Hoera! De zon schijnt. En ik moet vandaag maar 23 km stappen. Ik doe het vandaag kalmpjes aan. In het benzinestation koop ik een brood. Daarna steek ik de autostrade over en volgt er eindelijk nog eens een gewone met kiezeltjes verharde weg. Even voorbij het volgende dorpje, wanneer de camino nog maar eens het asfalt opgaat, geeft een vervaagde pijl de richting aan van een alternatieve route langs de kustlijn. Het begin ziet er alleszins leuk uit en dus volg ik eens niet de weg die uitgestippeld is op mijn gps. Ze is wel een heel pak langer, maar adembenemend mooi. En dat blijft zo de ganse dag. Super!
Ook Llanes is een leuk stadje. Dat maakt de dag echt compleet.
Bij het vertrek vanmorgen is het zwaar bewolkt. In het enige winkeltje dat open is staat een jonge dame inkopen te doen voor onderweg en wandelt nietszeggend met haar tugzak weer buiten. Ze loopt 200 meter voor mij. Wanneer het kort daarna begint te regenen trekt ze haar rode poncho aan en stapt verder. Ik stop in een bushokje, trek mijn regenbroek en poncho aan en stap ook verder. Waar zij naartoe is weet ik niet, maar ik zie haar nergens meer lopen.
Wanneer ik net na de middag in San Vicente de la Barquera langs het busstation wandel kom ik een Duitse tegen die ik in Noja tegen kwam enkele dagen geleden. Zij heeft de bus genomen vanuit Santillana en wacht nu op haar vriendin Lena. En ja, even later komt het meisje van deze morgen over de brug gewandeld. We gaan met drie eten en stappen na een veel te lange pauze weer verder. Zij stappen tot het volgende dorp met een pelgrimsherberg. Ik wil nog iets verder vandaag. Om half vier neem ik afscheid van hen en stap ik alleen verder.
Om 16h45 kom ik in het dorpje waar zij gaan slapen. Ik ga er in een bar iets drinken en kan nog net de slotkilometers van Luik-Bastenaken-Luik zien op de tv.
Om 18h30 kom ik aan in het dorp waar ik zou stoppen. Maar ik stap nog 2 km door tot het volgende. Op een pelgrimsherberg na, lijkt dat wel uitgestorven. Een spaans koppel zegt me dat er 1 km verderop een hotelletje is. En daar ligt ook het eindpunt van vandaag.
Van Santillana del Mar naar Comillas. 23 km 500 hm
Ook al geef ik het niet graag toe aan mezelf, maar mijn lichaam had nood aan een rustigere dag. In het hotelletje moest ik pas buiten om 12 uur en dus ga ik even na 10 uur nog rustig de middeleeuwse kerk bezoeken, spring ik nog een museum binnen over middeleeuwse verhoor en foltertuigen en ga ik nog langs de bakker en de supermarkt. Zo is het bijna middag wanneer ik vertrek.
Op mijn planning staat 23 km. En daar heb ik nog de ganse namiddag voor. Tijd zat. Het regent al sinds vannacht en het ziet er niet naar uit dat het snel zal beteren. Na 2 uurtjes kom ik Christine tegen. Een Duitse vrouw die eergisteren ook op de overzetboot naar Santander zat en gisteren met veel moeite tot Santillana is gestapt. Ze heeft net haar voeten verzorgd en loopt mee verder. Na 200 meter komen we aan een bar en is het etenstijd. We stappen met twee binnen en krijgen de tafel van een Nederlandse en Finse pelgrim die net vertrekken.
Na het eten begint het buiten lichtjes op te klaren. Wanneer even later een Amerikaan met ons mee komt stappen, zegt Christine dat ze vannacht in het klooster iets verder op gaat slapen en dat ze graag op zichzelf is op deze tocht, waarna ze stilletjes achter blijft.
De Amerikaan stapt mee verder. Bij de eerstvolgende klim trapt hij echter stevig op zijn adem en gaat hij boven uitgeput zitten. Maar wanneer ik een half uur later een praatje maak met twee andere pelgrims komt de Amerikaan zwijgend voorbij gelopen. Er zitten soms toch wel rare snuiters tussen die pelgrims.
