Het is al enkele dagen geleden dat ik geschreven heb, maar heb het gevoel dat ik mezelf niet mag verplichten iets neer te pennen of er komt niets zinnig uit, en dan bedoel ik dat echt wel in de negatieve zin. Nu afgelopen nacht heb ik – het overkomt mij eigenlijk nooit – wakker gelegen 's nachts. Als ik in mijn bedje kruip, overloop ik nog even mijn dag, even nakijken hoe deze dag mijn leven beïnvloed heeft. Ik fantaseer veel over m'n toekomst, en probeer die fantasietjes ook wel te bereiken, al zijn sommige – waarschijnlijk ondanks mijn karakter – niet mogelijk te verwezenlijken. Natuurlijk zie je alles wat rooskleuriger dan het is, en ookal zie ik mijn leven vol zonneschijn en geluk, toch voel ik mij hier elke avond in mijn bedje iemand die naar iets uitkijkt wat er misschien nooit zal komen. Dan voel ik mij zo klein in mijn wereldje. Als voorbeeld mijn prachtige job. Ik doe mijn werk dolgraag. Vandaag had ik zelf geen zin om naar huis te komen en nog even verder te werken. Maar ondertussen ben ik wel op zoek naar een andere werkgever, een beter loon en meer vrijheid/flexibiliteit.

Op dit moment is er maar een centraal sleutelwoordje waar alles om draait: Respect.
In alles wat ik begin word ik van begin af aan teleurgesteld, en moet ik mijzelf bewijzen. - Ok, zo is dat bij alle dingen in het leven denk je dan – Maar er komen momenten dat je eens aan iets wil beginnen dat mensen ook eens in jou geloven dat je het tot een goed einde gaat brengen. Ik geef enkele voorbeeldjes: Op de secondaire school, laatste jaar, moet iedereen bepalen in welke richting hij wil studeren. Iedereen was vrij om bij de leerkrachten informatie te vragen, en om het even welke studierichting voor te leggen zodat deze samen met 'de personen die u het beste kennen' konden geanalyseerd worden. Allemaal goed en wel – tot ik kwam meedelen dat ik graag uitvaartondernemer wou worden en vroeg welke stappen hiervoor ik moest ondernemen. De vertrouwenspersonen van een hele school, die zich voorstelde en profileerde als groep met zeer uitgebreide en doeltreffende werkwijze, lachten mij simpeltjes weg met mijn 'belachelijk' idee. Op dat moment voel je je als puber in de grond wegzakken. Alle complimentwoordjes van anderen worden op een seconde teniet gedaan. Meteen wil je terug naar de massa als onopvallend persoon verdwijnen. Toch heb ik doorgezet, en zie waar ik nu sta. Nog niet zo heel lang geleden hoorde ik – toevallig – op een schoolreunie een toespraakje van onze toenmalige directrice over de vele carièremensen dat haar school had afgeleverd. Dokters, kinesitherapeuten, advocaten, .... en ja, zelf een begrafenisondernemer. Haar zaal lachte, maar dat is een momentje dat je in je leven niet meer vergeet.

Na de secondaire school ging ik op zoek naar de lessenaar waar ik 'gediplomeerd uitvaartverzorger' kon worden. Als 17 jarig meisje stapte ik binnen in de wereld van het volwassenenonderwijs en kreeg meteen een filmpje thanatopraxie voorgeschoteld – geloof mij, best indrukwekkend en dus niet bepaald aangenaam voor gevoelige kijkers. Was dit de eerste manier om mij af te schrikken? Helaas had hij mij niet kunnen overtuigen mijn niet in te schrijven en kwam ik een paar weken later zijn lessen binnen. Ik werd meteen zeer vriendelijk onthaald met de woorden: 'Ah poppemieke, wat komt gij hier doen hé'. Na twee jaar mocht ik mij dan gediplomeerd begrafenisondernemer noemen, als één van de 3 overblijvers, waar we ooit met 21 'zeer geschikte' personen aan begonnen zijn. Poppemie kwam als een van zijn beste leerlingen naar voor, en nog steeds verteld hij over mijn doorzettingsvermogen.

