02-01-2015 om 22:00 geschreven door Tederdraads  

02-01-2015 om 08:58 geschreven door Tederdraads  

Ik ken geen enkel ander land waar men zo bepaald is door wat er verschijnt in de mainstream media. Als in Vlaanderen iets niet op de Vlaamse tv is geweest, dan kennen ze het gewoon niet. Ik vind dat geweldig irritant, vooral omdat er zelden iets interessants op de Vlaamse tv is (Canvas af en toe uitgezonderd). 

Het zou kunnen dat dit aan het veranderen is, omdat jonge Vlamingen hun entertainment en informatie zoeken op internet. De immer dalende verkoopcijfers van een uitgehold blad als HUMO lijken mij daar een goeie indicatie van. (Het moet minstens een jaar geleden zijn dat ik zelf nog eens een HUMO in handen had. En als kind ging mijn adrenaline op dinsdagochtend stevig de lucht in, omdat er dan een nieuwe HUMO was. Hoe dingen veranderen…) 

Vlamingen zijn verder ergerlijk omdat: 

-ze doorgaans verwachten dat iemand een job voor hen maakt, in plaats dat ze zelf hun eigen job maken
-eerst de obstakels zien van dingen en pas veel, veel later de mogelijkheden
-geen interessante tradities hebben
-al hun huizen op elkaar lijken
-grote auto’s hebben in een land met een middeleeuws wegennet van smal bochtenwerk
-op literatuurvlak enkel de laatste hype achterna lopen. Wie komt ooit een Vlaming tegen met favoriete auteurs die niet zijn opgeklopt door de mainstream media?
-het volgers zijn, geen leiders
-ze heel erg beïnvloed zijn door wat ze op de middelbare school geleerd hebben en vooral wat ze er niet geleerd hebben
-ze Nederland negeren, nochtans een land waarvan ze de taal spreken en waar op cultureel vlak veel meer leeft dan in Vlaanderen, logisch met zoveel meer mondige bevolking
-ze leven voor het weekend
-kennis van de actualiteit er nagenoeg volledig stopt bij wat er gezegd is in het journaal op tv (en dat is werkelijk het nieuws voor kleuters)
-ze geweldig vatbaar zijn voor regels en in de pas lopen
-ze heel erg aards zijn, heel erg materieel gericht zijn
-massaal pillen slikken, maar wel tegen drugs zijn. Terwijl, of je nu naar voorgeschreven happy pills grijpt of illegale happy pills grijpt, je toch worstelt met dezelfde symptomen: een maatschappij die ons niet gelukkig maakt, of alleszins geen inspirerende doelen geeft
-ze plots allemaal een burnout hebben of net hebben gehad. Tiens, waarom zou dat toch zijn? Wie opgescheept zit met Vlamingen zoekt inderdaad al snel naar de nooduitgang.

31-12-2014 om 10:09 geschreven door Tederdraads  

Maar nog niet helemaal, hoor. Ik moet het bijvoorbeeld zeker nog hebben over wat er aan het gebeuren is met mijn beste vriend. 

Vandaag kan je alvast lezen op welke manier ik mijn tijd heerlijk, jawel, dat wel, heerlijk, verprutst heb in 2014. Dat kan op mijn engelstalige blog. 

Hier wil ik zeggen dat ik het zat ben om voortdurende mentale dissecties te plegen op mezelf, want ik meen dat eindelijk alles in kaart is gebracht en het wordt tijd om weer eens wat te gaan doen. Ik heb de indruk dat ik sinds 2007/2008 bijna niks meer gedaan heb. 

En om het zeer, zeer kort samen te vatten: wat ik het allermeest nodig heb, is een productieve staat van ‘flow’ die ik zelf kies. 

Voor meer uitleg, zie: : http://nl.m.wikipedia.org/wiki/Flow_(mentale_toestand) 

Want het gaat mij vooral hier om, het gebrek aan een duidelijk traject naar mijn doelen. Maar dat is dus eindelijk, eindelijk, aan het beteren. 

30-12-2014 om 14:52 geschreven door Tederdraads  

Ik ben natuurlijk ooit beginnen bloggen om aandacht te krijgen voor mijn geschrijf. Dat project is echter al snel ontspoord richting een gefrustreerd, haast kleuterachtig geprobeer om aandacht te krijgen, niet voor wat ik schreef, maar gewoon, voor de aandacht. Dat is mij flagrant NIET gelukt. Maar dan echt flagrant niet. Het heeft mij af en toe wel eens een reactie opgeleverd, zelfs eens een lief en gratis boeken, maar dat was het dan. Zoals ik al in eerdere blogposts zei: met je schrijven gaat het bijna sowieso fout als je gaat schrijven in functie van wat je er misschien door kan krijgen. 

Toch ga ik door met bloggen en blog ik zelfs vlotter en regelmatiger dan ooit tevoren. Hoe lap ik dat dan? Wel, ik blog nu alsof er helemaal niemand mee leest. Het helpt natuurlijk dat er daadwerkelijk bijna niemand mee leest. Ik blog gewoon voor mezelf, om orde op zaken te stellen in mijn hoofd. 

Waarom moet dat dat in het openbaar? Waarom doe ik dat niet gewoon in een geheim, verborgen dagboek? Als het dan toch voor mezelf is? 

Goh, ik meen nog steeds dat iemand misschien wel iets kan hebben aan mijn openhartigheid. Op de een of andere manier voel ik ook een sterke drive om elke dag iets te posten. Dat is omdat ik graag naar mijn blog surf en vaststel dat er elke dag iets nieuws staat. Dat heb ik in mindere mate ook met mijn papieren dagboek, maar op een computerscherm oogt het zeer mooi. Misschien is het wel een autistisch trekje van me. 

Verder is het ook een manier om contact te leggen met vreemden, je weet maar nooit dat iemand toch eens mijn blog ontdekt, uitschreeuwt: ‘Een verwante ziel!!’ en mij contacteert, en bam, zie daar, de geboorte van een vruchtbare vriendschap! Ik heb nogal wat openstaande vacatures in mijn departement ‘vriendschap’. 

Ook heb ik de sterke neiging om een nut te geven aan alles wat ik doe en zo’n papieren dagboek ligt daar maar te liggen, met zo’n openbaar dagboek heb ik toch nog altijd de zeer vage hoop dat het misschien ooit wat oplevert, voor mij of voor iemand anders. Misschien is iemand ergens gebaat met het lezen van de zielenroerselen van een medemens die, al zeg ik het zelf, toch niet echt een doorsnee leven leidt of wil leiden. 

Voilà, dat stuk van mijn hoofd, waarom ik in godsnaam blog, is ook weer opgeruimd. 

Ook moet ik er bij zeggen dat ik mijn Engelstalige blog beter vind: http://williampeynsaert.wordpress.com/2014/12/29/my-bucket-list-for-2015-whats-yours/

29-12-2014 om 18:00 geschreven door Tederdraads  

27-12-2014 om 22:49 geschreven door Tederdraads  

Op mijn Engelse blog leg ik uit hoe Kurt Cobain het miste om te snuisteren naar spotgoedkope parels in tweedehandswinkels, nadat hij rijk genoeg was om meteen hele ketens van tweedehandswinkels op te kopen als hij daar zin in had gehad. Zelf ben ik nog zo rijk niet, dus ik heb nog wel het plezier om bijvoorbeeld spotgoedkope boeken bij elkaar te jagen in de kringloopwinkel. Mijn vrouw is er trouwens van overtuigd dat veel geld hebben de creativiteit doodt. In het geval van Kurt Cobain leidde geen geld hebben alleszins tot de kledingstijl ‘grunge’. Wat zo ongeveer de modelijn is die je krijgt als je zo weinig mogelijk geld wil of kan uitgeven aan je kleren.

Mijn regel in de Kringloopwinkel is: Ik koop geen enkel boek dat duurder is dan 1,25 euro. En liefst van al koop ik ze aan 50 cent of 25 cent. Deze keer kosten ze allemaal 0,50. Behalve de klepper War and Peace, die kostte de volle 1 euro.

Wat ik vandaag bij elkaar gejaagd heb:

26-12-2014 om 19:54 geschreven door Tederdraads  

Ik vraag mij meer en meer af of het nog enige zin heeft om in het Nederlands te schrijven. Wie wil zien wat ik schrijf in het Engels kan hier terecht. Ik houd het voorlopig hier op: ik blog nog elke dag in het Nederlands, en dan vooral in een soort dagboekvorm, en ik maak nog enkele manuscripten en verhalen af in het Nederlands, MAAR ik wil prioritair in het Engels schrijven vanaf, euhm, vandaag.

Verder heb ik ook beslist om nog minder afleiding toe te laten en mijn activiteiten strikt te beperken tot de volgende lijst:

-sporten
-schrijven
-lezen
-les volgen of les geven
-theater maken
-therapie geven
-tolken

De aanleiding van deze lijst is vooral dat ik merk dat ik gewoonweg verslaafd ben geraakt aan het luisteren naar en het bekijken van documentaires op internet. Dat is allemaal zeer leerrijk, maar op den duur wordt het ook best repetitief en is het natuurlijk helemaal niet productief. Ik merk vooral dat ik alle andere activiteiten laat liggen om toch maar naar documentaires te luisteren.

De hoofdreden waarom ik niet ga lopen is bijvoorbeeld omdat ik dan niet naar documentaires kan kijken. En ja, ik heb al overwogen om een loopband te kopen, zodat ik tijdens het lopen gewoon verder kan kijken naar documentaires. Je zou trouwens denken dat de voorraad documentaires toch uiteindelijk uitgeput raakt, maar dankzij YouTube is dat niet het geval, ik vond toch altijd weer iets. Ook is mijn visvijver nogal groot, omdat ik ook vaak naar documentaires in het Duits, Slowaaks/Tsjechisch, Russisch, Frans en desnoods ook wel in nog een stuk of vijf andere talen kijk. Ik vind het ook interessant om dezelfde docu in verschillende talen te bekijken. Dus als docuverslaafde kan ik bijna permanent aan mijn trekken komen. Het hoeven ook geen docu’s te zijn, lezingen zijn mij ook al goed. Dus vandaar de lijst. Het eerste effect dat ik merk is dat ik meer schrijf. Hoera! Want dat was de bedoeling.

Ik vrees dat al die docu’s, lezingen en woorden van anderen ook mijn eigen gedachten verdringen, ik bestrijd er de stilte mee, ik heb een horror silentiae ontwikkeld die ik behandel met audioboeken, docu’s en lezingen. Waardoor ik mijn eigen creatieve invallen verdring. Wellicht omdat ik behoorlijk overstelpt kan raken door mijn eigen invallen. Zelfs terwijl ik lees en docu’s bekijk moet ik slaafs mijn eigen invallen noteren in een schrift. Soms om bijna gek van te worden. Tijdens al dat bekijken van docu’s bouwt er een fysieke spanning op, die ik enkel kwijt raak als ik schrijf. Dus, in plaats van mijn kop te vullen met de woorden van anderen, zal ik meer schrijven.

En zo keerde de rust weder in Williamland.

26-12-2014 om 11:13 geschreven door Tederdraads  

25-12-2014 om 23:27 geschreven door Tederdraads  

Ik vraag mij dat al een hele tijd af. Dus heb ik een resem documentaires bekeken op YouTube. En eerlijk gezegd ben ik in shock.

De manier waarop geld in onze economie komt, is waanzinnig simpel. Banken mogen negen tiende van het geld dat ze hebben uitlenen. Ze moeten maar tien procent echt ‘in huis’ hebben. De andere negentig procent lenen ze uit. Maar die negentig procent kan ook weer door een bank uitgeleend worden voor… negentig procent. Geld komt dus voortdurend in omloop als de schuld van iemand anders. Geld is schuld. En er is nooit genoeg geld in omloop om alle schuld af te betalen. We nemen dus allemaal deel aan een monetaire stoelendans waarbij enkele mensen sowieso failliet gaan, hoe zeer iedereen ook zijn best doet. Nog erger is dat er op die schuld interest komt. Schuld moet terugbetaald worden met interest. Dat is een systeem dat goed is voor wie al veel geld heeft en het kan uitlenen. Ook is er geen ontsnappen aan inflatie (het stijgen van de prijzen), er komt steeds meer geld in omloop dat door niets tastbaars meer vertegenwoordigd is.

President Nixon heeft de laatste link met de goudstandaard doorgeknipt. Geld is niet meer gebaseerd op goud dat ergens in de kluizen van een bank ligt. Het is ‘gewoon’ papier. Voor het grootste deel is het zelfs geen papier meer, maar bestaat het alleen maar digitaal. De enige reden waarom geld nog waarde heeft, is door geloof. Jij en ik geloven nog altijd dat een bankbiljet ons producten en diensten kan kopen. Maar dat kan alleen nog door dat geloof. Als we met zijn allen naar de bank lopen en ons geld willen inwisselen voor iets intrinsiek waardevols, goud bijvoorbeeld, dan kan de bank ons dat niet geven. Het enige wat al deze documentaires niet vermelden is dat inflatie in zekere zin goed is voor wie schulden heeft. Want uw schulden worden steeds minder waard door die inflatie.

Ik ben redelijk in shock om vast te stellen dat banken geld in omloop brengen als schuld en dat er sowieso te weinig geld in omloop is om alle schulden af te betalen, dat is inherent aan ons monetair systeem. Die eeuwige schuld zorgt er ook voor dat onze politici (die meestal niet echt iets snappen van economie, die zitten liever in quizprogramma’s) het voortdurend hebben over groei en inleveren. Twee dingen die zeer moeilijk samengaan. Daarom ook dat er veel rijkdom is, maar alles samenhangt met stress: leningen, schuld, de stoelendans waar we aan meedoen, want er is niet genoeg geld om alles terug te betalen. Ergens valt iemand er van tussen, die moet failliet gaan. Ons monetair systeem is een kaartenhuis dat we bizar genoeg in stand houden door er samen in te geloven.

Aangezien ik het slordig uitleg, begrijp ik het nog steeds niet helemaal. Dus als er ergens een expert zich geroepen voelt om het mij uit te leggen, ga gerust uw gang.

Creepy wordt het als Abraham Lincoln al in de jaren ’60 van de 19de eeuw voorspelt dat het grondig fout gaat lopen met ons financieel systeem. Extra creepy voor mij omdat ik Abraham Lincoln goed ken van de Amerikaanse Burgeroorlog, maar niet echt veel weet van zijn visie op geld. Een ontdekking bovenop de ontdekking dus.

Een tip: vraag de komende tijd aan zoveel mogelijk mensen: ‘Waar komt geld vandaan?’ of ‘Wat is geld?’. De kans is zeer groot dat ze dat helemaal niet kunnen uitleggen. Ik heb er ook nog altijd moeite mee. Iets dat we elke dag gebruiken, iets dat zoveel van ons leven bepaalt, is eigenlijk een zeer groot vraagteken voor ons. En dat is toch wel scary. Waarom hebben ze ons op school nooit deftig uitgelegd wat geld is?

25-12-2014 om 23:07 geschreven door Tederdraads  

Tijdens de visualisatie loop je langs het strand, langs de zee. Telkens kom je jezelf tegen. Eerst als klein kind, dan als de volwassene die je nu bent en dan je heel erg oude ik. Drie keer William Peynsaert. De eerste twee zal ik nog herkennen, maar, wow, wat was er met die derde?

Eerst het jonge kind. Ik voelde vooral vertedering, wat een lief kind. Dat kind verbaasde mij ook want het vertelde mij vanalles over de Atlantikwall, waarschijnlijk door de setting, en omdat ik daar als kind veel mee bezig was. Ik voelde ook veel verdriet omwille van de pijn dat dat kind nu al voorvoelt, maar nog moet meemaken. Ik heb dat kind over zijn Beatlekapsel gestreken en ben dan verder getrokken.

Toen kwam ik de ik van nu tegen. We waren blij om mekaar tegen te komen, opgelucht, maar ook met lichte paniek, en uiteindelijk toch vooral een constructieve mindset: hoe gaan we dat hier nu oplossen? Wat moet er opgelost worden? Ik wil veel meer geld verdienen en veel meer baas zijn over mijn carrière. Dat is eigenlijk alles.

En dan kwam de verrassing: Mijn oude ik is heel erg anders dan mezelf nu of mezelf als kind. Héél erg anders. Totaal anders eigenlijk.

Hij is zich aan het amuseren in een racekar met een zeil. Hij komt van een groot feest dat achter hem op het strand aan de gang is. Een groot feest met zijn vrienden en zijn familie. Ik snap er niks van. Hoe heeft hij dat gelapt? Hij (ik dus) sta voor mij in een luchtige surferskleren, een afgewassen korte jeansbroek. Hij is zeer enthousiast, vrolijk, en veel energieker dan de twee vorige. Hoe heeft hij dat gelapt, vraag ik hem. Hij zegt mij: ‘Omring je met zoveel mogelijk mensen’. Hij geeft mij ook een symbool met een kracht. Eerst ben ik teleurgesteld. Hij geeft mij een rood hart gemaakt van zeildoek. Ik denk: wat voor iets debiels is dat nu? Maar wanneer ik het aanneem, blijkt het een machientje te zijn waarmee ik enorm hard kan vliegen. Het is zo krachtig dat het mij nogal wat moeite kost om het te besturen, maar uiteindelijk vlieg ik er mee tot de sterren. Waar ik trouwens mijn vader terugzie. Ook daar boven, boven de wolken is een groot, interessant feest aan de gang. Als ik terug bij de oude man ben, die veel levendiger is dan ikzelf, zegt hij nog: ‘Pak alles niet zo serieus, kerel’.

Van het hele weekend heeft deze visualisatie mij de meeste rust gebracht en ook veel enthousiasme.

Straf dat zoiets kan. En het lijkt allemaal zo simpel. Dikke proficiat aan de therapeut die de groep begeleidde.

Als ik een nummer moet plakken op deze visualisatie neem ik dit: https://www.youtube.com/watch?v=EcG-3fVyYlk

Well, I’m goin’ out west where I belong
Where the days are short and the nights are long
Where they walk and I’ll walk
They twist and I’ll twist
They shimmy and I’ll shimmy
They fly and I’ll fly
Well they’re out there a’havin’ fun
In that warm California sun.

24-12-2014 om 12:12 geschreven door Tederdraads  

24-12-2014 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

Tijdens de Gestalttherapiegroep deden we een ‘geleide visualisatie’. We moesten onze ogen dicht doen en ons stap voor stap concentreren op onze afzonderlijke lichaamsdelen. Elk lichaamsdeel symboliseerde iets.

De voeten. Hoe stevig sta je op de grond? Heb je een fundament? Zoals je ziet op de tekening: mijn voeten staan voor een groot stuk wel duidelijk op de grond, maar de toppen wijzen duidelijk omhoog. Ik sta stevig op de grond, ik heb goeie roots, maar ik verveel mij zo. Ik tuur omhoog, ik wil los van de grond, ik wil iets hogers beleven. Ik wil meer ‘excitement’, dat is duidelijk. Ik heb niet genoeg verstandelijke uitdagingen.

De benen symboliseren hoe flexibel je bent. Zoals je ziet, ben ik rigide. Niet echt flexibel. Nogal rechtlijnig, vreemd genoeg. Het is waar. Om mijn doelen te bereiken, zet ik vaak eerder in op koppig hetzelfde doen tot het werkt. Beuken tot de weerstand het begeeft. Maar dat werkt natuurlijk niet altijd, en het kan vermoeiend en frustrerend zijn. Pijnlijk om dat te beseffen eigenlijk. In een spel doe ik dat niet, dan ben ik inventiever. Maar in het echte leven, ben ik rigide, verroest.

Mijn schaamstreek heeft de kleur van lavendel. Want lavendel doodt testosteron. En mijn libido ligt al enkele maanden plat. Vandaar dus. Zeer kalm daar. Duidelijk geïnteresseerd in andere zaken.

Mijn romp is oranje. Een gezonde, warme vitale kleur, want fysiek ben ik kerngezond.

De longen zijn lucht, de vrijheid. Veel groen bij mij, want mijn vrijheidsdrang is sterk ontwikkeld.

Mijn hart is groot en is een hamer, een werktuig. Mijn passie moet iets opleveren. Mijn passie moet constructief zijn. Het heeft ook iets fanatieks. Een hamer, hard, kloppen, het heeft ook iets agressiefs.

Aan de andere kant zie je een groene ballon met een rood mandje. Dat is simpel. Mijn vrijheid moet tot mijn passie leiden. En mijn passie moet mijn vrijheid mogelijk maken. In mijn hoofd zit gesmolten goud en er staan eurotekens, want geld houdt mij heel erg bezig de laatste jaren. 

De das. Dat is wat anders. Die is zwart. Die symboliseert het maatschappelijke. Het maatschappelijke keurslijf. Mijn angst om dingen tegen mijn goesting te moeten doen. Mijn angst om een hatelijke job (Jammerlijk Onbevredigende Beproeving) te moeten doen. Vandaar dat er op de das ook zo vaak ‘SS’ staat. Omdat ik dwang ervaar als de dwang van concentratiekampen. Ook symboliseert de das mijn angsten om nooit wat te kunnen doen met mijn passies. En de strop natuurlijk. Want zelfmoord is een zeer centraal, dichtbij thema in mijn leven.

Mijn ogen zijn groot en fel groen. Want als ik mij niet obessief bezighoud met mezelf, dan zijn mijn interesses groot en kijk ik naar de wereld met nog altijd gretige ogen, de pupillen zijn rood en hongerig, passievol. Nog altijd.

Mijn oren zijn groot en zwart, want ik sla alle info op, en dat is een moeten. Dat ervaar ik als een verplichting, zoveel mogelijk info op slaan, uit angst, om mij met kennis te kunnen verdedigen. Die kleur keert ook weer bij de boeken die in mijn zakken zitten. De zakken zijn mijn bagage, en mijn bagage is van goud. Maar die bagage nog uitbreiden -door kennis te vergaren- ervaar ik blijkbaar toch ook als een last.

Mijn haar is lang, want in mijn zelfbeeld is mijn haar nog altijd lang, het lange haar dat ook de vrijheid symboliseert en het vrouwelijk, het gevoel, de emotie, het gevende en tegelijk ook het ontvankelijke.

En mijn mond staat scheef en wijst op een zeer cynische trekje. De cynicus is altijd de ontgoochelde idealist.

Mijn armen en voeten hebben een duidelijk contrast. Dat is ook weer logisch, want ik ben intern vaak verdeeld. Ik heb een erg sociale kant, maar ik heb ook een hyperindividualistische kant. En ik heb strijdbaars, maar ook iets fatalistisch.

Voila, ik denk dat we rond zijn. Ecce homo. De naakte mens, op een blad papier met wascostiften.

23-12-2014 om 21:08 geschreven door Tederdraads  

23-12-2014 om 20:46 geschreven door Tederdraads  

1. Wat is de meest opvallende trend van 2014?

Het toenemende narcisme, de wild gepredikte eigenliefde, het steken van de eigen loftrompet in de anus van de buurman of collega waar men jaloers op is. Het narcisme sijpelt overal doorheen. Komt het door Facebook? Is het omdat we geen religie meer hebben en we onszelf tot God hebben gemaakt? Het gaat alleszins ver. Al bijna zo ver als uw eigen eindejaarsvragen stellen.

2. Wat is het meest markante feit van 2014?

Buitenland: De isolatie van Rusland door het Westen. Binnenland: De absurde demonisering van een mens als Bart De Wever en tegelijk de toegenomen polarisering tussen links en rechts, terwijl beide ongelijk hebben en rond de pot draaien. Persoonlijk: Hoe kalm en gebeurtenisloos dit jaar was.

3. Wat wenst u mensen toe in 2015?

Dat ze zich afvragen waarom ze doen wat ze doen en of wat ze doen hen eigenlijk wel gelukkig maakt. Als blijkt dat ze niet gelukkig zijn met wat ze doen, wens ik hun de moed toe om hun leven een extreme makeover te geven. En dat ze hun politieke macht zelf uitoefenen, niet door te gaan stemmen en zich te laten vertegenwoordigen door een of andere gladden aal, maar door zelf hun dromen uit te bouwen.

4. Van welk boek heeft u in 2014 het meest genoten?

Waarschijnlijk van het tamelijk zeemzoete ‘One day’ van David Nicholls. Het heeft niet veel om het lijf, maar het is een aardig boek. En onderhuids vat het eigenlijk zeer goed onze tijdsgeest.

5. Van welke film heeft u in 2014 het meest genoten?

Doe dan maar ‘Boyhood’. Veel gebeurt er niet in, maar in een mensenleven gebeurt nu eenmaal niet veel. Eerlijke cinema. En als het geen film moet zijn van 2014: ‘About time’, zelden zo vertederd geweest.

6. Van welke cd heeft u in 2014 het meest genoten?

Ik verdraag sinds enkele jaren geen enkele muziek meer. Een verklaring heb ik daar niet voor. Het is begonnen door altijd naar documentaires te luisteren via YouTube. Maar of dat nou de oorzaak is van mijn plotse aversie voor muziek? Als ik toch iets moet zeggen: ‘In utero’ van Nirvana, de enige muziek die ik soms nog opleg. Of nog rauwer: de derde cd van With the lights out.

7. Wat is het belangrijkste dat u dit jaar gepresteerd hebt?

Goh, eindelijk durven beginnen aan een doctoraat. Misschien mijn vooruitgang met Slowaaks. Ah, en de opvoeringen van ‘In de ketel’. De herlancering van Verkrijt (www.verkrijt.net) . Mijn engagement voor buddywerking. Mijn lidmaatschap van de liberalen. Het verdict van mijn therapeut: ‘er is met u eigenlijk niks mis’. Het verdict van een knappe huisarts: ‘Ge hebt het eigenlijk wel in u om veel geld te verdienen’. YEAH BABY!!!

