De volgende halte op onze reis was Xi’an. Om daar te geraken moesten we vanuit Datong een nachttrein van ongeveer 15 uur nemen.

Het was Yannick en Eline’s eerste ervaring met een slaaptrein. Omdat er geen drie bedden in dezelfde wagon meer beschikbaar waren, sliepen zij met twee bij elkaar en ik lag in een andere wagon. Ik had aangeboden om alleen te slapen, als er iets zou gebeuren, kan ik de mensen tenminste verstaan. Achteraf bekeken had ik daarmee nog niet zo’n slechte beslissing genomen, want het rijtuig van Yannick en Eline bleek het enige verouderde rijtuig van de hele trein te zijn. Ik heb nog nooit zo’n oude slaapwagon gezien, een aantal van de bedden hing met een soort kabels aan het plafond. Ik zat er dus niet zo mee in om alleen te liggen in mijn modernere wagon. Het is bovendien de eerste keer dat ik op een trein zat waar niet voortdurend warm water beschikbaar was. Warm water is voor de Chinezen essentieel tijdens een treinrit, om te drinken en om instant noodles te maken. In deze trein moest het water echt opgewarmd worden in een grote ketel, die je op moest stoken met kolen, waardoor het steeds ongeveer een uur duurde voor er nieuw water was (dat water moet echt volledig koken, anders heb je kans dat er nog bacteriën in zitten). Yannick en ik hebben toch drie kwartier staan aanschuiven met ons potje noodles voor we konden eten. Maar goed, comfort is sowieso relatief op zo’n treinen en we zijn heelhuids in Xi’an geraakt.
Aangezien bij mijn vorig bezoekje aan Xi’an mijn portefeuille gestolen was, op het stationsplein dan nog, heb ik daar bijna de hele tijd met mijn rugzak op mijn buik en mijn handen op de rits rondgelopen. Ik spoorde Yannick en Eline er ook toe aan om voorzichtig te zijn. Ze vonden waarschijnlijk dat ik een beetje overdreef, maar geloof me, zoiets wil je geen twee keer meemaken. Gelukkig hebben we dit keer geen problemen gehad. Ik blijf Xi’an wel nog steeds een hectische stad vinden. Bij aankomst zijn we voor de tweede keer op onze reis opgelicht door een taxichauffeur. Hij vond blijkbaar dat ons hostel te dicht bij het station lag en de rit hem dus niet veel zou opleveren, dus heeft hij ons maar naar een heel ander hostel dat verder weg lag gebracht. Wij hadden dat niet direct door, omdat we nu eenmaal niet weten wat waar ligt in Xi’an. Het is eigenlijk belachelijk hoe gemakkelijk je door een taxichauffeur opgelicht kan worden. Dat moesten ze in België nu eens proberen!
Tegen de tijd dat we in het juiste hostel geïnstalleerd waren en klaar om iets te gaan bezichtigen, regende het pijpenstelen. Gelukkig is het terracottaleger, de bekendste bezienswaardigheid in Xi’an, volledig overdekt. Ik had het al eens gezien, maar ik zat er niets mee in om het nog eens te bezoeken, het blijft indrukwekkend. Ik moet er wel bij vertellen dat je niet te veel mag verwachten. Volgens mij waren Yannick en Eline toch een beetje teleurgesteld dat er geen groter deel van het leger te bezichtigen was. Het grootste deel van het graf ligt nog onder de grond en de opgravingen gaan zeer traag. Daardoor is er eigenlijk slechts één put waarin het merendeel van de beelden al opgegraven is. Maar het blijft het bezoeken waard.
Toen we tegen de avond terug in de stad waren, trokken we naar een wijk waar ik zelf nog niet geweest was: de moslimwijk. Ik heb me er dit jaar een paar keer over verbaasd dat er toch een redelijk grote moslimminderheid in China woont. Je ziet af en toe vrouwen met hoofddoeken, maar ik weet niet in welke mate ze verder volgens de islam leven. De buurt was in ieder geval heel erg gezellig. Het was één grote markt met eetstalletjes, kramen met prullaria, kledij en kleine restaurantjes. Een aantal mannen droegen van die kleine hoedjes (ik ken de juiste naam niet) en een aantal vrouwen droegen hoofddoeken, maar aan de meeste mensen was niet meteen te zien of het moslims waren of niet. Er staat een moskee in de wijk en tijdens het eten hoorden we de oproep tot gebed. We hebben op de markt een aantal vondsten gedaan, waaronder een paar super goedkope zonnebrillen. Eline en ik hebben ons goed geamuseerd en Yannick vond het nog voldoende interessant om ons onze gang te laten gaan (zolang we maar niet te lang bij één kraampje bleven hangen).
De volgende dag stond een fietstocht over de stadsmuur op het programma. Ik had tijdens de winter al eens op de muur gefietst, maar had toen uit tijdsgebrek niet de volledige toer kunnen maken. Deze keer hadden we de hele voormiddag, dus huurden we een fiets voor de spotgoedkope prijs van tien yuan per persoon en vertrokken voor een fietstocht van ongeveer anderhalf uur. Onderweg stonden op één zijde van de muur een lange rij grote lantaarns, die vermoedelijk voor één of andere festiviteit gebruikt waren. Overdag brandden ze natuurlijk niet, maar het was toch mooi om te zien, al die figuren. Aan het einde van de tocht stond mij wel een minder aangename verrassing te wachten. Het was een warme dag, maar de lucht zag al vanaf ’s ochtends helemaal grijs, denk aan een sombere herfstdag. Ik dacht dus dat het niet nodig was om me in te smeren, aangezien er geen zon te zien was. Daar kan je in China maar beter mee oppassen, want de grijze smog die in de lucht hangt, laat blijkbaar wel degelijk de UV stralen van de zon door, op mijn rug en schouders was ik zo rood als een kreeft. De rest van de vakantie heb ik die fout niet meer gemaakt.
In de namiddag besloten we dat we na al die sportieve inspanning wel wat ontspanning verdienden, dus namen we de bus naar de hotsprings van Xi’an. Als je naar de warmwaterbronnen in Xi’an vraagt, kan je op twee plaatsen terecht komen. De eerste is een historisch site, waar je enkel naar het water mag kijken en het tweede, onze bestemming, is een resort met dezelfde naam als de site. Als je naar China gaat en je hebt tijd voor een dagje ontspanning, ga dan eens na of de stad waar je je bevindt een hotspring resort heeft. Het zijn luxueuze spa’s waar je naar onze normen heel goedkoop kan ontspannen. Voor ongeveer achttien euro per persoon mag je zo lang je wil gebruik maken van alle baden, en dat zijn er meestal veel. In die van Xi’an waren er van verschillende temperaturen, met kruiden of rozenblaadjes erin en de leukste: met visjes die je dode huis wegeten. Dat laatste bad was echt een belevenis op zich. Het zat vol met kleine visjes die zodra je stilzit aan je voeten, benen en armen komen knabbelen (vooral de voeten zijn populair). Neem dat knabbelen niet te letterlijk: het is eerder een soort zuigen, wat een kriebelig gevoel geeft. Het zou heel goed zijn voor je huid, maar het staat ook garant voor heel wat lachmomenten. Vanaf het moment we binnenkwamen in het resort, werden we begeleid door een vrouwtje dat ons de baden wees en bij ons in de buurt bleef. Ze vroeg ons of we massage wilden en we zeiden dat we wel geïnteresseerd waren, maar eerst een uur van de baden wilden genieten. Daarna week ze echter niet meer van onze zijde en suggereerde om de vijf minuten dat we misschien toch eerst massage wilden? Uiteindelijk heb ik voorgesteld om toch maar ineens die massage te doen, om van dat mens vanaf te zijn. We wilden ons sowieso laten masseren, maar ik vind het vreselijk irritant dat ze je niet rustig zelf laten beslissen of en wanneer je dat wilt. Toen we terug bij de baden kwamen, was het vrouwtje weg en werden we verder met rust gelaten. Soms komt het me de keel uit dat wij daar als wandelende portefeuilles gezien worden.
Nadat we uitgezwommen waren, keerden we terug naar de moslimwijk om ons verblijf in Xi’an af te sluiten met een gerecht dat ik nog niet eerder gezien had. Je moet volgens het principe van een stone grill je vlees en groenten bakken op een hotplate die in de tafel verwerkt zit. Je bakt alles met brokjes echt schapenvet (die géén patatjes waren, zoals ik aan den lijve heb ondervonden).  De volgende dag vertrok onze trein om één uur, waardoor we geen tijd meer hadden om nog iets te gaan doen, we wilden geen risico’s meer nemen met de trein.

En zo ga ik ooit nog wel rond geraken met mijn verhaal. Tegen dit tempo zal het nog even duren, maar we komen er wel. Tot de volgende!