Al zijn deze stapjes elke keer met zware voetjes genomen, moest ik ook weer over het volgende borduurtje heen: Werk zoeken in de sector. Na een half jaartje bijklussen bij verscheidene ondernemers ben ik terechtgekomen bij mijn huidig werk – nu ongeveer 2 jaar terug. Ik kon beginnen als halftijdse bediende bij een onderneming die een 200 uitvaarten op jaarbasis draait – redelijk aanzienlijk voor deze streek. Mijn werk bestond vooral uit de administratieve reutel – waaronder verstaan werd: opruimen, afwassen, postzegels kleven en mensen koffie halen. Dit in combinatie met redelijk denigrerende opmerkingen en afwijzing bij elk mogelijk initiatief ik wou nemen als 'begrafenisondernemer'. Is het niet zo moeilijk te verstaan dat ik in combinatie met privé-woelige watertjes het af en toe niet meer zag zitten. Depressie noemen ze dat. Nog zo iets wat mensen niet geloven dat je als 18 jarige kan overkomen. Voor dat ze je 'depressief' op jonge leeftijd kunnen noemen moet je uit een slechte gezinssituatie komen, verslaafd zijn aan drugs en minstens tweemaal mislukte zelfdoding-pogingen ondergaan zijn. Iemand die elke dag lacht en nooit klaagt over het leven kan gewoon niet depressief zijn – al vind ik het plant-leven, 46kg wegen en de letterlijk het vel van rond m'n ogen wenen wél serieuze tekens dat er iets mis is.

Mijn kennis bestaat vandaag dan ook uit dingen die ik zelf gezien en ondervonden heb, want er was niemand die eraan dacht mij ook iets van het 'belangrijke' werk aan te leren. Mijn beloofde voltijdse job, waarin ik ook de opleiding zou krijgen, werd steeds uitgesteld met domme smoesjes. Maar ik bleef wachten en leren. Na een jaar en half is er eindelijk wat verandering in gekomen. Mijn allerliefste collega liet mij dingen toe die mijn bazin mij niet toe in staat zag. Eindelijk kon ik tonen wat ik zelf geleerd had, wat best wel een hele brok bleek te zijn. De verbazing van het 'hogere front' was groot, en ik kreeg een 4/5e contract aangeboden met de mogelijkheid tot uitvaart regelingen op verplaatsing en ceremonies.

Nu een paar maand later ben ik opengebloeid. Mijn job is het allerliefste wat ik doe, ook omdat het geen geheimen meer voor mij kent. Maar.... Ik vertel u dat, tot op vandaag de dag, ik nog elke dag het respect dat ik verdien moet vragen, soms zelf afdwingen. Ik word werkelijk genegeerd als mijn dertigjarige mannelijke collega naast mij komt staan, ookal moet hij aan mij vragen wat hij moet antwoorden. Zelf als ik antwoord, blijven ze hem aankijken en elk oogcontact met mij vermijden. Niet alleen van klanten, maar ook van mijn bazen, die mij nog steeds zien als iemand die enkel administratief werk doet. Nu de zaakvoerder weer meer aanwezig is in de winkel, heeft hij wel al ondervonden dat mijn werk nét dat beetje meer is. Alles tot in detail afgewerkt en voorbereid. Petjen perfect opgebaard, dossier afgewerkt, familie content, stock aangevuld, personeel gebeld.... tot zelf de afwas gedaan.

Dat beetje respect hangt al in de lucht – al zal het nooit uitgesproken worden.

