Neem een kluns in driedelig maatpak met gestreken, gemillimeterde snor.
Gladde haren, gekleurd, ravenzwart métallique.
Al even secuur in model gekleefd als de gebeitelde glimlach.
Met hagelwitte tanden, geen koffievlekken,  geen  tandplak : wandelende reclame voor een of ander tandpastamerk.
Ik wed dat ze zelfs in het donker licht geven.
Mogelijks door de combinatie van de witheid,  de fluor in de gebruikte tandpasta en afwezigheid van een lichtbron…
Wat een voordeel zou kunnen zijn. 
Zou kunnen zijn…  gesteld dat je kinderen hebt die bang zijn in het donker.
Of om net op tijd te zien, waar je tegenaan gaat botsen in het licht fluoblauw verlichte donker.
Handig als de elektriciteit het ineens laat afweten.
Vanwege barstjes.
Of een beetje vallend betonrot.
In één of andere kerncentrale van zowat een kwarteeuw oud.
Ja zeg, je weet maar nooit hé…
Even terug…De zwartharige maatpak dragende witte tanden snorremens.
Met glimmend, rimpelloze huid. In de  kleur van wat in kruiswoordraadsels omschreven staat als bergbruin.  
Zo geplukt van het vliegtuig afkomstig uit streken waar het nooit meer regent. 
Of het resultaat van grilltoestel voor mensen: snelbruiners…
Wandelend op passend leer van Italiaanse runderen in zijn eigen geurwolk.
Een damp van zeemzoet parfum met een zweem van musk en burned wood.
Waardoor elk gezond paar longen, bij eerste inhalering op slag in kramp gaat…
Ik zie de smog borden 90 per uur al geheel vanzelf spontaan draaiend zichtbaar worden zodra hij gepasseerd is.
Met berekend zuinige stappen passerend met bijpassende das voorzien van Mickey Mouse motief en  in kunststof verpakte Ipad op pad op ‘t voetpad. Langs het terras.
Waar ik me onledig vermaak.
Met in de schaduw toekijken hoe de wereld mij passeert.
Op dit uur is deze ‘Ken’ is op weg naar zijn ‘Barbie’…of misschien een andere ‘Ken’ …
Dat hij daarvoor zo dadelijk in een cabrio van het merk met vier ringen of een ster stapt is de voor de hand liggende verwachting. Het beeld dat ik van hem krijg, dat hij fietsspelden aanbrengt op de messcherp gevouwen broekspijpen en een oude roeste opa-fiets met torpedo- rem opstapt, terwijl hij met een nasale kopstem inspector Clouseau-gewijs  een ‘geude euveund’ wenst  aan een voorbijganger, doet mijn mede terrasgenoten opkijken.
Van mijn plotseling luidop lachen.
Heerlijk, dat kijken naar de mensen…



xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />