Elk voorwerp kan onderwerp zijn. Van mijn zoektochten. Alsof die dingen zich met opzet aan mijn blik onttrekken. Even kijk ik een andere kant op en hop: weg die sleutels. Of bankkaart, pen, mijn favoriete koffiemok,... Die hamer had ik net nog in mijn hand. Ik weet zeker dat ik die even er voor op tafel had gelegd… En ik zie slechts een vaas, kaars, bril, boek met titel ‘waarom mensen niet gelukkig zijn’ . Maar géén hamer. Zelfs niet in de omgeving van de tafel…

Ik zie dat stuk metaal gniffelend in zijn steel lachen, overgaand naar in alle stilte proestend heen en weer schuivend van de pret. Wanneer hij mijn emotie kan aflezen van m’n gezicht en algehele houding: van verbazing naar ontzetting. Van: ‘hoe is dat nu mogelijk’ over ‘luidop vloekend, waar is dat klopding?’ naar ’t is weer van dat ik haat het elke keer te moeten vragen: “schat, heb je mijn hamer gezien?”

Én jawel, zodra ik die vraag stel aan huisgenote van dienst, gaat die met vastberaden pas naar dé plaats délict. Daar waar ik, in dit geval een hamer, die zelf neergelegd zou hebben….En elke keer opnieuw krijg ik een of andere variant te horen van een voor mij retorische vraag:  “wat zou je zijn zonder mij?” of “kunnen mannen eigenlijk wel zoeken? Terwijl ze betreffende onding meewarend glimlachend in mijn hand duwen: “nèh”…

Ware het niet dat ik wéét dat het absoluut niet kan dat voorwerpen hun eigen weg gaan, zo nu en dan besluipt mij toch de twijfel. Ik kijk beteuterd naar de hamer, verdenk hem van pestgedrag…Hoorde ik nu schaterlachen? Zou ook nog kunnen: ik heb een fantastische carrière als goochelaar gemist. Weg toveren, alles, altijd en overal. Alleen werkt de magie voor het terug brengen niet.  Ik wist niet eens dat ik kón goochelen. Googlen, dat wel. Ik vind er van alles. Behalve dat wat ik zoek.

Niet dat ik het kan hebben dat alles zo maar rondslingert. Dat er binnen de kortste keren op elke stoel, tafel of zetel zich stapels vormen. Nee, ik kan het zelfs niet hebben. Het zorgt voor chaos in mijn hoofd. Dus alles netjes aan de kant. Alleen is die kant nu eens hier, dan eens daar. Mijn jongste verwoordde het kort en bondig: “Geef nu toch eens alles een vaste plaats én hou je daar aan”

Vooral dat laatste blijkt keer op keer een moeilijke te zijn. Dat leunt heel dicht aan bij multitasken. En gezien ik een man ben, kan ik wetenschappelijk  bewezen, niet multitasken. Bij uitbreiding zoeken dus ook niet, geef ik de volgende keer ridderlijk toe. Wanneer de vindster van dienst weer eens vraagt: “is ‘t weer van datte?”

23-02-2020, 15:57 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

Buiten, intussen bijna net zo donker als in mijn knusse warme hoek van de zetel, zijn de kustbewoners hun zee kwijt: die passeert met steeds  groter wordende  snelheid boven het grote schuifraam. Ik hoor de wind, voel die niet. De koffiezet daarentegen, pruttelt op tegen het gehuil dat zich Ciara of Elise laat noemen afhankelijk van waar je woont: Europa dacht ik... Soit, het zal nog een hele tijd duren vooraleer iedereen door heeft dat we met zn allen op één bol, genaamd Aarde ergens in de ruimte rondzweven. Anderzijds, tegen zoveel geluidsovermacht met naam is dat koffie-makende ding normaal niet opgewassen om mijn aandacht te vangen, ware het niet dat het een voor mij heel erg sterk argument heeft: het aroma van verse koffie. Dat is op kousenvoeten op mijn smaak- en geurreceptoren aangekomen en Pavlov-gewijs begin ik nog net niet te kwijlen.

K zie de regen, intussen nippend aan mn koffiemok, met banale koe-print en bijhorende levenswijsheid: watching the world go by.  Toeval bestaat niet, ik krijg het beeld van stoomtrein-herinnering  ergens op de schors van mijn grijze massa geprojecteerd, net 1 letter te veel, bedenk ik: watching the rain go by….met bakken, het tuinpad in een onstuimige ondiepe zwemvijver voor kikkers en hun kroost veranderend: zwemvliezen zouden wel eens handig kunnen zijn mocht de zee ooit ambitie hebben om mijn tuin permanent te gaan bezetten…

Zo rustig het in mijn uitkijkhoek is, zo turbulent is het voorbij mijn venster op het stukje stormwereld dat ik nog net kan waarnemen:  bomen zwaaien nachtelijk spokend heen en weer. Hele grote grassprieten leren ze te zijn:  O wee de tak die tegenstribbelt, zelfs een boom in zijn geheel  vliegt er uit. Liefst bij de buren, als ik mocht kiezen, maar dat mag ik niet want politiek niet correct. Laat staan dat de natuur zich überhaupt iets zou aantrekken van politiek ….

Ik wentel me nog dieper in mn zachte fleece en geniet van het hypnotiserend ritme en het geluid van regen, of is het hagel? Indila’s « dernière danse » past hier als gegoten: « Je remue le ciel, la nuit, le jour. Je danse avec le vent, la pluie.un peu d'amour, un brin de miel et je danse , danse, danse... » Ik beroer de lucht, de dag, de nacht. Ik dans met de wind, de regen, een beetje liefde, een vleugje honing en ik dans, dans, dans….Mijn gedachten huppelen mee heen en weer op dat meeslepend ietwat Pink Panterachtig ritme.

Tot alles eindelijk alles stil wordt. En morgen, als het licht weer aangaat, de storm milder zal zijn, mijn grasveld één grote vijver geworden is. Met fiere hagelwitte zwaan, stilletjes drijvend met een spoor van uitdijende waterringen glinsterend in het zonlicht…die naadloos zullen overgaan in de golven van een volgende gedachtenstorm. Die kreeg zelfs al een naam: Dennis deze keer…

23-02-2020, 15:56 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

20-01-2016, 08:20 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

ik haat het.
het gevoel de domste van de klas te zijn.
zo in de zin van: iedereen wist het al lang, behalve één 
en die ene ongelooflijk domme oen ben ik dan.
het gevoel met open ogen in een meters gapende gracht te lopen
en het pas zien als je er midden in staat,
met het water aan de kin.
ondanks alle bedekte onheilsvoorspellingen, al of niet goed bedoeld.
voor - of achteruit, zelfs zijwaarts maakt geen verschil meer uit: 
de eigen borst is al nat en zelfs geen klein beetje.
het gevoel van vallen in je droom en bij het wakker worden vaststellen dat je inderdaad gevallen bent.
waarbij de enige troost, de doekjes tegen het bloeden zijn.
en het bloeden blijft. 
scherven die te vrezen zijn, het vorige moment nog stralend geheel,
straks geheel onherkenbaar aan flarden.
waarvan het lijmen bij voorbaat gedoemd is te mislukken.
wegens verdwenen, onvindbare scherven.

 

02-03-2013, 22:34 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

Het plein was leeg, miezerig en desolaat, passend bij het gevoel dat het gsm gesprek gelaten had.
Zonder er tegen te vechten liet hij de niet te stoppen tranen komen.
Tot er geen onderscheid meer was tussen de wazige beregende autoruit en zijn door tranen vertroebelde zicht, het snikken versterkt door het stille miezeren en het trage galmen van de klokken. Elf keer.

 Hij zag haar weer zitten in haar slipje en te kleine BH met bloemmotief. Bleek en mager met rood omrande ogen, stille getuigen van haar wenen.  In ijzige stilte was ze gaan zitten op het toilet.  Eerst had hij haar houding toegewezen aan zijn ferme, niet mis te verstane aansporing: nadrukkelijk articulerend had hij haar gesommeerd op die voorjaarsnamiddag uit haar bed te komen, zichzelf te verzorgen en in de vroege zomerse blauwe lucht de rest van de familie in de tuin te vervoegen.
Wat het alarmbelletje deed rinkelen wist hij niet meer.
Misschien was het zelfs een soort schuldgevoel. Een déja vu. Een letterlijke dan wat het gevoel betrof. Ze hadden hier al eerder gezeten.
Toen hij zelfstandigheid van haar geëist had die ze nog niet verworven kon hebben. Het scheurende gevoel door schuld voelde hij weer opwellen, het was nooit verdwenen. Dus vroeg hij haar op veel zachtere toon waarom ze midden op de dag zo alleen wilde zijn in haar donkere, te warme kamer.

Haar tranen sprongen letterlijk van uit ongekende diepte met een zo fel schokkend snikken dat hij geschrokken ademloos woorden zocht om haar te troosten. Het enige wat hij wist uit te brengen was: ‘maar kind toch….’ En bleef in gedachten maar herhalen:’ waarom toch, waarom?’
Er bleven een hele reeks aan fantasie ontsproten veronderstellingen de revue passeren, de ene al angstwekkender dan de ander.
De aard van de fantasie nam kenmerken van een nachtmerrie aan toen ze nauwelijks hoorbaar zei: ‘ik ben een probleemkind…” met een snik of hap naar adem tussen elke lettergreep.  
Hij dacht het eerst niet begrepen te hebben, vroeg verbijsterd:’ wat zei je nu?”
Ze herhaalde in één adem teug, luid, bijna roepend: ‘ik ben een probleemkind!’
Hij zag haar huilen en voelde meer dan dat hij zag: snijdende  pijn, scheurende smart…
Ze keek door een uitgelopen masker van mascara op naar hem: dit was niet zijn bijna zestien jarige immer opgewekte dochter. De pijn van haar voelbare verdriet deed hem letterlijk door zijn benen zakken. Nog stiller had hij haar gevraagd ‘waarom? ’
Hij begreep het niet. Alles had hij er aan gedaan om haar te vertellen, te laten voelen dat ze zijn oogappel was. Dat ze in alle omstandigheden bij hem terecht kon. Zelfs al was de boodschap niet bestemd voor een vader, die nog lerende was om vader te zijn van een tiener die sneller dan hij wenste een jonge vrouw aan het worden was. Meermaals had hij haar in bescherming genomen tegen de te verwachten emo-uitval van een overbezorgde moeder. Hij had er onder vrienden zelfs trots mee gepocht  dat ze de moeilijke vragen eerst aan hem kwam stellen...

En nu zat ze daar op dat badkamertoilet, hij op zijn knieen voor haar.
Zag dat ze net als hijzelf naar woorden zocht.
De klamme stilte werd dringender, de verwachting deze te doorbreken dwingender.
Hij zocht de antwoorden  waarvan hij dacht, nee hoopte,  dat ze een antwoord waren op haar zoeken. Paniekerig wanordelijk zoeken uit vrees voor de zinderende stilte,  voor verandering  of nog veel erger?
Alle mogelijke vragen kwamen, retorische en zelf ingevulde antwoorden waarbij nieuwe vragen alleen de bevestiging of ontkenning vroegen van veronderstelde antwoorden.
De vragen die begonnen met hoe, wat, wanneer, wie, waarom bleven achterwege.
Het enige wat hij bevestigd zag was dat ze naast elkaar aan het praten waren.
Met alle middelen haar probeerde te vertellen dat hij haar ongeacht, onvoorwaardelijk graag zag.
En daar, naar mate hij zelf aan het woord was , steeds minder in slaagde.  Pas dagen later, per toeval, vond hij haar ingevoerde zoektermen in het internet zoekprogramma.
Elke kleur trok uit zijn gelaat bij het beseffen van het verband.
Hoe kon hij dit gemist hebben? Hoe kon hij haar duidelijk maken dat ze alsnog bij hem terecht kon?
Schuld, meters hoog én dik, overheersten met zure smaak.

Door de bedampte ruiten zag hij een grootmoeder met kleindochter de straat tegenover het plein oversteken, samen onder de paraplu, trots en blij met elkaar.
Hij zou het niet meemaken.
Hij had net een afspraak gemaakt voor zijn dochter.
Om haar keuze, zo snel als mogelijk te laten geschieden, beseffend dat hij daarnet in de feiten, afscheid genomen had van zijn eerste ongeboren kleinkind…Hij hoorde de eerste klokslag van de 12 die gingen volgen.

28-02-2013, 08:31 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

Afgeknapt geknakt,

Gehakt gebarsten,

Gebroken bezweken

Dromen in woorden

Blijven dromen.

18-12-2012, 14:28 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

26-11-2012, 00:00 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

Sta niet bij mijn graf met stil verdriet

Ik ben er niet, ik slaap er niet.

Ik ben in de wind die door je haren waait,

Ik ben in de haan die s’morgens kraait

Ik ben in de regen, in de vogel in zijn vlucht,

Ik ben bij je als je zachtjes zucht

Ik ben in de zon als je s’morgens ontwaakt.

En in de sterren, als je s’avonds slapen gaat.

