Zondag 10 maart stond de club uitstap naar Herne op het programma. De weersvoorspelling kondigde niet veel goeds aan!”Regen en stormwind”. De tocht annuleren was geen opzie en met een 52 tal leden trokken we naar Herne. Herne is gelegen in het Pajottenland op de taalgrens, licht heuvelachtig en een mooi natuur park, dat helaas nu niet kon bewandeld worden door de storm.

Op weg naar Herne was het guur weer, regen viel er met bakken uit, terwijl de wind met kracht toenam . Naar elkander kijken en al lachend afspreken in plaats te wandelen, een kaart wedstrijd  organiseren.

Aangekomen in Herne werden wij gastvrij onthaald door de inrichters. De regen was gestopt maar het stormde geweldig. Storm ! of geen storm! we besloten 16 km te wandelen. Bij het buitenkomen voelde we al dadelijk “Dit word een heel klus”. Langs de kerk en het station kwamen wij in de openvlakte, met een prachtig panorama . Na een km begon het echte werk, lichtjes bergop langs een veldweg die door de regen herschapen was in een modderpoel. Ploeteren en nog eens ploeteren door de papperige modder. Op een gegeven moment had ik de oplossing, het water stroomde naar beneden langs een kant van de weg, ontdekte dat het niet diep was. Door het water te stappen ging  vlotter, geen last meer van slijk. Na een poosje keek ik achterom en vele wandelaars volgde mij en ontdekte dat dit de beste oplossing was. Na iets meer dan 5 km arriveerde wij op de eerste rustpost.

Dit was welgekomen , ploeteren en beuken tegen de wind,komt een tankbeurt goed van pas !  Na de rust was de storm nog toegenomen. Ik met mijn 105 kg moest met momenten oppassen of vloog de kant in. Genoot wel van het mooie landschap, met vele bomen waar de maretakken weelderig op groeide. Het 2^de deel was verhard en trok over de taalgrens. Wat op viel was dat er geen verkeer was, heel rustig, met momenten waanden wij ons alleen op de wereld.  Opgelucht dat we aan  2^de rustpost kwamen. “Beuken tegen de stormwind is vermoeiend”. De innerlijke mens versterkt, op pad voor het laatste deel. Dit ging langs  prachtige veldwegen, die er beter bij lagen . De storm was nu op zijn hoogte punt , “Was wel angstwekkend”, Maar! genoot er van hoe de natuurkrachten zijn gang gingen. De wind bulderde er op los, kon met moeite elkaar verstaan. Er waren momenten dat het bijna niet te doen was, om vooruit te geraken. Na een poosje kwam Herne in zicht . Moe en uitgewaaid, arriveerde wij in de startzaal. Na een opknap beurt, een mattentaartje en plaatselijke drank, kon ik terugblikken op een aangename mooie tocht, die achteraf bekeken wel avontuurlijk was door de storm (Een prachtige ervaring). De clubleden sijpelde stilletjes aan binnen, waren zeer opgetogen van de mooie tocht en kennis te  maken, met wandelen in de storm.

Hier en daar werd er een kaartje getrokken,anderen waren gezellig aan het na keuvelen. Het was een gezellige bedoening, “Tervaetestappers zijn levensgenieters”! Een opmerking van de voorzitter van de organiserende club. Om 16 u was het moment om richting huiswaarts te keren, de storm was nog niet gaan liggen en het goot water. Geluk gehad, dat tijdens de wandeling droog gebleven was. Op weg naar Diksmuide was het wel stiller dan normaal in de bus. Iedereen was uitgewaaid. Het was een prachtige uitstap ondanks de storm. Afspraak op 6 oktober voor de busreis naar Westmalle .

Globetrotter

Bijlagen:
https://photos.app.goo.gl/qZnhUDqwihB3DDmEA