Greetings, J. x

09-11-2009 om 22:06 geschreven door Praline  

Ik heb net weer een agendapuntje dat al redelijk lang in mijn geheugen stond kunnen doorstrepen: Dokter – voorschrift pil. Nu, meeste vrouwen moeten om de 3 maand bij hun dokter op controle om te zien of alles wel nog functioneert naar behoren, en zij vragen dan meteen maar dat bekribbelde vodje voor wat anti-conceptie. Nu waarom stel ik het dan altijd weer uit? Allereerst schrijft mijn lieve dokter Karl mij meteen een stuk of 5 medicijnblaadjes voor: of hij vind mijn nood aan voorbehoedingsmiddelen onbelangrijk – of hij wilt gewoon niet dat ik zijn wachtkamer vul voor nog geen 2 minuutjes zijn praktijkstoeltje te verwarmen. Tot vorige maand had ik nog genoeg briefjes... reken 5 x 3 maand = meer als een jaar seksplezier. Maar nu kwam het moment, dat ik die dure ringetjes eigenlijk niet meer nodig heb... Ik ben maar alleen en tot het moment dat iemand me hier uit m'n kamertje ontvoert zal ik geen poepie poepie hebben. Dus lieten we vorige maand de hormonen maar voor wat ze waren en gingen we vruchtbaar door het leven. Twee dagen later was mijn gezicht al versiert met enkele liefelijke 'witkopjes', rode vlekjes en schattige meeeetertjes... met gevolg dat we vandaag, de laatste dag van mijn vieze week, met veel tegenzin – lees ongewassen en absoluut niet fris en fruitig zoals de mensen mij kennen (en ik anders normaal ook niet buiten durf te komen) – naar lieve dokter Karl geweest zijn. 3 kwartier wachtkamer, 2 minuten praktijkstoeltje, maar het moest, anders hadden we weer een maand vriendjes aan ons been – of lijf, te zien hoe je dit interpreteert. Eigenlijk best zielig hé... eigenlijk verloren kosten, maar je weet maar nooit. Misschien is deze maand een goeie maand, en vind ik eindelijk een speelvriendje.

Nu dinsdag is het altijd villa-werk-dag. Momenteel zijn we bezig aan ondervloer leggen voor mijn parket. Eerst ging er gewoon gechapped worden, maar zoals alle plannen hier is deze ook weer gewijzigd naar balkjes met daartussen isolatie, daarop ondervloer, en dan pas de parket. Geen slecht idee – want voelt pak warmer aan als chappe, dus heb ik er maar weer mee ingestemd. Mam zegt dan steeds weer als we aan zo een werkje bezig zijn dat er niet veel vrouwen bestaan die dit werk zouden willen doen. De man wordt steeds het slachtoffer voor dergelijke klusjes op te knappen – maar wil de man op bepaalde momenten geen slachtoffer zijn om op die manier een paar daagjes van z'n vrouwmens verlost te zijn?

Wel, ik kijk écht uit naar de dag dat ik eindelijk mijn villa'tje kan betrekken. Al maanden lang aan het sparen, dromen, kopen, opstapelen... maar niets kunnen uitpakken, gebruiken, zien of soms zelf beseffen wat je hebt. Het kan niet snel genoeg gaan!

Je weet wel dat mijn leven een puinhoop is, en dat ik DENK dat een man/partner (misschien ga ik wel voor 'n vrouw :-p) de chaos kan oplossen door mee in MIJN perfect geordende structuur te willen treden, bij mij in mijn huisje wonen. Eerst moet je al zo'n onderdanige man vinden, al zou ik het niet laten merken dat ik eigenlijk de broek draag hoor. Nee, nu begon ik mij plots af te vragen, zo werkend aan mijn huisje - mijn spaarboek en grootste investering (al voel ik me redelijk blut voor de moment), of er eigenlijk wel een man past in mijn leventje? Welke man gaat het begrijpen wanneer je op 'n feestje zit en er één telefoontje binnenkomt van -meestal- onvriendelijke mensen waardoor je meteen moet vertrekken? Dat mijn werkdagen tot 8 uur 's avonds duren? Ik zaterdag ook nog is heel de dag weg ben? Maar vooral... Welke oudere man (want ja, dat zoek ik...) wil er samen met mij in een huisje wonen dat nooit van hem zal zijn? Eigendom geeft macht, niet? Welke man wil tegen zijn collega's zeggen dat vrouwlief zelf het huis repareert, en dat hij enkel mag kuisen (want nee, dat doe ik niet graag, eveneens koken, wassen, strijken, plantjes water geven, puppie uitlaten, ....) Ik sta zo zelfstandig op m'n pootjes, en wil zoveel zelf doen – want alleen zo weet je dat het goed of helemaal niet goed is gedaan.

