Het middelbaar was al weer afgerond... Hier startte het hoger dan maar... Eindelijk de tijd van mijn leven beleven toch? Nja, dat is inderdaad wat ze iedereen wijsmaken zodra je aan het hoger begint: Je bent in de fleur van je leven... Wel wat is die fleur dan? JA ik startte redelijk goed, dat is waar... Maar voor ik het goed en wel besefte, werd ik in het werk opgezogen... Komt daar ook nog dat ene moment bij dat ik besef: ik kan niet met een man samen zijn... Ik werd verliefd op een vrouw... Wat was dat nu weer? Was dit echt zo of is het maar een fase? Ik besloot mijn relatie van vier jaar en half op te geven voor een vrouw... Achteraf gezien was de relatie zeker niet beter.. Ik was inderdaad niet meer bang en dat zorgde wel voor een geruststelling... maar al de rest was slechter... Toch besloot ik samen met haar om te trouwen... 1/3/2014 zouden we trouwen... Ze had me ten huwelijk gevraagd op mijn 21ste verjaardag, een goed half jaar na de verschrikkelijkste dag van mijn leven! Op 3/02/2012 was bompa uit ons leven gerukt. Zijn eeuwige strijd tegen kanker was hij verloren. Mijn beste vriend, mijn papa, mijn god, hij was weg. Mijn leven ging gewoon verder, tot januari 2013. Ik besloot een blog te schrijven, een blog die later zou verdwijnen op een mysterieuze wijze :/ Hierin vertelde ik voor het eerst over mijn problemen, over mijn verleden. Plots kreeg ik een mail, iemand die met me wilde praten, er voor me wou zijn. Angst bekroop mijn lichaam, wat moest ik nu doen? Zeer snel maakte ik een alias aan en mailde ik haar via deze alias. Het klikte super goed, ik had eindelijk mijn soulmate gevonden. Voor ik het besefte spraken we af, en werden we een koppel. Mijn verloofde had me zelf laten zitten, het ging niet meer volgens haar. Enerzijds deed dit pijn, anderzijds was het een opluchting. Mijn nieuwe vriendin maakte me gelukkig, al waren er dingen gebeurd die voor problemen zorgden. Deze problemen zorgen tot vandaag nog altijd voor problemen, maar we proberen er mee om te gaan. De hogeschool heb ik, met heel wat turbulenties, dan ook maar kunnen afwerken. Weer iets waar ik zelf trots op mag zijn!
Het lager onderwijs was al vrij bewogen, het middelbaar zou dan wel meevallen zeker? Niets was minder waar... In het eerste middelbaar werd ik onmiddellijk terug gepest... De pesterijen waren zo erg dat ik niet goed kon studeren... Op het einde van dat jaar kreeg ik dan ook een B-attest en veranderde ik van school. Bompa kreeg dat jaar ook nog eens keelkanker en hij kon niet meer gewoon spreken, het moest allemaal met een knop gebeuren! De nieuwe school, met een klein bang hartje startte ik daar dan in september! De school viel super goed mee! Ik werd er super goed ontvangen en ik kwam mijn eerste middelbaar super goed uit! Hop naar het tweede middelbaar... Maar dan de zomer van 1 naar 2, ik moest terug op de operatietafel, ze hadden terug kanker gevonden bij mij... weeral! Het was de zomer van 2005. Niet veel later in 2005 werd mijn bomma ziek... Ze had ook kanker! Bomma weigerde eerst om naar de dokter te gaan en toen ze dan uiteindelijk ging was het al veel te laat! Ze hebben bomma nog geopereerd, maar begin van 2006 is bomma dan overleden... 2006 zou een vreselijk jaar worden. Toen ik de vorige zomer in het ziekenhuis lag, herkende ik plots een schoolgenote! Een wondermooi meisje, dat altijd mijn aandacht al had getrokken. Ze had toen de diagnose lymfeklierkanker gekregen. In het 2de middelbaar, 2005 - 2006 zat ze bij mij in de klas. Het ging met ups en downs bij haar, maar ze bleef vechten! In het derde middelbaar werd het haar dan fataal... We gaven haar een ballonvaart cadeau, samen met Make-a-Wish. Ze genoot ervan en iedereen kon van haar afscheid nemen. Eind 2006 sliep ze dan thuis rustig in, bezweken aan de vieze ziekte. Al de tweede op één jaar tijd. Gelukkig had ik in het 1ste middelbaar iemand leren kennen, een goede vriend, die me hier mee doorheen heeft geholpen. Ook in de klas had ik toen mensen, ook al wou ik hen eerst niet toestaan! Ik zou het wel alleen aankunnen. Die ene vriend vanuit het eerste middelbaar, hielp me er ook bij om de vreselijke momenten bij mijn peter te doorstaan. Elke keer ik naar mijn peter moest, was hij er om mij nadien op te vangen. Iets waar ik hem enkel dankbaar voor kan blijven! Begin 2007, na een jaar vechten, kreeg ik eindelijk de liefde van degene waar ik zo veel van hield! Hij zag me eindelijk ook staan. Hij werd uiteindelijk degene waar ik mee verder ging en degene die me erbij heeft geholpen om mijn peter te doen stoppen! 