Na mijn studies kinderverzorging ben ik op 1 oktober 1985 begonnen te werken in St. Rafael ziekenhuis labo hulp. Het was in het torengebouw op de 7 de verdieping in het labo Microbiologie-Bacteriologie. Daar deden mijn collega en ik elke dag hetzelfde. We begonnen met het stof af te doen in het labo, dan besmette buisjes en flesjes rondhalen, steriel maken, afwassen, wegzetten en af en toe een kast afwassen. Dit werk heb ik gedaan tot ik al mijn kindjes heb gekregen. Daarna wou ik halftijds werken, maar mijn baas de professor wou dit niet en dus werd ik overgeplaatst naar de schoonmaakploeg.
Ik heb 2 jaar in de morgenploeg gewerkt waar ik bureaus en consultaties poetste van 5 u tot 8.48 u ook in St. Rafael tot ik op vakantie ben gevallen en een hersenschudding opgelopen heb. Via Idewe, arbeidsgeneeskundige dienst, hebben ze me in de dagploeg gezet van 7.30 u tot 11.18 u in St. Pieter ziekenhuis, daar poetste ik patiëntenafdelingen. Twee jaar lang heb ik daar gewerkt tot ze mij overplaatsten naar Gasthuisberg ziekenhuis op de afdeling van ITE: Intensieve eenheid. Op deze afdeling stond ik los, dit betekent dat ik op elke eenheid van Intensieve moest gaan helpen waar er hulp te kort was. Op deze afdelingen moest alles afgestoft worden met een ontsmettingsmiddel behalve de vloer, deze mag gewoon gepoetst worden met nat. Dan is er nog een verschil in een besmette en een steriele kamer over de kleding die men extra moet aandoen. Zo'n 2 jaar lang tot ze me weer overplaatsten, nu naar de Epsie afdeling.
Op deze afdeling heb ik ook zo'n 2 jaar gewerkt waar ik patiëntenkamers en consultaties poetste. Dan hebben ze me terug over geplaatst naar de ITE maar nu op de gang, hier sta ik vast en werk ik er nog altijd. Ik poets daar alle plaatsen die uitgeven op de gang, zoals de liften, het mortuarium, kleine-grote bergruimten, bureaus van de hoofdverpleging, wc's enz...
Zo moet er op elke plaats, afdeling in de hele kliniek 1 maal per week de vloer afgetrokken worden, 1 maal per maand het hoog stof afgedaan worden en 1 maal per jaar de grote kuis. Dit is alle muren en plafond afwassen en de vloer opschuren met het schuurmachine.
Dit is zo in het kort mijn loopbaan tot nu.
24-06-2014 om 14:47
geschreven door Hilde P
Vrijwilligerswerk
Toen ik in 2009 in brugpensioen ging zocht ik een vrije tijdsbesteding. Vrijwilligerswerk leek mij wel wat. Maar welk? Dan maar op zoek! Opeens stond er in Knack een artikel over herstelbemiddeling. Het leek wel wat voor mij. Maar wat is het nu eigenlijk? Herstelbemiddeling wordt, in het arrondissement Leuven, gedaan door de werknemers van BAL (Bemiddelingsdienst Arrondissement Leuven). Deze worden bijgestaan door vrijwilligers. Het is een dader-slachtofferbemiddeling. Een dossier wordt geopend, nadat de parketmagistraat aan alle partijen een aanbod van bemiddeling gedaan heeft en deze ook bereid zijn om hieraan mee te werken. Tijdens de bemiddeling wordt er geprobeerd om een vorm van herstel te bekomen. Dit kan zowel moreel als financieel te zijn. Soms worden er alleen maar boodschappen uitgewisseld. We praten eerst met alle partijen apart. Pas daarna, als iedereen akkoord gaat, kan men samen aan tafel gaan zitten onder begeleiding van een bemiddelaar. Daar wordt dan geprobeerd om een overeenkomst te bekomen die aanvaardbaar is voor alle partijen. Van de vrijwilligers wordt er verwacht dat ze enkele dossiers per jaar opnemen. Er is geen strak tijdsschema. De tijd die we aan elk dossier besteden is steeds verschillend. Het is voor mij vrijwilligerswerk dat, na 5 jaar, nog steeds boeiend blijft.