8. Wat is het ergste dat u dit jaar is overkomen?

Niks. Het was al bij al een zeer kalm, gebeurtenisloos jaar. Als ik iets moet zeggen: in de eerste helft van het jaar heb ik mijn vrouw vreselijk hard gemist. Doctoreren in de Amerikaanse Burgeroorlog is wel plezant. En de wereld van Gestalt is zeer boeiend, bevrijdend. 

9. Wat is het beste dat u dit jaar is overkomen?

Mijn vrouw en mijn schoonfamilie. De verbeterde samenwerking met mijn tekenaar en mijn co-schrijfster. Misschien de deelname aan een Gestalttherapiegroep en de kennismaking met Gestalttherapie. En ik ben zeer graag vrijwilliger bij Buddywerking.

10. Wat wil u absoluut verwezenlijken in 2015?

Zoveel mogelijk positiefs betekenen voor zoveel mogelijk mensen zonder mezelf te moeten verraden en zonder mij financieel nog letterlijk op een dieet van enkel patatten met koffie in een onverwarmde tochtige zolderkamer te zetten. 

21-12-2014 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

Ge moogt binnen een jaar eens komen kloppen om te horen wat ik ervan gebakt heb. Hier zijn ze, ik heb er veel meer, maar ik houd het op de tien belangrijkste:

1. Ok, ge gaat lachen en/of mij verwensen en mij direct willen lynchen, geef maar toe, want in Europa vinden we 't ziekelijk als iemand zijn situatie al te drastisch wil verbeteren, maar ik zeg het toch: 4000 euro per maand verdienen. Nèm, het is er uit. Ik wil 4000 euro per maand verdienen.

2. Ik wil elke dag minstens 6 km lopen. Bij voorkeur 's morgens vroeg. En max 12 km, want ge moet daar ook niet in overdrijven.

3. Ik wil minstens één nieuw toneelstuk opvoeren in 2015.

4. Ik wil volgende zomer trouwen in Slowakije.

5. Ik wil mijn aversie tegenover macho's genoeg overwinnen om enkele keren per week te gaan fitnessen (en als het niet lukt, om al het fitnessmateriaal aan te kopen om zelf een fitnesszaal in mijn eigen huis te hebben)

6. Ik wil in plaats van elke week minstens één boek te lezen, overschakelen naar om de twee weken één echt nuttig boek te lezen, want ik lees nog altijd te veel brolboeken.

7. Ik wil een film met sketches maken van in totaal anderhalf uur en vertonen in een zaal.

8. Ik wil enkele uren vrijwilligerswerk extra per week doen, bijvoorbeeld bij de drugslijn.

9. Ik wil Pools gaan studeren en op tolkniveau kennen. (Of beter: ik wil uitzoeken welke tolktaal naast Slowaaks er zeer gevraagd is in Vlaanderen en die gaan studeren)

10. Ik wil voor mijn doctoraat naar de Verenigde Staten gaan en in oorspronkelijke bronnen kijken en dus niet alleen maar boeken lezen over mijn onderwerp.

11. Bonus 11: Ik wil minstens 200 nieuwe, toffe mensen leren kennen, want de laatste drie jaar was mijn sociaal leven vaak zeer tam, leeg, saai.

Wat zijn uw nieuwjaarsresoluties? Als ge eerlijk zijt.

18-12-2014 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

18-12-2014 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

Deze morgen had ik 'controle' van de begeleiders van Buddywerking, de organisatie waar ik vrijwilliger ben. Ge moogt mij, zoals nogal wat mensen uit mijn omgeving, zot verklaren dat ik gratis mensen wil helpen, maar binnen redelijk normen (ik moet helaas ook geld verdienen) doe ik dat graag. De man die ik begeleid, zei drie keer dat het dankzij mij was dat hij het voorbije jaar niet moest opgenomen worden in een psychiatrisch ziekenhuis. Ik ben daar redelijk trots op of ik zou het niet herhalen. Al die zelfbewieroking in deze tijd raakt enorm afgezaagd, maar ik maak er mij ook constant schuldig aan. Mijn moeder was minder trots. 'En waarom wordt ge daar niet voor betaald?', was haar eerste vraag. Ja, waarom niet? Ik weet het niet. Ik denk dat het daarom net zo hielp, omdat mijn aanwezigheid geheel gratis was.

Maar, het is waar, om een echt goeie therapeut te zijn, heb je serieus wat onkosten. De opleiding die ik deze week volg, kost toch alweer 500 euro. En dat is dan één mini-opleiding in een opleiding die eigenlijk nooit stopt. Van zodra ik 't groot lot win, ga ik het helemaal gratis doen. En dan zal het waarschijnlijk nog iets beter werken, al zijn de meningen daarover verdeeld. Een rasechte liberaal zou zeggen dat de mensen gratiswerk niet naar waarde schatten. Het kan, ik weet het niet. In Slowakije reizen alle studenten sinds kort gratis met de trein. Ik heb de mensen daar nog nooit zo horen klagen. Zélfs de studenten die er toch van profiteren, zijn er niet over te spreken. 'Onze ouders betalen dat gratisticket dan dubbel zo dik bij de belastingen van volgend jaar.'

Och ja, 't is niet gemakkelijk om zonder commentaar goed te doen, de ene verwijt u van een stommerik te zijn omdat je iets gratis doet, een ander verwijt u een geldwolf te zijn, omdat je 't niet gratis wil doen. Mijn patiënten zijn vaak mensen die... voor iedereen goed willen doen. Als ge een recept wilt om mentaal aan de grond te raken, awel, probeer dan echt voor iedereen goed te doen. Soit, ik ga een bejaarde man bellen met een zeer bescheiden reisclub voor bejaarden. Hij heeft een tolk Russisch nodig. Iets dat ik gratis doe. Waarom? Ik weet het niet. Ik vind die mens sympathiek. Een gepensioneerde leerkracht geschiedenis. Als kind wilde ik dat ook worden. Dat heb ik trouwens nog nooit gedaan: gratis geschiedenislessen gegeven. Zelfs gratis is daar geen vraag naar. Spijtig, ik zou 't met veel plezier doen. Bon, die mijnheer bellen en dan 't avondeten dat mijn vrouw vooralsnog gratis bereidt, opeten. Wie trouwens op een dag beslist om zichzelf te zijn: ge gaat voor uw eigenheid aangevallen worden. Maar dat geeft niet. Als ge u voor doet als iemand anders, wordt ge ook daar voor aangevallen. "Ik word liever gehaat als iemand die ik ben, dan dat ik graag gezien word als iemand die ik niet ben", zei Kurt Cobain, iemand die het zich allicht nogal aantrok wat mensen van hem dachten, of hij had geen zelfmoord gepleegd.

Wie graag een stukje van zijn tijd wil geven om iemands steunpilaar te zijn, kan zich hier aanmelden: http://www.buddywerking.be/

17-12-2014 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

Zo af en toe bekruipt mij het gevoel dat ik meer lees over het leven van volstrekt fictieve figuren, dan ik zelf leef. Of telt lezen eigenlijk ook als leven? Ik maak op een doorsnee dag eigenlijk betrekkelijk weinig mee. Als ik niet aan het schrijven, aan het tolken, therapie aan 't geven of aan 't schrijven ben, aan mijn doctoraat (lees: lezen over de Amerikaanse Burgeroorlog) bezig ben, ben ik aan 't lezen. Wat ik van al dat gelees verwacht, is zelfs mij niet duidelijk.

Plezier? Goh, soms, nogal vaak, moet ik mij door de pagina's worstelen. Kennis? Mja, ik weet het niet, ik kan toch niet direct iets zeer bruikbaars bedenken dat ik zou uit romans gehaald hebben. Naar 't schijnt, verhoogt het mijn empathie. Kan ik daarom vrij goed snappen hoe mensen zich voelen, omdat ik romans lees? Bewijs daarvoor heb ik niet. Ik vond mezelf al een zeer empathisch en (over)gevoelig kind nog voor ik kon lezen. Misschien grijpen gevoelige mensen gewoon eerder naar een roman om te ontsnappen uit de soms harde realiteit.

En lukt mij dat dan? Ontsnap ik uit de realiteit als ik een roman lees? Zelden. Het moet al een verdomd goed boek zijn, eer ik vergeet dat ik aan het lezen ben. Mijn talen verbeteren erdoor. Ik pas er dan ook voor op om geen boeken te lezen in het Nederlands, om er tenminste zeker van te zijn dat lezen dat tenminste toch mijn talenkennis wat verbetert. Wat verwacht ik toch van al dat lezen? Verlichting? De status van intellectueel te zijn? Tegenwoordig is dat een scheldwoord, een woord dat gelijkstaat aan arrogante, pedante zak. Dus dat ook al niet. Wijsheid? De meest wijze mensen die ik ken, lezen helemaal nooit romans. Lees ik om zelf beter te schrijven? In de praktijk zorgt lezen er vooral voor dat je zelf minder schrijft, faalangst krijgt of ontmoedigd concludeert: shit, waartoe nog schrijven? Alles is al geschreven. Waarom doe ik het dan? Om aan mezelf te bewijzen dat ik de discipline heb om door honderden pagina's te wroeten? Omdat ik mijn ogen kapot wil maken zodat ik levenslang recht heb op een invaliditeitsuitkering? Best toch eerst even checken of blinden daar daadwerkelijk recht op hebben. Ah, wacht, zou ik lezen om contact te kunnen leggen met andere lezers? Hmm, boekenwurmen zijn natuurlijk zelden de meest extraverte, communicatieve personen. Sja, ik weet het niet. Als ik moet gokken dan is het hierom: omdat ik opgegroeid ben in een gezin waar er rond boeken een mythische, zeg gerust heilige sfeer hing. Ik eer eigenlijk mijn vader als ik lees. Maar euhm, misschien moet ik toch eens wat anders gaan doen om mijn vader te eren. Iets dat wat concretere dingen oplevert.

Dat gezegd zijnde, kan ik het toch niet laten: wat is het laatste boek dat jij hebt gelezen?

16-12-2014 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

Wat is dat burnout? Dat is het gevoel dat men je leegzuigt. De aanleiding: taken toebedeeld krijgen waar je wel verantwoordelijk voor bent, MAAR in essentie weinig tot geen controle over hebt.

Leerkrachten verdrinken in administratieve taken, tijdrovende aanvullingen van leerlingendossiers, moeten zich voor vanalles en nog wat verantwoorden. Kunnen geen scheet laten of er staat een kwaaie ouder aan de poort. In de lerarenkamer werkt men naast met rode balpennen, vooral met dolken om in de rug van collega's te steken al was het maar om vijf minuten minder lang toezicht te moeten houden of in het gevlei van de directeur te komen. Men heeft nauwelijks doorgroeimogelijkheden, eens leerkracht altijd leerkracht. De sociale status is betrekkelijk laag. Zelfs de leerlingen beseffen dat en zijn niet bang om dat ook te zeggen. 'Wie het kan, doet het, en wie het niet kan, geeft er les over.'

De relevantie van de leerkracht wordt ook steeds minder. En ons onderwijs is ooit opgebouwd om te voldoen aan de eisen van de industriële revolutie. Ons onderwijs wil nog steeds hapklare productjes voor de arbeidsmarkt afleveren. Onze huidige arbeidsmarkt evolueert echter zo snel dat het onderwijs in zijn huidige vorm onmogelijk de race kan volhouden. Hoeveel leerkrachten zijn op dit eigenste moment niet hetzelfde lesje aan het afdreunen? Het volstaat toch om de beste leerkracht die les te laten geven voor een camera en alle leerlingen die les te tonen? Dan hebben ze allemaal de beste les van de beste leerkracht gehad. De leerkracht voelt zijn eigen overbodigheid, maar verdrinkt paradoxaal wel in allerlei werk waarvan hij zelf de relevantie niet meer ziet. En dan de termen die men uitdenkt in het onderwijs... Voeten. Heeft u wel eens gehoord van iets als voeten? Nee, niet die handige dingen waarmee u door het leven marcheert, wel VAKOVERSCHRIJDENDE EINDTERMEN. Welke inktneuker aan een bureau in Brussel heeft nu zoiets uitgedacht?

Vakoverschrijdende eindtermen... En dat is één van de vele conceptjes die elk jaar hun ingang vinden op de werkvloer. Blijf maar bij, blijf maar gemotiveerd om hier het nut van in te zien. De leerkracht voelt dat hij niet afgerekend wordt op de werkelijke kwaliteit van zijn les, maar wel op alles in de marge: is zijn agenda wel goed ingevuld? Heeft hij goed geslijmd bij de directeur? Staat hij goed met de collega's en met de ouders? Heeft hij zich genoeg kunnen profileren op de schoolreis, op de open deur dag? Heeft nog altijd kans om vastbenoemd te worden? Het essentiële: lesgeven, raakt steeds meer op de achtergrond. En de leerkracht voelt zich leeggezogen worden. Burnout. En dan zit hij thuis. En dan mag er een vervanger opdraven voor twee weken (met kans op verlenging) en die vervanger rolt in de race. Als hij zich genoeg profileert, mag hij misschien blijven, en als hij zich blijft profileren met allerlei randshit zoals cake bakken op de opendeurdag, raakt hij misschien ook ooit eens vastbenoemd. Nee, het is geen dankbare job, leerkrachtje spelen.

De strip www.verkrijt.net gaat er trouwens over.

16-12-2014 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

1. Ik jaag op mijn passie, niet op mijn pensioen. Ik zou niet kunnen staken vandaag, want dan moet ik stoppen met wat ik het liefste doe. Ik raad alle stakers vandaag dan ook aan om uit te kijken naar andere activiteiten om hun boterham te verdienen, zodat ze ook nooit nog zin hebben om het werk neer te leggen.

2. Ik moet gelukkig niet rondkomen met een parttime aan de kassa van de Carrefour, zonder andere opties te zien, zoals helaas zeer velen onder ons. Dat komt ook wel omdat mijn ouders mij van kleinsafaan enorm bang hebben gemaakt voor het leven zoals dat van de meeste stakers vandaag. Ik ben nog altijd zo bang van het leven aan een lopende band of als kantoorslaaf dat ik nog dagelijks bijstudeer. Ik ben als nerd gepest geweest op school. MAARRR die pesters hebben vandaag redenen om te staken. Ikke niet.

3. Ik ga niet betogen, omdat ik -eerlijk waar- te lui ben om mij te verplaatsen, het mij niet direct iets oplevert, ik mij psychologisch niet in het kamp van de stakers wil zetten, en ik in het algemeen absoluut niet hou van de sfeer van een staking, allicht ook omdat ik niet op het podium sta en niet weet hoe ik daar de show kan gaan stelen (ja, ik weet het, dat klinkt niet gezond...) en ook omdat ik niet echt iets extra bijleer, alles wat ik er wil over bijleren, kan op een andere, gemakzuchtigere manier.

4. Moest de situatie nu zo erg worden dat ze mijn ma haar pensioen afpakken, mijn tante haar invaliditeitsuitkering en mij en mijn mannelijke vrienden oproepen voor het leger om de grondstoffen van een ander land te gaan inpikken, ja, dan zal ik het mij wellicht beklagen dat ik niet gaan staken ben. Maar, reden 4: nu heb ik liever tijd om voort te werken aan mijn carrière. Individualistisch? Egoïstisch? Kortzichtig? Ik weet het niet. Hoe beter ik mij concentreer op mijn werk als therapeut, hoe beter voor de maatschappij, denk ik.

5. Ja, ik zou uit solidariteit met de stakers moeten meestaken allicht, het zijn mensen die het volgende zeggen te verdedigen, en naar 't schijnt in 't verleden hiervoor hebben gezorgd:

-kindergeld

-een waardige pensioensleeftijd

-het behoud van een goede indexering van de lonen (en dus de garantie dat de lonen niet opgevreten worden door inflatie)

-lage studiekosten en dus opwaartse sociale mobiliteit

-lage kosten voor jeugdbewegingen

-geld voor de cultuursector

-jobs voor jongere mensen, in plaats van oudere mensen langer te laten werken

-anciënniteit voor oudere werknemers (dus dat je op termijn meer verdient)

Kortom, mensen die voor steun zijn aan alles wat niet rechtstreeks winst oplevert voor de gehaaide mensen die een eigen bedrijf runnen. De maatregelen die deze regering wil doorvoeren, gaan veel mensen in de armoede duwen, minder mogelijkheden geven, harder doen werken voor minder loon, ook voor minder werkelijk loon (door inflatie, daling van de koopkracht).

Waarom doe ik dan niet mee? Simpel: ik heb veel meer sympathie voor mensen die de guts, het verstand, het inzicht, de drive hebben om een eigen bedrijf op te starten, dan de loonslaven die er voor werken en dus moeten aaneenklitten om wat karige rechten af te dwingen, omdat ze helaas zelf niet zo inventief, moedig, creatief enzovoort zijn...

Ben ik het volledig oneens met de stakers? Mnee, ze bedoelen het goed, ze weten van niet beter. De regering vind ik ook maar gevaarlijk. Hun hoofdredenering is:

als ge de rijksten in de maatschappij alle mogelijkheden geeft om nog meer geld binnen te rijven, dan zijn die zo slim om met dat geld de juiste investeringen in de maatschappij te doen, wat op termijn ten goede komt aan de rest, de armen, de niet-rijken, ook al moeten ze een tijdje pijn lijden.

Werkt dat?

Ja, voor die rijken

voor de rest is het eerste gevolg: minder voordelen

en op de zeer lange termijn stokt ook de winst van de rijksten, want de armere onderlaag krijgt gradueel minder koopkracht

wat de gevolgen DAARNA zijn, is anyone's guess... (er zijn een hele reeks opties mogelijk dan)

6. Wellicht de belangrijkste reden: De mensen weten dat niet, maar een staking als deze speelt heel erg in de kaarten van de communisten (vooral de stalinisten) in dit land. Die gebruiken gelegenheden als deze om sterker te staan en willen ooit de macht grijpen, de parlementen plat leggen, alle andere partijen afschaffen en hun wil opleggen aan iedereen. Dan ben ik -iemand die altijd graag zijn gedacht zegt- de eerste die in de nieuwe goelags (in Breendonk?) vliegt. Dus daarom alleen kan ik geen stakingen steunen, de gevaarlijkse mensen in België gebruiken zo'n momenten om te groeien en alle kwaad tussen 1917 en 1989 nog eens lekker over te doen, met alle nare gevolgen van dien... Gelukkig staan ze nog bijna helemaal nergens en laat ons dat vooral zo houden, onder andere door niet te staken, en naar moderne manieren te zoeken om onze welvaart (zowel materieel als mentaal) te verbeteren.

PS. De nieuwste aflevering van Verkrijt gaat ook over hoe staken er uit ziet.

15-12-2014 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

So what? Wat dan nog? Lieve mensen van de NOS, om het nog vrij beleefd te zeggen: Dat kan mij geen réét schelen. Merk trouwens ook op hoe de vrouw er hier bijgesleurd wordt als een aanhangsel van de prins. De prins, o ja, en zijn vrouw. Het kan mij absoluut niks schelen of die Kate nou tien kinderen of twee uit haar vaginakanaal heeft gepoept. Het kan mij niet schelen of die kinderen er schattig uitzien of gedrochten zijn met twee neuzen op hun anus en een uitpuilende navel tot aan hun enkels. Kan me NIET schelen. Waarom moet een tamelijk serieus nieuwskanaal als de NOS hierover berichten? Om te bewijzen dat ze ook de 'anaal' in nieuwskanaal alle eer willen aandoen en dus strontnieuws brengen? Wie heeft er nou ene fuck aan dit 'nieuws'? Die kleine ziet er uit als elke andere baby. En natuurlijk is dit een zeer minutieuze selectie geweest. Op die foto's tonen ze hem natuurlijk niet terwijl hij ligt te schreien, in zijn eigen kak ligt te stinken of het royale Engelse breakfast heeft uitgekotst. Dat ware tenminste eerlijk geweest. Het leven van een baby in al zijn facetten. Dank u, NOS, om zo'n enthousiaste poging te doen om ons met zijn allen dom te houden terwijl we geilen op alles wat enkele beroemdheden doen. Beroemdheden die op den duur enkel nog beroemd zijn omdat ze nou eenmaal beroemd zijn, en alle media, ook de serieuze hen bevestigen in die status van beroemdheid. Ergens in Kongo is vandaag wellicht wel minstens één baby met machetes in stukken gehakt terwijl de mama -evenzeer vol moederliefde als Kate- gedwongen werd om toe te kijken. Van enige front dat er werkelijk toe doet... geen nieuws. En we tuimelden rustig verder door onze zondag en vreetten ons vol terwijl we zijn: 'Ja, William en Kate hebben toch een schoon kindje, he? Wat sneu nou dat Diana er niet meer is om dat baby'tje in haar armen te houden'. Snif snif. Nog een stukje taart?

14-12-2014 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

Vanwaar komt winst? Hoe komt het dat de kapitalist geen winst maakt als men staakt?

Tederdraads

Als de molenaar een ezel heeft die de molen doet draaien, en de ezel wil niet meer, dan heeft de molenaar inderdaad een probleem. Maar kan de ezel een molen uitdenken? Nee, de molenaar geeft de ezel eten omdat hij 't vuile werk doet en helaas kan de ezel geen oplossing bedenken voor zijn noeste arbeid. Hij kan werken of hij kan staken en als hij te lang staakt, zoekt de molenaar een andere ezel, want ezels zijn er genoeg, maar er zijn niet zo heel veel molenaars.

Extreem-linkse

Maar als er al molens zijn, waarom zouden ze dan opnieuw moeten uitgedacht worden? Moet het wiel opnieuw uitgedacht worden als het al bestaat? Misschien kunnen de molens ook allemaal samen op maatschappelijk vlak georganiseerd worden in plaats van elke molen apart zonder te weten wat de andere molens doen en waarbij men probeert andere molens uit te schakelen om de sterkste te kunnen zijn op de molenmarkt. En veel kennis komt van publieke instellingen waaronder universiteiten. Zou je niet denken dat als wetenschappers de hoofden wereldwijd bij elkaar steken, we veel sneller vooruitgang zouden maken dan de patenten die zo typisch zijn het huidige tijdperk van het molenmarktmechanisme? Ik denk dat de fabriekarbeiders bij Audi Vorst veel beter weten hoe ze een auto in elkaar moeten steken dan de aandeelhouders van het bedrijf. DE aandeelhouders zijn enkel geïnteresseerd in de markt en de winst die het spelleke oplevert. Eigenlijk produceren de arbeiders hun eigen loon, maar winst ontstaat omdat de waarde van wat ze produceren groter is dan de loonmassa zodat aandeelhouders dure wagens en grote villa's kunnen kopen. En met een deel van de opbrengst, renteniert men. Het machtige wapen van aandeelhouders: "als jullie niet doen wat we vragen trekken we weg uit Europa". Het gaat hier dus duidelijk om MACHT. Zijn we ja-knikkers? Kunnen we allemaal worden zoals de beursmakelaar in de Wolf of Wallstreet? Moet de meerderheid van de mensen die werken en produceren buigen voor een minderheid van zeer rijken? Lijkt me weinig democratisch. En ik ben voor een verdere democratisering van de samenleving. Geen totalitaire donkerblauwe neoliberale oligarchie. Zoals jij je de wereld voorstelt moeten we terug naar farao's en piramidebouwers van weleer. Ik ben daarentegen voor een samenleving waar iedereen zijn zeg kan doen hoe de productie kan georganiseerd worden en wat er nodig is om goed te kunnen leven. Voor mij zou economie moeten dienen om alle mensen een menswaardig leven te bezorgen en hen voorzien van alles wat daarvoor nodig is: een huis, kledij, voedsel, onderwijs, gezondheidszorgen,... De economie zoals ze nu is is een instrument in handen van de elite, een rijk kliekje molenaars. Zoals je weet leven de meeste mensen op deze ultramoderne kapitalistische wereld nog steeds in deprimerende armoede. Het kapitalisme slaagt er niet in hongersnood en armoede op te lossen en kan dat ook niet want het is een systeem die rijkdom haalt uit het werk, de arbeid van anderen. Ik denk dat niemand toch geschrokken is van de studie van die Franse econoom Thomas Piketty?

Tederdraads

Je sleurt er hier vanalles bij dat niet echt tot onze vrij simpele discussie hoort, maar allez, ik heb het gelezen. Hebt gij iets te klagen in dit systeem, extreem-linkse? Hebt gij niet een beter leven dan de rijkste middeleeuwse koning? Is dat geen vooruitgang? Ja, er leven nog veel mensen in relatieve armoede. En langzaam, langzaam wordt dat wat beter en beter. 'De geschiedenis van de vooruitgang' is een tof boek daarover. Of 'The better angels of our nature'. Bijna iedereen heeft binnen dit systeem kansen. En als de molen verplaatst wordt, is het om het product goedkoper te maken. Ik koop graag spotgoedkope melk. En ja, dan moeten er een hoop Oost-Europese chauffeurs de baan op voor een klein mager loon. Nou ja, ze moeten niet, ze mogen.

Extreem-linkse

Ik denk niet dat ik rijker ben dan een koning uit de Middelleeuwen. Ik ben contractueel en niet zeker van mijn job. Er sneuvelen nu reeds contractuele collega's omdat het budget te klein is geworden. Ik weet dus niet of ik volgende week mijn job nog heb of niet.En ja ik heb het beter dan een kind die op een vuilnisbelt werkt om in leven te blijven. Dat is waar.

Tederdraads

Die middeleeuwse koning was ook van niks zeker. Ge hebt veel meer luxe dan die koning. Veel meer opties. Massa's vrije tijd.

Extreem-links

Ja, ik denk dat die koning inderdaad nog geen gsm had.

