Shaloom!! (geleerd van de ontelbare Israëlieten)
Het Titicacameer was, zoals ik al zei, magisch mooi... Het is 8340 km² groot en 3800m hoog. In Puno hebben we de boot genomen om het Peruaanse deel van het Titicacameer beter te leren kennen. Onze gids was een echte moppentapper en we konden het erg goed vinden met de rest van de groep toeristen die met ons meeging. Eerst bezochten we Los Uros, een volk die zelf zijn drijvende eilanden op dit meer maakt. Ze legden ons uit hoe we zo´n eiland van riet kunnen maken, wat erg handig is, want ik denk er serieus over na om er mij ook te gaan vestigen;). Erg indrukwekkend deze eilandjes... Na een tocht gemaakt te hebben in een van hun zelfgemaakte rieten bootjes, gingen we verder naar het eiland Amantani, dit keer eentje zonder handen gemaakt, een natuurlijk dus. De natuur was er prachtig en we wandelden met zware ademhaling tot helemaal bovenaan het eiland, waar we een fantastisch uitzicht hadden. Het meer is van zo´n helder blauw, dat je je ogen er niet af kunt houden. We zagen hoe de dag in de nacht overging, en hoe de hemel betoverd werd door een aantal sterren waarvan ik niet wist dat het bestond. Nooit zag ik zo een magische sterrenhemel (dit komt grotendeels omdat er geen electriciteit en dus geen licht was op het eiland)! Ik ben hier echt elke dag meer en meer onder de indruk van de wonderen van de natuur, waar de mooiste creatie van de mens nog geen minibeetje aan kan tippen. We verbleven daar in gastgezinnen, waar ik me wel niet zo goed bij voelde. Deze mensen leven hier zo in rust en hebben hun eigen onaangeraakte cultuur. Vele van hen zijn nog nooit af dit eiland geweest, en voor hen is het dus hun wereld. Dan komen er plots elke week onbekenden een nacht in hun huis doorbrengen en beginnen ze te beseffen hoe het ook anders kan. Ik voelde me een beetje en indringer en weet zeker dat ze onvoldoende betaald worden. ´s Avonds vond er dan ook een geforceerd "typisch" feest plaats... Het was wel grappig dat we hun antieke kledij is mochten aantrekken en de ongemakkelijkheid ervan zelf konden ervaren. Toerisme geeft me altijd een dubbel gevoel. Ik bedoel, ik wil zelf graag al deze dingen zien en het is een goede inkomstenbron voor deze mensen. Maar het maakt ook zoveel kapot, zoals deze prachtige autentieke culturen die niet meer lang zullen overleven. Er is nu al een leegloop van de eilanden bezig... De volgende dag gingen we naar het eiland Taquile, waar de mensen weer heel andere kledij en gewoonten hebben. De natuur was weer eens muy bonita en we maakten een rustgevende wandeling over het eiland. De lucht op deze eilanden is nog zo zuiver, er rijdt immers geen enkel voertuig rond. Er is ook geen tv, computer of telefoon te vinden; waarom zouden ze deze dingen ook nodig hebben? Het is er zo rustig, je hoort enkel het lawaai van voetballende kinderen. Ik genoot er erg van. Terug aangekomen in Puno wachtte Gabi op mij en moest ik jammer genoeg afscheid nemen van mi amiga Steffi, die een fantastisch reismaatje was en waar ik al zoveel mee heb meegemaakt. Gelukkig woont deze loca in Belgica en is het dus maar een erg kort afscheid!
De volgende dag ben ik dan met Gabi de grens overgestoken naar de andere kant van het reusachtige meer: Copa Cobana. Dit is een erg schattig stadje aan de rand van het Titicacameer en onze eerst indruk van Bolivia was; BARRATO! (=goedkoop) We overnachtten in een hospedaje van 10 bolivianos ( iets meer dan 1 Amerikaanse dollar!). Na een goede nachtrust maakten we een prachtige wandeling van bijna vier uur tot helemaal aan het noorden, die erg vermoeiend was door de hoogte, maar erg de moeite waard. We voelden ons echt helemaal alleen in de wilde natuur en passeerden enkele kleine dorpjes zonder 1 toerist te zien. Aan het einde vonden we dan een meneertje met zijn motorbootje die ons naar Isla del Sol bracht. Daar zat ik dus weer op een eiland in hetzelfde meer, maar in een ander land. Het was er erg mooi en we wandelden een uurtje tot we in het dorpje waren. Hier was echter wel licht, een telefoon en zelf 1 internetcafé, helemaal bovenaan het eiland, te vinden!
We keerden terug de volgende ochtend met een grotere veerboot, bomvol toeristen. In Copa Cobana namen we dan de bus naar La Paz, een enorme en mooie stad, waar Copa Cobana wel een miljoen keer in past. Het eerste zicht dat we kregen van de stad, was erg indrukwekkend. De ontelbare huisjes waren helemaal tot bovenaann op de bergen gebouwd! We leerden meteen twee meisjes en een jongen van Israël kennen, waar we super goed mee overeen kwamen en een nachtje mee uit zijn geweest. In La Paz zat het vol met toeristen uit Israël, die blijkbaar allemaal na hun militaire service gaan reizen. Nog nooit in mijn leven een Israëliet gezien en hier in Zuid-Amerik zie ik er wel duizend. Niet dat dat een probleem is, het zijn zalige mensen! Het was een superleuke avond met een dik feest en lekkere coctails! Onze tweede dag in La Paz liepen we rond over wel duizenden markten. Er is zoveel te zien in deze levendige stad, je verveelt er je geen seconde! Die avond namen we dan de bus naar Uyuni, waar we om 6 uur aankwamen in een koude waarvan ik niet meer wist dat ze bestond. Brrr ik dacht echt dat ik het niet zou overleven. Met het zonnetje dat opkwam was het gelukkig een pak beter en vertrokken we vol goede moed naar de Salar de Uyuni. We gingen met een jeep samen met 5 andere toeristen (3 bolivianen, 1 spanjaard en 1 colombiaan), en een erg lieve gids die tegelijk onze chauffeur was.
De Salar de Uyuni was tot hier toe het onwerkelijkste wat ik al van natuur heb gezien. We kwamen terecht in een immense vlakte van zout, jawel beste mensen; ZOUT! Ongelooflijk was het, het leek wel sneeuw. In de verte zag je ook echt bergen met besneeuwde toppen, wat een enorm gek effect gaf. Vroeger waren het twee enorme meren, die vreemd genoeg helemaal opgedroogd zijn. In het regenseizoen vult deze vlakte zich echter wel nog tot 10 cm met water. Gek! We bezochten een klein "eiland" dat helemaal volstond met reusachtige cactussen. Ik kon er echt niet van over, hoe surreël was dit allemaal wel niet. We zagen een mooie zonsondergang en brachten de nacht door in een hospedaje van zout gemaakt! De volgende dag stonden ons echter nog veel andere gekheden van de natuur te wachten. We zagen schitterende meren, uitgestrekte woestijnen, flamengo´s, een rots in de vorm van een boom, bergen, vlakten bezaaid met reusachtige rotsblokken en als eindpunt kwamen we aan een rood meer. We zagen magische en ongelooflijke landschappen die dag! Jammer genoeg was het echt onuitstaanbaar koud en kropen we maar lekker vroeg tussen de dekens. Drie van onze kamergenoten (uit onze groep) hadden het echter in hun hoofd gehaald om een fles rum met drie op te drinken. Het gevolg was dat ik de hele nacht geen oog dicht deed van het geluid van overgeven in de wc en dan nog eens van het oorverdovende gesnurk van de colombiaan. Wat een nacht... en dan moesten we om 4 uur ´smorgens al uit de veren, jeuj! Ik bevroor letterlijk... We reden door de donkere nacht hoger en hoger tot we aan 5000m zaten en ik serieuze buikpijn had. De landschappen bleven echter erg indrukwekkend en we zagen geisers en warmwaterbronnen. Het laatste punt was het groene meer, waar je de schitterende weerspiegeling van de bergen in zag. Allemaal erg onder de indruk, en sommigen van ons met een serieuze kater, vertrokken we terug naar Uyuni. Het waren drie onvergetelijke dagen. Spijtig genoeg moest ik dan afscheid nemen van Gabi, die verder door Bolivia zou trekken en ik keerde terug naar La Paz. Het was een fantastische tijd met haar en hopelijk zie ik haar snel weer! Lang was ik echter niet alleen, want ik leerde direct 2 super toffe kerels kennen uit Israël (again...), waar ik een onvergetelijk dag mee heb gehad. Tot in de vroege uurtjes hebben we gelachen , gepraat en muziek geluisterd. Weer mensen die ik niet snel zal vergeten!
Met pijn in het hart vertrok ik dan de volgende morgen uit deze geweldige stad naar Lima. Een busrit van 26 uur, echt gek, het leek niet eens zo lang!
En hier zit ik dan... in de stad waar alles begon en waar mijn onvergetelijke ervaring zal eindigen. Ik voel me erg raar en heb oneindig veel gevoelens tegelijk. Morgennacht heb ik mijn vlucht naar België, dat zo ver weg lijkt. Ik kan het niet geloven. Ik ben een beetje zenuwachtig, een beetje bang, een beetje blij en een beetje verdrietig. Maar wat overheerst is het gevoel van geluk dat ik dit alles heb mogen meemaken. Ik heb gezien, bewonderd, geluisterd naar zoveel verschillende verhalen, genoten, verschoten van de schoonheid, gehuild, gelachen, kwaad geworden, aanvaard en ben uiteindelijk de persoon geworden die ik al was, maar nog niet gevonden had. Het was maravillosa. EN ik kom zeker terug!
Tot binnen een paar dagen amigos.
Amor y Paz x
Zoals beloofd zal ik jullie nu meer vertellen over mijn droomreisje...
Aangekomen in Arequipa zijn we nieuwsgierig de stad gaan verkennen. De Plaza de armas was schitterend! We begrepen meteen waarom ze dit de witte stad noemen. Het hele centrum staat vol met prachtige huizen, kerken en andere mooie gebouwen in Koloniale bouwstijl. We zijn een erg groot klooster gaan bezoeken, dat eerder op een dorpje leek in felle kleuren rood en blauw. Hierin woonden vroeger wel 200 nonnen, die geen contact met de buitenwereld mochten hebben (als ze hun familie wilden spreken, was er een tralies tussen hen en de familieleden) en in decadente luxe leefde. Nadat deze weelde ontdekt werd was het echter snel gedaan met dit leventje. Nu wonen er nog wel een aantal nonnen, maar hun levenstijl is dezelfde als anderen die zoals hen hun hart aan God hebben geschonken. De volgende dag hebben we dan een tour gedaan naar de Cañon de Colca, één van de diepste kloven in de wereld. Eerst zijn we de nacht gaan doorbrengen in het bergstadje Chivay. Onderweg hiernaar toe stopten we meerdere keren voor het prachtige uitzicht, één keer stonden we zelf op een hoogte van 4900m. Het was barkoud en moeilijk om te ademen, maar door het drinken van veel mate de coca, vielen de problemen met de hoogte nog wel mee. In Chivay zijn we dan ´s avonds ons gaan baden in heerlijke warmwaterbronnen, waardoor we er weer helemaal klaar voor waren. De volgende morgen vertrokken we dan naar de beroemde kloof, waar we met een beetje geluk ook de Condors zouden kunnen zien. En of we geluk hadden... Temidden van deze ongelooflijke natuur, zweefden deze magische en reusachtige vogels rond. We zagen er veel en zelf van erg dicht bij! Ik kon er maar niet genoeg van krijgen, het was onbeschrijfelijk. Als ik mag kiezen en als het mogelijk is, word ik in een volgend leven een Condor...
