Het is nu zaterdagavond(voor jullie nacht) en ik ben uitgeput van een lange, grave dag . De vorige keer was ik juist aan het vertellen dat ik in het collegio Santa Monica, van mijn gastmoeder, kennis had gemaakt met Ricardo. Mi hermano Ricardo is een gezette jongen van 18, hij lijkt ouder, en hij is net als de andere familieleden erg vriendelijk. Zijn Frans is vrij goed want hij is leeraar Frans in het schooltje, dus met hem heb ik al het meest gepraat. Hoewel ik hem ga vragen om vanaf volgende week enkel Spaans te spreken, dan leer ik beter! Ik maakte ook kennis met een andere toffe lerares, die me al meteen enthousiast meenam naar haar klasje ( 8 leerlingen van 14 en 15). Ik moest vragen van hen beantwoorden in het Frans, zodat ze hun Frans konden oefenen. Zo grappig, ik voelde me een leerkracht Frans haha! Het schooltje is denk ik voor vrij welgestelde kinderen en het telt 15 klaslokalen. Het is er een toffe sfeer, er wordt veel gelachen in de klas en de lessen duren niet zo lang.
Vandaag zijn we met los niños ( van 6 tot 10, een stuk of tien kinderen) naar Chiclayo geweest. Chiclayo is groter als Piura en het was mooi meegenomen voor mij om ook al een stuk van deze stad te bekijken. We zijn naar twee musea´s van de Inca´s gaan kijken, we zijn even naar het centrum geweest en ook naar la playa. Het strand vond ik het leukste, iedereen was er druk bezig met de visvangst en ik vind hun rieten, pumtige visbootjes geweldig. Het was wel best koud, Chiclayo is zowizo frisser dan Piura.
Ik heb ook al mi abuellos(grootouders) ontmoet. Als ik het goed heb begrepen gaan we elke dag bij hen eten, maar dat vind ik zeker niet erg. De grootvader is immers een fantastische man, zeer verstandig, vriendelijk, geintresseerd en geduldig. Ze hebben al veel gereisd door Europa en zijn dus ook erg ruimdenkend. Daarjuist zijn Julia( een duits meisje dat hier al twee maaanden verblijft en ook in mijn gastgezin heeft gezeten) en haar hermana Wendy, twee vrolijke en toffe meisjes. Vooral aan Julia heb ik natuurlijk veel, zij spreekt engels en ik heb eindelijk is goed met iemand kunnen praten, da deed echt goed om mijn geratel nog eens boven te halen haha:). Haar Spaans is nu al echt goed, dus ik heb hoop! (zij kon oook geen woord in het begin). Ze feest ook graag enzo, echt iemand da een goede vriendin van mij zou kunnen zijn. Ik denk wel dat ik nog vaak met haar en Hilary( een meisje uit Hawaï dat ik nog niet heb ontmoet, maar graag wil ontmoeten) op stap zal gaan!
Ik heb al foto´s op mijn space van msn gezet van mijn eerste dag in Lima en van vandaag in Chiclayo, van Piura komt zeker nog! Ik ga proberen een site ofzo te maken voor foto´s, maar voorlopig is het dus mijn space. Ik hoop dat ik snel eens van iemand iets hoor, want ik heb nog van niemand iets gehoord en ik wil graag weten hoe het met iedereen gaat enzo!
Ik ben veilig aangekomen ( het is 18.37u.) en ik zit nu in Piura! Het is hier ongelooflijk, ik kan echt nietgeloven wat mij allemaal overkomt. Ik wou dat jullie dit allemaal konden zien en deze mensen konden ontmoeten...