2007 werd mijn verlossend jaar! Het grootste probleem nu was mijn bompa die op en af sukkelde met zijn gezondheid, en mijn gezin. Mijn ouders en ik, het was een botsende combinatie geworden. Ik werd verplicht om het huishouden te runnen, iets wat ik steeds minder aankon. Tot in het 4de middelbaar... Op school was er een jongen die de hele tijd mijn aandacht kreeg. Ik voelde wel verliefdheid voor hem, ook al had ik een relatie, maar ik heb het hem nooit verteld. Nooit heb ik durven zeggen hoe ik over hem dacht. Hij had ook een relatie, en daar wou ik niet tussenkomen. In mei 2008 ontnam hij zichzelf van het leven... Daar ging mijn God, ook al naar de hemel. Tot hiertoe al de vierde persoon waar ik ontzettend veel om gaf. Het vijfde en zesde middelbaar verliep eigenlijk vrij vlekkeloos, min of meer zoals ze zouden moeten verlopen. In het zesde middelbaar kreeg ik te kampen met een variant op klierkoorts, enkel kreeg ik wel de langdurige versie... Mijn jaar verliep iets minder simpel, maar toch heb ik het jaar volledig klaargespeeld.
Daar zat ik dan, in het eerste leerjaar. Mama en papa uit elkaar, mijn hondje kwijt en een nieuw rotgezin. Mijn stiefzus was best ok, ze probeerde af en toe als een echte zus voor me te zijn. Mijn stiefbroer, die was enkel met zichzelf bezig en enkel verder aan het puberen. Dan heb je nog de vrouw des huizes, mijn stiefmoeder. Net als in de Disnefilms, was ook zij een echte feeks. Ze haatte me en kon me maar niet snel genoeg buiten hebben. De band met mijn papa verwaterde. Hij werd meer een vreemdeling, dan mijn papa. 's Maandags huilde ik bij mama, omdat ik in het weekend naar papa zou moeten. Het waren vreselijke jaren voor mama, ze zag haar eigen kleine meisje kapot gaan. Simba was elk weekend ontzettend blij als ik er was. Niemand daar gaf iets om de hond, niemand wilde hem verzorgen. Hij werd agressief naar hen, maar naar mij bleef hij even lief. Mijn stiefbroer was 5 jaar ouder en mijn stiefzus 7 jaar... Je kan je denk ik wel voorstellen dat zo'n groot verschil voor problemen kan zorgen op zo'n leeftijd. Hij, ik ga hem vanaf u pervert noemen, vond dat ik op mijn 7 jaar al wel rijp genoeg mocht zijn. Hij dwong mij om op mijn rug te liggen en ging op mij zitten. Toen sprak hij de hatelijkste woorden ooit uit, woorden die mijn geheugen nooit zullen verlaten: 'Mag ik eens op je zitten, dan kan ik wippen en krijg ik een stijve'. Wat moest ik doen? Wat moest ik zeggen? Mijn leeftijdsgenootjes zeiden nooit zulke dingen, ook mijn ouders of grootouders hadden ooit zoiets gezegd. Het was een vreselijke ervaring... Na dat weekend kwam ik weer bij mama. Tegen papa had ik niets durven zeggen, maar bij mama kwam alles eruit. Ik vertelde wat pervert had gedaan. Mama was razend en belde onmiddellijk naar papa. Hij zei dat dit onmogelijk was en dat het niet kon. Toch liet mijn mama het er niet bij en er kwam een rechtszaak... De scheiding zou nog complexer worden dan ooit van te voren was gedacht. Papa mocht me niet meer alleen laten en slapen was al helemaal uit den boze.. Daar ging het contact, het verwaterde steeds meer en meer. Papa bleef, ondanks alles, bij hoog en bij laag beweren dat ik het verzonnen had. (Jaren later gaf hij dan eindelijk toe dat pervert alles zelf had toegegeven). Toen kwamen er 'rustige' jaren, of toch dat was wat de bedoeling zou moeten zijn in het lager. Door de scheiding moest mama verhuizen en ging ik naar een nieuwe school. In het tweede leerjaar startte ik daar