. Na 2 maanden daar hebben ze dan beslist dat ik opnieuw naar huis mocht maar natuurlijk onder de nodige begeleiding. Ik kreeg bijna een aanval als ik dat hoorde. Ik moest na school naar een dagcentrum tot 19u s avonds en dat was hun nodige begeleiding. Dat heeft natuurlijk niet lang geduurd. Na een paar maanden al was het weer bokswedstrijd bij ons thuis, is de politie opnieuw tussenbeide gekomen en hebben ze me dan toch geplaatst in een tehuis in Kortrijk. Ik was natuurlijk nog altijd samen met mijn vriendje al was het maar om mijn vader een loer te draaien eerlijk gezegd. Toen ik daar zon 3 maanden was kwam uit dat ik zwanger was van mijn jeugdliefde. Mijn eerste vraag was hoe zal mijn vader daarop reageren? Maar ik was vastbesloten. Ik hield dit kind en bleef bij mijn vriendje wat hij ook dreigde of deed. De zuster van de instelling in Kortrijk heeft mijn vader op de hoogte gebracht en hij had haar gezegd dat als hij me zou tegenkomen ik niet langer zwanger ging zijn want hij ging dat daar gauw es uitkloppen. Ik heb me dan 9 maanden beetje weggestoken zullen we maar zeggen. Maar als ze geboren was was hij de eerste om te komen kijken. En vanaf dat moment waren ze 2 handen op een buik. Dat waren zo een beetje mijn puberjaren. Vergeef me als ik een beetje chaotisch schrijf maar ik schrijf me zoals ik het me herinner. Maar geloof me als je zon wezentje in je handen krijgt waarvan je plots mama bent zijn je puberjaren voorbij.
Mijn kinderjaren zijn niet zo rooskleurig maar ik zal dan ook wel niet de enige op de wereld zijn die dit kan zeggen. Maar ik had wel het geluk mijn zus te hebben en een tante en memetje. Zij zorgden veel voor ons want ma kon niet altijd. Ma had een ernstig drankprobleem en nog altijd trouwens. Pa was veel weg als vrachtwagenchauffeur waardoor we eigenlijk zonder tante en meme zon beetje aan ons lot overgelaten waren. En wat doen kinderen die geen begeleiding hebben? Op straat rondhangen, op vroege leeftijd beginnen roken, enz
Maw mijn zus en ik hebben veel gezien en gehoord dat op die leeftijd totaal niet gepast was. Tante was mooie,jonge dame waardoor we een goede band hadden met haar. Ze was trouwens meter van mijn zus. Als we de woensdagmiddag thuiskwamen en ma had weer gedronken kwam tante ons dan halen. Kweet nog dat ma dan heel grof deed tegen tante. Ze was erg jaloers op tante. Tante was nog alleen, deed haar zin en woonde nog thuis waardoor ze niks tekort had. En ma was daar jaloers op en het feit dat wij haar dan opbelden, daar kon ze niet mee lachen. Tante had een grote hobby. Engelse Buldoggen. We hebben zo een nest gekweekt. Prachtige beestjes. Zelf hadden we ook een Engelse Buldogg. Het was een teefje en ze noemde Kim. Zon lief beest. Dat was dan ook de mama van de pups waardoor alle pups de hele tijd bij ons waren. Dat was met een stamboom en we moesten ze dan allemaal een naam geven die begon met de letter N. Tot de tijd kwam dat mensen kwamen kijken om ze kopen. Mijn zus en ik verdoken ze dan. Dat was een leuke periode in mijn kindertijd die me bijgebleven is. Memetje had een bar waar mijn ma zogezegd poetste en de kamers onderhield maar wij waren daar ook veel en het duurde niet lang voordat mijn zus en ik zagen dat ons ma daar meer deed dan poetsen alleen. En als je dat op jonge leeftijd van je eigen moeder ziet en weet dat je papa ergens aan het werk is dan kweek je op zon jonge leeftijd een afkeer van je moeder die niet gezond is. En het beeld krijg ik nu soms nog bijna niet uit mijn hoofd als ik haar zie en ze heeft weer eens gedronken. Bijna elke dag als we thuiskwamen van school lag ma uitgeteld op de bank of op de grond en lagen de flessen drank tot in de tuin verspreid. Ze deed haar best denk ik om een goede moeder te zijn maar ik denk dat ze eenzaam was en het niet aankon alleen maar ze dronk eigenlijk al daarvoor. Mijn vader was er nooit met zijn job als vrachtwagenchauffeur en als hij thuis was was hij eigenlijk ook alleen bezig met zijn hobbys en vrienden. Ik weet wel nog altijd s morgens was ma er altijd voor ons klaar te maken om naar school te gaan en ervoor te zorgen dat het al lekker warm was. Maar door het