Woensdag vertrok ik dan eindelijk, na een lang afscheid van al mijn liefste schatten. De vliegreis is goed verlopen, maar duurde zo oneindig lang! Gelukkig was Janne bij mij, een tof meisje van 19 dat ook met AFS naar Peru ging. De eerste vlucht duurde negen uur en dan landde we in Atlanta. Mijn drie duur in de V.S. bestonden vooral uit controle haha. Ze zijn daar blijkbaar paranoïa ofzo: "The apple is not aloud!" Vingerafdrukken, schoenen uit,... echt grappig! Maar alles verliep goed en we hebben nog even een Duits meisje leren kennen die juist terug kwam van 3 maanden Peru. Zij had het schitteren gehad, dus dat was weer een duwtje in de rug! Onze volgende vlucht was weer een lange 6 uur stilzitten. UIteindelijk kwamen we uitgeput rond middernacht L.T. aan in Lima. Patti, een vrijwilliger van AFS kwam ons afhalen en begon al direct vanalles in het Spaans te brabbelen. Janne was al weer de redding met haar jaar Spaanse studie achter de rug. De taxi bracht ons naar een oud klooster waar ik en Janne een kamertje voor twee kregen.
De volgende dag zagen we de andere deelnemers van AFS, die ik allemaal al kende van het wegwijsweekend, en de andere Peruaanse vrijwilligers en werkers voor AFS. Deze dag bestond uit een oriëntatie met uitleg over hun land, over het programma en allerlei nuttige tips. Guan is denk ik de baas van AFS in Peru, hij kon goed Engels en hij legde ons het meeste uit, het is een toffe meneer! Het was een leuke dag en ik amuseerde me goed. De Peruaanse vrijwilligers waren erg vriendelijk en het eten was lekker! Je moet wel niet denken dat het goed weer was, het was eerlijk gezegd grijs en koud. Mijn indruk van Lima was niet denderend, wat ik heb gezien van deze stad is vuile wegen en gestoord verkeer .
Om 19.45 u. vertrokken ik en Florian (Piura) en Janne en Bart(Chiclayo) samen met Patti(Piura) naar het busstation. Na een helse rit (neem die helse maar letterlijk, ik ben blij dat ik er levend ben uitgeraakt, haha) kwamen we aan in het busstation. Deze busrit was nog erger dan de vliegreis. Voor de twee die naar Chiclayo gingen was het minstens tien uur rijden en voor ons maar liefst 14 uur!!! Gelukkig heb ik wel wat kunnen slapen dankzij de touristil. In Chiclayo zag het er ook nog grijs uit, maar hoe meer we naar het noorden reden, hoe blauwer het werd. Je kan je niet voorstellen wat ik onderweg allemaal heb gezien. We reden bijna heel de tijd langs woestijn, met soms groene stukken van lage vegetatie. Soms reden we langs lange sloppenwijken ( je probeert niet te geloven dat daar mensen in wonen maar je ziet het met je eigen ogen), maar soms reden we urenlang zonder een huis of mens te zien. Vaak zaten we echt in the middle of nowhere; een uitgestrekte woestijn, ik vond het prachtig.
Toen ik en Florian versuft en gebrakt uitstapten uit de bus stonden er een hoop enthousiaste mensen op ons te wachten. Nog niet bekomen van de lange rit werden we overrompeld door de warmte van Piura; hiermee bedoel ik het warme weer én de warmte van de mensen. Het was geweldig! Florian kreeg direct een hoed opgezet en ik kreeg een balonnetje van winnie the pooh haha. De mensen bleven maar lachen en ik en Florian zaten in de slappelach . Mi madre (Marina) y mi hermana (Monica) brachten me naar hun huis. Piura ziet er leuk uit en het weer is fantastisch! La casa is grooot en Het zijn dus duidelijk rijke mensen, hoewel de vader gestorven is. De moeder werkt hard en is directrice van een schooltje. Ik kreeg een eigen kamer met tweepersoonsbed en wc enal! Mi madre is zalig, echt een warme vrouw, die blijft lachen. Monica is een beetje verlegen maar ook heel vriendelijk. Marina moest al snel terug gaan werken.
Ik pakte rustig uit en ik was nog maar net bekomen van alles of Monica zei "Vamos, vamos Tess!". We gingen naar het schooltje van haar mama, waar ze me voorstelde aan mi hermano (Ricardo). Maar ik vertel straks verder want ik moet dringend mee van Monica haahaa. kuskus besos, ik mis jullie!!! kus tessxx
.
