Ik begreep nooit hoe het kon dat mensen na jaren samen zijn nog vol overtuiging konden zeggen dat ze nog oprecht verliefd waren op hun partner. Ik dacht altijd dat die mensen het niet goed begrepen hadden. Of niet helemaal eerlijk waren met de wereld en nog belangrijker met zichzelf.

Waar ik ook veel moeite mee had, waren de verklaringen dat mensen verliefd zijn geworden op hun beste vriend/ soulmate. 

Ik dacht vaak hoe klein is je wereld dan. 

Ik ging er ook vanuit dat ik zelf best wel gelukkig was met het leven dat ik tot dusver voor mezelf had gecreëerd. En dat iedereen zich soms wel eens ergerde aan hun partner. 

Ik bedekte alles met de mantel der liefde en menslievendheid.

Ik wilde enkel het positieve zien! Ik filterde de weinige momenten eruit die me geluk gaven in mijn leven.

En toen veranderde er wat!

Ik kon plots al mijn onzekerheden bij iemand kwijt. Voor het eerst in mijn leven voelde liefde, echt, oprecht!!

Voelde liefde hartverscheurend.

Kon 1 woord, 1 blik mijn hele geluk bepalen.

Besefte ik dat ik 1 van die mensen kon zijn die ik nooit echt helemaal geloofde.

Ik besef nu dat ik altijd bang ben geweest me helemaal te geven. Ik voor veilig koos terwijl ook dat me heel veel verdriet had gedaan.

Nu pas ken ik de kracht van liefde! 

Nu pas besef ik dat liefde vinden bij iemand, jezelf vinden is! Jezelf kunnen zijn, helemaal!!! Je niet te hoeven schamen over de zaken die de wereld je oplegt! Want je bent veilig, in die armen, in die warmte, in die ogen en in die liefde.

Ik moet erop vertrouwen dat die liefde me niet gaat kapot maken! Want ja zo krachtig is ze.

Ik moet vertrouwen op dat wat me altijd beangstigd heeft. Dat als ik me volledig overgeef aan dit gevoel van liefde er ook voorzichtig mee om wordt gesprongen.

Kortom ik moet vertrouwen op die ene!

Hij die van mijn doodgewone net-goed-genoeg leven, een prachtig paradijs heeft gemaakt.