feit dat pa nooit thuis was en dat mijn moeder zich eenzaam voelde duurde het niet lang voordat we ook thuis bezoek kregen van mannen en zelfs vrienden van mijn pa en niet om koffie te drinken als je begrijpt wat ik bedoel. We zijn ook ontelbare keren verhuisd. En dat heeft ook voor ons heel zwaar doorgewogen want dat was telkens een andere gemeente, andere school en andere vriendinnen. Het voordeel was dat ik makkelijk vriendinnen maakte. En ik had mijn zusje die altijd bij me was en voor me zorgde. Financieel hadden we het niet makkelijk maar als je maar één inkomen hebt en mijn vader zijn hobbys waren niet bepaald goedkoop kon het ook niet anders. Mijn vader zijn hobbys waren rally en autos en motos. Dan kan je je voorstellen dat dit niet bepaald goedkoop is. En ons moeder kon ook niet goed met geld omgaan. Zij kocht dan met het geld die over was voor duizenden franken bloemen voor in de tuin. De keren dat we thuiskwamen van school en er stond niets meer dan enkel een tafel en 2 stoelen en onze bedden wisten we dat alweer een deurwaarder was langs geweest. En enkele dagen later stond er weer andere meubelen tot de volgende deurwaarder. Ik denk dat dat ook wel de reden zal geweest zijn dat moet moeder een centje bijverdiende bij mijn oma in de bar. En mijn vader was daar mee akkoord. Hoe raar dat ook klinkt. En daar dan champagne moeten meedrinken met de klanten heeft ook niet veel goeds gedaan aan haar toen al drankverslaving. En het probleem was en is nog altijd dat als mijn moeder nuchter is dat het een schat van een vrouw is. Een harde werker, een lieve rustige vrouw die veel kan verdragen. Maar o wee als ze gedronken heeft. Dan is het een heel andere vrouw. Dan veranderd ze in iemand die totaal geen fatsoen meer heeft, die mannen bespringt (letterlijk jammer genoeg), ruzie maakt of stookt. Iemand waarmee je in schande komt als je daar ergens mee gaat. En het jammere was dat ze het soms nodig vond om naar onze klas te komen als ze gedronken had om zich voor te stellen. Alé zo zei ze dat dan toch. Als we haar vroegen waarom ze weer eens gedronken hadden toen we thuiskwamen kwam ze altijd met dezelfde smoesen ik ben ziek of ik voel me niet goed. Maar volgens haar had ze nooit gedronken. Ze deed dan heel verontwaardigd. Typisch waarschijnlijk voor een alcoholist. Vriendinnetjes hadden we niet veel want als we ze es vroegen om te komen spelen verpestte ze het zo grondig dat ze niet meer wilden met ons omgaan. Wat begrijpelijk was eigenlijk maar toen deed dat pijn en aangezien we financieel altijd aan de grond zaten waren onze kleren altijd aftands en dat hielp ook niet echt voor ons imago. We hadden het geluk 2 hele goeie tantes te hebben en een schat van een meme die heel goed voor ons zorgden. We moesten maar bellen en ze kwamen ons direct halen. En we belden veel geloof me. Waardoor we eigenlijk het grootste deel van onze kindertijd elders zijn opgevoed maar we vonden dat niet erg. Daar hebben we gezien wat een gezin en gezinsliefde is, hoe het eigenlijk moet. Want bij ons was van liefde niet veel sprake. Integendeel, mijn vaders oplossing was slaan. Hij was een stronk van een vent zoals zeggen van een goede 100 kilo met een hart van goud voor zijn vrienden maar thuis was dat heel wat anders. Kmoet wel eerlijk zeggen als ik nu erop terugkijk ik hem ergens wel begrijp. Het was fout maar toch begrijpelijk. Mijn zus en ik zijn meer dan eens s nachts wakker geworden van geschreeuw en gebonk en meestal voelden en wisten we dat al van de avond zelf voor we gingen slapen en dan sliepen we altijd samen. Ik herinner me nog een keer dat we s nachts wakker werden van nogmaals geschreeuw en gebonk en enkele minuten later heel stil. Mijn zus en ik wilden naar beneden kijken maar waren bang. Ik weet nog dat mijn zus zei ik zal voorop gaan. Dat beeld dat we toen zagen zie ik nog dikwijls voor me. De living bijna kort en klein geslagen en veel bloed aan de voordeur. Dat was de eerste keer dat ik zoveel bloed in het echt gezien heb. We hebben ma gevonden in haar bed en pa was weg. Van de volgende morgen herinner ik me niet veel alleen dat ze in haar gezicht bont en blauw stond.