24-08-2010 om 18:02 geschreven door Tessa  

Na onze late aankomst in Datong werd besloten dat we het verdiend hadden om eens uit te slapen, waardoor we pas laat op weg gingen naar de eerste grote bezienswaardigheid: de Yunganggrotten.

Voor we vertrokken moest ik wel even vragen hoe we daar konden geraken, want de reisgids die ik bij me had, trok op niet veel en vermeldde gewoon dat de grotten ‘in de buurt van Datong’ waren. Ik hoor je al zeggen: “koop dan een nieuwe reisgids”. Ik weet het, maar het is één van de dingen die er gewoon niet van kwamen. Gelukkig waren ze in ons hotel super vriendelijk en maar al te bereid ons te helpen. Volgens mij waren wij de enige buitenlanders die daar ooit gelogeerd hadden, want we konden op veel belangstelling van het personeel rekenen. Datong is sowieso niet zo’n toeristische bestemming en ik kan me inbeelden dat er niet veel toeristen in een maitressehotel terecht komen (om geen ander woord te gebruiken). Vandaar waarschijnlijk dat het personeel niet zo op de hoogte bleek te zijn van de toeristische trekpleisters van de stad. Uiteindelijk werd er een vrouwtje gevonden achter de balie bij de sauna die wel wist hoe we daar konden geraken en dat voor ons getekend heeft. Gelukkig maar, want ik moest veel moeite doen om haar dialect te verstaan. Toen we wilden vertrekken, riep de manager ons om naar zijn kantoor te komen. Ik was eerst nogal weigerachtig, omdat ik ervan uitging dat hij ging proberen ons een busje aan te smeren, zoals zo vaak het geval is. Bleek dat ik mijn wantrouwen in de mensen toch wat moest bijstellen, want hij had speciaal voor ons naar een dienst gebeld waar ze Engels spraken, zodat ze mij nog eens konden uitleggen welke bussen we moesten nemen. We hebben daarna vaak het grapje gemaakt dat Datong twee gezichten heeft: overdag zijn de mensen super vriendelijk, maar wanneer het donker wordt, blijf je best binnen, want dan verschijnen de oplichters. Onderweg naar de grotten hebben we op de bus een paar leuke gesprekjes gehad met Chinezen van Datong, die stuk voor stuk heel behulpzaam waren.
Na een uurtje kwamen we aan bij de grotten, die zeer de moeite waren. De Yunganggrotten zijn te vergelijken met de Longmengrotten, waar ik eind vorig jaar geweest was. Daar was ik toen zo van onder de indruk dat ik met Yannick en Eline graag iets gelijkaardigs wou gaan bezichtigen. Net als bij de Longmengrotten zijn in de Yunganggrotten enorme boeddhabeelden uitgehouwen in de rotsen. De grotten bij Yungang zijn ouder (460-525), waardoor de beelden nog wat gestileerder en simpeler zijn, maar daarom niet minder mooi. Als je zelf wil vergelijken kan je de twee fotomappen eens bekijken. Toen we aankwamen, was ik aanvankelijk lichtjes teleurgesteld, omdat het domein me redelijk klein leek. We zagen een aantal nissen, maar het zag er niet zo spectaculair uit. Bij nader inzien was die eerste indruk fout: over ongeveer een kilometer waren kleine, middelgrote en een aantal enorme beelden in de rotsen uitgehouwen. De grootte komt op foto niet helemaal over, vrees ik. Als je bedenkt dat die beelden ondertussen al meer dan 1000 jaar oud zijn, is het een wonder hoe goed ze bewaard zijn. De tocht naar Datong was moeizaam verlopen, maar we waren het er alle drie over eens dat de grotten alleen al de reis de moeite waard maakten. Het grappige is dat we op de busrit heen met Chinezen gepraat hadden die de grotten ‘niet zo speciaal’ vonden. Ook ’s avonds in het hotel vroegen ze ons hoe het geweest was, want zelf vonden ze het ‘maar een hoop stenen’. Die mensen zijn die beelden ondertussen waarschijnlijk al beu gezien of zo, maar ik kan me niet inbeelden dat er iemand is die niet onder de indruk is van de site, ongelooflijk.
Ons hotel mocht dan goed zijn, we hebben er toch wat toestanden meegemaakt. Op de tweede dag kwam ’s avonds iemand kloppen om te vragen of ze onze paspoorten nog even mochten lenen, ze moesten opnieuw kopies maken. Na een halfuur werden ze teruggebracht, maar om half elf kwamen ze nog eens kloppen om opnieuw onze paspoorten te vragen, want er was iets misgelopen. Om elf uur kwam er iemand zeggen dat het niet lukte en dat ze onze paspoorten die nacht zouden moeten houden. Dat vonden we toch maar verdacht, dus ging ik met de manager praten. Die zei dat het hotel die nacht politiecontrole zou krijgen en dat ze onze paspoorten moesten kunnen laten zien. Wij wilden onze paspoorten echter niet zomaar een nacht afgeven, dat zijn belangrijke documenten en je weet uiteindelijk toch nooit. We wilden dus afspreken dat we ze alle drie op de kamer van Yannick zouden leggen en dat ze hem mochten wakker maken als er controle kwam, dan zou hij ze naar beneden brengen. Dat kon echter om één of andere reden niet en de manager wou niet toegeven: onze paspoorten bleven in de kluis. Ondertussen was het ongeveer twaalf uur ’s nachts en ik was de hele toestand beu, dus heb ik het maar zo gelaten. De volgende ochtend bij het ontbijt kregen we onze paspoorten netjes terug. Geen problemen dus, maar je vraagt je toch af waar dat nu voor nodig was. Mijn moeder heeft al gegrapt dat er nu vast iemand met een kopie van onze paspoorten rondloopt.
Op onze tweede dag in Datong bezochten we de bekende hangende tempel. Dat is een tempel die tegen een rotswand is aangebouwd en waarvan de kamers deels in de rotsen zijn uitgehouwen. De voorgevel steunt op dunne houten palen die op de rosten leunen. De tempel was kleiner dan we hadden verwacht, maar het was toch straf om te zien hoe ze hem gebouwd hadden. Wat bezielt mensen ook om zoiets tegen een rotswand te hangen als er honderd meter lager een perfect bebouwbaar dal is? Alles in verering van boeddha lijkt me, maar ik voelde me af en toe toch niet op mijn gemak als mijn blik van het balkon naar beneden viel. Die pijlertjes waren toch wel heel dun. Het was jammer dat ze overal in het dal en tegen de bergen aan de overkant aan de weg aan het werken waren.  Dat gaf veel lawaai en ontsierde het landschap, wat de sereniteit natuurlijk niet ten goede komt. Het was in ieder geval weer een site die op de lijst van werelderfgoed van de Unesco staat. Ik weet niet wat er nog allemaal op die lijst staat, maar ik mag er aan het eind van dit jaar toch een behoorlijk aantal plaatsen op afvinken.  
We moesten ’s avonds op tijd terug in Datong zijn, omdat we onze trein naar Xi’an moesten halen. Na ons vorige trein debacle wilden we die natuurlijk niet missen. Er is veel te zien in China, maar alles ligt erg ver uit elkaar, je moet er dus wel wat uurtjes trein voor over hebben. Datong was een goed voorbeeld van hoe je niet op de eerste indruk mag afgaan, we hebben er twee leuke dagen doorgebracht.

09-08-2010 om 16:39 geschreven door Tessa  

Greetings from Belgium! Dinsdag zijn Yannick, Eline en ik eindelijk veilig thuis aangekomen. De opluchting was groot toen we in Beijing het vliegtuig op mochten.