Denk nu spontaan aan men nieuwe collega. Alweer 'n homo'tje, maar deze keer een van de erge – dramaqueen – soort. Hij moet nog zoveel leren, maar als het druk wordt zal ik snel zelf al het werk goed inorde maken dan tijd te spenderen aan hem dingen uit te leggen. Laat ik hem maar kuisen (doet ie toch graag ) en zo lijkt er een heleboel werk gedaan te zijn. Dat perfectionistische gedrag van mij is soms héél vermoeiend. Zeker als er tijdsdruk op staat. Want hoe dan ook, staat mij iets niet aan, probeer ik het opnieuw perfect te maken of geef ik het heel snel op en doe ik alsof ik nooit geprobeerd heb. (Hihi, gelukkig dat m'n bazen dit niet kunnen lezen.) Buiten dat hou ik dan ook van orde – overal, buiten dan in mijn leven duidelijk.

Om weer even on-topic te blijven wou ik het hebben over de man die past in mijn leven. Eigenlijk kost 'n relatie toch heel wat geld. Je moet elkaar tevreden houden met etentjes en af en toe eens iets lief meebrengen van de winkel. Maar eigenlijk ben ik niet zo'n romantische ziel die denkt aan haar geliefde eens te verrassen. Al verwacht ik dat soms wel van de andere. Zucht. Ik ben dan eerder het type dat de sauna betaald na dat dit idee voorgesteld is door de wél romantische partner. Eigenlijk zijn die uitstapjes niet echt nodig, thuis gezellig naar de tv kijken is even leuk. Maar als je al een tijdje met dezelfde partner samen bent, moet je toch weer naar buiten om andere mensen te tonen hoe gelukkig je je voelt. Of om te kijken welk lekker vlees je allemaal laten schieten hebt voor die behaarde macho die in je zetel hangt. Misschien is dat wel mijn probleem. Niet kunnen kiezen. Ik kan mijn msn openen, en straks nog mijn bezoek aan de dokter van daarnet laten renderen. Het enige wat mij tegenhoud is kans op micro-bieën en alweer.... teleurstelling. Ik heb nog steeds niet de persoon gevonden die ik zoek.

Misschien moet ik eens meer gaan zoeken naar iemand met karakter dan naar iemand met uitstraling, status en macht. Helaas vallen deze laatste categorie mannen enkel op twee types vrouwen: de 'administratief bedienden', vrouwen die alle tips uit de flair en libelle letterlijk opvolgen om deze dan op kantoor te delen met soortgenoten; En opgemaakte tuttebellen wiens hersencellen enkel voorgeprogrammeerd zijn op shopping en manlief nog meer geld aftroggelen. -Blij dat ik geen van beide ben- Nu heb ik nog niet zo heel lang geleden een man ontmoet – online natuurlijk. Niet onknap, goede; heel goede job, status en voorkomen, .... Alle dingen die ik belangrijk acht in een mansmens. Of het nu waar is dat je online iemand kan leren kennen, daar spreek ik mij niet over uit, doch heb ik het gevoel dat ik hem al jaren ken. We lachen er dan mee dat we ooit getrouwd waren in een vorig leven en elkaar nu teruggevonden hebben. Wat romantisch toch dat internet. Hij is dan ook de persoon die me op het idee gebracht heeft de dingen die ik normaal tegen mijn partner vertel eens op papier te zetten. Mits onze vele gesprekken, kon hij mijn verhaaltjes meteen in de juiste context plaatsen, en is hij misschien een van de enige dat dan ook begrijpt waar mijn gedachten rond draaien. Nu heeft hij een hele mooie tekst geschreven over mij, waar ik enorm fier op ben, en wil hem bedanken voor dat opkikkertje. Waartoe ik wil komen is dat ik hem op internet 'gevonden' heb als een van de zovelen. En ik hem nu niet meer zou kunnen missen... Wat melig toch hé? Misschien moet ik mij eens openstellen voor het 'andere'. Daten met iedereen die dat wil, en mij niet aantrekken of dat voor die persoon eveneens een negatieve ervaring al dan niet geweest is. Even mijn kadertjes opzij schuiven en een karakter leren kennen. Was het maar zo makkelijk als deze zin typen...