Tederdraads

Lekkere postduiven wel. Als ge nu eens al uw energie stak in het oprichten van een functioneel bedrijf. Dat zou zeker lukken, want ge moet veel energie gebruikt hebben om tot uw analyse te komen en die te propageren. Maak een tof bedrijf met een economisch model dat ten dienste staat van de mens. Gaat uw gang, ik ben uw eerste klant. Be the change you want to see in the world (klagen over het huidige systeem is niet inbegrepen). Zolang de mens slecht is, zal elk systeem rot zijn als de mens goed is, is elk systeem goed. Als ge niet tegen onrecht kunt, help dan mensen. In een ander systeem gaat er ook onrecht zijn, corruptie, vriendjespolitiek, verbannen van mensen die niet akkoord zijn. In uw systeem zou staken al direct helemaal niet meer mogen. De gelijkheid tussen mensen is enkel op te leggen door terreur. Je hebt dan 'zekerheid' in dat extreem-linkse systeem, de zekerheid dat je gestraft wordt als je initiatief toont om uw leven te verbeteren.

Extreem-links

Ofwel moet ik mij een rijke prinses zoeken? Zoals dat in rijke kringen ook gebruikelijk is. Trouwen onder mekaar. Zoals mijnheer Saverys. Zo kun je ook een imperium uitbouwen natuurlijk. En je concurrenten uitschakelen en een staat onder druk zetten om de beste voorwaarden te verlenen bijvoorbeeld door de afbouw van hetgeen die arme drommels in de fabrieken met heel veel moeite hebben opgebouwd. Maar je hebt deels gelijk. Die dreigers die vertrekken naar andere oorden als ze hun goesting niet krijgen mogen vertrekken. Dan kan de maatschappij de productie overnemen.

Tederdraads

Laat die mensen ne keer doen. Dan kan de maatschappij de productie overnemen, waardoor dan direct de productie slabakt, de innovatie stokt, de creativiteit wegvalt enz, alle negatieve dingen van dat soort gedoe.

Extreem-links

Laat de mensen ook de vrijheid om niet akkoord te gaan met wat een oligarchie ons oplegt. Er zijn voorstanders van deze recepten van langer werken en minder verdienen, maar er mogen ook tegenstanders zijn. Ik sluit me aan bij die laatste groep, maar deze zin is eigenlijk overbodig.

Tederdraads

Ge kunt een heel leven wijden aan roepen op de barricades over wat er allemaal beter kan of ge kunt daadwerkelijk iets opbouwen.

Extreem-links

Of niks doen.Of andere afbreken die iets anders willen.

Tederdraads

Ik heb liever den Steve jobs dan moordenaarke Che Guevara. Iets anders willen, dat ze niet eens kunnen definiëren. Een beetje idealistisch gedroom lullen, maar niks concreet en heelder dagen propageren, jadejadejade, en dan nog via de kanalen zoals social media die het kapitalisme hen schenkt.

Extreem-links

Ik heb geen individuen als helden. Mensen met een goed groot hart raken mij. Ik ben tegen persoonsverheerlijkingen tenzij iemand echt iets wezenljk heeft veranderd in goede zin zoals een standbeeld van een dokwerker.

Tederdraads

Den dokwerker... Een belediging voor de mogelijkheden van het menselijke verstand kiezen om als muildier door het leven te gaan. Nein danke, laat mij weten als uw bedrijf ter dienste van de mensch in werking is. Ik herhaal: ik ben uw eerste klant. Ik zie u graag trouwens.

Extreem-links

Ik u ook zenne

13-12-2014 om 10:25 geschreven door Tederdraads  

Den Dirk was gisteren op tv. Ik heb mijn ma gevraagd om het op te nemen, want ik zit zelf in 't buitenland. Ik ken den Dirk van zijn boek. 'Borderline Times' heet het. Hij zegt daarin dat heel onze maatschappij 'borderline' is. De kenmerken van borderline zijn:

1. Krampachtig proberen te voorkomen dat iemand je in de steek laat.

2. Een patroon van instabiele en intense relaties, waarbij de ander heel erg wordt geidealiseerd of juist gekleineerd.

3. Identiteitsstoornis: duidelijk en aanhoudend instabiel zelfbeeld of zelfgevoel.

4. Impulsiviteit op ten minste twee gebieden die je mogelijk kunnen schaden.

5. Terugkerende suïcidale gedragingen, gestes of dreigingen, of automutilatie

6. Sterk wisselende stemmingen

7. Een chronisch gevoel van leegte.

8. Inadequate, intense woede of moeite om je kwaadheid te beheersen.

9. Voorbijgaande, aan stress gebonden paranoïde ideeën of ernstige dissociatieve verschijnselen.

Als je aan vijf van de bovenstaande criteria voldoet, heb je gewonnen, dan heb je quasi een vrijgeleide om vanalles en nog wat uit te spoken dat niet gans kosher is. Dan ben je namelijk 'borderline'. Doe ook de test voor je omgeving. En? Hoeveel 'borderline' mensen zitten er in uw omgeving? Bij mij verdacht weinig, maar misschien ben ik een borderliner die uit schroeiende verlatingsangst uitsluitend zeer stabiele mensen in zijn omgeving toelaat. Dirk zegt dat we allemaal borderline zijn. Zou Dirk zelf ook borderline zijn? Vult hij zijn chronisch gevoel van leegte op door een boek te schrijven? Door op tv te komen? Kan hij zijn kwaadheid niet beheersen en moet hij daarom de hele maatschappij verwijten dat we borderline zijn? Is zijn vettig kapsel een vorm van automutilatie? Hij quote in zijn boek voortdurend Paul Verhaeghe. Zou hij Paul Verhaeghe idealiseren? En Dirk zegt dat hij 'ook maar vast zit in dat leven dat doordramt'. Dat klinkt niet bepaald vrolijk. Dat klinkt ook alsof het leven hem meesleurt en overkomt, dat hij niet de baas kan. Heeft Dirk een duidelijk en aanhoudend instabiel zelfbeeld? Kunnen we 'borderline times' beschouwen als de verdoken bekentenis van een borderliner die ons met zijn allen wil meesleuren in zijn eigen diagnose?

Dirk, ik zie je graag. Ik vind je boek sympathiek. Ik vind het ok dat je met vettig haar op tv komt. Ik hou van artistieke slordigheid. Dirk, ik ben blij dat ik je boek heb gelezen. En ik kijk er naar uit om de volledige uitzending te bekijken. Je bent een toffe gast, Dirk. Ook al klink je als iemand die Facebook haat en dat hoofdzakelijk via Facebook meedeelt. Misschien is het waar, misschien zitten we met zijn allen vast in het leven dat doordramde. In een Zeitgeist die niemand helemaal prettig vindt, maar we moeten het er maar mee doen.

Ik raad iedereen alvast aan om het korte fragmentje te bekijken. Dat kan hier: http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/videozone/Gezienoptv/1.2179589

13-12-2014 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

Het is generatie Me. Ikke ikke ikke. Alles ter mijner meerdere glorie, en dan sta je natuurlijk voor absoluut niks, tenzij voor opportunisme, maar een zwak opportunisme, alles pakken wat recht voor je ogen komt, en als het maar scoort op Facebook. Een depressief, verplicht genot, noemt psycholoog Paul Verhaege dat.

Als ik dan mijn hele generatie, mezelf incluis, wil aborteren op beschuldiging van leeg egoïsme en egocentrisme, denk ik aan Socrates die ook al de jeugd verfoeide. Zou het van alle tijden zijn? Het afschrijven van de jeugd als los van idealen, enkel op zoek naar lichtzinnig vertier, irritant haantjesgedrag? Ik zit nog wel op twitter en iedereen die 140 tekens toch per se moet gebruiken om een eigen 'prestatie' of een kotsmisselijkmakende foto (een baby, een katje, het avondeten) te posten, gaat er uit. Ik post daar enkele motiverende quotes en word massaal ontvriend.

Ik zit een beetje tussen twee generaties in. Ik kan nog naar mijn ouders kijken die het hadden meegemaakt, die nog ergens voor stonden: vrijheid, onafhankelijkheid, maar degelijk begrensd door het overgeërfde christelijke principe 'doe niet aan een ander wat jezelf niet wil aangedaan worden', doodbrave hippies die graag schopten tegen het establishment en niet de kapitale foute drive hadden (zoals de communisten die ik ken) om het te vervangen door gewoon weer een nieuw establishment. Nee, macht, en machthebbers, dat moet je permanent bespotten, dat houdt het een heel klein beetje gezond, en je kan er dan tenminste om lachen, het reformeren of vervangen door een andere macht, dat is pest willen genezen met ebola.

Ik ratel door, maar dat is goed, de geest een beetje opwroeten, als je het lang genoeg doet, stuit je al eens op goud, of toch zilver.

Generatie Me. Ik wil ze graag compleet afschrijven, maar laat ik er nou een excuus voor zoeken. Ik lees te veel advocatenromans, ik begin de vijf kanten van elke zaak te bepleiten. Als ik echt geen kant meer op kan, ga ik rechten studeren.

Waarom zijn wij (ik reken mezelf er bij) tot zulke robotjes van ons eigen miezerige ego uitgegroeid?

Ja, we zijn uitzonderlijk hard in de watten gelegd door onze ouders en ook grootouders. Uitzonderlijk hard. We zijn gepromoot van kindsbeen af als het enige centrum van de wereld, want God was toch dood. En die wereld mocht in vlammen vergaan, zo lang we maar voor onszelf een diploma, een promotie, geld en faam uit de brand konden slepen. We kregen ook de nogal onnozele boodschap mee: work hard, play hard.

Echt waar, die boodschap kregen we. We moesten 'het' maken in de wereld, maar we moesten ook heel veel plezier maken, van het leven genieten. Dat was een imperatief, want onze ouders waren nog geknecht opgegroeid, losgebroken vanaf hun trouwpartij het ouderlijke huis letterlijk ontvlucht en hadden hun eigen ouders nooit helemaal vergeven dat ze een doodsaaie kindertijd hadden beleefd terwijl er verdorie lol te beleven viel ergens, want The Rolling Stones waren op tv geweest! Dus wij moesten het allebei hebben, succes en heel veel plezier, o zoveel plezier. En succes dus.

Dat succes werd echter zeer eng gedefinieerd. Het moest er goed uitzien. Het moest een ronkende titel zijn 'customer service purchasing officer' en niet 'telefonist' (qua jobinhoud zero verschil). Een ideaal was er niet aan verbonden. De wereld moest er niet beter van worden, de buren moesten er groen van worden. De buren zijn 'vrienden' op Facebook geworden, maar het principe is hetzelfde. We lachten met de serie 'keeping up appearances' en wisten niet dat we met onszelf lachten en niet meer wisten dat er achter onze appearances niks meer zat, dat ons vertoon ons zijn werd, en dat we antidepressiva nodig hadden omdat je van vertoon alleen niet kan leven.

We gingen reizen, reizen, reizen, uiteindelijk om geen enkele andere reden dan om foto's te kunnen tonen, eerst achteraf, dan uiteindelijk live, instant, online. Een leven in dienst van de camera. Niet op foto staan, is niet bestaan. Men voelt zich zo leeg, dat men steeds materieel bewijs zoekt voor zijn eigen bestaan. Men moet gezien worden. Of men bestaat niet. Ik schrijf dit helaas zonder fles Jack bij de hand, dus ben bloedserieus. Waarom moesten er plots open space offices komen? Waarom was het gedaan met werknemers in hun eigen hokje stampen? Die muren moesten weg, ze werden ondraaglijk, we moeten niet elkaar zien, we willen gezien worden, of de zelftwijfel bekruipt ons, wie zijn we dan? Nee, als iemand mij ziet, dan moet ik wel bestaan. Ik sta op foto, mijn collega ziet mij, oef, ik besta.

Rebels zijn werd mainstream. Iedereen rebelleert en beseft niet dat je net zo conformeert, als iedereen het toch al doet. En dat moest uiterlijk vertolkt worden met piercings, verplichte inbreuken op dress codes, tatoeages (een idiote rage die bij mijn kennissen weer opsteekt), allemaal zo leeg als wat. Als je geen Chinees gestudeerd hebt, ben je een hansworst als je het Chinees teken voor crisis is opportunity (als dat echt hetzelfde is in het Chinees) op je arm laat kerven.

Enige besef van de wereld vervaagde. Onder andere omdat mijn leeftijdsgenoten de kruistochten in de 18de eeuw plaatsen (echt meegemaakt). Ja, men ging de nadruk leggen op vaardigheden, niet op kennis. Je moest dus niemendal weten over de kruistochten, je moest het alleen kunnen opzoeken. Jammer, maar helaas, niemand zocht het op. De zoekfunctie van je pc kennen was genoeg. Jonge mensen hebben dus geen idee vanwaar de mensheid komt en dus geen enkel idee waar het heen gaat, of hun eigen rol daarin. Zonder achteruitkijkspiegel kan je niet rijden.

En dan gaan ze de leegte vullen door het shoppen naar 'causes'. Ze worden vegetariër voor een maand of zes. Ze kopen geen merkkledij, ook maar voor een tijdje. Alsof het iets uitmaakt, al die dingen komen uit Azië, merk of niet. De vegetariër leest over soja en hoe ze daarvoor het oerwoud ook al ontbossen en geeft het op. Er zijn geen 'goede' keuzes meer. Lijkt het wel.

De aandelenmarkt is nep. Religie is onttroond. Van politici verwacht je gewoon dat ze nep zijn, hoe nepper hoe beter (Obama??? Als je authenticiteit wil parodiëren ga je automatisch kijken als die). Alles wordt een karikatuur van zichzelf. Amnesty international is een marketingmachine, Occupy sterft als het niet meer plezant is. "De eerste weken filosofeerden we over mogelijke verandering en acties en daarna maakten we enkel nog ruzie over wiens beurt het was om op te ruimen" (geknipt uit een interview) Het was niet plezant meer.

En dan, zonder enig stevig fundament, slaan we op drift, in een wereld die ons van alle kanten bombardeert met een total information overload. Mensen die al helemaal niet weten waar ze voor staan, krijgen veel meer keuzes aangeboden dan het menselijke brein aankan. Plus moet het allemaal snel gaan. Plus zet de media schijnbaar instant successen in de kijker. Plus is wat je doet enkel goed als je er aandacht mee scoort. Een cocktail om je verstand bij te verliezen en onstuitbaar te beginnen hinniken, omdat men totaal, totaal stuurloos is en wanhopig zonder te weten waarom. Proberen mee rennend in een tredmolen waarvan men het bestaan niet echt ziet, wel vaag instinctief aanvoelt. De Matrix trilogie had genoeg mensen bij de ballen. Net als de film Fight Club. Net als American Beauty (al blijven al die dingen toch nog te veel aan de oppervlakte, ze krabben toch al waar het kriebelt).

Na mijn seksloze flirt met de communisten, zie ik maar 1 oplossing meer, en dat is teder anarchisme. Laat de vrijheidsjagers aaneenklitten, menselijk verstand alle eer aandoen, en zonder arrogantie in de spiegel kijken en nog wat plezier maken ook. En er volgen er dan nog wel, die niet meedoen aan het circus of in volle besef aan meedoen, dat is ook nog ok. Waarom zit iemand als Adam Bzoch de facto in een isolement? Dan ben je zo iemand en de prijs die je betaalt, is ballingschap, want er is verdomme niemand om mee te praten. Dus maakt hij vrienden van boeken.

Zolang je het kan negeren, zoals ikzelf, ik heb geen apen boven mijn kop, en wil ook niet meer voor klassen van apen staan, is het leven goed, het beste sinds het ontstaan van de mensheid, ik leef beter dan eender welke Farao, Romeinse keizer of middeleeuwse koning. Ik ben net zo goed deel van generatie Me, ik moet centraal staan, of het intereseert me niet, of toch, het motiveert mij niet, de communistische partij zette niet mij centraal, maar wel hun pathologische, ziekelijke machtsdrang, en dus moest ik er weg, als het niet om mij draait, voel ik mij letterlijk verdrinken, verwelken, verstikken. En sinds ik dat besef, maak ik eerlijkere keuzes.

Ik hoop dat je iets kan destilleren uit bovenstaande wolkbreuk.

Volgevreten, niks anders doende dan films kijken en boeken lezen, zelfanalyse ten top drijvende, en tussendoor Slowaaks lerende, en push-ups en sit-ups doende tot het zeer doet, die therapeut is om de enige gezonde lui op te vangen, als je in deze maatschappij niet mee kan draaien, getuig je van gezonde menselijkheid en dus vang ik je met open armen op, aan 65 euro per anderhalf uur, want ik ben een kind van mijn tijd.

13-12-2014 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

Al enige tijd ben ik vrijwilliger voor 'Buddywerking'. Wat houdt dat in? Ik engageer mij om minstens twee jaar enkele uren per maand af te spreken met iemand die het moeilijk heeft. Meer is het eigenlijk niet. De organisatie ondersteunt de vrijwilligers goed, geeft hen informatie over psychologische kwetsbaarheden, organiseert ook uitstappen voor de vrijwilligers en zorgt ervoor dat de buddy gelinkt wordt aan een deelnemer die bij hem/haar past. De organisatie stelde mij vorige week deze tien vragen.

1. Hoe lang ben jij reeds buddy?

Ongeveer sinds april 2013.

2. Hoe verliep de kennismaking met de deelnemer?

In alle drie de gevallen vlotter dan verwacht. De medewerkers van buddywerking bereiden je goed voor, ze scheppen rust en de kennismaking vindt plaats in een ongedwongen sfeer.

3. Zie je een evolutie in het contact tussen jou en de deelnemer?

Ja, in het begin gaat het vaak over de omstandigheden en de problemen van de deelnemer, daarna ligt het accent minder op serieuze gesprekken en meer op samen plezante activiteiten doen. Als de deelnemer het moeilijk heeft, valt hij/zij makkelijk op je terug, omdat je geen deel bent van zijn vaste omgeving en ook niet het 'ernstige etiket' van een professionele hulpverlener meedraagt, je bent toegankelijker. De activiteiten en de gesprekken worden spontaner. In het begin heeft de deelnemer veel nood om af te spreken, daarna minder. Soms is een telefoongesprek ook goed.

4. Welke activiteiten doen jullie samen?

Praten, wandelen in natuur, musea bezoeken, een spel spelen, films kijken, gaan eten op restaurant, naar toneel, fietsen, samen winkelen, social media leren gebruiken, ...

5. Weet jij wat jij en de afspraken met jou voor de deelnemer betekenen?

Ik meen dat de deelnemer het contact met de vrijwilliger kan inzetten als een soort 'joker', als een 'time-out', doordat je noch familie bent, noch een vriend, noch een professionele hulpverlener. De deelnemer heeft een objectiever klankbord, heeft te maken met iemand die enige affiniteit heeft met de problematiek van de deelnemer, en psychologisch belangrijk: hij/zij moet niet betalen voor dat luisterend oor (wel zo, bij een therapeut).

Het luisterend oor lijkt mij dubbel zo veel effect te hebben, omdat de vrijwilliger de deelnemer en zijn verhaal de moeite waard vindt, gewoon zo. Familie en vrienden staan soms te dicht bij de deelnemer, vellen sneller een oordeel, de deelnemer is vaak ook bang van hen te belasten of 'in herhaling' te vallen. Sommige kwesties liggen zo gevoelig dat ze ook niet met vrienden of familie te bespreken zijn. Of: vrienden en familie kunnen geen activiteit meer ondernemen ZONDER over de problemen te beginnen, ze beginnen de persoon te veel te associëren met zijn probleem, terwijl de deelnemer liever gewoon iets wil doen zonder aan die problemen herinnerd te worden.

6. Wat betekent de deelnemer en de afspraken met de deelnemer voor jou?

Een bevoorrechte inkijk in minder bekende delen van onze leefwereld, die je anders nooit te zien krijgt. De kans om iemand te steunen wanneer het echt nodig is. Een zeer leerrijke, praktische kijk op psychologie en de zeer concrete samenhang tussen trends in onze maatschappij en het effect daarvan op de psyche van individuele mensen.

Zeer concreet: Ik heb twee toffe mensen leren kennen, met een zeer rijke belevingswereld en veel levenservaring, die allebei bewezen dat ze ondanks hun problematiek iets willen betekenen voor hun omgeving en onze maatschappij.

7. ‘Buddy’s halen psychisch kwetsbare mensen uit hun isolement’. Ervaar jij dit ook zo? Kan je dit met een concreet voorbeeld toelichten?

Ja, absoluut. De deelnemer kan na langdurige ziekte de indruk hebben dat hij enkel nog contact heeft met professionele hulpverleners of met mensen die zelf ook in een isolement zitten. Op zo'n moment ben je echt de 'gids' naar de buitenwereld. Soms is de deelnemer zo onwennig bij het doen van alledaagse dingen dat je al veel betekent gewoon door er te zijn. Ook moeten deelnemers vaak een schuldgevoel overwinnen. Ze zijn ziek, maar zijn bang dat er nog steeds een taboe ligt op psychische kwetsbaarheid en denken dat mensen hen zullen veroordelen. Dat versterkt hun isolement nog. Door hun probleem te erkennen en hen tegelijk duidelijk te maken dat ze door hun probleem niet aan waarde inboeten, versterk je voor een deel hun assertiviteit.

8. Wat heb jij nodig om je goed te voelen in je engagement als buddy?

Degelijke informatie. Een regelmatige opvolging. Deelnemers die op een verantwoordelijke manier omgaan met Buddywerking (in de mate van het mogelijke) Enige rekening houden met mijn chronisch chaotische agenda (al die dingen zijn er bij Buddywerking) (het gratis én lekkere eten tijdens infodagen is een zeer toffe bonus!!)

9. Krijg je soms reacties uit je omgeving op het feit dat je dit engagement opneemt?

Zelden. Mensen zijn soms positief verrast dat je zoiets doet. Soms zijn ze nogal rap om te vragen: 'kun je daar niet voor betaald worden?' De meeste mensen vinden het 'mooi' dat je zoiets doet. Of ze zeggen dat zoiets 'niet evident' is.

10. Heb jij een droom voor de buddywerking?

Het ware goed als dit initiatief breder bekend raakte en er een reflex ontstond om niet alleen naar een psycholoog te stappen of een dokter, maar een aanvraag voor een buddy te doen. Ik denk dat een initiatief als buddywerking een groot verschil kan maken. Dat meent ook een professional en academicus Paul Verhaeghe (Ugent). Verder als droom: Buddywerking zou misschien elk jaar één grote culturele activiteit kunnen organiseren met de input van de deelnemers en de vrijwilligers, omdat ik bij zowel deelnemers als vrijwilligers een bovengemiddelde interesse in kunst en cultuur opmerk...

Voor meer info over Buddywerking:

Buddywerking Ziekenzorg CM Op-Stap

Zuid-Oost-Vlaanderen

Hopmarkt 10

9300 Aalst

http://www.buddywerkingzov.be/

12-12-2014 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

Morning papers noemt Julia Cameron het. Kwestie van nooit in writer’s block te vervallen, gewoon dagelijks beginnen met een tweetal pagina’s over whatever in uw mind komt gevlogen. Het moet niet goed geschreven zijn, het moet geen steek houden, het moet u alleen maar ontgiften en kickstarten.

Ik open Facebook, de blauwe fee. Filip de Bodt van VZW Uylenkot (het moet niet correct gespeld zijn in de morning papers) deelt al verontwaardigd een opiniestuk in de Morgen. Wereldoorlog drie wordt in de rest van de wereld nog uitgevochten met afdankertjes uit wereldoorlog twee, stokoude Duitste Sturmgewehren duiken zelfs op in Irak, maar hier in ‘t westen vechten we wereldoorlog III uit met opiniestukjes en veel verontwaardiging. De sociale media zijn vooral de asociale slagvelden geworden. We gaan nog lang opiniestukjes over en weer schieten. En in ‘t niemandsland zit het overgrote deel van de bevolking dat zich afkeert van politiek, er absoluut niks mee te maken wil hebben, en hoogstens afgestompt kankert op al wie hun een doorn in het oog is (de gemiddelde Vlaming heeft een kloek balkske in beide ogen, da’s bekend, je kan er de opiniestukken op na lezen)

Vannacht ging ik wandelen, want ik loop de muren op zonder mijn lief, hier in the void, wat wij Erembodegem noemen en ik kreeg de neiging om Vlaamse leeuwenstickers van veel te propere (altijd een slecht teken) auto’s te trekken. Maar ja, ten eerste heb ik daar een erg negatieve associatie mee, met die leeuwenbrol, ik haat bovendien ook nog de kleur geel (brave conformistische bierbuikpapa’s dragen gele zwembroeken op ‘t strand) en die associatie is heel negatief, wie weet bedoelt die lustige stickerplakker iets helemaal anders met zijn leeuwenvlagje (zijn, niet haar, vrouwen plakken geen vlaggen op hun auto en daarom zijn zij het wijze geslacht), misschien bedoelt die gewoon dat hij graag frieten eet en in slaap valt voor de wielerkoers om wakker te schieten bij de finish. Dus ik liet die vlagskes dan toch maar hangen.

Wellicht ben ik beter met een opiniestuk over leeuwenvlaggen, dan echte actie. Want echte actie, daar doen we niet meer aan mee. Da’s passé. De politieke arena, da’s Facebook, de blauwe fee, en opiniestukken. Gegarandeerd is een maar een minipercentage van de bevolking die zich dagelijks door al die opiniestukken worstelt. Nog geen 2 procent waarschijnlijk. En die vreten dan hun kas op en kruipen zelf in hun verontwaardigde pen. Om de problemen op te lossen, zou ik als gokker (ik gok helaas alleen met mijn tijd, niet met mijn geld, da’s ook weer cryptisch he) toch mijn geld zetten op mensen die nooit opiniestukken schrijven en helemaal nooit opiniestukken lezen. Want gelijk Louis Paul Boon al zei, zij die niks te vertellen hebben, schrijven, zij die wel iets te vertellen hebben, kunnen niet schrijven. Boon had trouwens verder ook niet veel te vertellen, maar hij kon het wel sappig brengen. En er blijven tenminste een paar goeie citaten van over. Gelukkig geen opiniestukken.

