Herrezen, zal ik maar zeggen, want na 3 dagen in bed zit ik
eindelijk weer op een stoel achter mijn laptop!
Na een leuk weekend (later meer daarover) had ik zondagavond
echt zin om me op het werk te storten, tot mijn lichaam besliste om er enkele
dagen de brui aan te geven. Wat hoofdpijn op maandagmorgen, daar kon ik wel
tegen, maar toen de koorts en andere niet zo fijne symptomen de kop kwamen
opsteken besloot ik toch maar om mijn bed in te duiken. Niet dak ik veel keuze
had, bij de minste activiteit maakte mijn lijf me snel duidelijk dat ik weer
moest gaan liggen! Niet de leukste week ooit, dus. Zo heb ik ook weer aan den
lijve ondervonden dat koorts hebben in België één iets is, en koorts hebben in
India heel iets anders! Temperatuur regelen? Vergeet het maar!
Gelukkig voel ik me nu terug veel beter, al hebben mijn
lieve collegas me nog een dagje rust voorgeschreven.
Een doktersbezoek hier is ook wel iets wat ik me even zal
herinneren. Prema vertelde me dinsdagavond dat ze me mee zou nemen naar the
hospital. Dat bleek een klein, niet erg hygiënisch dokterskantoortje langs de
weg, afgesloten met een gordijn. Nadat ik een haastig ontsmette thermometer in
mijn mond geduwd kreeg (te flauw om te protesteren) kreeg ik enkele
voorschriften voor medicatie, en daarnaast het advies om rijst te eten, en
kokosmelk en zwarte koffie te drinken. Waarom? Geen mens die het weet! Mijn
verbaasde blik werd wel op luid gelach van de omstanders onthaald. Jawel,
omstanders, van privacy hebben ze hier ook nog niet gehoord, hoewel me dat nu
eens niets kon schelen!
Meer over mijn weekend, dat heel wat leuker was!
Vorige zaterdag ben ik met Norma, Gill (nog een Engelse
dame) en Ratnavelu (de verantwoordelijke voor de gasten) naar Kanyakumari
gegaan, het zuidelijkste stadje van India. We namen er de ferry naar twee
kleine eilandjes, waar we op het ene een Hindu-monument voor mother Lakshmi, de
moeder van de zee konden bezoeken, en op het andere een gigantisch standbeeld
dat een beroemde Indiase poëet voorstelt. Zeker de moeite waard, prachtige
monumenten! Het monument van Lakshmi is gebouwd op een rots, waarvan de Hindoes
geloven dat Mother Lakshmi er gestaan heeft. Haar voetafdruk is bewaard
gebleven, en wordt al eeuwen door Hindoes van over heel de wereld bezocht. Na
een heerlijke lunch bezochten we ook het Ghandi-monument, waar ik al eens was
geweest, en spendeerden we de rest van de namiddag met het ledigen van onze
portemonnee in de straten van Kanyakumari. Gelukkig waren er heel wat leuke
winkeltjes, zodat ons geld niet letterlijk op de straat belandde.
Een prachtig moment was de zonsondergang boven de zee, waar
honderden mensen vanuit heel India op afkwamen. Het proberen te beschrijven zou
het geen eer aandoen, dus: komt dat zien!
Op zondag gingen Norma en ik lunchen in Tirunelveli met Tom,
een andere vrijwilliger van Engeland (wat is dat toch met al die Engelsen!) die
op nog een andere plaats verblijft. Ik kende hem niet, en was aangenaam verrast
toen iemand van mijn leeftijd het restaurant binnenkwam! Aangezien enkel Norma
al met hem gesproken had verwachtte ik een ouder iemand, maar heel leuk dus dat
er hier nog jong volk rondloopt!
Morgen ga ik normaal gezien terug aan het werk, en dan denk
ik dat ik er een rustig weekendje van zal maken! Voor het (verlengd) weekend
erop hebben Norma, Tom en ik een tripje geboekt naar Ooty, een blijkbaar heel
mooi stadje in de Western Gats. Berggebied, koel gebied dus, wat een aangename
afwisseling zal zijn van de hitte hier!
Welkom terug in mijn Indiaas leventje, dat hier gezapig op
een Indiaas tempo op Indiase wieltjes loopt!
Een grote verandering sinds mijn laatste blog: vanaf nu tot
en met december woon ik op twee plaatsen! Van maandag tot donderdagavond
verblijf ik in Ponnakudi, in het nieuwe SCAD-centrum. Daar geef ik therapie aan
de kinderen in de special school, gecombineerd met OT training aan de
special teacher trainees. Jaja, u hoort het goed, noem mij gerust docent! Met
een grote korrel zout!