See You

Liefs, J. xx

03-11-2009 om 21:28 geschreven door Praline  

Al bijna 2 jaar en half zit ik in de sector. Steeds weer dezelfde vragen wat ik dan allemaal doe, en of ik dat wel allemaal kan. Toen ik er net werkte, vertelde ik wat ik wou kunnen. Nu vertel ik algemeen wat ik zou moeten doen. Van zodra je in een sector beland waar je eigenlijk op verschillende manieren te werk kan gaan, leer je de basis, maar geef je het al snel een eigen invulling. Een eigen manier van werken. Twee jaar had ik nodig om mijn manier te kweken en gebruiken. Nu krijg ik commentaar omdat ik mijn idealen hanteer.

De laatste weken voor Allerheiligen zouden de drukste moeten zijn qua winkelverkoop. Bijhorend zijn dan ook de talloze plaatsingen van 'bloemstukskes' en 'beeldekens' op graven die al lang vergeten zijn en één dag in het jaar even in de verf gezet worden. Vele oudere mensen komen bij ons in de winkel, een hele daguitstap voor hen. Benodigdheden kiezen, betalen, verwisselen met iets anders, betaling aanpassen en dan met hun lieve – hoe oude vrouwkes het het beste kunnen – glimlach vragen of da wij dat ook kunnen gaan plaatsen. 'Tuurlijk mevrouw!' 'En waar ligt da graf dan ergens mevrouw?' 'Oh schoap, ergens vanachter daar op't centrum, tis ne kelder ze, en der sta ne foto op...' Dan mag jij je tijd gaan verdoen met kerkhof lopen en zoeken naar een bepaalde kelder met ne foto erop die dan achteraf toch maar een gewone grafconcessie blijkt te zijn met enkel een lege vaas. Zo zie je af en toe een klein blond meisje, geladen met plastieke bloemen, enkele porseleinfoto's, een siliconenspuit en een 'marcelleke' (dat z'n nieuw leven heeft gekregen als vod) ronddwalen tussen de graven.

Gisteren was ik zo een porseleinfoto aan het plaatsen op een urnenveld toen ik mensen hoorde zoeken naar hun nonkel. Ze bleven bij een bepaald steentje staan, maar gingen toen al snel verder naar de recent geplaatste concessietjes. Toen ik hen vroeg of ze op zoek waren naar ene stinkerd die ik recent onder de grond had geploft, knikten ze meteen ja en waren euforisch toen ik hun het grafje een paar rijen verder aanwees. 'Heel attent van u jongedame, vriendelijk bedankt.' Al kreeg ik op dat moment het gevoel alsof ik hun gesprek had gevolgd en ik misschien beter mijn mond had gehouden. Mij helpen ze ook nooit als ik rond loop te sloffen op zoek naar de volgende steen.