Ik heb net acht kilometer gelopen, en twee pagina’s morning papers geschreven, nu nog beffen, the most important meal of the day, en de testes ledigen, en ik ben helemaal ontgift, verre weg van de opninieuze stellingenoorlog. Met excuus voor eventuele typfouten. Het zijn morning papers. Nalezen fnuikt er de bedoeling van.

11-12-2014 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

Als ik elke dag zou optellen dat ik zwaar depressief ben geweest en met zelfmoordgedachten rondliep, kom ik waarschijnlijk aan één derde van mijn leven, en dan ben ik onkarakteristiek optimistisch. De eerste depressie, toen nog redelijk onbegrijpelijk, maar als donker water dat plots tot mijn nek stroomde, à là 'meent ge nu echt serieus dat dit het leven is? En dan heb ik het nog redelijk goed, wat voor hel moet dit hier zijn voor al die anderen? En moet dit nu nog een jaar of 70 duren?- had ik rond mijn vier jaar. Waarom ik zo vaak depressief geweest ben, is voor u allicht van minder belang. Indien u het toch wil weten, moet u mij maar mailen.

Waarom zit er een lepel in mijn broekzak? Een metalen koffielepel voor alle duidelijk. En geen schoenlepel bijvoorbeeld.

Dat het een lepel is, maakt eigenlijk niks uit. Het had ook een tandenborstel kunnen zijn of een walnoot of een kiezelsteen. Ik koos een lepel omdat ik die toevallig in de buurt had.

Aangezien ik sinds een jaar of zo zeker ben dat onze gedachten de bouwstenen zijn van onze toekomst en we onze gedachten dus zelf moeten kiezen en bepalen, bewaak ik mijn gedachten zoals een 70-jarige neurotische hobbytuinder waakt over de 10 vierkante meter patatten en selder die hij kweekt in zijn hof en zo erg onkruid wiedt, dat hij al op zijn knieeën zit met een pincet in de aanslag nog voor het onkruidsprietje zijn kop durft laten zien.

Dus: Telkens ik een negatieve gedachte (nijd, haat, doem, pessimisme, wanhoop, verslagenheid, het afbreken van anderen) opmerk, gelijk een modderspat op een witte auto, steek ik die koffielepel in mijn andere broekzak. Dat zorgt er voor dat die negatieve gedachte op heterdaad betrapt wordt en als demonische boorling gesmoord wordt nog voor die uitgroeit tot een reus die heel mijn dag verkloot en in 't meest ambetante geval mij doet zoeken naar voldoende hoge hoogtes om vanaf te springen.

De techniek werkt verbazend goed, beter dan ik zelf verwacht had. Ik moet de lepel ook minder vaak van broekzak verhuizen dan ik op voorhand had ingeschat. Het is vreemd, gewoon omdat ik weet dat ik anders die lepel van broekzak moet verwisselen, aborteert mijn geest de zygote van de negatieve gedachte voor die een eigen leven gaat leiden en mij wegsleurt van mijn levensweg naar mijn lijdensweg. Nee, merci, dan versteek ik liever een koffielepel een keer of tien tot twintig per dag.

Wat houdt u tegen van het zelf te proberen? Een armbandje is waarschijnlijk praktisch, maar ik heb liever iets onpraktisch gelijk een koffielepel in mijn broekzak, die mij tientallen keren zegt dat ik zelf bepaal wat ik een plaats geef in mijn gedachten.

11-12-2014 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

10-12-2014 om 21:18 geschreven door Tederdraads  

Mijn typische piekergedachten:

-ik ben bang dat ik nooit een groot maandloon zal verdienen...

Een remedie: euhm, kerel, je kent minstens acht talen... Wake the fuck up...

-ik ben bang dat ik geen geschikte ruimte vind voor mijn therapeutenpraktijk

Een remedie: doe zoals de huisdokter, doe huisbezoeken. En als dating coach kan je gerust op café afspreken met een cliënt en in de zomer in een park. Seriously, start thinking way outside of the box!

-ik ben bang dat ik een job (=jammerlijk onbevredigende beproeving) zal moeten doen tegen mijn zin en terug non stop zelfmoordgedachten krijg

Remedie: dude, je bent koppiger dan Hitler op zijn koppigste dag. Je vindt altijd een manier om geld te verdienen én lol te beleven. Work is play, remember? Follow your bliss en the money rolls right in, dat is altijd al zo geweest.

-ik ben bang dat mijn beste vrienden geen tijd meer hebben voor mij

Remedie: geef ze de ruimte en sta open voor nieuwe mensen. Alles stroomt. Panta rhei. Mensen komen voor een reden en ze gaan voor een reden. Wens 'fading friends' oprecht al het beste en wees dankbaar voor de tijd die jullie samen doorbrachten.

-ik ben bang dat ik geen goed doctoraat schrijf over de Amerikaanse Burgeroorlog en met mijn doctoraat niks nieuws toevoeg aan het meest beschreven onderwerp in de geschiedenis van de mensheid sinds de Bijbel.

Remedie: Er is relatief weinig geschreven over de interne verdeeldheid van de Confederatie. En heel wat mensen ontkennen dat feit, dus er is genoeg ruimte om iets toe te voegen. Duik in de primaire bronnen. Luister naar de wijze raad van je promotor.

-ik ben bang, helaas bijna zeker, dat er na de dood niks meer is en dat ik mijn vader nooit meer terugzie

Remedie: ok, this one is a particularly tricky one...

10-12-2014 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

14u59. Station Olomouc. We hebben net blitzinkopen gedaan op de lokale kitschmarkt, euhm, kerstmarkt en hebben wat trinkets mee voor het thuisfront. En medovina. Honingwijn. Waarvan de slinkse verkoper mij twee shots deed proeven. Gevaarlijk spul. Iets met alcohol dat voor 1 keer niet smaakt alsof men rotte pruimen met napalm in je keelgat kwakt.

We zitten in de wachtzaal van het station. Waar ik de bloeddruk krijg van een bedrijfsleider op een traditionele Belgische stakende maandag. Voornamelijk omdat ik zot word van automatische deuren die voortdurend open en dicht gaan door de vele voorbijgangers. En omdat ik een 'cold turkey' voel opkomen, omdat ik hier geen internetverbinding heb en ook omdat het hier naar oude mensen ruikt. Wat allicht de geur is van menselijke huid die zich niet meer kan vernieuwen en overtrokken raakt door een soort bruine schubben. Hoe zeg je 'die young, stay pretty' in het Tsjechisch? Zomri mlady, zostan pekny? Zoiets? Als ze hun wandelstok naar mijn kop smijten, zal het wel correct zijn.

Ik ben te moe om te lezen en heb nochtans twee goeie boeken mee voor therapeuten. Dus kijk ik rond naar knappe vrouwen met behulp van mijn eigen knappe vrouw, die af en toe zelf mijn aandacht trekt naar een knappe vrouw. Wij zijn dat zeer vreemd soort koppel dat niks wegsteekt voor elkaar. Ja, dat kan. Idee: het handboek 'als koppel de eerlijkheid overleven' schrijven.

Een vriend van mij is gek, want hij werkt in een call centre. Hij heeft sinds jaren eindelijk eens een lange vakantie. Zes weken. En? Hij is ziek nu. Griep. Heb hem 'when the body says no' van Gabor Mate aangeraden. Als we een job (=just over broke) enkel voor de papieren kalveren (= geld) doen, protesteert onze ziel en worden we ziek. Hoeveel discipline of masochisme we ook mogen hebben.

De oude naar de dood geurende kerel met dat soort typische hoedje dat iedereen per post opgestuurd krijgt als men 65 jaar wordt, die naast mij zit en mij mijn jeugd doet vieren, leest iets zoals Dag allemaal. Hier heet die shit 'bliksem'. Iets pervers in mij wil graag eens een tijdje werken voor Dag allemaal of Story of Blik (bestaat dat nog?) en met veel overgave schrijven over bekende Vlamingen die trouwen om te kunnen scheiden en om de drie maand een andere verslaving overwinnen. Dat is pas succesvolle propaganda. Schaamteloos inspelen op de primaire roddelinstincten van de mens. Ah, een interview uitschrijven met Eddy Wally of een andere comateuze mummie en 'are you not entertained?' roepen naar de lezers die van niks weten. Niet neerkijken op mijn medemens staat bij mijn voornemens voor het nieuwe jaar (wie neerkijkt op een ander, kijkt in de eerste plaats altijd neer op zichzelf, arrogantie vertrekt altijd in verdoken zelfhaat). IK WEET HET, HET IS NIET SCHOON VAN MIJ. MAAR VINDT GE HET NIET EERLIJK? (en het is niet eens waar, op deze blog is mijn schaduwzijde aan het woord...)

Maar we zijn nog 2014, dus ga ik nog verlekkerd 'life at the bottom' lezen van Theodore Dalrymple. Stompzinnig slecht geschreven, maar in tegenstelling tot wat links van dat boek denkt, wil die Dalrymple echt de mensen uit hun armoede halen, hun armoede die vooral een geestelijke armoede is, want materieel hebben ze het eigenlijk nog enorm veel beter dan de rijkste middeleeuwse koningen. Verdomme, ik krijg zin om verder te kijken naar Game of Thrones.

Om uw aandacht er bij te houden: Slowakije heeft opvallend meer knappe vrouwen dan Tsjechië.

10-12-2014 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

Wie Hand to Mouth opzoekt op het internet kan op een autobiografie van de Amerikaanse schrijver Paul Auster stoten en op porno (duh...) en op deze razend 'view from the bottom' van Linda Tirado. De naam is een omen, want dit is een tirade van begin tot het einde. Vergeet 'Het leven aan de onderkant' van Theodore Dalrymple, this is the real deal. Hopelijk krijgt dit boek een vertaling in het Nederlands. Geen enkel boek schetst beter hoe laaggeschoolden in Amerika vastzitten in een vicieuze cirkel. De schrijfster zou bijvoorbeeld kunnen werken als een secretaresse van een advocatenbureau. Maar dan heeft ze eerst genoeg geld nodig om een professionele garderobe te kopen, want in haar huidige kleren ziet ze er simpelweg niet goed genoeg uit. En haar resem shitty jobs en vrij eentonig, goedkoop dieet, en al de stress en de vermoeidheid, zorgen er voor dat ze  er niet bepaald 'commercieel' uitziet. En dus steeds onverkoopbaarder wordt op de arbeidsmarkt. Zelf blijf ik geloven in de Amerikaanse droom, maar ik ben altijd wat aan de koppige kant geweest. De meeste scherpzinnige opmerking over de Amerikaanse droom is deze:


Hand to mouth van Linda Tirado kopen kan hier

09-12-2014 om 10:13 geschreven door Tederdraads  

09-12-2014 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

09-12-2014 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

34 jaar geleden, op 8 december 1980, werd John Lennon afgeknald door een verwarde fan, Mark David Chapman (die om die reden nog steeds opgesloten zit). Vandaar kort even 34 persoonlijke dingen over John Lennon:

1. Yup, John Lennon is mijn favoriete Beatle. Ik vind zijn accent het leukst, ik vind hem het meest onderhoudend als hij iets vertelt, ik vind de Beatle nummers die hij geschreven heeft de betere? Eeuwige optimist Paul past bijvoorbeeld niet bij mij. George is te esoterisch. En Ringo... Nou ja, Ringo zal allicht wel onderschat zijn, maar ik ken niks van drummen, dus ik weet het niet.

2. Mijn pa leek redelijk goed op John Lennon toen hij jong was. Toen ik een poster van John Lennon op mijn kamer had hangen, vroegen mensen regelmatig en nogal beschuldigend waarom ik een poster van mijn vader op mijn kamer had hangen. Blijkbaar is dat not done.

3. Naar eigen zeggen was zijn gelukkigste tijd, de korte periode waarin hij 'onder goedkeurend en besturend oog van puppet master Joko' een relatie had met May Pang. Een Chinees-Amerikaanse dame, die verdorie een hete babe is, zie foto's.
   
   

   

   
   

4. In de film Backbeat is John Lennon het interessantste personage. Vooral zijn onverklaarbare fundamentele kwaadheid valt daar op. Lang voor hij liefde en pacifisme ging prediken. Clip uit de film
   

5. Tegenwoordig doet Russell Brand mij een beetje denken aan John Lennon, al is John ongewijfeld getalenteerder (of gedisciplineerder) dan Russell Brand die er ondanks zijn turbo eloquentie als een opgeschoten moeilijk te scholen 12-jarige blijft uitzien.

6. Weinig geweten is dat John enkele boeken schreef en dat hij daar prijzen voor gewonnen heeft, nog voor hij het icoon was zoals we hem nu kennen. Zie het book 'in his own write'.

7. Zijn boodschap van 'all you need is love' heeft voor mij altijd bijzonder gevloekt met de manier waarop hij omging met zijn eerste zoon: Julian Lennon. Die overigens een bovenste beste kerel lijkt, hoewel nogal aan de depri kant. Hij heeft een zeer vergelijkbare stem, en toch heb ik nooit naar zijn muziek geluisterd en ben ik dat ook niet echt van plan. Vreemd hoe mensen hoe mensen toegang vinden tot muziek...

8. Mijn vrouw was zo goed om een T-shirt te beschilderen met het gezicht van John. Waarvoor ik haar nogmaals hartelijk wil danken.

9. John Lennon en The Beatles waren de reden waarom mijn moeder mijn haar moest knippen terwijl ik sliep. Eén kant per nacht... In die tijd kon ik niet aan een lief geraken. Dus 'all you need is love', kon ik met veel smachten meezingen.

10. Een van zijn betere quotes is deze:

11. Je weet meestal dat een Beatles nummer van John Lennon is als de tekst in 'ik-vorm' is geschreven

12. John deed zijn best om feminist te zijn en zei onder andere: 'woman is the nigger of the world'. He tried to walk to talk en wijdde zich enige tijd toe aan huishoudelijke taken terwijl Yoko Ono de financiële zaken en de business kant van de muziek beheerde.

13. Er bestaat een hele film 'the hours and the times' over het mysterieuze weekend waarin John Lennon en manager Brian Epstein verdwenen. Of de twee seks hadden, weet ik niet, en dat maakt ook helemaal geen verschil.

14. Van zijn solocarrière vind ik 'mother', 'instant karma', 'well well well', 'how do you sleep at night?' en 'cold turkey' de beste nummers

15. Toen the Beatles nog concerten gaven en de fans zo hysterisch schreeuwden dat de muziek niet meer te horen was, schreeuwde hij obsceniteiten in de mirco. De grootste storm stak echter op toen hij in Amerika zei: 'we're more popular than jesus'

16. John Lennon zat vol diepe onzekerheden. Tijdens opnames in de studio wilde hij absoluut vermijden dat hij zijn eigen stem kon horen.

17. The Beatles hebben moordend veel samen op podium gestaan, vooral tijdens hun tijd in Hamburg. Ze speelden voor peanuts, praktisch non-stop, op amfetamines om wakker te blijven. Tegenwoordig kent iedereen de regel van '10.000 uren': wat het ook is waar je wereldtop in wil worden, je moet er 10.000 uren voor oefenen en openstaan voor serieuze feedback. The Beatles klopten in Duitsland zeer lange dagen en toen ze terugkwamen in Engeland zaten ze aan die 10.000 uur en... braken ze massaal door. 10.000 uur, dat is zes uur oefenen mét kritische feedback per dag, en dat ongeveer 4,5 jaar lang. But who ever does that? Die enkelingen zoals The Beatles. Volgens auteur Malcolm Gladwell is Bobby Fischer de enige die ooit ontsnapt is aan de regel van 10.000 uur. Die werd wereldkampioen schaken met 9.000 uur achter de kiezen. Volgens dezelfde theorie is wonderkind Mozart eigenlijk een laatbloeier, want die had er al een stuk meer dan 10.000 uur opzitten toen hij doorbrak.

18. John Lennon was een grote vreetzak. Hij ziet er op de meeste foto's nogal slank uit, maar de kerel kon naar 't schijnt een serieus stukske vreten. I sympathize! (Russell Brand die ik al eerder vermeldde en mij in een (ultra)light versie aan John doet denken, heeft overigens last van boulemie)

19. Lucy in the sky with diamonds zou niet geschreven zijn door de invloed van LSD, maar gebaseerd zijn op een tekening van zoon Julian. Julian had zoals al gezegd, geen goeie band met zijn vader, die totaal niet voorbereid was op het vaderschap en had een betere band met Paul McCartney.

20. Als iemand met -tegen beter weten in- een zwak voor astrologie, is het toch opvallend dat elke Beatle perfect past bij zijn sterrenbeeld. John (weegschaal) en Paul (tweelingen) vormen bijvoorbeeld een ideaal astrologisch duo.

21. Mijn ex-schrijfpartner -hij heeft het te druk met zijn solocarrière- noemt mij Lennie, naar John Lennon, en ik noem hem Macca, naar Paul McCartney. Astrologisch zijn we echter minder compatibel, ik zijnde vissen-ram en hij zijnde een op en top ram. Dat geeft veel herkenning en sympathie, maar te weinig echte kruisbestuiving. We lijken wat te goed op elkaar. En als pure ram is hij te zeer monomaniac (nee, dat is niet hetzelfde als een egomaniac, dat heb ik niet gezegd, Macca)

22. Ik mocht als kind van mijn vader IN GEEN GEVAL zeggen dat John Lennon een genie was. IN GEEN GEVAL. Ik schrok toen een beetje van de heftigheid van dat gebod, maar ik veronderstel dat hij wilde zeggen: iedereen kan John Lennon zijn, je moet er gewoon verdomd veel discipline voor opbrengen. En geluk hebben (maar volgens mij volgt geluk uit voorbereid zijn op geluk door... discipline)

23. Ja, ik geloof dat Yoko een door en door manipulatief persoon is, maar ik geloof ook dat ze John iets te bieden had, dat hij nergens anders kon vinden. Misschien de kracht om zichzelf te zijn?

24. Om één of andere morbide reden vind ik het nodig om Youtubevideo's te zoeken waar de andere Beatles wenen als ze het over John hebben... Voor Ringo en Paul heb ik die gevonden.
    
    Ringo weent: https://www.youtube.com/watch?v=RqXkOTYoys8
    
    Paul weent: https://www.youtube.com/watch?v=qImZKJE1fFM
    
    Maar voor George, die stiekem, of nee, nogal openlijk, de dood verkoos boven het aardse, vind ik niks. Wel een tamelijk gemeen telefoongesprek tussen George en John, vlak voor diens dood. Zo'n telefoongesprek dat alleen kan plaatsvinden tussen twee mensen die elkaar door en door en door kennen en exact weten waar ze moeten trappen als het moet pijn doen. Ach ja, onder vrienden, mag het al eens pijn doen.
    

25. Een van zijn betere grappen blijft: "For our last number, I'd like to ask your help. Would the people in the cheaper seats clap your hands. And the rest of you, if you'll just rattle your jewelry."
    
26. John kon brullen, bijna zoals Kurt Cobain, luister hier (met de grap van 25 incluis: https://www.youtube.com/watch?v=iS0wuN_6wyw
27. Een van mijn favoriete psychologen, Gabor Mate, gebruikt twee nummers van John Lennon ('Mother' en het minder bekende, maar zeer gevoelige 'I call your name') in één van zijn lezingen over hoe we kinderen en masse affectief beschadigen: https://www.youtube.com/watch?v=E9grl42lGzc
28. Zijn eerste vrouw Cynthia, schreef een openhartige boek 'John' over haar huwelijk met de Beatle. Je krijgt een beeld van een tamelijk overdonderde jongeman met veel onzekerheden en angsten, heel hard op zoek naar iets 'hogers', die van de ene dag op de andere compleet veranderd na zijn kennismaking met Yoko Ono. Hij gaat van dan af erg onverschillig om met zijn zoon Julia en ex-vrouw Cynthia. Uiteindelijk probeert hij wel de brokken te lijmen. Vooral in de periode met May.
    
29. Er bestaat een hele documentaire 'De dag waarop John Lennon stierf', volledig te bekijken op YouTube
30. Iedereen -ouder dan 12 in 1980- zou zich naar 't schijnt herinneren waar hij was de dag dat John Lennon stierf. Deze sportcommentator heeft die dag alleszins geen fut meer om de match American Football nog verder te bekijken. 'This is just a football game. No matter who wins or loses. An unspeakable tragedy has been confirmed to us...' Bekijk hier
    
31. 
    Voor wie vindt dat hij geen tijd mag verspillen door blog posts te lezen over overleden idolen 
32. De mens ging wel door een, euhm, zekere transformatie doorheen de jaren
    

33. Kom aan, Yoko was ook knap 

34. Ja, Help was een zeer, zeer bizarre film...

08-12-2014 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

Mijn vaste schrijfpartner, een ervaren auteur, die haar métier verdomd serieus neemt en ver wegblijft van woordendiarree, in tegenstelling tot mezelf, die dagelijks literaire laxatieven door mijn systeem en mijn toetsenbord jaag, zegt: 'Hoe kunt ge daar nu iets gaan posten? De enige reden lijkt mij om slechter te mogen schrijven.'

Writehistory is een site voor schrijvers. Tenminste, dat is de bedoeling, want mensen die gepubliceerd raken bij gevestigde uitgeverijen, steken hun tijd niet in iets als writehistory. De site is vrij eenvoudig gemaakt en je kan er elke dag maximum één verhaal en één gedicht kwijt. Het overgrote deel van de gebruikers post geen verhalen, maar wat men in het Engels 'rants' noemt, die met haken en ogen aan elkaar hangen en vol taalfouten staan. Enkele jaren geleden kende de site wat meer activiteit, maar de site is betalend en tegenwoordig zijn er paradijzen voor aandachtszuchtigen als Facebook en Twitter waar men gratis en voor niks zijn exhibitionistische verbale scheten op de wereld kan afvuren.

'Waarom doet ge dat dan?'

In de vage, vage hoop dat er daar enkele mensen tussen zitten, die serieuze feedback geven op gemeende pogingen tot verhalen. Af en toe zitten er echt mensen tussen die goed bedoelde opbouwende commentaar geven. En dat doen ze gratis en voor niks. Nee, ze betalen er zelfs nog voor ook. Daarom dus, en uit routine, want schrijven is vooral routine. En het werkt als een online archief, omdat je elke dag maar één ding mag posten krijg je na verloop van tijd een heel goed overzicht over waar je mee de afgelopen jaren (betaal ik al zo lang voor writehistory??) mee bezig was.

Ook is overigens duidelijk dat ik bijna uitsluitend reactie krijg als ik over seks lul. Maar aangezien ik dat thema kotsbeu ben, moet het dan maar zonder reacties.

'Nee, serieus, waarom doet ge het dan?'

Ja, het is natuurlijk stupide. Schrijfsels uitstrooien over het internet in de vage, onrealistische hoop om een verbinding te krijgen met een verwante ziel, ergens, op de een of andere manier. Nee, writehistory is zeker niet de beste manier. Bloggen in het wilde weg, is ook echt niet de manier.

Aan de toog hangen van een café is waarschijnlijk een betere manier, maar ik drink niet graag alcohol, en let's face it: als ge geen alcohol drinkt, geraakt ge zelden echt in gesprek op café. En dus ramt het schrijverke zijn literaire laxatieven uit zijn afgeleefd toetsenbord. En mijn professionele schrijfpartner kijkt er een beetje triestig naar en zet enige gezonde druk om de kunst van verhalen vertellen onder de knie te krijgen, los van enige vluchtige aandacht op sites voor (opgepast :: er volgt een vooroordeel!!) derderangs wanna be schrijverkens.

Wat mijn schrijfpartner vraagt is eigenlijk: 'Hebt ge dan geen sikkepit zelfrespect meer?' En wat ik zelf vraag, is: hoe ver wil ik gaan om een mini beetje aandacht te krijgen, van mensen die ik nooit te zien krijg in real life? Dat is namelijk DE formule om slecht te schrijven: schrijven voor aandacht, en niet omdat je een verhaal voor je ogen ziet dat je gewoon moet opschrijven, ook al was je de laatste mens op aarde en je zeker wist dat niemand het ooit zou lezen.

07-12-2014 om 16:28 geschreven door Tederdraads  

Ik ga mij bij een aantal van mijn vrienden absoluut niet populair maken met deze tips, want er ligt een soort taboe op denken dat je succes kan hebben, dat je dat zelf grotendeels in handen hebt. Het is bijna verboden om echt je dromen te koesteren en daar voor te gaan. Genoeg mensen liggen in hinderlaag om je dromen meteen te doorzeven, van zodra je er durft voor uitkomen. Vandaar tip 1.

1. Negeer alle 'realistische' mensen die je zeggen dat je niet kan bereiken wat je wil bereiken. Dit slaat ook op mensen die misschien op dit moment niet in je omgeving zitten, maar het ooit wel. Vergeet de leerkracht die zei dat het niet kon. Vergeet de maat die er zeker van was dat het leven miserie was en dat succes afhing van geluk. Vergeet al die shit. Je komt er geen stap verder mee, je voelt je down, het is gewoon niet 'empowering'. Omring je met mensen die blij worden als je succes hebt. Omring je met mensen die zelf ook compromisloos voor hun dromen gaan. Een psychologisch axioma zegt: We zijn het gemiddelde van de vijf mensen waarmee we het meeste contact hebben. Zorg ervoor dat die vijf mensen je droom steunen, kies vijf mensen die zelf een goed rolmodel zijn.

2. Visualiseer zo gedetailleerd mogelijk wat je precies wil bereiken. Visualiseer je bestemming zo duidelijk, dat je je nu al heel goed voelt, als je denkt aan hoe het voelt om op die bestemming te zijn. Beleef het nu al, stap in je droom. Dit moet je vervullen met opwinding, dit moet lekker voelen, telkens je dit voelt, moet het voelen alsof je adrenaline kan tappen. Is dat niet het geval, ga dan naar tip 3.