24-06-2014 om 14:05
geschreven door Gaby
17-06-2014
Het Hoeckhuys
's Morgens na een koude douche ga ik naar het Hoeckhuys, een ontmoetingscentrum om mijn tijd te verspillen. Om de moraal hoog te houden, is het er een ware eetcultuur. Maar doordat er te weinig zout op de aardappelen is, is er dikwijls ruzie. Fascistische nonnen en patiëntjes drinken er koffie bij de vleet en eten er hun buikje rond. Sommigen zitten er op een beroerte te wachten. Er zijn daar veel grapjassen die - tot vervelends toe - grappig willen zijn en dat soms ook uitermate zijn. In de toekomst ga ik mijn dagelijkse bezoekjes aldaar afbouwen, omwille van de vele storende elementen die dikwijls een gans bos doorzagen.
17-06-2014 om 00:00
geschreven door Hilde
10-06-2014
Tika en Snappy
Dit zijn mijn huisdieren Tika en Snappy. Tika is onze hond, een Rottweiler en Snappy, onze kater. Zij eten hier samen uit éénzelfde kom of liggen samen in éénzelfde nest. Is dit niet een wonder?
De foto zelf is ongeveer 8 jaar geleden genomen in onze tuin, zij waren toen ongeveer 1 jaar oud. Maar spijtig genoeg is dit nu niet meer van tel. Tika jaagt Snappy altijd weg tot we ertussen komen en dan is het terug in orde!
Deze foto nam ik drie jaar geleden in Zuid Frankrijk. Om juister te zijn , aan de Côte Vermeille, dicht tegen de Spaanse grens. De man op de foto is een goede vriend, die zeer veel weet over zijn geboortestreek :'De Languedoc Roussillon.' Op deze plek, dicht bij Spanje ,bouwden de Duitsers in W.O.II . bunkers .Ze dachten dat de Geallieerden de invasie hier zouden starten. De verdedigingslinie liep dan ook over de ganse kuststrook. Bij het zien van deze prachtige, zonnige omgeving is het moeilijk te geloven dat er hier ook zoveel oorlogsellende was.
Jo
03-06-2014 om 00:00
geschreven door Jo
De vrouw in al haar mysterie.
Michelle zegt nee tegen mij, maar niet in gans haar wezen. Ze hield van mijn flirten, maar had daarin geen oog voor mij. Zoals toen ik haar vroeg: 'Obey God! Sleep with me?'
We spelen allebei graag spelletjes, maar zij niet met mij. Waarom daagde ze me dan uit? Of voel ik me vlug uitgedaagd? Er is nog steeds niet veel nodig om mijn hoofd erbij te verliezen. Hoewel Michelle niet van de minste is. Ook al is Michelle nog een kind. Maar zijn wij dat niet allemaal? Brengt niet iedereen anderen soms in verlegenheid? Wat is er verkeerd aan kinderen van 23 en 54 jaar? Volwassenheid, wat is dat? Ik ben op mijn 54ste nog steeds niet volwassen...
'Wordt het dan geen tijd?' kan men zeggen.
Wanneer men me zegt wat dat is! Ik ben in de liefde nog een kind met de wijsheid van iemand van 500 jaar en wij beiden hebben ook iets matuur. Ik had Michelle bijna veroverd, maar verloor mijn geduld en miste het vuur van de liefde omdat ik eraan twijfelde. Wat ik altijd zal doen in de zin van: 'Ben ik de liefde nog waardig, nog waardig lief te hebben?'
Dit heb ik te wijten aan de vele kwetsuren aan mijn zieltje. Die dag wou ik met haar slapen. Toch moest het zo zijn, al doet het ontzettend veel pijn. Liefde overbrugt de leeftijdskloof nu eenmaal niet. Indien je mijn pijn voelde, stierf je eraan. Ik brand eraan op.
Dirk
03-06-2014 om 00:00
geschreven door Jo
Onderweg
In 2013 heb ik, samen met een vriendin, een deel van de pelgrimsweg naar Compostella gestapt. We vertrokken in Astorga om dan gedurende 11 stapdagen ongeveer 280 km af te leggen.
In een bocht moesten we door een voetgangerstunnel. Direct daarna was er opnieuw een bocht en een brugje over een beek. Opeens hoorden we jongeren luid lachen en grapjes maken.