Achter de balie van Egypt Air stonden een paar Egyptische streng uitziende mannen. Een grote met een grijs kostuum en zijn haar strak naar achter gegeld, type maffiabaas, bleek de manager te zijn. Hij riep ons bij zich om te zeggen: “I will give you the first row on the airplane”. Voor al dat geld dat we hebben moeten bijbetalen en na vijf dagen wachten in Beijing? Goh, dank u! Ze wisten dus duidelijk heel goed wie we waren. Maar bon, eind goed al goed. Moeke en papa gaan proberen een deel van het geld terug te krijgen, of liefst alles natuurlijk.
Misschien vragen jullie je af: “Ze is toch terug thuis nu? Waarom dan nog verder bloggen?” Wel, ik wil mijn verhaal graag afmaken. Ik weet niet wie mijn blog allemaal las en al helemaal niet of die personen hem nu allemaal nog gaan verder lezen, maar ik doe het vooral voor mezelf. Zodra ik alles beschreven heb dat ik heb meegemaakt, kan ik er een punt achter zetten.
Waar ik jullie de vorige keer heb achtergelaten: onze treinrit van Beijing naar Datong. We waren twee dagen op voorhand treintickets gaan kopen, waar al bleek dat we pas ’s avonds rond vijf uur zouden kunnen vertrekken, in plaats van ’s ochtends, zoals we van plan waren. We waren ruim op voorhand in het station, omdat ik weet dat je best op tijd bent, en daar aangekomen hadden we op ons gemak nog iets gegeten. Na het eten hadden we nog ongeveer drie kwartier de tijd, waarop ik op het bord ging kijken ik welke wachtzaal we moesten wachten. Je kan het al raden: onze trein stond er niet tussen. Ik ging aan de balie informatie vragen, waar bleek dat we in een ander station moesten zijn. Ik had de tickets gekocht in Beijing Zuid en was er vanuit gegaan dat onze trein ook daar zou vertrekken, terwijl hij vanuit Beijing West vertrok. De meeste steden hebben maar één treinstation, maar een metropool als Beijing heeft er natuurlijk meerdere. Wij liepen in allerijl naar de taxistand, waar ik onze chauffeur duidelijk maakte dat we snel moesten zijn omdat onze trein bijna vertrok. Het moet gezegd dat die man erg zijn best gedaan heeft. Hij heeft op zijn Chinees snel gereden en kroop tussen de auto’s waar hij maar kon, maar het heeft niet mogen zijn, voor het station stond een gigantische file en toen we aankwamen, was onze trein al vertrokken. In China geldt gelukkig het systeem dat je altijd je ticket kan omwisselen, zelfs als je je trein gemist hebt. We moesten natuurlijk wel nieuwe tickets vinden die, tegen de tijd dat ik bij het juiste loket geraakt was, pas voor de trein van negen uur beschikbaar waren. Bovendien waren het staanplaatsen.
We hebben natuurlijk enorm gevloekt, maar er zat niets anders op, dus maakten we ons op voor een zes uur durende treinrit zonder zitplaatsen. Als je het zo zegt, lijkt dat best mee te vallen, maar je moet weten dat je geen breed, leeg gangpad hebt om in te zitten. Zodra alle stoelen uitverkocht zijn, begint men het gangpad vol te stouwen met iedereen die bereid is recht te staan. Je kan je bagage nergens kwijt en je staat flink opeen gepakt. Gelukkig voor ons stonden we naast een heel vriendelijke familie. Vooral de moeder vond het geweldig dat er buitenlanders naast haar op de trein stonden, en ze stond er regelmatig op om ons even te laten zitten. Telkens wanneer er iemand even naar het toilet ging, of gewoon de benen even wou strekken, mochten wij een paar minuten zitten en dat deed toch deugd. Na een tijdje was er ook voldoende volk afgestapt, zodat er in het gangpad plaats was om op de grond te zitten. We hebben ons bezig gehouden door een beetje te kaarten en er zoveel mogelijk mee te lachen, zodat het uiteindelijk nog wel meeviel. Al hebben we de rest van het verlof wel driedubbel onze treintickets gecheckt om te zorgen dat we in het juiste station stonden.
Om drie uur ’s nachts kwam onze trein toe in Datong, we waren enorm opgelucht en zochten meteen een taxi om naar ons hotel te gaan. Ik was verbaasd dat we een chauffeur vonden die zijn teller wou aanzetten (Datong is een zeer kleine stad, dan moet je goed opletten voor oplichters). Ik had op voorhand het adres van een hotel gekregen van Sara, dat ik hem doorgaf. Ik had al door dat ze met een paar chauffeurs onder elkaar stonden te smoezen, dus ik ging er van uit dat hij ging omrijden om wat extra geld te verdienen, maar op dat uur van de nacht kon het me niet meer schelen. Zoals ik al gedacht had, stopte hij op een plaats en vroeg: “Is het hier?” Ik vroeg: “Is dit de straat van het adres?” Blijkbaar niet, hoe zou het dan daar kunnen zijn? We reden verder tot we aan de juiste straat kwamen, waar we begonnen uit te kijken naar ons hotel. Uiteindelijk bleek die straat uit te komen op het stationsplein, waar het hotel stond dat gesloten was wegens renovaties! Die man wist dat natuurlijk vanaf het begin, maar was toch maar een beetje rond gereden om wat geld uit ons te persen. Daar kan ik dus echt kwaad van worden, zeker om drie uur ’s nachts! We moesten dus uitstappen en op eigen houtje een hotel zien te vinden. Er kwamen meteen twee oude vrouwtjes op ons toegerend die zeiden dat ze vlakbij een hotel hadden. Dat zijn natuurlijk vrouwen die rondhangen bij de stations om toeristen te strikken. Ze krijgen een vergoeding van de hotels telkens als ze klanten aanbrengen. Omdat het zo laat was, besloten we toch maar even mee te wandelen om te kijken of het iets was. Bij het hotel aangekomen bleek dat ze enkel nog kamers in de kelder hadden. Ja hallo, we gingen ons niet in een kelder laten steken! Yannick en Eline hadden zoiets natuurlijk nog nooit meegemaakt en begonnen het al stevig op hun heupen te krijgen. De vrouwtjes wilden ons naar ergens anders brengen, maar we beslisten dat we zelf wel iets zouden zoeken en vertrokken. We stapten behoorlijk door, zodat de oude vrouwtjes ons niet zouden kunnen bijhouden, want die kwamen achter ons aangerend. Toen we het station passeerden, werden ze vervoegd door nog een aantal andere dametjes, waardoor we dus wegliepen met een heel groepje Chinezen achter ons aan. Langs de weg werden we ook nog eens gevolgd door een taxichauffeur die riep dat hij ons naar een hotel zou brengen. Je moet er bij zijn om zo’n situatie volledig te kunnen vatten, maar het was om gek van te worden. Uiteindelijk heb ik geroepen: “Laat ons allemaal met rust! Wij willen niks van jullie!” Toen zijn ze na een tijdje toch allemaal afgedropen, natuurlijk niet zonder eerst eens goed om ons te lachen, die drie buitenlanders die om half vier ’s nachts met hun koffers door Datong zwierven.
Na lang wandelen vonden we eindelijk een hotel waar nog licht brandde. Het was een chique hotel, dat ook een of andere club behuisde. Ze hadden nog kamers vrij voor een heel schappelijke prijs, dus we waren enorm opgelucht. Terwijl ik aan het inchecken was, moest mijn nicht naar het toilet en ze werd naar de eerste verdieping verwezen. Toen ze terugkwam zei ze: “Er zitten hier op de eerste verdieping een paar schaars geklede meisjes in de gang.” Aangezien ik zag dat je ook kamers voor een paar uur kon krijgen, hadden we meteen een vermoeden om wat voor ‘club’ het hier ging. Omdat het zo laat was, besloten we toch te blijven en daar hebben we geen spijt van gehad. We zaten op de hoogste verdieping in hele mooie kamers, waar geen meisjes op de gang te bespeuren waren. Wat er op de eerste verdieping gaande was, kon mij eerlijk gezegd niet zoveel schelen.

Tot zover het relaas van een bewogen aankomst in Datong. Gelukkig waren de bezienswaardigheden in de stad meer dan de moeite waard en hebben we er uiteindelijk nog een goed verblijf gehad.

06-08-2010 om 17:50 geschreven door Tessa  

Het is onze voorlaatste dag in China en ik heb eindelijk tijd om te bloggen over onze reis. Het gaat over dingen die ondertussen een maand geleden gebeurd zijn, dus ik ga moeite moeten doen om het me allemaal juist te herinneren.

Zoals gewoonlijk was ik weer veel te vroeg op het vliegveld om Yannick en Eline op te halen. Ik heb ondertussen wel geleerd me niet zo zenuwachtig te maken en rustig te blijven zitten tot de vlucht als ‘arrived’ staat aangeduid. Als je dan gaat staan wachten, duurt het ook nog makkelijk drie kwartier voor ze effectief buiten komen. Ik was natuurlijk super blij om mijn broer en nichtje terug te zien. Vreemd genoeg hadden we geen van allen het gevoel dat we elkaar een jaar niet gezien hadden. Het had even goed een week of een maand geleden kunnen zijn. Lang leve het internet, dat ons toelaat om ondanks de afstand toch in contact te blijven tijdens het jaar.
Zodra we geïnstalleerd waren in het hotel, besloten we om de buurt al even te gaan verkennen. We zaten in een hotel in de buurt van de Verboden Stad en vlakbij de Wangfujing, de bekendste winkelstraat van Beijing. Stel je gewoon de Meir in het groot voor (of de Bondgenotenlaan, om het niet te Antwerps te maken). Toen we buitenkwamen, begon het lichtjes te druppelen, wat we wel aangenaam vonden als verfrissing. Binnen het kwartier waren die paar druppels echter uitgegroeid tot een volwaardige regenbui, waardoor we ons samen met de rest van de window shoppers genoodzaakt zagen onze toevlucht te zoeken in een winkel. Na een half uur waren we wel uitgekeken op de hoeden die daar verkocht werden, dus besloten we gewoon te rennen naar het dichtstbijzijnde restaurant, voor Yannick en Elines eerste Chinese maaltijd. Dat bleek een veel te dure hotpot te worden, die zij nog best goedkoop vonden. Ik zei toen al dat ze dat na drie weken zeker ook erg duur zouden vinden, waarop onze Yannick: “Zeg Tes, gij bent hier ook wel wa te gierig geworden ze”, of toch iets in die aard. Ongeveer twee weken daarna wilde ik Japans gaan eten voor 29 yuan per gerecht, maar dat vond hij te duur, zo zie je maar weer. Toen de bui na onze maaltijd nog steeds niet over was, zat er niets anders op dat naar het hotel terug te wandelen, want alle taxi's waren bezet. Alle Chinezen waren natuurlijk goed voorzien met regenjassen en paraplu's en je zag ze denken: "Gekke buitenlanders die daar in hun zomerkleren door de regen hossen". Compeet verzopen kwamen we aan bij ons hotel, een mooi begin van de vakantie.

