Okidoki, tijd voor een nieuwe blog!

Welkom terug in mijn Indiaas leventje, dat hier gezapig op een Indiaas tempo op Indiase wieltjes loopt!

Een grote verandering sinds mijn laatste blog: vanaf nu tot en met december woon ik op twee plaatsen! Van maandag tot donderdagavond verblijf ik in Ponnakudi, in het nieuwe SCAD-centrum. Daar geef ik therapie aan de kinderen in de ‘special school’, gecombineerd met ‘OT training’ aan de special teacher trainees. Jaja, u hoort het goed, noem mij gerust docent! Met een grote korrel zout!

Elke donderdagavond zal ik de bus nemen naar Cheranmahadevi om een dagje te werken in Anbu Illam (waar ik stage gelopen heb), en er dan het weekend door te brengen. De maandagochtend wordt dan weer twee uur bussen naar Ponnakudi, maar dat heb ik ervoor over!

Mijn vorig weekend was best leuk! De zaterdag bestond uit werken en relaxen, en zondag ben ik met Norma (de Engelse logopediste) Tirunelveli ingetrokken. Een dagje shoppen, rondslenteren en van de stad genieten, niet mis! Ondertussen heb ik al een mooie Indiase garderobe. Die chudithars zijn eigenlijk behoorlijk comfortabel om te werken, maar als ik thuiskom is het eerste wat ik doe toch een kortere broek aandoen, want: hot hot hot!

Samen met de kinesist en de orthotechnieker zijn we aan het kijken om  allerlei aanpassingen te doen in het schooltje. Momenteel zijn we vooral zitaanpassingen aan het uitproberen, zodat alle kinderen op een goede manier de lessen kunnen volgen en hun handen functioneel kunnen gebruiken, in plaats van om te steunen op de grond. Ook in de klassen kunnen we heel veel advies geven voor aanpassingen, maar ik wil jullie niet vervelen met alle details!

Dinsdag was een heel lastige dag, voor de eerste keer ging ik terug op CBR of Community Based Rehabilitation. De reis naar het eerste dorpje duurde twee een half uur, ik geloof dat ik in totaal zes uur in het busje heb gezeten die dag.

Hoewel ik van vorig jaar nog wist dat ik heel wat schrijnende situaties zou kunnen zien, was het toch weer even slikken. Eén van de kinderen was bijvoorbeeld een jongen van 12 jaar, die had kunnen doorgaan voor een zevenjarige, en die een enorm gebrek aan stimulatie had. De jongen zit de hele dag achteraan in het huis, in het donker, en speelt enkel met de luiken van het raam en een kartonnen doos. Heel goed voor zijn ontwikkeling! De ouders hadden geen idee hoe ze met hem konden omgaan, hopelijk heb ik ze toch een klein beetje kunnen helpen… Zo waren er wel nog, een heel zware dag dus, die om 9u30 met hoofdpijn in bed eindigde.

Vandaag een superleuke dag achter de rug met de kinderen, zalig om te zien van sommigen hoe ze ondanks al hun beperkingen toch zoveel mogelijk zelf willen doen!

Voor de rest geniet ik hier volop van het leven en het werken en laat ik alles nog altijd zoveel mogelijk op me afkomen!

En verder:

-          Het is nog niet afgelopen met de communicatieprobleempjes! Op een ochtend vroeg ik melk voor mijn cornflakes aan Maladi (die in de guesthouse werkt), en toen ze mij een half kopje melk gaf vroeg ik om ‘more milk’, wat op grote verwarring uitdraaide! Wist ik veel dat mooru in Tamil ‘buttermilk’ betekent! J

-          Kleurvast zijn de kleren hier duidelijk niet! Voor elke outfit moet ik bijna nieuw water nemen als ik ze was, anders hebben al mijn kleren binnenkort een andere kleur. Aan de andere kant, als ik plots beslis dat ik mijn gele broek liever in het oranje wil zal dat niet moeilijk zijn!

-          Nog steeds geen olifant gezien *snik*

-          Ik zal mezelf beter moeten organiseren als ik op twee plaatsen woon! Vorig weekend had ik mijn zonnecrème niet mee naar Cheranmahadevi, en na het weekend merkte ik dat ik mijn shampoo daar had laten staan! Misschien toch best zorgen dat ik van alles twee exemplaren heb…

-          Ze willen me hier allemaal vetmesten, maar dat staat niet in mijn agenda… Twee waterflessen doen ondertussen goed dienst als gewichtjes, wel lastig sporten in deze temperaturen!

-          Mijn Tamil woordenschat is zich goed aan het uitbreiden, elke dag leer ik allerlei woorden en uitdrukkingen bij. Als dat zo doorgaat spreek ik na een jaar vloeiend Tamil!

Byebye!

17-09-2014, 17:49 geschreven door Lies  

Vanakkam!

Hier ben ik weer, vanuit het oude vertrouwde Cheranmahadevi! Er logeren hier twee Engelsen die vandaag en morgen enkele sessies geven het nieuwe centrum (waar ik werk), en die hadden het fantastische idee om me voor een nachtje mee te nemen. Zo zie ik morgenochtend Carmel en Lakschmi nog eens, de dames die vorig jaar zo goed voor mij en mijn medestudenten zorgden! J ook mooi meegenomen is het feit dat ik vanavond eindelijk eens deftig internet heb, hoera!

