Het betert nooit. Eerst kijk ik er maanden naar uit om te vertrekken. Maar als de dag van vertrek dan eindelijk aangebroken is, ga ik ten onder aan stress. Wanneer mijn vader me deze morgen naar het station brengt, is het aan mijn kant van de auto wel erg stil. We worden opgehouden door het ochtend verkeer. Bij normaal verkeer had ik gemakkelijk een tein vroeger kunnen nemen, maar nu was het al krap aan het worden om de laatst mogelijke trein nog te halen. Bij aankomst op het perron van Aarschot had ik nog 5 minuten over. Ruim kan je het niet noemen, maar ik kon alvast vertrekken. De treinen reden mooi op tijd en zo stapte ik na een reis van 11 uur om 18h30 af in het station van Irun. 

Een uurtje de benen strekken kon zeker geen kwaad. En zo kwam ik 12 uurtjes na mijn vertrek thuis aan in Hondarribia en is de stress volledig voorbij.

En zo ben ik alweer vertrokken op pelgrimstocht naar Compostela.