Jammer genoeg moesten we de imposante kloof verlaten en terugkeren naar Arequipa. Daar vertrok Janne dan terug naar Lima en Steffi en ik namen dan die avond de bus naar de meest toeristische plaats in Perú, waar mensen van over heel de wereld naartoe komen om één van de 7 wereldwonderen te bezichtigen, de enige echte Macchu Picchu. Cuzco was fantastisch! Lindo y precioso. Deze stad bruist van leven en historie en modernisatie vloeien er tijdloos door elkaar. Het zat er wel echt bomvol toeristen, maar daardoor lieten we ons geluk zeker niet verstoren! Ook hier was de Plaza de armas echt de moeite. De kathedraal was erg indrukwekkend en ook de andere kerken en plazas waren erg de moeite waard. Door het feit dat Cuzco helemaal tussen de bergen ligt, werd het allemaal nog mooier. Na de stad te hebben verkend, zijn we het een beetje gaan verkennen in de prachtige natuur buiten Cuzco. En op wat voor een manier, jawel mensen; te paard! Daar reden we dan door de campo, Steffi en ik, als twee cowboyvrouwtjes de zonsondergang tegemoet. Er waren bijna geen mensen te bespeuren en de natuur deed ons verstomd staan. We bezochten el templo de la luna en andere ruïnes van de Inca´s, één van de machtigste en interessantste volkeren ooit. Het was weeral te schitterend om met woorden uit te leggen. ´sAvonds zijn we dan het nachtleven gaan verkennen. We ontdekten "Roots", een super tof barreke, waar een reggaefeestje was en een zalig groepje optreedde. Ik genoot er erg van om me nog eens te laten gaan op de beste muziek ooit en we ontmoetten erg veel leuke mensen van over de hele wereld (zelf Belgen!). We feestten tot in de vroege uurtjes! De volgende dag zijn we dan naar Pisac gegaan, een dorpje in de Heilige Vallei. Het was er nog maar eens prachtig en we wandelden een paar uurtjes tussen het imposante gebergte, waar er ook weer Inkaruïnes waren. Spijtig genoeg hebben we geen ander plaatsen in de heilige vallei kunnen bezoeken omdat het al vrij laat was. Er was wel ´savonds nog een leuke kunstmarkt in Pisac, waar we wat koopjes hebben kunnen doen! Die avond zijn we weer naar Roots gegaan in Cuszco en het was al even leuk als de vorige avond. Ook zijn we naar "7 Angelitos" gegaan, waar er een erg goed Jazz-concertje was. Ik heb echt enorm genoten van deze dagen in de oude hoofdstad van het Incarijk.
De volgende dag moesten we dan erg vroeg (+katerkop) de trein nemen naar Agua Calientes en van daar uit de bus naar Macchu Picchu. Ik kom zeker nog terug om het op de echtere manier te doen, zoals de Incatrail of een alternatieve manier waarbij je wel wat afstanden moet afleggen voor je bij het wereldwonder komt. Nu hadden we jammer genoeg echt geen tijd, maar dat betekent absoluut niet dat we er minder van genoten hebben. In de trein en bus waren we al de hele tijd verwonderd door het fantastische landschap en daar aangekomen moesten we eerst wat omhoog wandelen om zo te kunnen uitkijken over de machtige Incastad. Het was increible, maravillosa y todo... Ik kon het echt niet geloven. Het is echt een wonder, temidden van dit imposante, magische en ongelooflijke berglandschap, ligt er zomaar eventjes een oude Incastad.Omdat het gelegen is op de grens tussen la sierra y la selva is er ook enorm veel groen, wat alles nog veel mooier maakt. Het was groter dan ik het me had voorgesteld en we konden uren door de mysterieuze ruïnes wandelen. Ik ben er nog steeds ondersteboven van, het was nog prachtiger dan op de postkaartjes, geloof mij. Ik ben zo gelukkig dat ik dit heb kunnen zien! ´s Avonds hebben we dan wat rondgelopen in Aqua Calientes om een beetje van de verbazing te bekomen. Daar waren er echter nog veel meer toeristen dan in Cuzco en je zag bijna geen Peruanen meer. We dronken een Mojito (die echt slecht was) en ontmoetten weer wat leuke mensen, o.a. Israëlieten, en dat is niet de eerste keer dat we die tegenkomen, het zit hier vol met backpackers uit Israël. Ik heb dankzij hen wel een hele andere kijk gekregen op dit land dat al zolang in een conflict zit dat onoplosbaar lijkt. Zo zie je maar hoe de media je een totaal verkeerd beeld kan geven en alles veel erger kan doen lijken dan het is! De volgende morgen moesten we voor de verandering maar nog eens om 5 uur opstaan om onze trein terug te nemen naar Cuzco. Onze trein stopt echter opeens in een stadje in de heilige vallei in plaats van in Cuzco. Dat had natuurlijk weer niemand ons verteld, dus waren we wel even in het zak gezet zoals een typische toerist. Hierdoor zagen we wel nog meer van de heerlijke natuur en kwamen we terecht in een lokale bus die propvol zat met erg vriendelijke en vrolijke lokale bewoners. Doodop kwamen we dan aan in Cuzco waar we meteen de bus namen naar Puno, naar het beroemde Titicacameer.
Hier zit ik nu, nog volledig onder de indruk van wat ik allemaal gezien heb. In Aqua Calientes heb ik een super tof meisje leren kennen, Gabi genaamd, uit Washington die met mij nog een weekje naar Bolivia zal gaan, zodat ik toch niet alleen zal moeten reizen. Steffi is immers gisteren terug vertrokken naar Piura. Het was wel vreemd om afscheid te nemen, na zoveel maanden haar praktisch elke dag gezien te hebben. Gelukkig woont ze in Gent, wat nu echt wel totaal geen afstand meer is, zeker niet als je bekijkt wat wij hier allemaal al hebben afgelegd. 10 uur in de bus zitten is hier doodnormaal bijvoorbeeld! Over Puno vertel ik de volgende keer meer want ik moet weer weg, naar het volgende punt: Copa Cobana in Bolivia, spannend... Ik kan wel al zeggen dat het Titicacameer ook echt ongelooflijk mooi was en dat iedereen moet stemmen om het ook tot een wereldwonder te laten uitroepen, want het is het echt waard! (Er is een discussie aan de gang om het echt tot één van de 7 wereldwonderen te laten uitroepen). Nog tien dagen te gaan en ik zit al in Lima om mijn vliegtuig te nemen. Ik geniet echt van elk moment nu en hou zo van dit land vol uitersten. Benieuwd wat Bolivia mij zal leren...
wow wow wow. amai.amai.amai. o nee.o nee.o nee. olee.olee.olee.
Querida gente,
Ik kan het eventjes allemaal niet meer zo goed volgen. Voor ik het goed besefte, was het gewoonweg afgelopen. Een einde komt altijd zonder medelijden of uitstel. "Chao!" , "Cuidate mucho!" , "Te quiero!" , "Te extrañaré un monton..." , "Llamame!" , "Escribeme!" , "Ojala que nos vemos..." , "Volveré pero no sé quando..." . "Chao...no me olvides por favor..Adíos, besito..abrazo...los quiero..Chao!" Ik weet niet of jullie er veel van verstaan, maar het vreselijke van afscheid is in eender welke taal duidelijk denk ik. Het feestje op mijn werk was fantastisch en de meisjes waren zo gelukkig met hun boekentasje. Je had hun gezichtjes moeten zien stralen. En ze waren allemaal zo ongelooflijk lief en verdrietig en wilden mij niet loslaten. Het is echt hard om ze te moeten verlaten na zo hun vertrouwen te hebben gewonnen. Ook de andere kindjes waren erg blij met het bibliotheekje en met de volleyballen,voetballen en het Twister-spel dat we de hogar hebben geschonken. Dan heb ik nog voor elk meisje apart een briefje geschreven (zij hebben dat btw ook voor mij gedaan... schattig) en hebben we ze een ingekaderde foto van de groep gegeven. Ik ga ze enorm hard missen en vergeet nooit de warmte van hun kleine handjes in de mijne. Gelukkig blijft Steffi er nog even, Lucy ook en Elena zelf nog tot augustus 2009, dus ze zijn zeker nog in goede handen bij deze supervrouwen. Hen ga ik ook zo hard missen. Ik heb in mijn laatste weekend nog een knallend afcheidsfeestje gegeven, dat ik in het huis mocht geven van Mitch, waar ze super rijk zijn en en zwembad in de tuin hebben. Het was echt een zalig gek feest en iedereen zat met zijn kleren enal in het zwembad haha. Ook nog voor mijn laatste keer naar de discotheek Queens geweest, waar ik heb gedanst tot ik niet meer op mijn benen kon staan. Nog eens in Capuccino gaan eten, waar ze de allerlekkerste taarten van de wereld hebben, nog eens naar het strand geweest, met heel de familie samen gegeten, mijn laatste avond ook nog goed gedanst en chela´s gaan drinken, veel tijd met mijn vrienden doorgebracht enz.. De laatste keer dit en de laatste keer dat. Ik moest opeens van zoveel dingen afscheid nemen, vooral van de kleine dingen. Zoals de buenos dias van iedereen en de vrolijke kinderlijkheid van zelf de oude mensen. Zoals in de combi opgepropt zitten tussen een vrouw met een kindje dat je de hele tijd aanstaart en een meneer die met vijfhonderd bananen zeult. Zoals de muziek die altijd door de straten klinkt en de mensen die je overal voor een ceviche of een cerveza inviteren. Zoals het salsadansen met onbekenden, de geïnteresseerde vragen van een taxichauffeur, het prachtige Spaans, het vijf keer per dag douchen door de hitte, de heerlijke ritjes in mototaxi,... en zo kan ik nog uren doorgaan. Ik heb hier echt vrienden voor het leven gemaakt en heb voor altijd een supergezin waar ik terecht kan. Het afscheid was zo triestig, maar eigenlijk ben ik tegelijk zo enorm blij dat ik zo´n wonderlijke ervaring heb mogen meemaken. Dit is het beste wat ik ooit al heb gedaan en ik vergeet mijn leventje in Perú nooit nooit nooit meer. Veel tijd om verdrietig te zijn was er zelf niet, omdat ik meteen aan een ander avontuur ben begonnen; namelijk reizen in het Zuiden van dit droomland...