3. Je doel moet groot zijn, mik hoog, mik naar iets waarvan je echt wild wordt als je er aan denkt. Hoe opwindender de droom, hoe meer energie je zal krijgen om er voor te gaan. Als je droom groot genoeg is, zal je vanzelf geactiveerd raken.

4. Herinner jezelf voortdurend aan de droom en doe dit zo concreet mogelijk. Verander de ringtone van je gsm op passende wijze. Hang je huis vol posters die je droom uitbeelden. Alles wat je droom vertolkt, beeldjes, foto's, spreuken, eender wat, verspreid het overal. Er zijn massa's mogelijkheden. Verander de welkomstekst van je gsm door enkele essentiële woorden die je aan je droom herinneren. Zorg dat deze reminders je een postief gevoel geven over je droom en een energiestoot geven.

5. Zoek modellen. Zijn er mensen voor wie jouw droom nu al realiteit is? Zoek hen, contacteer hen en vraag hoe ze het gedaan hebben. Aarzel niet. Mensen die gelukkig zijn, succesvolle mensen zijn bijna altijd heel erg bereid om hun kennis en hun ervaring te delen. Blijf zoeken tot je een goed model vindt dat je de weg wijst. Remember: de leraar komt als de leerling klaar is. Dus wees klaar om te leren.

6. Een van de grootste obstakels is angst om te falen. Heel belangrijk: Falen bestaat niet. Neem dat aan: Falen bestaat niet. Er zijn alleen LEERMOMENTEN. Telkens je iets probeert en het lukt niet, heb je iets geleerd. Je hebt dan één methode geëlimineerd waarmee het niet lukt. Probeer gewoon vrolijk een andere. Er komt een methode die wél lukt.

7. Zorg er niet alleen voor dat je een mentor hebt, maar ook dat je zelf mentor van iemand bent. Een mentor kan je met sprongen vooruit laten gaan. Maar even belangrijk is zelf mentor zijn van iemand die minder ver staat dan jij. Waarom? Omdat de snelste manier om iets te leren het aan te leren aan iemand anders is. Wat je iemand leert, leer je zelf beter doordat je de moeite moet doen om het goed uit te leggen. Je bekijkt de skill of de kennis terug van beginnerlevel en je ziet dan beter de finesse ervan. Ook: door er les over te geven, versterk je de passie van wat je weet en kent. Een goeie regel: telkens je iets nieuws leert, ga het dan meteen aan iemand anders leren, dan leer je het direct dubbel zo goed.

8. Doe dagelijks positieve affirmaties. Wil je bijvoorbeeld fysiek in topvorm zijn, herhaal dan dagelijks mét visualisatie: Ik ben in topvorm, in ben in topvorm. Stel je daarbij je lichaam voor zoals dat er voor jou uitziet als het in topvorm is. Positieve affirmaties moet je formuleren in de tegenwoordige tijd en nooit ontkennend. Zeg dus niet: 'Ik eet geen suiker meer', zeg: 'ik eet alleen gezonde dingen, zoals x, y en z'. Begin elke dag met positieve affirmaties, en voor je gaat slapen, visualiseer dan je droom en doe je positieve affirmaties. Je geest zal die indrukken meenemen in je slaap. Remember: je programmeert je hele wezen om voor je droom te gaan.

9. Heb vertrouwen. Terwijl je je geest programmeert voor het succes dat je wil, is de geest automatisch op zoek om dit succes te verwezenlijken. Panikeer niet als je niet meteen ziet hoe je het succes zal bereiken. Vertrouw erop dat je automatisch andere beslissingen zal nemen, omdat je je open hebt gesteld voor het succes. Je hebt je onderbewust als het ware het bevel gegeven om naar het succes toe te werken.

10. Wees zo specifiek mogelijk. Stel je niet als doel om te vermageren. Stel jezelf als doel dat je vijf kilo wil vermageren. Stel jezelf niet als doel dat je dit jaar meer wil lezen, stel jezelf als doel dat je dit jaar minstens één boek per week leest. Plak hier ook steeds een DEADLINE op. Zeg niet, ik wil alle boeken van Dostojevski uitlezen. Zeg: 'ik lees alle boeken van Dostojevski uit tegen december 2015'

Dit zijn tien zeer basic tips om meer succes in je leven mogelijk te maken. Het is de top van de ijsberg, maar de essentie is er. Hoewel het interessant is om je af te vragen waarom deze principes van succes werken, is die vraag niet al te productief. Het belangrijkste is om de principes te gebruiken. Ik kan je heel moeilijk uitleggen hoe elektriciteit werkt, maar ik gebruik het elke dag.

Probeer het voor dertig dagen en je zal merken dat deze principes een positief verschil maken. Voor concete vragen over de toepassing van deze principes, kan je mij altijd mailen.

07-12-2014 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

07-12-2014 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

06-12-2014 om 19:21 geschreven door Tederdraads  

Russell Brand is een komiek. Grappig vind ik hem niet. Tenminste niet tijdens zijn shows. Tijdens interviews is hij echter hi-la-risch. Omdat interviewers hem totaal niet aankunnen. In dit voorbeeld walst hij als een stoomtrein over de arme interviewer. Die interviewer bedoelt het goed,

 

maar hij krijgt er geen woord tussen. Ook raakt hij snel uit zijn lood geslagen, omdat Brand voortdurend zijn knie blijft aanraken. Brand gebruikt minstens drie technieken om zijn interviewer lam te maken:

06-12-2014 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

06-12-2014 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

Yow Tom,

Gisteren hebben we hier naar 'Boyhood' gekeken. Ik ben fan van de 'Before'-trilogie. Before sunrise, Before sunset en Before midnight, drie films die de geschiedenis van een koppel volgen. Babbelfilms die puur om dialogen draaien. En ik was dan ook niet echt verbaasd toen ik achteraf zag dat deze film van dezelfde regisseur is. In 'Boyhood' gebeurt ook niet veel. Behalve dan dat je een kleine jongen ziet opgroeien tot hij 18 is. Mijn schoonvader sprong na afloop van de film recht en riep ontgoocheld uit: 'Dat ging nu echt over helemaal niks!'

En voor mij ging het over alles. Over het leven hoe het werkelijk is. Waarin nauwelijks iets gebeurt. De moeder van de jongen jammert op een bepaald moment: 'Ik had gewoon méér verwacht'. 

Is dit de beste film van 2014 zoals nogal wat Amerikaanse critici beweren?

Dat zou best wel eens kunnen. De dialogen zijn zeer levensecht. Alle situaties zijn zeer herkenbaar. De psychologie blijft aan de oppervlakte, maar is subtiel genoeg. Zelf herkende ik vooral de irritante stoere mannenpraat van enkele zuipende patriarchale personages. De eerste vriendin van de jongen is smoking hot, wat mij betreft. (Een obscure actrice die Zoe Graham blijkt te heten). De groeipijnen zijn voelbaar, zonder schreeuwerig gedwangvoederd te worden door de regisseur. 

Als je twee uur tijd vindt, zeker kijken. Blok alle mogelijk afleiding. En dompel je onder in een leven, niet meer of minder opmerkelijk dan dat van jezelf. Zoals het is. Met personages die stommiteiten begaan en soms geniaal zijn, en soms vervelend zijn en soms grappig, en soms stoer doen en soms openhartig broos zijn.

Het gaat over niks. Er is geen invasie van aliens. Er is geen aanslag op de president. Geen tikkende tijdbommen. Geen ontspoorde treinen. De CIA komt er niet aan te pas. De NSA wordt alleen maar eens vluchtig vermeld. Geen complotten. Geen derde wereldoorlog. Niemand wordt vermoord (hoera!), er zit zelfs geen achtervolgingsscène in.

Maar het gaat over jou en mij.

En dat is een beetje triest, maar ook troostend.

'Ik had gewoon méér verwacht!'

Ik ook, ik ook, ik ook.

Maar laat ons nu gewoon genieten van wat er is.

Het beste,

William

30-11-2014 om 19:35 geschreven door Tederdraads  

29-11-2014 om 19:56 geschreven door Tederdraads  

08-03-2014 om 16:37 geschreven door Tederdraads  

Het concept: Vrouwenversierder Slick wil zijn maat Silk leren vrouwen versieren, en dat mislukt keer op keer. (Bestaat ook in stripvorm op www.slickandsilk.com)
We filmen dat met een digitaal fototoestel. De beeldkwaliteit daarvan is redelijk. Er is geen cameraman, geen regisseur. Gelukkig wel een scenario en twee acteurs. Wij zelf.
Als de kijker zich zo hard amuseert als wij terwijl we filmen, zit het goed.
'Living in the material world' nog eens gezien. Over het leven van George Harrison. Prachtig om mensen te zien die puur voor hun artistieke leven gaan.
Bij mij is er altijd een groot schuldgevoel, omdat ik mijn tijd steek in zo'n projectjes.
Het is misschien dat schuldgevoel dat zo'n drive geeft.
Maar het is ook dat schuldgevoel dat ervoor zorgt dat ik geen simpele verhaalkes durf vertellen en er altijd een schep te veel bovenop doe... Het overheersende gevoel sinds 2008 is uitputtende onzekerheid. 

03-03-2014 om 10:10 geschreven door Tederdraads  

02-03-2014 om 01:00 geschreven door Tederdraads  

Elke zaterdagochtend zit ik met een collega-schrijfster in de kelder van de bibliotheek van Aalst. 'De bunker', zegt de collega-schrijfster. Het is hier overdreven warm, ik claim het enige stopcontact voor mijn laptop en kleine kinderen OF oude mensen komen hier op internet. We schrijven hier van 9u30 tot 11u50. In die tijd kan je ongeveer drie A-4 pagina's schrijven. Zoals sommig e mensen samen gaan joggen, gaan wij samen schrijven. Kwestie van de discipline erin te houden en de angst te overwinnen. Want je moet toch maar de pretentie hebben om een wit blad te schenden met woorden.

01-03-2014 om 09:52 geschreven door Tederdraads  

Vandaag stond verder in het teken van mijn vrijwilligerswerk bij buddywerking. Mensen begeleiden die nood hebben aan een babbel. Babbelen kan ik goed. Dat vrijwilligerswerk is waarschijnlijk het meest interessante, uitdagende dat ik tegenwoordig doe.

Het leven zal wel nooit zo spannend worden als een aanslag plegen op Hitler. Wel zo gezellig als met een kop thee naar een film over Stauffenberg kijken. Al ware het nog gezelliger als de film Duits gesproken was. "Je kan niet alles hebben", zegt mijn vrouw.

28-02-2014 om 21:54 geschreven door Tederdraads  

In de trein. Ik zit te lezen. Kortverhalen van Anna Gavalda. Die mij totaal niet kunnen boeien. Foute keuze om mijn Frans wat op te kuisen (ik werk in Brussel). Een meisje recht voor mij prutst met haar smartphone. Ze heeft lang blond haar en een knalrode sjaal. Licht imponerend eigenlijk. Maar soit, vrouwen proberen versieren hoort er al enkele jaren niet meer bij.

Ze zucht hoorbaar. En sterk. Alsof ze een taart vol kaarsen uit blaast. Maar tegen haar zin. Onze ogen raken. Altijd beter dan verbale communicatie.

Tot mijn verbazing vraagt ze: "Bent u gelukkig met wat u doet, mijnheer?"

Niet: Bent gelukkig? Nee, specifieker, correcter wellicht: bent u gelukkig met wat u doet? Gezien ik sinds een jaar of twee eerlijkheid beoefen als een soort sport, zeg ik: "Ik probeer die vraag zoveel mogelijk te vermijden." Zij: "Zo bang van het antwoord?" Amai, heeft dit meisje wel Vlaamse roots? Ik ben bijzonder bevooroordeeld -allicht onterecht-  tegenover mijn Vlaamsche medemensen. Spontaniteit schrijf ik hen bijvoorbeeld niet toe.

De conducteur komt langs. Stilte. Haar telefoon rinkelt opnieuw. De verbinding is slecht. "Ja, ik hoor u weer niet, zenne." De verbinding valt weg. Ze prutst nog wat op haar gsm. Ze zegt niks meer. "Lastige dag op het werk?", vraag ik. Ze zucht weer. Mijn halte is daar al.

Als ze ziet dat ik moet afstappen, zegt ze: "Volgende keer een echt antwoord he!" Ik stap naar huis. Dat is verdomme een gevaarlijke vraag. Bent u gelukkig met wat u doet? En kunt ge daar nog eerlijk op antwoorden? Als we echt helemaal vrij mochten kiezen, zouden we dan niet allemaal iets anders aan het doen zijn?

27-02-2014 om 22:09 geschreven door Tederdraads  

Volgens mijn verloofde bestaat er niet zoiets als een gelukkig leven. Zij denkt: het leven gaat niet over proberen leven in de zon, maar over leren dansen in de regen. Ik blijf op zoek naar de eeuwige zon, de ideale, bevredigende situatie. En misschien zoek ik nog altijd niet hard genoeg. Ik lees nu een boek over Gestalttherapie. Een individu wil zijn behoeften bevredigen en wil zichzelf waarmaken. En dat steeds in interactie met zijn omgeving. Op dit moment leef ik niet in de meest bruisende, stimulerende omgeving. Verander dat dan, zeggen geluksgoeroes. Follow your bliss. Volg wat je gelukkig maakt. Maar wat is dat? Ik krijg daar zeer uiteenlopende, nogal onpraktische antwoorden op. Wat maakt jou gelukkig? 

25-02-2014 om 09:05 geschreven door Tederdraads  

Politieke meeting gisterenavond en politieke meeting deze ochtend. Zeer fijne mensen gezien, die nog willen delen met anderen. De meeste mensen willen delen, als ze er dank u voor terug krijgen. Nooit gedacht dat ik mij nog zoveel met politiek zou bezighouden. Ergens is het zonde van de tijd, maar het is even nodig als ademen. Niet aan politiek doen, is terrein laten voor de nukken van het grote geld. Veel plezanter was het toen ik in een Gentse winkelstraat een mooi meisje zag. Ik sprak haar aan. Ze studeerde psychologie. Haar vader bleek erg links te denken. Waarom doen we dat niet vaker? Een wildvreemde aanspreken op straat, gewoon zomaar, omdat de lentekriebels het vragen? Politiek ligt mij na aan t hart, omdat ik zoveel miserie zie. Graag was ik dat allemaal even vergeten, om de belangrijkste maaltijd van de dag te nuttigen en dat meisje te beffen in een studentenkot. Geen betere plek om haar jeugd in te drinken. Maar het volwassen leven riep mij als een hese sirene met doorrookte keel. 

In een drukke winkelstraat passeren ons per uur honderden potentiele connecties. En tussen iemand kennen en niet kennen, staat geen muur.  Een maand geleden had ik een tof treingesprek. Die jongeman heeft mijn werk gecontacteerd om mijn emailadres te krijgen, om ons gesprek verder te kunnen zetten. Als ik niet wil dat de superrijken ons verdelen, kan ik ook niet toelaten dat de ongeschreven sociale regels het doen. Wanneer sprak u voor het laatst een wildvreemde aan? 

Of loopt u zoals ik meestal te veel te kniezen om die stap te zetten? 

23-02-2014 om 16:46 geschreven door Tederdraads  

20-02-2014 om 10:19 geschreven door Tederdraads  

20-02-2014 om 00:44 geschreven door Tederdraads  

Voor het eerst bloggen op een I-Pad. De elektronische stenen tafel. Zou dat nooit zelf in huis halen. Heb hem in bruikleen van het werk. Zeer sympathiek. Als journalist ook wel nodig om snel en overal een artikel te kunnen rondsturen. In deze tijd waar we onszelf voorbijlopen, moet alles gisteren al gebeurd zijn en moeten we al vertrokken zijn waar we pas aankomen. Hoewel ik van dat opgefokte ritme permanent angst heb, begeleid ik in mijn vrije tijd mensen met psychische aandoeningen. Je kan dat gek vinden, maar dat kalmeert mij. Wat mij niet kalmeert, is de financiele ongelijkheid tussen mensen. Er lopen mensen rond die op een dag meer verdienen dan ik in een jaar.  Dan voel ik mij een idioot. Of een zacht ei. Ik ben er van overtuigd dat mijn loon perfect mijn lage zelfvertrouwen weergeeft. Hoeveel zelfvertrouwen komt elke maand op uw bankrekening? Volgens anderen weerspiegelt mijn loon mijn ethische principes, waarvan ik niet wist dat ik ze had. Kan je van ethische principes rijk worden? Ondanks of net daarom? 

18-02-2014 om 21:33 geschreven door Tederdraads  

17-02-2014 om 23:01 geschreven door Tederdraads  

24-01-2014 om 18:39 geschreven door Tederdraads  

22-01-2014 om 21:42 geschreven door Tederdraads  

“Godverdomme, hij is gestikt”, zei de korporaal.

“Geen kogelwonde?”, vroeg Pete. 16 jaar en nog maar drie maand in dienst. Genoeg om duizenden lijken te zien.

“Nee, niks”, zei de korporaal.

“Zijn mond zit vol modder”, zei Bill, een boer uit Tennessee, 3 jaar dienst en als bij wonder nog nooit gewond geweest.

“Big John breekt ons in twee”, zei de korporaal. Hij veegde wat vuiligheid van het gezicht van de dode jongen.

“Wat kunnen wij hier nu aan doen?”, zei Bill.

“Niks. Als Big John kwaad is, breekt hij eender wie in twee”, zei de korporaal.

“En dit gaat hem woest maken”, zei Pete, die Big John al enkele keren razend had gezien. “Hij heeft onze vorige kapitein vier meter ver gegooid, omdat die ons opjaagde om ons rantsoen in te slikken.”

De kapitein brak een arm. Big John trapte ook nog zijn tanden uit. Als ze hem niet met zes man hadden tegengehouden was de kapitein zijn leven kwijt. Nu was hij alleen alle autoriteit over de compagnie kwijt. Hij vroeg uiteindelijk een overplaatsing. Liet zelfs een promotie aan zijn neus voorbijgaan.

Het groepje kwam recht uit hun gehurkte houding. Ze keken zwijgend naar het lijk. Onder de modder. De mond open, maar vol zwarte prut. Lichaam intact. Vertrappeld tijdens een aanval. In de modder gezakt. Gestikt. Zijn geweer stak naast hem in de bruine smurrie.

Pete brak de stilte.

“Mag ik zijn laarzen? Die gaan mij passen.”

“Raak die laarzen aan en ik jaag je persoonlijk naar de overkant”, zei Bill.

“Ssst”, zei de korporaal. “Skinny Jim heeft zijn laarzen niet meer nodig. En met of zonder laarzen, Big John gaat toch door het lint.”

De korporaal trok Jims laarzen uit en gooide ze voor de voeten van Pete.

Pete wilde ze grijpen, maar Bill spande de trekken van zijn Enfield-geweer. Accuraat op 400 meter afstand en dus zeker op 2 meter afstand.

“Laat dat”, zei de korporaal. “Pete heeft die laarzen nodig. En verdiend ook.”

De kleine Pete had gisteren vier Yanks afgeknald. Waaronder een luitenant. Die hij had omgelegd met een buikschot. Met het pistool van de luitenant zelf. Afgepakt in een worsteling. Die kleine pezige jongeman was glad als een aal. Zeker in al die modder. Van hen allemaal leek Pete de enige die geboren was om oorlog te spelen. Te spelen. Voor hem was het een spel. En dood gaan was enkel spijtig, omdat het dan uit was met spelen. De jongen gaf om niks. Enkel om winnen.

Pete trok de leren windsels die rond zijn voeten zaten als schoeisel los en gooide ze weg. “Kunnen we nog soep van koken,” grapte hij, terwijl hij op één been rondhuppelde en de laarzen aantrok.

“Houd je muil”, zei Bill. “Of ik knal je neer voor Big John de kans krijgt om je hoofd af te rukken en in je romp te pissen.”

“Kalm”, zei de korporaal. “Zoals het er nu aan toe gaat, zijn we er straks toch allemaal aan.”

En alsof de yanks zijn woorden wilden onderstrepen, voelden ze de grond onder hen daveren.

“Is dat onze artillerie?”, vroeg Bill.

De korporaal trok zijn schouders op. “Het is helemaal op onze rechterflank en ver van hier. Meer hoef ik niet te weten.”

“Ha, die passen perfect”, zei Pete en hij sloeg zijn hielen tegen elkaar.

Bill wilde hem een slag geven met de golf van zijn geweer, maar de korporaal hield hem tegen. “Houd die vechtlust voor de yanks, Bill. 't is die kleine zijn fout niet dat Jim dood is.”

Naar Jim verwees niemand als “die kleine”. Nochtans was Jim maar anderhalf jaar ouder dan de 16-jarige Pete.

“Goed, mannen. Even de opties overlopen”, zei de korporaal.

George, die tot nu toe niets had gezegd, riep vanuit het struikgewas waar hij zijn broek had laten vallen dat hij de oplossing had. Hij zat met de “bruine hardloperij”. Liep dagelijks een paar keer leeg dankzij dysenterie.

“En die oplossing is: We hebben hem helemaal nooit gevonden.”

“Schijtluis”, zei Bill. “En zijn laarzen dan? Waar heeft Pete dan die laarzen vandaan?”

George staarde naar de voeten van Pete. “Ja, die moet hij dan teruggeven.”

Als antwoord schouderde Pete zijn Enfield en zei: “Zijn jullie nou echt allemaal zo dom als een zeug? We schieten hem toch gewoon zelf lek.”

De mannen wisselden een blik uit. De korporaal snoot zijn neus.

“IJskoud”, zei Bill, “IJskoud, die kleine”.

De korporaal stak zijn zakdoek weg. “Die kleine heeft een punt.”

George kwam van achter de struiken en bond zijn broek vast met een koord. “Toch niet. Jim gaat niet meer bloeden. Hij ligt al te lang in die koude modder.”

Het begon terug te regenen. De grond bleef daveren.

“Een paar kilometer naar links zijn er veel die nu ook hun einde vinden in de modder”, zei George.

Bill nam zijn hoed af en sloeg een kruis.

“Je denkt echt dat hij niet meer zal bloeden, George?”, vroeg de korporaal.

“Zeker weten.”

“Verdomme.”

Pete zei: “Hak dan zijn hoofd af. Het werk van een kannonbal. Pats. Weg. En dan hoeft er niet veel bloed op zijn kleren te zitten.”

Bill zei: “How, wacht, wacht eens even. Waarom kunnen we niet gewoon de waarheid zeggen?”

George floot. “Fieuw. De jongste zoon van Big John, vertrappeld tijdens een aanval. Waarschijnlijk door onze eigen mannen. Gestikt in de modder voor hij één Yank heeft gezien, laat staan een van die klootzakken heeft gedood. Wat een smet op zijn eer. En dat na wat gebeurd is met Thomas.”

“Wie is Thomas?”, vroeg Piet, die zijn nieuwe laarsen schoon veegde met de mouwen van zijn bruine uniformjas.

“Big Johns oudste zoon”, zei de korporaal. “Kreeg een kogel los door zijn hoofd bij Gettysburg. Ene slaap in, de andere slaap uit.

“Aha, ja, twee zonen verliezen. Da's zwaar”, zei Pete alsof hij 90 was en het zelf al eens meegemaakt had en het normaal vond.

“Hij is hem niet helemaal verloren”, zei de korporaal.

“Hij leeft nog?”, vroeg Pete, die eindelijk stopte met het poetsen van de laarzen.

“Yup. Hij leeft nog. Ze moeten hem 's nachts vastbinden of hij loopt schreeuwend en schoppend door het huis, maar hij leeft nog. Niks mee aan te vangen. Verstand kwijt”, zei de korporaal.

“Hij kan nog wel hout hakken volgens Big John”, zei George. “Met de moeder is het ook slecht gesteld. Die wil niet meer spreken sinds Thomas -of wat er van overschiet- terug is en Big John ook de jongste heeft meegesleurd naar het front. Big John is ten dode opgeschreven. Zijn vrouw slaat zijn hersenen in. Al moet ze een ladder gebruiken om aan zijn hoofd te kunnen. Nee, we kunnen hem dit niet aandoen.”

“Big John maakt eerst ons kapot. Het gaat onze fout zijn. De eerste actie van zijn jongste zoon. En die stikt onder onze voeten zonder een schot te lossen”, zei de korporaal.

“Onder onze voeten?”, vroeg Bill. Die nam zijn hoed weer af en sloeg een kruis.

“Big John overleeft het zelf misschien niet eens”, zei Pete.

George verdween terug achter een struik en stak weer zijn broek af. “Heilige Maria dat doet deugd.”

“Nee”, zei de korporaal. “John overleeft. In '61 jaagden ze een bal los door zijn twee heupen. De chirurgen keken zelfs niet naar hem om. Verloren zaak. Negen maand later marcheerde hij terug als de beste.”

“Maar hij pist bloed”, riep George.

“Kak jij nog geen bloed?”, vroeg Pete.

George gooide een tak in Pete's richting.

De korporaal zei: “Big John piste altijd al bloed, want Big John drinkt het bloed van zijn vijanden.”

“Echt?”, vroeg Bill.

“Nee, Bill, nee”, zei de korporaal. “Maar goed, wie neemt de eer te beurt?”

“Ga je echt zijn hoofd...?”, vroeg Bill.

“Een beter idee?”, vroeg de korporaal.

“Ik doe 't wel”, zei Pete. Hij pakte zijn bayonet die aan een riem om zijn middel hing en sprong naast het lijk.

De korporaal draaide zich om. Bill liep naar de struiken en kotste.

“Godverdomme, Bill, ze geven ons al haast geen eten dan ga je het nog uitkotsen ook”, zei de korporaal. “Kunnen we allemaal ons rantsoen binnen houden? Anders krijgen jullie niks meer, hoor.”

