Het zomeruur werd uitgezwaaid in stijl.
Mexicaans dan nog, met alles erop en er aan.
Zelfs de tequila en chili con carne, met luchtige gevolgen ervan daags erna, ontbraken niet.
Van voorgerechten tot dessert: om duimen en vingers af te likken.
De gastvrouw had zich uit de naad gewerkt om deze heerlijk, naar vakantie geurende, mondwater veroorzakende verwennerij van kleurrijke smaken op tafel te toveren.
Hoe, kon ik, betere eer brengen aan de gastvrouw en mijn appreciatie laten blijken door me uit de naad te eten? 
Dat is dan ook wat ik deed.  xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Samen  lieten we, ongedwongen keuvelend over alledaagse dingen,  de kunstmatige tijdssprong ver achter ons. Om vast te stellen dat we inderdaad een tijdsprong hadden gemaakt: in één keer van avond naar morgen.
Daags nadien, kon ik nagenieten. Vermoeid, met wallen onder de ogen, zonder hoofdpijn. Van de voorsprong die het nieuwe uur gebracht had.
Loom, eigenlijk lui, lag ik binnen lekker warm te kijken naar de koude witte laag op het gras. Tenminste, daar waar nog gras te zien was, wegens bijna geheel bedekt met afgevallen beukenblad.  Ik liet me de glinsterende  speling van de ochtendzon op de smeltende gekristalliseerde dauw half liggend welgevallen.
Gedachten, zoveel als er blaren lagen, passeerden datzelfde beeld.