In Lima zijn we dan de 16de vertrokken (Steffi, Janne en ik : 3 belgische gekheden) naar onze eerste stop Ica. Daar vielen al direkt onze monden letterlijk open. We zijn immers gaan overnachten bij een prachtige oase midden tussen reuzachtige zandduinen in een super zalig en erg goedkoop hotel (met zwembad...wooow). We zaten dus onmiddellijk in een paradijsje met zelf nog steeds schitterend weer. Daar zijn we dan de volgende dag gaan sandboarden in de uitgestrekte woestijn bij zonsondergang. Echt geweldig! Eerst zijn we met een zo´n woestijn-buggy gaan racen in de duinen, wat echt op de lachkriebels werkte en best wel spannend was. Dan werden we gedropd op een hoge duin en konden we op onze plankjes naar beneden roetsjen, wat nog voor meer slappelach en vooral veel zand in de poep zorgde. We hebben ook veel leuke andere reizigers ontmoet in ons hotel en hebben er die avond een gezellige bbq meegedaan. Nadien zijn we nog uitgeweest in een superleuke discotheek in Ica met een groep grappige Engelsmannen. Dat was dus al een goed begin moet ik zeggen. De volgende dag zijn we dan met een vliegtuigje over de beroemde nazcalijnen gevlogen. Erg indrukwekkend die enorme figuren, die verschillende gekke en minder gekke theorieën hebben. De leukste is dat het door ruimtewezens getekend zou zijn en de meest waarschijnlijke is dat het een reusachtige archeologische kalender zou voorstellen. Jammer genoeg was ik wel heel misselijk en moest ik meer mijn best doen om niet over te geven dan dat ik kon genieten van het uitzicht, haha das weer typisch natuurlijk. Omdat het stadje Nazca zelf niet veel voorstelt zijn we dan meteen naar Arequipa, de witte stad, vertrokken.
Daar hebben we drie dagen doorgebracht, dan doorgetrokken naar de Incastad Cuzco en na weer vier dagen later zitten we nu in Puno, bij het Titicacameer, waar we morgen op een eiland de nacht zullen doorbrengen. Tot hier toe was heel de reis al fantastisch en binnen een paar dagen vertel ik jullie natuurlijk veel meer details over deze drie wonderlijke plaatsen. Nu ben ik echter enorm vermoeid en denk ik dat ik beter maar eens tussen de dekens kruip. Het is hier ook zo koud...brrr.. dat ben ik wel echt niet meer gewoon na deze eeuwige zomer. O nee ik ga eraan in ons regenlandje:). Jullie hebben het trouwens wrs nu warmer dan mij voor het eerst in een half jaar dat ik de geluksvogel heb gespeeld. Reizen is in elk geval echt ongelooflijk, interessant, fantastisch, magisch en verslavend. Ik val van de ene verbazing in de andere, van de woestijn naar de bergen, van de nazcalijnen naar Macchu Picchu, van een van de diepste kloven van de wereld naar het hoogste bevaarbare meer in de wereld, van bikini tot 5 truien boven elkaar aandoen, van Piura-missen tot jullie missen en nog zoveel meer uitersten die mij helemaal ondersteboven en binnenstebuiten halen. Vandaar dus een wow, een amai, een o nee en een olee.
Gisteren is het aftellen pas echt begonnen. Nu ben ik hier nog minder dan een week op de plaats die ik ondertussen gerust mijn tweede thuis kan noemen. Ik kan het echt niet geloven, maar probeer zoveel mogelijk mijn laatste momenten op te zuigen zoals een bijtje dat met de zoetste honing zou doen. Ik ben super gelukkig hier en zou graag nog wat langer blijven. Natuurlijk kan ik aan de andere kant niet wachten om mijn zalige familie en vrienden in België eindelijk weer stevig te kunnen knuffelen. Het is een beetje een dubbel gevoel.
Dit weekend ben ik naar Equador geweest met mijn Belgische soulmate hier (Steffi:)) om mijn visum te verlengen. Hoewel we tot onze spijt maar drie dagen konden gaan, was het weer een geweldige ervaring. Vrijdagavond zijn we vertrokken en na een slapeloze nacht-wegens meerdere malen uitstappen voor leuke grenscontroles- kwamen we aan in Guayaquil. Het was wel even een shok om opeens in zo´n moderne stad terecht te komen als je van het kleine woestijnstadje Piura komt. Het busstation bijvoorbeeld was enorm en leek wel een vlieghaven! Familie van mijn gastgezin kwamen ons ophalen en ontvingen ons bewonderenswaardig gastvrij in hun huisje. We mochten meteen mee aan tafel schuiven en gebruik maken van hun kamers om uit te rusten. Die natuurlijke gastvrijheid van de mensen hier in Zuid-Amerika, vind je toch niet zo snel terug bij ons hoor. Het zijn getuigen van Jehova en het was wel interessant om er eens wat meer over te weten te komen. In de namiddag vertrokken we dan naar het beruchte strand Montañitas. En of de geruchten terecht waren... het was er een paradijs! Straten gevuld met tropische barretjes, veel groen, eindelijk nog eens deftig vegetarisch eten, super chille mensen, goedkope coctails met vers fruit en een prachtig uitgestrekt strand. Je zou het kunnen vergelijken met Mancora, mijn lievelingsstrand in Piura, maar dan groter en veel mooier. We hebben er zalig gefeest en gerelaxt op het mooie strand. Jammer genoeg konden we maar twee nachtjes blijven en vertrokken we maandagmiddag al weer terug naar Quayaquil. Daar hebben we dan nog een beetje de stad verkend, maar veel tijd hadden we niet meer. Ecuador heeft wel een heel goede indruk op mij nagelaten. Het was er erg groen en verzorgd. Ik ga gegarandeerd later nog eens terug om dit mooie land beter te leren kennen!
Nu ben ik met plezier druk bezig met mi trabajo. We konden echt verbazend veel kopen met het geld dat hier dankzij jullie is beland. We hebben vorige week een interessant gesprek gevoerd met de moeders van las niñas. Ik moest van hen ook duizendmaal dank zeggen aan alle supermensen die geholpen hebben met deze geldsom in te zamelen. Het zijn stuk voor stuk sterke vrouwen die zich elke dag uitbuiten om hun kinderen eten te geven. Ze willen natuurlijk net zoals elke ouder het beste voor hun kinderen, maar kunnen hen dat jammer genoeg niet altijd geven door de armoede. Daarom zijn ze enorm gelukkig dat we zo veel bezig zijn met hun dochters en ze dan nog eens voor hun schoolmateriaal zullen zorgen. Zaterdag gaan we una pequeña fiesta doen met de kinderen, dat ook meteen mijn spijtige afscheid zal zijn. Dan zullen we hen elk hun mooi boekentasje cadeau doen met al hun materiaal in. Ook zijn we bezig met een bibliotheek te maken voor CEDIF, waar alle kinderen gebruik van zullen kunnen maken. Door er een gezellig hoekje van te maken zullen we ze ook meer aansporen om te lezen. We gaan ook een wereldbol plaatsen in de hogar en een wereldkaart, een kaart van Peru en ééntje van Piura ophangen in de ruimte. Morgen gaan we dan ook meteen eens een aarderijkskunde les geven aan de kindjes, zodat ze meer te weten kunnen komen over deze gekke wereld. Met de overschot van het geld kunnen we dan nog voor elk een lindo speelgoedje kopen, zoals bijvoorbeeld een pop ofzo en een paar nieuwe voetballen en volleyballen voor CEDIF. Ik ben er zeker van dat hun prachtige lach niet meer van hun gezicht af te halen zal zijn! Zoals jullie zien kan je hier dus echt wel wat mensen gelukkig maken met zo´n 1000euro! Muchissimo gratias a todos!
Amo Perú!
Chao, muchos besos y abrazos, los quiero bastante!
Wooow jullie zijn zo geweldig! In de eerste plaats mijn liefste ouders, die zó super zijn en een vet feest hebben georganiseerd zodat ik de kans heb om mijn meisjes meer te helpen. En dan natuurlijk al de fantastische mensen die gekomen zijn om te steunen. Echt allemaal duizendmaal dank! Ik zit hier vaak met de handen in het haar te denken hoe ik deze zalige kinderen meer zou kunnen helpen. Ik voel me vaak zo machteloos, dus dit komt echt uit de Belgische hemel op Peruaanse bodem gevallen. Ik kan het niet geloven , 1000 euro, dat betekent 4000 soles en daar kan ik echt al iets mooi mee doen. Ik zal jullie nog exacter laten weten wat we ermee gedaan hebben, maar voorlopig kan ik al zeggen dat we voor deze 20 meisjes waar ik nu mee aan het werken ben schoolmateriaal gaan kopen, want dat kunnen ze echt wel gebruiken. Ik zal jullie de lijst wel doorgeven met alle dingen die we gaan kopen. We zouden ook graag voor allemaal een pop ofzo kopen, daar zouden ze ongelooflijk gelukkig mee zijn. En echt het zijn zo schatjes, ik wou dat ik meer tijd met hen kon spenderen. Ik ben gestopt met mijn werk op het schooltje, omdat de directeur het met me eens was dat ik veel meer kon doen in de hogar waar ik nu werk. Nu kan ik dus elke dag bij hen zijn en ik zie ze echt graag, mijn hart breekt echt als ik soms vreselijke dingen te weten kom over hun thuissituaties. Dus echt allemaal super hard bedankt! Leuk om te weten dat er nog zoveel goedheid in dit gekke mensdom zit!
Ik kan echt niet geloven dat ik hier nog maar een maand te gaan heb voor mijn reisje naar het zuiden begint. En dan keer ik al terug naar Belgie! Alles komt echt meer en meer in een stroomversnelling terecht en ik probeer echt van elke seconde te genieten. Dit is een ongeloofelijke ervaring die me al zoveel geleerd heeft en zo sterk heeft doen beseffen hoeveel geluk ik heb.
Acht zijn ze en ze houden van dansen van witloof toch maar niet Meisjes zijn ze en ze zouden graag een prinses zijn of een fonkelende fee vriendinnetjes zóuden ze zijn als er geen 2 werelden waren en zij niet alles had en zij niets maar ze houden wel van dansen van witloof toch maar niet en ze kunnen beiden fee worden is het niet?
Er is weer een maand voorbij en ik weet weer niet waar ik moet beginnen, er is zoveel gebeurd! Ik zal zo´n beetje de belangrijkste dingen vertellen...
