Shaloom!! (geleerd van de ontelbare Israëlieten)
Het Titicacameer was, zoals ik al zei, magisch mooi... Het is 8340 km² groot en 3800m hoog. In Puno hebben we de boot genomen om het Peruaanse deel van het Titicacameer beter te leren kennen. Onze gids was een echte moppentapper en we konden het erg goed vinden met de rest van de groep toeristen die met ons meeging. Eerst bezochten we Los Uros, een volk die zelf zijn drijvende eilanden op dit meer maakt. Ze legden ons uit hoe we zo´n eiland van riet kunnen maken, wat erg handig is, want ik denk er serieus over na om er mij ook te gaan vestigen;). Erg indrukwekkend deze eilandjes... Na een tocht gemaakt te hebben in een van hun zelfgemaakte rieten bootjes, gingen we verder naar het eiland Amantani, dit keer eentje zonder handen gemaakt, een natuurlijk dus. De natuur was er prachtig en we wandelden met zware ademhaling tot helemaal bovenaan het eiland, waar we een fantastisch uitzicht hadden. Het meer is van zo´n helder blauw, dat je je ogen er niet af kunt houden. We zagen hoe de dag in de nacht overging, en hoe de hemel betoverd werd door een aantal sterren waarvan ik niet wist dat het bestond. Nooit zag ik zo een magische sterrenhemel (dit komt grotendeels omdat er geen electriciteit en dus geen licht was op het eiland)! Ik ben hier echt elke dag meer en meer onder de indruk van de wonderen van de natuur, waar de mooiste creatie van de mens nog geen minibeetje aan kan tippen. We verbleven daar in gastgezinnen, waar ik me wel niet zo goed bij voelde. Deze mensen leven hier zo in rust en hebben hun eigen onaangeraakte cultuur. Vele van hen zijn nog nooit af dit eiland geweest, en voor hen is het dus hun wereld. Dan komen er plots elke week onbekenden een nacht in hun huis doorbrengen en beginnen ze te beseffen hoe het ook anders kan. Ik voelde me een beetje en indringer en weet zeker dat ze onvoldoende betaald worden. ´s Avonds vond er dan ook een geforceerd "typisch" feest plaats... Het was wel grappig dat we hun antieke kledij is mochten aantrekken en de ongemakkelijkheid ervan zelf konden ervaren. Toerisme geeft me altijd een dubbel gevoel. Ik bedoel, ik wil zelf graag al deze dingen zien en het is een goede inkomstenbron voor deze mensen. Maar het maakt ook zoveel kapot, zoals deze prachtige autentieke culturen die niet meer lang zullen overleven. Er is nu al een leegloop van de eilanden bezig... De volgende dag gingen we naar het eiland Taquile, waar de mensen weer heel andere kledij en gewoonten hebben. De natuur was weer eens muy bonita en we maakten een rustgevende wandeling over het eiland. De lucht op deze eilanden is nog zo zuiver, er rijdt immers geen enkel voertuig rond. Er is ook geen tv, computer of telefoon te vinden; waarom zouden ze deze dingen ook nodig hebben? Het is er zo rustig, je hoort enkel het lawaai van voetballende kinderen. Ik genoot er erg van. Terug aangekomen in Puno wachtte Gabi op mij en moest ik jammer genoeg afscheid nemen van mi amiga Steffi, die een fantastisch reismaatje was en waar ik al zoveel mee heb meegemaakt. Gelukkig woont deze loca in Belgica en is het dus maar een erg kort afscheid!
De volgende dag ben ik dan met Gabi de grens overgestoken naar de andere kant van het reusachtige meer: Copa Cobana. Dit is een erg schattig stadje aan de rand van het Titicacameer en onze eerst indruk van Bolivia was; BARRATO! (=goedkoop) We overnachtten in een hospedaje van 10 bolivianos ( iets meer dan 1 Amerikaanse dollar!). Na een goede nachtrust maakten we een prachtige wandeling van bijna vier uur tot helemaal aan het noorden, die erg vermoeiend was door de hoogte, maar erg de moeite waard. We voelden ons echt helemaal alleen in de wilde natuur en passeerden enkele kleine dorpjes zonder 1 toerist te zien. Aan het einde vonden we dan een meneertje met zijn motorbootje die ons naar Isla del Sol bracht. Daar zat ik dus weer op een eiland in hetzelfde meer, maar in een ander land. Het was er erg mooi en we wandelden een uurtje tot we in het dorpje waren. Hier was echter wel licht, een telefoon en zelf 1 internetcafé, helemaal bovenaan het eiland, te vinden!
