Bedekt, stuurde ze hem het verwijt te leven in een leugen.
Het waren niet de woorden.
Nee, het was de kilte in de intonatie.
Die als gif met koude rilling zijn rug omhoog kroop.
Met een flits verlammend zijn denken binnen drong.
De daaropvolgende stilte sprak.
Meer dan welk gesproken woord ook.

Zij, zij had ooit de wens gehad de zijne te zijn.
Wetend dat haar nu uitgesproken woorden, als snijdende boemerang met zekerheid en echo terug zouden komen, bleef ze schuilen voor de verwachte storm in haar eigen gedachtegang.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Hij, hij wist dat ze gelijk had.
Haar wens was ooit zijn strak omlijnd en te vervullen wet.
De eigen opgelegde begrenzing, de wens naar "ons" was een loodzware ketting van opeenvolgend zelfbedrog en leugens geworden. Hij walgde van de schim die hij van zichzelf geworden was: alle morele waarden die hij ooit hanteerde waren één voor één gesloopt.
Het besef ervan was wurgend.
De stilte verzwaarde de last nog meer, belemmerde nuchter denken.

Hun gedachten bleven onuitgesproken tussen hen inhangen …bijna zichtbaar zinderend verhitte lucht boven zwarte asfalt. Als een pees, met een te verwachten oorpijnsuizende knal, op knappen.
Of was het een ballon?
Tot springen toe steeds meer gevuld.
Met irreële, zelf opgelegde onuitgesproken droombeelden: van prinsen en prinsessen, van huizen met tuintjes en de obligate koters: van zij, van hem.
Daar ergens tussenin de eveneens onuitgesproken verwachtingen en onbegrepen pogingen te begrijpen, onoverzichtelijk, muur-hoog ondoordringbaar opeen gestapeld.
Resulterend in verloren onschuld met verpletterende schuldvraag als cadeau…
In het surrogaat van zelfverkozen eenzame geborgenheid, stelde elk dezelfde vraag:
wanneer was die zielsverwant verdwenen?

Geen van beiden had een antwoord.
Dus bleef het stil.
En bleef alleen het voelen.
Elk apart in macabere mime dans van non-verbaal niet-vertellen:
Koud, kil, berekend.
Begin van pijn, onmacht, kwaadheid…het rouwproces onbewust gestart.
Het missen van genegen warmte was er al.
De conclusie lag al vast van voor het ooit begon:
aan alles komt een eind.