Elke donderdagavond zal ik de bus nemen naar Cheranmahadevi
om een dagje te werken in Anbu Illam (waar ik stage gelopen heb), en er dan het
weekend door te brengen. De maandagochtend wordt dan weer twee uur bussen naar
Ponnakudi, maar dat heb ik ervoor over!
Mijn vorig weekend was best leuk! De zaterdag bestond uit
werken en relaxen, en zondag ben ik met Norma (de Engelse logopediste)
Tirunelveli ingetrokken. Een dagje shoppen, rondslenteren en van de stad
genieten, niet mis! Ondertussen heb ik al een mooie Indiase garderobe. Die
chudithars zijn eigenlijk behoorlijk comfortabel om te werken, maar als ik
thuiskom is het eerste wat ik doe toch een kortere broek aandoen, want: hot hot
hot!
Samen met de kinesist en de orthotechnieker zijn we aan het
kijken om allerlei aanpassingen te doen
in het schooltje. Momenteel zijn we vooral zitaanpassingen aan het uitproberen,
zodat alle kinderen op een goede manier de lessen kunnen volgen en hun handen
functioneel kunnen gebruiken, in plaats van om te steunen op de grond. Ook in
de klassen kunnen we heel veel advies geven voor aanpassingen, maar ik wil
jullie niet vervelen met alle details!
Dinsdag was een heel lastige dag, voor de eerste keer ging
ik terug op CBR of Community Based Rehabilitation. De reis naar het eerste
dorpje duurde twee een half uur, ik geloof dat ik in totaal zes uur in het
busje heb gezeten die dag.
Hoewel ik van vorig jaar nog wist dat ik heel wat schrijnende
situaties zou kunnen zien, was het toch weer even slikken. Eén van de kinderen
was bijvoorbeeld een jongen van 12 jaar, die had kunnen doorgaan voor een
zevenjarige, en die een enorm gebrek aan stimulatie had. De jongen zit de hele
dag achteraan in het huis, in het donker, en speelt enkel met de luiken van het
raam en een kartonnen doos. Heel goed voor zijn ontwikkeling! De ouders hadden
geen idee hoe ze met hem konden omgaan, hopelijk heb ik ze toch een klein
beetje kunnen helpen Zo waren er wel nog, een heel zware dag dus, die om 9u30
met hoofdpijn in bed eindigde.
Vandaag een superleuke dag achter de rug met de kinderen,
zalig om te zien van sommigen hoe ze ondanks al hun beperkingen toch zoveel
mogelijk zelf willen doen!
Voor de rest geniet ik hier volop van het leven en het
werken en laat ik alles nog altijd zoveel mogelijk op me afkomen!
En verder:
-
Het is nog niet afgelopen met de
communicatieprobleempjes! Op een ochtend vroeg ik melk voor mijn cornflakes aan
Maladi (die in de guesthouse werkt), en toen ze mij een half kopje melk gaf
vroeg ik om more milk, wat op grote verwarring uitdraaide! Wist ik veel dat
mooru in Tamil buttermilk betekent! J
-
Kleurvast zijn de kleren hier duidelijk niet! Voor
elke outfit moet ik bijna nieuw water nemen als ik ze was, anders hebben al
mijn kleren binnenkort een andere kleur. Aan de andere kant, als ik plots
beslis dat ik mijn gele broek liever in het oranje wil zal dat niet moeilijk
zijn!
-
Nog steeds geen olifant gezien *snik*
-
Ik zal mezelf beter moeten organiseren als ik op
twee plaatsen woon! Vorig weekend had ik mijn zonnecrème niet mee naar
Cheranmahadevi, en na het weekend merkte ik dat ik mijn shampoo daar had laten
staan! Misschien toch best zorgen dat ik van alles twee exemplaren heb
-
Ze willen me hier allemaal vetmesten, maar dat
staat niet in mijn agenda Twee waterflessen doen ondertussen goed dienst als
gewichtjes, wel lastig sporten in deze temperaturen!
-
Mijn Tamil woordenschat is zich goed aan het
uitbreiden, elke dag leer ik allerlei woorden en uitdrukkingen bij. Als dat zo
doorgaat spreek ik na een jaar vloeiend Tamil!
Hier ben ik weer, vanuit het oude vertrouwde Cheranmahadevi!
Er logeren hier twee Engelsen die vandaag en morgen enkele sessies geven het nieuwe
centrum (waar ik werk), en die hadden het fantastische idee om me voor een
nachtje mee te nemen. Zo zie ik morgenochtend Carmel en Lakschmi nog eens, de
dames die vorig jaar zo goed voor mij en mijn medestudenten zorgden! J ook mooi meegenomen is
het feit dat ik vanavond eindelijk eens deftig internet heb, hoera!
Om niet te spreken over het feit dat ik eindelijk eens een
avondje gezelschap heb, samen met iemand kan eten, en een babbeltje kan doen in
deftig Engels J
Ondertussen heb ik 3 dagen observaties gedaan in het nieuwe
schooltje, en heb ik al gemerkt dat ik heel wat zal kunnen doen!