Telkens als ik op de begraafplaats in het centrum kom ga ik even naar het urnenkeldertje van Anneke. Een dik half jaar geleden kreeg ik een berichtje van mijn ex dat de vriendin van zijn oudste broer gestorven was. Ik vroeg hem natuurlijk wat er gebeurt was? Ongeluk gehad ofzo? Maar daar kon hij niet op antwoorden – of wou hij helemaal niet antwoorden? Ik heb er mijn gedachten eigenlijk niet aan verspeelt. De volgende morgen op het werk zag ik dat er een oproep binnen was gekomen van -ook- een jong meisje. Meteen gingen we ervan uit dat het alweer een zelfmoord was. Andere optie was kanker geweest, maar daarvoor was haar familie te veel in paniek. Mijn collega was haar de avond ervoor gaan ophalen en vertelde over de hele situatie en paniek daar. Het bleek geen zelfmoord of kanker te zijn, maar een gewoon natuurlijk overlijden. Op het dossier zag ik als contactpersoon enkel de hoofdcommissaris van de politie staan, geen familie. Ik vertelde losjes even dat die vent zijn dochter, wie de vriendin van m'n ex-schoonbroer was, de avond ervoor ook iets zou voorgehad hebben. Al snel viel er een stilte en besefte ik plots dat zij het meisje was wie nu in onze frigo lag.... Mijn wereld stond even stil. Na 2 jaar was dit de eerste keer dat er iemand stierf dat ik kende, waarvan ik nog herinneringen heb aan haar stem en haar lach, de manier dat ze in de zetel zat en haar hondje knuffelde.
Nog nooit heeft een dossier me zo dicht bij het hart gelegen, al was ik zeer blij met de beslissingen die haar familie maakte – net zoals ik het zou willen - De dag voor haar crematie was er bij ons op het werk een stroompanne, waardoor de familie moest afscheid nemen van haar lichaam in een donkere rouwkamer vol kaarsjes. Niet de meest optimale omstandigheden, maar op een of andere manier hing er een zeer gezellige en aangename sfeer in het kamertje. Die avond heb ik haar de laatste keer gezien. Nog nooit heb ik een lichaam met zoveel tederheid behandeld. Het knuffelbeetje van haar vriend heb ik in haar handen gestopt, en gezorgd dat ze het nooit meer zou kunnen loslaten. IK heb geglimlacht naar haar, en ik geloof zelf een traan weggepinkt. De lijkzak gesloten en haar kist gedicht. Heel langzaam, heel voorzichtig, zonder veel vragen of gedachten waarmee ik feitelijk bezig was. Zelf nu ik dit typ en er aan denk, wordt ik helemaal rustig en leeg vanbinnen. Alsof er geen andere zorgen op de wereld zijn.

Haar afscheidsplechtigheid vond plaats in het crematorium, veel volk, veel verdriet. De teksten kan ik me niet herinneren, ik herinner mij enkel de houding van haar ouders, die -onwaarschijnlijk- de volledige aula vulde met ongeloof, verdriet en leegte. Nadien volgde de bijzetting van haar urne in het urnenkeldertje. Nadat iedereen een roosje had gelegd, heb ik haar mooie gouden urne met parelmoer dekseltje in haar grafje geplaatst.

Meestal weet ik mijn verdriet te verbergen, omdat het verdriet niet voor de overledene is die daar ligt, en ik het intense verdriet van de familie niet kan voelen. Maar mijn gevoel binnenin laat me weer weten dat de mens zo een zwak individu is. En wanneer het eindigt, het zo definitief is. Ik heb zoveel plannen met mijn leven, maar op deze moment tikt enkel de tijd voort, en volgen mijn plannen traag het ritme. Je kent het gevoel wel. Wachten op een bepaald moment, want vanaf dan komen er nieuwe mogelijkheden tevoorschijn. Maar eenmaal je dat moment bereikt hebt, zijn er alweer nieuwe mogelijkheden te ontdekken waar eerst weer tijd moet overgaan. Een vicieuze cirkel vol geduld en dromen. Ik hoop dat er ooit een moment komt dat mijn cirkeltje eindelijk rond is, mijn leven is zoals ik het mij nu voorstel. Niet dat het rolt tot een eitje en dan openbreekt in het topje. Ik mag niet klagen, voor een 19 jarige heb ik al heel wat bereikt. Meer dan sommige mensen zelf rond hun 30 bereiken. Toch voel ik mijn bezigheden soms nog aan als een 'aanloop tot...'. En op dit moment een aanloop tot een hecht gezinnetje met twee. Eindelijk een man vinden.