Het was stil. De mannen hoorden enkel het snijwerk van Pete. En kanonnen in de verte. Plots wensten ze allen dat ze midden in de actie waren.

“Wat doe ik met het hoofd?”, vroeg Pete na dik tien minuten.

“Begraven, verdomme. Wat anders? Opzetten? Spietsen?”, vroeg de korporaal.

“Kalm, kalm”, zei Pete. “Ik vraag het maar.”

“Goed. George en Bill, nemen jullie de brancard.”

Bill stond met één hand over zijn mond. “Kunnen we niet een doek of zo over hem leggen?”

De korporaal en Pete legden het lijk op de brancard en de korporaal gooide zijn overjas over de soldaat.

Bill sloeg zich een kruis. George trok terug zijn broek op.

“We moeten ons nu wel een beetje haasten. De compagnie kan ons niet eeuwig missen.”

“Pete, begraaf het hoofd op een honderdtal meter van hier. Ik ken Big John, die komt nog wel eens neuzen hier.”

“Neuzen naar de neus van zijn zoon”, zei Pete die er vandoor ging. Het hoofd bungelde bij het haar.

George zei: “Ik heb soms medelijden met de Yanks. Ze weten niet dat wij satanskinderen als Pete in onze rangen hebben.”

Bill nam zijn hoed af en wilde zich een kruis slaan.

De korporaal trok zijn hoed uit zijn handen en trok die hard over Bills hoofd en zei:“Stop daarmee, pak die brancard.”

Ze ploeterden door de modder, terug naar hun linies en zeiden maar weinig.

“Gelukkig blijft het vandaag rustig in onze hoek”, zei de korporaal als ze halfweg waren.

“Dat zal wel niet lang meer duren”, zei George. “Grant hamert op onze linies tot we breken. Hij heeft mannen genoeg. In New York komen ze vers van de boot. Het eerste dat ze in hun pollen krijgen is geen hark of schop of riek of pikhouweel, maar een springfieldgeweer.”

“Hij kan ze niet blijven tegen ons aan gooien. De Noordelijke kranten schreeuwen moord en brand. Ze noemen hem de slager”, zei de korporaal.

De vijandelijke legers wisselden dagelijks kranten uit tussen de linies. Van zodra er een moment rust was. Sinds Grant de plak zwaaide aan de overkant, was er steeds minder rust. Tenzij in de dood. Waarvan er steeds meer was.

Vlakbij hun linies, haalde Pete hen in.

“Dat hoofd vindt niemand nog,” zei hij.

“Geen details, graag,”, zei Bill, “Geen details.”

De kapitein van de compagnie kwam hen tegemoet. “Gevonden?”

Ze knikten.

“Goed, kan iemand van jullie Big John verwittigen? De kolonel heeft al de compagnieofficieren samengeroepen in zijn tent. Ik moet gaan.”

Als de kapitein weg was, zei George: “Die chargeert liever pal op een yankeebatterij dan dat hij Big John confronteert.”

“Goed, jullie wachten bij de gravers”, zei de korporaal. “Ik ga naar het lazaret. Laat hem niet begraven tot Big John hem gezien heeft.”

“Maar Big John heeft toch een kogel door zijn long?”

“Nou en? Toch zal hij zijn zoon willen zien.” De korporaal nam een slok uit een kleine vestzakfles, veegde zweet en modderspatten van zijn gezicht, nam zijn kepi af, moffelde die in zijn zak, blikte eens kort omhoog naar de hemel en ging.

Ze stonden bij de gravers. Negers. Extra bleek waren de lijken aan hun zwarte voeten. Dode makkers lagen netjes op een rij. Allemaal zonder schoenen. Sommigen in hun onderhemdje zonder uniformjas. De gravers hadden hun zakdoeken voor hun gezicht gebonden. Tegen de stank. Het regende wel, maar het was vochtig warm. Hier en daar lag een dooie yank. Opgeblazen en opengebarsten. Doorvoede lijken barstten. De ondervoede zuidelijke lijken, bleven vreemd genoeg intact.

Big John verscheen verbazend snel, met twee krukken, die nauwelijks tot aan zijn heupen kwamen.

“Ik wil hem zien, ik wil hem zien, ik wil hem zien. Laat mij er langs. Hij gaat niet in een massagraf met de rest.”

Als hij Pete zag met de laarzen van zijn zoon, sloeg hij die met één slag van een kruk en zonder een woord te zeggen knock-out. Het ging zo snel dat Pete niet eens een kik gaf. Big John keek zelfs niet waar Pete landde.

George mompelde tegen Bill: “Een keer buiten westen geslagen worden voor een goed paar laarzen. Er zijn slechtere deals in deze wereld.”

Big John gooide een kruk weg. En wilde de uniformjas die over zijn zoon lag wegtrekken. De korporaal legde zijn beide handen op de brede voorarm van Big John.

“John, het is geen zicht. Hij is zijn hoofd kwijt.”

Big John duwde de korporaal twee meter achteruit, die daar in het gras viel. Big John gooide hem zijn uniformjas achterna.

De vader keek naar zijn onthoofde zoon en knikte.

De rest hield zijn adem in. De gravers rustten met hun kin op hun schoppen en staarden.

“Innige deelneming”, zei Bill uiteindelijk.

“Houd je muil,” zei Big John. “Dit is oorlog. We weten wat we riskeren. Hij is gestorven met zijn gezicht naar de vijand. Zoals een man. Beter zijn hoofd kwijt dan zijn verstand. Godverdomme.”

De korporaal deed teken naar de gravers. Ze kwamen in beweging, maar Big John riep: “Wacht.” Hij hoestte wat bloed op, maar boog zich over de wonde.

“Een kanonskogel?”

Ze knikten allemaal van ja, behalve de gravers, die de zon in het oog hielden. Hun dagtaak zat er bijna op. Straks kregen ze eten. Als zwarten dachten ze er niet aan om te vragen wat er aan de hand was.

“Een kanonskogel?', herhaalde Big John.

“Een kanonskogel”, zei de korporaal.

Big John knikte. De gravers tilden het lijk op. Big John draaide zich om:

“Ik wil dat jullie mij elk drie hoofden van yanks brengen. Mijn Jim was makkelijk drie Yanks waard. Jullie brengen mij elk drie hoofden.”

“Drie maar?”, vroeg Pete, die probeerde recht te staan, maar twee keer rond zijn as draaide en terug op zijn rug viel.

“Drie hoofden?”, vroeg Bill.

Big John strompelde op hem af. En Bill zei: “Ja, goed, drie hoofden.”

George mompelde. “Big John blijft er verdacht kalm bij.”

Big John legde zijn hand op de borstkas van zijn zoon. Prevelde iets met zijn ogen dicht. En riep daarna om de kruk die ergens in 't gras lag.

Daarna zei hij: “Over een week of twee ben ik opgeknapt. Dan gaan die yanks wat beleven.”

Tegen de korporaal zei hij: “Schrijf een brief naar zijn moeder... en zijn broer. Van mij wil ze toch niks horen.”

Tegen de zwarte gravers zei hij: “Een fles whiskey voor elk van jullie, als jullie mij het hoofd van mijn zoon kunnen vinden.”

“Maar, John”, zei de korporaal, “daar is niks van over. Met alle respect, maar een kanonskogel... Dat snap je toch?”

“Je weet nooit. In mijn familie hebben we allemaal een harde kop.”

De gravers haastten zich om hun werk af te maken.

De korporaal, George en Bill wisselden blikken uit, terwijl Big John weg strompelde.

Maar die draaide zich om: “En als iemand jullie wat aanbiedt om het hoofd NIET te vinden, wees er dan gerust in dat ik jullie het dubbele aanbied van wat men jullie ook moge aanbieden.”

En weg was hij.

“Godverdomme”, zei George.

Bill sloeg een kruis, maar de korporaal tikte op zijn handen. “Hou daar mee op.”

Pete kwam eindelijk recht. Het handvat van de kruk stond duidelijk afgetekend in zijn voorhoofd.

De korporaal greep hem vast. “Weet je nog waar het ligt?”

“Waar wat ligt?”

“Het hoofd, stomkop.”

Hij fluisterde, want de gravers hielden hen in het oog.

“Ja, ongeveer.”

“Zorg ervoor dat het helemaal verdwijnt van deze aarde, gesnopen? Of hij maakt ons kapot.”

“Goed, goed, maar ik zie alles dubbel.”

“Je moet gaan nu”. En de korporaal duwde de kleine de goeie richting uit.

De gravers deden grond over de laatste paar lijken en gingen hem achterna.

“Waarom valt Grant verdomme nu niet aan?”, vroeg George.

“Of waarom probeert hij ons niet flankeren zodat we hier snel vandaan moeten marcheren?”, zei Bill.

“Stop met jammeren”, zei de korporaal. “Die kleine vindt er wel wat op.”

Drie weken later zaten beide legers ingegraven in uitgestrekte loopgraven bij Petersburg. Grant had hen inderdaad geflankeerd, maar bij Petersburg was hij toch weer vastgelopen op de zuidelijke linies.

Big John was al twee dagen terug in de rangen. Hij had al een extra meet gekerfd in het hout van zijn geweer. In totaal had hij 17 kerven, de meeste van de hele compagnie, het hele regiment en misschien wel de hele brigade van circa 1800 man. 17 kills had hij al gescoord.

De korporaal had de oplossing van Pete zeer creatief gevonden. Sindsdien wilde Bill niet meer eten in aanwezigheid van de kleine. En George negeerde hem ook, behalve als er moest gevochten worden, want met dat jong geweld aan zijn zijde voelde hij zich relatief veilig.

De derde dag dat Big John terug in de rangen was, landde er een krant in de loopgraven. Rond en bol. Het was Big John die de krant van rond het pakketje scheurde.

Het hoofd was zwart en stonk naar een mengeling van vis en de ergste zweetvoeten die je in je leven hebt geroken. “Hier hebben jullie je mascotte terug. Groetjes, die van de overkant”, stond op het voorhoofd van Jim geschreven.

De korporaal, Bill en George zagen maar een oplossing. Ze klauterden uit de loopgraven en chargeerden recht over niemandsland. Bill riep: “Snel drie hoofden, snel.” De drie kregen postuum een medaille.

Pete bekende voor Big John hem wurgde. De kleine had het hoofd in zijn oude schoenwindsels gewikkeld en dan met een felle trap van zijn jonge benen richting vijandelijke linies geshot.

Big John ging de drie achterna. “Ik wil mijn drie hoofden. Ik keer niet terug zonder mijn drie hoofden”, zei hij als hij over de rand van de loopgraaf wipte.

Hij werd begraven naast het hoofd en de laarzen van zijn zoon.

19-01-2014 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

https://denoestegoesting.wordpress.com/ 

30-05-2013 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

8u30. Een half uur door mijn wekker geslapen. Douchen. Sojakoffieverkeerd hijsen.

8u45. Bevreesd vaststellen dat mijn schizofrene tante vandaag thuis is. Empathie met zieken, zoveel je wil. MAAR NIET ALS ZE CONSTANT MET HUN KLOMPEN OVER DE VLOER KRASSEN.

8u55. De pc klaargezet voor mijn moeders Facebookavonturen. Als ik op 't werk ben, komt zij mijn computer inpalmen. Omstreeks 21u zal ik vaststellen dat ze erin geslaagd is om een groot wit vierkant te slaan in mijn scherm, dat pas weggaat als ik de pc herstart. Mijn moeder, de digiverkenner, stuit op functies die informatici nog niet eens kennen.

9u15. In de trein. Als we treingesprekken opnamen en naar een geavanceerde buitenaardse samenleving stuurden, kwamen ze ons direct koloniseren. Al was het maar om ons als narren naar hun hoven te slepen.

9u25. Ik heb zin om twee hoogbejaarde wijven met hun valse tanden tegen elkaar te kwakken. DE RAPPORTRESULTATEN VAN UW KLEINKINDEREN ZEGGEN NIETS, MAAR DAN OOK NIETS OVER:

1. jullie waarde als grootmoeder, noch als mens

2. de toekomst van jullie kleinkinderen (hallo, diploma-inflatie)

Ik krijg gerontofobie als ik oude mensen trots hoor putten uit de schoolprestaties van hun genetische aanhangels. Presteer verdomme zelf nog eens wat.

Kleinkinderen worden systematisch gereduceerd tot rapportresultaten.

Die grootvader van mij heeft het ook. Zijn laatste woorden tegen mij, kunnen wel eens zijn: “Hoe is het op school?”

Ik zei: “Ik zit allang niet meer op school.”

Hij: “Ja, maar ge volgt toch nog les?”

Mijn ogen moeten permanent iets uitstralen van: kieper hier uw kennis maar in, er is plaats en 't is nodig.

9u45 Ik omlijn in Eine Frau in Berlin de verbluffend mooi poëtische gruwelzin:

“Diese Mädchen sind auf immer um die Erstlingsfrüchte der Liebe betrogen. Wer mit dem Letzten begann, und dazu auf so Bösen Art, kann nicht mehr von der ersten Berührung erbeben.”

Over twee maagden die vergewaltigt waren door een hoop Russen.

9u55 Trein staat stil in Brussel-Noord. Een paar perrons verder zie ik een magere Roma-zigeunerin met kleine dochter drie verschillende mensen om wat geld vragen. Ze vangt drie keer bot. Ik had het ook niet kunnen zien, maar ik zie 't wel, want mijn radar staat op miserie.Of op werkelijkheid.

De tandeloze prestatiegerichte (zolang ze zelf niks meer moet presteren) bejaarde zegt dat haar kleindochter “nu ze in 't vijfde middelbaar zit het zo erg vindt dat ze maar eind in de zeventig procent haalt en geen negentig procent meer. Maar ja, ze moet beseffen dat dat niet meer kan he.”

Ik zou dat mens een hartaanval kunnen bezorgen door mijn diploma's voor te leggen, samen met mijn loonbrieven.

Weet ze direct hoeveel je koopt met in de zeventig procent in 't vijfde middelbaar.

Nada dus.

De enige twee kennissen die ik ken die echt heel goed hun boterham verdienen, hebben niet eens een diploma.

Het openbaar vervoer is het beste auditorium sociologie.

Treingesprekken overluisteren zijn mijn stethoscoop aan de kankerlongen van deze samenleving.

10u15-16u55: censuur

Wegens tijdsgebrek om het over de psychologisch goed onderlegde leidinggevende capaciteiten van mijn oversten te hebben. De ene heeft dan ook psychologie gestudeerd. Geen idee waar die andere de mosterd vandaan haalt. Misschien krijgen handelsingenieuren ook wel een paar vakken psychologie mee. Schril contrast met de bovengemiddelde botheid van de 'eerst stekelig doen, dan pas vragen stellen'-mentaliteit waar de meeste mensen mee te maken krijgen en die we in minieme dosissen ook bij ons op voorraad hebben, maar dan gelukkig niet bij de leiding.

17u05-18u25: in Brussel-Centraal voortlezen over oorlogsgruwel tot mijn maat uit Leuven aankomt. De grotere waanzin degusteren, om de dagdagelijkse drek met een zilverrand te omringen.

Twijfel of ik weer een tas ga stelen uit Starbucks. Slechte koffie in praktische, grote tassen. Ik kan mij niet herinneren dat ik ooit iets anders heb gestolen dan boeken en starbuckstassen. Er is geen verband tussen de twee.

Een kind van 8 slaapt voor mijn neus in. Geheel alleen, waar zitten die ouders?

Een man met downsyndroom komt om geld bedelen. Ik heb hem al eens wat gegeven. En als ik van nee schud, beklaag ik het mij direct. En ik beklaag het mij nu nog.

Een vrouw geeft hem zo ongeveer al haar kleingeld. Hij roept heel grappig, oprecht verbaasd en tegen zichzelf: “amaaai”

Er zit geen kwaad in die jongen. Hij herinnert mij aan één van de hoofdpersonages van Of mice and men. Ik zou hem verdomme moeten achternalopen en hem toch nog iets geven.

Met 'zou' wordt veel te veel ten onrechte vergoeilijkt.

Misschien stel ik mij daarom omstreeks 23u20 kandidaat als vrijwillig therapeut voor gedetineerden.

Ik kom vast wel in aanmerking. Mijn eigen gevangenis is 1m74 groot en weegt ongeveer 70 kilo. Is transporteerbaar aan een gemiddelde wandelsnelheid van 6 km per uur. Beschikt over een goede bibliotheek en keuken en roze kamer. Blijft toch een gevangenis.

19u15

Twee jonge meisjes benaderen mij en mijn maat die ons reeds laten afzetten hebben: we hebben iets besteld in een Brussels café in 't centrum. De twee meisjes verkopen stylo's om hun schoolreis te bekostigen. Niks van waar natuurlijk. Ze bekijken ons -zonder zeveren- alsof ze onze ogen gaan uitsteken met hun verzameling stylo's. Of toch minstens onze urethra gaan penetreren met de dikke kant eerst.

3 stylo's voor 5 euro.

Ik zeg beleefd dat dat toch een beetje 'trop' is.

Ze blijven ons nog even aanstaren als twee kleine psychopaten. Recht in mijn ogen.

Hoe zoveel onverholen haat kan zitten in veertienjarige ogen, is mij een raadsel. Of zijn hier ook net verkrachtende Russen langsgetrokken?

Als ze de deur uitwandelen, zegt de ene: “We zouden de flikken moeten bellen en zeggen dat het twee pédo's zijn.”

Slik.

Trein naar huis pakken zeker?

20u25

Een zestienjarig meisje zit zeer omstandig een joint te rollen naast mij. Ze maakt er haar werk van. Ze ziet er ook al uit alsof iemand, geeft niet wie, zwaar moet boeten, vandaag nog, omdat zij hier door een administratieve fout van de Goden circa 75 jaar moet doorbrengen.

Of spiegel ik mij in haar ogen?

Zelfs mijn literaire gruwelkuur helpt niet echt meer om te relativeren.

21u30-22u30

De laatste twee dagen zijn er in totaal voor héél België exact 32 halftijdse jobs te vinden op de site van de VDAB.

Ik wil alles schrijven, altijd, in alle weersomstandigheden en bij rondvliegend schrapnel, mijn pen is gelijk een stiepelzatte burgertrut die nog anaal maagd is op een NV-A-receptie: ze kan om verschillende redenen geen nee zeggen, maar als ik nog één motivatiebrief moet schrijven, stuur ik liever mijn CV die ik met veel motivatie in een emmer kots heb gedrenkt. Emmers kots zijn vrij te krijgen in de Aalsterse cafés, omstreeks sluitingstijd. We maken onze toeristen al jaren wijs dat de typische stank in Aalst van fabriek Amylum komt, maar wij weten beter.

22u30-0u45 Bij gebrek aan vacatures met mijn naam op, vlucht ik in 't vrijwilligerswerk. Straks tolk ik dus misschien voor een kom borsjs tussen tsjernobylkinderen en hun gastgezinnen.

Met mijn nieuw gevonden passie voor Duits zie ik mij nog eindigen als vertaler bij Deutsche Bank, als ik zo onvrij wil zijn elk beetje persoonlijkheid uit mijn CV te smijten, mijn haar te laten knippen, een strop om mijn nek te knopen en rechtop te leren lopen. Of heel die zwik van dat plan B herleiden tot de essentie en een strop rond mijn nek knopen.

0u45-1u15 Zoektocht op internet naar de dichtsbijzijnde plaats waar ik een reiskussen kan kopen. Voor dat helse moment morgen op de bus naar Praag tussen 2u en 5u 's nachts. Een reiskussen kan niet ontbreken in de uitrusting van een veteraan van de langeafstandsliefde.

1u57 Bloggen voor niet twee, maar drie man en een paardenkop. Het schaap onderschat zijn eigen hits.

23-05-2013 om 02:38 geschreven door Tederdraads  

Ge zijt een schaap

De telex van een schaapachtige rebel.

Om 10 u wakker geschrokken. Tot ergens 3u30 teksten voor een communistisch congres vertaald. Van Frans naar Engels.

Commentaar van germaniste die lang in Ierland woonde: “looks like very good English to me, native speaker level C2. you underestimate your capacities systematically”

Waar mijn minderwaardigheidsgevoel vandaan komt, is een groot raadsel. Nooit gepest geweest. Helaas wel zelf actief gepest. Misschien is 't meer schuldgevoel. Op de toppen van uw tenen lopen, omdat je u moet excuseren dat je in leven zijt.

Maar toch mijn dosis appreciatie had ik alvast binnen. Mijn dagdromen over sollicitatiestrategiën 2.0 kregen weer zuurstof.

“no one gives it to ya, ya gotta take it. Non serviam.”

Maar mijn motor zuipt zoveel appreciatie, dus we zien wel hoelang de 'act out of the box' koorts nu weer aanhoudt.

Was om 4u in slaap gevallen bij een Duitse docu over de laatste maanden van het oostfront.

Laptop stond nog in bed. Koude koffie klaar op 't nachtkastje.

Kofie verkeerd. Met sojamelk. Smaakt naar chocomelk. Met wat verbeelding. Gets me going.

Moet om 10u30 aan 't station staan. Mijn vriendin, literaire agente, zen teacher, komt mij halen voor bijna wekelijkse dolle dinsdag in een koffiehuis voor rijke bejaarden. Prijzige menukaart. Zit ook altijd een gehavende vogelverschrikker bier te hijsen. Pilsner. 3,20 euro. Tsjechische kwaliteit betaal je duur. Ginder minstens de helft goedkoper.

Eerst naar Adecco. Interimkantoor. Lepe georganiseerde verdeel- en heerstrategie om het werkvolk te breken. Staat hoog op mijn haatlijst.

Bewijs binnenleveren dat mijn vrouw voltijds studente is. Anders mag ze hier geen vakantiewerk doen. Ook CV van goeie (allicht beste, maar het is beledigend voor de rest van je maten om een hiërarchie te steken in je vriendenkring) afgegeven. “Ja, maar hij is van West-Vlaanderen, hoe gaat die hier geraken?”

Hij gaat bij mij logeren dan.

Er ging bij mij als kind zo'n hippiesfeer in huis, dat ik nog altijd communes sticht.

Mijn literaire agente begint te wenen als ik vertel hoe mijn grootvader met zijn laatste krachten probeert duidelijk te maken dat ze zijn trouwring hebben afgenomen.

Ik ben zelf compleet hyper. Voor een keer dat type man dat niet met tranen omkan. Ik hou dan maar mijn muil, want wat moet je daar op zeggen? Ze loopt vol van een onbeschrijfelijke droefheid. Die ze niet kan verklaren.

“Het is de leegte”, zegt ze. “Maar die is niet leeg, snap je? Nee, je snapt het niet.”

't is de fundamentele droefheid van het leven zelf. Want leven is droef. Altijd onvervuld, altijd op zoek, het eeuwige vullen van de leegte in ons, die nooit leeg is, maar toch altijd te leeg. Always on the run.

Kurt Cobain in Downer:

“Dank u lieve God om mij op deze aarde te zetten. Ik voel mij erg gepriviligeerd. Ik ben U wat schuldig voor mijn dorst”

Ja, dorst, altijd dorst.

Op 't werk, bij de krant en de site van het festival, dat maar één ding vreest bovenal: lezers aantrekken.

In de krant kan 't al wel (hoezee!), voor de site van 't festival kan het (nog) niet: authenticiteit in de teksten steken.

Maar kom, je moet soms toch een beetje de Albert Speer in jezelf bovenhalen en gewoon one hell of a job doen, wat ze je ook maar vragen.

Geschifte assiociaties maken en vrolijk cynisme behoeden mij voor de waanzin.

Vanaf 18u30 op een politieke vorming. Thema: Partijwerking.

4 uur lang goed gegeten en gelachen. Gastvrijheid zonder grenzen. Had bloemen mee voor de gastvrouw. Had ze dubbel en dik verdiend. Ik moet weer twee dagen niet eten.

Heel pak friet opgegeten van kameraad die met boefkick tegelijk een broodje en frieten had gekocht. Een zelf samengestelde mitrailette. We zagen kort voor de vorming begon ook een hard knappe ebony hottie. De kameraad met boefkick vroeg lukraak of ze de dochter was van François. Ze zei van niet.

De kameraad vroeg of ze mee ene ging drinken.

De oortjes gingen terug in, en ze antwoordde niet meer.

Zelfrelativerende hilariteit à volonté. Helaas te veel om te herhalen en out of context allang niet meer zo hilarisch. De beste momenten ontsnappen altijd aan 't papier. Geluk heeft papiervrees.

Afgezet door de man van onze videoploeg. Ik bedoel, hij zette mij af met zijn auto. Al zou hij mij ook wel durfen afzetten. Ik moet dat zeggen, want hier in Aalst kunt ge alleen bevriend zijn met mensen die ge uitschijt en verwijt. Ge moet hier wonen (euhm, overleven) om dat te begrijpen.

Thuis spreekt mijn broer mij aan op Facebook. Da's waar hij officieel gedomicilieerd is. Mijn broer is de man die sneller statussen laajkte dan zijn schaduw. Ontstellend hoeveel tijd die in de schoot zit van de Blauwe Fee en toch nog zoveel gedaan krijgt in een dag. Of geeft hij alleen die indruk?

Lenin zei 't al, we mogen onze intenties niet verwarren met onze verwezenlijkingen.

De competitieve broederstrijd van mijn broer en ik, is een van de meest ranzige aspecten meines Lebens. O de stompzinnigheid dat we te nijdig zijn om samen te werken.

Nou ja, als 't dat maar is. Luxeproblemen.

Als rood schaap nog steeds op zoek naar mijn wolfskleren. Kwestie van de familiekas wat te spijzen.

En niet moeten te kijken naar de prijs van hotels in Praag. Mijn vrouw had vandaag de grootste moeite om een betaalbaar hotel te vinden ginder. Z'is Steenbok, dus van gesternte al neurotisch spaarzaam. Maar toch, geld kan mij niet veel schelen, tenzij het is om luxe te kopen voor mijn vrouw. De manvrouwrelatie als hoofdreden voor winsthonger moet ook eens serieus onderzocht worden.