Ik heb wel enkele goede herinneringen aan mijn kindertijd maar ik moet eerlijk zeggen dat dit er niet zoveel zijn en als er het zijn dat het niet met mijn ouders is maar met familie of vooral met mijn zusje. Mijn zus en ik konden serieus vechten tot het bloedde maar we konden elkaar niet missen en kwamen voor elkaar op. Nu nog altijd trouwens. Zoals die keer dat we met onze ouders, grootouders en tante een grote reis door Europa gemaakt hebben met een mobilhome. Dat waren 3 prachtige weken waar ik goede herinneringen aan overhouden heb. Ik heb me denk ik grotendeels over mijn kindertijd kunnen zetten door het feit dat ik andere mensen had op wie ik kon rekenen. Ik weet dat veel mensen niemand hadden en dat is nog veel erger. Mag er niet aan denken als ik mijn tantes, meme of zusje niet gehad had.
Ik ben deze blog begonnen op aanraden van mijn dokter. 2 jaar geleden is mijn dochter uit het leven gestapt. Ze was amper 18 jaar. Na een nachtmerrie van 2 jaar om haar te helpen of haar bijna letterlijk in leven proberen te houden heeft ze toch beslist er een einde aan te maken. Ergens kan ik haar wel begrijpen want ze was zwaar psychisch ziek op haar jonge leeftijd. Ook mijn vader is 20 jaar geleden uit het leven gestapt. Hij was dan wel niet ziek maar hij is zwaar gekwetst geweest door een gevoelloze, zieke vrouw en zijn leven was eigenlijk een puinhoop. Erg om te zeggen van mijn vader maar toch was het zo. Maar ook op andere vlakken heeft het leven me niet gespaard. Maar ik ben er zeker van dat mensen nog veel meer meegemaakt hebben dan ik en misschien steun kunnen vinden in men verhaal. Ik zal me voorstellen als Anne, 38 jaar en getrouwd met een schat van een man. Het is mijn tweede huwelijk maar ik kan met mijn hand op men hart zeggen dat hij me echt graag ziet en dat we samen oud worden. Hij is niet alleen mijn man maar ook mijn beste vriend, minnaar en klankbord. We zijn nu bijna 11 jaar samen en 5 jaar ervan getrouwd. Man hij heeft al wat meegemaakt met mij in die tijd. En toch blijft hij bij me en ziet hij me nog altijd graag. Ik heb lang gewerkt in een sportwinkel. Ik deed het onthaal en de facturatie, was communicatieverantwoordelijke en gaf opleiding voor kassa en onthaal. Ik deed die job met hart en ziel en mijn collegas waren allemaal familie. Tot een mislukte rugoperatie. Ondertussen ben ik al meer dan 6 jaar thuis. Ik heb me er ondertussen al bij neergelegd dat ik dat werk niet meer kan en dat ik waarschijnlijk nooit meer zal kunnen werken. Maar ik heb echt meer dan een jaar geweend toen de dokters me zeiden dat ik niet meer mocht werken en dat ik moest blij zijn dat ik niet in een rolstoel zit. Maar ik kon dat toen niet begrijpen. Ondertussen wel. Ik moet elke dag morfine nemen om enkel mijn kleren te kunnen aandoen en de rest van de dag de gewone dingen te kunnen doen maar ik kan ze wel nog doen. Dat heb ik nu wel al beseft. Er zijn mensen die totaal niet meer kunnen lopen, wandelen met of zonder morfine of medicatie. Ik heb nu alleen nog meer respect voor mensen met een handicap die vechten en hun niet laten gaan. Want elke dag met pijn leven is niet zo simpel. Maar dat verhaal van mijn rug zal ik een andere keer es doen want het is al een boek op zijn eigen vrees ik. Wat kan ik