Zondag ben ik met Nato kleren gaan verkopen op een rommelmarkt die er elke zondag is in Parque Forestal. Alles is daar echt zo spotgoedkoop! Ge ziet daar dan ook alle chilenen de revue passeren... Ja hoor Emo's, gothic's en punkers bestaan hier ook. Maar hier draait het vooral om de pokemones! Daar valt heel wat over te vertellen: ten eerste, waarom heten die zo? Omdat die meestal een deel van hun haar gekleurd hebben en de rest zwart en dat dan nog met gel enzo naar alle kanten zetten, zoals in die tekenfilmpjes zoals pokemon. Vandaar de naam dus. Ten tweede, wat zijn hun bezigheden? Ze stellen zich aan en er is vooral zo iets dat die moeten proberen om zoveel mogelijk mensen te kussen, en dan elke keer als ze dat gedaan hebben krijgen ze zo een plastieke armbandje. Ja ik heb dat ook gehad die armbandjes , maar toen wist ik er de betekenis nog niet van en die kindjes van mafil hadden mij dat cadeau gedaan. Ik denkd at die zelf ook niet besefte wat dat allemaal betekende, want er liepen daar 7 jarigen rond met 90 van die armbandjes Maar dat is dus de bezigheid van een pokemon. Dus die ziet er een beetje uit zoals een emo, maar dan met armbandjes en gekleurd haar. Binnekort zal ik eens wat foto's proberen te trekken. Aja ze luisteren ook nog naar reggeatton, dat is zo de typische muziek van hier, vooral in de poblaciones dan. Die muziek gaat eigenlijk puur over sex en de teksten zeggen soms echt vernderende dingen over vrouwen enzo. Daar dansen die dan kei vulgair, ma echt vulgair!! op. Da deden die kindjes in Mafil trouwens ook, kei vulgair dansen (hoe is't toch mogelijk :-O).
Dan is er nog een andere groep de Peloláis. Da zijn meisjes met lang steil haar (pelo=haar, láis komt van steil maar dan op z'n engels uitgesproken) en die zien er altijd goed en verzorgd uit. Met dure kleren, komen dan meestal ook uit de betere families. Soms zeggen ze wel eens dat ik ertoe behoor Precies of ik mij ga bezighouden met mij in zo'n groep in te werken. Ja wat doen die meiden, shoppen zeker en de pokemones belachelijk maken. Die kwamen natuurlijk niet op die rommelmarkt, maarja ik moest dat toch ook even vertellen he.
Dan dinsdag ben ik mijn inentingen voor Peru in orde gaan maken. Buiktyfus hebben ze mij gegeven, met hepatitis B was ik nog in orde. Maar hepatitis A was niet in voorraad en de gele koorts wilden ze mij niet geven. Ja hebt daar een bewijs voor nodig dat zegt dat je naar risicovol gebied gaat. Dus dat wil zeggen een busticket ofzo, maar ik heb alleen nog maar mijn ticket naar Lima (en dat is natuurlijk geen risicogebied). Dus moet ik dat proberen in peru zelf nog in orde te maken. Ja en dan wat een slechte dag werd dat! Ik was dus geld af gaan halen, omdat ik plande naar Isla Negra en Mendoza te gaan. En ik haal altijd ineens grote bedragen af, omdat elke keer als ik geld afhaal ze mij een bedrag aanrekenen van 5 euro ongeveer (dat is toch wel wat). Dus met 100 euro de bus op en ja je voelt het al aankomen zeker. Daarna ging ik naar de cinema, met de metro, maar ik had geen centen meer op mijn BIP kaart (metro en bus kaart die je kan opladen en die bip zegt als ge moet tikken) dus wilde ik die opladen en vond ik nergens mijn portefeuille terug. Ik ben dan toch naar de cinema gegaan met de goeie hoop dat het daarna thuis ergens zou liggen. Maar dat bleek daarna het geval niet te zijn. Dus hebben ze dat waasrchijnlijk op die overvolle bus uit mijn handtas gehaald. Maar ik heb echt niks gemerkt. Dat zijn toch wel krakken hé! Veel mensen zeiden ook dat die dieven mij waarschijnlijk geld hebben zien afhalen en mij daarna op de bus gevolgd zijn :-S Ik was dus die 100 euro en de bankkaart kwijt. Mijn paspoort, mp4, fototoestel zaten ook allemaal in de handtas, maar die hebben ze gelukkig laten steken. Ik heb dus eigenlijk nog geluk gehad en ook dat ze mij niks aangedaan hebben, ze hadden mij evengoed kunnen overvallen met een mes ofzo... Dan was het nog een heel gedoe om die bankkaart te blokeren, maar dat is dan via de mama in België uiteindelijk toch gelukt. Ik bleef dan natuurlijk wel zitten zonder ne rotte frank, dus heeft Hanne mij wa geleend en ben ik mijn voorraadje euro's gaan omwisselen. Zo zal ik dan de komende weken kunnen overleven totdat ons mama mij een nieuw bankkaart meebrengt op 18 maart.