Omdat ik 2 maand vakantie van mijn werk veel te lang vond, heb ik een ander project gezocht voor de zomer. Met veel geluk ben ik samen met Steffi (die vakantie heeft met de unif en ook wou werken) Elena tegen het lijf gelopen. Elena is 25 jaar, komt uit de V.S. en werkt hier 2 jaar als vrijwilliger voor Peace Corps, echt een super enthousiast meisje, boordevol goede ideeën. Dan hebben nog een paar andere peruaanse meisjes zich bij ons gevoegd: Lucy en Regina, ook echt zalige vrouwtjes! Dus opeens hadden we een ploeg van 5 gekke creatievelingen waarmee we aan de slag konden. Elena kende dan een andere jongen van Peace Corps die in een hogar voor arme kinderen werkt en die wist te zeggen dat daar nog veel hulp kon gebruikt worden. De kinderen eten daar, spelen, mogen hun huiswerk maken,enz... Dolgelukkig konden we dan uiteindelijk beginnen met een groep van 20 schatten van meisjes van ongeveer 8 tot 12 jaar. Het geweldige is dat we ze elke woensdag en vrijdagvoormiddag voor ons alleen krijgen en het dus volledig op onze manier kunnen doen. We zijn dan met volledige inzet aan een theaterproject met hen begonnen; een toneel gebaseerd op " De tovenaar van Os". De eerste les hebben we poppenkast voor hen gespeeld (alles zelf gemaakt:)). Het hield in 2 fabeltjes met een belangrijke moraal voor hen en het was zeker een succes! De volgende keren hebben we steeds toneelspelletjes met hen gespeeld, met hen gedansd en zo het creatieve in hen naar buiten proberen laten komen. We lezen ook telkens een verhaaltje voor, waarover we dan vragen stellen (want ze kunnen hier vaak wel lezen, maar het niet juist interpreteren). Nu hebben we de rollen (sommige kinderen hebben een dansrol) al verdeeld en kan het echte werk beginnen. Het belangrijkste is dat de meisjes het gevoel krijgen dat ze wel degelijk veel meer kunnen dan ze denken en dat ze zo een beter zelfbeeld krijgen. Dit project is echt iets waar ik al heel de tijd naar op zoek was, het is een droom die uitkomt dat ik eindelijk écht iets kan doen voor deze kinderen die zich moeten proberen losrukken uit hun situatie. Want enkel en alleen als zij echt geloven in zichzelf, hebben zij een kans om uit de vicieuze cirkel te stappen. Elena, Lucy en Regina zijn ondertussen ook erg goede vriendinnen geworden en we genieten er allemaal zeker evenveel van als de kinderen. Ik vind dit nog veel leuker dan het werk op mijn schooltje, waar ik vel minder kan doen. Ik ga zeker vragen om met dit project door te gaan in maart, mss in combinatie met mijn schooltje. We zien wel, voorlopig is het allemaal fantastisch!
Dan heb ik nog een paar leuke weekendjes gedaan. Eentje met mijn familie naar Trujillo, een stad aan de kust, 6 uur met de bus ten zuiden van Piura. Het was er kampioenschap Marinera; een sierlijke peruaanse liefdesdans met prachtige kleedjes. We zijn dan naar de stoet van de Marinera op Plaza del Armas gaan kijken, waarin ook kleine kinderen marinera waren aan het dansen, echt schitterend! Ze kunnen hier zóó ongeloofelijk goed dansen! Ik ben dan ook naar het paleis, de tempel en het museum van de Chan Chan cultuur gaan kijken. Dit is een pré-incacultuur waar in Trujillo nog erg indrukwekkende overblijfselen van te zien zijn.We zijn ook naar Huanchaco, het strand van Trujillo, geweest, waar het echt enorm druk is, maar dus wel veel te zien valt. Trujillo is zeker een mooie stad, met meer toeristen, bezienswaardigheden en minder hitte, maar toch hou ik meer van mijn thuisstadje Piura:).
Dan ben ik vorig weekend naar Cajamarca (een stad in de bergen) geweest met Florian. Dat was echt schitterend. Het was het laatste weekend van carnaval, dat in Cajamarca een super groot feest is, bekend over heel Perú. Zaterdagavond waren er overal traditionele straatfeesten die elk hun boom hadden met allemaal spullen in opgehangen. Wij belandden op zo´n gek feest, waar er rond de boom werd gedanst en iedereen die wou mocht de boom mee proberen omhakken. Wie het laatste hakte voor de boom omviel, moet volgend jaar de boom versieren. De mensen waren zalig en we werden overal meegetrokken om te dansen en te drinken. Ik heb natuurlijk zelf ook eens gehakt en er werd dan allemaal bloem in mijn gezicht gewreven. Zo liepen we daar dus rond als twee gringo´s, nog witter dan normaal haha. Het was echt zo grappig, ik vind die traditionele feesten hier heerlijk! En de mensen zijn allemaal zo open en vriendelijk in Perú, er begint altijd wel iemand tegen mij te praten of aan mijn dreadlocks te voelen haha. Zondag was er een nog groter feest op Plaza del Armas, met een concert en zot veel mensen. Ik had even het festivalgevoel. We dansten tot in de vroege uurtjes met de Cajamarcanen, het was fantastisch! Cajamarca zelf is ook echt een stadje waar ik verliefd op ben geworden. Normaal gezien zijn de steden hier niet écht mooi, maar dit bergstadje daarentegen heft zoveel charmes. De huizen en de straten in het centrum zijn erg verzorgd en af en toe kom je zo kleine prachtige sprookjesstraatjes tegen. Er liepen ook nog veel meer mensen met traditionele kleding rond, zo cool! We zijn de eerste dag tot bovenaan naar een mooi kappelletje gewandeld waar je ook la silla del Inca had en een geweldig uitzicht. Je had ook overal zalige artesania winkeltjes, waar je uren in kon rondsnuffelen. Een andere dag zijn we naar Llacanora geweest, waar de natuur prachtig was met twee erg mooie watervalletjes. Deze natuur was weer helemaal anders dan op de andere plaatsen waar ik al geweest ben in La Sierra. Perú heeft zo ongeloofelijk veel te bieden! De laatste dag zijn we dan naar los baños del incas geweest, men zegt dat de Inca´s zich daar vroeger in wasten. Je had er ook allemaal kamertjes met warme baden waar je in kon, echt zalig om nog eens een warm bad te nemen. Hier in Piura zou ik wel geen warm bad willen natuurlijk haha (het is hier 40 graden), maar in Cajamarca is het een pakje frisser door de hoogte natuurlijk. Dan zijn we nog naar las Ventanillas gaan kijken, indrukwekkende graftombes van de Incas: een grote rots met allemaal raampjes in, erg interessant. Het was dus weer een heerlijk weekendje, fantastische natuur en historie die door elkaar liep en weer erg interessante mensen ontmoet. Als ik kon, zou ik zeker direct terug gaan!
Ik moet nu wel echt dringend naar mijn abuelos voor het almuerso, dus ik stop met mijn schrijfaanval.
Hopelijk houden jullie elkaar daar nog steeds goed warm in de koude winter en genieten jullie even hard van dit leven als mij. Ik mis jullie en wou dat ik jullie dit allemaal kon laten zien, want mijn woorden zeggen zo weinig. Ik vertrek vandaag een paar daagjes naar het strand want ik kan de hitte even niet meer aan :) .
Qué tal? Si si señoritas y señores, wat ik nu weer allemaal heb meegemaakt, dat zult ge niet geloven... Ik heb een onvergetelijk reisje gemaakt samen met drie unieke vrouwtjes (Jocelyn, Steffike en Julia) naar de bergen en de jungle. Het was mijn interessantste, gekste en mooiste trip tot nu toe en ik ben enorm blij dat ik dit heb mogen meemaken.
Het begon allemaal (zoals altijd) met een weer erg leuke busrit van ontelbare uurtjes naar Chachapoyas. Dit is een dorpje in de prachtige bergen, omgeven door erg veel bezienswaardigheden voor de nieuwsgierige toeristen met hun zonnebrilletjes en hoedjes op hun kop. De eerste dag zijn we Kuélap gaan bezichtigen (weliswaar zonder hoedje en zonnenbril, want wij WONEN in Peru en zijn dus belange geen toeristen meer:)). Kuélap is een overgebleven ruïne van een ooit machtige stad van nog voor de Incacultuur. Deze pré-incacultuur is verwoest door de Inca´s en de cultuur van dit legendarische volk is dan weer op hun beurt vernietigd door de Spanjaarden (wij mensen zijn zoals we ondertussen wel al weten erg vriendelijke wezens, die nooit hun cultuur willen opdringen aan andere culturen e.d.). Gelukkig konden we in Kuélap nog erg mooie en vrij intact gehouden overblijfselen van deze oeroude stad bezichtigen. De stad was helemaal omringd door een gigantische stadsmuur en was gelegen in erg mooie natuur. Er liepen zelf reusachtige llama´s rond! Door de wolken die tussen de bergen en de ruïnes hingen, kreeg alles een mystieke sfeer. We hadden een erg goede en verstaanbare gids (wat wel belangrijk is als het in het Spaans doorgaat natuurlijk) en ik vond het allemaal heel interessant. De tweede dag in Chachapoyas was echter nog indrukwekkender dan de vorige. We gingen La Catarata Gocta bezichtigen, die 771 meter hoog is en bij deze dus ook de derde hoogste waterval van de wereld is ( na de 2e hoogste in Zuid-Afrika en de hoogste in Venezuela). We moesten 2 en een half uur wandelen door de magische ongerepte natuur. Het was er adembenemend mooi. De bergen maakten zoals steeds een geweldige indruk op mij, zodat ik me erg nederig en klein voelde. De hele tijd zagen de immense waterval in de verte; ons einddoel. De tocht was soms vrij vermoeiend in de hitte en hoewel we nog niet zo hoog in de bergen zaten, voelden we toch dat de lucht ijler was. Maar en of het de moeite was, Dios mio: het was buitengewoon schitterend. Ik heb nog nooit in heel mijn leven zoiets mooi gezien en dat zweer ik. Ik werd er helemaal stil van ( en voor diegene die mij kennen; dat gebeurd niet zo snel haha). Ik had op dat moment zo´n ontzag voor de natuur en begreep opeens totaal niet meer waar de mensen in godsnaam mee bezig zijn. De plaats had iets heilig. Hoe dichter we bij de waterval kwamen, hoe groener het werd. De slingerplanten leidden ons door het natuurpaleis waarvan de waterval de koning was. In het teruggaan trakteerde onze kleine, maar leuke gids ons op lunch in een berghut. We ontmoetten op onze weg ook een vreemde kerel van schotland die al een jaar in zijn eentje aan het rondreizen was in Zuid-Amerika en voortdurend op cocabladeren kauwde. Als je reist ontmoet je echt rare, maar interessante mensen, zeker zei die alleen reizen hebben allemaal een vijs kwijt haha: I love it.