In de glimlach van ieder kind,

Als je me even niet vindt

Ik ben bij je, zolang je over me praat,

In alles wat je van me meedraagt.

Als je aan mijn graf staat, ween dan niet,

Ik slaap er niet, ik ben er niet.
en al is het hier doodstil,

Ik sta naast je, als jij dat wil.

 
http://www.poemhunter.com/mary-elizabeth-frye/

07-11-2012, 20:56 Geschreven door Tee  
Reageren (1)

Het zomeruur werd uitgezwaaid in stijl.
Mexicaans dan nog, met alles erop en er aan.
Zelfs de tequila en chili con carne, met luchtige gevolgen ervan daags erna, ontbraken niet.
Van voorgerechten tot dessert: om duimen en vingers af te likken.
De gastvrouw had zich uit de naad gewerkt om deze heerlijk, naar vakantie geurende, mondwater veroorzakende verwennerij van kleurrijke smaken op tafel te toveren.
Hoe, kon ik, betere eer brengen aan de gastvrouw en mijn appreciatie laten blijken door me uit de naad te eten? 
Dat is dan ook wat ik deed. 

Samen  lieten we, ongedwongen keuvelend over alledaagse dingen,  de kunstmatige tijdssprong ver achter ons. Om vast te stellen dat we inderdaad een tijdsprong hadden gemaakt: in één keer van avond naar morgen.
Daags nadien, kon ik nagenieten. Vermoeid, met wallen onder de ogen, zonder hoofdpijn. Van de voorsprong die het nieuwe uur gebracht had.
Loom, eigenlijk lui, lag ik binnen lekker warm te kijken naar de koude witte laag op het gras. Tenminste, daar waar nog gras te zien was, wegens bijna geheel bedekt met afgevallen beukenblad.  Ik liet me de glinsterende  speling van de ochtendzon op de smeltende gekristalliseerde dauw half liggend welgevallen.
Gedachten, zoveel als er blaren lagen, passeerden datzelfde beeld.

07-11-2012, 20:46 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

Tot nog toe las ik ze nooit.
Om één of andere reden ontsnapten ze altijd aan mijn aandacht.
Te klein, op de verkeerde plaats, geen tijd, geen blik waardig geacht.
k heb het over een dagelijkse rubriek in mijn krant: de horoscopen.

Op zaterdagmorgen, terwijl het huis nog wacht op de gonzende activiteit van andere bewoners, zit ik, recentelijk mét bril, aan de keukentafel.
Met een kan verse koffie.
De krant uit te pluizen.
Op mijn hoogst persoonlijk eigen tempo.
Met de radio zacht op de achtergrond, de kan koffie eerder uit dan de krant.
Stijlbreuk met doordeweekse  werkdagen: dan is er geen van beiden uit.
Dus weet en vooral voel ik: t is weekend.

Was het gelegen aan de eentonigheid van het platgewalste thema der verkiezingen of zocht ik op de verkeerde plaats de oplossingen van kruiswoordraadsel en sudoku’s?
In elk geval las ik als eerste in de rij van 12 mijn horoscoop:
“je hebt een prima voornemen, zet de eerste stap. De planeten zullen je belonen…”
huh? Ik loop meestal over van de voornemens, al of niet goed én die beginnen per definitie altijd morgen.  Behalve deze waar ik net aan dacht: ik moet maar eens zo ’n Atoma schriftje halen om al mijn voornemens in te noteren…
En daar zullen de planeten mij voor belonen? Hoe gaan die dat doen?
Wat me bij de schrijver bracht: wie verzint nu zoiets?

Fundamenteel nieuwsgierig, het algemeen menselijk trekje van gluren bij de buren, las ik alle andere elf ook. Zodra ik me daar lezers bij voorstelde, steeg de schrijver in mijn achting: die verdient zijn brood met humor!
allez, neem nu:  “je hebt nood aan sociaal contact, organiseer een avondje bij je thuis of trek erop uit!”
je zal toevallig maar gedetineerde zijn als je dit leest als je horoscoop…
En wat te denken van: “een mysterieuze liefde duikt op. Vanavond zal de vonk op een speciale plaats overslaan”  Nah, ik zou gelijk een elektrieker vragen om een grondige controle te doen op kortsluitingen als dit mijn horoscoop zou zijn…

Of: “ Iemand houdt iets verborgen. Je werpt nu een blik op dit spannende geheim”
ah zo? Cola: regular, light of zero? Welke soort zou de meeste impact hebben bij het werpen?
en bij weten is een geheim per definitie verborgen. En zodra niet meer verborgen, is het geen geheim meer, niet? Awel, wat is er dan nog spannend aan?
Soit, k ben de schrijver dankbaar. Hij deed me lachen tussen alle beschreven kommer en kwel.
En wete wat? Hij heeft nog gelijk ook.
Ik heb inderdaad een prima voornemen.
k ga horoscopen schrijven.
De eerste stap is gezet.
Nu die belonging nog…

07-11-2012, 20:44 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

04-11-2012, 17:14 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

Neem een kluns in driedelig maatpak met gestreken, gemillimeterde snor.
Gladde haren, gekleurd, ravenzwart métallique.
Al even secuur in model gekleefd als de gebeitelde glimlach.
Met hagelwitte tanden, geen koffievlekken,  geen  tandplak : wandelende reclame voor een of ander tandpastamerk.
Ik wed dat ze zelfs in het donker licht geven.
Mogelijks door de combinatie van de witheid,  de fluor in de gebruikte tandpasta en afwezigheid van een lichtbron…
Wat een voordeel zou kunnen zijn. 
Zou kunnen zijn…  gesteld dat je kinderen hebt die bang zijn in het donker.
Of om net op tijd te zien, waar je tegenaan gaat botsen in het licht fluoblauw verlichte donker.
Handig als de elektriciteit het ineens laat afweten.
Vanwege barstjes.
Of een beetje vallend betonrot.
In één of andere kerncentrale van zowat een kwarteeuw oud.
Ja zeg, je weet maar nooit hé…
Even terug…De zwartharige maatpak dragende witte tanden snorremens.
Met glimmend, rimpelloze huid. In de  kleur van wat in kruiswoordraadsels omschreven staat als bergbruin.  
Zo geplukt van het vliegtuig afkomstig uit streken waar het nooit meer regent. 
Of het resultaat van grilltoestel voor mensen: snelbruiners…
Wandelend op passend leer van Italiaanse runderen in zijn eigen geurwolk.
Een damp van zeemzoet parfum met een zweem van musk en burned wood.
Waardoor elk gezond paar longen, bij eerste inhalering op slag in kramp gaat…
Ik zie de smog borden 90 per uur al geheel vanzelf spontaan draaiend zichtbaar worden zodra hij gepasseerd is.
Met berekend zuinige stappen passerend met bijpassende das voorzien van Mickey Mouse motief en  in kunststof verpakte Ipad op pad op ‘t voetpad. Langs het terras.
Waar ik me onledig vermaak.
Met in de schaduw toekijken hoe de wereld mij passeert.
Op dit uur is deze ‘Ken’ is op weg naar zijn ‘Barbie’…of misschien een andere ‘Ken’ …
Dat hij daarvoor zo dadelijk in een cabrio van het merk met vier ringen of een ster stapt is de voor de hand liggende verwachting. Het beeld dat ik van hem krijg, dat hij fietsspelden aanbrengt op de messcherp gevouwen broekspijpen en een oude roeste opa-fiets met torpedo- rem opstapt, terwijl hij met een nasale kopstem inspector Clouseau-gewijs  een ‘geude euveund’ wenst  aan een voorbijganger, doet mijn mede terrasgenoten opkijken.
Van mijn plotseling luidop lachen.
Heerlijk, dat kijken naar de mensen…

11-10-2012, 00:00 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

Bedekt, stuurde ze hem het verwijt te leven in een leugen.
Het waren niet de woorden.
Nee, het was de kilte in de intonatie.
Die als gif met koude rilling zijn rug omhoog kroop.
Met een flits verlammend zijn denken binnen drong.
De daaropvolgende stilte sprak.
Meer dan welk gesproken woord ook.

Zij, zij had ooit de wens gehad de zijne te zijn.
Wetend dat haar nu uitgesproken woorden, als snijdende boemerang met zekerheid en echo terug zouden komen, bleef ze schuilen voor de verwachte storm in haar eigen gedachtegang.

Hij, hij wist dat ze gelijk had.
Haar wens was ooit zijn strak omlijnd en te vervullen wet.
De eigen opgelegde begrenzing, de wens naar "ons" was een loodzware ketting van opeenvolgend zelfbedrog en leugens geworden. Hij walgde van de schim die hij van zichzelf geworden was: alle morele waarden die hij ooit hanteerde waren één voor één gesloopt.
Het besef ervan was wurgend.
De stilte verzwaarde de last nog meer, belemmerde nuchter denken.

Hun gedachten bleven onuitgesproken tussen hen inhangen …bijna zichtbaar zinderend verhitte lucht boven zwarte asfalt. Als een pees, met een te verwachten oorpijnsuizende knal, op knappen.
Of was het een ballon?
Tot springen toe steeds meer gevuld.
Met irreële, zelf opgelegde onuitgesproken droombeelden: van prinsen en prinsessen, van huizen met tuintjes en de obligate koters: van zij, van hem.
Daar ergens tussenin de eveneens onuitgesproken verwachtingen en onbegrepen pogingen te begrijpen, onoverzichtelijk, muur-hoog ondoordringbaar opeen gestapeld.
Resulterend in verloren onschuld met verpletterende schuldvraag als cadeau…
In het surrogaat van zelfverkozen eenzame geborgenheid, stelde elk dezelfde vraag:
wanneer was die zielsverwant verdwenen?

Geen van beiden had een antwoord.
Dus bleef het stil.
En bleef alleen het voelen.
Elk apart in macabere mime dans van non-verbaal niet-vertellen:
Koud, kil, berekend.
Begin van pijn, onmacht, kwaadheid…het rouwproces onbewust gestart.
Het missen van genegen warmte was er al.
De conclusie lag al vast van voor het ooit begon:
aan alles komt een eind.

09-10-2012, 11:17 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

Ze ging er van uit dat het geregeld kon worden.
Door anderen. Zij waren het, die er maar voor zorgen moesten dat alles in orde kwam.
Die gedachtegang was mooi meegenomen:
kon ze zich blijven wentelen in hetzelfde excuus.
Om uiteindelijk helemaal niks te doen.
Het was zo vaak gebruikt dat ze het intussen zelf was gaan geloven.
Voor de buitenwereld kon ze daardoor heel erg druk gaan doen:  schoppen, trappen, foeteren, roepen… tegen elk huis dat groot genoeg was om haar rebellie te vergeven.
De ultieme en edelste weerwraak van “het systeem”.
Die haar liet zitten met de vraag: waar en tegen wie moest ze uiteindelijk vechten?

Alleen, wanneer ze alleen was, met niemand anders dan zichzelf,
overspoelde de leegte haar.
Gestorven nog voor de dood kwam, zo voelde het door het kille besef:
ooit had ze geleefd, zelf.
Vrees voor het stille spiegelbeeld het resultaat.
Het zag haar niet graag. Eender welk moment van de dag.
Het trok een mond vol zuur boven vermoeid tranende ogen.
Per keer het beeld naar haar keek, leek ze nog magerder dan de herinnering aan de laatste keer. Elke keer koude rillingen en nekharen recht.
Alsof een onzichtbare schaduw met ijzige zucht in haar oor fluisterde:
‘zie je wel, ik ben er altijd…’

Hetzelfde excuus, waarmee ze vuistslagen op een naald probeerde te geven,
zorgde  er voor dat ze werd geleefd:
Haar leven ging alle kanten op. En géén kant ervan die zij zelf wilde.
Daar zorgden die anderen dan weer wél voor…
De bestendiging van het lot in uitspraak der berusting:
‘niks is zeker, behalve de dood…’
Elk initiatief bij voorbaat gesmoord.
Elke kiem van beseffen tijdig te verdrinken.
Vakkundig. Zoals haar moeder.
De dag erna was de herinnering verdwenen.
Kon het hele toneel opnieuw van voor af aan beginnen.
Met als adagium: ieder hoofd zijn eigen hoofdpijn.
Met aspro bruis als eerste hulp, op zoek naar die éne andere.
Die haar leven in een sprookje zou veranderen.
Intussen nam ze aan, dat er beter geen vragen gesteld werden over sprookjes:
ze had geleerd: ze bestonden niet.
Die witte ridders ook niet.
Als en indien ze er waren, dan vermoedelijk aan de andere kant van de wereld.
In één of andere jungle. Of op het witte doek: goed gecamoufleerd.
In elk geval, niet in haar buurt.
Niet in haar wereld.

