Toen deze morgen de wekker afliep had ik graag nog eventjes blijven liggen. Ik besefte echter direct dat die optie niet voor vandaag was weggelegd. Alhoewel ik het vandaag ook bij 20km zou kunnen laten, hield ik toch graag de kans gaaf om tot Bilbao te stappen. 

Totaal buiten verwachting schijnt de zon wanneer ik Gernika uit wandel. Maar tegen de bergen rond de stad liggen er een aantal donkere wolken op de loer. En wanneer ik boven kom op de eerste helling van de dag, is de zon in de verste verte niet meer te bespeuren en zakt de gevoelstemperatuur met een graad of 10. Er vallen tijdens de dag wel eens enkele lekken, maar zware regenval blijft uit.

De route gaat alweer voor een groot deel door het bos. Soms kom je hier eens een pelgrim tegen. Maar zeker niet de hoeveelheid van op de camino Francès. Net wanneer we terug in de beschaving komen, kom ik een Fransman en een Duitser tegen. We gaan samen iets drinken. De Duitser blijft nog even in de bar zitten en samen met de Fransman loop ik nog een dorpje verder. Daar staan nog deie pelgrims die al naar de Fransman roepen wanneer we er aankomen. Zij gaan allemaal op zoek naar de herberg. Maar het is nog geen 15h00 en dus is die nog niet open. Ik denk er niet aan om al ergens te gaan douchen om 15h00 en stap nog 14 km door naar Bilbao.

Het eerste stuk is vlak naast een vrij grote weg, maar dan gaat het 300 hm stevig naar omhoog en iets meer hoogtemeters pijnlijk hard naar beneden. 

Gelukkig dat ik er ben en behoorlijk kapot.

Morgen zou het iets vlakker blijven. Al sprekende 2 boekjes elkaar alweer tegen.

Voor een overnachting in een herberg had ik vannacht best goed geslapen. Met drie pelgrims op een kamer van 20 is dan ook goed te doen.

Het had vannacht al behoorlijk geregend en ook na het vertrek vanmorgen bleef het niet lang droog. Tot aan Monasterio de Zenarruza viel het nog mee. Over de volgende 17 km stond er in het boekje:"deels ongemakkelijke, stijle paden (bij regenweer pure moddergoten)". En het boekje had gelijk. Soms was er gewoon geen doorkomen aan. Hoe mijn voeten ook stonden. Ze schoven erg vaak een andere richting uit. Dit is erg vermoeiend en gaat tergend traag vooruit. Maar ook daar komt een einde aan. Morgen ga ik proberen om op mijn gemakje tot in Bilbao te stappen. 

Van Donostia-San Sebastian naar Zumaia. 33km, 850hm.

Gisteren avond was ik in mijn boekje aan het lezen over de etappe van vandaag. 21 km zou het zijn. Ik keek eens verder naar de volgende etappe en besloot om een dorpje verder te gaan als ik mij op het einde van de etappe nog fris genoeg voelde. 

Wanneer ik vandaag in dat dorpje aankwam keek ik nog eens in datzelfde boekje. Met één dorpje schiet ik niets op. Dan is het morgen gewoon 4 km minder. Maar als ik twee dorpjes verder ga, kan ik morgen met een lange tocht ook een dorpje verder dan voorzien. Al ben ik dan niet zeker of ik al-dan-niet een slaapplaats vind.

Van Hondarribia naar Donostia-San Sebastian. 26km 1030hm

Het betert nooit. Eerst kijk ik er maanden naar uit om te vertrekken. Maar als de dag van vertrek dan eindelijk aangebroken is, ga ik ten onder aan stress. Wanneer mijn vader me deze morgen naar het station brengt, is het aan mijn kant van de auto wel erg stil. We worden opgehouden door het ochtend verkeer. Bij normaal verkeer had ik gemakkelijk een tein vroeger kunnen nemen, maar nu was het al krap aan het worden om de laatst mogelijke trein nog te halen. Bij aankomst op het perron van Aarschot had ik nog 5 minuten over. Ruim kan je het niet noemen, maar ik kon alvast vertrekken. De treinen reden mooi op tijd en zo stapte ik na een reis van 11 uur om 18h30 af in het station van Irun. 

Een uurtje de benen strekken kon zeker geen kwaad. En zo kwam ik 12 uurtjes na mijn vertrek thuis aan in Hondarribia en is de stress volledig voorbij.

En zo ben ik alweer vertrokken op pelgrimstocht naar Compostela. 