Helemaal uit het lood geslagen van deze schoonheid, namen we dan vanuit Tarapoto het vliegtuig naar Iquitos. Van de rust van de bergen, kwamen we opeens weer met een shok in de drukte van een stad terecht. De vochtige hitte van de jungle viel meteen als een deken over ons. Het is er nu ook regenseizoen, dus het viel ook wel regelmatig voor dat het water opeens met bakken uit de lucht viel. Iquitos is een chille stad aan de rand van de Amazonerivier, maar je ziet er dus niet veel van de echte jungle. Daar hebben we dan maar meteen iets aan gedaan: de volgende dag om 5 uur ´s ochtends vertrokken we met een tour naar the middle of the jungle. In dit tropische regenwoud beleefde we vier onvergetelijke dagen. We verbleven in een soort kamp met een aantal paalhuizen ( de huizen zijn er prachtig trouwens), waar ook nog een Russisch koppel verbleef met hun 2 gidsen en een vriendelijke kokkin. Wijzelf hadden ook twee rustige en goede gidsen, waar we erg veel van hebben geleerd. Het was chévere! Voor de tweede keer op korte tijd was ik onder de indruk van de grootsheid en de macht van de natuur. De mensen die er leven in kleine paaldorpjes, leven echt samen met de natuur, zoals het moet. Er heerst love en peace en iedereen deelt er met iedereen. Ik werd erg aangetrokken door dit leven, waarin de mensen niet veel bezitten, maar gelukkig zijn met wat ze hebben en daarom een licht uitstralen dat je bij ons nog zeldzaam terugvindt. In deze wereld is de natuur nog de baas, en niet de mens.
We zagen enorm veel dieren, waaronder: rivierdolfijnen, vogels, kleurrijke vlinders en libellen, veel gekke apen die met ons kwamen knuffelen, een anakonda, een kaaiman, een otter en tot slot oneindig veel insecten. De muggen waren het enige nadeel aan de selva, vooral ´s avonds vielen ze aan met hun leger: horrible! We leerden over de genesische krachten van vele planten, zwommen in de rivier, aten veel verschillende soorten bananen, legden alle afstanden af met de cano, ontmoetten de sjamaan:), zagen een spinneweb van een tarantula, aten geroosterde wormen, childe in de hangmatten en nog zoveel andere dingen. Kortom we voelden ons thuis. Een nacht zijn we ook echt in het midden van het woud gaan kamperen met een hangmat en daarover een muskietennet. Dat was wel een ervaring om u tegen te zeggen: het regende juist die nacht pijpenstelen en mijn muzkietennet marcheerde blijkbaar niet goed waardoor de muggen mij lekker konden opeten, help. Het meest was ik onder de indruk van het geluid van de jungle. Toen ik daar ´s nachts in mijn hangmat lag, mocht ik dankbaar meegenieten van het oorverdovende lied van de natuur, van de miljoenen diersoorten die me leerden wat vrede is. Alles was een onvergetelijke ervaring, die ik voor altijd zal mee dragen. Mijn hart is nu in drie verdeeld: een stukje voor het strand en de zee, een stukje voor de gigantische bergen en een stukje voor de wilde selva.
De laatste dag in Iquitos gingen we naar de markt van Belen, waar ik voortdurend om me heen keek en geshokeerd was. De overbevolkte markt leeft door de gekte van de mens, wat wel even het tegenovergestelde was van de rust van de natuur. Ik zag zelf dode schildpadden, zonder schild, maar met kop en pot er nog aan : Smakelijk! Ik begrijp niet hoe de mensen met de dieren omgaan, het is vreselijk onrespectvol. Het is wel goed dat je hier echt ziet wat er gebeurd. Bij ons is het allemaal goed verstopt in een mooi pakje in de supermarkt. Wedden dat jullie vegetariër worden als jullie hier vijf kalkoenen levend wekenlang in een vuilniszak met gaten zien?
In de namiddag zijn we nog naar een vlindertuin gezien, gelegen in een schattig dorpje, waar we ons weer wat meer in de selva voelde. Ze hadden ook nog andere dieren, waaronder een tapir en een miereneter; komische dieren! Er liepen ook weer een tiental aapjes vrij rond, en je moest oppassen dat ze niets van je steelden haha. Eentje vond het alvast erg leuk om eens goed aan mijn dreadlocks te trekken!
Met spijt in het hart namen we dan het vliegtuig terug naar Lima. De lelijke hoofdstad met crazy verkeer. Daar herenigde we ons met een paar andere vriendinnekes van Piura, waaronder Geraldine, die niet mee was gereisd met ons. De 19e hebben we haar gaan uitwuiven op het vliegveld, want ze vertrok naar Buenos Aires. Gelukkig komt ze in maart nog een paar weken terug naar Piura! Deze keer heb ik ook wat meer gezien van Lima, het centrum bijvoorbeeld waar wel mooie gebouwen en kerken staan en ook de zee met oneindig veel surfers. Het leukste aan Lima is het uitgaansleven, je hebt er immers meer verschillende muziekstijlen. We zijn onderandere naar een leuk reggaebarretje geweest, wat me wel nog is goed deed. Toch was ik blij dat ik weg kon uit deze stress-stad, die me teveel aan Europa herinnert.
Nu ben ik weer rustig thuis in het warme Piura en kan ik alle gebeurtenissen van de voorbije weken eens rustig laten bezinken. Ik wil nooit stoppen met reizen. Ik wil blijven zien, leren, begrijpen, ontmoeten en verschieten. Reizen= verslavend! Ik zou nog veel kunnen vertellen, maar ik geloof dat dit verhaal voorlopig al lang genoeg was voor jullie arme hoofdjes.
Nog een ding voor veel van mijn vrienden en vriendinnekes: succes met de examens, ik denk aan jullie, stress niet te veel, want je kan meer dan je denkt!
Feliz Navidad y prospero año nuevo! Oke het is wel wat laat en zeker voor kerstmis, maar ik hoop dat iedereen even zalige feestdagen als mij heeft meegemaakt! Voor kerstmis begon, hielden vele scholen een "Chocolatada"; een soort feest dat vooraf gaat aan kerstmis waarop paneton wordt gegeten en chocolademelk wordt gedronken. Ook in mijn school werd het gevierd en ik heb samen met een paar collega´s en leerlingen een dansje opgevoerd met kerstmutsen op, een erg mooi zicht dus haha:). 21 december is trouwens de zomervakantie hier begonnen en was het dus ook la clausura van mijn colegio. We zijn ook de 22ste met AFS naar een erg arm dorpje (Punta Arena) in het midden van de woestijn geweest om daar de arme kinderen een chocolatada te geven. Het voelde allemaal wat raar en geforceerd aan en de kinderen waren erg verlegen, ze hadden volgens mij echt nog nooit vreemdelingen gezien. Het schooltje waar we de chocolatada hebben gehouden bestond uit 1 lokaal en wat tafels buiten, ze waren echt ongelooflijk arm en dus wel blij dat wij kwamen. Ik wou dat we meer voor hen konden doen op lange termijn!
Maandagavond was het dan kerstmis. Om 21.30u. begon de mis, maar we moesten al een uur op voorhand naar de kerk gaan om plaats te hebben! Dat is bij ons in België wel totaal niet het geval dat iedereen naar de kerk gaat met Kerstmis:). De mis duurde tot iets voor 23.30u. en was voor mij vrij saai. Ik voel me altijd in een sekte als ik hier naar de kerk gaat, iedereen brabbelt af en toe dezelfde woorden, kent alle liedjes en om de vijf minuten knielt iedereen. De pastoor was een dikke blanke man die leek op sinterklaas en iedereen aanbad hem. Het vreemdste was dat ze op het einde Jezuske in zijn kribbe naar het stalletje droegen en toen ze voorbij kwamen met de kribbe probeerde iedereen de pop die Jezus moest voorstellen met alle moeite van de wereld aan te raken. Nadien zijn we naar het huis van mijn abuelos gegaan en daar hebben we nog een paar kerstliedjes gezongen en wat teksten voor gelezen. Toen moest iedereen Jezusje een kusje geven en werd hij in zijn stalletje gelegd. Om 24u. wenste iedereen elkaar dan vrolijk kerstfeestmet een dikke knuffel. Toen mochten we eindelijk beginnen eten, voor mij natuurlijk geen kalkoen, maar het overige was erg lekker! Ik kreeg een erg mooie ketting, armbandje en oorbellen van mijn abuelos en Ricardo. Hetw as een gezellige avond, maar wel erg vreemd om zo zonder mijn familie thuis kerstmis te vieren!
Een week later was het dan eindelijk Nieuwjaar. En het was heerlijk, super, magisch, ongelooflijk vet! Ik ben het nieuwe jaar begonnen in de paradijs genaamd Mancora. Ik wou echt dat jullie dit allemaal konden meemaken, het was the shit. We zijn vorige maandag vertrokken met de gastfamilie van Julia, wat vriendinnen van Wendy en Steffi. We verbleven in een leuk hotelletje en sliepen met negen op een kamer met 1 douche, wat dus wel wat onhandig was haha. Maar dat boeide niet, want het was er zooo cool! Alle hippies van heel Peru zaten daar en echt veel rastamannen, die daar komen om armbandjes enzo te verkopen en te chillen. Wat een leven hebben die mensen. Ik voelde mij al direkt thuis. Er waren super veel mooie kraampjes, zodat het wat op een festival leek en er waren super veel mensen, ook erg veel toeristen. We hebben alle dagen op het strand doorgebracht, waar het vol zat met surfers. Ikzelf ben ook een paar dagen gaan surfen, maar het was niet eenvoudig aangezien er overdreven veel surfers in het water zaten. Op nieuwjaarsavond zijn we eerst lekker gaan eten en dan gaan drinken op het strand. Overl waren er kamvuurtjes en mensen die er kampeerden. Het strand stond bomvol mensen en we telden opgewonden af...3,2,1 feliz año nuevo! Toen liepen we met onze voeten in de zee om alle zonden van het vorige jaar er af te wassen en met een schone lei te beginnen. Overal was er vuurwerk en gillende mensen en drank:). Toen gingen we naar het feest Sol y Mar, erg leuk allemaal, Florian was er ook en nog veel andere bekenden. Al snel zijn we daar echter weggegaan, want er was nog zoveel anders te doen. Overal waren er feestjes in barretjes, op het strand, overal gewoon! We ontmoetten zoveel leuke mensen en feestten tot in de vroege uurtjes!
Een andere avond zijn we met een paar rastafaris meegegaan naar een plaats waar alle hippies samen zaten. Het was een soort open ruimte vol hangmatten en matrassen en iedereen begon Jembee, andere percussie en gitaar te spelen. Het was een heerlijke avond, ik voelde me echt in hogere sferen door de ritmes van de percussi. De mensen waren zo vredevol, vriendelijk en grappig. Er hong zo´n sfeer dat je gewoon niets anders kon dan meelachen, dansen en zingen. We hebben er bijna heel de nacht doorgebracht en fantastische mensen ontmoet. Nadien zijn we nog met hen gaan dansen, op salsa en reggae tot 7 uur in de ochtend. Het was een van de beste avonden van mijn leven en mijn jaar kan al niet meer stuk!
Gisterenavond ben ik teruggekeerd en ik kan al niet wachten om opnieuw naar het strand te gaan. Ik zweer jullie dat ik later aan het strand wil gaan wonen, maar dan wel met minder toeristen natuurlijk. Ik wil hier echt niet meer weg uit dit toverland, willen jullie niet allemaal naar hier komen:)? Ik wens iedereen echt oneindig veel geluk, liefde, vrede en rust dit jaar. Ik hoop dat jullie wensen zullen uitkomen en dat iedereen zijn hart kan volgen dit jaar. Geniet ervan en geef elkaar zoveel mogelijk liefde!