Niet dat ze geen moeite had gedaan om erin te geloven.
Integendeel. Ze had het meer dan eens geprobeerd.
Zich verloren, totaal.
Zichzelf gegeven, volledig.
Zichzelf vergeten, compleet.
Het werd elke keer nog minder leven.
Ze had ooit ergens een Arabisch spreekwoord gelezen:
“Het huwelijk is als een belegerde vesting:
zij die er buiten zijn, willen er in. Deze die er in zijn, willen er uit.”
Hoe kon die Arabische mens haar opeenvolgende mannen zo goed kennen?
Ze had hem niet eens gesproken…
De laatste in de rij was de grootste goorzak geweest.

Ze had het toen zelfs ternauwernood overleefd.
Nadien gezworen dat geen vent haar nog zou aanraken.

En nu, zat ze te wachten.

De tram was ongebruikelijk laat.

Ze kon niet anders dan de tram nemen.

Haar poging een rijbewijs te halen was destijds een stille dood gestorven toen de theorie niet kon ingestudeerd worden.

Wegens werken voor de broodnodige centen, oppas voor de kleinere broer en zussen en nog een massa andere verplichtingen zoals het zorgen voor haar dronken moeder.

Dat was zoals zij zich haar moeder herinnerde: in een soort permanente staat van dronken ontbinding…

Wanneer moeder’s toestand naar dagelijkse gewoonte comateus werd,

werd zij de vrouw des huizes. Of ze dat nu wilde of niet…

Ze had ergens in het middelbaar geleerd van meester Jean over Darwin.

Voor zover ze nu nog wist, ging het over seks en overleven.

Survival van de sterkste of was het de fitste?

Het klopte in elk geval voor geen meter.

Het kon alleen de slimste zijn:

ze was in haar eigen Darwinversie daarvan het levende bewijs…

En al wie tegen haar versie ingegaan was, zou het zich beklagen.

Voor zover ze dat nog konden…

Ze koos speciaal dit uur om te vertrekken.

Er was dan bijna héél zeker niemand die ook stond te wachten.

Ze had er een bloedhekel aan als die ongewenste, wachtende medemens een gesprek met haar probeerde te starten.

Meestal begon én eindigde het met iets stoms als: wat is het warm. Of koud.

Met een vragende intonatie, hé?

Helemaal irritant werd het wanneer er het aanhangsel bijkwam: vind je niet?

Arghhh! Zo interessant zeg! Alsof zij zich met zoiets bezig zou houden…

De blik die ze dan met haar diepliggende bruinzwarte ogen uitstuurde was tot nu toe altijd voldoende geweest om elke verdere conversatie in de kiem te smoren.

Ze had de uitdrukking ooit geoefend voor de spiegel.

Ze was er zelf van geschrokken, wat haar ervan overtuigde dat als ze die blik in haar ogen gebruikte, die zó angstaanjagend was, dat géén mens haar nog durfde te benaderen.

Ze was zich geenszins bewust of het nu door haar blik of de licht verwilderde, naar zweet ruikende onverzorgdheid was, waarom de modale medemens haar sowieso met moeite  benaderde…

Straks was de tram zo laat dat ze haar afweerwapen zou moeten toepassen…

Ze zat op de vertrouwde plaats op de bank, uiterst links.

Gedeeltelijk met haar rug tegen de zijwand met reclame, niet zichtbaar vanaf straat.

Met haar benen over elkaar gekruist te friemelen aan haar schouderlange haar.

De punten hield ze haar nà haar zo ver als mogelijk was, voor haar neus.

Stuk voor stuk aan het controleren. Ze keek er zelfs een beetje loens van.

Afwisselend in het rond speurend of er niemand aan het naderen was

Of stel je voor: haar aan het bekijken was…

Of nog erger: haar gedachten aan het meelezen…
Zouden ze echt kunnen zien wat ze dacht?

Als er één moment was, waar niemand,

maar dan ook niemand haar gedachten mocht kennen, dan was het nu!

Het ene been ging op en neer in een onhoorbaar langzaam ritme.

De nieuwe informatie van vandaag zou ze gaan gebruiken, maximaal…

Om hem te raken: strike én game over…

Te kunnen wentelen in het genoegen van zijn ondergang…

Het tempo waarmee haar lokken door haar duim en wijsvinger gingen, versnelde.

Of de punten gaaf waren of gespleten, wie zag dat nu nog: who cares?

Het wees op opperste concentratie, het genoegen van het plannen.

Zelfs de aanzwellende en daarna uitstervende loeiende sirenes van politiewagens konden haar niet uit haar trance halen.

Het onmiddellijke zoete plezier van het ongestoord bedenken.

Met zowaar een licht naar boven trekken van één mondhoek als bewijs van het plezier…

De uitvoering van de bedenksels was van een andere orde.

Spannender, maar vooral: véél later.

Die verkneukelende gedachten waren nu…

Alle gedachten waren als sardienen, opgejaagd door tonijn.

In steeds kleiner wordende cirkels gedreven naar hun noodlottig einde.

Die tonijnen waren de pionnen.

Die zij ging plaatsen om de desastreuze kettingreactie van sardienen te creëren…

Nee, het waren….

Dominostenen!

Die zou ze in gedachten zó plaatsen, dat ze er slechts één moest omduwen.

Ze wist dat het eindresultaat onvermijdelijk was: de laatste steen zou met zekerheid vallen.

De gedachte aan de rij dominostenen was haar nog meer genegen dan de opgejaagde sardienen: die wisten immers wie hun belagers waren.

Nu, in de in gedachten op te stellen rij, zou de omgeduwde slechts weten wie hem had geduwd, net vóór het fatale moment van de volgende mee te sleuren in zijn val…

Dit was bijzonder: de allerlaatste kon nooit weten wie ooit de eerste steen de toekomstige  fatale zet had gegeven…

De chaos zou uit het niets komen en vooral: compleet zijn.

Zwart blakerend, allesvernietigend: daar ging zij voor zorgen…

Het betekende ook, dat ze getuige kon zijn van haar eigen werk.

Veilig.

Buiten alle verdenkingen.

Hij zou en ging vallen, definitief…

Net als die laatste steen, onvermijdelijk…

09-10-2012, 00:00 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

Kan je me terugbellen aub?'
Boodschap per sms van de jongste.
Meer stond er niet. Op andere dagen zou ik me er weinig zorgen over maken. Het gebeurt wel vaker dat ik vriendelijk verzocht word terug te bellen. Kwestie van de kosten te verhalen op de verondersteld meest draagkrachtige portemonnee…
Dezer dagen maak ik me net iets ongeruster bij net hetzelfde bericht. Ze is op eigen initiatief met twee vriendinnen naar zon, zee, strand en nog wel een ander paar dingen in Turkenland vertrokken. Had ze helemaal zelf voor gewerkt, gespaard, uitgezocht, besteld en betaald. Alles netjes geregeld. Ik mocht alleen voor luchthaven vervoer spelen, wat dan ook met plezier werd volbracht. En nu, kreeg ik dat berichtje. Niet dat ik nog snel schrik… omdat ook zelfs zelf verbeelde rampscenario’s blijkbaar wennen. 'Eerst luisteren' was de boodschap waarmee ik elke ontluikende negatieve gedachte het zwijgen opgelegd kreeg. Dus bel ik terug: verbinding via masten en satellieten en wat er nog allemaal aan te pas komt om de medemens draadloos te kunnen spreken, de gekende beltonen, het wachten tot aan de andere kant het verwacht opgewekte “halloooo?”komt en dan… het antwoordapparaat. Wenkbrauw omhoog. Fronsen tot aan de gewezen haarlijn. En kijken naar het toestel alsof je er los door kan zien tot in Turkije. Moet zowat mijn reactie zijn geweest. Poging 2 en 3 gaven hetzelfde resultaat. Dus stuur ik zelf een bericht uit:"laat rinklen wnnr ik kan blln." Geen tien tellen later, trilt en hoest mijn toestel een swingende beltoon uit om direct daarna weer één te worden met de stilte rondom mij. Hoezee! Poging 4 is prijs: met achtergrond geluiden als was het live vanop Waregem koerse: ‘hallo dag pap, oewist?’ De sfeer aan deze kant van de lijn direct op ‘oef’- modus. Na wat uitwisselen van gegevens zoals het weer, het eten, de gezondheid en de algemene toestand van verblijfplaats, kwam uiteindelijk de vraag waarvoor ik verzocht werd terug te bellen: ‘ ze maken hier foto’s, negentig stuks op CD voor zestig euro per persoon, we konden pingelen tot veertig. Wat vind je ervan: zouden we dat doen?’ Nah...best dat ze me niet zag zitten: 'k groeide zowat een halve meter. Helemaal zelfstandig een all in boeken en dan deze vraag ... Wetende dat één van de vriendinnen een méér dan uitstekend toestel bij heeft, gaf ik het milde vaderlijk advies dat ze zelf konden beslissen of ze het waard vonden in te gaan op het aanbod. Met als alternatief: negentig foto’s van elkaar te nemen net voor valavond tijdens het zogenaamde gouden uurtje. Wat lichtinval betreft toch. En de veertig euro aan elkaar te geven. Het CD’tje zou ik dan wel weer sponseren eens weer thuis.
Benieuwd wat de keuze geworden is…
Hoe dan ook, aan foto’s zal er in elk geval geen gebrek zijn.
Aan stevig warme welkomstknuffels straks, evenmin.

08-10-2012, 11:01 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

08-10-2012, 00:00 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

Hij kwam op me afgewandeld.

Met obligate grijsgroene kousen, dito jas en hoedje. De fluwelen kniebroek accentueerde zijn lengte nog eens extra. Grote half versleten stapschoenen getuige van de ooit reeds afgelegde kilometers. In de lichte motregen leek het er even op of hij in het landschap zou opgaan. Ik was er zo goed als zeker van dat hij dat kon. Als er niet het vermoeide bungelen van zijn armen langs zijn veel te grote lijf was geweest. Alsof ze een eigen ritme volgden. Boven de tegengestelde beweging van de benen en de houterig half draaiende heupen ertussen, die het wandelen op een soort waggelen deden lijken. Het gaf iets triest komisch als totaal beeld: een veel te grote knuffelbeer voorzien van pamper  waardoor hij waggelde. Ik had dat beeld nog ergens gezien… maar waar?
De vreemde manier van bewegen deed niks af van de gestage constante snelheid waarmee hij me naderde. Het gaf me de gelegenheid één en ander van zijn gezicht af te lezen. Door de nog respectabele afstand niet bedreigend onopvallend. Dacht ik.  Ik zag een klaar kijkende blik, voldoende van rimpels voorzien om te getuigen van zijn ooit geleden pijn en eerdere vreugdes, boven een vastberaden mond. Een mond waarvan de hoeken zich licht optrokken tot een gemeende zachte glimlach van herkenning: “ ik zag je kijken”. Op het moment dat ik ervoor koos om een kant te kiezen om elkaar te passeren, kwam hij recht op me af met dezelfde voorzichtige glimlach.

In zijn vraag van één adem zat de toon van onzekerheid: “ je kent de streek blijkbaar goed, ik ben op zoek naar het station, kan je me vertellen welke kant ik op moet?”  Zijn lengte zorgde ervoor dat ik moest opkijken en hij zich licht voorover boog.  Ik was niet van de streek. Ik was van zowat honderd kilometer verderop. Ik had zelfs geen geldige reden om daar te zijn. Informatie die ik de man verzweeg. Omdat ik de weg naar het station toevallig wel wist.  Ik had eerder langs sporen gelopen en waar sporen zijn, zijn treinen, die ergens ooit, toch minstens een paar keer, stoppen. Stopplaatsen die de naam station kregen.  Ik ging naast de man staan wijzend in de richting van waar hij kwam, vertelde het luttele wat ik wist, genoeg om hem van zijn verdwaald zijn te verlossen.  De bedenking makend, dat als hij nà mijn uitleg verder ging in de tegenovergestelde richting van deze die ik aangewezen had, ik te maken had met een “live” versie van Benidorm Basterds… 

Hij draaide zich vlot om zijn as, bedankte me en zei:’ tot later”. En voor ik het goed besefte, was hij op weg in de door mij aangewezen richting.  Geen Benidorm basterd…Met dezelfde gestage snelheid in zijn grote waggelende passen als daarnet, verwijderde hij zich van me. Ik zag de grote brede licht gebogen rug en bedacht te laat om een stuk mee met hem dezelfde kant op te gaan. De antwoorden, op de zich in gedachten gevormde te stellen vragen, zou ik daardoor zelf moeten invullen .
Wandelen deed hij, zo vaak hij kon.  Sedert hij te vroeg op pensioen moest gaan. Ik dacht aan de woorden vergeten,  versleten,  moe…  Het bracht me bij een gekend lied. En op slag wist ik waar ik het beeld eerder had gezien:  “ik word daar zo moe van…van alles wat ik denk of doe…toedeloedeloe…”gezongen door een over-gedimensioneerde kabouter in een lichtgevend kastje…

07-10-2012, 00:00 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

Gedachten in tijd,

Tijd in gedachten?

In gedachten terugkeren in de tijd?

Of de tijd terug in mijn gedachten?

Een geur, een kleur, brengt me daar terug,

Bij hoe de tijd toen voelde…

 Kan ik tijd dan voelen?