Vandaag heb ik een mooi slotstuk gemaakt aan de reis naar Compostela. Een motorrit naar de kust ten noord-west van Santiago de Compostela. Om eerlijkte zijn vond ik Muxia niet super interessant en heb ik er ook geen spijt van dat ik dit niet te voet heb gedaan. Finisterre spreekt mij veel meer aan. Daar heb ik het onderstaande krantenknipsel verbrand. Ik had het tevoet willen meebrengen, maar was het thuis vergeten. Bij deze is dit rechtgezet. Al ben ik er wel een 4de keer voor naar hier gekomen. Wat mij betreft was het dat zeker waard. De motorrit was prachtig. Iedere manier waarop ik hiernaartoe ben gekomen heeft wel iets speciaals. Of het nu met de fiets, te voet of met de motor is.

Hiermee is dit hoofdstuk alweer afgesloten. Binnen 2 weken kom ik nog wel terug om met de motor verder naar Portugal te rijden. Maar dat wordt totaal iets anders.

De tocht die ik de voorbije 2 jaar gemaakt heb is mijn kinderdroom die uitgekomen is. En ik heb er enorm van genoten. Meer zelfs. Het was een onbeschrijfelijke ervaring waar ik nog lang zal van nagenieten. 

Tot slot: 

Vorige week in de bus van Finisterre naar Santiago de Compostela zit er een jongen naast mij. Hij heeft op zijn camino in een boek allerlei zaken opgeschreven en is die op zijn i - Phone aan het overtypen. Een van zijn onderwerpen is "lessons learned on the camino". Hij had er wel een blad van volgeschreven. Ik heb er een paar en houd ze graag voor mezelf. Ik hoef ze niet te noteren, nog te delen. Maar hoop ze nooit te vergeten. 

Santiago de Compostela. Merci! 

Terug in Astorga. 

Limoges (FR) naar Lumbier (ES)

Even verduidelijken wat er de voorbije drie dagen is gebeurd. 

Vrijdag voormiddag zit ik op de bus van Finisterre naar Santiago de Compostela. De rit duurt twee en een half uur. De eerste 2 uur volgt ze de kustlijn. Het duurt een tijdje vooraleer Finisterre uut het zicht verdwijnt. Ik bedenk dat het wel leuk zou zijn om hier eens met de motor te komen.

Wanneer ik in het busstation van Santiago aankom neem ik de bus naar de luchthaven. Er zijn geen vluchten naar Portugal. Maar ik kan wel naar Brussel. Als ik gewild had, was ik vrijdagavond thuis. Maar dat koste echt te veel. Maar de vlucht op zaterdag koste niet veel zn dus heb ik die genomen. 

Zaterdag avond even de kleren gewassen. Zondag heb ik alles ingepakt en ben ik met de motor tot Limoges gereden. Vandaag dan verdertot net over de Pyreneeën. 

O Coto naar Pedrouzo. 44 km 770 hm.

Mijn doel voor vandaag was zover te komen dat ik morgen kon aankomen in Santiago de Compostela. Met nog 21 km te gaan kan ik wel zeggen dat ik mijn doel heb bereikt. 

De laatste 100 km worden erg druk bewandeld. Maar wanneer ik net na de middag iets zit te drinken op een terrasje passeerde er iemand die ik drie weken geleden ook tegen kwam. We stappen samen verder, maar wanneer ik 21 km heb gestapt zit zijn dag er op. Mij lukt het echter niet om op mijn gat te zitten niksen vanaf 15h00. Maar een terras mocht er wel even tussen. Daar zit alweer compleet onverwacht iemand waar ik voorheen al eens een stukje samen wandelde. Zij wil nog wel 20 km verder en om 16h00 beginnen we aan de avondwandeling. Op dat moment wordt wandelen op de camino pas echt leuk. Er lopen nog mensen, maar het zijn enkelingen. Wanneer de weg dan nog over gezellige bospaden loopt is het des te aangenamer. En zo wandelen we om 20h30 Pedrouzo binnen. Douchen,  kleren wassen, eten en voor ik het goed en wel besef is het middernacht gepasseerd.  Hoog tijd dus om te gaan rusten. 

