Wanneer ik deze morgen net vertrokken ben, word ik ingehaald door een Duitser. Hij stapt erg snel, heeft vandaag al 14 km gelopen en wil op 20 dagen van Irun naar Santiago stappen. Hij liever dan ik. Die zie ik beslist niet meer terug. Even later loopt het pad 50 meter boven de zee tegen de rotsen. Het is er prachtig. Een uurtje later gaat het terug het binnenland in en loopt de camino via rustige landwegen en een oude spoorwegbedding tot Castro-Urdiales en ben ik terug aan zee.
De meerderheid van de pelgrims lopen hier nog 1,5 km verder naar de pelgrimsherberg op het einde van het stadje. Ik heb meer zin om in het centrum te blijven en zoek er een goed pensionnetje.
Het is 17h00 als ik gesetteld ben en dan kan de dagelijkse routine van stretchen, wassen, kleren wassen, winkelen en eten weer beginnen en wordt het laat voor ik het goed en wel besef.
Ik ben deze morgen nogal laat vertrokken. Eigenlijk dacht ik dat de klok bij de verkeerd stond toen er 10h15 op stond. Maar dat bleek toch te kloppen. Haast was er echter niet bij. Ik zou wel zien waar ik uitkwam.
Met het Gugenheim museum en de bronzen spin die ervoor staat, heb ik het hoogtepunt van de eerste 15 km wel gehad. Na het centrum van Bilbao kwam een stukje van 10 km dat niet in de reis folder staat. Kortweg wijken en industrie.
Om daarna in Portugalette te komen moet ik het water over. Hier niet met een gewone brug of een boot, maar met een stukje inventief unesco werelderfgoed. De "Palaciobrug" over de rio de Bilbao. Ik heb er met mijn gsm geen foto van genomen, maar het is wel iets speciaals.
Eenmaal voorbij Portugalette gaat het 12 km over een rustig fiets en wandelpad tot La Arena en zit ik terug aan zee. Hier heb ik voor 30 euro een heus appartement voor vannacht (Ja ik kreeg 5 euro korting omdat het warm water stuk was) en zit ik aan het strand bij zonsondergang de tekst voor mijn blog te schrijven.
Op dit moment besef ik dat het echt wel belangrijk is om te genieten van deze kleine momenten.
Toen deze morgen de wekker afliep had ik graag nog eventjes blijven liggen. Ik besefte echter direct dat die optie niet voor vandaag was weggelegd. Alhoewel ik het vandaag ook bij 20km zou kunnen laten, hield ik toch graag de kans gaaf om tot Bilbao te stappen.
Totaal buiten verwachting schijnt de zon wanneer ik Gernika uit wandel. Maar tegen de bergen rond de stad liggen er een aantal donkere wolken op de loer. En wanneer ik boven kom op de eerste helling van de dag, is de zon in de verste verte niet meer te bespeuren en zakt de gevoelstemperatuur met een graad of 10. Er vallen tijdens de dag wel eens enkele lekken, maar zware regenval blijft uit.
De route gaat alweer voor een groot deel door het bos. Soms kom je hier eens een pelgrim tegen. Maar zeker niet de hoeveelheid van op de camino Francès. Net wanneer we terug in de beschaving komen, kom ik een Fransman en een Duitser tegen. We gaan samen iets drinken. De Duitser blijft nog even in de bar zitten en samen met de Fransman loop ik nog een dorpje verder. Daar staan nog deie pelgrims die al naar de Fransman roepen wanneer we er aankomen. Zij gaan allemaal op zoek naar de herberg. Maar het is nog geen 15h00 en dus is die nog niet open. Ik denk er niet aan om al ergens te gaan douchen om 15h00 en stap nog 14 km door naar Bilbao.
Het eerste stuk is vlak naast een vrij grote weg, maar dan gaat het 300 hm stevig naar omhoog en iets meer hoogtemeters pijnlijk hard naar beneden.
Gelukkig dat ik er ben en behoorlijk kapot.
Morgen zou het iets vlakker blijven. Al sprekende 2 boekjes elkaar alweer tegen.
Voor een overnachting in een herberg had ik vannacht best goed geslapen. Met drie pelgrims op een kamer van 20 is dan ook goed te doen.
Het had vannacht al behoorlijk geregend en ook na het vertrek vanmorgen bleef het niet lang droog. Tot aan Monasterio de Zenarruza viel het nog mee. Over de volgende 17 km stond er in het boekje:"deels ongemakkelijke, stijle paden (bij regenweer pure moddergoten)". En het boekje had gelijk. Soms was er gewoon geen doorkomen aan. Hoe mijn voeten ook stonden. Ze schoven erg vaak een andere richting uit. Dit is erg vermoeiend en gaat tergend traag vooruit. Maar ook daar komt een einde aan. Morgen ga ik proberen om op mijn gemakje tot in Bilbao te stappen.