Op onze tweede dag in Beijing had ik een bezoek aan het Tiananmen plein en de Verboden Stad gepland, maar omdat het weer echt te slecht was, besloten we de Verboden Stad te vervangen door de tempel van de hemel. Het is vreemd, ik had me net drie weken kapot gezweet in China en iedereen thuis laten weten dat ze vooral geen warme kledij mee moesten nemen, en ongeveer twee uur na aankomst van mijn broer en mijn nicht begint het hier te regenen dat het giet. Jammer, want het park rond de tempel van de hemel was bijna volledig verlaten, terwijl daar normaal gezien verschillende koren aan het repeteren zijn. De volgende dag was dan toch de Verbode Stad aan de beurt, waar duidelijk bleek dat de zomer in China toch de drukste toeristische periode is. Toen ik daar met moeke en papa was, waren er niet zoveel bezoekers, maar nu kon je over de koppen lopen. Yannick en Eline waren behoorlijk onder de indruk van het oude paleis en terecht, want ik vond het ook nog steeds de moeite. Ik ga er allemaal wat sneller overheen nu, omdat ik al deze plaatsen al eens eerder bezocht heb. Niet dat ik dat verveldend vond, want het zou maar erg zijn om te zeggen: “De Verboden Stad heb ik al eens gezien, daar wil ik niet meer naartoe hoor”. Verder hebben we uiteraard het Olympisch dorp nog eens bezocht. Vlakbij ons hotel was ’s avonds een markt met eetkraampjes, waar je allerlei exotische toestanden kan eten. Yannick was meteen enthousiast om iets te proberen en uiteindelijk hebben we ons laten verleiden tot het proeven van kleine gefrituurde schorpioenen. Die beestjes leven nog terwijl ze op het stokje geprikt zijn, wat zielig zou zijn, mochten we het hier niet over schorpioenen hebben. Ze worden in hun geheel gefrituurd, wat betekent dat je ze met pootjes en angel opeet. Je moet je er even overheen zetten, maar Yannick en ik hebben er toch elk twee gegeten. Ze worden zo stevig gekruid dat je in feite enkel iets knapperigs met een zoute smaak proeft, niet zo erg dus. Er kwamen verschillende buitenlanders langs die ons vroegen hoe het smaake. Een Engelsman was heel stoer aan het doen, maar toen we hem aanboden er ook eentje te proberen, geraakte hij niet verder dan een klein pootje, tsss. Alweer een rariteit die aan mijn lijstje van ‘dingen die ik gegeten heb’ kan worden toegevoegd.

Een andere manier waarop je kan merken dat er in de zomer veel gereisd wordt, is de beschikbaarheid van treintickets. Ik heb daar tijdens het jaar bijna nooit problemen mee gehad, zelfs niet tijdens de vakantie rond Chinees Nieuwjaar. De voorbije maand hebben we echter herhaaldelijk onze reisplannen moeten aanpassen omdat we geen treintickets vonden voor de dag waarop we graag wilden vertrekken. De eerste keer was al meteen voor onze treinrit van Beijing naar Datong. Oorspronkelijk wilden we ’s ochtends vertrekken en tegen de middag aankomen, maar we konden enkel nog ’s avonds vertrekken, waardoor we een dag verloren. Die dag hebben we ingevuld door nog een bezoekje te brengen aan de lamatempel, een tempel die ik zelf nog niet bezocht had. Blijkbaar stond daar het grootste boeddhabeeld ter wereld dat uit één stuk hout gesneden is, zeer indrukwekkend. Na dat tempelbezoek moesten we ons terughaasten naar het hotel, want ik wou zeker niet te laat in het station zijn. Aan die eerste treinrit hangt nog een heel verhaal vast, maar dat vertel ik morgen wel.

Nu ga ik verder genieten van de rust op het binnenplein van ons hostel. Eline zit tegenover mij te studeren (dat wil ik maar even melden aan mijn nonkel en tante) en onze Yannick, die zich al heel wat beter voelt, doet een middagdutje. Werkelijk een hectische vakantie hier in Beijing.

01-08-2010 om 10:24 geschreven door Tessa  

Ik zit momenteel met Yannick en Eline op de luchthaven in Peking. Het is donderdag 29 juli, half tien ’s ochtends. Wij hadden negen uur geleden op een vliegtuig richting België moeten zitten.

Ik had op dit moment graag thuis gezeten en geblogd over hoe leuk de voorbije drie weken waren, want dat waren ze, maar het heeft niet mogen zijn. Na onze laatste dag in China, waarop we de Chinese muur nog bezocht hebben, kwamen we terug in ons hotel, waar we nog even douchten op de kamer van een Duits meisje dat we op de bus hadden leren kennen. Daarna gingen we iets eten en vertrokken op ons gemak naar de luchthaven. We dachten dat onze vlucht om één uur ’s nachts vertrok (waarom weet ik niet, ik had de tickets niet, iemand had dat gezegd en dat was blijven hangen, we hebben voor het eten de tickets zelfs nog nagekeken). Iets voor elf uur kwamen we op de luchthaven aan, waar we op het bord zagen dat onze vlucht al om half een vertrok. We waren even in de war, maar maakten ons geen zorgen, we waren immers nog steeds anderhalf uur op voorhand daar. Toen ik ons echter wilde inchecken bij de balie van Egypt Air zei de steward heel droog: “Er zijn geen stoelen meer.” Ik heel verbaasd: “Dat is niet mogelijk, want wij hebben gereserveerd.” Hij antwoordde: “We hebben jullie stoelen aan andere mensen verkocht.” Wij zeiden dat dat niet zomaar mocht en dat ze dan maar een oplossing moesten zoeken om ons alsnog op de vlucht te krijgen, aangezien daar nog voldoende tijd voor was. De steward zei dat we ons daarvoor tot de manager moesten richten en bleef zo’n beetje voor zich uit staan kijken. Ik zei dat hij dan de manager maar moest roepen, waarop we het antwoord kregen: “Die is al vertrokken.” Eline was ondertussen al in tranen en ik moest mezelf serieus inhouden om niet ook te beginnen wenen. Tegen die mensen roepen hielp niet, ze negeerden ons straal en begonnen wat papieren te ordenen. We zijn dan naar de algemene infobalie gegaan, waar gelukkig een heel vriendelijk meisje zat dat ons helemaal gelijk gaf en meteen begon te bellen. Zij zei dat we opnieuw naar Egypt Air moesten gaan en gaf ons ook een aantal telefoonnummers waartoe we ons konden richten. Jammer genoeg kon ze verder niets doen, aangezien ze niet voor die maatschappij werkt. Ik ben terug naar de balie van Egypt Air gegaan, ondertussen een uur voor mijn vlucht zou opstijgen en ben van mijn oren beginnen maken. Ik heb geroepen, getierd, gesmeekt om ons te helpen. Het enige wat die man gedaan heeft is een telefoonnummer geven waartoe we ons vanaf negen uur deze morgen konden richten. Verder zei hij telkens: “Wacht even”, waarop hij wat op de computer ging tokkelen of papieren bij elkaar raapte. Ik ben nog nooit in mijn leven zo kwaad geweest, ik heb alles gedaan wat ik kon en het ergste is dat die man daar volledig stoïcijns onder bleef, zelf een ‘sorry’ kon er niet af. Toen hij wilde weglopen ben ik letterlijk voor hem gaan staan, heb hem de weg versperd en gezegd dat hij het recht niet had ons zo achter te laten. Hij heeft mij zo ongeveer aan de kant geduwd en is gewoon doorgelopen. Wij bleven wat verweesd achter, zonder vlucht, zonder hotel en eventjes niet wetend wat we moesten doen. Yannick heeft dan naar moeke gebeld om alles uit te leggen en die zei meteen dat de ze de volgende dag zouden proberen een oplossing te zoeken. We zijn dan maar naar de tourist information balie gegaan, waar ze voor ons een (veel te duur) luchthavenhotel geboekt hebben.