Toen we goed keken, zagen we dat één van de jongens zich, als een levend standbeeld, in een lege nis van de brug had gezet. Hilariteit alom!
Het bleken laatstejaarsstudenten van een technische school in Sint-Truiden te zijn. Jong zijnde stapten ze al lachend, zingend en vol goede moed naar Compostella.
De daaropvolgende dagen hebben we de jongens nog regelmatig teruggezien. We moesten dikwijls lachen met de liedjes die ze zongen.
Het was niet altijd even braaf.
Gelukkig hebben we allen Compostella, te voet, bereikt.
Betalen met uw smartphone kan voortaan ook met een app van Bancontact/Mr Cash. Of dat een succes wordt, blijft afwachten. De strijd om de mobiele betaalmarkt is pas begonnen en voorlopig kunt u maar bij een handvol handelaren terecht.
Het is te vergelijken met een busrit, men betaalt per sms. Dus is de overstap om te betalen met smart Phone een logisch gevolg. De betaling verloopt zo vlotter in de winkels, wat maakt dat er minder geld in de kassa's zit om te stelen. De klant zelf heeft minder geld op zak en ook geen bankkaart meer nodig. Het geld wordt wel gemakkelijker uitgegeven. Dit kan soms leiden tot erge situaties.
Ten eerste moet men al een smart Phone aankopen. Is de verrichting kosteloos? Op de lange duur gaat iedereen genoodzaakt zijn om een smart Phone te gebruiken, omdat de bankkaart per definitie gaat verdwijnen.
De strijd om de mobiele betaalmarkt heeft de mens reeds op voorhand verloren. We gaan meer en meer naar een digitale wereld die nog meer contactarmoede in de hand werkt!
26-05-2014 om 00:00
geschreven door Hilde P
21-05-2014
Geen dieren meer op eerste rij bij relletjes
De politie mag bij betogingen en relletjes geen politiehonden meer in de "voorste linies" inzetten, wegens te veel incidenten. Dat zegt minister Joëlle Milquet in een nieuwe omzendbrief. Ook de inzet van paarden wordt aan strakkere regels onderworpen. De politie moet op het vlak van inzet van honden voortaan een veel "softere" aanpak hanteren", zo ve"rtaalt Gert Cockx, voorzitter van de politievakbond NSPV, de recente omzendbrief van Milquet.
De paarden en honden worden voortaan op de achtergrond gehouden en pas ingezet als het echt nodig is. Wanneer de gewone middelen zoals waterkanon, traangas enz. gefaald hebben, worden de dieren ingezet. Zo worden klachten over bijtwonden en andere kwetsuren vermeden. Doordat de dieren later in actie komen, hebben ze ook minder kans op kwetsuren. Nochthans heeft het inzetten van paarden ook zijn voordeel. Ze boezemen ontzag in en de ruiter heeft een beter zicht op de situatie. Het nadeel bij het inzetten van dieren, getraind of niet, is dat men hun reactie op de situatie niet altijd in de hand heeft. Moesten het maar Chiwawas zijn, het zou zo erg nog niet zijn.
21-05-2014 om 16:02
geschreven door Gaby
20-05-2014
Ravage
Ravage
Op 29 april zijn we met een groepje leerlingen van Open
school naar museum M geweest.
We bezochten de tentoonstelling Ravage".
Groot was mijn verwondering toen de tentoonstelling niet
alleen over oorlogsravage in Leuven bleek te gaan zoals ik dacht, maar dat het
ging over de wereldwijde collaterale vernietiging door oorlogen en roof van kostbare kunstwerken
en gebouwen .
We doorliepen de verschillende zalen onder leiding van
een gids die ons de nodige uitleg en toelichting gaf.
De zaal met het kunstwerk Bunkers leek mij eerst wat banaal, maar nadat ik tussen de blokken doorliep en het beter bekeek, zag ik wel de
gelijkenis met al de verwoeste gebouwen en steden die we dagelijks op het
journaal te zien krijgen.
De tentoonstelling gaf goed het zinloze van al die kunstvernielingen en plunderingen aan.
Het was een zeer interessante namiddag met beklijvende
beelden die het leed van oorlogen ,vernietigingen en geweld nog maar eens
aantoonden.