Na een goed ontbijt, stond ik om 9 uur met mijn rugzak buiten. Na 200 meter kon ik al stoppen om mijn regenjas aan te trekken. Het regende niet hard. Net genoeg om er nat van te worden. Na de stop bij de bakker ging het gelijk al bergop het stadje uit. De regen stopt en het jasje gaat uit. Al blijft het nog een hele tijd regenachtig en zal het soms terug aan moeten. Een spaanse pelgrim steekt me soms voorbij. Altijd dezelfde. Al zie ik nooit waar ik haar passeer. Na de tweede keer vraagt ze tot waar ik vandaag stap. Zij stopt in Deba en als ik haar zeg waar ik naartoe ga antwoord ze dat ik daar dan zeker nog 21 km verder moet. Volgens mijn boekje gisteren was dat maar 19 km.
Wanneer ik net na de middag in Deba iets zit te eten. Komt z de laatst keer langs. In de toeristisch dienst, waar ze zonet een stempel heeft gehaald, zeggen ze dat het nog 24 km is tot in Merkina. Ik neem mijn twee boekjes ee eens bij
Die spreken elkaar weldegelijk tegen. De moed zakt me in de schoenen. Ik had er ondertussen al 14 gedaan. Zo wordt het wel een erg lange dag. Uiteindelijk zullen het er nog 25,5 worden tot ik aan de herberg van Merkina aankom om 19h15. Meer hoefde het helemaal niet te zijn op dag drie. Morgen wil ik het alvast iets rustiger aan doen .
Van Donostia-San Sebastian naar Zumaia. 33km, 850hm.
Gisteren avond was ik in mijn boekje aan het lezen over de etappe van vandaag. 21 km zou het zijn. Ik keek eens verder naar de volgende etappe en besloot om een dorpje verder te gaan als ik mij op het einde van de etappe nog fris genoeg voelde.
Wanneer ik vandaag in dat dorpje aankwam keek ik nog eens in datzelfde boekje. Met één dorpje schiet ik niets op. Dan is het morgen gewoon 4 km minder. Maar als ik twee dorpjes verder ga, kan ik morgen met een lange tocht ook een dorpje verder dan voorzien. Al ben ik dan niet zeker of ik al-dan-niet een slaapplaats vind.
Ik waag het er alleszins vandaag al op om nog een dorpje verder te gaan. Zo blijven de kansen voor morgen nog open en kan ik 's middags kiezen om er een korte of een lange dag van te maken. Spijtig genoeg regende het wanneer ik vandaag aankwam. Morgen geven ze een ganse dag bewolkt met kans op lichte neerslag.
Van Hondarribia naar Donostia-San Sebastian. 26km 1030hm
Het was een stevig begin. Maar ik hoef er niet te veel woorden aan te verspillen. De zon scheen, er waaide een licht briesje bij een graad of 20 en de route was prachtig! Aan de linker kant een zicht op de Pyreneeën en rechts de kustlijn en de zee met hoogteverschillen van zeeniveau tot een dikke 300 meter. Ik heb er enorm van genoten.
Het betert nooit. Eerst kijk ik er maanden naar uit om te vertrekken. Maar als de dag van vertrek dan eindelijk aangebroken is, ga ik ten onder aan stress. Wanneer mijn vader me deze morgen naar het station brengt, is het aan mijn kant van de auto wel erg stil. We worden opgehouden door het ochtend verkeer. Bij normaal verkeer had ik gemakkelijk een tein vroeger kunnen nemen, maar nu was het al krap aan het worden om de laatst mogelijke trein nog te halen. Bij aankomst op het perron van Aarschot had ik nog 5 minuten over. Ruim kan je het niet noemen, maar ik kon alvast vertrekken. De treinen reden mooi op tijd en zo stapte ik na een reis van 11 uur om 18h30 af in het station van Irun.
Een uurtje de benen strekken kon zeker geen kwaad. En zo kwam ik 12 uurtjes na mijn vertrek thuis aan in Hondarribia en is de stress volledig voorbij.
En zo ben ik alweer vertrokken op pelgrimstocht naar Compostela.
