Welkom aan jou. Hopelijk heb je even tijd om stil te staan bij de zieleroerselen van een gebroken mens. Ik hoop dat je kracht put uit het besef dat het in jouw leven veel rijker en mooier is. Ik nodig je uit om te lezen, maar ook om te reageren op wat hier verschijnt. Weet dat ik niet altijd zo donker was; twee jaar geleden lachte het leven me toe. Maar intussen heb ik ontdekt dat alles één grote leugen is, dat ware schoonheid niet bestaat en dat "voor altijd" eerder een vloek dan een zegen is.
tegen wil en dank
over het leven als verplichting
15-05-2010
Alweer een nieuwe dag
Deze morgen opgestaan met een gekweld gevoel; what's new? De woorden van de psychiater waar ik naartoe ga spookten door m'n hoofd: "je ziet niet genoeg hoeveel je eigenlijk wel hebt". Maar wat heb ik? Twee jaar geleden was ik ervan overtuigd dat ik alles had in het leven. Een onwaarschijnlijk knappe en lieve vrouw, drie heerlijke kinderen, een prachtig huis met heerlijke tuin en een droomjob. Maar dan is alles één voor één weggevallen. Eerst de diagnose gekregen dat mijn drie kinderen ASS (autismespectrumstoornis) hebben: een geweldige klap, die alle mooie toekomstbeelden in één slag gehypothekeerd hebben. Twee sterfgevallen in mijn omgeving hebben het nog een pak lastiger gemaakt en zorgden ervoor dat het evenwicht broos werd. Bij het tweede overlijden was ik zelf aanwezig; ik kan het beeld van de langzaam wegkwijnende en stervende vriend niet meer van mijn netvlies wissen. De zwaarste slag moest nog komen, dat wist ik toen nog niet. Want na een leuke trip met het werk ontdekte ik dat mijn vrouw al bijna een jaar een affaire had met iemand die ik als een goede vriend beschouwde. Dat heeft me de genadeslag gegeven. Ik heb drie maanden in de psychiatrie verbleven, en ook nu is het evenwicht ronduit wankel te noemen.
Vandaag start ik met mijn blog. eerst en vooral welkom aan jou, toevallige passant op de surfsnelweg. vandaag heb ik enkele uren zoet geweest met mezelf af te vragen hoe ik in godsnaam zou beginnen; er is zoveel, zo onmenselijk veel... Laat ik gewoon beginnen met een soort van dagboek. Deze middag opgestaan na een lange en woelige nacht vol nachtmerries en doembeelden uit het verleden. Waar ben ik? het schoot opnieuw door mijn hoofd. Oh ja, het kruipkot waar ik om de andere week in verblijf, ver weg van alles wat me boeit en zin geeft in het leven. de eerste kop koffie, de eerste sigaret, de eerste blik in de spiegel. Jezus, wat een rotkop. Opnieuw een dag van verloren kansen en langgerekte zinloosheid, zoekend naar een invulling die de tijd wat sneller doet voorbijgaan. Stapels werk liggen op me te wachten, maar wedden dat ik vannacht compleet op in mijn bed kruip zonder één ding te hebben gedaan aan die groeiende berg? Zinloos, zinloos, zinloos. Naar de buitenwereld een schijn ophouden, het is een way of living geworden. Gisteren communiefeest bij mijn zus gehad, was weer de vrolijke nonkel die voor iedereen gekookt heeft en de hele meute entertainde. Maar in mijn hoofd tel ik onherroepelijk af, af naar het onnoembare.