In alle tijden: verleden, heden, toekomst?

Als tijd in gedachten kan, hoe die toen voelde,

Zijn het dan gedachten, die ik voelen kan?

 In het verleden, de herinnering,

in de toekomst, de dromen…

En het heden, het beleven?

Waar is dan de tijd naartoe?

Het verleden, weg?

De toekomst nog tegoed,

En het heden, zopas verleden geworden?

Is de tijd dan een gedachte?

De gedachte aan tijd, die je voelen kan?

 En daar waar de tijd stopt,

stoppen mijn gedachten dan?

Ben ik dan de tijd vergeten?

Of zal de tijd mij vergeten?

En hoe voelt het voelen dan?

Man, man, man, zoveel vragen…

Om antwoorden te zoeken,

vergeet ik nu te denken aan de tijd…

02-10-2012, 22:15 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

Heb jij ook hetzelfde

voor?Kan jij soms ook vaststellen,

wanneer je samen bent met vrienden, of je

 geniet van een heerlijk stukje muziek, een barbecue

gespoeld met heerlijk druivennat, begeleid van één of

ander zuiders tsjirpend gedierte, bij een panoramisch vergezicht

 van een ondergaande zon, langzaam en onmerkbare overgang

 in begeleidend maanlicht, een schilderij van warme kleuren

verglijdend in zacht grijzen, kortom wanneer je de dingen

doet die jij echt graag doet, wat die belevingen voor jou,

 mogen zijn of betekenen, er 'n geheel opgenomen ‘zijn’

 is, in één nu-moment? Zonder zelf te weten,

 hebben we het springen in de tijd meegemaakt, ongecontroleerd, helemaal vanzelf,

met ondergaande zon begonnen, het besef bij het ochtendgloren:

Einstein, had helemaal gelijk! Zelfs onze tijd is relatief….

02-10-2012, 16:59 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

13-09-2012, 00:00 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

TD 03.
Netjes symmetrisch in de rechter benedenhoek van het kleurrijke doek. Meer stond er niet te lezen.
Het gaf de kleuren des te meer kans om tussen alle rommel en ander muf prullaria te schitteren.
En mij te vinden.

Tot dan had ik mijn twijfels gehad bij elk voorwerp. Of het nog kon werken. Of alles zelfs überhaupt ooit een functie had gehad.
Het stond in alle hoeken en kanten op een chaotische manier neergezet en de bij wijlen tot tegen het plafond gestapelde geschiedenis had me niks gezegd. Geen gevoel, geen enkele gedachte aan de vorige bezitter.
Het geheel dan weer wel.
Ik kon me voorstellen dat er mensen waren die de geur van ooit in de amper nog vrije bewegingsruimte beangstigend benauwd vonden. Dat was het voor mijn niet. Het gaf mij een gevoel van warme knusheid, een vorm van geborgenheid waar de tijd geen vat op me had.
Ik bevond me immers midden in de tijd: lopend in de nog vrije ruimte als in het oog van een tijdstorm.
Stoffige warme rust.
En in die vreemde bijna kleurloze chaos van overwegend beige en bruin, kon het contrast niet groter zijn.
Als een oase van licht, hing het daar. Je kon niet anders dan ernaar kijken.
Naar de zuivere zomerkleuren die recht in drie D van de muur via de lens op mijn kleurkegels sprongen, mijn grijze massa binnen.
Om nooit meer te vergeten.
Gepakt, gevloerd, genageld, perplex…
Nooit eerder had ik me kunnen voorstellen wat anderen er aan hadden om voor een geprepareerd linnen doek met in het beste geval een afkooksel van de realiteit of zelfs een geheel eigen, zo goed als onherkenbare interpretatie van diezelfde realiteit, een fortuin, in verhouding tot reële waarde van het doek neer te tellen.
En nu stond ik daar. Adem ingehouden.
Op scherp, geen idee of de adrenaline of de endorfine het zou halen.
Die TD had me goed te pakken. De bruin beige wereld smolt op de achtergrond: zijn werk was het enige waar ik nog oog voor had.
Kijken. Als behoedzaam aftasten, verwonderd over wat ik zag.
Hoe langer ik keek, hoe meer ik zag.
Net zoals het spel dat ik met mijn broers deed om de tijd tijdens de al of niet verdiende huisarresten te verdrijven:
figuren en bijhorende verhalen in de wolken zoeken.
De oude sigarenrookgeur had ik niet eens opgemerkt tot de oorzaak in grijze stofjas naast me stond.
“Tony Doollander” zei de anderhalve meter hoge mens.
Doollander???…zei me niks.
Ik bekeek de man vanuit mijn ooghoek en schatte zijn omtrek zowat gelijk met zijn lengte. 
héél véél te klein voor zijn BMI, dacht ik.
“Blue thoughts” vervolgde hij.
Terwijl ik me afvroeg hoe de man ooit het werk omhoog gekregen had. Naast hem voelde ik me al een reus, tov de formaten van de” blauwe gedachten “ was hij slechts een kleine halve meter groter. Ik zag in gedachten het werk voorbij schrijden,
met alleen 2 handen en 2 korte dikke beentjes met zwarte klompschoenen zichtbaar als waren ze van het schilderij zelf…
“Niet te koop” was het volgende wat de wandelend sigarenwalm zei.
Waarmee mijn wandelend schilderij gedachte als een openspattende zeepbel verdween…
Nah! Voor een keer ik van de wereld was van iets wat op kunst leek, kon ik, zelfs al zou ik het gewild hebben, geen fortuin uitgeven.
Laat staan dat ik het gekund had.
‘Zoekt u iets in het bijzonder?’ kraste de grijze stofjas mens.
Ik draaide mijn hoofd met moeite weg van het werk, keek omlaag, recht in de  achter een ziekenfondsbrilletje verscholen licht bruine ogen. Ik nam aan dat ik met de eigenaar van de inhoud van het pand een gesprek zou starten.
Of ik iets bijzonder zocht tussen deze sepia rommel?
Behalve wat nutteloos ‘tijdreizen’ tussen de opgestapelde geschiedenis?
Het enige wat er bijna fluisterend als stonden we midden in een kerkdienst uit kwam was:
 “Wie is Tony Doollander?”

10-09-2012, 00:00 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

Tijd...

Het zou een universele conventie kunnen zijn.

Om net de dingen die we niet hebben, te kunnen bevatten, ...

Eenheden in delen van een 60-delig getalstelsel.

Delen, om een geheel in stukken te hakken.

Bedoeld om te meten.

En dat meten is weten.

Alleen,...

Wat wil ik daar nu mee weten?

En wat wil een ander dan weer weten?

We zijn onderhand bijna met 7 miljard, dus gemakkelijker wordt het er niet op om die vraag te beantwoorden, gesteld dat ik dat al zou willen...

Het zou kunnen zijn:

Een bepaling van chronologisch volgorde van wat er nog moet gebeuren,

om iets te bereiken, gedaan te krijgen.

Of net niet.

Het kan een indruk zijn, maar als ik deze definitie zeer strikt hanteer,

kom ik uit op dingen, veelal materiele...

of in het verleden...

of in de toekomst...

Zelden of nooit in het nu, en zo goed als altijd vergezeld met een gevoel van tekort:

Of  het was er,

ik ben het kwijt, is ‘t weg, gepasseerd, gedaan, afgelopen, nooit meer terugkomend...

Of het is er (nog) niet,

ik ben verwachtend, verlangend naar, uitkijkend naar, nog te goed hebbend...

Dat voelt niet echt prettig.

Als je niet al te veel geduld hebt tenminste...

Wachten, bijvoorbeeld, kan dan gedefinieerd worden als:

het tijdsdeel waarin iemand zichzelf, tussen 2 tijdsdelen in, onledig vindt.

Tussen dat welke de wachtende graag had en dat welke hij graag zou hebben...

Het creëert niet alleen gevoel van tekort, het zorgt ook voor een andere beleving...

In elk geval bij mij toch.

Niettegenstaande de objectief exacte indeling tot op de seconde,

duren diezelfde tijdseenheden, op dat moment, schijnbaar héél erg véél langer.

Toch als je gaat vergelijken met tijdsdelen, waarbij één of ander gevoel heel intens aanwezig was...

In wachtende gemoedstoestand, kruipt de tijd.

In euforische aangelegenheden daarentegen, vliegt de tijd.

Er zijn zelfs momenten te bedenken, waarbij tijdsbeleving gewoon onbestaande is...

En toch blijft er bij mij de hele tijd een vraag hangen:

Als je een geheel met tijdsdelen in stukken hakt,

kan je dan van het gehakte weer een geheel maken?

Of :

Kan het zijn dat zij die nooit een uurwerk raadplegen,

altijd één iets op overschot hebben?

Wat zij die hun uurwerk wél raadplegen, niet hebben?

Namelijk tijd?

10-09-2012, 00:00 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

http://www.youtube.com/watch?v=29taDJIEfms

Bij het wakker worden, terwijl de wekker Maité Piessens liet horen,

die in één ademteug alle weer over het hele Belgische grondgebied probeerde te vertellen,

om dan met een kort, ergerlijk door micro versterkt hoorbaar happen naar adem, te besluiten met:
 "...grote kans op hevig onweer met hagelbuien...,"
werd ik liggend op hetzelfde moment, getrakteerd op één felle flits.

Onmiddellijk gevolgd door een enorme knal.
Nazinderend en rommelend verdwijnend in dezelfde stilte die er eerder was...

De stilte van vóór Maïté haar onheilspellende voorspelling deed...

Ik bedacht meteen: Maïté, let op met wat je vertelt!

Je hebt er geen idee van wat 'live on air' kan betekenen...

Aldus werd de toon van het weer gezet terwijl ik nog tussen de lakens lag.
Op deze zeldzame keren moet ik mezelf bewaken.

Om mn humeur niet te laten volgen:
de tegenzin om er vandaag nog maar eens een dag in te vliegen om tijd te slopen,  besloop me...

Langzaam, traag, zeker...
Net zoals de grijze wolken, net zo zeker, alle restjes blauw zullen bedekken.

Tijdelijk...

De temperatuur stijgend van koortsachtig zoeken naar alternatieven...

Vluchtig...

Op verhitte hoogtes der angstige gedachten, plakkerig zwetend tot elektrisch hoogspanning gebracht bij de gedachte aan komende dagen...

Eindig...

Enkel wachtend op een onvermijdelijke ontlading...

Vergankelijk...

manmanman...tijd lijkt eeuwig te duren als je wacht...

10-09-2012, 00:00 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

13-08-2012, 16:15 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

Stil…stiller…stilst…

Zo oorverdovend geluidloos stil…

Het ontbreken van elk geluid,

wordt door deze grijze massa zelf vervangen.

Door één ééntonig langgerekte bijna fluittoon…

Alsof de herinnering aan geluid, muziek en ander lawaai levendig gehouden wordt.
Als teken van koppige weigering van overgave aan rust.

Donker..

Nee, zwart.

Gitzwart…

Koolzwart…

Zwartste zwart…

Geen fractie licht…

Geen enkel beeld…

Geen enkele nuancering in grijzen…

Geen verschil met ogen open…Of ogen dicht…

Geen beeld…

Geen klank…

En toch…

Roerloos liggend

Gonzend denken.

Denken in beelden.

Denkbeeldige verhalen.

Tastbare dromen.

Flarden ideeën krijgen langzaam kleur en vorm.

Zoeken zich een weg.

Het ordenen, plannen, stap voor stap,

maken van kleurrijke avontuurlijke dromen,

steriel te ‘hebben’ dingen.

Ik weet dat het nog even duurt,

om te laten wat te laten is,

om te vervangen door genieten,

zelfs van dit ongewone donker stille niets…

11-07-2012, 21:09 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

Het moment tussen dag en nacht,

waarin de schemering valt,

alle kleuren vervagen,

dauw zn intrede doet,

koel en fris voelt...

De in stenen opgesloten warmte van de dag

nog even de herinnering aan de zon bewaart...

Het laatste lied van een merel,

de geur van vochtig gras en aarde laat vrijkomen

als aankondiging van de nieuwe nacht...

En wolk- en maanloos sterrenlicht van ooit,

reizend verleden door tijd en ruimte,

in real time op het netvlies valt.

Het negatief met ogen dicht:

wat zwart was wit,

wat wit was zwart.

Positieve negatieven,

langzaam vervagend

in grijze kleuren:

het vergeten,

in de tijd,

verleden in het heden,

visueel in beeld gebracht...

11-07-2012, 00:00 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

http://www.youtube.com/watch?v=Hg212A_aPJ4

D’ er was geen beginnen aan…

Van deze morgen vroeg al,

Vandaag de hele dag…

En tot nader order, is die dag nog steeds niet gedaan.

Het gevoel ook niet.

Met geen stokken, geen middels, geen enkel dreigement

kon ik, nog iemand anders dat knopke in die grijze massa uitschakelen.