Van Comillas dacht ik dat het een klein plaatsje ging zijn. Maar dit stadje heeft me aangenaam verrast. Zo mogen er zeker nog sdadjes komen.
Van Santander naar Santillana del Mar. 36 km 590 hm
Om 10h15 stond ik deze morgen voor de deur van het hotel in Santander. Maar mijn besluit stond toen al vast. Ik stap vandaag naar Santillana del Mar. Deze keer niet proberen te "vertragen", maar flink de pas erin.
In Santander was het erg druk. Maar eenmaal de stad uit werd het al een stuk rustiger. Tot mijn spijt valt er over de tocht van vandaag niet veel spectaculair te vertellen. Het waren allemaal asfaltwegen en de fraaie uitzichten bleven wat achterwege.
Tot net voor de stadspoort van Santillana del Mar. Daar wandel je precies de Middeleeuwen binnen. Voor wie hier ooit in de buurt komt geef ik echt de raad om eens te stoppen. Het is piepklein om een stad te zijn, maar er hangt een speciale sfeer. En daar ga ik nu terecht en verdiend van dromen. Slaapwel
Het regent wanneer ik 's morgens vertrek. Maar als ik na 6 km even pauze neem in een bar, kan mijn regenpak terug in de rugzak. Het volgende uur is er erg veel wind die de wolken wegblaast. Het zonnetje komt eraan en het wordt nog een aangename dag.
Het pad loopt hier en daar over een leuk paadje of een brede bosweg. Toch is het grootste deel asfalt. Maar het uitzicht blijft verbazen.
De bestemming was bedoeld in Laredo. Maar ik had liever de boot naar Santoña vandaag al genomen en dus loop ik nog 4 km verder. Op de pier staat een bordje dat het bootje in de week maar vaart tot 14h30. Dat valt even tegen. Er een Duitser die hier een appartement heeft spreekt me aan. En wanneer we aan het praten zijn komen er nog 2 pelgrims onze richting uit
De Duitser neemt ons in zijn Fiat 500 mee en zet ons af aan het busstation. De eerst volgende bus vertrekt om 21h00 en komt er aan om 21h30. We besluiten om de taxi te delen en zo komen we aan de herberg van Santoña aan omstreeks 20h15 en is het doel toch bereikt.
Wanneer ik deze morgen net vertrokken ben, word ik ingehaald door een Duitser. Hij stapt erg snel, heeft vandaag al 14 km gelopen en wil op 20 dagen van Irun naar Santiago stappen. Hij liever dan ik. Die zie ik beslist niet meer terug. Even later loopt het pad 50 meter boven de zee tegen de rotsen. Het is er prachtig. Een uurtje later gaat het terug het binnenland in en loopt de camino via rustige landwegen en een oude spoorwegbedding tot Castro-Urdiales en ben ik terug aan zee.
De meerderheid van de pelgrims lopen hier nog 1,5 km verder naar de pelgrimsherberg op het einde van het stadje. Ik heb meer zin om in het centrum te blijven en zoek er een goed pensionnetje.
Het is 17h00 als ik gesetteld ben en dan kan de dagelijkse routine van stretchen, wassen, kleren wassen, winkelen en eten weer beginnen en wordt het laat voor ik het goed en wel besef.
Ik ben deze morgen nogal laat vertrokken. Eigenlijk dacht ik dat de klok bij de verkeerd stond toen er 10h15 op stond. Maar dat bleek toch te kloppen. Haast was er echter niet bij. Ik zou wel zien waar ik uitkwam.
Met het Gugenheim museum en de bronzen spin die ervoor staat, heb ik het hoogtepunt van de eerste 15 km wel gehad. Na het centrum van Bilbao kwam een stukje van 10 km dat niet in de reis folder staat. Kortweg wijken en industrie.
Om daarna in Portugalette te komen moet ik het water over. Hier niet met een gewone brug of een boot, maar met een stukje inventief unesco werelderfgoed. De "Palaciobrug" over de rio de Bilbao. Ik heb er met mijn gsm geen foto van genomen, maar het is wel iets speciaals.
Eenmaal voorbij Portugalette gaat het 12 km over een rustig fiets en wandelpad tot La Arena en zit ik terug aan zee. Hier heb ik voor 30 euro een heus appartement voor vannacht (Ja ik kreeg 5 euro korting omdat het warm water stuk was) en zit ik aan het strand bij zonsondergang de tekst voor mijn blog te schrijven.