Als ge uw grootvader ziet kämpfen voor zijn leven, vraagt ge u af waarvoor het even zo neurotische spaargedrag van mijn grootouders goed was? Mijn grootmoeder is ook steenbok. Lijkt verdacht goed op mijn vrouw. De vonk hedonisme in haar ogen komt er ook alleen uit als ik eens naar haar lach. Vissen hebben die eigenschap, hedonisme triggeren.

Maar soit: waartoe al dat obsessief gespaar? Op een dag was hun koelkast kapot, omdat het in de keuken kouder was dan in de koelkast. Spaarzaamheid kan zeer duur uitvallen.

Denkt mijn grootvader nu dat hij in de hemel met zijn spaarboek een kamer met een grotere tv met zicht op zee en roomservice (lees: friet op bed) kan huren? Ik wens 't hem toe.

Als ik twee seconden geen marxist ben, bij voorkeur buiten de uren 9 tot 17u, zie ik geld als spirituele energie. En die energie moet ruimte krijgen. Als ge 't niet ophoopt en niet van u weggooit, blijft t vanzelf bij u. Een beetje gelijk een vrouw.

Alle dingen die het waard zijn om te hebben, die begerenswaard zijn, gedragen zich als vrouwen.

Daarom gaf ik 20 euro uit aan een vinylplaat. Een zeldzame verzamelplaat van nog zeldzamere nummers uit de sixties. Geschenk voor vaderdag. Bij leven en relatief welzijn, heb 'k nooit zo'n orgineel cadeau gevonden. Ik gaf altijd geld of ik kocht hem een paar schoenen, maar nu staat dus die plaat bij zijn urne. Zugestellt via Amazon Duitsland. Ze staken daar niet meer tegen hun schandalige werkomstandigheden, die mijn koopgedrag met bloedschuld overladen. Ik hoop dat ze een groter deel hebben gekregen van mijn 20 euro dan voorheen.

En om 1u 's nachts nog bloggen voor twee man en een paardenkop. Want mijn hersenen zijn gelijk een hamster. Dat moet lopen in zijn tredmolen'ke naar nergens, want anders kwijnt het helemaal weg.

Ik ga in slaap vallen bij de docu Todeskampf der Reichshauptstadt - Berlin April 1945

Mijn dagelijkse fopspeen voor 't slapengaan, en ge leert er nog wat Duits mee.

22-05-2013 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

De wachtkamer van de sectie hartbewaking. Ik duik op de sofa voor het raam. Ik leg mij neer. Ik begin over mijn jeugd. Mijn grootmoeder snapt er niks van. Ze ziet mijn 'antics' al niet meer. Twintig jaar 'Familie' en 'the bold and the beautiful'. Genocide in neuronenland.

Mijn ma kan er mee lachen. Was begonnen met, snotterend: “En ja, mijn ma kuiste in een school en in de zomervakantie moest ik altijd mee en ik zat altijd alleen in de lege gangen met een paar plastic soldaatjes...”

Toen kwam er nog volk binnen. En ge moet u toch een beetje serieus houden. Op sterven liggen is een serieuze bedoening. Vooral met vreemden bij. We gingen binnen. Hij lag daar bekabeld en bedraad. Met sondevoeding en al. Het eerste half uur van de dag dat ik geen al dan niet flauwe grappen uithaal. En ik moet nog tranen verbergen ook. Zo serieus werd het daar en cynische mensen hebben altijd het grootste hart.

Als ge moeite doet om de mens te snappen, vliegt ge door 't leven gelijk een wild opgejaagd konijn. Daardoor vinden sommigen mij een toffe komiek. Losgeslagen wanhoop is inderdaad een goeie basis voor komische effecten. Mijn verplegers riskeren later de slappe lach te krijgen. Maar dan liefst niet als ze mijn sonde steken. Ik wil ook hoogbejaard nog kunnen neuken. De ene snakt naar friet met mosselen, de andere heeft genoeg aan één mossel.

Na 't ziekenhuisbezoek ging ik mijn dagelijkse 8 kilometer lopen. Nu ik in de revolutionaire ondergrondse zit, kan ik maar beter rap leren lopen. Voor de flikken. Vroeger ging ik nog leren lopen om sneller te zijn dan de vrouwelijke fans. Al is mij nooit duidelijk geweest waarom ik daar zou van weg lopen. Waarschijnlijk ben ik ook daarom nooit doorgebroken. Als ik dan eens vrouwelijke fans had, ging al mijn tijd direct daar naar toe.

Maar nu is 't mij ernst. Elke dag. 8 kilometer. Zelfs al is het nacht. En ge ziet nog eens wat. Zo 's nachts langs de Dender. Ik zag op zijn minst een homokoppel dat een ritje maakte in een stilstaande auto. Brokeback mountain hier gewoon in mijn achtertuin. Bareback Dender. Het is schoon. Er hing een zwangere stilte in de lucht, toen de twee jongens samen stijlzwijgend over het water keken, terwijl de zon langzaam wegzakte. Ze keken niet op toen een rare apache met 'globalize solidarity' op zijn pull voorbij schoot.

Drie kilometer verder zag ik een drugsdeal. Of toch een schimmige transactie. Ik ben zo ongeveer de enige van mijn vrienden die zot genoeg is om 's nachts in den donker 8 km te gaan lopen langs de Dender. En ik kan niet eens deftig zwemmen. Mijn doodsverachting kent geen grenzen. Of was het levensverachting?

Alleszins, ik kwam ongeschonden terug thuis. En toen chatte ik met mijn broer. Over de banden van Behanger met Vlaamse Leeuwen, Karim Van Overmeire en Zuid-Afrika. En ook nog wel over natte fufuna's (kutten, in 't Slowaaks, dames en heren, met de F van Fluweel), maar ook over het seniele stadium van het kapitalisme. De staatsveilgheid zift nu dus nuttige anti-revolutionaire info uit heel wat spunky gesprekstof.

Daarna. Ja, daarna. Ge krijgt veel gedaan in een dag, als ge leeft gelijk een opgejaagd konijn. Daarna las ik in eine Frau in Berlin.

Godverdomme, zeg, dat is een sympathiek wijf die dat boek geschreven heeft. Nee, serieus. Heel eerlijk, heel authentiek. Haar naam staat er dan ook niet op. Een mens kan alleen maar helemaal eerlijk zijn, anoniem. Anonymia staat er als auteur vermeld.

Maar wat een wijf. Om te vermijden dat ze dagelijks een keer of twintig geschonden en verkracht wordt door zatte russische frontoviki (frontsoldaten) papt ze aan met de hoogste in rang. Om één wolf te hebben om haar te beschermen tegen alle andere wolven. Eerst vindt ze een luitenant. Daarna vindt ze een majoor. Zit ze tegen 't einde van het boek bij een kolonel-generaal of heeft ze nog liggen vozen met Stalin zelf?? Spannend!

En het plan werkt! Ze verkrachten haar niet meer. Ze poept gewoon haar officier. Niet dat ze daar zin in heeft. Maar als overlevingsstrategie is 't fijn gevonden. Zo oud als 't menselijke ras zelve waarschijnlijk. Toch is ze trots op haar strategie. Ondertussen merkt ze tot haar verbazing dat de weduwe in wiens huis ze woont, een relatie begint met een 16-jarige frontovik. Ik moet zeggen: mijn schmutzige geest weet dit boek zeer te smaken!

Het enige wat mij nog meer misselijk maakt dan het leven, is een saai en voorspelbaar leven. Als de riooljournalistiek moeilijke woorden mocht gebruiken, dan zou ik daar een jobke proberen losweken. Maar ik hou zo van moeilijke woorden. Dat houdt mij min of meer mentaal gezond. Net zoals de ingewikkelde ruzies die het koppel in Who's afraid of Virginia Woolf hen gezond hielden.

Is ook de hoofdreden waarom ik loop. Zuurstof voor de hersenen. Wat Paul McCartney zei van George Harisson mogen ze ook van mij zeggen: “He didn't suffer fools gladly.” Als intelligentie een vrouw was, zou ik haar vijfmaal daags steil achterover beffen, met ijs stand-by voor mijn tong en al haar lippen.

Ik denk, dus ik ben. Ik denk, dus ik verdien niet veel. Ik denk, dus ik ben een docujunkie. Ik denk, dus ik verpruts mijn beste economische kansen omdat ik compleet flip van de minste bureaucratische noodzakelijkheden en formaliteiten.

Ik denk, en zoveel, en zo durch einander, en zo snel associatief, dat ik waarschijnlijk tegen de schizofrenie aantik. Van alle drugs ben ik het meest bang van cannabis. Want dat is een van de weinige dingen die de dam tussen 'denkverslaafd kunstenaar' en 'schiozfreen' kan wegslaan. Ik ben dan ook de enige die mijn schizofrene tante nog aan 't lachen kan maken. Als ze mistroostig en depressief uit haar ogen zit te kijken, ben ik de enige die denkt: “Daar zit eindelijk een normaal weldenkend mens!” Want wie denkt, die gaat er aan kapot. Een lang weekend als dit is de reinste gruwel voor haar. Te veel tijd om te denken.

Daarom lees ik zo graag Eine Frau in Berlin. Dezelfde totale chaos, waanzin, dagdagelijks surrealisme (gedwongen wodkafeestje met je eigen massaverkrachtende bezetters!), maar eindelijk vond iemand het de moeite waard om het allemaal eens op te tekenen en uit te geven. Want het was toevallig ook nog oorlog.

Mijn vader tekende het dagdagelijkse surrealisme ook op. Maar het was geen oorlog. Dus leek het te absurd of te cynisch om waar te zijn. Vreedzaam België is nochtans ook oorlog. Tweefrontenoorlog. De samenleving of het eigengewin. En op tv en elk ander scherm brandt elke dag de hete oven van de marketingholocaust. En de ene geest na de andere gaat op in rook.

20-05-2013 om 02:15 geschreven door Tederdraads  

Kliniek. Grootvader. Spieren zijn weg. Ligt er al te lang. Grijze gelaatskleur. Kluwen van buizen. Heel veel medische hightech. Made in Germany.

Hij heeft ook nog gewerkt in Duitsland. Eerst als soldaat bij de Panzertroepen, daarna bij de genietroepen. Expert explosieven. Heeft nog rotsen kapot geblazen voor mijnbouw. Weet nog altijd hoe je in een uur of zes de Rijn oversteekt met pontonbruggen. Daarna bij Volkswagen. Spreekt ook nu soms nog Duits. Onder andere met mijn vrouw, germaniste van opleiding, langbenig moordwijf van geboorte.

Nu spreekt hij niet meer. Er zitten te veel buizen in zijn keel, door zijn keel, overal zitten buizen. Hij krijgt verdoving. Hij kan alleen zijn hoofd wat bewegen bij ja-nee vragen. Als we hem soms nog wakker krijgen.

Mijn grootmoeder, die nog dagelijks over de tweede wereldoorlog spreekt, en dus niet te veel tijd verliest aan affectie geven, zegt hem enkele keren dat ze hem altijd graag gezien heeft. En dan komt er toch wat beweging onder de lakens. Van zijn hand, dames en heren, van zijn hand. Hij wil haar dan proberen een hand geven.

Die twee hebben meer dan 50 jaar samen geslapen. En zijn de laatste 20 jaar nooit langer dan een uur apart. Indrukwekkend om zien, zo'n vergroeiing. En triest, intriest.

Aan mijn kant van de familie, trekken we zelf de stekker uit. We smijten nog de laatste cynische galgenhumor de groep in, en hop, daar gaat die stekker. En het punt waar we compleet afhankelijk zijn van Duitse hightech, verplegers en andere helpende handen, dat komt nooit. Aan moeders kant van de familie, hebben ze meer liefde voor het leven dan narcisme. Live slow, eat a lot, aan de ene kant. Live fast, die young, aan de andere kant.

Nu hij daar zo ligt af te zien, krampachtig vast houdend aan het leven, vraag ik mij nog meer dan anders af waar het allemaal goed voor is. De hoofdreden dat hij nog wil blijven, is mijn grootmoeder. En zonder zeveren, de tweede reden of toch de derde reden, is dat er nog frieten zijn op de wereld. Mensen die graag leven, eten graag en veel. Mijn pa die at alleen omdat het moest.

20-05-2013 om 01:10 geschreven door Tederdraads  

Dingen die mij vandaag bezig hielden. In telexstijl, want er zit te veel ruis in mijn kop. En te veel caffeïne bij gebrek aan pure Colombian disco shit cocaïne.

*wie goeie fictie wil schrijven, heeft veel empathie nodig en sociale rust (werkzekerheid op zijn minst). De laatste keer dat ik goeie fictie schreef, is al bijna twee jaar geleden. Conclusie: ik moet dringend iets aan mijn mentale onrust doen, voor 'k nog fictie schrijf

*nu mijn grootvader met een pamper aan drie machines ligt met een draad of tien in zijn armen, neus en slokdarm, snap ik nog beter waarom mijn vader zelf zijn exit geregeld heeft. Er kwam geen pamper aan te pas. Ook geen sonde. Ook geen verplegers die hem moesten wassen. En dood zag hij er uit als Clint Eastwood, niet als een verwelkte decubitusplant die de machteloosheid kreunt uit zijn ogen

“it's better to burn out than to fade away”

*werken voor linkse ideologiën is fijn en boeiend werk, maar er zit geen geld op links. Het geld zit in 't midden en op rechts. Mijn geld- en eerzucht komen altijd in botsing met mijn politieke overtuigingen. 't is altijd mijn politieke overtuiging die het dan wint. Maar 't maakt mijn eerzucht wel pissig. En zo heeft iedereen wel een of andere burgeroorlog in zijn ziel. De uitbater van stripwinkel Koeritza zegt overigens dat linkse partijen de beurswereld zouden moeten infilteren. Let the system implode.

*een vrouw vertelde mij vandaag dat ze aan een lopende band werkt. Da's al triest genoeg, maar aan die lopende band zit een vent die op haar geilt en kwijlt. Hij is hoger in rang en ze durft er niks van te zeggen. Is bang dat hij haar begint te pesten als ze zijn avances al te bot afwijst. Ze wijst hem dagelijks een keer of tien af, vriendelijk maar kordaat, maar hij wil de boodschap niet begrijpen. Hij zit zelfs te wenen, naast haar, aan de lopende band. Wenen omdat hij haar niet kan krijgen. Waar is de tijd dat Will Tura schaamteloos durfde zingen “mooi, het leven is mooi”. Waar haalde die zo'n goeie cocaïne?

*een fabriek in Aalst gooit alle PVDA-flyers helaas rechtstreeks in de vuilbak. Ze kijken er niet eens naar. Heeft niks met de PVDA te maken. Ze smijten alles van politiek op kant. Als ze al iets lezen is het de krant met de grote foto's. Het Laatste Nieuws (en in mindere mate het Nieuwsblad) hebben de unieke positie dat ze een heel landsdeel politiek beïnvloeden. Een totaal monopolie op de analysevorming van het overgrote deel van de bevolking. Met als visueel verlengde nog de twee tv-journaals die dit landsdeel bekijkt. Ik kan als linkse miliant niet zeggen dat ik nood heb aan een grotere uitdaging.

*als ik spreek met arbeiders is het vaak opbotsen tegen heel wat xenofobie. Ik zou niet per se zeggen dat het om racisme gaat. Er blijkt uit hun woorden niet dat ze andere rassen als inferieur beschouwen. Wel zijn ze er bang van. Er leeft echt het idee dat 'de' vreemdelingen hier in ons land alles gratis krijgen. De paar vreemdelingen die ik ken, kregen alleszins niks gratis. Tenzij misschien een klein beetje onderwijs. Van leerkrachten met heel weinig middelen. Een vreemdeling die ik ken, een Armeniër, mocht zelfs oprotten, ook al was zijn werkgever erg tevreden over hem en wilde hij zijn contract heel graag verlengen, toch kon hij terug vertrekken naar zijn land. Waar hij niks had. Sinds de val van de Sovjet-Unie ging het ginder bergaf. “Ik kan u één ding zeggen over de Sovjet-Unie. Ten tijde van de SU leefde ik goed.” Kort en bondig.

*verplegers en verpleegsters doen fantastisch werk. VOKA schildert werknemers in de zorgsector af als een soort parasieten die het geld dat ondernemers genereren opsouperen. Niet nuttig voor de maatschappij, al die zorg. Tot er dan eens een ondernemer ziek valt, zeker? Een maatschappij die het niet meer kan opbrengen om de erkenning te geven aan de mensen die erkenning echt verdienen, doet aan hardlopen op een slappe koord. Proberen hardlopen op een slappe koord. Goeie beschrijving van onze gold rush maatschappij.

*ik heb na jaren twijfel en herladen met gsm-kaarten, dan toch een gsm-abonnement genomen. Het laagste tarief. Dat met de onbeperkte smssen. Heb internet laten blokkeren. Ik kan niet over mijn limiet gaan. Zou mij 12 euro max kosten per maand. Een stuk minder dan normaal. EN TOCH VRAAG IK MIJ AF OP WELKE MANIER ER OP SLINKSE EN ONVERWACHTE WIJZE EXTRA GELD UIT MIJN ZAKKEN ZAL GEKLOPT WORDEN. Welkom in de marketingholocaust.

*ik zaag nu wel altijd ludiek over hoe slecht ik mij voel, maar misschien moet ik toch eens melden: misschien is 't niet helemaal normaal dat ik er bij loop als een opgefokt do or die command. Een verzuurd Himmelfahrtkommando. Een van mijn laatste geneugten: talen leren.

Maar mijn schoonheidsbeleving is nagenoeg weg. Als ik al iets schoon zie, doet het mij meer pijn dan goed. Mijn broer vermijd ik, want er zit te veel leven in, ik kan zijn vrolijkheid niet meer aan. Ik verdraag alleen nog cynische mensen. Muziek verdraag ik niet meer, terwijl ik vroeger niet zonder kon. Kunstwerken doen zeer. Podia verdraag ik niet, tenzij ze onder mijn voeten staan. Knappe vrouwen benader 'k niet meer. Lezen doe 'k alleen nog uit koppigheid om bij te leren. Altijd maar bijleren. Allemaal kennis die 'k dan niet weet te vermarkten in mijn CV. Ik gebruik te weinig de kleur blauw. Let er op: alles wat u iets probeert aan te smeren, weze het nieuws, slechte tv, social media, liberalisme, verzekeringen: BLAUW.

Zou beter mijn lange arm kweken, in plaats van mijn kennis. Kennis stond nog nooit zo laag aangeprijst. Kenniseconomie, my ass. Gebakkenluchtverkoopeconomie, dat wel. Mijn loon is een directe weerslag van mijn bij momenten walgelijke schaapsheid en braafheid. Als pastoors volwassen vrouwen mochten neuken, was ik beter dat geworden. Een beetje lullen over liefde en empathie, ik kan dat erg goed met mijn week hartje. 'You're so loveable', zei een vrouw onlangs tegen mij. Een andere zei een paar weken geleden dat ik een ongewoon hoge 'aaibaarheidsfactor' had. Ik kan ongelofelijk veel, maar er is niks bij waar ik grof geld mee kan verdienen. Tenzij ik lobbyist word voor de takbaksindustrie.

Want lijmen, o lijmen, dat kan ik goed. Als mijn geweten niet aan obesitas leed. En met de jaren niet alleen maar tot nog loggere en vettere proporties zwol. Er gaat geen dag voorbij of ik beklaag mij dat ik niet exact mezelf ben, maar dan 30 centimer groter en met rucksichtslose dictatoriale trekken. Als ik al kinderen had lopen, dan kon ik mij rustig elke dag een gigantische spuit met testosteron zetten. Kwestie van een beetje Schwung in mijn carrière te krijgen. Dit weekend vertaal ik alweer zes pagina's Frans naar Engels. Gratis. De mensen voor wie 'k 't doe, zullen nog geen halve poot uitsteken om mijn carrière een zet te geven. Maar, maar, maar, ik hou nog van Engels. Ik hou nog van taal. Er is nog een glimmer spunk over. En mijn neuronen in gang houden, da's iets van het laatste dat ik going heb. What you don't use, you lose.

Allez, groeten,

Tender underground burn-out rebel without a kous en nog narcistisch ook

18-05-2013 om 23:24 geschreven door Tederdraads  

De vaste telefoon rinkelt. Het is de wilde weldoenster in mijn straat. Op piekmomenten deelt ze 1500 euro uit. Per week. Het is al eens gebeurd dat 600 daarvan naar mij gaan. Soms. Op piekmomenten. Mecenaat noem ik dat. Hoe de andere buren het noemen weet ik niet. Op piekmomenten is ze als een Romeinse patriciër met clientes. Zij wil dan patrona spelen. Maar haar clientes vluchten het huis uit, van zodra ze hun penningen hebben opgestreken.

Ze deelt uit volgens een systeem dat geen steek houdt. Mijn grootouders krijgen bijvoorbeeld vis en vlees. Geen geld. Veel potten haring. De vrouw die haar boodschappen doet, krijgt regelmatig een nieuwe auto. Ik krijg 50 als ik haar tv repareer. Een andere krijgt 50 als hij haar stoeprand veegt.

Niks is gratis natuurlijk. Als je iets gratis krijgt, dan ben jij het product. De wilde weldoenster in mijn straat koopt aandacht. En 't is niet simpel om een vrouw met Korsakov aandacht te geven. Elke dag heeft ze één probleem, welgeteld één, want voor meer is geen ruimte meer.

De tv werkt plots niet meer. Iemand heeft haar gebeld om haar te verwijten. Iemand wil geen geld, noch vis, noch vlees krijgen. Dat begrijpt ze dan niet. Dat is een drama. Zo'n dagelijkse tegenvaller -echt gebeurd of niet- herhaalt ze tien keer in 15 minuten. Ik knik tegenwoordig sneller ja dan een Belgische laaggeplaatste ambtenaar in 't kantoor van zijn overste.

Het schuift niet slecht. En als proletarisch kunstenaar'ke die zelden erkenning krijgt voor veel literair en journalistiek gewroet, komt dat zoet binnen. Ergens beschouw ik mezelf nog als welzijnswerker en buurtwerker ook. We hebben allemaal onze rooskleurige self-talk. Mijn tantes hebben het al collectief opgegeven. Tot voor kort stonden ze hier bij de wilde weldoenster nog in de rij om juwelen van Swarowski te krijgen. Maar dat ze in ruil dan aandacht moeten geven. Dat is dan te veel gevraagd. De clientes voelen zich bedrogen. Gratis moet helemaal gratis zijn. Zonder zatte adder onder het gras.

Tot voor kort zoop ze een fles wijn of vier per dag. Plus nog een pint bier of zes. Plus nog iets van 'kette': korte drank. Hoe het mogelijk is dat ze nog leeft, is een groot raadsel. Wel zien haar ogen geel. Leverfalen.

Sinds kort beweert ze dat niet meer drinkt. Flagrant onwaar, want als ze zat is, weent ze. En ze weent terug non-stop. Ergo: ze is zat. Ze heeft ook reden om te wenen. Ze heeft geen enkele familie meer. Haar man is enkele jaren geleden gestorven. Die had een hoge positie bij een bank. Zij zit kinderloos op een geldberg. En dus deelt ze geld uit. Alleen lukt nu ook dat niet meer. Want de mensen hier zijn zelfs te tam om tien minuten empathie op te hoesten voor 50 euro. De enige die uit gewetensbezwaren trouwens al dat geld consequent en koppig weigeren zijn mijn moeder en mijn vrouw. Als het geld schijnbaar gratis uit de hemel valt, vallen de maskers af. En hier in de buurt hebben we dus twee eerlijke, integere mensen.

Hoe deze situatie in een gezonde samenleving zou aangepakt worden, weet ik niet. Misschien krijg ik het nog verkocht aan Het Laatste Nieuws. In deze samenleving is de eerste reflex natuurlijk: hoe valt hier winst uit te slaan?

18-05-2013 om 12:27 geschreven door Tederdraads  

Zij schrijft soms nog Engels, omdat ze vlotter schrijft in 't Engels, dan in haar eigen moedertaal, Slowaaks. Het geeft te denken. Wat een 'natuurlijke' dominante kracht gaat uit van het Engels. Gelukkig heeft ze een zus die wél spontaan altijd Slowaaks tegen mij spreekt (zie foto). En ook ouders die niet zo snel overschakelen op Engels, anders was ik voor mijn Slowaakse lessen echt aangewezen op mijn prismawoordenboek. En de paar documentaires die in 't Slowaaks op YouTube staan.   Het is wel nog niet zo moeilijk als met Slovenen. Slovenen, tenzij ergens hoog in de bergen, schakelen allemaal automatisch over op Engels als je niet hard oplet en consequent blijft Sloveens praten. Dat maakt de Slovenen dan zo'n beetje de Vlamingen van Oost-Europa, wij hebben ook die reflex om onze moedertaal uit het raam te gooien van zodra er een buitenlander op onze radar verschijnt. Het kost mij dan ook de grootste moeite om Nederlands te praten met mijn vrouw. Ik verplicht er mij zelf dagelijks toe. Ik kan tegen haar geen dialect spreken, want dan leert ze een taal die economisch slecht in de markt ligt.

Dus moet ik dat zeer kunstmatige algemeen Nederlands van mij boven halen. Om de een of andere reden gaat mijn stem ook een paar tonen de hoogte in als ik algemeen Nederlands spreek. Dat moet de schaamte of de ergernis tegenover mijn eigen artificiële taal zijn. Aangezien het goed is voor haar punten op de unief, en ik niet weinig trots put uit het feit dat zij veel beter scoort dan de rest van haar klas Nederlands (ook al is zij de enige die het vak vrijwillig volgt) spreek ik dus dagelijks met een soort koorknapenstem Nederlands met haar. En het gaat hard vooruit. En zo ben ik ook nog full-time onbezoldigd leerkracht Nederlands. Mijn schoonzus is enkele uren in de week onbezoldigd leerkracht Slowaaks. Ik schraap met moeite het minimumloon samen, maar godverdomme, ik leef toch rijk.

