Ook al geef ik het niet graag toe aan mezelf, maar mijn lichaam had nood aan een rustigere dag. In het hotelletje moest ik pas buiten om 12 uur en dus ga ik even na 10 uur nog rustig de middeleeuwse kerk bezoeken, spring ik nog een museum binnen over middeleeuwse verhoor en foltertuigen en ga ik nog langs de bakker en de supermarkt. Zo is het bijna middag wanneer ik vertrek. 

Op mijn planning staat 23 km. En daar heb ik nog de ganse namiddag voor. Tijd zat. Het regent al sinds vannacht en het ziet er niet naar uit dat het snel zal beteren. Na 2 uurtjes kom ik Christine tegen. Een Duitse vrouw die eergisteren ook op de overzetboot naar Santander zat en gisteren met veel moeite tot Santillana is gestapt. Ze heeft net haar voeten verzorgd en loopt mee verder. Na 200 meter komen we aan een bar en is het etenstijd. We stappen met twee binnen en krijgen de tafel van een Nederlandse en Finse pelgrim die net vertrekken.

Na het eten begint het buiten lichtjes op te klaren. Wanneer even later een Amerikaan met ons mee komt stappen, zegt Christine dat ze vannacht in het klooster iets verder op gaat slapen en dat ze graag op zichzelf is op deze tocht, waarna ze stilletjes achter blijft.

De Amerikaan stapt mee verder. Bij de eerstvolgende klim trapt hij echter stevig op zijn adem en gaat hij boven uitgeput zitten. Maar wanneer ik een half uur later een praatje maak met twee andere pelgrims komt de Amerikaan zwijgend voorbij gelopen. Er zitten soms toch wel rare snuiters tussen die pelgrims. 

Van Comillas dacht ik dat het een klein plaatsje ging zijn. Maar dit stadje heeft me aangenaam verrast. Zo mogen er zeker nog sdadjes komen.