Op dit moment besef ik dat het echt wel belangrijk is om te genieten van deze kleine momenten.
Toen deze morgen de wekker afliep had ik graag nog eventjes blijven liggen. Ik besefte echter direct dat die optie niet voor vandaag was weggelegd. Alhoewel ik het vandaag ook bij 20km zou kunnen laten, hield ik toch graag de kans gaaf om tot Bilbao te stappen.
Totaal buiten verwachting schijnt de zon wanneer ik Gernika uit wandel. Maar tegen de bergen rond de stad liggen er een aantal donkere wolken op de loer. En wanneer ik boven kom op de eerste helling van de dag, is de zon in de verste verte niet meer te bespeuren en zakt de gevoelstemperatuur met een graad of 10. Er vallen tijdens de dag wel eens enkele lekken, maar zware regenval blijft uit.
De route gaat alweer voor een groot deel door het bos. Soms kom je hier eens een pelgrim tegen. Maar zeker niet de hoeveelheid van op de camino Francès. Net wanneer we terug in de beschaving komen, kom ik een Fransman en een Duitser tegen. We gaan samen iets drinken. De Duitser blijft nog even in de bar zitten en samen met de Fransman loop ik nog een dorpje verder. Daar staan nog deie pelgrims die al naar de Fransman roepen wanneer we er aankomen. Zij gaan allemaal op zoek naar de herberg. Maar het is nog geen 15h00 en dus is die nog niet open. Ik denk er niet aan om al ergens te gaan douchen om 15h00 en stap nog 14 km door naar Bilbao.
Het eerste stuk is vlak naast een vrij grote weg, maar dan gaat het 300 hm stevig naar omhoog en iets meer hoogtemeters pijnlijk hard naar beneden.
Gelukkig dat ik er ben en behoorlijk kapot.
Morgen zou het iets vlakker blijven. Al sprekende 2 boekjes elkaar alweer tegen.
Voor een overnachting in een herberg had ik vannacht best goed geslapen. Met drie pelgrims op een kamer van 20 is dan ook goed te doen.
Het had vannacht al behoorlijk geregend en ook na het vertrek vanmorgen bleef het niet lang droog. Tot aan Monasterio de Zenarruza viel het nog mee. Over de volgende 17 km stond er in het boekje:"deels ongemakkelijke, stijle paden (bij regenweer pure moddergoten)". En het boekje had gelijk. Soms was er gewoon geen doorkomen aan. Hoe mijn voeten ook stonden. Ze schoven erg vaak een andere richting uit. Dit is erg vermoeiend en gaat tergend traag vooruit. Maar ook daar komt een einde aan. Morgen ga ik proberen om op mijn gemakje tot in Bilbao te stappen.
Na een goed ontbijt, stond ik om 9 uur met mijn rugzak buiten. Na 200 meter kon ik al stoppen om mijn regenjas aan te trekken. Het regende niet hard. Net genoeg om er nat van te worden. Na de stop bij de bakker ging het gelijk al bergop het stadje uit. De regen stopt en het jasje gaat uit. Al blijft het nog een hele tijd regenachtig en zal het soms terug aan moeten. Een spaanse pelgrim steekt me soms voorbij. Altijd dezelfde. Al zie ik nooit waar ik haar passeer. Na de tweede keer vraagt ze tot waar ik vandaag stap. Zij stopt in Deba en als ik haar zeg waar ik naartoe ga antwoord ze dat ik daar dan zeker nog 21 km verder moet. Volgens mijn boekje gisteren was dat maar 19 km.
Wanneer ik net na de middag in Deba iets zit te eten. Komt z de laatst keer langs. In de toeristisch dienst, waar ze zonet een stempel heeft gehaald, zeggen ze dat het nog 24 km is tot in Merkina. Ik neem mijn twee boekjes ee eens bij
Die spreken elkaar weldegelijk tegen. De moed zakt me in de schoenen. Ik had er ondertussen al 14 gedaan. Zo wordt het wel een erg lange dag. Uiteindelijk zullen het er nog 25,5 worden tot ik aan de herberg van Merkina aankom om 19h15. Meer hoefde het helemaal niet te zijn op dag drie. Morgen wil ik het alvast iets rustiger aan doen .