Vandaag zijn we om zes uur opgestaan om zeker op tijd terug op de luchthaven te zijn. Helaas is er niemand van Egypt Air aanwezig, ze hebben enkel vluchten op maandag, woensdag en vrijdag, dus op donderdag is hun kantoor gesloten. We zijn vanaf negen uur naar de infolijn beginnen bellen, maar er neemt voorlopig niemand op.

Ondertussen is het zaterdag en zitten we in een gezellig hostel in Beijing. Maandagavond pas hebben we een vlucht terug naar België.

We zijn donderdag de hele dag naar Egypt Air blijven bellen, waar we van het kastje naar de muur gestuurd werden. Na een aantal telefoontje die tot niets geleid hadden (een paar keer werd de verbinding gewoon verbroken), werd ons verteld dat we ons tot de manager moesten richten. Die was echter niet aanwezig op kantoor en niemand had een idee wanneer hij zou toekomen. Zo kan ik ook een bedrijf runnen. Ik gok dat die man wel de hele dag op kantoor aanwezig was (achteruitgezakt in zijn stoel met zijn benen op zijn bureau, zo stel ik me voor), maar gewoon geen zin had ons telefoontje aan te nemen. In België kwam er gelukkig wel schot in de zaak. Mijn vader, die blijkbaar toch iets meer autoriteit uitstraalt dan ik, was erin geslaagd iemand aan de lijn te krijgen die bruikbare informatie kon verschaffen. Het probleem bleek te zijn dat onze vliegtickets betaald waren met de visakaarten van papa en nonkel Mark, en de houder van de kaart aanwezig moet zijn bij het inchecken. Als dat niet het geval is, moet je kopies van hun paspoorten bij hebben. Dat schijnt vermeld te staan op de site, in kleine lettertjes onderaan de pagina. Kleine lettertjes??? Zo iets moet in koeien van letters vermeld staan! Blijkt dus dat ik de steward op de luchthaven verkeerd begrepen heb. “We hebben jullie tickets verkocht aan andere mensen”, betekent: ‘deze tickets zijn niet aan jullie persoonlijk verkocht, maar wel aan de houders van de visa kaart’. De grote schande is dat niemand mij dat heeft duidelijk gemaakt. Ze hebben ons genegeerd en niet verteld waar het probleem juist lag. Ik spreek Chinees, dus moeilijk zou dat niet geweest zijn. Als ik dat geweten had, had ik nog naar huis kunnen bellen en hadden we in de anderhalf uur tijd die we nog hadden misschien iets kunnen regelen. In de namiddag heeft papa naar het Belgisch consulaat in Beijing gebeld. Daar bleek dat de consul zelf zo vriendelijk was om voor ons met de manager van Egypt Air te willen gaan praten. Dat was geweldig nieuws, want Chinezen zijn heel gevoelig voor autoriteitsfiguren. Toen dat bekend was, was er geen reden voor ons om nog langer op de luchthaven te bijven rondhangen, aangezien er donderdag toch geen vluchten waren. Ik heb dan gezocht naar een hostel en we zitten momenteel in het enige hostel in Beijing waar nog kamer beschikbaar waren. Gelukkig is het hier heel gezellig en ligt het in een leuke buurt.

In de taxi op weg naar Beijing kreeg ik telefoon van de consul. Ze had kunnen regelen dat we drie stoelen kregen op het vliegtuig van maandagavond, mits bijbetaling. Persoonlijk vind ik het schandalig dat we moeten bijbetalen, maar daar is niets aan te doen, aangezien wij legaal in fout waren. Gisterenochtend moesten we om half tien op het kantoor van Egypt Air zijn, waar we met de manager moesten praten en onze nieuwe tickets zouden krijgen. Yannick was ’s nachts ziek geworden (alweer een tegenvaller), dus Eline en ik gingen er met twee naartoe. We waren er om kwart voor negen, kwestie van zeker op tijd te zijn. De kantoren moesten om negen uur opengaan, maar pas om kwart na negen kwam er een meisje de deur openen, waarna de kantoren nog gepoetst moesten worden. Ondertussen hoorden we de telefoon onafgebroken rinkelen. Dat verklaarde in ieder geval waarom wijzelf voor tien uur niemand aan de lijn hadden gekregen. Een per een kwamen de secretaresses binnengesijpeld, maar natuurlijk was de manager om half tien nog nergens te bekennen. We hadden op voorhand afgesproken dat we heel rustig en vriendelijk zouden blijven, dus we hebben geduldig gewacht. Rond kwart na tien kreeg een meisje blijkbaar telefoon dat zij ons maar moest helpen, waarna we eindelijk onze nieuwe tickets kregen. Ik zal het bedrag dat we moesten bijbetalen niet vermelden, maar laat ons het erop houden dat het niet min was. Tel daar de kosten bij van vijf dagen hostel, eten en evt. nog een uitstapje en onze reis is opeens een pak minder low budget geworden.

Ondertussen zijn de gemoederen wat bedaard en hebben we besloten er gewoon het beste van te maken. We zijn niet van plan om nog veel de toerist uit te hangen, maar we gaan ons op ons gemak bezig houden. Ook al berust ik in wat er gebeurd is, de frustratie over de manier waarop we behandeld zijn, blijft wel. We kunnen er niets aan doen, maar via mijn blog kan ik het verhaal toch de wereld in sturen. Ik hoop dat als iemand ergens ter wereld ‘Egypt Air’ googelt, deze pagina verschijnt en die persoon twee keer zal nadenken voor hij bij die maatschappij boekt. Ik heb de volgende dagen normaal gezien wel tijd om nog wat te bloggen, dan kan ik leukere verhalen vertellen over onze reis.

Ik kijk er al naar uit om iedereen in België terug te zien, volgende week dinsdag ben ik er weer, tot dan!

31-07-2010 om 07:32 geschreven door Tessa  

Mocht je van plan zijn deze vakantie naar China te komen: doe vooral geen moeite truien of lange broeken mee te slepen. Ik verlaat elke ochtend fris gewassen mijn hotelkamer en na ongeveer tien minuten zou ik liefst terugkeren om opnieuw te gaan douchen. Ik heb een meisje horen zeggen dat het overdag veertig graden is in Peking. Ik geloof haar.

Ik ben momenteel in Peking. Ik had me misrekend, om een of andere reden dacht ik dat Yannick en Eline vandaag al zouden toekomen. Ze komen pas morgen aan, dus zit ik hier een dagje alleen. Eerst vond ik het stom, maar uiteindelijk komt het niet zo slecht uit. Ik heb besloten om lekker luxueus een kamer voor mij alleen te nemen en een dagje te relaxen. Ik ben gaan brunchen, heb een lange wandeling door de buurt gemaakt en ben naar de kapper geweest. Het moet niet altijd cultureel verantwoord zijn he. Ik heb gisteren vanuit Kunming een vlucht naar Peking genomen. Ik heb nog even overwogen om het met de trein te doen, maar dan zou ik meer dan twee dagen onderweg zijn en dat vond ik toch overdreven. Ik zat op het vliegtuig met twee Israëlieten die in een hotel in de buurt van dat van mij zaten en een snellere manier wisten om daar te geraken dan met de bus, zoals ik vorige keer gedaan heb. Bovendien stonden ze erop minstens een van mijn koffers te dragen, waar ik geen nee op heb gezegd (ook al had ik dat als sterke vrouw natuurlijk best zelf gekund J). 

Kunming vond ik een hele leuke stad. Ze deed mij een beetje aan Nanjing denken in die zin dat er niet heel veel bezienswaardigheden zijn, maar er wel een leuke sfeer hangt. Nanjing zal altijd mijn favoriet blijven, maar in Kunming studeren zou ik ook nog zien zitten. De eerste dag zijn we op goed geluk de stad in getrokken en via het centrum kwamen we als vanzelf uit bij het Cuihai park. Dat is een park rond een groot meer, met veel bruggetjes en gezellige plekjes. Het is bovendien een van de drukst bevolkte parken die ik al gezien heb in China. Misschien kwam het omdat het zondag was, maar de paadjes zagen zwart van het volk. Het Cuihai park blijkt een podium te bieden aan iedereen die vindt dat zijn kunsten het waard zijn om gezien te worden en op verschillende plaatsen verzamelen zich groepjes mensen rond performers die hun zang- of danstalent tentoon spreiden. Er waren muziekgroepen die leuke muziek brachten, maar evengoed heel wat vrouwen van middelbare leeftijd die wild in het rond walsten en blijkbaar dachten dat ze geweldig konden dansen. Ik heb er een paar in volle actie proberen te trekken, maar op foto komt het natuurlijk niet helemaal over. Gelukkig voor hen zijn Chinezen een geweldig dankbaar publiek, dat altijd enthousiast applaudisseert. Enige kleine minpuntje aan het park waren de openbare wc’s. Er was in de verste verte geen ander toilet te bekennen, dus ik had geen andere keus, anders zou ik het wel gelaten hebben. De toiletten werden van elkaar gescheiden door tussenschotjes op schouderhoogte en hadden geen deur. Dat betekent dat je bij het zoeken naar een leeg hokje niet opzij mag kijken als je niemand wil zien zitten. Ik vermoed dat China mij een beetje gehard heeft, want tien maanden geleden had ik nog liever tien kilometer gewandeld op zoek naar een ander toilet dan daar te gaan. Excuses voor de details, maar het hoort nu eenmaal bij de Chinese cultuur, die vrouwen generen zich absoluut niet. Verder niets dan lof over het park. Je kon kleine bootjes en waterfietsen huren bij het meer en in een goede bui dankzij het mooie weer hebben we ons laten verleiden tot een tochtje over het water. Ons motorbootje ging niet bepaald snel, maar ik heb er toch van genoten. Mooi weer, overal muziek en in een bootje op het water zitten, meer heeft een mens niet nodig om een leuke dag te beleven.