Dankje Anneke, je weet dat je elke week een bezoekje krijgt van mij, help jij mij dan van hierboven een handje met het vinden van die onvindbare man?

Liefs, J. x

01-11-2009 om 23:38 geschreven door Praline  

Zondag 1 november 2009, Half 1 's nachts

Loop al 'n tijd met de gedachte, maar door mijn 'drukke' (msn-) leven komt het er nooit van... Even mijn hersenspinsels op papier zetten. Nu midden in de nacht, teveel icefokkie gedronken en klaarwakker, maak ik er tijd voor.

Zaterdag, misschien wel een van de dagen die ze uit mijn week mogen knippen.

Shit, wat is dit moeilijk zeg, even los beginnen vertellen wat er allemaal in je hoofd omgaat. Hoe verwoord je dat mooi? Hoeveel DT-foutjes heb ik ondertussen al gemaakt? Zet ik dit wel online? Wie gaat dit lezen? Weten ze dat ik het ben? Beseffen ze wel wie ik ben?

Spontaan denk ik aan mijn 'klein'. Jarenlang mijn allerbeste schoolvriendinnetje geweest. Je kent het wel, dingen uitsteken, lachen, plezier maken, samen worden wie je nu bent. Tot wanneer je wegen scheiden en je vervreemd van elkaar. Eigenlijk weet je wel dat je altijd vriendinnen zal blijven, doch heb ik nu het moment bereikt dat ik denk dat onze vriendschap niet meer bestaand is. Tranen heb ik ervoor gelaten, het besef dat het nooit meer zo zal worden als vroeger. Geen mogelijkheid om terug te keren en het anders aan te pakken. Had ik het wel anders moeten aanpakken?

Het grootste gemis in mijn leven is toch wel de gewoonte. Ik ben een mens dat leeft binnen kadertjes in mijn eigen kleine leefwereld. En elke moment stap ik vanuit het ene kadertje in een ander kadertje. En elk kadertje heeft een ander stukje 'ik' omsloten. De dochter, de vriendin, de collega, de ondernemer, het huissloofje en de werkvrouw. Al denk ik dat ik in elk kadertje goed mijn weg heb gevonden – met uitzondering van het huissloofje dan – heb ik geen probleem met overstappen, wel met combineren. 's Morgens beginnen aan een werk in mijn kleine villa, en weten dat je tegen een bepaald uur ergens proper opgekleed moet zijn, lukt me niet. Dan kijk ik in belang van andere wat de prioritaire taak is, en doe ik voor de rest niets. Volgende dag is weer 'n nieuw begin, maar laat me binnen die dag niet switchen van kadertje. Ik besef dat ik door mijn zelf opgebouwd structuurtje het mijzelf niet bepaald makkelijker heb gemaakt. Ik kan veel doen, klopt, maar volgens mij zijn de kadertjes ook de oorzaak dat ik momenteel single ben, en zo goed als vriendenloos. Ben ik dan nog steeds opzoek naar mijzelf? Is mijn idee van een goede zelfkennis te hebben op 19 jarige leeftijd dan iets té optimistisch geweest? Waarom voel ik me dan zo goed bij de dingen die ik doe, en zo slecht bij die dingen die buiten mijn kadertjes vallen?