Niks, maar dan ook niks serieus…

in elk geval toch niets,

wat binnen de te kleuren lijnen bleef,

waar de big chief iets mee kon aanvangen.

wegens:

te gek om los te lopen,

te simpel om waar te zijn,

te grappig om serieus te zijn,

te chaotisch om ingewikkeld te zijn,

ja, zelfs soms te dom om dood te doen…

dus:

morgen komt zeker ook,

de wekker en de zon ook,

de onverwachte berichtjes ook,

de in de grijze massa gebrande big smile ook,

vermoedelijk, ‘k weet het zeker: voor de rest van de week.

Geen idee wat het is…

‘t Oud zot? Lentekriebels? Lichtinval? Verse zuurstof?

Ik ga dringend stillekes in een hoekje moeten gaan zitten:

Om die goesting te laten overgaan…

Om die gekte los te laten,

Om het simpele, waar te laten zijn,

Om het serieuze grappig te laten zijn,

Om het ingewikkelde chaos te laten zijn,

Om het zijn, te laten zijn…

Mn verlof aanvraag is vertrokken se:

Y_IPIEKAY_EEEEEEEEEEEEE-EEEEEEEEEeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee......................

11-07-2012, 00:00 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

Vers gewassen, geschoren en geblonken.

Den Hugo B. snuift mee over mn schouder.

Blij, …nee! uitgelaten!

Dat de dag begon.

Dat ik er weer bij mag zijn.

Bij de koffie kijk ik naar de wolken.

Vermoedelijk deden ze een hele lange reis:

in geen tijden zulke formaties meer gezien.

Zou het eindelijk regenen vandaag?

Ik hoor Flip zingen in mn taaltje: ‘mobanin…’

Bij de laatste koffie van vandaag,

maak ik mn lunch pakketje klaar.

Allemààl gezond, jawel!

Ten nadele van de jarenlang opgestapelde residu’s van restaurantbezoeken.
en ja…k geef het toe…

in september wil ik echt wel in mn zwembroek kunnen…

En niet omgekeerd…

Enige vorm van ijdelheid is me dus ook niet vreemd.
Maar best ook, het geeft motivatie, power als van een duracelkonijn,…
Om aan de persoonlijke wensen van mijn ‘personal coach’,

op het einde van de week te kunnen voldoen.
Er wordt namelijk maar één richting aanvaard:

het verschil bij de weging op zaterdagmorgen is bij voorkeur enkel en alleen negatief…

Voor ik echt vertrekken kan,

moet ik snel, snel nog wat boodschappen doen.
Simpele, eenvoudige dingen.

Dingen die ik dagen geleden,

zo voor m’n pretlichtjes-ogen zag in dat grote schrijfbos.
In felle oranje warme kleuren,

met geuren van vers gemaaid gras.

Zacht klotsend water,

gezang van, voor mij, onbekende vogels.

Gezwind mn buro op grote wielen in:

Op naar het eerste bumperstaren van de dag.
ja, moet je eens op letten: iedereen staat aan te schuiven

En zit recht voor zich uit te staren.

Terwijl er naast je, zijnde links én rechts, zovéél méér te zien is…
Alsof die bumper héél erg interessante dingen laat zien…
ik geef toe, soms is dat bij mij ook wel zo…

in de door mijn grijze massa gecreëerde fantasie toch.

Ik kan mezelf nog net stoppen als ik bijna  Eddy double U’s chérie begin te fluiten…

Ze mogen vertellen wat ze willen,

maar die mens zn liedjes blijven één keer je ze gehoord hebt,

de hele dag in je hoofd hangen.
Laat dat nu net zijn, wat ik niet wil…

Nog meer motivatie als ‘on the road again’ gevolgd wordt,

door ‘oh la la, c’est magnifique’ van een nog jonge versie van Arno, toen nog TC matic.

Terwijl ik nog aan t meebrullen ben,

zie ik een fietser lachend met zn hoofd schudden als hij mij passeert in de aanschuiffile.

Ik begin zelf onbedaarlijk te lachen als ik denk aan de nog jongere versie van TC matic:

Tjens Couter, op zn oostends uitgesproken…

met hun ‘je t’aime comme un chou à la créme’

en bedenk dat ik dat aan die fietser kan meegeven als dank voor zn begrip…

Mja, t voelde allemaal goed aan…
Het wordt één van die dagen waarop je gewoon weet,

dat er nieuwe mensen en ervaringen je pad kruisen,...

nieuwe plaatsen, nieuwe smaken, nieuwe geuren…

misschien zelfs een nieuwe buurman?

In het geval je er nog geen mocht hebben natuurlijk…

Geen aanschuiven, waar je dat eigenlijk wel verwacht had…
Zo van die onverwachte kleinigheden,

die de dag met stip bombarderen tot de categorie:

‘om mateloos van te genieten’.

Kleurrijke beelden passeren intussen mn uitkijkraam in deze rijdende helpdesk.

Gedachten beginnen alle kanten op te vliegen.
Ik zie en ik zie niet…

Onbewust op mentale cruise control…

Tijd wordt relatief op zo ’n moment.
Zonder te beseffen op welke tijd én wijze,

passeer ik het bord die me de melding doet dat ik intussen Ternat passeer…

Tegelijkertijd zie ik een aanhangwagen met oude felgekleurde kindertractor…
Ik laat het allemaal komen,

In de volgorde én de wijze waarop het komt…

Niks moet…

Anders kan ook: kruipende minuten…

Wanneer ik straks misschien moet wachten:

langzaam tikkende seconden, tik tok tik tok…

die me doen denken aan captain Hook en zn heilige schrik:

de krokodil die ooit zn hand afbeet…

Ik kan het niet helpen, t is sterker dan mezelf…

Het daagt me uit om van alles uit te vinden.

Om die tijd rapper te laten tikken.

Schrijven bijvoorbeeld.

En rondkijken naar alles wat passeert.

En daarbij geuren bedenken…

Kleuren benoemen.

Zelfs de donkere,

door wind voortgedreven dreigende regen in imposante gasvorm,

heeft zn eigen kleurpallet.

Diezelfde wind die zowaar een lokale zandstorm uit het niets creeert.

Alles past vandaag in dat geheel.

Kan niet anders…

Ik zie het, ik weet het, ik voel het,…

dat zelfs, al is ze er niet,

de zon altijd schijnt.

En er dus altijd, een zonnige zijde is.

Wel, dat omschrijft het misschien best:

10-07-2012, 21:28 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

De zon van de partij.

De sfeer opperbest.

En als je alleen bent,

kan je sfeer eigenlijk rustig vervangen door humeur…

Er waren dan ook, eerder op de dag,

behoorlijk wat complimenten over en weer gestuurd.

Van en naar collega’s, big bosses (meervoud?), en jawel, ook en vooral, dierbaren.

Van dat soort waar een mens zittend van gaat zweven…

Zelfs, al was het weer eens bumperen.

De derde keer van die dag.

Én! het zou niet de laatste keer zijn:

De bedenking dat 2 jaar na elkaar tekort aan strooizout,

toch wel heel veel herstelwerk blijkt veroorzaakt te hebben…

En, dat iets zo eenvoudig als zout,

geen onderscheid maakt tussen Vlaamse of Waalse wegen,

valt eigenlijk nog het meest op…

Met net iets meer snelheid dan pakweg een gezellig fietstochtje,

net genoeg om te genieten van keuvelen over alles wat passeert…

of andere kalfjes…

Een geschikte radiozender,

die op tijd en stond de file aankondigt

waarin je zelf staat aan te schuiven,

laat de bassen van BEPs ‘its gone a be a good night’

letterlijk oorverdovend door de boxen knallen.
De bruingebrande mannen van de wegenwerken keerden zich zelfs om.
Ik neem aan dat,

de als eigen “gezang” geproduceerde bijkomende decibels,

voor hen eerder als gebrul van één of ander beest zal geklonken hebben …

De gedachte daaraan rijgt glimlachend andere eerder geschreven woorden in flarden aan elkaar tot nieuwe onbekende inzichten…

Dat op zulke momenten onbewust alle oogzenuwen alert zijn op oplichtend rood en dat er een rechstreekse verbinding bestaat met reflexen in rechterbeen en-voet die rechtevenredig zijn met de snelheid waarmee de afstand tot de voorliggende bumper kleiner wordt.

Dat geur en kleur je bij herinneringen aan mensen en gebeurtenissen in het verleden brengt.

Tot diezelfde geschikte zender, Damien Rice en zn 9 crimes,

met het eerdere gehalte aan volume,

het nieuwe besef brengt dat muziek en bijhordende lyrics,

herinneringen op slag zo overdonderend weer levend maken,

dat woorden ergens in het strottenhoofd blijven steken

en als vloeibare stille getuige toch een uitweg vinden…
ja kweetet,…

soms, met al die ontvangen pluimen, kan ik ook wel eens emo-kieken zijn…

10-07-2012, 00:00 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

...hoe...
dikwijls heb ik mezelf een resetknop gewenst?
om iets te vergeten…
om mezelf op één fractie van de seconde,

voorafgaand aan een stommiteit, ongedaan te maken…

‘Erase all…The story of the impossible’…

Ik heb mezelf de verkeerde knop gewenst…
en hij werkt maar gedeeltelijk:

ik vind niet meer…hoe ik hem afzet…
wanneer ik dat zelf zou willen…

om alles tot in elk detail te kunnen onthouden…
voor dagen waarop…

in de geur van warme regen,

groene meren gezien worden in andere tijden…

de geur van kamperfoelie gevonden wordt…

onverwacht midden in een bos,

terwijl de regen ruisend aankomt in de hoge kruinen,

verwachtingsvol uitkijkend,

naar nog niet voelbare verkwikking…

dagen met dingen in alle eenvoud,

die voor een keer duidelijk overweldigend verwijzen…

dat er weer een stuk gevonden is…

in het grote blauwe puzzelverhaal van een leven…

dat het vertwijfelend vechtend wachten,

meer dan de moeite waard is…

je jezelf een nieuwe knop wenst:

één om de geleende tijd te stoppen…

met gestolde woorden in betraande ogen,

te zien,

waar het altijd al aanwezig was,

was zoals het moest zijn,

simpel zoals het is…

10-07-2012, 00:00 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

Heel af en toe, eerder zelden, bedenk ik nu,

eigenlijk zonder enige aanleiding,

bots je tegen een mens aan,

die, door de pretlichtjes in de ogen,

iets wat, zo goed als niet te vatten is in geschreven taal,

niets verwachtend…

 Meer een gevoel van ziel tot ziel, als dat al zou bestaan,

de interactie, een reactie op een actie,

een glimlach, een vriendelijk woord,…

kleine onbelangrijke dingen,

een blijvende stempel zet.

Waardoor geslacht, afkomst en of kleur, geen enkele rol meer speelt,

eerder een botsing die als aangenaam ervaren wordt…

Levende haren in de nek,

door de rug een aangename rilling,

rechtdoor tot in die dikke teen,

Als in een omgeving van algehele herkenning: 

Heel even was het daar, zo weer weg,

evenals die mens,

en wat rest is het gevoel, dat,

lange tijd een resonantie van gelukzalige nazindering,
blijvend is…

Bedenkend dat ik weer eens door de eigen snelheid,

levend geluk,
weer eens een keertje de kans niet gaf,

intens te luisteren,
als ik je vraag: “hoe ist?”

Je ooit ergens tegen te komen,
was me zéér erg aangenaam…

08-07-2012, 12:14 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

Kan er nog eentje bij?

Een blogske.

Ééntje maar, ja?

Misschien het allerlaatste in z’n soort ooit, hier.

Zo ééntje die je, of vloekend dichtgooit omdat de gemoedsrust wentelend in onverschilligheid in gevaar kan komen…nu nog niet beseffend dat het daarvoor al te laat is…

Of uit principiële gemakzucht, om liever niet al teveel de eigen grijze massa te belasten…

en met standvastige rustigheid verder te doen zoals verondersteld gewenst…

Oh, er zullen vast nog wel andere redenen zijn waarom je met wat ik schrijf niet akkoord wil of kan zijn.

En dat hoeft ook niet.

Ik heb helemaal niet de intentie je te overtuigen van één of ander idee of geloof.

Al of niet gevat in één of ander instituut of –isme - woord.

Nee, ik zat me gewoon een paar dingen af te vragen…

Hoe het kan dat een niet reële, virtuele wereld,

echte dingen in de reële bestaande wereld kan creëren?

Bevrijdingsmiddel worden voor tot zwijgen verplichte massa’s?

Een wereld, die je niet kan vastpakken,

niet kan ruiken,

niet kan voelen,

enkel zien en heel soms horen.

De macht en kracht van woord en beeld,

ondergronds altijd aanwezig,

onzichtbaar voor ziende blinden...

Zouden zij die zich moeten afvragen wat en wanneer ze te eten zullen krijgen,

de tijd hebben om de blinden op virtuele wijze ziende te maken?

de middelen hebben?

Voor één keer met zekerheid, voor beide vragen is het antwoord: neen.

Wie dan, zal hen allen leren lezen en schrijven?

Om voor altijd zelf te denken, te bevragen, vrij te spreken?