dan... 1 klas van het 2de... Met de vreselijke ontdekking: een pester waar een hele klas bang van was. Ze was de ene dag mijn beste vriendin, om de dag nadien mij de grond in te boren. Zodra we geen beste vrienden waren, verplichtte ze de hele klas om mij te negeren. Dit deden ze dan ook, want ze waren bang van haar. Zo ging het dan, jaar na jaar. Toch vond ik tijdens al die pestbuien, mijn eerste liefje! Een klein jongetje, met een negerin als mama en een Nederlander als papa... Hij was geweldig! Hoe jong ik toen ook was, ongeveer 7 jaar, hoe diep onze liefde soms ook ging! We knuffelden, en a een tijd kwam er zelfs onze eerste kus. Ok die kus stelde op zich niet veel voor, maar toch blijft hij mij bij. Hij maakte mij enorm gelukkig! Hij probeerde mij altijd te verdedigen, hoe moeilijk dit ook was. Rond ons 10 jaar waren we nog altijd samen! Maar toen kwam het harde nieuws: ik ga naar Nederland verhuizen, ik ga weg van deze school! WAAT?! Ik wist gewoon niet waar ik het had... Hoe kon het zelfs dat hij plots zou verdwijnen. Eind juni, en weg was hij... Ik bleef alleen achter. Een woensdagnamiddag, ik kwam net thuis van school samen met mama. Onze telefoon ging over en ik rende ernaar toe, ik zag de naam van mijn liefje staan! YES, hij was me niet vergeten! Ik nam super snel op, maar het was zijn mama en ze wou mijn mama spreken. Waarom?! Zouden ze een afspraak proberen maken? Mama kwam aan de lijn en ik zag haar gezicht veranderen. Mama zei plots: 'Sterkte'. Huh? Wat bedoelde ze daar nu weer mee. Mama hing op, en vertelde me dat mijn kleintje gestorven was! Hij was er gewoonweg niet meer! Hij was gestikt in zijn eigen braaksel... Hij had een melkallergie en had in Nederland een ijsje gegeten met melk in in plaats van een waterijsje! Ze hadden gevraagd voor een waterijsje maar niet gekregen! Waarom niet?! Mijn wereld stortte in, niemand had me ooit gezegd dat kinderen van 10 jaar al afscheid moesten nemen van leeftijdgenootjes. In dat jaar gebeurde niet enkel dat verschrikkelijke, ook kreeg mijn bompa te horen dat hij longkanker had. Wat was dat? Wat hield dat in? Bompa moest geopereerd worden, maar wat gaat er daarna gebeuren? Mijn superheld kwam er goed vanaf en hij had het moeilijk, maar alles kwam wel goed. Hij kreeg een nabehandeling van chemo, maar bompa was best nog goed! Mijn peter had plots iets nieuw gevonden. Hij vond het zijn taak om mij te onderwijzen in seksuele opvoeding. Hij had hier wel zijn eigen methode voor: samen naar pornofilms zien, mij betasten en kussen. Ik mocht het aan niemand vertellen, want hij deed voor goed te doen! Het ging steeds verder en verder. In dat jaar kreeg ik ook een leuke ervaring, ik kreeg een klein zusje... 2001 was dus echt wel een jaar vol ervaringen! Zesde leerjaar, ik zou mijn vormsel doen, ik zou naar het middelbaar gaan, ik zou... ik zou zelf kanker krijgen, want dat was blijkbaar het plan van moeder natuur. Het was januari en ik had heel de tijd hoofdpijn. Wat moest ik dan maar doen van mijn mama en stiefvader? Oh ja dat was ik vergeten, in het 2de leerjaar had mama een nieuwe man leren kennen. hij was niet echt super, maar hij deed wel zijn best! Dus, van mijn ouders moest ik maar vroeger gaan slapen, ik had vast een slaaptekort! Elke dag ging ik vroeger slapen dan anders, maar de hoofdpijn die bleef even erg. Mijn stiefvader ging naar de oogarts en we gingen dan maar met het hele gezin. Bij mijn ogen was er iets mis. Achter mijn oogbollen was het roze... en dat mocht niet meer! Ik moest een scan laten nemen en daar zagen ze dat ik een hersentumor had. Een week later werd ik geopereerd. Iets later erachter komen en ik kon dit waarschijnlijk nooit meer vertellen... Op zich kwam ik er nog heel goed vanaf, ik werd geopereerd en herstelde vrij vlug. Hoe lang de operatie ook duurde, hoe harder ik ook zat te zagen! Op school veranderde alles plots! De pestkop werd nu door een hele klas gedwarsboomd. Iedereen stond plots achter mij en steunde mij! Niemand wou haar nog helpen met het pesten...
