Ik was net aan mijn poetsvrouw gewend geraakt, toen ik een bericht kreeg dat zij gedurende enkele maanden zou vervangen worden. Ze is zwanger en het werk wordt haar wat te zwaar. Lijkt me logisch, want poetsen blijft een onderschatte arbeid. ( Nu zitten alle huismoeders heel enthousiast het hoofd te knikken ! ) Maar dat betekent dus dat ik terug moet naar af, opnieuw iemand het huis moet rondleiden en wegwijs moet maken in de "don't and do's" van mijn huishouden. Mijn grootste nachtmerrie ! Ik weet perfect welke vloer of meubelstuk met welk wondermiddeltje moet behandeld worden, maar hoe geef ik mijn gebruiksaanwijzing subtiel aan het lieve kind door ? Want dat is wat nu precies aan mijn deur staat vrijdagmiddag om half een. Een opgeschoten tiener, die hoogstwaarschijnlijk nog thuis woont, kijkt me afwachtend aan. Ik leg haar rustig uit wat ik van haar verwacht en laat haar trots mijn arsenaal aan schoonmaakprodukten zien. Verbaasd kijkt ze naar het blauwe, vochtige doekje in een kokertje en vraagt wat hiervan de bedoeling is. Als ik haar duidelijk maak dat dit een zeemvel is, lijkt ze het begrip toch niet meteen te snappen. (Aan het eind van de dag merk ik dan ook dat het doekje veilig in het kokertje opgeborgen is gebleven...) Ik laat haar zien waar ze haar tas en jas kan laten, zodat ze aan het werk kan gaan. Haar tas geurt naar sigaretten en met bier overgoten katten, maar ik ben vastbesloten om het meisje een eerlijke kans te geven. Aan de poetsslag dan maar ! Zij neemt de bovenverdieping voor haar rekening, terwijl ik beneden nog snel een boterham naar binnen werk. Mijn huisgenoten houden mij nauwlettend in de gaten, want bij elk ongekend geluid van boven lijkt mijn hart eventjes stil te staan. Allerlei scenario's van krassen op de muur tot met water doordrenkte voorwerpen flitsen door mijn gedachten. Mijn huisgenoten vermaken zich ondertussen kostelijk bij het zien van al mijn denkbaar leed. Drie uren na onze eerste ontmoeting hoor ik Miss Proper (althans dat hoop ik toch) de trap naar beneden komen. Ik onderdruk de neiging om meteen naar boven te rennen en probeer nog een gesprekje aan te knopen. Of er nog vragen zijn, of zij nog produkten tekort heeft waar ze liever mee werkt ? Mijn woorden blijven echter hangen in de lucht, want het meisje is heel geconcentreerd bezig met scrollen over het scherm van haar telefoon en het beantwoorden van tientallen berichten die voortdurend blijven binnen stromen. Als ze even goed kan poetsen als sms'en, dan heb ik het getroffen ! Ondertussen is ze vertrokken en blijf ik achter met mijn gepoetste bovenverdieping. Ik neem mezelf voor niet te streng te oordelen en wandel van kamer tot kamer. Ik stel vast dat het stof netjes werd afgenomen en alles oogt netjes. Dit geeft mij al enige gemoedsrust om aan het weekend te beginnen. Een wreef over de badkamervloer en enkele gemiste tandpastavlekken baren mij wat zorgen, maar ik til er niet te zwaar aan. Dit neem ik morgen wel snel nog eens onder handen. Volgende week dweil ik misschien al eventjes de vloer alvorens de poetsvrouw komt ? Deze gedachte stelt me gerust. Begrijp me niet verkeerd, ik heb veel respect voor de poetsvrouwen, maar het ligt gewoon aan mezelf. Iedereen die mijn nestje binnendringt of aan mijn spulletjes raakt, is voor mij een probleem. Ik worstel tussen het ideaal om geholpen te worden en het mezelf wat gemakkelijker te maken en het feit dat iemand mijn werk overneemt en dat ook doet op zijn eigen manier. Wat ik mezelf ook probeer wijs te maken, het poetsmeisje zal elke week opnieuw langskomen met haar onsmakelijke tas en ik zal waarschijnlijk meermaals zuchtend en fronsend mijn beklag doen bij mijn gniffeldende gezinsleden. Hoe ik ook probeer, er zal wel altijd iets niet naar mij goesting zijn. Zo zie je maar, mijn gedrag is te voorspellen, dus er zijn nog zekerheden in het leven : Mijn poetsvrouwallergie is een blijvende aandoening !