Zonder opgelegd gedwongen kiezen tussen geloof, honger, cholera of pest?

Is de vlucht naar zon en warmte in de winter voor ons, als verre buren,

alibi om even blind te blijven?

Gisteren ontevreden verplicht teruggekomen uit onderbroken vakanties,

met grote vragen over wie dat moet bekostigen…

Morgen, alsof er niks gebeurd is,

kan je via diezelfde virtuele wereld,

opnieuw boeken voor een prikje…

Het zou me helemaal niet verbazen,

wanneer er dan bij een volgende aankomst van vakantie bagagedragende tijdelijke passanten wordt geroepen:

‘Eigen volk eerst.’

Maar dan in t Arabisch.

08-07-2012, 11:46 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

Het rennen tegen tijdslimiet is recht evenredig afgenomen

naarmate het brengen, annex afhalen van het nageslacht,

stil maar zeker, in een uitdoofscenario is geraakt.

En de uitdoving intussen ongeveer zo goed als een feit is…

De kilometerteller doet het duidelijk waarneembaar héél wat rustiger aan,

de maandelijkse rekening fossiele brandstof eveneens.

Er is zelfs weer wat “zelf”-tijd, op momenten die we kunnen kiezen…

De ‘live’gesprekken in dat interieur op wielen,

hoe kort van stof ze ook soms waren,

zijn intussen vervangen door kattebelletjes hedendaagse stijl.

Zoals daar zijn: berichten op Fb, Msm of Gsm.

In nog véél kortere en functionele vraag- en antwoordgesprekken.

Nu, ja gesprekken...

ontvangen: vnvnd nt eten.

Antwoord:  ?-

Ontvangen: eta 21 u

Antwoord:  sparen?

Ontvangen: nee

Antwoord: ok

Ontvangen: ilyxx

Antwoord:  ly2xx

Soms hé… krijg ik zowaar heimwee naar die heen en weer ritten…

http://www.youtube.com/watch?v=dXyiyc4_gRg

08-07-2012, 00:00 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

http://www.youtube.com/watch?v=eagbog8_MGI

Zoals in dat S100- liedje, vertolkt door een overjaarse roze kleuter,

‘Wat eten we vandaag?’, maar vervang ‘eten’ door ‘deden’…

Jaja, eten deed ik natuurlijk ook.

En NEEN, geen spaghetti…

Ik mocht een spelletje gaan doen.

Wat moet een mens anders in dit gure weer?

De spelregels zijn eenvoudig:

Neem een sportieve aangelegenheid.

Bedenk maar om het even wat, als er maar wat competitie inzit.

Het mag zelfs om de zwaarste pompoenen gaan…

In elk geval iets, waar een mens zich bij voorkeur collectief kan aan vergapen.

Organiseer vóóraf een dineetje.

Dat heeft een paar voordelen.

Ben je alvast zeker dat iedereen op tijd is.

Bovendien, eens iedereen aanwezig, kan niemand eigenlijk nog weg,

want diner en wedstrijd moet nog starten…

Maak je absoluut geen zorgen betreffende de kosten:

onder het mom van sponsoring, met factuur,

betaalt ieder zijn deel.

Zelfs het dubbele. Met de glimlach…

Zodra de apero en de hapjes komen, kan het spelletje, waar het echt om gaat beginnen.

In zo weinig mogelijk tijd zoveel mogelijk mensen aanspreken.

‘Vlinderen’ noem ik het.

Het doel? Tweeledig.

Zo snel mogelijk op een min of meer onopvallende én op geïnteresseerde wijze van de andere te weten komen wat en wie hij is én vooral wat hij doet.

Een soortement speed dating voor gevorderden.

Ik noem het “besnuffelen”.

Doe aub geen moeite om je mij voor te stellen te zien ‘vlinderen’, ‘snuffelend’ met een glas in de hand van de één naar de andere onbekende: echt géén zicht.

Het tweede gedeelte van de opdracht. Het ‘bestempelen’.

Aan zoveel mogelijk aanwezigen te kennen geven dat je aanwezig bent.

En ook wel een beetje wie je bent en voor je wie daar staat sympathiek geïnteresseerd te doen.

Stel je een politieker voor in verkiezingstijd die een vervanger stuurt naar een drukbezocht café…

Hoe scoor je dan in dit spel?

Awel hé, als er ééntje tijdens het ‘vlinderen’ van de ‘besnuffelden’ tussenzit,

die bij het ‘bestempelen’ nu wel héél toevallig die diensten, die je net toevallig gericht voorstelde, kan gebruiken zeker!

Heeft mijn baas gewonnen vandaag? Pff, ik ben er versleten van…

Misschien heb ik wel meer aan schrijf- en taalspelletjes…;)

08-07-2012, 00:00 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

Zoals altijd, niet in staat te multitasken, de doe-modus altijd in bevoorrechte startpositie, heb ik, als man, het excuus om mezelf de neiging tot voorstellen van plannen, dito adviezen en onmiddellijk over te gaan tot aktie, niet al te kwalijk te nemen. Komt daar nog eens bij dat ik zowat doof ben voor subtiele hints.  Dat soort communicatie ontgaat me veelal compleet wegens niet éénduidig duidelijk. Voor de vrouwelijke helft van de bevolking zowat het voorbeeld van de stereotype man dus…

Met die gegevens in gedachten, wist ik reeds lang geleden mijn jonge huisgenoten te overtuigen, eerst mn naam  te roepen. Ze doen het met zoveel  overgave dat ik zowat van mn stoel spring. Of wat ik vastheb ternauwernood niet in de grond laat kletteren. Door de bruusk onderbroken concentratie. Op blanco witte velden, rekenrasters, potlood en penselen. Of luister, lees, kijk en nog een flink aantal andere werkwoorden.  Gezien de focus op 1 ding of aktie bestaat op zo’n momenten mn omgeving niet meer. Aangenaam als ze iets willen bespreken onder elkaar: geen enkele last of onderbreking van mijn kant gegarandeerd…alleen niet zo handig als ze iets tegen mij willen vertellen…
Vandaar het nogal veelvuldig  scanderen van mijn naam met verhoogd aantal decibel.

Ik kom op die momenten letterlijk van een andere planeet. Dan is het een sport, voor mij althans, om zo snel mogelijk uit te vissen welke “modus” van mij verwacht wordt:
 Aktie, doen, oplossen, voorstellen formuleren.
 Een mening mag, zolang het bij voorkeur de mijne blijft, enfin volgens mn dochters toch…
of zwijgen, luisteren, attent  vragen stellen, voorzichtig spiegelen, …
eigen emotie mag, zolang het voorgaand opgenoemde niet in gedrang brengt…
en gezien ik uitstekend geconcentreerd ben als het  1 rol betreft, ben ik daar, al zeg ik het zelf,  behoorlijk goed in: één en al enthousiast voorstellen formulerend of compleet alom aanwezig geconcentreerd actief luisterend. Alleen…Het gebeurt me meer dan eens dat ik niet van meet af aan de goede rol te pakken heb.

De nonverbale communicatie van de jongste laat op dergelijke momenten niets aan onduidelijkheid over: de ene wenkbrauw gaat de hoogte in, de ander naar beneden… en mocht er nog enige twijfel bestaan, haar verbale communicatie maakt gehakt van elke mogelijke ontsnappingsroute om met één of andere smoes te vissen naar het verwachtte :

“Papje”, op een zoete, doch besliste toon. Ik zweer het je: elke zin die zo begint van een 20 jarige erfgename voorspelt veelal een gebiedende vraag of mededeling…,

 “ik vroeg je geen oplossingen, ik vraag je te luisteren”…

k weet het, k heb er zelf om gevraagd…dus kan en mag ik niet klagen over de verstrekte duidelijkheid.
Om straks weer met een goed voornemen te starten:
rest me blijvend te proberen te multitasken… 

06-05-2012, 21:49 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

Buiten: grijze lucht, behoorlijke straffe wind,
wat de engelsen benoemen als:“it’s raining cats and dogs”
Storm volgens KMI en ene meneer “meer weer” Deboosere.
Hier zijn we iets simpeler in taalgebruik…

We plegen gewoon te zeggen: hondeweer
en dan moet je dat horen zeggen door een westvlaming…

binnen: een muziekje op van Pink Martini, Autrefois: j’ai passé un bon moment…
als je even niet oplet, grijpt de brandende haard met zijn behaaglijke warmte al je aandacht
en voor je het weet, ben je mijlenver verdwaald in allerlei mijmeringen en beslommeringen.

Raar zoiets, alle gedachten passeren de revue en eigenlijk ook niet:
even later is het precies of je weer wakker wordt en kan je je nauwelijks herinneren waaraan je dacht…vraag me af of iedereen dat nu heeft?
Of zou dit nu het begin van alzheimer zijn?
Of is het gewoon een moment, te klasseren onder de noemer “gelukzaligheid”,
waarvan ik op dat moment, van die gelukzaligheid, niet eens een besef heb?
Zalig de onnozele dan, die heeft zelfs niet het besef, dat hij niet beseft…

Zou het contrast tussen “binnen” en “buiten” daar voor iets tussenzitten?
Kan dat alleen als er contrast is?
Ik zou het "begot" niet weten.
en eigenlijk weet ik, dat ik daar ook geen antwoord op verwacht...

Wat ik wel weet, is dat we er weer een nachtje op hebben zitten…
Eentje waarvan ik altijd blij ben, en enkel en alléén dan, als ik de hanen hoor kraaien.
Het eerste zonlicht eindelijk, geleidelijk de nacht doet verbleken
en daarmee alle geruststelling van een zondagmorgen brengt…

Nee, ik wil niet al te zwaar op de hand zijn, ik ben het ook niet.
Integendeel.
Alleen, hoe moet je als vader, je oogappels, in godsnaam niet laten blijken dat je zo verdomde ongerust bent?
En wel zo dat je ligt te slapen met één oog op de wekker en het andere oor op de GSM,
als ze weer eens een keertje op stap zijn?
Al eens geprobeerd op die manier te slapen?
Niet aan te raden, ik zweer het je!

En dan komen ze ook nog “vroeg” genoeg thuis om wat ze hier op zn vlaams in het frans zeggen,
pistolees mee te kunnen hebben…
Kunnen hebben: wat ik natuurlijk al dikwijls gehoopt heb, wat dacht je?
Kan ik, lekker binnen blijven, hoef ik niet naar de “warme” bakker in dat koude weer!

Zouden ze te gehaast zijn om daar nog even aan te denken vóór ze huiswaarts keren,
zijn ze misschien ook te gehaast om hun nest in te duiken…
Denk het niet: het zal hun worst wezen die pistolees,
In elk geval, daar dacht ik vroeger zelf nooit aan …
en weet je, ik heb eigenlijk geen reden om ze ongelijk te geven,
al zou ik dat misschien wel maar al te graag anders willen.

Ik weet wel: ik heb geen klagen, ik mag het ook niet.
Ze komen weer naar huis, tot nu toe…

Intussen blijf ik elke zondagmorgen weer,

héél stilletjes voor hun deur staan luisteren.
Om mezelf te overtuigen dat ze er wél degelijk zijn.
Man, wat een geluk dat ik dit besef:

wat hou ik van die madammen!

06-05-2012, 21:37 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

Steeds opnieuw moet ik eraan denken,

wat bezielde je ineens?

Aandacht en wat luisteren is wat ik je wilde schenken.

Feilloos scherp, zuiver én in kleur,

fietste je zonder te verwittigen door mijn beeld…

Even gelijk in huis met de deur,

langs het virtuele scherm gedeeld

een zicht bedoeld om van mijn stoel te vallen:

Nee, niet van schrik, maar van die ballen!

06-05-2012, 21:30 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

http://www.youtube.com/watch?v=wNQ5MU1_REA

Steen voor steen…

Werd een muur opgetrokken…

Van nerveuze vrees…
Steen voor steen…

Onverwacht, nooit gezien…

Met geladen,

beklemmende benauwdheid,

de ontstellende vaststelling:

het zichzelf vermenigvuldigen van de stenen

met ontzagwekkende,

niet te volgen snelheid…
Nerveuze bezorgdheid,

die naadloos wijzigt,

van verwarrende ongerustheid

in redeloze paniek…

De afschrikwekkende gedachte

verschijnt op elke nieuwe steen:

ik blijf voor altijd bij je…

in echo en in koor de veronderstelling:

ik laat je nooit meer los…

steeds hoger..

donkerder…

dreigender…

alle zon verslindend…

In geur van as,

smaak van pijn,

en zuur van verschrikkelijk missen.

Van het oude vertrouwde…

In kleuren van schaamte,

de nachtelijke gedachte,

dat zelf gecreëerde angst,

het onbevattelijk, onmogelijke,

nooit gewenste afscheid,

van het nieuwe,

veel dichter bracht

dan ooit gevreesd…

Met ademloze schroom,
heel stil in de morgen,

de onbedoeld aangerichte schade

met vermoeide ogen afwachtend…

Om te herstellen, wat te herstellen is…

Om te vernieuwen, wat te vernieuwen is…

06-05-2012, 21:18 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

Eergisteren ben ik gestart met het verder afwerken van het verlanglijstje.