Qué tal en Belgica? Tis weer al een paar weken verder en binnenkort zit ik al aan mijn 2 maand! Niet normaal hoe snel de tijd vliegt. Ik ben 2 weken geleden beginnen werken in el collegio San Martin. Het valt allemaal super goed mee, behalve dan dat ik van 7.30u. tot 12.45u. werk. Dat betekent dus om 6.15u. opstaan, want het is niet bij de deur! Echt iets voor mij zo vroeg uit de veren, jullie weten allemaal hoe goed ik daar in ben, help . Anyway het is een school voor arme kinderen van 3 tot 11 jaar en ik help de leerkrachten. Voorlopig help ik de lerares Engels en de leerkracht LO en ik doe het allemaal echt graag. Het Engels van de kinderen trekt wel op niks, buiten "goodmorning" begrijpen ze bijna niets, hoewel ze allemaal Engels krijgen van hun 3 jaar oud. Het probleem is dat de ouders vaak geen belang hechten aan school en nooit met de kinderen bezig zijn. Van studeren of huiswerk maken komt er dus dikwijls niets in huis. Het is vaak niet eenvoudig om ze te doen luisteren in de klas, veel komen uit moeilijke thuissituaties en zijn er nooit met hun gedachten bij of lopen als een kip zonder kop door de klas. Dat alles neemt niet weg dat het schatjes zijn! Elke morgen wordt ik bestormd door 20 kinderen die mij een knuffel of een kus komen geven. Heel de voormiddag hoor ik "Señorita Tess! Señorita Tess!" Ze zijn zo ongelooflijk lief! Ik wou dat ik hen meer kon helpen. Voorlopig probeer ik hen zoveel mogelijk liefde te geven, wat ze vaak niet genoeg krijgen. Maar ik ben aan het zoeken naar andere dingen die ik kan doen om ze te helpen. Volgende week ga ik een beetje vertellen over de wereld en Europa, want ze wisten niet eens dat Europa bestond, laat staan België! En ze zijn allemaal erg geinteresseerd in waar ik vandaan kom, hoewel de meeste nog steeds denken dat ik van een stad in Mexico of Ecuador ofzo kom, haha. Ik ga ze ook waarschijnlijk les geven over gezond eten en hygiëne, want veel zijn ze hier niet met gezond bezig. Ik begrijp het niet, er is hier zo´n grote variatie aan heerlijke groenten en fruit en ze eten het bijna niet! Water drinken doet bijna niemand, enkel grasiosa (cola, inkacola,...) en dikwijls eten de mensen hier gewoon rijst met vlees ofzo, groenten eten ze bijlange niet elke dag! Je zou de tandjes van de zesjarigen eens moeten zien, afschuwelijk rot! Maar dat komt natuurlijk ook door dat ze uit arme gezinnen komen, waar hygiëne en tandenpoetsen vaak op de laatste plaats komt. Ja wat betreft gezond eten, kunnen de Peruanen nog veel leren .
Als er iemand van jullie ideeën heeft over dingen die ik als 18jarig belgisch meisje in een schooltje in Peru kan doen om de arme kinderen te helpen, geef ze mij aub! Ik kan alle hulp gebruiken! Over dingen die ik ze kan leren, over geldinzamelacties die ik kan doen,... maakt niet uit wat, maar alle ideeën zijn welkom. Ik wil me hier zo nuttig mogelijk maken, maar het is niet eenvoudig alleen, ik heb jullie nodig!
Voor de rest gaat alles hier zijn gewone gangetje. De dingen die er tussen uit springen zijn: Een dagje naar het strand Colan, een reggaeconcertje bij de rivier, een vergiftiging van iets verkeerd te eten en daardoor stond ik vol met rode boebels echt een prachtig zicht haha (na een pijnlijke injectie in el hospital was het gelukkig snel over), een dagje Catacaus, nieuwe ontdekking van leuke discotheek, ik die mijn kookkunsten aan het uitbreiden ben en weer veel feestjes met veel gedans! Hilary vertrekt jammer genoeg woensdag naar Cusco en dan terug naar Hawaï. Zij is echt een van mijn beste vriendinnen hier en mijn grote zus, ik ga haar ongelooflijk missen! Zonder haar zal het hier wat stiller zijn in huis. Kheb mij echt rot met haar geamuseerd en ontelbare filosofische gesprekken gehad. Door haar doe ik dingen die ik nooit gedurfd zou hebben, ze is echt bad ass! (Hilary vocabularium) Vrijdag was het una fiesta pequeña para Hilary en mi casa. Ik heb lasagne gemaakt, Julia een ander soort pasta en Geraldine haar heerlijke chocolademousse. Erg gezellig en na afloop natuurlijk Queens, olé!
Ik wou dat jullie allemaal is een dagje naar hier konden getransporteerd, want ik mis jullie en wil jullie zo graag alles laten zien. Doe het allemaal nog goed daar in het kleine België zonder regering. Divertirse mis amigos!
Como estan? Yo estoy feliz porque la selva estuvo chevere! Ik zal jullie een samenvatting van mijn reisje met AFS geven:
Donderdagavond vertrokken we met de bus naar Lima. Het was weer een eindeloze busrit, en midden in de nacht was de band ook nog eens gesprongen waardoor het allemaal nog vier uur langer heeft geduurd. Na 18 uur in de bus, kwamen we uitgeput aan in Lima. Daar verbleven we even in het centrum en aten ontbijt. Om 1uur ( uiteindelijk pas om 3 uur; het Peruaanse uur is altijd twee uur later dan afspraak haha, echt iets voor mij) werden we naar een jeugdherberg gebracht, waar alle andere AFS'ers natuurlijk al lang waren gearriveerd. Het was leuk om de andere Belgen nog eens terug te zien, en nog leuker waren de vele andere nieuwe mensen van over heel de wereld. We waren ongeveer met 45 jongeren en er zaten echt veel interessante en leuke mensen tussen. Diegene die hier al langer zaten hadden een paper moeten maken over het eten, de armoede of de religie in Peru. Het was erg interessant en we discussieerden over zware onderwerpen. ´s Avonds vertrokken we alweer met de o zo comfortabele bus naar Pichanaki (een niet zo toeristisch dorpje in de jungle), het was ongeveer 10 uur rijden en toen we zaterdagochtend aankwamen was iedereen uitgeput. We kregen kamers in een verzorgd hostelletje, waar we ons konden douchen en even konden rusten. Na het middageten en een saaie uitleg over Pichanaki, vetrokken we met een soort jeeps naar een nog kleiner dorpje, dat echt midden in de jungle ligt. Het was een heerlijke rit, want we konden met zen allen achteraan in de laadbak, waardoor we konden genieten van het prachtige uitzicht. Het leuke aan dit deel van de jungle, is dat het bergachtig is, waardoor je schitterende views krijgt van het landschap.
We kwamen in in el pueblo pequeño en daar kregen we onze hut te zien voor de komende nacht. Echt geweldig, een oude hut van in de filmkes, met vier verdiepingen. Ik sliep helemaal vanboven en ik moet zeggen dat het huis vrij onstabiel was, haha. Ik heb er echt van genoten, om daar midden in de jungle te zitten in een dorp dat nog niets Europees of Amerikaans heeft, maar enkel doordrongen is van de traditionele peruaanse cultuur. De mensen waren heel vriendelijk en de kinderen waren zo schattig, ze waren al meteen mijn vriendinnetjes:). Het had ook allemaal echt iets avontuurlijk. ´s Avonds was er een kampvuur en enkele meisjes en jongens van het dorp deden een typische dans rond het kampvuur. Het was erg gezellig, er werd gedansd, muziek gespeeld, klassieke spelletjes gespeeld en gezongen. Een goeie oude kampvuuravond. We gingen allemaal erg laat slapen, maar dat nam niet weg dat we om 6 uur moesten opstaan. Na weer een nacht van amper 2 uur slaap, waren we "klaar" voor de wandeltocht in de jungle. Haha het was afzien van hier tot in tokio, met een warmte die niet te verdragen is en een dronken moeheid, deden we beklimmingen en dalingen op kleine padjes door de jungle. Erg grappig was het moment waarop ik en Julia plots de rest van de groep kwijt waren, haha lost in the jungle. Dat was wel even spannend, maar gelukkig vonden we ze na een halfuurtje terug. De natuur was weliswaar schitterend en het eindpunt was een mooie waterval. De terugweg was nog zwaarder, maar we waren erg trots op ons zelf toen we heelhuids aankwamen in onze hut. Om 4 uur vertrokken we dan terug naar Pichanaki met dezelfde leuke auto´s. ´s Avonds zijn we iets gaan drinken met zen allen, maar lang heb ik het dit keer niet meer volgehouden!
Maandag stonden we weer om 6 uur op en dit keer gingen we naar een traditionele stam met de moto-taxi. Onderweg zagen we mini-gordeldiertjes, echt grappige beestjes. Het was een erg kleine stam en de mensen droegen traditionele kledij. Ze speelden muziek voor ons en leerden ons hun soort dans, echt leuk! Ze gaven ons ook heerlijk fruit, waaronder mango´s, maar ook vruchten die ik nog nooit had gezien Wel allemaal heel lekker, het fruit is hier zoveel beter dan bij ons! Ze hadden ook wat kraampjes waar ze armbandjes enzo verkochten die ze hadden gemaakt. We speelden een mix tussen volleybal en badminton met de mensen en ze leerden ons boogschieten ( wat echt een ramp was bij mij haa). Echt super sympatieke mensen!
In de namiddag zijn we naar een schooltje in Pichanaki geweest waar de AFS'ers per land in de klassen moesten gaan en uitleg geven over hun land enzo. De kinderen waren overenthousiast en we moesten allemaal onze handtekening geven. Echt idioot, we werden behandeld als supersterren, terwijl we helemaal niets speciaal hadden gedaan. " Tu coreo por favor, tu coreo!" Een beetje overroepen allemaal. ´s Avonds moesten we jammer genoeg weer terug naar Lima.
Dinsdag verbleven we in een grave jeugdherberg in Lima, waar we allemaal wat versufd rondhingen. We zijn ook gaan wandelen in Lima, maar de grap was dat ik met Julia en Milan ben verloren gelopen toen we onze bus moesten halen. Echt serieuze stress en ik was zo uitgeput, dat het horror was om een uur rondjes te lopen. Gelukkig hebben we net op tijd onze bus om 18 uur gehaald.
Het was echt een onvergetelijke ervaring en ik heb er enorm van genoten. Buiten de drukkende warmte en de vermoeidheid was alles perfecto. Ik heb ook veel nieuwe mensen leren kennen, die verspreid zitten over heel Peru, dus dat is wel handig als ik wil gaan reizen. Er waren zelf vier Thaïsen bij, echt zalige mensen, die heel de tijd vrolijk zijn en uitzonderlijk vriendelijk. Ik wil zeker ook is naar Thaïland! Haha maar ik zal nu mijn hoofd maar bij Peru houden, want das hier voorlopig al zalig genoeg.