Dit was mijn ervaring van de lagere school, de periode die vrolijk en onbezonnen zou moeten zijn!
Ik heb ervoor gekozen om mijn eerste periode af te bakenen tot mijn 6de verjaardag ongeveer. Vanaf dan ging ik namelijk naar de lagere school en is er heel wat verandert. Hoe waren mijn eerste levensjaren dan? Waren ze dan normaal of toch ook al ingrijpend? Wel, ik werd geboren in een typisch Vlaams gezinnetje. Mijn papa en mama werkten allebei, en mama deed de opvoeding grotendeels. Ik was mama haar hartediefje en kon haar steeds zo ver krijgen voor een gunst. Anderzijds was ik papa's oogappel, want ik deed niets liever dan meegaan naar de voetbal. Papa was ergens mijn grote idool, ik keek enorm naar hem op. Toch was papa niet altijd even lief, hij was vaak boos op mama en als ik eens iets kreeg van mama (een hamster bijvoorbeeld), was het een hele avond ruzie. Had ik dan echt iets verkeerd gedaan? :( De ruzies tussen mama en papa werden steeds erger. Elke dag moesten mama en papa erg lang werken, wie ging mij dan van de kleuterschool halen? Daar waren bomma en bompa dan, mijn superhelden. Tot mijn 5 jaar was ik enig kleinkind en moesten ze enkel met mij rekening houden. Bomma en bompa waren de ouders van mijn papa. Ze brachten me vaak naar school en kwamen me vaak halen. Ik beleefde er de tijd van mijn leven! Zoals elke grootouder zou doen, zo deden zij ook. Ze verwenden me en deden er alles aan dat ik gelukkig zou zijn. Daar was mijn verjaardag dan. Ik weet niet juist meer of het mijn 5de of 6de was, maar ik weet wel dat ik mijn eigen hondje kreeg. Een golden Retriever. Het was nog een puppy en een mannetje, zijn naam was Simba. Ik was door het dolle heen met mijn kleine vriend... Maar dan kwam het eerste in mijn leven dat mij zou tekenen. Mama en papa hadden weer ruzie, ik zat juist in het 1ste leerjaar. Mama vertrok, kwam terug en papa vertrok. Papa keerde niet meer terug, nooit meer. Mama en papa gingen scheiden, om de twee weken zou ik naar papa moeten voor een weekendje. Hij had al een nieuw gezin, een vrouw en twee kinderen. Mama moest verhuizen en mijn lieve Simba moest weg naar papa. Plots was ik mijn hondje grotendeels kwijt, ik zou hem totaal niet meer zien opgroeien!
Ze zeggen wel eens dat je iemand eerst een beetje moet kennen, voor je naar zijn/haar verhaal kunt luisteren en erover kunt oordelen... Daarom dat ik ervoor heb gekozen om me eerst eventjes kort voor te stellen.
Momenteel ben ik 22 jaar, bijna 23, en ben ik een onderwijzeres in het lager onderwijs. Ik hou enorm veel van dieren en heb dan ook een eigen hondje, een hamster en vissen. Zonder dieren zou ik niet weten hoe te overleven, zij zijn namelijk degene die mij altijd zullen verwelkomen, elk op hun eigen manier.
Verder kan ik vertellen dat ik nog geen makkelijk leven heb gehad... Hoewel de meeste zeggen dat ik nog in de fleur van mijn leven zit, ik zou niet goed weten wat ze hier juist mee bedoelen. De problemen die ik momenteel al heb ondergaan, geven bij mij het tegenovergestelde aan.
In mijn volgende berichten zal ik vooral mijn verleden bespreken en zo steeds meer naar mijn heden gaan. Via deze berichten hoop ik enerzijds om alles eens van me te kunnen afschrijven, maar anderzijds om iemand te ontmoeten waarmee ik over mijn problemen kan praten.
