xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Heel af en toe, eerder zelden, bedenk ik nu,

eigenlijk zonder enige aanleiding,

bots je tegen een mens aan,

die, door de pretlichtjes in de ogen,

iets wat, zo goed als niet te vatten is in geschreven taal,

niets verwachtend…

 Meer een gevoel van ziel tot ziel, als dat al zou bestaan,

de interactie, een reactie op een actie,

een glimlach, een vriendelijk woord,…

kleine onbelangrijke dingen,

een blijvende stempel zet.

Waardoor geslacht, afkomst en of kleur, geen enkele rol meer speelt,

eerder een botsing die als aangenaam ervaren wordt…

Levende haren in de nek,

door de rug een aangename rilling,

rechtdoor tot in die dikke teen,

Als in een omgeving van algehele herkenning: 

Heel even was het daar, zo weer weg,

evenals die mens,

en wat rest is het gevoel, dat,

lange tijd een resonantie van gelukzalige nazindering,
blijvend is…

Bedenkend dat ik weer eens door de eigen snelheid,

levend geluk,
weer eens een keertje de kans niet gaf,

intens te luisteren,
als ik je vraag: “hoe ist?”

Je ooit ergens tegen te komen,
was me zéér erg aangenaam…