Ik weet dat het erg koud is bij jullie, maar de lente zal er weer zo snel zijn, dus pluk de dag. De tijd vliegt echt, ik zit hier al meer dan een maand en dat is zo raaar. België lijkt zo ver weg, maar er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan mijn allerliefste schatten denk. Ik hoop dat het allemaal heel goed gaat met jullie! Ik wens jullie al het mooie van het leven toe!
Joeee de manne en de vrouwe! (ja ik had eens zin in een echte antwerpse groet)
Zaterdag waren het olympiaden van de universiteit. Veel ambiance verzekerd! Iedere afdeling had zijn eigen wagen, eigen dans, eigen kostuums en eigen vlag met slogans en liedjes en alles er op en er aan. Zeer grappig en zeer veel lawaai! We hebben ondertussen ook drie kerels leren kennen, waarvan ene me dreads, die een reggaegroepje hebben. zaterdagavond hebben we bij een van hen thuisgezeten en heel de avond reggae geluisterd en ze hebben ons een live-concertje gegeven haha. Het was echt gezellig om nog eens een goede reggae-avond te doen en te jammen met grappige muziekinstrumenten en te zingen.
Zondag was het eens schitterende dag. Geraldine en ik zijn met de familie van Julia (dus Wendy enzo) naar het strand Yacila geweest. Enorm mooi, met rotsen en veel oude vissersboten. Ik heb zelf Pelikanen gezien, echt grote vogels! Het water was wel nog veel te koud om in te zwemmen. Je kan de foto´s bekijken op mijn space, want de site deed vreemd. Estuva un dia muy bonito!
Alles gaat zijn gewone gangetje hier en ik ben zelf begonnen met spinning! Heel zwaar, maar super grappig en een heel vriendelijke leraar. Vanaf nu drie keer in de week haha, ik moet wel want er zijn hier om de vijf botten van die heerlijke dessertencafé'tjes met zalige taarten, onweerstaanbaar! Ik heb gisteren ook zelf gekookt met Florian, nog eens goede klassieke spaghetti, en mi madre y hermana vonden het muy rico!
Morgen vertrek ik op mijn AFS-tripje naar de jungle, ik kijk er al naar uit, vooral naar de natuur! Ik zal jullie volgende week het verhaal zeker vertellen!
Qué tal? Hier is alles nog steeds goed, hoewel ik jullie wel heel erg mis! Nu besef ik pas dat ik iedereen 6 maanden ni ga zien en da da echt wel fucking lang is. Kwou echt da jullie er allemaal bij waren, haha, maja dan zou het geen culturele ervaring meer zijn, maar een België in Peru. Tis ook echt ni zo gemakkelijk om u nen buitenstaander te voelen. Iedereen zou dees is moeten doen dan wete hoe het is om u ne vreemdeling te voelen. Ik word overal bekeken, aangestaard, befloten,... "Gringa, gringa!" Pfff echt kwou dak bruin was, iedereen vindt blank hier super mooi, ksnap da echt ni, ik vind da juist lelijker haha! Mijn Spaans begint te lukken, maar vaak begrijp ik er nog de ballen van en dan moete maar knikken en si,si zeggen. Tis echt allemaal zo anders, ge kunt het u ni voorstellen.
Vrijdag ben ik mee met Hilary en Adam naar den unif geweest en kheb mee Spaanse grammaticales gevolgd. Het ging vrij goed en het was een super vriendelijke leerkracht, zij kon echt goed uitleggen enzo. Er zaten nog een Koreaans meisje en ne Koreaanse jongen mee in het klasje, die ook heel vriendelijk waren. Zij zullen het nog wel een pak moeilijker hebben met Spaans, hun taal lijkt er in de verste verte niet op haha. .s Avonds was het feestje bij mij thuis, een soort barbecue met achteraf desserten die ik, Hilary en Geraldine hadden gemaakt. Probeert hier maar is een dessert te maken, alles is hier anders en ge vindt den helft van de ingrediënten niet... Mijne rijstpap trok op niks haaa! Maar Hilary haar taart ook ni, dus no problemo. Het was echt gezellig, zo´n huisfeestjes zijn hier blijkbaar wel in. Iedereen zit dan zowa in een kring, er wordt gepraat, gedronken (piña colada hmmm) en soms een beetje gedanst. Kheb ook mijnen oudste broer eindelijk ontmoet, Cesar, die niet meer thuis woont, ook muy sympatico.
Achteraf zijn we naar Queens geweest, de grootste discotheek hier in Piura. Twas echt chevere! Heel den avond wordt er gedanst op reggaeton, salsa, merengue, cumbia,.. De muziek viel echt verbazend goed mee. Er was echt veel sfeer en iedereen kent de liedjes. Het is wel allemaal zo anders als in België. Het grootste verschil is dat de mensen bijna altijd in paren dansen. Als een jongen alleen danst, denken ze dat hij homo is. Meisjes samen dat gaat ook, maar vooral meisje-jongen. Er komt dan een jongen en die vraagt: "Quieres bailar?" en als het meisje "si" zegt neemt hij je mee naar de dansvloer. Zo grappig! Ze kunnen hier wel echt kei goed dansen, amai! De meesten dansen ook heel graag, dus das super voor mij, ik denk dat ik hier nog veel kan leren. Donderdagavond gaan ik en Hilary en Julia enzo naar de danslessen aan de universiteit, ze zijn gratis en het is elke week. Ik ben benieuwd!
Zaterdag zijn ik en Hilary bij Julia en Wendy blijven slapen, het was erg gezellig. En zondag was het senso´s; iedereen van heel Peru moest binnen blijven zodat men over heel Peru de mensen kon tellen. Rare Peruanen! Gisteren hadden ik en Florian onze eerste lessen Spaans. Het viel wel mee, een beetje saai en ongestructureerd, maar ik heb wel wat bijgeleerd over vervoegingen van werkwoorden enzo. Vandaag hadden we geen les en ben ik naar Catacaos geweest. Florian woont daar en het is een klein stadje vlak naast Piura. Het is daar wel mooi, veel kraampjes met typische Peruaanse dingen enzo.. Het stadje heeft meer echt een typisch Peruaanse sfeer over zich, maar ook echt bijna overal serieuze armoede. Kinderen kwamen heel de tijd bedelen en ik haatte dat! Het maakt mij zo ongelukkig dat ik hen niet kan helpen, je moet echt huilen als je naar deze kinderen zonder toekomst kijkt. Ik kan het echt niet uitleggen, het is vreselijk.
We zijn ook samen met de hermanos van Florian naar ruïnes geweest van de pré-incacultuur, het was echt cool en je had er een prachtig uitzicht! Het waren ruïnes van 4000 jaar oud, echt gek!
Ik heb mijn foto´s op fotos.com gezet in een webalbum. Je moest wel emailadressen geven van mensen met wie je je album wou delen. Ik heb maar wat emailadressen gegeven, maar als er nog iemand geïntreseerd is, laat het mij dan weten!
Como estas? Que tal? Aqui muy bien! Me gusta Peru!
Ik ben hier nu een week en mijn Spaans begint stillekens aan te vlotten, iedereen zegt da ik het al goe doe dus daar ben ik echt blij om! Mijn Spaanse lessen zijn echter nog steeds niet begonnen( typisch peruaans) ik hoop volgende week wel! Er is weer veel gebeurd en ik blijf het allemaal chevere (super) vinden! Vorige zondag was het een soort feestdag in Piura en er was een stoet en heel veel volk, het leek een beetje op carnaval ofzo, best grappig. Ik heb toen Siomara leren kennen, een vriendin van Ricardo en een super lief meisje.
Maandag nam Pilly(de baas van AFS in Piura) mij mee naar de universiteit van Piura. Echt een mooie en grote unif en er lopen herten en pauwen enzo vrij rond. Haha ik verschoot nogal toen er ineens een prachtig hert voor mijne neus stond. Ik moest samen met anderen van AFS ( Julia(duitsland), Geraldine(Suissa), Tania(Nieuw-zeeland) en Florian(belgië, met de blonde dreads)) Engels praten in verschillende klassen. We moesten ons verhaal wa vertellen en de studenten mochten vragen stellen om hun Engels te oefenen. Het was grappig, ik heb goed gelachen met Florian, echt meneer humor. En op deze manier kwamen we ook in contact met vele andere jongeren, er wil zelf ne kerel mij salsa leren haha.
De andere dagen ben ik elke voormiddag naar el collegio geweest om Joanna(ondertussen ook iemand waar ik echt goed mee overeenkom) en Karin en anderen te helpen, het liefst zit ik bij de kleine kindjes, echt schatjes. Het is leuk dat ik ondertussen al veel mensen ken daar, maar ik kijk er naar uit om echt te gaan werken in Manitos trabajando, want dan kan ik echt iets doen voor kinderen die het slecht hebben. Geraldine werkt er ook en ze zegt dat het wel vaak hard is, maar ze doet het graag. In de namiddag studeer ik wa spaans op mijn eentje, of ga ik naar het centrum met Ricardo of Monica of Julia. Ondertussen heb ik echt al veel mensen leren kennen die hier ook zitten met AFS, echt van alle verschillende landen. Hilary bijvoorbeeld, van Hawaï, zij is echt cool en ze gaat mij zeker de volgende keer meenemen om te gaan surfen woehoew. Zoals ik al zei woon ik in een vrij groot huis en la señora Marina (mi madre) verhuurt kamers, en Hialry huurt hier een kamer vlak boven mij, so great!
Gisteren was het italiaanse avond bij Wendy. Ik was al in su casa geweest zondag om een film te zien, maar gisteren heb ik haar familie nog beter leren kennen en ze zijn echt super. Haar broer Albert(13), haar broer Louis(17) en haar neef Alex(20 ofzo), die daar blijkbaar ook woont, zijn echt zooo sympatica. Geraldine, Julia en Hilary waren er ook. En dan nog Steffi van België en een meisje van Frankrijk, die ik dus gisteren heb leren kennen. Steffi is ook echt een kei toffe, ze is hier met het schoolprogramma en het was leuk om weer is goe vlaams te babbelen . Ricardo en monica waren er ook, dus het huis zat goe vol! We hebben spaghetti gekookt met de meisjes en tiramissu gemaakt, mmmmmm! Goed gelachen, gepraat, wa gitaar gespeeld (Alex heeft een gitaar), muziek geluisterd (natuurlijk reggaeton ha),.. Een gezellige avond.
Voor de rest begin ik het hier echt al goe gewoon te geraken, behalve dan dat ik hier moet douchen met koud water, aaaargh! En mijn maag is ook flink in de war, ik had vandaag serieus buikpijn, wrs omdat het eten en klimaat enzo zo verschillend is. Ik zou nog veel meer willen vertellen, maar ik ga nu slapen want morgen moet ik vroeg opstaan. Ik ga mee met Hilary naar de universiteit, zij is hier niet met AFS ofzo maar samen met haar vriend(die nu niet meer haar vriendje is) en zij studeren spaans aan de unif. Ik ga wrs niet kunnen volgen, maar het is goed voor mijn Spaans!