We keerden terug de volgende ochtend met een grotere veerboot, bomvol toeristen. In Copa Cobana namen we dan de bus naar La Paz, een enorme en mooie stad, waar Copa Cobana wel een miljoen keer in past. Het eerste zicht dat we kregen van de stad, was erg indrukwekkend. De ontelbare huisjes waren helemaal tot bovenaann op de bergen gebouwd! We leerden meteen twee meisjes en een jongen van Israël kennen, waar we super goed mee overeen kwamen en een nachtje mee uit zijn geweest. In La Paz zat het vol met toeristen uit Israël, die blijkbaar allemaal na hun militaire service gaan reizen. Nog nooit in mijn leven een Israëliet gezien en hier in Zuid-Amerik zie ik er wel duizend. Niet dat dat een probleem is, het zijn zalige mensen! Het was een superleuke avond met een dik feest en lekkere coctails! Onze tweede dag in La Paz liepen we rond over wel duizenden markten. Er is zoveel te zien in deze levendige stad, je verveelt er je geen seconde! Die avond namen we dan de bus naar Uyuni, waar we om 6 uur aankwamen in een koude waarvan ik niet meer wist dat ze bestond. Brrr ik dacht echt dat ik het niet zou overleven. Met het zonnetje dat opkwam was het gelukkig een pak beter en vertrokken we vol goede moed naar de Salar de Uyuni. We gingen met een jeep samen met 5 andere toeristen (3 bolivianen, 1 spanjaard en 1 colombiaan), en een erg lieve gids die tegelijk onze chauffeur was.
De Salar de Uyuni was tot hier toe het onwerkelijkste wat ik al van natuur heb gezien. We kwamen terecht in een immense vlakte van zout, jawel beste mensen; ZOUT! Ongelooflijk was het, het leek wel sneeuw. In de verte zag je ook echt bergen met besneeuwde toppen, wat een enorm gek effect gaf. Vroeger waren het twee enorme meren, die vreemd genoeg helemaal opgedroogd zijn. In het regenseizoen vult deze vlakte zich echter wel nog tot 10 cm met water. Gek! We bezochten een klein "eiland" dat helemaal volstond met reusachtige cactussen. Ik kon er echt niet van over, hoe surreël was dit allemaal wel niet. We zagen een mooie zonsondergang en brachten de nacht door in een hospedaje van zout gemaakt! De volgende dag stonden ons echter nog veel andere gekheden van de natuur te wachten. We zagen schitterende meren, uitgestrekte woestijnen, flamengo´s, een rots in de vorm van een boom, bergen, vlakten bezaaid met reusachtige rotsblokken en als eindpunt kwamen we aan een rood meer. We zagen magische en ongelooflijke landschappen die dag! Jammer genoeg was het echt onuitstaanbaar koud en kropen we maar lekker vroeg tussen de dekens. Drie van onze kamergenoten (uit onze groep) hadden het echter in hun hoofd gehaald om een fles rum met drie op te drinken. Het gevolg was dat ik de hele nacht geen oog dicht deed van het geluid van overgeven in de wc en dan nog eens van het oorverdovende gesnurk van de colombiaan. Wat een nacht... en dan moesten we om 4 uur ´smorgens al uit de veren, jeuj! Ik bevroor letterlijk... We reden door de donkere nacht hoger en hoger tot we aan 5000m zaten en ik serieuze buikpijn had. De landschappen bleven echter erg indrukwekkend en we zagen geisers en warmwaterbronnen. Het laatste punt was het groene meer, waar je de schitterende weerspiegeling van de bergen in zag. Allemaal erg onder de indruk, en sommigen van ons met een serieuze kater, vertrokken we terug naar Uyuni. Het waren drie onvergetelijke dagen. Spijtig genoeg moest ik dan afscheid nemen van Gabi, die verder door Bolivia zou trekken en ik keerde terug naar La Paz. Het was een fantastische tijd met haar en hopelijk zie ik haar snel weer! Lang was ik echter niet alleen, want ik leerde direct 2 super toffe kerels kennen uit Israël (again...), waar ik een onvergetelijk dag mee heb gehad. Tot in de vroege uurtjes hebben we gelachen , gepraat en muziek geluisterd. Weer mensen die ik niet snel zal vergeten!
Met pijn in het hart vertrok ik dan de volgende morgen uit deze geweldige stad naar Lima. Een busrit van 26 uur, echt gek, het leek niet eens zo lang!
En hier zit ik dan... in de stad waar alles begon en waar mijn onvergetelijke ervaring zal eindigen. Ik voel me erg raar en heb oneindig veel gevoelens tegelijk. Morgennacht heb ik mijn vlucht naar België, dat zo ver weg lijkt. Ik kan het niet geloven. Ik ben een beetje zenuwachtig, een beetje bang, een beetje blij en een beetje verdrietig. Maar wat overheerst is het gevoel van geluk dat ik dit alles heb mogen meemaken. Ik heb gezien, bewonderd, geluisterd naar zoveel verschillende verhalen, genoten, verschoten van de schoonheid, gehuild, gelachen, kwaad geworden, aanvaard en ben uiteindelijk de persoon geworden die ik al was, maar nog niet gevonden had. Het was maravillosa. EN ik kom zeker terug!
Tot binnen een paar dagen amigos.
Amor y Paz x