Van Donostia-San Sebastian naar Zumaia. 33km, 850hm.
Gisteren avond was ik in mijn boekje aan het lezen over de etappe van vandaag. 21 km zou het zijn. Ik keek eens verder naar de volgende etappe en besloot om een dorpje verder te gaan als ik mij op het einde van de etappe nog fris genoeg voelde.
Wanneer ik vandaag in dat dorpje aankwam keek ik nog eens in datzelfde boekje. Met één dorpje schiet ik niets op. Dan is het morgen gewoon 4 km minder. Maar als ik twee dorpjes verder ga, kan ik morgen met een lange tocht ook een dorpje verder dan voorzien. Al ben ik dan niet zeker of ik al-dan-niet een slaapplaats vind.
Ik waag het er alleszins vandaag al op om nog een dorpje verder te gaan. Zo blijven de kansen voor morgen nog open en kan ik 's middags kiezen om er een korte of een lange dag van te maken. Spijtig genoeg regende het wanneer ik vandaag aankwam. Morgen geven ze een ganse dag bewolkt met kans op lichte neerslag.
Van Hondarribia naar Donostia-San Sebastian. 26km 1030hm
Het was een stevig begin. Maar ik hoef er niet te veel woorden aan te verspillen. De zon scheen, er waaide een licht briesje bij een graad of 20 en de route was prachtig! Aan de linker kant een zicht op de Pyreneeën en rechts de kustlijn en de zee met hoogteverschillen van zeeniveau tot een dikke 300 meter. Ik heb er enorm van genoten.
Het betert nooit. Eerst kijk ik er maanden naar uit om te vertrekken. Maar als de dag van vertrek dan eindelijk aangebroken is, ga ik ten onder aan stress. Wanneer mijn vader me deze morgen naar het station brengt, is het aan mijn kant van de auto wel erg stil. We worden opgehouden door het ochtend verkeer. Bij normaal verkeer had ik gemakkelijk een tein vroeger kunnen nemen, maar nu was het al krap aan het worden om de laatst mogelijke trein nog te halen. Bij aankomst op het perron van Aarschot had ik nog 5 minuten over. Ruim kan je het niet noemen, maar ik kon alvast vertrekken. De treinen reden mooi op tijd en zo stapte ik na een reis van 11 uur om 18h30 af in het station van Irun.
Een uurtje de benen strekken kon zeker geen kwaad. En zo kwam ik 12 uurtjes na mijn vertrek thuis aan in Hondarribia en is de stress volledig voorbij.
En zo ben ik alweer vertrokken op pelgrimstocht naar Compostela.
Vorig jaar dacht ik dat één keer in mijn leven te voet in Compostela komen voldoende zou zijn. Maar de herinnering aan de tocht deed me verlangen om terug te keren. Aangezien er niet één weg naar Compostela voert, maar er meerdere routes naartoe lopen, heb ik besloten om nog eens terug te gaan. Deze keer vertrek ik niet thuis, maar op de Frans - Spaanse grens in Irun. Tot Oviedo volg ik de Camino del Norte. Verder loop ik via de Camino Primitievo. Nog een kleine maand moet ik wachten om te vertrekken. Alhoewel ik best besef dat het een zware tocht gaat worden, tel ik vol ongeduld de dagen af naar mijn vertrek. In de aanloop ernaartoe heb ik al op de "Via Brabantica" en een klein stukje "Via Gallia Belgica" gelopen van Lier tot Binche. Het deed me wegdromen van de mogelijkheid om ooit in mijn leven langs deze weg in één keer naar Compostela te kunnen stappen. Maar dat is voor werkende mensen haast onmogelijk. En dus geniet ik maar voluit van wat ik wel kan.
Toen ik in 2010 de eerste keer met mijn fiets aankwam in Santiago de Compostela was ik er overtuigd zeker van dat ik er nooit meer terug zou keren. Nu voelt het aan alsof het ook deze keer niet de laatste keer zou kunnen zijn. Het lijkt wel verslavend. Toch zal ik er ooit van moeten afkicken... Maar nu nog even niet.