Mijn eerste weekend in India zit er ook al op, en ik heb
niet stilgezeten. Zaterdag wat gewerkt achter de computer (want dat moet hier
ook gebeuren), en daarna ging ik met Prema, Maladi, haar man en haar dochter
naar de markt in Tirunelveli. Heel wat anders dan de markt in België! Stel je
de markt bij ons voor, maar dan vol ongekoelde producten, koeien, geiten en
mannen in rokken die grote, zware zakken vol groenten en kruiden op hun rug
sleuren. Over zakken dragen gesproken, ik heb serieus moeten aandringen bij
Prema om ook een paar van de zakken te dragen! Ze was van plan om alle 5 zakken
zelf te dragen en mij niets te geven. Maar dat zou geen waar geweest zijn!
Op zondag kwam Prema met een onverwacht voorstel: binnen
een halfuurtje vertrek ik naar het huwelijk van een vriend van mij, wil je mee?
Dat moest ik me geen twee keer laten zeggen! Sari aan, na heel wat geknoei met
die enorme lap stof, bloemen in het haar, en weg waren we! Het moest wel in het
grootste geheim gebeuren, blijkbaar zouden de mensen van SCAD er niet mee
akkoord zijn dat ik meeging naar die trouw, god weet waarom Dus gingen we inkopen
gaan doen, helemaal opgekleed, viel niet op!
De ontmoeting met haar familie was zalig, een
supervriendelijke en grappige familie. Moeke, vake, zet maar een tafel en een
hoop stoelen bij in december, want ze willen allemaal meekomen naar België! Ook
voor de mannen was ik daar blijkbaar een groot succes, plots stond er een troep
Indiërs achter mij die vanalles van me wilden weten Toen de oma van Prema
hoorde dat ik niet getrouwd ben, vond ze het ook een goed idee om me te
koppelen aan één van haar kleinzonen, waar de familie onder veel schatergelach
helemaal mee instemde! Help! Volgens mij ben ik getrouwd tegen de tijd dat ik
terugkom, sorry Willem! :D
Mijn jetlag is ondertussen zo goed als gepasseerd, gelukkig,
en ik ben nu helemaal klaar om er keihard in te vliegen, werk genoeg! Later
meer nieuws!
Maar laat ik de en verder niet vergeten J
-
Het is hier s avond frisjes! Maar dan wel
frisjes als in laten we een terrasje gaan doen, maar misschien moeten we toch
een pulleke meenemen want het is niet meer om te stikken!
-
Ik word hier enorm in de watten gelegd, kamer
wordt bv elke dag gekuist, te pas en te onpas staat iemand aan mijn deur met
koffie, thee, sap, Ik zal me er maar bij neerleggen, dat zit nu eenmaal in de
Indiase cultuur, en hoe hard ik ook mijn
best doe, een Indiër word ik nooit!
-
Waarom was ik ook weer bezorgd over het
uitblijven van de gekkos? ondertussen al genoeg van die beestjes gezien! Ze
blijven schattig J
-
Een slang heb ik ondertussen ook al gezien.
Lees: bijna over gelopen. Minder schattig!
-
Communicatieproblemen zijn er af en toe wel
eens! Misschien had ik eens moeten opzoeken wat wasdraad in het Engels was
voor ik ging vragen aan Maladi waar ik er eentje kon vinden. 3 dagen later
lachen ze er nog mee, en weet iedereen hier dat ik een washline vroeg
Allez vooruit, bloggen! De eerste blog is altijd de
moeilijkste, maar hier gaan we dan!
Ik ben ondertussen een uurtje of 8 terug in India, en veel
valt er eigenlijk nog niet te vertellen! Mijn reis hierheen bestond uit twee
vluchten, en die waren zo verschillend van elkaar als maar kon zijn!
De eerste vlucht ging van Parijs naar Doha, en was zeeeeer
comfortabel. Ik had een plaatsje aan het raam, en niemand kwam naast mij
zitten. Languit een filmpje kijken, met al mijn gerief op de zetel naast mij,
een rustige vlucht, behoorlijk eten, zo wil ik nog wel vliegen! Of dat dacht
ik, tot ik er op de vlucht van Doha naar Thiruvananthapuram weer aan herinnerd
werd waarom ik helemaal niet graag vlieg. Mijn nogal gezette Indiase buurvrouw
had een probleem met haar schouder waardoor ze de leuning helemaal moest
inpalmen, plus een heel deel van mijn intimate bubble. Het komt erop neer dat
ze eigenlijk heel de (warme!) vlucht tegen mij aan geleund zat. Indiërs kunnen
blijkbaar ook niet zo goed blijven zitten op een vliegtuig! De halve vlucht
stonden zon tien Indische mannen een onderonsje te houden met mijn buurvrouw
en haar man. Afgekruid met een hoop turbulentie was het uiteindelijk een behoorlijk
claustrofobische vlucht!