Morgen ga ik naar isla negra met de mensen uit Mafil en het belooft leuk te worden!
Het is weer een hele tijd geleden dat ik nog geschreven heb. Ondertussen heb ik mijn gewone leventje in Santiago weer opgenomen en vond het heerlijk om nog eens "thuis" te komen. Wat houdt dat normale leventje dan in vragen jullie je misschien af? Ik heb mij vooral bezig gehouden met reisplannen te maken, onze trip naar het noorden (met Mama) is zo goed als uitgestippeld en ik heb ook veel in de reisgids van Peru gelezen. Het kost mij wel wat moeite om die boeken in het frans en engels te ontrafelen, maar ik ben toch heel wat te weten gekomen. Ik kan er ook enorm van genieten om hier in de hangmat wat te hangen en een boekje te lezen. Voor alle duidelijkheid van 18 maart tot ongeveer 15 april reis ik met mijn Mama naar het noorden van Chili. Vanaf 15 april tot 15 juni ga ik met Ita naar Peru, dan kom ik nog 10 dagen terug naar Santiago en de 25ste juni zou ik dan naar België vertrekken. Dan ben ik nog een weekend naar Isla Negra geweest (aan de zee) en daarna nog een weekend naar Valparaiso (ook aan de zee). Toch wel heerlijk om zo af en toe eens uit de grote stad te verdwijnen en van het lekkere weer te genieten (30 graden). Dan zijn we nog een paar keer met de monitoren van Mafil samengekomen , echt leuke mensen. Het slechte nieuws hierover is dat ik nog steeds mijn foto's niet heb. Ik had die ginder op een computer gezet, bij Max die in Mafil werkt. En Mauro ging dan een CD schrijven, en die heeft da ook gedaan. Maar sindsdien heb ik die nooit meer gezien. Zijn GSM staat uit, op zijn mails antwoord hij niet. Zijn adres en huistelefoon hebben we niet. Dus is het een beetje onmogelijk om hem te contacteren. Ik hoop dat het toch ooit nog in orde komt en ik mijn foto's te pakken kan krijgen. Maar onze bijeenkomsten zijn altijd wel erg gezellig enzo. Dan heb ik nog van twee mensen uit de taalschool afscheid moeten nemen. Hanne uit Hamburg, Duitsland is terug naar Europa om in Wenen te gaan studeren. En Rainer de Oostenrijker uit Wenen zijn job was hier ook afgelopen dus die is ondertussen ook vertrokken. Nu schieten er nog maar weinig mensen over : Sebastian en Nicole uit Canada en die zijn van plan om nog wel een tijd te blijven. Als ik de mogelijkheid heb ga ik zeker Hanne eens bezoeken in Hamburg of Wenen en Héloïse in Parijs. De toekomstplannen.... Mijn familie hier vertrekken bijna naar België, dus ga ik zo een goei 9 dagen alleen zijn hier. In't totaal gaan ze een maand ofzo, maar allemaal op verschillende tijdstippen. Ik moet ondertussen ook nog een keer naar Mendoza, want mijn 3 maanden zijn weer bijna om dus heb ik een stempel op het paspoort nodig. Dan komt er ook nog een weekendje Isla Negra met de mensen van Mafil.
Zo dat was weer lang geleden, maar nu zijn jullie toch weer een beetje op de hoogte. Groetjes
Jaja, dat is hier valentijn hé. En de chilenen kunnen daar nog veel meer in overdrijven dan de Belgen Omdat wij met alle monitoren van mafil een beetje vrijgezel waren enzo hebben wij een valentijnsbijeenkomst georganiseerd. Héhé lekker melig doen enzo. Uiteindelijk was het gewoon een gezellige avond met lekkere drankjes enzo. We hebben de video's van mafil gezien, echt kei leuk! Karla was ook nog de dag dervoor, omdat ze op doorreis was even langs het dorp geweest. En al die kinderen hadden zo boodschappen en groetjes ingesproken. En dan ook nog cadeautjes meegegeven. Gerardo zei dat ik zijn knuffelbeertje goed moest bewaren, omdat anders zijn hart ging breken Echt kei lief allemaal! Mooie valentijnscadeautjes. daarvoor waren we ook al eens samengekomen met de meisjes (Nato en Daiana) en hebben we een sleepover gehouden. Echt plezant om zo nog eens me vriendinnekes echte meisjesdingen te bespreken Kben echt wel blij dak die twee schatten heb leren kennen!!! Op de foto zijn ze salsa aan het dansen, mis dos locitas!!!