Vandaag heb ik een mooi slotstuk gemaakt aan de reis naar Compostela. Een motorrit naar de kust ten noord-west van Santiago de Compostela. Om eerlijkte zijn vond ik Muxia niet super interessant en heb ik er ook geen spijt van dat ik dit niet te voet heb gedaan. Finisterre spreekt mij veel meer aan. Daar heb ik het onderstaande krantenknipsel verbrand. Ik had het tevoet willen meebrengen, maar was het thuis vergeten. Bij deze is dit rechtgezet. Al ben ik er wel een 4de keer voor naar hier gekomen. Wat mij betreft was het dat zeker waard. De motorrit was prachtig. Iedere manier waarop ik hiernaartoe ben gekomen heeft wel iets speciaals. Of het nu met de fiets, te voet of met de motor is.
Hiermee is dit hoofdstuk alweer afgesloten. Binnen 2 weken kom ik nog wel terug om met de motor verder naar Portugal te rijden. Maar dat wordt totaal iets anders.
De tocht die ik de voorbije 2 jaar gemaakt heb is mijn kinderdroom die uitgekomen is. En ik heb er enorm van genoten. Meer zelfs. Het was een onbeschrijfelijke ervaring waar ik nog lang zal van nagenieten.
Tot slot:
Vorige week in de bus van Finisterre naar Santiago de Compostela zit er een jongen naast mij. Hij heeft op zijn camino in een boek allerlei zaken opgeschreven en is die op zijn i - Phone aan het overtypen. Een van zijn onderwerpen is "lessons learned on the camino". Hij had er wel een blad van volgeschreven. Ik heb er een paar en houd ze graag voor mezelf. Ik hoef ze niet te noteren, nog te delen. Maar hoop ze nooit te vergeten.
Deze voormiddag ben ik in Pamplona bij mediamarkt gestopt voor een nieuwe gps. Tegen dat alles geïnstalleerd was op de moto, was het bijna middag. Maar je hoort me niet klagen. Er staat een geweldige functie op. De keuze om een traject uit te tekenen via bochtige wegen. Dat is echt de max! Het heeft wel één groot nadeel. Om 17h00 was ik nog maar in Burgos. Daarna heb ik de instellingen een beetje gewijzigd om via de snelweg tot Astorga te geraken. En zo kwam ik hier iets na 20h00 terug aan.
Even verduidelijken wat er de voorbije drie dagen is gebeurd.
Vrijdag voormiddag zit ik op de bus van Finisterre naar Santiago de Compostela. De rit duurt twee en een half uur. De eerste 2 uur volgt ze de kustlijn. Het duurt een tijdje vooraleer Finisterre uut het zicht verdwijnt. Ik bedenk dat het wel leuk zou zijn om hier eens met de motor te komen.
Wanneer ik in het busstation van Santiago aankom neem ik de bus naar de luchthaven. Er zijn geen vluchten naar Portugal. Maar ik kan wel naar Brussel. Als ik gewild had, was ik vrijdagavond thuis. Maar dat koste echt te veel. Maar de vlucht op zaterdag koste niet veel zn dus heb ik die genomen.
Zaterdag avond even de kleren gewassen. Zondag heb ik alles ingepakt en ben ik met de motor tot Limoges gereden. Vandaag dan verdertot net over de Pyreneeën.
Overmorgen zou ik in Santiago de Compostela moeten zijn. Ik heb daar nog een hotel geboekt. Donderdag wil ik dan met de motor langs de kustlijn wat rijden en vrijdag vlieg ik terug naar huis. Mijn motor blijft dan 14 ginder. Dan pik ik hem terug op.
Enkele weken geleden kocht ik bij de apotheek in Logroño inlegstukjes voor onder mijn hielen. Eergisteren was er eentje volledig stuk en kocht ik er nieuwe in Santiago. Maar deze zijn een maat groter. En nu zit ik met de gebakken peren. Hete voeten en wel erg pijnlijke blaren. Gelukkig is het maar 15 km meer tot Finisterre. Daarna had ik graag nog een uitstapje naae qmuxia gemaakt. Maar als mijn voeten niet beteren ga ik dat weg laten. Een Noor die ik vandaag tegenkwam zei me dat je Muxia kan vergelijken met een Schots havendoepjz
Dat valt dan nog af te wachten.
Voorlopig wil ik maar aan één ding denken en dat is een goede nachtrust.