De tweede dag hebben we een uitstap gemaakt naar het 石林 shilin letterlijk ‘stenen woud’. Dat is een van de bekendste natuurgebieden in de buurt van Kunming, dat tot het werelderfgoed van de Unesco behoort. Op de plaats van het stenen woud was vroeger een zee die sedimenten heeft achtergelaten, waardoor er heel aparte rotsformaties zijn ontstaan. Het zijn zuilen en wanden van rotsen die grillig uit het landschap omhoog steken. Ik vond het best straf, zeker omdat ik wel besef dat de plaats uniek is, maar ik moet toegeven dat het nieuwe er snel af was. Stenen blijven uiteindelijk maar stenen. Bovendien bleek het een populaire bestemming te zijn voor Chinese reisgroepen, wat betekent dat je vaak moet aanschuiven om door de smalle doorgangen te geraken. We hebben ons best gedaan om een minder drukke route te volgen, zodat we toch een beetje konden doorwandelen. Uiteindelijk hebben we het bij een relatief korte tocht gehouden, waarna we ons in een van de grasvelden aan de rand van de rotsformaties gezet hebben. Het was niet helemaal duidelijk of dat mocht, maar we hebben ons strategisch tussen wat rotsen en bomen gezet, uit het zicht van de wandelpaden. Gras is toch bedoelt om in te liggen?

Op onze laatste volledige dag in Kunming wilden we een kunstenaarscommune bezoeken. In ons hostel hing een lijst met bezienswaardigheden en daar stond een terrein tussen waar allerlei moderne kunst te bezichtigen zou zijn. Dat is eens iets anders dan tempels en we hadden er allebei zin in. Toen we echter met het openbaar vervoer bij de plaats aankwamen die beschreven werd, bleek daar in de verste verte geen moderne kunst te bespeuren. Bovendien had niemand ooit over een kunstenaarsgemeenschap in de buurt gehoord. We zijn toch dapper beginnen zoeken, maar moesten na anderhalf uur toegeven dat ofwel wij, ofwel de lijst in het hostel verkeerd was. Een andere mogelijkheid is dat die kunstenaars zo excentriek zijn dat ze zich verstoppen en niet gevonden willen worden, maar dat lijkt me te ver gezocht. Een beetje teleurgesteld begaven we ons dan maar naar een winkelbuurt die we in het heengaan gepasseerd waren, waar we ons hebben overgegeven aan een kunstvorm die zo ongeveer het tegenovergestelde was van het oorspronkelijke plan: een simpele actiefilm met Tom Cruise en Cameron Diaz. En ik moet toegeven: ik heb me nog geamuseerd ook.

En nu kijk ik dus volop uit naar de aankomst van mij broer en nichtje morgen. Mochten jullie dit nog lezen: ik wens jullie een goede vlucht toe en tot morgen in Peking he!

08-07-2010 om 12:53 geschreven door Tessa  

Zoals gezegd deed Guiyang vooral dienst als uitvalsbasis voor een uitstap naar de 黄果树瀑布 ‘De waterval van de gele vruchten bomen’.

Deze waterval is volgens onze reisgids de grootste van China en zou 79 meter hoog zijn, meteen de grootste waterval die ik in mijn leven gezien heb.

Aangezien we niet de typische toerist willen uithangen en vooral de kosten willen beperken, besloten we alles zelf te zoeken en niet met een groep mee te gaan. We hebben gelukkig een hele goede reisgids mee, waarin beschreven staat welke bussen je moet nemen. En het helpt natuurlijk als je een mondje Chinees praat. Zo kwam het dat we de drie uur durende reis hebben afgelegd in verschillende formaten van gammele bussen. Volgens mij moeten Chinese buschauffeurs niet aan veel eisen voldoen. Als je met je handen bij het stuur kan en met je voeten bij de pedalen ben je gekwalificeerd. Ze razen allemaal over de slechte wegen met hun handen permanent aan de claxon, een dutje onderweg zit er niet in. Ik ben nog altijd een beetje trots op mezelf als we erin geslaagd zijn om uiteindelijk op de goede plaats terecht te komen.

Bij de waterval aangekomen bleek dat je niet een enkel ticketje kon kopen om naar de waterval te gaan kijken, maar dat je een combiticket moest nemen dat ook twee andere scenic spots omvatte. Dat is zo typisch Chinees, als er ergens iets te zien is, zullen ze alle moeite doen om dat zoveel mogelijk uit te buiten. Al kan ik het ze niet helemaal kwalijk nemen als je de leefomstandigheden op het platteland ziet. De eerste stop was een parkje met pauwen dat uitgaf op een kleinere waterval, niet veel bijzonders. Het tweede stuk was leuker, een aangelegde wandeling door een stukje natuur dat veel weghad van een scene uit Jungle Book. Maar het enige dat echt de moeite van de reis waard was, was natuurlijk de waterval. Om erbij te geraken, moest je eerst een hele serie trappen afdalen, terwijl het rommelende geluid van neerstortend water je tegemoet kwam. Zodra je dicht genoeg kwam, hing er overal een fijne, vochtige mist en vlak naast de waterval was het alsof je in een zachte bui terecht gekomen was. Er stonden overal mensen die paraplu’s of regenjassen verkochten om vooral niet nat te worden, maar na een hele dag in de hitte te hebben rondgehost, was het voor ons een welkome verfrissing. Je kon de waterval niet alleen van de voorkant bekijken, je kon er ook achter komen. Dat was nog het leukst van al, je moest wel bereid zijn nat te worden. Zo dicht bij de waterval kreeg je een volledige douche over je heen. Ik vond de hele uitstap zeker de moeite waard, ik ben altijd meer onder de indruk van natuurlijke dingen dan van steden of gebouwen. We waren met een paar verschillende bussen heengekomen en bij het teruggaan zagen we dat er een bus was die rechtstreeks naar Guiyang reed. We dachten het ons gemakkelijk te maken en die bus terug te nemen. Natuurlijk reed die niet helemaal naar Guiyang, maar werden we afgezet bij een busstation een heel eind buiten de stad, vanwaar we onze plan maar moesten trekken. Er waren lijnbussen die naar de stad reden, maar geen enkele had een bestemming die ons bekend voorkwam. We zijn dan maar op goed geluk op een bus gestapt die gelukkig wel de stad inreed. Een mens moet zich behelpen he.

De volgende dag hebben we het oude stadje Qingyan bezocht. Het was op zich een leuk uitstapje, maar ik zou het niet perse aanraden. Het was weer veel te toeristisch uitgebuit, je kan beter een wandeling door de omgeving maken of zo.

Ik vind onszelf soms al behoorlijk avontuurlijk, maar ik heb toch moeten slikken bij het verhaal van de twee Belgen die we in ons hostel ontmoet hebben. Toen ik na het uitchecken in de lobby kwam, zat Sara te praten met een soort Robinson Croesoë type. Een jongen en een meisje, allebei gebruind door de zon, die eruit zagen als marathonlopers: zuiver spieren zonder vet. De jongen had bovendien een baard die duidelijk in geen maanden geknipt was. Het bleken twee Belgen te zijn die helemaal van Europa naar China gefietst waren! Ze waren al elf maanden onderweg en waren onder andere Iran, Pakistan, Nepal en India gepasseerd. Eender welke verhalen ik te vertellen heb, vallen in het niets bij wat zij allemaal al meegemaakt hadden. Als je zo reist, zie je overal het echte leven. Guiyang was voor hen de eerste grote stad in lange tijd. Ze hadden een tent bij en overnachtten soms bij mensen thuis, als ze iemand vonden die gastvrij genoeg was. Na twee dagen fietsen doet mijn kont al zo’n pijn dat ik amper kan zitten, laat staan na elf maanden! Hun eindbestemming was Shanghai en vandaar zouden ze naar huis vliegen. We zijn ’s avonds nog samen gaan eten en het leken echt toffe mensen. Daarmee vergeleken voel ik me dan weer een verwend luxe poppetje.