Zo van die lijstjes met  to do’s, de af te werken karweien lijst...

Waarbij je netjes een overzicht krijgt over het totale aantal…

Het goede nieuws: weer een paar dingen geschrapt van de lijst;

Weer een paar dingen waar ik geen rekening meer moet mee houden,

weer een paar dingen waar geen kosten meer te voorzien zijn...
Het minder leuke nieuws: de lijst is nog behoorlijk lang...
Maar! Er is een moratorium ingesteld op nieuwe bijkomende wensen.

De lijst kan niet meer uitbreiden...

Enfin, tijdelijk toch niet…
Het maakte dat ik in het grote beukenbos effen kon gaan uitwaaien.

Om nadien, de fles cava, die ik vorige week kreeg, open te maken en een glas,

naderhand een paar glazen, te savoureren…
Op m’n terras bij volle maan, vermoedelijk een graad of 10 kouder dan  zuiderse oorden,  
terwijl de gevoelstemperatuur steeg naarmate de fles leger werd...
Ik vond het godendrank!

het smaakte naar meer…
naar véél meer, héél véél meer ...

tot er geen meer meer was…
Om daarna bijzonder goed in te slapen…

Wat niks vertelt over de kwaliteit van de slaap zelf.

En al zeker niet van deze van anderen.

Met s'anderendaags, de mededeling dat ik vermoedelijk geen bos meer overhad,

gezien ik er zoveel al grollend ronkend omgelegd had,

werd dit mondeling bevestigd…

door die anderen...
Ik geef eerlijk toe:
ik had van het nachtelijk geproduceerde aantal decibel,

totaal en géén enkele last.
Intussen is t dus vandaag.
ook logisch...
misschien klopt de tijdsindeling niet geheel,

maar dat heb ik al eens meer voor met relatieve dingen.
Soit, m’n jongste was al een tijd aan het uitkijken naar een otto'ke...
De zoekmachines en virtuele tweedehands verzamelplaatsen die ze teisterde zijn ontelbaar, alsook het aantal keer dat ze m’n mening vroeg…
Om me tussen de regels door mee te delen:

allez pap, wanneer maak je er nu eens werk van om me correct advies te geven.

Zo één van die adviezen, die echt aanzetten om concreet aktie te ondernemen....
Niet meegedeeld, niet reeel uitgesproken maar wel ontegensprekelijk verwacht:
wanneer én vooral,

hoeveel wordt er gesponsord?

Ik had tot nu toe de boot afgehouden,

maar in het kader van vereffening van toekomstige schulden,
zag ik gisterenavond zelf een prachtkans staan.

Zo één die ik zelfs mezelf cadeau zou doen...

Aldus, trok ik deze voormiddag op pad met de jongste richting door virtuele zoekmachine aangewezen locatie...
Niet bij deur, als gevolg van geen beperking qua locatie in de zoekopties in te stellen.
Het frequenteren van garages ruim over de taalgrens, de consequentie...
En zoals bijna altijd:

het gegeerde object was bij nadere inspectie in realiteit,

toch niet echt wat de verwachting in droombeelden had geschetst...
Wat ondergetekende dan ook met besliste intonatie te kennen gaf.

Een uitstekend verkoper herkent direct een vakman collega:
de eigenaar zag de pijn van de vader in de ontgoocheling van de dochter...
en deed prompt de bekentenis dat ondergetekende eigenlijk wel gelijk had...
om daarna met een ander, beter passend voorstel te komen...
met een kleine meerprijs weliswaar…

die slechts een derde boven het voorop gesteld budget was

en het gehalte sponsoring flink opdreef, maar:

absoluut verantwoord:

qua verbruik, netheid, degelijkheid, garantie

en niet te vergeten en in het bijzonder:

de veiligheid van de toekomstige bestuurster...

intussen alle gadgets en andere hebbedingen tonend aan de nieuwe bestuurster.

Ik had het kunnen weten!

Die mens past dezelfde streken toe als ik...
Ik kon het niet meer: weigeren.

Nadat ze het nieuw gegeerde ding gezien had,

de quasi smekend blik in mn richting had verzonden:
“die mens heeft gelijk... “

Toegegeven: ja, hij had gelijk.

Het was het waard de blik in haar ogen te herkennen.

Die van lang geleden.

Die zich ooit situeerde rond de periode van zowat 6 december…

En deze keer zelfs:

zuinig, net, degelijk én veilig…
Aldus, …zal vanaf volgende week,

de jongste rijden, met een gekend frans merk

in de kleur zwart, met dieseldampen brakend verplaatsingsmiddel op 4 wielen...
Weer een deel woorden eindigend op ‘heid’ die haar deel werden:

één soort onafhankelijkheid, met bijhorende verantwoordelijkheid…

06-05-2012, 21:15 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

http://www.youtube.com/watch?v=s88r_q7oufE&feature=relmfu

In een veelvoud, als vallende sterren uit de Perseïden,

als een stil uiteenspattend vuurwerk van nauwelijks zichtbare lijnen:

mn nauwelijks te volgen gedachten…

Noch begin, noch einde zichtbaar,

niet vatbaar, niet te vangen in verstaanbare delen…

Laat staan in zinvol, zinvormende woorden…

Door de snelheid, flitsend...

de veelheid, massa's...

richtingen, alle...

Beginnende verhalen…

Van dwergkonijnen en Vlaamse reuzen,

en wandelingen over ongekende wegen…

Over een bloem die moet sterven,

om een ander te laten leven…

Van ‘t verschil tussen doen en proberen…

Alle mogelijke opportuniteiten,

in schijnbare onmogelijke onmogelijkheden…

Van kiezen die schijnbaar, soms, niet altijd, verliezen is…

De gedachte op zich, als een doos,

waarvan de wanden zacht afgebroken worden,

om opgenomen te worden in een groter geheel,

met nieuwe, opnieuw te verkennen, nu nog grotere, wanden…

Over grenzen en het verleggen van perspectieven…

Een stil verzoek tot vriendschapsdefiniering …

Om het fijne, mooie nieuws, nog mooier te maken…

Van graag zien en graag gezien worden,

om zo graag te zien dat het pijn kan doen…

Van héél véél vragen en nog minder antwoorden…

Over dralende twijfel, bange angst...

en zekere onzekerheid…

Van verzachtende stilte in scherp lawaai…

Het verschil tussen harde, koel steriele, witte stilte

en de warme, zacht zomers oker, genietende stilte…

Om beelden te gieten in woorden,

woorden te vormen op maagdelijke blanco velden…

en zonnig zuiders kleurrijke nog te schilderen beelden…

Over zichzelf verliezen om opnieuw gevonden te worden…

Van aandacht en attentie op de kleine dingen…

Voelend zacht verkennend ontdekken met de vingertoppen,

om verwonderd blindelings te vinden, wat altijd al bestond…

Het vriendelijke knikken van een vrolijke onbekende…

Over mooier dan een droom wegens echt…

Het onbedaard lachen met het idee van MP Bastards in het echt…

Van verontschuldigingen over onschuldige niet bestaande schulden…

Over zorgen voor, van, over, met,

in elke mogelijke definiëringen, voor elke mogelijke context …

Over onmogelijk aanvaarden van onmogelijkheden,

om als volleerd ram, vol, hard en frontaal, alweer,

met de kop tegen de begrenzende muren te botsen…

Hoe het verder kon, kan, zou kunnen, zal kunnen...

Over pijnlijk missen in totale verwardheid,

met tranen van gestolde ongekende woorden,

uit onuitspreekbare dieptes…

Van vertrouwen in een verre toekomst,

in de geleende tijd van een heel leven…

Zich als een tomeloos blij kind te voelen,

in onschuldig mateloze vreugde,

op t grote speelplein van het leven…  

Over het nog te schrijven boek,

Van grote boze huilende wolven in het bos,

en gehaaide graaiende haaien…

Waarin de begonnen personages reeds gekend zijn,

het plot nog moet uitgezet worden…

Over regenend sterrenstof en zegenende maneschijn in de zon,

gevat in medailles met drie kanten…

Veel, zoveel, heel veel te vertellen…

06-05-2012, 21:00 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

Het weer deed me de hele namiddag dromen van een tochtje fietsen.

Tussen de paperassen en voorbereidingen van de volgende dagen,
eens lekker trappend uitwaaien in heerlijk onverwachte temperaturen.

Voorwaarde was dat op tijd stoppen moest, om voor het donker thuis te kunnen zijn…

Voorwaar: het is me gelukt:
De boeken, pc en ander gerief op tijd toe en uit.

Op tijd thuis zijn, omkleden, de nodige veiligheidsmaterialen aan te trekken, drank te voorzien, de fiets van stal te halen.

Niks kon me tegenhouden!

Ik wou, ik zou, ik ging…

In het obligate strakke pakje, iets strakker dan de net uit verlof teruggekeerde extra kilo’s eigenlijk toelieten,
gezwind peddelend het warme avondzonlicht tegemoet.
Een zuiver bewijs dat de grijze massa het effect van een verlofdieet niet correct kan inschatten:  
tijds-en figuurmatig nog de gegevens van vóór het verlof verwerkt hadden.
En mij aldus een maatje te klein liet kiezen uit de voorraad aanwezige formaten… :)

Het maakt niet uit, want de in gang gezette beweging, heeft precies de bedoeling om terug in die strakheid te passen,
nà vermoedelijk nog heel wat te herhalen inspanningen…

Weeral…

Ach wat… het geeft me een reden om de kleuren én de geuren, die nog net niet helemaal herfst zijn, te zien, te ruiken…
Peddelend genieten van rijpende mais, de geur van vers gemaaid weidegras, de zoevende wind, het zingende asfalt onder de tubes, …

Het zuchtend zwalpen op een leeglopende tube…

Die na 200 meter echt geen verder gewicht meer toelaat, zonder dat elke oneffenheid als een moker in de rug gevoeld wordt…

Er was er ooit één die een programma had: “altijd prijs met…”

In mijn geval aan te vullen met: “de eerste rit na lange tijd”

Wegens geen reserveonderdelen en/of fietspomp mee.

Ja, k weet het…leedvermaak zal vermoedelijk mn deel zijn…

Maar, niet met deze jongen, zong ene Raymond vrolijk.
Nee, het kon me niet raken.
Wandelend, fiets aan de hand, kom je dus ook overal.
Het gaf zelfs de onverwachte gelegenheid even aangenaam van gedachten te wisselen met mn soulmate,
 in afwachting van de bezemwagen die intussen onderweg was om me op te pikken.

Nog altijd even spannend in te strak pak, passeerde ik een aantal mensen,
die tijdens mn passage net iets vrolijker keken, dan net vóór ze me zagen…
Ik gun ze het.
Het bracht me terug naar warmere oorden en vreemd vrolijke vaststellingen van vorige week.
Waar de gemiddelde leeftijd van de modale toerist ongeveer zowat 60 jaar moet geweest zijn.

Waar badpakken en zwembroeken de indruk gaven te ontbreken of inderdaad ook echt verdwenen waren…
Op één of andere manier deed het me denken aan een spelletje dat ik ooit speelde:

The prince of Persia…

Allez, niet echt die prins, maar wél de hangende tuinen waarin die prins…

Enfin, ik moet er geen tekeningske bij maken vermoed ik
Op mn terraske aan den atlantic, met een pint schuimend lokale blonde zat ik in mn ééntje te bedenken,
dat ik nog ruim 10 jaar had om me eenzelfde formaat aan te meten,

én wel om niet uit de toon te vallen…

Nah…
k ben dus blijven wandelen, met het vaste voornemen,

het hele zicht van de grond waarop ik sta, te blijven zien…

indien en als ik naar beneden kijk…

ook binnen 10 jaar…

06-05-2012, 20:45 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

www.youtube.com/watch?v=ABGHGLvkPcY

Op de zevende dag, zag hij alleen het missen.

Missen door falen,

als in Ontbreken, mankeren, niet te kiezen…

Niet meer aanwezig.

Koude vaststelling van verliezen.

Mistig, onscherp schimmig de gedachten.

Inert, loom, als diep, troebel,

staande water onder grijze lucht.

Jammerend, stil janken,

elke adem zucht. 

Verdrietige verslagenheid.

Evenredig: de koppigheid.

Rouw door eigen schuld.

Scherp, snijdend, gemeen fel,

chagrijnig centraal in elke cel:

Hartzeer.

Radicaal uitgesproken verdict:

Impossible missiOn,

kleurt tekort kloppend donkerrood.

Klein, zielig, zuur: de smaak.

Expert in eigen benepenheid.

Langzaam vervaagt het groen

in geel, bruin, geurend rottend niks:

jaargetijde van talmend vergeten.

Klaar, af, voltooid verleden:

menig mooi moment.

Uitkijkend, rijkhalzend, verlangend,

tegen beter weten,

zoekend onbeholpen trachten

kostbaarheden te verzoenen

en ongewenste pijn verzachten.

