Welkom aan jou. Hopelijk heb je even tijd om stil te staan bij de zieleroerselen van een gebroken mens. Ik hoop dat je kracht put uit het besef dat het in jouw leven veel rijker en mooier is. Ik nodig je uit om te lezen, maar ook om te reageren op wat hier verschijnt. Weet dat ik niet altijd zo donker was; twee jaar geleden lachte het leven me toe. Maar intussen heb ik ontdekt dat alles één grote leugen is, dat ware schoonheid niet bestaat en dat "voor altijd" eerder een vloek dan een zegen is.
tegen wil en dank
over het leven als verplichting
14-05-2010
14 mei 2010
Vandaag start ik met mijn blog. eerst en vooral welkom aan jou, toevallige passant op de surfsnelweg. vandaag heb ik enkele uren zoet geweest met mezelf af te vragen hoe ik in godsnaam zou beginnen; er is zoveel, zo onmenselijk veel... Laat ik gewoon beginnen met een soort van dagboek. Deze middag opgestaan na een lange en woelige nacht vol nachtmerries en doembeelden uit het verleden. Waar ben ik? het schoot opnieuw door mijn hoofd. Oh ja, het kruipkot waar ik om de andere week in verblijf, ver weg van alles wat me boeit en zin geeft in het leven. de eerste kop koffie, de eerste sigaret, de eerste blik in de spiegel. Jezus, wat een rotkop. Opnieuw een dag van verloren kansen en langgerekte zinloosheid, zoekend naar een invulling die de tijd wat sneller doet voorbijgaan. Stapels werk liggen op me te wachten, maar wedden dat ik vannacht compleet op in mijn bed kruip zonder één ding te hebben gedaan aan die groeiende berg? Zinloos, zinloos, zinloos. Naar de buitenwereld een schijn ophouden, het is een way of living geworden. Gisteren communiefeest bij mijn zus gehad, was weer de vrolijke nonkel die voor iedereen gekookt heeft en de hele meute entertainde. Maar in mijn hoofd tel ik onherroepelijk af, af naar het onnoembare.