Portomarin naar O Coto. 34 km 760 hm

Vorige nacht had ik vreselijk slecht geslapen. Ik vertrok dan ook met een klein hartje op pad. De eerste 25 km vond ik helemaal niet leuk. De route loopt bijna uitsluitend naast een autoweg en er is onwaarschijnlijk veel volk aan het stappen. En dan kom je om 16h00 in een groot pelgrimsdorp waar alles herberg en pension noemt. Ofwel stop je daar en ga je ergens slapen zoeken, maar als je dat niet doet wordt het plots veel rustiger op de route. Eigenlijk vind ik dat de leukste tijd van de dag. Er is één groot nadeel aan en dat is een slaapplaats vinden. Om 17h00 wandel ik voorbij een albergue waar iedereen buiten aan de straat zit. Een uur later passeer ik er één waar er twee jongeren in het zonnetje tegen de muur zitten. Ze zeggen dat ook daar alles zowat vol is, maar dat ik altijd wel met de vrouw des huizes kan gaan praten.

Ik besluit toch maar om door te gaan. Dat leek niet de beste beslissing. Even later kreeg ik de spreekwoordelijke "klop van de hamer". Voor mij lopen twee mensen en die hadden duidelijk hetzelfde voor. Je komt plotseling niet meer vooruit. Om 18h30 kom ik aan een gerestaureerde hoeve waar men kamers verhuurt. Er is nog plaats en ik hoef er geen moment aan te twijfelen. Er zijn hier vannacht maar 2 kamers volzet.

Triacastela naar Portomarin. 45 km 930 hm

Deze morgen werd ik wakker met het idee dat ik niet naar Portomarin wilde gaan. Maar bij de gedachte leek het alsof ik mezelf iets toeloog. En Voilá. Mijn onderbewustzijn heeft alweer gelojk gekregen. Het was nog thans niet expres. Deze voormiddag zag ik een Duitse vrouw terug waar ik vorige week ook mee gesproken had. Zij kent dan nog andere mensen die ik ook allemaal al eens gezien had en zo werd het een aangename voormiddag.

La Portela de Valcarce naar Triacastela. 40 km 1150 hm

Soms zou ik graag normaal willen zijn. Normale afstanden lopen, op tijd naar een slaapplaats zoeken, wat uitrusten aan de albergue in de namiddag. Maar nee. In plaats daarvan wil ik steeds blijven doorgaan wanneer ik me goed voel. En zo was het dus ook vandaag. Het uitzicht was geweldig. De zon was aanwezig zonder te heet te zijn en ik had goede muziek om naar te luisteren. 

Om 18h30 stop ik ergens aan een hostel ergens boven op de berg. Ik stap er binnen en hoor mensen praten. Er is echter niemand te zien. Terwijl ik zit te wachten kijk ik al in mijn boekje om naar alternatieven te zoeken. Na 10 minuten ben ik het wachten beu en ga ik verder. Het eerste alternatief is gesloten. In het tweede is het al na 19h en is ook niemand te zien.

Ponferrada naar La Portela de Valcarce. 40 km 850 hm

Had iemand mij gisteren verteld hoe de dag vandaag zou verlopen, ik verklaarde hem gek. 

Om 9h30 kom ik het postkantoor buiten in Ponferrada met het pakje dat ik naar Astorga had verstuurd.  Het is dus toch gelukt. Ikvkan moeilijk zeggen hoe blij ik daar mee was. 

Onder een stralende zon loop ik Ponferrada uit. Dit stuk van de weg is niet zo mooi en wanneer ze dan ook nog een bus Spaanse gepensioneerde wandeltoeristen om me heen droppen vind ik het even niet zo leuk meer. 15 km later staat de bus te wachten op de achterblijvers. Maar ook zonder de bustoeristen blijft het erg druk. 

Foncebadón naar Ponferrada. 30 km + 350 hm -1000 hm

Ik hoopte deze morgen op mooi weer. Maar wanneer ik net weg was begon het te regenen. Oke. Dat is niet leuk. Maar het zorgde wel voor een mooie regenboog. 

Na drie kwartier kom ik aan cruse de ferro.  Ik leg er mijn steentjes neer bij de duizende anderen in de hoop dat ook ik enkele demonen uit het verleden eens echt achter me kan laten. Daarna blijft het nog even op en neer gaan op een hoogte tussen 1400 en 1531 meter en dan begint de afdeling. Die vond ik best wel leuk. Al heeft mijn knie daar vanavond een andere mening over. Toch denk ik dat het alleen vermoeidheid is en hoop ik dat het morgen alweer zal gaan. 

Er is alleszins één ding waar ik op dit moment erg tevreden over ben en dat is de voetcreme die ik zaterdag bij de apotheek gekocht heb. Mijn blijnen beginnen eindelijk te genezen en er komen er voorlopig geen bij. Hiphip Hoera! En nu maar hopen dat het zo blijft.