Om niet te spreken over het feit dat ik eindelijk eens een avondje gezelschap heb, samen met iemand kan eten, en een babbeltje kan doen in deftig Engels J

Ondertussen heb ik 3 dagen observaties gedaan in het nieuwe schooltje, en heb ik al gemerkt dat ik heel wat zal kunnen doen!

Mijn eerste weekend in India zit er ook al op, en ik heb niet stilgezeten. Zaterdag wat gewerkt achter de computer (want dat moet hier ook gebeuren), en daarna ging ik met Prema, Maladi, haar man en haar dochter naar de markt in Tirunelveli. Heel wat anders dan de markt in België! Stel je de markt bij ons voor, maar dan vol ongekoelde producten, koeien, geiten en mannen in rokken die grote, zware zakken vol groenten en kruiden op hun rug sleuren. Over zakken dragen gesproken, ik heb serieus moeten aandringen bij Prema om ook een paar van de zakken te dragen! Ze was van plan om alle 5 zakken zelf te dragen en mij niets te geven. Maar dat zou geen waar geweest zijn!

Op zondag kwam Prema met een onverwacht voorstel: ‘binnen een halfuurtje vertrek ik naar het huwelijk van een vriend van mij, wil je mee?’ Dat moest ik me geen twee keer laten zeggen! Sari aan, na heel wat geknoei met die enorme lap stof, bloemen in het haar, en weg waren we! Het moest wel in het grootste geheim gebeuren, blijkbaar zouden de mensen van SCAD er niet mee akkoord zijn dat ik meeging naar die trouw, god weet waarom… Dus gingen we ‘inkopen gaan doen’, helemaal opgekleed, viel niet op!

De ontmoeting met haar familie was zalig, een supervriendelijke en grappige familie. Moeke, vake, zet maar een tafel en een hoop stoelen bij in december, want ze willen allemaal meekomen naar België! Ook voor de mannen was ik daar blijkbaar een groot succes, plots stond er een troep Indiërs achter mij die vanalles van me wilden weten… Toen de oma van Prema hoorde dat ik niet getrouwd ben, vond ze het ook een goed idee om me te koppelen aan één van haar kleinzonen, waar de familie onder veel schatergelach helemaal mee instemde! Help! Volgens mij ben ik getrouwd tegen de tijd dat ik terugkom, sorry Willem! :D

Mijn jetlag is ondertussen zo goed als gepasseerd, gelukkig, en ik ben nu helemaal klaar om er keihard in te vliegen, werk genoeg! Later meer nieuws!

Maar laat ik de ‘en verder’ niet vergeten J

-          Het is hier ’s avond frisjes! Maar dan wel frisjes als in ‘laten we een terrasje gaan doen, maar misschien moeten we toch een pulleke meenemen want het is niet meer om te stikken!’

-          Ik word hier enorm in de watten gelegd, kamer wordt bv elke dag gekuist, te pas en te onpas staat iemand aan mijn deur met koffie, thee, sap,… Ik zal me er maar bij neerleggen, dat zit nu eenmaal in de Indiase cultuur,  en hoe hard ik ook mijn best doe, een Indiër word ik nooit!

-          Waarom was ik ook weer bezorgd over het uitblijven van de gekko’s? ondertussen al genoeg van die beestjes gezien! Ze blijven schattig J

-          Een slang heb ik ondertussen ook al gezien. Lees: bijna over gelopen. Minder schattig!

-          Communicatieproblemen zijn er af en toe wel eens! Misschien had ik eens moeten opzoeken wat ‘wasdraad’ in het Engels was voor ik ging vragen aan Maladi waar ik er eentje kon vinden. 3 dagen later lachen ze er nog mee, en weet iedereen hier dat ik een ‘washline’ vroeg…

-          Bureaucratie kennen ze hier ook, ooooh ja!

08-09-2014, 20:25 geschreven door Lies  

Vanakkam!

Allez vooruit, bloggen! De eerste blog is altijd de moeilijkste, maar hier gaan we dan!

Ik ben ondertussen een uurtje of 8 terug in India, en veel valt er eigenlijk nog niet te vertellen! Mijn reis hierheen bestond uit twee vluchten, en die waren zo verschillend van elkaar als maar kon zijn!

De eerste vlucht ging van Parijs naar Doha, en was zeeeeer comfortabel. Ik had een plaatsje aan het raam, en niemand kwam naast mij zitten. Languit een filmpje kijken, met al mijn gerief op de zetel naast mij, een rustige vlucht, behoorlijk eten, zo wil ik nog wel vliegen! Of dat dacht ik, tot ik er op de vlucht van Doha naar Thiruvananthapuram weer aan herinnerd werd waarom ik helemaal niet graag vlieg. Mijn nogal gezette Indiase buurvrouw had een probleem met haar schouder waardoor ze de leuning helemaal moest inpalmen, plus een heel deel van mijn ‘intimate bubble’. Het komt erop neer dat ze eigenlijk heel de (warme!) vlucht tegen mij aan geleund zat. Indiërs kunnen blijkbaar ook niet zo goed blijven zitten op een vliegtuig! De halve vlucht stonden zo’n tien Indische mannen een onderonsje te houden met mijn buurvrouw en haar man. Afgekruid met een hoop turbulentie was het uiteindelijk een behoorlijk claustrofobische vlucht!