06-05-2012, 20:34 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

Als t weer ’t weer laat afweten,

‘t verkrampte vasthouden toch laat vallen,

het zicht beperkt,

vertroebelt,

brak,

bittere tranen van zure onmacht brengt,

opportuniteiten ongewenst,

in obstakels veranderen,

met in geur van as,

in bijtende rook getekend:

alleen gedachten

van vernietiging,

verlies en pijn…

Wanneer t bericht ‘out of order’ beter past,

je jezelf een ‘breng me weg’- knop wenst,

vluchten, enige optie lijkt,

verplicht immobiel toe te kijken,

hoe anderen bepalen

wat je helemaal niet wil,

wijze woorden,

kracht en moed ontbreken,

om anderen te vertellen,

wat je eindelijk,

al zo lang zou willen.

Dan,

dan zal ik luisteren…

heel stil,

ingetogen klein…

onmachtig delen,

in verdriet en pijn…

met troebel zicht,

in tranen tonen,

de in smart gestolde woorden…

onvoelbaar je hand vastnemen,

voelbare zekerheid op afstand fluisterend:

t komt goed,

je kan het,

k geloof in je,

k zal er zijn,

elke keer weer…
15/11/2011

06-05-2012, 00:00 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

http://www.youtube.com/watch?v=TPE9uSFFxrI&ob=av2n

En…

Toen…

was hij,

getuige.

Van haar,

snikkend schokken…

Vertaling van te diep,

te lang, verborgen pijn.

Verdriet.

Zijn,

machteloos proeven,

van haar,

naar zout smakende woorden.

Bewijs,

van onverwachte onmacht

nog langer te kunnen verbergen.

Gebundeld, in uniek intens moment:

één,

onbedacht onbedaarde

allesomvattende stam stamp.

Hij…

zag,

nieuwe pijn,

om oude te verdrijven…

Hij,

kon,

slechts zijn…

Wachtend,

armen uitgestrekt…

Zij…

liet los.

Wat nooit,

een ander zag.

Zij…

kon,

slechts geven.

Tot warme loomheid,

ontspannende leegheid bracht…

15/11/2011 T

06-05-2012, 00:00 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

Ze zei: ik geef je al mijn liefde.                              Hij zei: ik geef je gedeelde hoop.

Hij heeft de gift geweigerd.                                               Zij heeft de gift genomen.

Wat niet zo moeilijk was.                                                          Wat gemakkelijk was.

Er was  niks te geven.                                                                     Want veel te delen.

Niets te ontvangen:                                                                              alles te smaken:

geen  bezit,                                                                                                in het beleven,

noch ding,                                                                                                       eigen leven,

Omdat:                                                                                                                    Omdat:

Liefde is.                                                                                                                  Hoop is.

Gewoon.                                                                                                             Eenvoudig.

Als in zijn.                                                                                                       Als evidentie.

Op iedere dag.                                                                                     In elke tijdsruimte.

Zonder voorwaarden.                                                                   Zonder voorwaarden.

Onzichtbaar verbonden.                                                        Onzichtbare warmtebron.

Algeheel  zuiver aanwezig.                                           Stil beheerst  permanent alom.

17-02-2012, 09:54 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

Beroepshalve doet een mens al eens wat verplaatsing.

Elke vervoerswijze kan hiervoor in aanmerking komen:

van eigen voetwerk, over georganiseerde chaos van gemeenschappelijk vervoer,

tot elke vorm van gemotoriseerde tuigen.

De wijze waarop ik me verplaats, is tot spijt van de Kyotisten onder u, een wagen.

En nu gaat dat type mens, helemaal horendol worden:

het is een vijfzitter, waarmee ik in absolute aantallen,

het grootste deel van die afstanden helemaal alleen afleg.

Naast verplaatsingmiddel op basis van fossiele verbrandingstechniek,

is het mijn hoogsteigen gepersonaliseerd mobiel bureau, ontspannings-, ontvangst-en navigatieruimte, refter, kleedkamer, telefooncabine, denktank,…(niet gelimiteerde lijst)

Als ik geluk heb, ook een venster op de voorbij zoevende wereld.

De grootte van dat aandeel in geluk, is recht evenredig verbonden aan plaats en tijdstip.

Geen geluk wil zeggen dat zoeven, vervangen wordt door wandelen.

Dàt soort geluk kan je al eens beetje helpen.

Als je door ervaring weet welke plaatsen op welke tijdstippen te vermijden zijn.

Wanneer je dat dan met 2 of meer onder het mom van carpoolen kan doen,

heb je de zogenaamde groene jongens en ook wel jezelf, een plezier gedaan.

Er is nog iemand in het bijzonder die je een plezier doet:

onze gastvrouw, genaamd aarde, waar we met zn allen tijdelijk mogen logeren.

In ruil daarvoor schenkt ze ons zuivere, smog- vrije lucht…

Waardoor ik dan weer op mijn beurt,

sneller mijn verplaatsing mag maken,

met meer dan 90 km per uur.

Door het noodzakelijk nuttige van de verplaatsing

te koppelen aan het aangename van gezelschap,

nadat met medereiziger tijdstip van vertrek,

einddoel van de trip werd overgemaakt aan de gps,

kon ik aan alle bovenstaande voorwaarden van geluk voldoen.

Om naast werken, oa ook, samen minstens één dag lang te genieten.

Van wat te zien valt aan landschap, mensen en te renoveren architectuur,

in een land, voorlopig tot nader order nog, België genaamd.

De gps-madam kreeg spreekverbod,

Gsm’s op trilfunctie,

muziek en verkeersnieuws verdwenen op de achtergrond.

Kortom, het mobiel bureau werd omgetoverd tot knusse praatbarak.

Tot… we tegen alle verwachtingen in én tot onze torenhoge eigen verbazing,

mochten aanschuiven in de staart van een file.

Op een plaats waar volgens het reis- en tijdsschema nooit file hoorde te zijn…

Op dat moment dachten we ruim de helft van de reis gemaakt te hebben.

Toen we elkaar aankeken kwam het besef van wat er gebeurd was vrijwel gelijktijdig.

De decibels van het duet in lachsalvo gingen ruim in de gehoorschade veroorzakende zone…

De helft van de reis???

Tarara! We stonden weer zo goed als thuis…

Ja, ik weet het: mannen en twee dingen tegelijk doen….

27-12-2011, 16:52 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

Enkele sprieten gras, samen,

en je hebt een weide…

Wat bomen, samen,

en je hebt een bos,

Blauwe warme lucht…

boven een ‘welriekende’ dreef,

gehaaste treinen… heel ver weg,

Vogels zingen…
nee correctie: vinken en een wielewaal…

Een doek, een broodje, wat water…

om dit alles te delen…

Zwart wit gevlekte koeien,

vanop afstand nieuwsgierig grazend,

waarvan er één heel erg dicht komt

om mn schoenen te herkennen als haar zus van weleer,

een poging doet om ze alsnog te wassen…

Ze waren de enige getuige,

van dit onvervalst en eerlijk genieten…

van alles vergeten, zelfs de datum van vandaag…

van een diep gevoel van zuivere rust…

in een altijd véél te korte middagpauze.

27-12-2011, 16:45 Geschreven door Tee  
Reageren (0)

Een beeld, een geur, een kleur…
Meer moet het soms niet zijn.
Om verloren herinneringen weer springlevend te maken.
In combinatie met veelvoudig onderweg zijn,
is mn rijdend bureau dan al eens een soort tijdscapsule.
Het gebeurde mij deze week, toen ik een oude citroen DS zag.
Het strijkijzermodel.
Op slag was ik weer bij mijn eerste uitstap ooit.
Om één of andere reden bleek dat de zoo van Antwerpen te zijn.
Vreemd zal die reden wel niet geweest zijn: als je weken aan een stuk koppig enthousiast blijft doordrammen, is de kans vrij groot dat vader of moeder uiteindelijk toegeeft.
In mijn geval dus: over een bezoek aan de zoo.

Ik weet nog wel behoorlijk wat dingen van die reis.
De heenreis liftend.
Een gebaar van mijn pa, een uitgestrekte arm met open vuist en duim omhoog,
deed een wagen stoppen.
Ik had géén idee hoe hij dat voor elkaar gekregen had, maar een
vriendelijke, sigaar rokende meneer kon ons wel een eind op de juiste weg helpen.
Het was het begin van nog meer wonderlijke dingen die dag…

M’n ouders behoren tot een generatie, waar een koelkast en later een zwartwit tv aanvankelijk de enige luxe artikelen waren die ze zich toen konden veroorloven.
Temeer omdat voor hun drie zonen, alles in beton en staal moest zijn…
Op een eigen auto was het wachten tot zowat halfweg de jaren 70.
Ik had dus, op moment dat de auto op een teken van mn pa stopte,
nog nooit een auto van dichtbij gezien, laat staan van binnen in.
Pa ging een gesprek aan met de vriendelijke meneer,
terwijl ik ogen en vooral handen tekort had om alle knoppen,
hendels en wat voor vreemde dingen nog allemaal op te nemen.
Nu ja, een gesprek kon je het niet noemen:
ik kreeg vooral te horen dat ik mijn verkennende pollekes bij me moest houden.
En aangezien ik niet mocht verkennen, had ik heel veel vragen…
Waarmee ik hun gesprek op de wagen zelf bracht.
Ik hoorde dat mn pa ook zijn bewondering uitsprak over de auto: hij had het over ‘dee es’???
Terwijl ik de vraag stelde: ‘pa, wat is er dan zo speciaal aan dee’es auto?’,
was ik me aan het afvragen of het nu wij waren die vooruit gingen,
dan wel de weg was die bewoog?
En passant zei ik ook nog dat de auto stonk, dat de rook van meneer in mn ogen prikte…
Het was niet de eerste keer en zeker ook niet de laatste keer dat ik mn pa in verlegenheid zou brengen…
De vriendelijke meneer, opende zn raam, gooide zn sigaar weg en vroeg me, waar die speciale auto naartoe moest gaan.
Meteen begon ik over de dieren die ik zou zien.
Waarover ik alleen had horen vertellen, in het beste geval al eens een prentje had gezien in een kleuterblad waarvan ik denk dat de naam ‘zonnekind’ was...of zoiets…
Mn kinderlijk enthousiasme moet behoorlijk groot geweest zijn:
die mens heeft ons op een plein afgezet, net naast een een reuzengebouw,
aan een poort met 2 gigantische gouden katten met op een nest erboven,
grote bevroren vogels.
We waren eindelijk waar ik al zo lang naar had uitgekeken….

Ik weet dat ik van de ene verbazing in de andere ontgoocheling viel.
De dieren die ik op prenten had gezien vielen het meest tegen.
Behalve de olifanten.
Wat waren dat machtige beesten…
Ze stonden te dansen van de ene poot op de andere, de slang op hun kop ging heen en weer.
Nu en dan grepen ze met die slang over de put, die mij van hen uit elkaar hield,
naar iets eetbaar in een uitgestoken hand of zak waar ze maar net bij konden.
Een begon zelfs te spelen met zand,
nam dat met zn kopslang en gooide dat over zn kop in de lucht.
Een dwarrelende bruine stofwolk in de zon…
En stinken… die geur zou ik nog altijd op een kilometer herkennen.
Het was elke geurbeproeving waard, want ze verveelden me geen minuut.
Mn pa moest me er zelfs attent op maken dat er nog heel wat andere dieren te zien waren…

Van de dieren die ik niet vooraf had gezien, of van gehoord,
was een grote zwarte aap het beest dat de grootste indruk naliet.
Nu had ik al eens een aap gezien, doch nog nooit van dergelijk indrukwekkend formaat.
Ik had het gevoel, dat hij vanop zn mini kunstberg, me recht in de ogen keek.
Dat hij elke beweging die ik deed, koel en nors zat te volgen.
Hij bleek zelfs een naam te hebben vertelde mn pa: Gust.
Ik bekeek Gust met het hoofd lichtschuin, recht in de ogen…
En toen…hield Gust op zijn beurt zijn hoofd schuin!
Om één of andere reden, besloot Gust me nog meer onder de indruk te maken.
Door op zn dooie gemak recht te staan, zich in zn volle lengte op te richten…
Met zn beide vuisten op zn borstkas te bonken...
De demo van zn macht en kracht kon niet zuiverder zijn:
ik deed op slag een paar sprongen achteruit…
En toen gebeurde er iets wat ik helemaal niet begreep:
De mensen, ook aan mijn kant van de gracht, lachten en begonnen net hetzelfde te doen????
Ik weet niet of het was omdat Gust het plezant vond maar in elk geval,
hij gaf weer een borstroffel…
Deze keer, deed iedereen mee aan onze kant, ook ik.
En Gust?
Draaide zn kont naar ons.
Bleef even staan en ging toen statig neerzitten.
Met rechte rug, kop in de lucht,
van links naar rechts kijkend.
Alsof wij bij hem op audiëntie waren…
Nu, vandaag, denk ik dat hij gewoon gelijk had