Soit, om kwart na vier s nachts stond ik weer veilig met de
voetjes op de grond, en na een spannend moment aan de douane (als iemand 2
minuten naar je visum zit te kijken, en een paar keer opnieuw controleert, kan
dat heeeel lang lijken!) kon ik de chauffeur van SCAD gaan zoeken en naar
huis gaan.
Dat huis is anders dan ik verwachtte! Normaal gezien zou
ik terug op de campus in Cheranmahadevi wonen, waar ik vorig jaar ook zat, maar
ik werd afgezet op de nieuwste campus van SCAD. Dit leek mijn werkgevers beter
omdat het grootste deel van mijn werk hier is of vanuit hier vertrekt, een
logische redenering! Als ik toch per se in Cheranmahadevi wil gaan wonen mag
dat, maar dat zien we later wel weer!
Het aankomen in de guest house was heel vreemd, er is op dit
moment niemand behalve ik, dus ik voelde me toch een beetje alleen! Tot ik een
paar bezoekjes kreeg van mensen van vorig jaar, daardoor voelde ik me direct
meer thuis. Ik verlang toch tot er wat meer leven in de guesthouse komt!
Ik laat het wel allemaal op me afkomen, maar dat is vanaf
morgen!
Dee opdracht die ik voor vandaag gekregen heb luidt: You
take rest now, relax, take a walk on the campus, en dat is precies wat ik ga
doen!
Omdat ik gisteren nog geen internet had brei ik er mijn
tweede dag gewoon aan, twee voor de prijs van één, speciaal voor jullie!
Vandaag ben ik er al ingevlogen op zn Indiaas, dus heel erg
op het gemak! Samen met Prince, de directrice van de special school en de
special school teacher training heb ik een planning opgemaakt voor deze
maand. Mijn werk nu zal er vooral uit bestaan om vorming te geven, zowel aan
CBR staff (community based rehabilitation, waarbij een team de baan opgaat om
in dorpjes advies, vorming en therapie te geven aan mensen met een beperking en
hun ouders), de leraren in de special school en de studenten, dit laatste
tijdens ergotherapie aan de schoolkinderen. Tijd om de boeken weer boven te
halen, het zal voor mij ook terug allemaal een serieuze opfrissing zijn!
De eerste vier werkdagen ga ik echter de special school in,
me mengen tussen de kinderen, spelen, en de jetlag uit mijn lijf slapen. Waar
ik trouwens veel meer last van heb dan vorig jaar, helaas!
Ik ben ook wel heel blij dat ik ondertussen internet heb,
hoewel het eerste wat ik zag als ik mijn facebook opende, jawel, een Ice Bucket
Challenge was! Ik zal maar proberen om er een mooie Indiase editie van te maken
zeker!
Langer dan dit zal ik mijn blog niet maken, want anders
stoppen jullie toch allemaal met lezen! Ik ga me op mijn cursus Tamil smijten,
want ik heb zo het gevoel dat alles toch net iets gemakkelijker zal zijn als ik
een woordje Tamil spreek! En versta vooral, want nu kunnen ze alles over me
zeggen wat ze willen!
Om een mooie traditie in ere te houden, speciaal voor jou
Griet: en verder:
-
t is hier frisjes!!! Het is te zeggen, de airco
staat aan, want het is hier warm!
-
Griet en Lavinia, jullie zonne-energie-oplaad-machientje
doet zijn werk!
-
Ik ben hier al twee dagen, en heb nog niet één
gekko of kakkerlak gezien! Waar zitten die??
-
Dit weekend ga ik stofjes kopen om een chudidhar
te laten maken. Jawel, Indian fashon, here I come!
-
Aangezien ik op een nieuwe campus zit, met
allemaal vers geplante boompjes, kan ik mijn hangmat wel vergeten! Dju!
-
Mijn kamer is minstens 2 keer zo groot als
thuis, had ik niet verwacht! Met twee bedden! Nu moet ik nooit meer al mijn
gerief van mijn bed gooien als ik wil gaan slapen! Hoera! (Moeke, ik hoor je
grommen tot hier, kalm)
-
Ze zijn hier nog altijd even vriendelijk en
beschermend als vorige keer, maar ik heb nu wel het gevoel dat ze me wat
gemakkelijker off-campus zullen laten gaan! Gelukkig maar!
-
Prema, een meisje dat ik ken van vorig jaar en
die nu in de guest house werkt, heeft al beloofd me in te wijden in de kunst
van het Indisch koken. Mmmm!
-
Toevallig! Ik ging net naar het toilet, en daar
was hij dan, mijn kamergenoot! Ik noem hem Hendrik. Hendrik de gekko.