Ik hoop da alles me iedereen goed is in België. Bedankt voor al jullie lieve berichtjes in mijn gastenboek (danku Jutta voor de tip haha), jullie zijn schatten en ik vertel veel over jullie! Dees weekend zal ik wel nog is schrijven, er is hier immers een computer in huis, dus ik kan vaak nieuwtjes op mijn blog zetten. Ik heb een site met foto´s ma kmoet nog zien hoe ik da allemaal ga doen, maar ik hou jullie op de hoogte, ik zal snel foto´s online zetten! Ik geef ook mijn adres, sommige onder jullie hadden dat gevraagd, dan kunde is een brief posten da zou super zijn:
La familia Sanchez (Tess Penne) Los Tulipanes 124 Miraflores-Castilla Piura, Perú
Het is nu zaterdagavond(voor jullie nacht) en ik ben uitgeput van een lange, grave dag . De vorige keer was ik juist aan het vertellen dat ik in het collegio Santa Monica, van mijn gastmoeder, kennis had gemaakt met Ricardo. Mi hermano Ricardo is een gezette jongen van 18, hij lijkt ouder, en hij is net als de andere familieleden erg vriendelijk. Zijn Frans is vrij goed want hij is leeraar Frans in het schooltje, dus met hem heb ik al het meest gepraat. Hoewel ik hem ga vragen om vanaf volgende week enkel Spaans te spreken, dan leer ik beter! Ik maakte ook kennis met een andere toffe lerares, die me al meteen enthousiast meenam naar haar klasje ( 8 leerlingen van 14 en 15). Ik moest vragen van hen beantwoorden in het Frans, zodat ze hun Frans konden oefenen. Zo grappig, ik voelde me een leerkracht Frans haha! Het schooltje is denk ik voor vrij welgestelde kinderen en het telt 15 klaslokalen. Het is er een toffe sfeer, er wordt veel gelachen in de klas en de lessen duren niet zo lang.
Vandaag zijn we met los niños ( van 6 tot 10, een stuk of tien kinderen) naar Chiclayo geweest. Chiclayo is groter als Piura en het was mooi meegenomen voor mij om ook al een stuk van deze stad te bekijken. We zijn naar twee musea´s van de Inca´s gaan kijken, we zijn even naar het centrum geweest en ook naar la playa. Het strand vond ik het leukste, iedereen was er druk bezig met de visvangst en ik vind hun rieten, pumtige visbootjes geweldig. Het was wel best koud, Chiclayo is zowizo frisser dan Piura.
Ik heb ook al mi abuellos(grootouders) ontmoet. Als ik het goed heb begrepen gaan we elke dag bij hen eten, maar dat vind ik zeker niet erg. De grootvader is immers een fantastische man, zeer verstandig, vriendelijk, geintresseerd en geduldig. Ze hebben al veel gereisd door Europa en zijn dus ook erg ruimdenkend. Daarjuist zijn Julia( een duits meisje dat hier al twee maaanden verblijft en ook in mijn gastgezin heeft gezeten) en haar hermana Wendy, twee vrolijke en toffe meisjes. Vooral aan Julia heb ik natuurlijk veel, zij spreekt engels en ik heb eindelijk is goed met iemand kunnen praten, da deed echt goed om mijn geratel nog eens boven te halen haha:). Haar Spaans is nu al echt goed, dus ik heb hoop! (zij kon oook geen woord in het begin). Ze feest ook graag enzo, echt iemand da een goede vriendin van mij zou kunnen zijn. Ik denk wel dat ik nog vaak met haar en Hilary( een meisje uit Hawaï dat ik nog niet heb ontmoet, maar graag wil ontmoeten) op stap zal gaan!
Ik heb al foto´s op mijn space van msn gezet van mijn eerste dag in Lima en van vandaag in Chiclayo, van Piura komt zeker nog! Ik ga proberen een site ofzo te maken voor foto´s, maar voorlopig is het dus mijn space. Ik hoop dat ik snel eens van iemand iets hoor, want ik heb nog van niemand iets gehoord en ik wil graag weten hoe het met iedereen gaat enzo!
Ik ben veilig aangekomen ( het is 18.37u.) en ik zit nu in Piura! Het is hier ongelooflijk, ik kan echt nietgeloven wat mij allemaal overkomt. Ik wou dat jullie dit allemaal konden zien en deze mensen konden ontmoeten...
Woensdag vertrok ik dan eindelijk, na een lang afscheid van al mijn liefste schatten. De vliegreis is goed verlopen, maar duurde zo oneindig lang! Gelukkig was Janne bij mij, een tof meisje van 19 dat ook met AFS naar Peru ging. De eerste vlucht duurde negen uur en dan landde we in Atlanta. Mijn drie duur in de V.S. bestonden vooral uit controle haha. Ze zijn daar blijkbaar paranoïa ofzo: "The apple is not aloud!" Vingerafdrukken, schoenen uit,... echt grappig! Maar alles verliep goed en we hebben nog even een Duits meisje leren kennen die juist terug kwam van 3 maanden Peru. Zij had het schitteren gehad, dus dat was weer een duwtje in de rug! Onze volgende vlucht was weer een lange 6 uur stilzitten. UIteindelijk kwamen we uitgeput rond middernacht L.T. aan in Lima. Patti, een vrijwilliger van AFS kwam ons afhalen en begon al direct vanalles in het Spaans te brabbelen. Janne was al weer de redding met haar jaar Spaanse studie achter de rug. De taxi bracht ons naar een oud klooster waar ik en Janne een kamertje voor twee kregen.
De volgende dag zagen we de andere deelnemers van AFS, die ik allemaal al kende van het wegwijsweekend, en de andere Peruaanse vrijwilligers en werkers voor AFS. Deze dag bestond uit een oriëntatie met uitleg over hun land, over het programma en allerlei nuttige tips. Guan is denk ik de baas van AFS in Peru, hij kon goed Engels en hij legde ons het meeste uit, het is een toffe meneer! Het was een leuke dag en ik amuseerde me goed. De Peruaanse vrijwilligers waren erg vriendelijk en het eten was lekker! Je moet wel niet denken dat het goed weer was, het was eerlijk gezegd grijs en koud. Mijn indruk van Lima was niet denderend, wat ik heb gezien van deze stad is vuile wegen en gestoord verkeer .
Om 19.45 u. vertrokken ik en Florian (Piura) en Janne en Bart(Chiclayo) samen met Patti(Piura) naar het busstation. Na een helse rit (neem die helse maar letterlijk, ik ben blij dat ik er levend ben uitgeraakt, haha) kwamen we aan in het busstation. Deze busrit was nog erger dan de vliegreis. Voor de twee die naar Chiclayo gingen was het minstens tien uur rijden en voor ons maar liefst 14 uur!!! Gelukkig heb ik wel wat kunnen slapen dankzij de touristil. In Chiclayo zag het er ook nog grijs uit, maar hoe meer we naar het noorden reden, hoe blauwer het werd. Je kan je niet voorstellen wat ik onderweg allemaal heb gezien. We reden bijna heel de tijd langs woestijn, met soms groene stukken van lage vegetatie. Soms reden we langs lange sloppenwijken ( je probeert niet te geloven dat daar mensen in wonen maar je ziet het met je eigen ogen), maar soms reden we urenlang zonder een huis of mens te zien. Vaak zaten we echt in the middle of nowhere; een uitgestrekte woestijn, ik vond het prachtig.
Toen ik en Florian versuft en gebrakt uitstapten uit de bus stonden er een hoop enthousiaste mensen op ons te wachten. Nog niet bekomen van de lange rit werden we overrompeld door de warmte van Piura; hiermee bedoel ik het warme weer én de warmte van de mensen. Het was geweldig! Florian kreeg direct een hoed opgezet en ik kreeg een balonnetje van winnie the pooh haha. De mensen bleven maar lachen en ik en Florian zaten in de slappelach . Mi madre (Marina) y mi hermana (Monica) brachten me naar hun huis. Piura ziet er leuk uit en het weer is fantastisch! La casa is grooot en Het zijn dus duidelijk rijke mensen, hoewel de vader gestorven is. De moeder werkt hard en is directrice van een schooltje. Ik kreeg een eigen kamer met tweepersoonsbed en wc enal! Mi madre is zalig, echt een warme vrouw, die blijft lachen. Monica is een beetje verlegen maar ook heel vriendelijk. Marina moest al snel terug gaan werken.
Ik pakte rustig uit en ik was nog maar net bekomen van alles of Monica zei "Vamos, vamos Tess!". We gingen naar het schooltje van haar mama, waar ze me voorstelde aan mi hermano (Ricardo). Maar ik vertel straks verder want ik moet dringend mee van Monica haahaa. kuskus besos, ik mis jullie!!! kus tessxx
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
. Anyway het is een school voor arme kinderen van 3 tot 11 jaar en ik help de leerkrachten. Voorlopig help ik de lerares Engels en de leerkracht LO en ik doe het allemaal echt graag. Het Engels van de kinderen trekt wel op niks, buiten "goodmorning" begrijpen ze bijna niets, hoewel ze allemaal Engels krijgen van hun 3 jaar oud. Het probleem is dat de ouders vaak geen belang hechten aan school en nooit met de kinderen bezig zijn. Van studeren of huiswerk maken komt er dus dikwijls niets in huis. Het is vaak niet eenvoudig om ze te doen luisteren in de klas, veel komen uit moeilijke thuissituaties en zijn er nooit met hun gedachten bij of lopen als een kip zonder kop door de klas. Dat alles neemt niet weg dat het schatjes zijn! Elke morgen wordt ik bestormd door 20 kinderen die mij een knuffel of een kus komen geven. Heel de voormiddag hoor ik "Señorita Tess! Señorita Tess!" Ze zijn zo ongelooflijk lief! Ik wou dat ik hen meer kon helpen. Voorlopig probeer ik hen zoveel mogelijk liefde te geven, wat ze vaak niet genoeg krijgen. Maar ik ben aan het zoeken naar andere dingen die ik kan doen om ze te helpen. Volgende week ga ik een beetje vertellen over de wereld en Europa, want ze wisten niet eens dat Europa bestond, laat staan België! En ze zijn allemaal erg geinteresseerd in waar ik vandaan kom, hoewel de meeste nog steeds denken dat ik van een stad in Mexico of Ecuador ofzo kom, haha. Ik ga ze ook waarschijnlijk les geven over gezond eten en hygiëne, want veel zijn ze hier niet met gezond bezig. Ik begrijp het niet, er is hier zo´n grote variatie aan heerlijke groenten en fruit en ze eten het bijna niet! Water drinken doet bijna niemand, enkel grasiosa (cola, inkacola,...) en dikwijls eten de mensen hier gewoon rijst met vlees ofzo, groenten eten ze bijlange niet elke dag! Je zou de tandjes van de zesjarigen eens moeten zien, afschuwelijk rot! Maar dat komt natuurlijk ook door dat ze uit arme gezinnen komen, waar hygiëne en tandenpoetsen vaak op de laatste plaats komt. Ja wat betreft gezond eten, kunnen de Peruanen nog veel leren
.