Vanuit Dueme neem ik 3 bussen om in het dorpje Mafil aan te komen. Het ligt tussen de panamericana snelweg en Valdivia. We mochten logeren in het huis van de cultuur. Heel erg oud en helemaal van hout, mijn medemonitoren hadden dan ook kei veel schrik van spoken :). Chilenen zijn zo! bijgelovig. En der was dan zo nen donkere zolder en op een dag stond de deur daarvan open en dan waren die zo gefreakt bezig De eerste dagen heel rustig, wachten tot iedereen aangekomen was (sommigen kwamen met autostop van Santiago). en de omgeving wat verkennen. Toen we eindelijk volledig waren, met 7 dus, zijn we onze talleres beginnen voorbereiden enzo. Ik zal mssn ff de mensen voorstellen... Phillip was de coördinator, hem kende ik daarvoor al, want hij was ook mijn coördinator in Cucuini. Hij deed samen met Karla de taller van Artes. Dan waren er Gonzalo (28) en Daiana (20) die de taller van Artes y Literatura deden. En dan nog ik, Nato en Mauro (ook van het centro familiar in la florida, de talleres op zaterdag) deden de taller van Teatro y Música. Maandag was dan de eerste taller. Ge komt daar dan aan in die school en zit er zo een hele zaal kinderen te ontbijten, beetje beangstigend ook wel :). Dan werden ze opgedeeld in groepjes, en in mijn taller van theater en muziek kwamen zo ongeveer 20 kinderen terecht. Ik deed dat voor alle duidelijkheid niet alleen, maar samen met Nato en Mauro. Dan hebben we heel de week superleuke theater- en muziekoefeningen gedaan en spelletjes gespeeld. In het begin een beetje moeilijk, kenismaking enzo, de kinderen nog heel verlegen. Wij kwamen ook echt op een totaal andere manier werken dan zij gewoon waren. Wij kwamen daar van die gekke dingen doen die volgens hen echt niets met theater te maken hadden. Er zaten uiteraard een paar moeilijkere kindjes bij, maar stuk voor stuk echte schatjes! Donderdag zijn we dan op uitstap gegaan in de namiddag, naar een camping, waar we in een rivier konden zwemmen. Die kinderen genoten daar echt van om zo eens uit hun dorp te gaan. Zaterdag was het dan de voorstelling van wat we gedaan hadden in de week, voor de andere kinderen, de ouders, ... En de kinderen hebben muziek gespeeld op hun zelfgemaakte instrumenten! Dat was echt een groot succes. Om te zien wat ze in de andere talleres gedaan hadden was dat ook heel erg fijn. 's avonds was het dan ook in het dorp altijd markt, met optredens, volkspelen, lekker eten, ... Wij hebben dan met de monitoren ook een paar keer opgetreden en aan danswedstrijden enzo meegedaan :) Echt heel erg leuk. Heel het dorp kende ons daar, wij waren bijna de plaatselijke beroemdheden. Het was heel de week enorm mooi weer, al een geluk konden we af en toe een duikje gaan nemen in de rivier om aan de warmte te ontsnappen. Zaterdagavond na de laatste taller zijn we uitgegaan in Valdivia, om 9 uur 's ochtends waren we thuis, want er waren geen bussen vroeger en dan hebben we geslapen. Zondag een kampvuurtje bij de rivier gehouden, met hot-dogs en wijn in meloen. Da was echt super gezellig! En maandag was het uitstapdag en zijn we Valdivia gaan verkennen (deze keer toen het dag was) en daarna naar de zee geweest (Niebla). Valdivia is echt een mooie stad en deed mij zo'n beetje aan Antwerpen denken, ik weet niet echt waarom. En het strand in Niebla wass super mooi, daar heb ik me Daiana lekker gezwomen in de zee (eigenlijk meer gillend weglopen van de grote golven ). Daarna zijn wij typische chileense lekkerheden gaan eten. Mijn medemonitoren waren echt super leuke mensen en in de toekomst gaan we zeker nog dingen samen doen. De kinderen waren ook echt superlief en toen we maandagavond de bus pakten naar Santiago, werden we overstelpt met cadeautjes en tekeningen. En stonden er een paar arme schatjes ons wenend uit te wuiven.
, maar toen wist ik er de betekenis nog niet van en die kindjes van mafil hadden mij dat cadeau gedaan. Ik denkd at die zelf ook niet besefte wat dat allemaal betekende, want er liepen daar 7 jarigen rond met 90 van die armbandjes 
Vanuit Dueme neem ik 3 bussen om in het dorpje Mafil aan te komen. Het ligt tussen de panamericana snelweg en Valdivia.