Zodus moeke en papa: Volgend jaar kom ik nog een jaar in België studeren en dan denk ik dat ik maar eens de wereld rond ga fietsen, wat denk je, goed plan?

05-07-2010 om 16:13 geschreven door Tessa  

Ziehier mijn eerste post-Nanjing blog, geschreven op een terras in Kunming, de tweede stop op onze rondreis. In Guiyang, waar we net vandaan komen, was geen internet beschikbaar, dus zijn we aan het genieten van een surfvoormiddag. Drie dagen zonder internet, dat veroorzaakt afkickverschijnselen hoor!

Het heeft ons natuurlijk flink wat tijd gekost om hier te geraken en we hebben de voorbije dagen heel wat kilometers afgelegd. Op 29 juli, rond drie uur, werden we verwacht ons appartement in Nanjing te verlaten. De huisbaas kwam langs om de waarborg terug te geven en de sleutels in ontvangst te nemen en dat was het dan. Aangezien het appartement niet bepaald proper was toen we erin trokken, hadden we niet al te veel moeite gedaan om te kuisen voor we vertrokken. Onze kleine wraak voor de volledige week die we tussen de emmers en sponzen hebben doorgebracht in het begin van het jaar. Ik weet het, we zijn slechte huurders.

Aangezien de prijs van de vliegtickets rond deze tijd van het jaar nogal tegenvalt, hadden Sara en ik besloten zoveel mogelijk de trein te nemen. Dat hield in dat we om in Guiyang te geraken zesendertig uur op een slaaptrein moesten doorbrengen. We hadden ons goed voorzien met proviand en volledig opgeladen I-pods, want zesendertig uur is làng. Als je een slaaptrein neemt en je kiest voor tweede klas bedden (zoals wij), kan je je best haasten met opstappen. In tweede klas staan er telkens twee stapelbedden met drie bedden naast elkaar. Het onderste bed lijkt het beste, maar het nadeel is dat alle Chinezen op je bed komen zitten, dus het is niet echt rustig. Bovendien zit je daar het dichtst bij het ongedierte, mocht je de pech hebben op een hele vuile trein terecht te komen (wat ons gelukkig nog niet overkomen is). Wij kiezen dus voor het middelste of bovenste bed, wat jammer genoeg wel betekent dat je overdag niet rechtop kunt zitten, aangezien de ruimte tussen twee bedden heel klein is. Per reeks van twee stapelbedden zijn er twee stoeltjes in het gangpad, dus moet je snel zijn om die stoeltjes te bemachtigen, zodat je tenminste kan zitten. Uiteindelijk moet ik zeggen dat de rit enorm is meegevallen, ik had het veel erger verwacht. Om tien uur gaan de lichten in de trein uit, dus heb je niet veel andere opties dan te gaan slapen en zo gaan er meteen tien uur voorbij. Als je het geluk hebt te kunnen slapen natuurlijk. Het Chinese spoorwegpersoneel lijkt altijd moeite te doen een snurkende man of huilende baby in mijn buurt te leggen. Ik was deze keer zo slim geweest een oogmaskertje en oorstopjes mee te nemen, waar ik de tweede nacht echter niet veel aan gehad heb. Ik vond in het donker mijn oorstopjes niet meer, tot ik na een half uur zoeken tot de conclusie kwam dat ze naar beneden gevallen waren en vlak naast het hoofd van de snurkende man lagen. Om erbij te komen zou ik me volledig over die man moeten buigen, wat niet zo’n goed idee leek, dus bye bye nachtrust! Overdag bood het landschap van de provincie Guizhou wat afleiding. Volgens onze reisgids is Guizhou het ‘armenhuis van China’. Voor zover ik kan oordelen klopt dat wel, het is er beduidend armer dan in Jiangsu, waar ik gewoond heb. Ironisch genoeg: hoe armer de streek, hoe mooier het uitzicht. Wanneer je in rijker gebied de trein neemt, passeer je bijna enkel bouwwerven, fabrieken  of autosnelwegen. In Guizhou is geen geld om te bouwen, dus zie je vooral groen, rijstvelden en heuvels. Ik heb nog nooit eerder zo’n landschap gezien. Het lijkt alsof het landschap oorspronkelijk licht glooiend was, waarna er grote brokken rots uit de hemel gevallen zijn die heuvels gevormd hebben. De heuvels zijn onherbergzaam, met begroeiing die ertegenaan geplakt lijkt, heel mooi. Ik voel me ondertussen een ervaren treinreiziger, aangezien we vannacht opnieuw een slaaptrein van tien uur genomen hebben om in Kunming te geraken. Het klinkt echt erger dan het is, met een muziekje en een boek vliegt de tijd zo voorbij.

Guiyang dan, de eerste bestemming op ons traject. We bezochten Guiyang voornamelijk omdat het een goede uitvalbasis is om de grootste waterval van China te bezoeken, waarover morgen meer. De stad zelf stelt niet zoveel voor, hoewel ze toch haar charmes heeft. Guiyang is een typisch geval van vergane glorie. Er loopt een rivier door de stad, waarlangs een mooie promenade gemaakt is, met daarlangs gebouwen waarvan je kan zien dat ze eens heel mooi waren. We hebben een stadswandeling gemaakt die ons langs de schaarse bezienswaardigheden in de stad bracht. Ik vond Guiyang het perfect decor voor zo’n artistieke Aziatische film waarin weinig gesproken wordt. De brandende zon op die oude gebouwen, maar dat zal wel weer aan mij liggen. Ons hotel was ook zo’n geval van ‘in betere tijden…’. De dorm waar we sliepen was ooit een suite, je kon nog zien waar het grote bed gestaan had. Ik stel me voor dat ze die bij gebrek aan gasten dan maar hebben omgevormd tot goedkope dorm voor jonge toeristen. Bovendien was er zoals gezegd geen internet, hypermodern! Ik moet opletten dat ik hier niet te veel als een verwende westerling klink.

Morgen mag je zeker een verslagje verwachten van onze uitstapjes vanuit Guiyang. Er staan ook al twee nieuwe fotoalbums op de site, neem maar eens een kijkje. Ik ga nog een beetje genieten van het goede weer en de rust hier in Kunming.

04-07-2010 om 05:12 geschreven door Tessa  

Er is een tijd van komen en van gaan en de tijd van gaan is nu gekomen.

Een beetje zwaarmoedig, ik weet het, maar het begint meer en meer duidelijk te worden dat het onze laatste dagen zijn. We zijn gisteren eindelijk begonnen met inpakken, dus het appartement wordt stilaan leger en leger en tegelijk toch wanordelijker. Overal staan koffers met spullen om op te sturen en zakken met spullen om weg te smijten. Het is ongelooflijk hoeveel gerief een mens verzamelt op een jaar tijd! Onze buren zijn er in ieder geval blij mee, want er zijn gisteren met regelmatige tussenpozen mensen door onze vuilbak op straat komen snuffelen. Je zou denken dat iedereen voor de nog draagbare kledij of schoenen zou gaan, maar blijkbaar wekken kapotte plastic prullen en boeken het meeste interesse. Het is natuurlijk een beetje zielig dat die mensen in de vuilnisbakken moeten zitten, maar ik vind het wel leuk dat onze spullen toch nog iemand gelukkig maken.

Ik heb een heel dubbel gevoel over ons vertrek. Langs de ene kant mis ik iedereen in België, familie en vrienden, ik wil jullie allemaal heel graag terugzien. Ik kijk ook uit naar het Belgische eten. Bij de gedachte aan videe met frietjes of zelfs ordinairder, knolselder met worst, loopt het water mij in de mond. Na een maand in België ga ik waarschijnlijk het Chinese eten missen, maar de eerste weken wil ik niet te veel rijst op het menu alstublieft. En verder gaat het gewoon wel goed doen om thuis te zijn denk ik. Langs de andere kant is het leven hier in China zo heerlijk relaxed. Zeker nu de lessen gedaan zijn heerst er zo’n niets moet alles mag gevoel. Sara, Katrien en ik gaan een beetje van elkaar moeten afkicken na negen maanden op één appartement gewoond te hebben. Ik ben trots op ons dat we nooit zware ruzie gemaakt hebben. Er zijn natuurlijk wel eens kleine ergernissen geweest, maar uiteindelijk komen we nog even goed overeen als een jaar geleden. Waar ik het meest mee inzit zijn alle vrienden die we achterlaten. Van sommigen hebben we al afscheid genomen, anderen zullen we in de komende twee dagen voor de laatste keer zien. Met de Europeanen gaan we nog afspreken (dat is toch het plan), maar voor anderen zal het hoogst waarschijnlijk ‘tot nooit meer’ zijn. We zullen allemaal wel vrienden worden op facebook, maar na een paar maanden vermindert het contact tot we elkaar niet meer spreken. Het is jammer, maar zo gaat dat nu eenmaal.