Soit, om kwart na vier ’s nachts stond ik weer veilig met de voetjes op de grond, en na een spannend moment aan de douane (als iemand 2 minuten naar je visum zit te kijken, en een paar keer opnieuw controleert, kan dat heeeel lang lijken!) kon ik de chauffeur van SCAD gaan zoeken en naar ‘huis’ gaan.

Dat ‘huis’ is anders dan ik verwachtte! Normaal gezien zou ik terug op de campus in Cheranmahadevi wonen, waar ik vorig jaar ook zat, maar ik werd afgezet op de nieuwste campus van SCAD. Dit leek mijn werkgevers beter omdat het grootste deel van mijn werk hier is of vanuit hier vertrekt, een logische redenering! Als ik toch per se in Cheranmahadevi wil gaan wonen mag dat, maar dat zien we later wel weer!

Het aankomen in de guest house was heel vreemd, er is op dit moment niemand behalve ik, dus ik voelde me toch een beetje alleen! Tot ik een paar bezoekjes kreeg van mensen van vorig jaar, daardoor voelde ik me direct meer thuis. Ik verlang toch tot er wat meer leven in de guesthouse komt!

Ik laat het wel allemaal op me afkomen, maar dat is vanaf morgen!

Dee opdracht die ik voor vandaag gekregen heb luidt: ‘You take rest now, relax, take a walk on the campus’, en dat is precies wat ik ga doen!

 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Omdat ik gisteren nog geen internet had brei ik er mijn tweede dag gewoon aan, twee voor de prijs van één, speciaal voor jullie!

Vandaag ben ik er al ingevlogen op z’n Indiaas, dus heel erg op het gemak! Samen met Prince, de directrice van de ‘special school’ en de ‘special school teacher training’ heb ik een planning opgemaakt voor deze maand. Mijn werk nu zal er vooral uit bestaan om vorming te geven, zowel aan CBR staff (community based rehabilitation, waarbij een team de baan opgaat om in dorpjes advies, vorming en therapie te geven aan mensen met een beperking en hun ouders), de leraren in de special school en de studenten, dit laatste tijdens ergotherapie aan de schoolkinderen. Tijd om de boeken weer boven te halen, het zal voor mij ook terug allemaal een serieuze opfrissing zijn!

De eerste vier werkdagen ga ik echter de special school in, me mengen tussen de kinderen, spelen, en de jetlag uit mijn lijf slapen. Waar ik trouwens veel meer last van heb dan vorig jaar, helaas!

Ik ben ook wel heel blij dat ik ondertussen internet heb, hoewel het eerste wat ik zag als ik mijn facebook opende, jawel, een Ice Bucket Challenge was! Ik zal maar proberen om er een mooie Indiase editie van te maken zeker!

Langer dan dit zal ik mijn blog niet maken, want anders stoppen jullie toch allemaal met lezen! Ik ga me op mijn cursus Tamil smijten, want ik heb zo het gevoel dat alles toch net iets gemakkelijker zal zijn als ik een woordje Tamil spreek! En versta vooral, want nu kunnen ze alles over me zeggen wat ze willen!

Om een mooie traditie in ere te houden, speciaal voor jou Griet:  ‘en verder’:

-          ’t is hier frisjes!!! Het is te zeggen, de airco staat aan, want het is hier warm!

-          Griet en Lavinia, jullie zonne-energie-oplaad-machientje doet zijn werk!

-          Ik ben hier al twee dagen, en heb nog niet één gekko of kakkerlak gezien! Waar zitten die??

-          Dit weekend ga ik stofjes kopen om een chudidhar te laten maken. Jawel, Indian fashon, here I come!

-          Aangezien ik op een nieuwe campus zit, met allemaal vers geplante boompjes, kan ik mijn hangmat wel vergeten! Dju!

-          Mijn kamer is minstens 2 keer zo groot als thuis, had ik niet verwacht! Met twee bedden! Nu moet ik nooit meer al mijn gerief van mijn bed gooien als ik wil gaan slapen! Hoera! (Moeke, ik hoor je grommen tot hier, kalm)

-          Ze zijn hier nog altijd even vriendelijk en beschermend als vorige keer, maar ik heb nu wel het gevoel dat ze me wat gemakkelijker ‘off-campus’ zullen laten gaan! Gelukkig maar!

-          Prema, een meisje dat ik ken van vorig jaar en die nu in de guest house werkt, heeft al beloofd me in te wijden in de kunst van het Indisch koken. Mmmm!

-          Toevallig! Ik ging net naar het toilet, en daar was hij dan, mijn kamergenoot! Ik noem hem Hendrik. Hendrik de gekko.

Tot later!

04-09-2014, 14:13 geschreven door Lies