spinsels van een dementerende, steeds lerende geest
14-09-2010
En dan gaat de bel
En dan gaat de bel...
het schelle geluid van dit mechanisch wonder triggert in quasi geen tijd een lawine aan denksporen. Stuk voor stuk scenarios die uitblinken dan wel in waarschijnlijkheid of simpelweg onmogelijkheid. Een beeld vormt zich onstuitbaar, en dan nog één, nog één, nog één tot niets overblijft buiten de oneindigheid.
Voor wie zal de deur opendraaien en toegang verlenen tot de welhaast sacrale leefomgeving die hij zorgvuldig gecreëerd heeft? De rommelige tafel, het vlekkeloze bureau, de pornovrije pc (het bestaat), het bevlekte bed (iets dient voorgaande te compenseren) of de curieus geplaatste zetels. Deel na deel een reflectie van wie hij is, maar nooit de som. Met lichtjes versnelde hartslag (wie had trouwens de verwarming opengedraaid?) gaat hij richting deur, wijfelend, onderwijl de de opties afgaand.
Was het een liefde, de liefde? Een vriend, familie, de postbode, een verkoper, een dief, belletje trek, politie, getuigen van jehova, een zwerver, de buur, pandora's doos? Er kwam geen eind aan de reeks, alles was mogelijk, te verwachten of te hopen. Een kwestie van semantiek. En wat dan, wat als?
Dan gaat de bel...
Iets krachtiger dan de bedoeling was zwaait de deur open. Met vaste stem en imposante houding maakt hij kenbaar dat er een man opendoet, een man en geen lappenpop, een man en geen zielig hoopje verdriet. Al lag de waarheid enigsinds meer naar die laatste kant uit dan hij zou toegeven.
"Nou, kan ik een suikertje lenen?" klinkt de overenthousiaste, gezellige hollandse stem van buur 4 (nummers geven was net iets simpeler dan namen onthouden) door de nog vroege dag.
Vergeefs trachtend de teleurstelling te verbergen smijt Alex de deur terug dicht.
Dan gaat de bel...
Schaapachtig lachend verschijnen 3 ietwat alternatief geklede personen voor hem. Of het nu hippie's, monniken, getuigen van asshova, de leden van de up and coming band die voorlopig nog even deur aan deur publiek ronselt of Eddy Wally en co zijn is verder van weinig tel, ook zij zien Alex zijn wanhopig gelaat slechts even voor het ebbenhout hen weer aanstaart.
Dan gaat de bel...
"Mee naar de club?" vraagt Jasey op zijn gewoonlijk nonchalante doch zo aantrekkelijke wijze. Was Alex een ander soort man geweest, het zou met Jasey zijn. "Ja, nee, niet vandaag" komt het vlot, zonder denkwerk uit zijn mond. Op dagen als deze blijf je beter thuis, kwestie van de gênante "ik ga even naar het wc als excuus omdat het niet gaat"-momenten te vermijden.
Dan gaat de bel...
"Hey..." staart ze hem verlegen aan. Alsof de tijd geen vat op haar heeft met puberglimlach en verdronken blik. "Jij hier, goed" in de hoop zo nonchalant en onbewogen mogelijk over te komen. Haar aanstarend, even dromend en een flirt geluk voelend. "Stop ermee Alex" switchend naar glinsterend ijskoud. Daar gaat de deur, zoveel meer vernietigend dan het directe contact.
Daar gaat de bel...
En zou je dan nog wel opendoen?
"Hey, ik verwachtte je al" "Je hoopte" "Kwestie van semantiek"