Daar komt bij dat er zelfs in Nanjing blijkbaar nog plekjes zijn die we nog niet gezien hebben. Ik ben eergisteren met Romain naar een meer geweest om te zwemmen. We hadden ervan gehoord via vrienden en ik was verbaasd, want het is niets voor Chinezen om te zwemmen. Het merendeel van de bevolking kan niet eens zwemmen. Bovendien ging ik ervan uit dat de meren in China sowieso te vervuild zijn om in te zwemmen. We waren dus verbaasd toen we aankwamen bij wat vroeger een waterreservoir was, heel proper, rustig en midden in een bos met een berg op de achtergrond, perfecte feng shui dus. Zo’n plek zou bij ons overspoeld worden door toeristen, maar hoewel er redelijk wat volk was, waren het bijna uitsluitend oudere mensen die baantjes aan het trekken waren. De meesten hadden een volledige uitrusting met badmuts en zwembril en vreemd genoeg een tonnetje of vat dat ze met een koord aan hun middel of been hadden vastgemaakt. Ik vermoed dat die dingen dienst moesten doen als zwemband voor het geval ze midden in het meer plots te moe werden. Aan de rand zat ergens een man oude Chinese liederen te zingen, heel pittoresk allemaal. We hebben ongeveer twee uur gezwommen en ondanks het feit dat we de enige twee buitenlanders daar waren, werden we toch met rust gelaten. Ik kan niet geloven dat we die plek niet eerder ontdekt hebben. Zo zie je maar weer, zelfs na een jaar hebben we nog niet alles gezien.

Overmorgen vertrekken we op reis. Ik maak me op voor een zesendertig uur durende treinrit naar Guiyang. Niet echt een aangenaam vooruitzicht, maar het is gewoon even doorbijten en het zal het waard zijn. De foto’s die ik al gezien heb van Guiyang en Kunming zijn zeer de moeite. Ik ga er nog een maand van genieten en daarna ga ik ervan genieten terug in België te zijn. Ik heb het besluit genomen toch maar mijn laptop mee te sleuren op reis, dus ik hoop nog af en toe een update te kunnen posten op mijn blog, al kan ik niets beloven. Als het internet in de hostels het toelaat, ga ik ook nog foto’s uploaden, dus hou de site maar in de gaten.

En nu zeg ik Nanjing vaarwel, ik heb er nooit spijt van gehad dat ik gekomen ben.   

27-06-2010 om 07:10 geschreven door Tessa  

De tien laatste dagen in Nanjing zijn ingegaan. De tien allerlaatste dagen in de stad waar ik bijna een jaar gewoond heb.

Laat ik eerst beginnen iedereen te bedanken die mij een verjaardagskaartje gestuurd heeft. Mijn ouders hebben blijkbaar een actie op touw gezet en iedereen gevraagd mij een kaartje te sturen en ik heb er veeel aangekregen. Een maand na datum dus een bedankje, aangezien ik in tussentijd geen blog meer geschreven heb.

Het schooljaar zit er al op, we hebben vorige week onze laatste lessen gehad. Morgen en overmorgen nog een examen afleggen en dan krijgen we een mooi attest dat bevestigt dat we een jaar aan Nanjing Normal University gestudeerd hebben. Ik heb dus de voorbije dagen wat geleerd, maar absoluut niet hard in vergelijking met wat de Belgische studenten net doorstaan hebben. Ik wens iedereen succes met zijn uitslag! Voor ons maakt het niet zo veel meer uit. Ons attest krijgen we sowieso en we zijn misschien zelfs te vroeg weg om onze uitslag nog te weten te komen. Dat moet we morgen allemaal gaan regelen. Gisteren hebben Katrien, Julie en ik het HSK afgelegd, een algemeen examen om je Chinese niveau te testen. Iedereen mag zich daarvoor inschrijven en hét streefdoel voor studenten van ons jaar is acht halen op het examen. Het bezorgt de Koreanen onder de buitenlandse studenten slapeloze nachten. Lekker vroeg op zondagochtend trokken we met ons potlood in de aanslag naar het examengebouw, waar blijkbaar net een buslading Indiërs gedropt was. Ik heb nog nooit zoveel kleurrijke sari’s bij elkaar gezien. De test werd afgenomen in lokalen met kleine tafeltjes met tussenschotjes, waardoor de kamer onderverdeeld was in verschillende hokjes. Voor we binnenmochten, moesten we om een of andere reden blauwe plastic zakjes over onze schoenen doen. In de huidige hitte van Nanjing (35 graden en meer) staat dat garant voor een drie uur durende voeten-sauna. Er was een vrouw die iedereen plaatsen toekende. Het viel ons al op dat er telkens een Indiër tussen twee personen van een andere nationaliteit gezet werd. Zodra die leerkracht haar rug gedraaid had, begonnen die Indiërs van plaats te veranderen, wat tot scheldpartijen van de vrouw leidde, die hen telkens met veel geroep naar hun oorspronkelijke plaats terugbracht. Voor de test begon kwam ze discreet tegen een aantal mensen die naar Indiërs zaten (waaronder ikzelf) zeggen dat we moesten opletten, want dat het beruchte afkijkers zijn. Ik vond het een beetje grof van haar, tot de test begon. De jongen die naast mij zat, ging letterlijk een meter achteruit hangen om langs het tussenschot te kunnen kijken om mijn antwoorden te kopiëren. Als ik schreef, schreef hij en anders niet. Julie zat voor mij tussen twee Indische meisjes die achter haar rug aan het overleggen waren en elkaars papieren doorgaven. Dat is behoorlijk irritant als je je probeert te concentreren op een examen. Tijdens de leesproef heb ik mij zo gezet met de opgaven over mijn antwoordenblad dat het onmogelijk was om nog af te kijken. De jongen naast mij heeft dan ook een half uur met zijn armen over elkaar zitten wachten. Wie komt er nu naar een examen als je echt niets weet? Het is dan ook nog eens behoorlijk duur om aan het HSK deel te nemen, ik snap er niets van. Mij is het in ieder geval al iets beter afgegaan dan vorig jaar, het is wachten op de resultaten.

Verder was het dit weekend Sara’s verjaardag. Ze verjaarde op zaterdag, dus vrijdag hebben we een feestje gegeven op ons appartement. Anne-Sophie was nog een keer uit Hefei gekomen om mee te vieren. Het is de laatste keer dat we elkaar gezien hebben in China, de volgende keer zal weer gewoon in België zijn. We hebben eerst iets gedronken op ons appartement en daarna zijn we uitgegaan naar onze favoriete club. Sara kent via haar vriend de manager en ze kreeg geregeld dat we een tafel en gratis drank kregen. Het zijn de laatste dagen dat we kunnen profiteren van de voordelen van het buitenlander-zijn. Binnenkort verbaasd niemand zich meer over onze prachtige witte huid. Het was in ieder geval nog super leuk, een van de laatste Nanjing feestjes!

Van zaterdag op zondag is Karo ook nog eens naar Nanjing gekomen, het appartement zat vol dit weekend. Dit was de laatste keer in lange tijd dat ik haar gezien heb, ze gaat binnenkort terug naar Duitsland. Gelukkig hebben we al afgesproken om allemaal eind augustus naar Amsterdam te gaan. We zijn geen speciale dingen gaan doen. Anne-Sophie en Julie wilden een nieuwe gsm en Karo is een pruik gaan kopen (ze verkopen hier overal goedkope pruiken). Het is gewoonweg te warm om grote activiteiten te houden. Buiten wandelen voelt alsof je langs de rand van een subtropisch zwembad loopt: je bent niet in het water, maar wordt wel nat van de damp. De airco in mijn kamer werkt af en toe wanneer hij goesting heeft en gecombineerd met de grote ramen zorgt dat voor een klimaat waar je bananenplanten in kan kweken. Maar ik wil niet klagen over ons appartementje. Het zijn tenslotte de laatste dagen die we erin doorbrengen, dus we kunnen er maar beter van genieten. Vanaf woensdag moet ik beginnen gerief naar huis op te sturen. Het is niet normaal hoeveel spullen je verzamelt op een jaar tijd! De plannen voor onze reis in juli zijn rond: ik ga eerst een week met Sara naar Kunming en Guiyang en daarna vlieg ik helemaal naar Peking, vanwaar ik met Yannick en Eline (broer en nicht) een rondreis maak naar respectievelijk Datong, Xi’an, Chengdu, Jiuzhaigou, Emeishan en uiteindelijk weer terug naar Peking. Grote plannen dus en ik zie er echt naar uit om te vertrekken.

Maar eerst toch even die examens afleggen. Tot binnenkort voor mogelijk mijn laatste blog van het jaar (of toch tenminste de laatste vanuit Nanjing).

21-06-2010 om 16:00 geschreven door Tessa