Vorig jaar dacht ik dat één keer in mijn leven te voet in Compostela komen voldoende zou zijn. Maar de herinnering aan de tocht deed me verlangen om terug te keren. Aangezien er niet één weg naar Compostela voert, maar er meerdere routes naartoe lopen, heb ik besloten om nog eens terug te gaan. Deze keer vertrek ik niet thuis, maar op de Frans - Spaanse grens in Irun. Tot Oviedo volg ik de Camino del Norte. Verder loop ik via de Camino Primitievo. Nog een kleine maand moet ik wachten om te vertrekken. Alhoewel ik best besef dat het een zware tocht gaat worden, tel ik vol ongeduld de dagen af naar mijn vertrek. In de aanloop ernaartoe heb ik al op de "Via Brabantica" en een klein stukje "Via Gallia Belgica" gelopen van Lier tot Binche. Het deed me wegdromen van de mogelijkheid om ooit in mijn leven langs deze weg in één keer naar Compostela te kunnen stappen. Maar dat is voor werkende mensen haast onmogelijk. En dus geniet ik maar voluit van wat ik wel kan.
Toen ik in 2010 de eerste keer met mijn fiets aankwam in Santiago de Compostela was ik er overtuigd zeker van dat ik er nooit meer terug zou keren. Nu voelt het aan alsof het ook deze keer niet de laatste keer zou kunnen zijn. Het lijkt wel verslavend. Toch zal ik er ooit van moeten afkicken... Maar nu nog even niet.
Vandaag heb ik een mooi slotstuk gemaakt aan de reis naar Compostela. Een motorrit naar de kust ten noord-west van Santiago de Compostela. Om eerlijkte zijn vond ik Muxia niet super interessant en heb ik er ook geen spijt van dat ik dit niet te voet heb gedaan. Finisterre spreekt mij veel meer aan. Daar heb ik het onderstaande krantenknipsel verbrand. Ik had het tevoet willen meebrengen, maar was het thuis vergeten. Bij deze is dit rechtgezet. Al ben ik er wel een 4de keer voor naar hier gekomen. Wat mij betreft was het dat zeker waard. De motorrit was prachtig. Iedere manier waarop ik hiernaartoe ben gekomen heeft wel iets speciaals. Of het nu met de fiets, te voet of met de motor is.
Hiermee is dit hoofdstuk alweer afgesloten. Binnen 2 weken kom ik nog wel terug om met de motor verder naar Portugal te rijden. Maar dat wordt totaal iets anders.
De tocht die ik de voorbije 2 jaar gemaakt heb is mijn kinderdroom die uitgekomen is. En ik heb er enorm van genoten. Meer zelfs. Het was een onbeschrijfelijke ervaring waar ik nog lang zal van nagenieten.
Tot slot:
Vorige week in de bus van Finisterre naar Santiago de Compostela zit er een jongen naast mij. Hij heeft op zijn camino in een boek allerlei zaken opgeschreven en is die op zijn i - Phone aan het overtypen. Een van zijn onderwerpen is "lessons learned on the camino". Hij had er wel een blad van volgeschreven. Ik heb er een paar en houd ze graag voor mezelf. Ik hoef ze niet te noteren, nog te delen. Maar hoop ze nooit te vergeten.
Deze voormiddag ben ik in Pamplona bij mediamarkt gestopt voor een nieuwe gps. Tegen dat alles geïnstalleerd was op de moto, was het bijna middag. Maar je hoort me niet klagen. Er staat een geweldige functie op. De keuze om een traject uit te tekenen via bochtige wegen. Dat is echt de max! Het heeft wel één groot nadeel. Om 17h00 was ik nog maar in Burgos. Daarna heb ik de instellingen een beetje gewijzigd om via de snelweg tot Astorga te geraken. En zo kwam ik hier iets na 20h00 terug aan.
Even verduidelijken wat er de voorbije drie dagen is gebeurd.
Vrijdag voormiddag zit ik op de bus van Finisterre naar Santiago de Compostela. De rit duurt twee en een half uur. De eerste 2 uur volgt ze de kustlijn. Het duurt een tijdje vooraleer Finisterre uut het zicht verdwijnt. Ik bedenk dat het wel leuk zou zijn om hier eens met de motor te komen.
Wanneer ik in het busstation van Santiago aankom neem ik de bus naar de luchthaven. Er zijn geen vluchten naar Portugal. Maar ik kan wel naar Brussel. Als ik gewild had, was ik vrijdagavond thuis. Maar dat koste echt te veel. Maar de vlucht op zaterdag koste niet veel zn dus heb ik die genomen.
Zaterdag avond even de kleren gewassen. Zondag heb ik alles ingepakt en ben ik met de motor tot Limoges gereden. Vandaag dan verdertot net over de Pyreneeën.