nog zeggen over mezelf? Ik heb een schat van een zus en mijn mama is er ook nog. Een schat van een vrouw ook en alhoewel ze een drankprobleem heeft blijft ze altijd men moeder en ik zal ze altijd helpen waar ik kan maar zij helpt ook waar ze kan. Beschamend om te schrijven maar mijn moeder poetst mijn huis en doet mijn strijk want ik kan dat niet meer. Erg e. Na alles wat ik vroeger in mijn kinderjaren en jeugdjaren meegemaakt heb, heb ik toch nog een goede band met mijn moeder. Het leven is te kort om ruzie te maken. Dat heb ik al geleerd ondertussen. Mijn zusje is twee jaar ouder dan mij en is ook getrouwd en heeft 4 schatten van kindjes. Jammer genoeg wonen ze sinds een klein jaar in het buitenland. Ze waren er al een tijdje mee bezig maar toen dat met mijn dochter gebeurde werd het uitgesteld en ik had stiekem gehoopt dat ze het plan gingen opbergen. Maar verleden jaar is het dan toch gebeurd en zijn ze verhuisd. We horen en zien elkaar wel elke dag op skype of messenger maar dat is hetzelfde niet. Maar om de drie maanden ongeveer ga ik naar daar of komen zij naar hier. Want anders zou dat echt niet gaan. Ik kan niet zonder mijn zusje. We hebben in onze kinder en jeugdjaren elkaar zo nodig gehad en altijd elkaar geholpen en gesteund dat we een hele sterke band hebben. Zij is de enige die dezelfde humor heeft als ik en omgekeerd. En we weten alles van elkaar. Maar ik denk dat vele zussen die band hebben. Ik hoop in ieder geval dat het voor alle zussen zo kan zijn. Wat kan ik nog zeggen over mezelf? Ik heb 6 huisdieren. Een lieve bruine beer van een hond en een grote mooie langharige kater die denkt dat ik zijn mama ben. Overal waar ik ben is die poes ook. Zelfs als ik in bad zit. En dan nog een hele stoere haan en zijn 3 hennetjes die een groot park in de tuin hebben. Maar ze zijn me al zo gewoon dat ik ze kan aaien en ze eten uit men hand. Alleen mijn man moet opletten van mijn haan Brutus want hij heeft het blijkbaar niet zo op mannen. Het zijn onze zes kinderen bij wijze van spreken. Mijn dochter zag ze ook zo graag. Ik woon heel graag in ons huisje dat we 10 jaar geleden gekocht hebben en ik zou hier niet weg willen voor de herinneringen van mijn dochter alleen al. Haar kamer hier is er nog altijd. Maar soms is het ook heel pijnlijk om hier te zijn. Want naar alles wat ik kijk of doe herinnert er me we iets van haar. Maar hoe pijnlijk het ook is, ik zou het ook niet kunnen missen. Ik zou hier niet weg kunnen. Raar e. En we hebben ondertussen al zoveel verbouwingen gedaan en het eigenlijk al zo verbouwd zoals we ons nestje hadden voorgesteld dat we beslist hebben hier nooit te verhuizen. Dat is het zowat voorlopig dan. Sorry als ik wat van de hak op de tak spring maar ik zal in hoofdstukken proberen alles te vertellen wat ik hier nu in tkort heb geschreven. Het zal niet altijd even mooi zijn om te lezen. Het zal voor mij ook niet altijd makkelijk zijn om te schrijven want ik moet eerlijk zijn en ik heb heel wat domme dingen gedaan in men leven en fouten gemaakt. Maar ook deze zal ik neerschrijven ook al is het niet zo mooi maar ik heb mezelf beloofd mijn levensverhaal te schrijven zoals het is. Ik weet nog niet wat mijn volgende hoofdstuk zal zijn. We zullen wel zien als ik hier terug ben