Ik verstop mij teveel achter mijn werk, mijn droomjob. Moest ik kunnen, ik zou dagen doorwerken, zonder te slapen, zonder te eten. Helaas kan ik niet zonder mijne fret en mijn schoonheidsslaapjes. Als ik zaterdagnamiddag thuiskom, valt mijn wereld even stil. Iedereen maakt zich klaar om een stap in de wereld te zetten, ik kom thuis en wordt uit mijn ideale wereld gesleurd. Plots komt het besef dat ik buiten mijn werk niet zoveel anders aan de hand heb. Hoe eenzaam ik wel ben. Waarom ga je dan eens niet weg? Alleen dan? Met iemand die ik niet ken, en moet lastigvallen met mijn zielige ik? Ik functioneer niet in groep. Laat mij één iemand entertainen waarbij ik mij gemakkelijk voel, en die heeft een avond vol plezier. Zet mij in een groep en ik verdwijn in de massa – een stil meisje zonder veel inhoud. Als ik dan soms tegen een kennis zeg dat ik mij eenzaam voel, snappen die niet waarom, want ik ben toch altijd het sociale, goedgezinde meisje die altijd wel wat te vertellen heeft. Nog niet zo heel lang geleden vulde ik zo'n facebookdinges-quiz in 'Waarom ben je nog steeds single' met resultaat: Te verlegen. De eerste reactie kwam van mijn klein. 'Gij? Verlegen? Da klopt toch ook wel niet'. Persoon dat mij ooit het beste kende, ziet nu ook los door het masker heen. Ja, ik ben enorm verlegen. Als u als man een geweldig plezant gesprek hebt met mij, vol zever en onozelheid, met een goed gevoel achteraf, wees dan maar zeker dat je mijn type niet bent

Ik kan heel wat mannen rond m'n vinger draaien, maar als ik iemand tegenkom dat ik écht wil, lukt het me niet.... Zeg ik dingen die achteraf gezien beetje misplaats waren, belachelijk tot zelf beledigend zijn. Voor degene die deze ervaring met mij meemaakte – hoi, ik val op u ! -

Wanneer ik voor de eerste maal na 2+ jaar weer single was, legde ik mijzelf een profiel op van de man die ik wou vinden. Onmogelijk, dacht ik toen. Knap, rijk, ouder en ook nog een beetje een goed karakter. Na 3 maand stond ie in mijn msn-lijst. Wat 'n vent. Je kijkt naar zijn foto, zucht, en zonder dat je het wil staat er een glimlach op je gezicht. Helaas verliep onze eerste afspraak maar wat stroef, helemaal men ding dus ! Na heel wat geforceerde dates en een bijna aanranding heb ik dan toch maar beslist om een alweer hopeloos idee van mij achterwege te laten. Vind je dan gelukkig je ex terug om je te troosten, die je dan op z'n beurt weer even bedriegt en definitief laat vallen. Nu klinkt dit allemaal depressief en zwartgallig, maar het is zo moeilijk het onderscheid te maken tussen werkelijk gelukkig zijn en het hopen dat je gelukkig bent. Als ik met iemand in vertrouwen praat over m'n echte gevoelens, weten ze althans meteen wat ik bedoel. Iedereen heeft zo'n momenten. De ene wel meer dan de andere, maar aangezien ik mijn ideeën enkel deel met lotgenoten – lees single mannen – krijg ik steeds een begrijpende knik. 'Kom hier dat ik je een dikke knuffel geef' – en nadien je in mijn bed krijg want jij bent toch wel 'n lekkere blonde op de rand van haar zelfbewustzijn. Ach mannen, al geven er velen niet aan toe, aan hun basisbehoefte kunnen ze toch moeilijk weerstaan hoor.

Na alweer slapeloze nachten vol tranen en bedenkingen sukkel je dan weer bij die 'perfecte man', om mee in bed te duiken en nadien te horen dat hij een andere 'vrouw' heeft leren kennen waarmee hij liever verder wil dan met jou... Bye bye zalig gevoel, welkom doodlopend straatje eenzaamheid. Al moet ik eerlijk toegeven dat op dit moment af en toe het kraantje 'traantjes' openzetten me best wel goed doet ! Even in mijn warme nestje kruipen, samen met knuffelbeer puppie me verstoppen voor de buitenwereld, me volledig laten gaan en hopen dat alles goed komt. Dat alle dingen waaraan ik begonnen ben een positief einde zullen kennen en dingen met zich meebrengen wat mij werkelijk gelukkig kunnen maken.

Bij deze ga ik slapen, blij dat mijn emotionele zaterdagavond alweer voorbij is. Tot de volgende !

Liefs, J. x

01-11-2009 om 02:28 geschreven door Praline