Overmorgen zou ik in Santiago de Compostela moeten zijn. Ik heb daar nog een hotel geboekt. Donderdag wil ik dan met de motor langs de kustlijn wat rijden en vrijdag vlieg ik terug naar huis. Mijn motor blijft dan 14 ginder. Dan pik ik hem terug op.
Enkele weken geleden kocht ik bij de apotheek in Logroño inlegstukjes voor onder mijn hielen. Eergisteren was er eentje volledig stuk en kocht ik er nieuwe in Santiago. Maar deze zijn een maat groter. En nu zit ik met de gebakken peren. Hete voeten en wel erg pijnlijke blaren. Gelukkig is het maar 15 km meer tot Finisterre. Daarna had ik graag nog een uitstapje naae qmuxia gemaakt. Maar als mijn voeten niet beteren ga ik dat weg laten. Een Noor die ik vandaag tegenkwam zei me dat je Muxia kan vergelijken met een Schots havendoepjz
Dat valt dan nog af te wachten.
Voorlopig wil ik maar aan één ding denken en dat is een goede nachtrust.
Santiago de Compostela naar Vilacerio. 34 km 950 hm
Om 8h30 werd ik wakker. 2 uur later was ik alweer op pad. Schappelijk laat eigenlijk. En dan was het nog best warm ook. Ik hoef er niet echt bij te vertellen dat het vandaag een zware dag was. Eigenlijk kon ik na 22 km stoppen, maar daar had mijn hoofd weer geen zin in. Daarna bleef het omhoog gaan. Om dan te eindigen in een grote slaapzaal. Hier heb ik eigenlijk niet veel zin in. Ik maak me ook een beetje zorgen omdat ik vanavond niet veel eten binne kreeg en pijnlijke voeten heb.
Maar ik troost mezelf met de gedachte dat het einde in zicht is.
Pedrouzo naar Santiago de Compostela. 23 km 400 hm
Waardoor het komt weet ik niet, maar alweer had ik erg slecht geslapen. Maar wanneer je met zekerheid weet dat je aankomt in Santiago de Compostela is er een zekere zin van gemoedsrust. Ik doe het vandaag dan ook op mijn gemakje en dat maakt het in de namiddag wel zwaarder omdat het een pak warmer werd. Onderweg haal ik Rayne in en we komen samen aan. Omdat er restauratie werkzaamheden zijn aan de kathedraal, staat die volledig in de stellingen. Een leuke foto voor de kathedraal is er dan ook niet bij. We zetten ons een uurtje in de schaduw en kijken naar de mensen die er aankomen. Daarna halen we onze credential en bezoeken we de kathedraal.
Om 19h00 kom ik mijn hotelkamer binnen met gemengde gevoelens. Eenerzijds had ik graag nog even verdergestapt. Anderzijds wil ik hier wel eerst een nachtje blijven. Om 21h00 gaan we eten. Ondertussen ben ik alweer opgefrist en is de was gedaan.
Na het eten zitten we nog tot 23h30 naar een straarmuzikant te luisteren. En dan is de dag alweer om. Een dag die me na 2500 km terug naar Compostela bracht.
Nog 3 á 4 dagen wil ik stappen. Finisterre wil ik zeker nog doen en Muxia misschien ook. De resterende tijd wil ik opvullen in Portugal.
Mijn doel voor vandaag was zover te komen dat ik morgen kon aankomen in Santiago de Compostela. Met nog 21 km te gaan kan ik wel zeggen dat ik mijn doel heb bereikt.
De laatste 100 km worden erg druk bewandeld. Maar wanneer ik net na de middag iets zit te drinken op een terrasje passeerde er iemand die ik drie weken geleden ook tegen kwam. We stappen samen verder, maar wanneer ik 21 km heb gestapt zit zijn dag er op. Mij lukt het echter niet om op mijn gat te zitten niksen vanaf 15h00. Maar een terras mocht er wel even tussen. Daar zit alweer compleet onverwacht iemand waar ik voorheen al eens een stukje samen wandelde. Zij wil nog wel 20 km verder en om 16h00 beginnen we aan de avondwandeling. Op dat moment wordt wandelen op de camino pas echt leuk. Er lopen nog mensen, maar het zijn enkelingen. Wanneer de weg dan nog over gezellige bospaden loopt is het des te aangenamer. En zo wandelen we om 20h30 Pedrouzo binnen. Douchen, kleren wassen, eten en voor ik het goed en wel besef is het middernacht gepasseerd. Hoog tijd dus om te gaan rusten.
