Vorige week aan tafel zei zoonlief plots tegen mij : "Mama, je klinkt verzuurd". Slik...de laatste etensresten werden toch net ietsje moeilijker weggewerkt... Hetgeen waar ik mij altijd zo had tegen verzet, bleek nu toch geruisloos mijn leven te zijn binnen geslopen. Het zwarte beest, genaamd "De verzuring" had mij toch weten te strikken. Ik begon mijn hersenen te pijnigen op zoek naar het moment dat het beest boven water was gekomen. Jammer genoeg diende ik niet lang na te denken... Had ik onlangs die persoon die mij zo vriendelijk had toegesproken niet argwanend aangekeken en stiekem gedacht dat er een addertje onder het gras zat ? Schaamtelijk ! Dit is niet wie ik ben en zeker niet wie ik wil worden. Onze huidige maatschappij draait om geld , argwaan en macht, maar ik geloof nog steeds in het goede van de mens en ik hou ervan om dingen belangeloos weg te geven of een plezier te doen uit de grond van mijn hart. Rijk zal ik er alvast niet van worden, maar mijn rijkdom zit rond mijn eettafel : mijn gezin die mij ten gepaste tijde een spiegel voorhoudt ! Adieu zuurpruim, voor eens en altijd !