Vorige nacht had ik vreselijk slecht geslapen. Ik vertrok dan ook met een klein hartje op pad. De eerste 25 km vond ik helemaal niet leuk. De route loopt bijna uitsluitend naast een autoweg en er is onwaarschijnlijk veel volk aan het stappen. En dan kom je om 16h00 in een groot pelgrimsdorp waar alles herberg en pension noemt. Ofwel stop je daar en ga je ergens slapen zoeken, maar als je dat niet doet wordt het plots veel rustiger op de route. Eigenlijk vind ik dat de leukste tijd van de dag. Er is één groot nadeel aan en dat is een slaapplaats vinden. Om 17h00 wandel ik voorbij een albergue waar iedereen buiten aan de straat zit. Een uur later passeer ik er één waar er twee jongeren in het zonnetje tegen de muur zitten. Ze zeggen dat ook daar alles zowat vol is, maar dat ik altijd wel met de vrouw des huizes kan gaan praten.
Ik besluit toch maar om door te gaan. Dat leek niet de beste beslissing. Even later kreeg ik de spreekwoordelijke "klop van de hamer". Voor mij lopen twee mensen en die hadden duidelijk hetzelfde voor. Je komt plotseling niet meer vooruit. Om 18h30 kom ik aan een gerestaureerde hoeve waar men kamers verhuurt. Er is nog plaats en ik hoef er geen moment aan te twijfelen. Er zijn hier vannacht maar 2 kamers volzet.
Als ik morgen terug wat vooruit geraak, dan is de kans groot dat ik maandag in Compostela ben. Het is nog 60 km.
Deze morgen werd ik wakker met het idee dat ik niet naar Portomarin wilde gaan. Maar bij de gedachte leek het alsof ik mezelf iets toeloog. En Voilá. Mijn onderbewustzijn heeft alweer gelojk gekregen. Het was nog thans niet expres. Deze voormiddag zag ik een Duitse vrouw terug waar ik vorige week ook mee gesproken had. Zij kent dan nog andere mensen die ik ook allemaal al eens gezien had en zo werd het een aangename voormiddag.
In het begin van de namiddag zitten we met zijn achten in Saria iets te drinken. 6 van hen blijven in Saria en met twee gaan we verder. Een uur later komen we aan een erg mooie albergue alweer een bekend gezicht tegen. Na een drankje en een gezellige babbel ga ik om 16h00 alleen verder. Het idee was om nog 5 a 10 km te stappen. Maar alle plaatsen die verder op lagen waren of volzet of niet open. Zo kom ik om 19h00 twee dames tegen. Ze zitten te rusten want ze zaten er volledig door. 1,5 km verder hadden ze een plaats gereserveerd om te slapen. Dat gaf mij wel weer hoop. Maar wanneer ik daar aankom krijg ik te horen dat ook daar alles vol is. De man weet ook niet van reservaties voor twee andere pelgrims. Ik hoop dat die toch nog terecht konden. Hij belt ook naar de verdergelegen herbeeg of zij nog plaats hebben, maar ook daar is het vol. En dus zit er niet veel andees op dan een avondwandeling. Om 9h30 kom ik aan in Portomarin. Net voor het donker wordt ben ik gelulkig binnen.
La Portela de Valcarce naar Triacastela. 40 km 1150 hm
Soms zou ik graag normaal willen zijn. Normale afstanden lopen, op tijd naar een slaapplaats zoeken, wat uitrusten aan de albergue in de namiddag. Maar nee. In plaats daarvan wil ik steeds blijven doorgaan wanneer ik me goed voel. En zo was het dus ook vandaag. Het uitzicht was geweldig. De zon was aanwezig zonder te heet te zijn en ik had goede muziek om naar te luisteren.
Om 18h30 stop ik ergens aan een hostel ergens boven op de berg. Ik stap er binnen en hoor mensen praten. Er is echter niemand te zien. Terwijl ik zit te wachten kijk ik al in mijn boekje om naar alternatieven te zoeken. Na 10 minuten ben ik het wachten beu en ga ik verder. Het eerste alternatief is gesloten. In het tweede is het al na 19h en is ook niemand te zien.
En zo daal ik gans de berg af. Wanneer ik om 20h00 aankom in Triacastela zijn in gans het dorp alle kamers uitverkocht. In een muffe hostel zegt de uitbaatster dat ze iets voor mij gaat regelen. Binnen 5 minuten zouden ze mij komen oppikken. Na een half uur stopt er een auto. 3 km verder kan ik slapen op een kamer in een al even muf reukend huis. En zo zijn ook de 7 kamers in dit huis helemaal bezet. Ik heb helemaal geen zin meer om nog 3 km terug te stappen om te gaan eten en dus gebruik ik hier mijn nood randsoen waar ik al 3 weken mee rondloop. Daarna is het alleen nog douchen, wassen en slapen.