17-05-2013 om 20:42 geschreven door Tederdraads  

Twee albums van Verkrijt verkocht. En een exemplaar van mijn verhalenbundel Kladderadasj. Nettowinst 8 euro. Uiteraard te delen met mijn artistieke partner Dieter Walckiers. Een schrijfcarrière met twee is veel plezanter dan helemaal alleen.

Vanmorgen een voorstel gedaan aan 'mijn' Roma-zigeuner, Sava. Albums van Verkrijt versjacheren. Aan tien euro per stuk. Een euro daarvan mocht voor hem zijn. Hij vond het een mooi boekske. Mooie cover en zo. Bleek verdorie ook nog Nederlands te kunnen lezen. Maar hij wilde niet. Niet zonder officiële verkoopskaart.

What the hell? Het laatste beetje eerlijkheid opgestapeld in 'mijn' Roma-zigeuner. Terwijl iedereen er op los sjoemelt en graait, wil deze man, die 5 euro verdient op een goeie dag, met twee kleine kinderen thuis, ergens in een krot in Brussel, nog niet onofficieel stripalbums verkopen.

Ik was zwaar onder de indruk. Heb hem uiteraard niet onder druk gezet om het toch te doen. Heb hem 25 cent gegeven. Een kameraadschappelijke tik op zijn schouder gegeven, bij gebrek aan een medaille en een ridderorde, en ben zelf naar mijn, euhm, Arbeitstelle getrokken.

De hele rit lang had ik Duits gelezen. 'Eine Frau in Berlin', een anoniem dagboek van een Duitse vrouw. Ze schrijft over de periode van 20 april 1945 (ja, de verjaardag van) tot ergens juni 1945. Ik zit nog maar 60 pagina's ver, de Russen zijn nog maar twee dagen in haar Berlijnse wijk doorgedrongen, maar ze is wel al drie keer verkracht door Iwans. Ene keer met soortement toestemming, omdat ze dan maar door één Iwan verkracht werd, en niet door een hele bende. Speelt mee dat de Iwans blijkbaar liefst fette Fraue vergewaltigen en de vertelster is graatmager.

Prachtig beschreven al die toestanden, met veel cynische humor, mijn laatste strohalm, temidden van mijn Anerkennungssucht (shit, weer een lezer kwijt, zo'n moeilijk woord), algemene misnoegdheid en economische crisis, waar veel te weinig mensen openlijk kwaad over zijn.

Het is nu zover gekomen dat ik ook in 't Duits begin te denken. Ik zag vannacht een drie uur durende documentaire. Hitlers Henker (Hitlers beulen). Viel daar uiteindelijk bij in slaap. De docu liep door. Dus heb in mijn slaap aardig wat Duits gehoord. Dat had zo zijn gevolgen. Ik kon vandaag niet meer op 't Nederlandstalige woord voor Stellvertrerer komen.

Alleszins een lekker cynisch boek. “Liever een Rus op je buik dan een Amerikaan op je kop.” De Amerikanen bombardeerden, de Russen verkrachtten.

Door al dat gelees over grausame oorlogstoestanden, bewaar ik zo'n beetje mijn perspectief bij mijn natuurlijk aanleg voor zelfbeklag. Ge zijt een Einzelkind of ge zijt het niet.

17-05-2013 om 19:54 geschreven door Tederdraads  

Trein terug van non-werk. Twee jonge zwarten hebben 't over 't leven en over voetbal. Over voetbal: iets over dat Benfica een of andere overwinning behaalde. Zal mij natuurlijk veggyburger wezen (vegetarisme ook doortrekken in je taal). Maar ze hadden het dus ook over het leven. De ene zei dat het leven hard was, en dat je maar beter fris bleef, want dat je anders kraakte. De andere beaamde. Zei dat er al veel gekraakt waren.

Dat doet wat. Twee jonge gasten dat horen zeggen. Het klonk doorleefd ook. Niet iets dat ze nabekten, omdat ze 't van hun ouders hadden gehoord.

Ze hadden er ook over dat er zoveel zwarten zijn in Denderleeuw en Aalst. Als ze het over zwarten hadden, zeiden ze 'black' (enkelvoud én meervoud). Ze spraken nochtans Frans. De ene zei lachend: “Als ge hier in de zomer op een bus stapt, zijt ge precies in de getto. Luid dat die mannen zijn! En dan met hun oortjes op 't luidste volume, amai.”

Vreemd om zwarten (of moet 'k nu 'black' zeggen?) zo bezig te horen. Leken wel Vlaams Belangers, maar dan welgemutst (ook letterlijk), niet verzuurd en goedlachs. Of misschien hadden ze gewoon ogen in hun kop.

Ik vond dat opvallend en dus smijt ik het op een blog, want het leven is dan hard, ik ben nog steeds niet gekraakt. En op den duur ga je nog vermoeden dat ik wel nooit zal kraken. Maar toch, we blijven waakzaam. Want zwart, black, wit, bruin enzovoort, het leven is hard. Vooral nu we al onze sociale verbanden verknippen, tenzij digitaal. En ik heb liever welgemutste black naast mijn deur dan verzuurde politiek zwarte Vlaamse Belangers.

Zelf was ik vandaag voornamelijk groen. Ik zag in een paar kranten de kop verschijnen van een concurrent. Die kerel lult ook maar wat goedbedoeld uit zijn nek en gooit er hier en daar al eens een woordeke dialect tussen, maar hem krijgt wel een forum. Dat doet zeer. En dus sloeg 'k groen uit. Waarmee ik overigens geen bekijks had, want in Brussel kijkt iedereen naar de tien vierkante centimeter vlak voor de punten van zijn schoenen.

Behalve de Oost-Europese jongedame die ergens in hetzelfde gebouw als ik werk. Hopelijk mét full-time contract en veel extralegale voordelen. Met die had ik omstreeks 16u55 oogcontact. Ik moet hoognodig eens uitvissen waar exact zij een bureau opleukt, want ik wil natuurlijk mijn Oost-Europese talen oefenen. Eigenlijk maakt het niet uit welke Slavische taal ze spreekt, ik zal er wel iets van verstaan.

Als ze u op 't werk geen extralegale voordelen te bieden hebben, moet ge er natuurlijk zelf voor zorgen.

Vanochtend een lang interview gezien met de secretaresse van Hitler. Traudl Junge. Die heeft dat jobke eigenlijk min of meer per ongeluk gekregen. Ze heeft die positie nooit geambieerd. Maar toen ze die job kreeg, was ze toch wel blij en trots. Kunt ge haar dat verwijten? Ik weet het niet. Zelf zegt ze: “Ik heb altijd gedacht dat 't normaal was dat ik niks wist van de misdaden. Tot ik het graf van Sophie Scholl zag en zag dat ze even oud was als ik. Dus wie wilde kon het toch uitvinden.”

Traudl Junge was kwaad zichzelf. Of beter: ze was kwaad op het jonge meisje dat ze ooit was geweest. En door zo in de derde persoon te spreken, nam ze er natuurlijk veel afstand van. Alsof zij het niet was geweest. Een heldin kunt ge haar moeilijk noemen, toch niet als jong kind. Maar toch schoon dat ze er later als oude vrouw zo openlijk over sprak. Of was al die openheid maar geveinsd? Albert Speer kon ook verdomd goed acteren. Dus wie weet. Alleszins het vonnis van de historici: naïef kind dat zo'n beetje toevallig is komen aanwaaien, daar in 't Führerhoofdkwartier.

Waarom vertel ik dat? Ik weet het niet. Ik weet ook niet waarom ik dat bekijk. Moest ik nu nog een doctoraat schrijven over het dritte Reich... Maar nee, 't zal wel zijn omdat mijn hersenen gymnastiek nodig hebben. Bij gebrek aan een full-time betrekking die mijn neuronen am besten weet te gebruiken.

Een vriendin vindt dat er nogal veel wanhoop blijkt uit mijn mails en andere schrijfsels. Zelfs uit mijn sollicitatiemails. 't Enige dat tegenwoordig schijnt te helpen tegen Wanhoop is klein beetje exhibitonisch zitten 'ranten' en dagelijks 8 kilometer vreten. Dat en Duits en Slowaaks leren. En Russischtalige/Franstalige gesprekken op treinen afluisteren, om zeker te zijn dat ze in mijn bovenkamer de drukpersen nog stil hebben gelegd.

“Die Lage is Ernst, aber nicht hoffnungslos”

16-05-2013 om 19:24 geschreven door Tederdraads  

Wie de werkloze met de meeste talenkennis, geschiedkundige bagage en de vlotste en de scherpste pen en meest lenige beftong (nee, William, dat laatste zet ge NIET op een CV) zoekt, mag bij mij aankloppen.

Volgens een maat sta ik op een patronale zwartlijst, omdat de werkgevers liever een arme stakker hebben dan een snuggere schrijver die de kant van stakers kiest. Volgens die van de mutualiteit ben 'k langharig werkschuw tuig.

En nu verwacht ge dat ik zeg: de waarheid zal ergens in 't midden liggen, maar niks is minder waar. Vandaag moest ik mijn dossier binnen leveren bij de ErVéA (wie weet wie hier meeleest, mijn blogstatistieken zitten in de lift). Of ze er daar nog wijs uit raken, weet ik niet. Freelance journalist, artiest, acteur, kunstmatig artistiek ondernemer (tegenwoordig moet alles gelinkt worden aan ondernemen) I don't know. Op een bepaald moment zijt ge die papierwinkel zo kotsmoe dat 't u toch allemaal niet meer kan schelen. Wat moet dat zijn voor mensen die nooit intellectualistische prietpraat hebben moeten leren op den unief om zich door zo'n wredig duidelijk opgesteld ErVéA-dossier te worstelen?

Een maat van mij die iets economisch zinnigs doet met zijn Slavische talen-en niet uitsluitend iets innig romantisch gelijk ik- en dus in Slovenië zit, schrijft mij vandaag en ik citeer:

“verder ben ik hier ook weer eens in de bureaucratische papiermolen beland... Heb hier een vertaling gemaakt, maar om te worden uitbetaald, moest ik volgens de belastingsdienst een 'Bewijs van residentie' in België gaan halen om aan te tonen dat ik in België woon en daar dus eventueel belastingen betaal. Dat heb ik gedaan, dan ben ik hier in Slovenië terug naar de belastingsdienst geweest, die zeiden dat het goed was, maar dat ze wel een vertaling nodig hadden. Dat kon ik natuurlijk wel begrijpen. Heb dan 25 euro betaald voor die vertaling (had het even goed zelf kunnen vertalen want moeilijker dan ime, naslov en zo van die woorden ging het niet worden, maar ja, had officiële stempel nodig op die vertaling en dat kon ik er natuurlijk niet zelf op zetten...) en vorige week ben ik dat gaan inleveren. Toen zeiden ze dat ik binnen twee tot drie weken mijn geld zou mogen verwachten. Nu krijg ik gisteren telefoon, dat het eigenlijk nog niet dat document is dat ze nodig hebben, maar nog een ander ”

Hoe herkenbaar. Die maat van mij vallen ze lastig voor zoiets, maar het grote Sloveense geld, dat ontsnapt natuurlijk.

Gelijk ik hier als artistiek ondernemer vakjes kleur op mijn stempelkaart om ons maatschappelijk bestel gestut te houden. Leve mijn maat, die zich al die moeite troost, om zo de Sloveense staatskas te spijzen.

Een andere maat (als ge geen echte macht hebt, hebt ge veel echte vrienden en omgekeerd) stuurt mij een 'vacature' >>>>>>>

Teksten vertalen van Engels naar Russisch, van thuis uit.

Het bronstige addertje onder het scherpgerande gras:

GRATIS

voor de VN.

GRATIS NAAR RUSSISCH VERTALEN VOOR DE VERENIGDE NATIES.

Erger dan gratis: “Gemaakte kosten kunnen NIET vergoed worden”

Ik laat mij al melken door mijn eigen ideologie, ik ga mij nu niet laten kakkerneuken door het schaamlapje van centrumpartijen allerlanden. Ze kunnen dik mijn kloten kussen daar bij de Verenigde Naties. Vooral hun Oekraïense deputaties, indien vrouwelijk, staat het vrij om helemaal gratis mijn kloten te kussen. Spasiba bij voorbaat.

Niet dus.

Maar ik dank de maat die het goed bedoelt, en er waarschijnlijk vanuit gaat dat als ik maar lang genoeg gratis draaf voor de VN ze mij dan uiteindelijk wel ergens een betaald jobke vinden. Om rapportjes te schrijven over onderdrukte minderheden waar dan niemand wat mee doet (met die rapportjes)

Een andere maat (ik herhaal: zonder echte macht hebt ge veel echte vrienden en omgekeerd) zit in Wenen. En rijfde vandaag zijn eerste voorschot van 8000 euro binnen. Daar kunt ge al wat mee aan. Die lacht eens schamper als hij ziet wat ik uitspook, met mijn weke ellebogen. En Wenen is nog een prachtige stad bovendien.

NOG een andere maat van mij (als ge niet kunt uitpakken met uw dikke sjees die ge zuur aan 't afbetalen zijt, moet ge uitpakken met uw maten he) is voor mij aan 't lobbyen om als ambtenaar te gaan werken. Ik heb dat ooit al eens een paar weken gedaan. Dat was een van de schoonste jobkes van mijn woelige carrière. Teksten van de Europese Unie lezen. In het DEUTSCH. Hard op weg om mijn nieuwste lievelingstaal te worden. En gewoon lezen he. Ik moest ze niet eens vertalen. Alleen af en toe een uitermate schwierig woord in de woordenboek van 't ministerie van financiën zetten. Als er toen geen schandaal was uitgebroken waarbij bleek dat heel Aalst daar al werkte na het collectief steriel likken van de aars en uiteindelijk ook de hele endeldarm van ene Anne-Marie Verdoodt, dan was ik daar zeker gebleven. En dan was ik als Mensch nooit nog gegroeid en snapte ik nu nog altijd de bollen van hoe de economie en 't leven echt macheert, maar het had toch mooi kunnen zijn. Zo een lekker gepland modelleven, met een schoon loon op 't eind van de maand, stipt gestort en niet om moeten bedelen, een pak voordelen, een driesterrenrestaurant, gewoon zo, een verdieping lager voor alle collega's samen, godverdomme ja, het had schoon kunnen zijn, om ook zo vrij te vegeteren en nog te durven zagen ook, dat soms de telefoon rinkelt. Het heeft niet mogen zijn. De aars van Anne-Marie Verdoodt stond aangebrand op de cover van 't Nieuwsblad en ik moest niet meer aantreden met mijn tong. Ik mocht ergens anders gaan lekken. En gelekt heb ik, maar 't heeft mij zelden een job opgeleverd.

En om af te sluiten met NOG een maat, een vriendin deze keer:

een vriendin schreef mij deze week een brief van een zestal A-4 kantjes. Met de hand. En verdorie schoon geschreven, alsof ze een zenboedhiste was, en eigenlijk is ze dat ook. De munchies (ik noem mijn collegatreinreizigers knabbelaars, 'k weet 't, 't is denigrerend, en ik beloof er mee te stoppen als ze allemaal een boek van mij kopen, ze moeten 't niet lezen, ik ben geen sadist, helaas nog te veel masochist) keken mij stomverbaasd aan. Alsof er daar iets zeer sacraals en zeer uitzonderlijk gebeurde.

Het was ook echt zeer uitzonderlijk. Een 21ste eeuwse dame had zowaar de tijd gevonden in het genadeloze jachtklimaat om iemand een hele brief te schrijven met de hand. Ze keken mij aan alsof ik uit een teletijdmachine was gevallen. En ik vond dat best plezant, ik val niet graag op met een dikke sjees voor mijn deur, maar ik val graag heel hard op met dingen die twee keer niks kosten, ge ziet, ik ben altijd eerlijk.

Ze schreef onder andere iets over zelf verantwoordelijkheid opnemen voor alles wat u overkomt. Voor een communist is dat nu natuurlijk vloeken in de kerk, want het is het systeem dat ons in de merde duwt.

Maar laat haar nu even doen, deze blog is innig verliefd op het vrijelijkste vrije woord. Ze zei dat als ons iets overkomt, dat ons dan blijft overkomen, tot we de les leren die er altijd uit te leren valt.

Welke les ik moet leren om nooit nog gelijk een parasiet behandeld te worden en eindelijk eens de financiële influx te hebben die past bij de intellectuele capaciteiten die mij al toegedicht worden sinds de kleuterklas, awel, ik weet het niet. Ik hoop dat ik het rap leer, want mijn afkeer voor dat soort bewijsrondes van 'ik ben geen parasiet, want kijk...' is groot. En 't is ook absurd, want het hoeft allemaal niet te gebeuren. En ik kan natuurlijk altijd een excuus vinden waarom het gebeurt, maar ik peins dat ik eigenlijk gewoon veel te braaf ben. En aan braafheid zijn al meer mensen gestorven, stillekes, dan aan driestheid, dollekes.

Dus ik zal dan maar eens een maand geen boeken kopen en zien of ge op amazon, naast licht aangebrande in Haïti door slavenarbeid bekomen T-shirts, ook kostuums kunt bestellen, zodat ik gelijk een schaap in wolfskleren de wereld kan in sluipen, om eerst mee te graaien en eelt te kweken op de ellebogen en daarna des te beter de stemlozen een stem te kunnen geven.

15-05-2013 om 18:26 geschreven door Tederdraads  

Goed op weg om de spartaansheid van mijn bijzonders gebeurtenisloos leven met factor 0,05 te verhogen door elke dag 8 km te gaan lopen langs de muddy banks of the Dender. Ik zeg muddy om het te romantiseren. Want op heel het traject ligt maar één plas water van één vierkante meter groot. Voorts begint het traject wel meer en meer te lijken op de Mekongvallei. Niet omdat er een bende verpauperde Erembodegemenaars hun werkloosheidsuitkering uitbreidt door clandestien rijst te verbouwen op stukken grond die van hen niet zijn, maar omdat het er daar zo groen bij ligt.

Groen is goed voor het gemoed. En dat is goed voor mij, want ik heb doorgaans het gemoed van een bloedmooi zestienjarig Duits meisje dat een Russisch tankregiment hoort aanrollen anno februari 1945. Dat wil niet zeggen dat ik op het punt sta om mij op te hangen in de varkenstal in den hof. We hebben geen varkenstal.

Het is overigens niet al kak op Facebook. De tweede beste Stalingradexpert van België schrijft in zijn status update:

“Lieven Soete

| "De Zevende Dag" over spoor- en chemieramp in Wetteren :: journalisten worden herleid tot soort sluwe peuteraars die mensen dingen moeten doen zeggen die vooraf in het script vastliggen. Journalistiek is het "nieuws" bevestigd zien dat door die media en hun bazen zelf gecreëerd is. Vroeger gebruikte men daar het woord "propaganda" voor.”

Alle journalistiek is natuurlijk altijd op de een of andere manier wel propaganda. Klakkeloos berichten overnemen van Belga is passieve propaganda. En wat ik zelf schrijf, is ethisch goed bedoelde propaganda, maar het blijft dan wel bij goedbedoeld, want hierna kijken weer zoveel dorpsgenoten minder mij op straat nog aan.

Propaganda hoeft voor mij geen negatieve bijklank te hebben. Dat is te veel eer voor Herr Goebels. Propaganda is ok, zolang de lezer weet dat het om propaganda gaat. En als de lezer het zich gemakkelijk wil maken, mag hij/zij er gerust vanuit gaan dat hij altijd met propaganda te maken heeft. Maak voor het gemak wel nog eventjes -let wel: nog eventjes- een uitzondering voor medische bijsluiters.

8 km lopen en niet meer ejaculeren. Want ja, om elke dag 8 km te lopen, kan je best al je testosteron opsparen. En da's bij mij altijd al in short supply geweest. Of was 't de productie van groeihormoon die ik saboteerde door als kind al de nachtuil uit te hangen? Er circuleren nog wel ergens foto's van mij als vijfjarig te midden van een hoop Playmobil die een of andere belegering van Sebastopol moet uitbeelden, waar ik temidden slaap. Staande on my own two feet. Overigens het dichtste dat ik ooit gekomen ben tot op mijn eigen beide benen staan. Rebel without a kous, gelijk mijn pa het samenvatte.

Dat piekende testosteronniveau heeft ook tot gevolg dat ik gewoon random foto's van Slowaakse vriendinnen van Slowaakse Facebookbvriendinnen gewoon hier op mijn blog smijt. Wat u ziet is dus gewoon EEN Slowaakse. Een langpootmug zoals mijn maten en ik die gedoopt hebben. Benen tot onder hun schouders. Dus geen fotomodel, gewoon een random Slowaakse, zoals ze er daar hele straten vol van hebben. Wie zijn testosteron wil zien pieken tot voorbij de adromedanevelen mag rustig een wandeling nemen door de winkelstraten van Bratislava.

Wees wel gewaarschuwd: je vindt in Bratislava nergens een plek waar je zo rustig het excessieve testosteron kan wegjoggen als hier langs de Dender. De beste plek om te lopen in Bratislava ligt omstreeks deze tijd belegd met naaktzonnende langpootmuggen, met zeer fiere borsten. Ik vind dit niet uit. Het is een van de redenen waarom ik terug naar België ben gekomen. Het is gewoon slopend om niet te kunnen ontsnappen aan al dat vrouwelijk geweld. Maar na een jaar in België, begin je er toch weer terug naar te verlangen. En ik kan altijd nog mijn bril afzetten voor ik buiten ga, zoals mijn Chileense maat Manuel doet. Hij loopt dan wel tegen verlichtingspalen, maar het scheelt heel wat pijn voor zijn paal.

Over manvrouwrelaties deel ik graag nog deze prent, ook al weer opgeduikeld uit de beerput die Facebook is. Want je kan er soms toch een parel opvissen. Net zoals ik hier in Brussel-Centraal soms eens een vrouw zie die bijna zo mooi is als een doorsnee Slowaakse. Hier hebben ze alleen de overbekende reguliere muggen, die met Slowaakse langpootmuggen enkel gemeen hebben dat ze je bijten in bed.

Ik ga stretchen, want ik wil ook morgenvroeg weer mijn gebruikelijke acht kilometer kunnen strompelen ergens in de DMZ. Demilitarized zone van Erembodegem, het pad langs de Dender. Waar je eventjes geen Johnnies en Mariana's tegenkomt, die wel graag sportschoenen dragen, maar nooit gaan lopen, tenzij je hen vraagt om een boek te lezen.

Hoogstens enkele zwermen amateurcoureurs zie je daar. Die gelukkig snel voorbij zijn. En je voor luttele seconden onderdompelen in een walm van wasverzachter. Maar dat is ook weer snel voorbij. En dan is er alleen het asfalt, het gegons van de E-40 ergens boven je kop, de uitgestrekte groenigheid en genadig slinkende testosteroniveaus.

12-05-2013 om 12:54 geschreven door Tederdraads  

En de dag alvast begonnen met deze TedTalk. Over educatie. Pijnlijk grappig

Ik kreeg verder al een uppercut op mijn kin, vanwege Renaat Van Poelvoerde, de laatste man die de miserie van hele landen nog optekent, waar wij allang te afgestompt voor zijn om nog naar om te kijken. En op het nieuws hebben ze 't liever over sport dan over de onthuizing van duizenden. Eén onthuizing is leuk voor een stuk in Dag Allemaal. Massale onthuizingen gaan al rap vervelen. Renaat schrijft:

“In Vlaanderen weet men niet goed wat doen met het gemeenschapsgeld en geeft men dan maar 800.000 euro subsidie om een musical te produceren, terwijl ondertussen in Spanje vorig jaar meer dan 32.000 gezinnen het dak boven hun hoofd verloren omdat ze de maandelijkse hypotheek niet meer konden afbetalen. Dat blijkt uit cijfers van de Spaanse centrale bank. .

Volgens de Spaanse centrale bank werd vorig jaar op 39.167 woningen beslag gelegd. Bij 32.490 daarvan ging het om de vaste woonsten. De rest zijn vakantiewoningen en woningen bestemd voor verhuur. Geschat wordt dat sinds het begin van de crisis in 2008 zowat 400.000 woningen in Spanje in beslag werden genomen.”

400 000 woningen in beslag genomen. Daar zouden we met z'n allen steil van achterover moeten vallen. Maar niet dus. Vooralsnog gaat het geconsumeer heerlijk oblivious verder. De koopgrage mensen gaan zich door een beetje regen niet laten afschrikken, die zijn niet zo week als deze bohémien. Ik vroeg gisteren aan iemand die het kan weten: komen die Spaanse toestanden ook naar België? Nee, België staat er nog sterk genoeg voor. We zitten nog wel even safe. Zet nog een stoelke bij daar op de terassen van de Grote Markt. Dat beetje regen gaat ons niet tegenhouden. Café de koning van Spanje is het dichtste dat we zien van de Spaanse crisis. Een beetje gelijk Spaanse griep. Als ge 't een nationaliteit geeft, staat ge er vanzelf buiten.

Ondertussen kweekt men hier de stoottroepen van de neoliberale golf. Mijn grootvader ligt in de kliniek. Drie overbruggingen, klaplong, pacemaker nodig, paar keer een bloedklonter in zijn hersenen waardoor hij nu Duitse marsliederen ligt te zingen voor de hele afdeling (we zien zijn gemijmer over hoe Nazi-Duitsland toch Moskou had kunnen innemen en zijn jarenlange noeste arbeid voor Volkswagen plots in een heel ander licht).

Hoe zeer gemanipuleerd zijn we al niet, als ik al mij afvraag wat de kost is voor de samenleving? Ten eerste weet ik dat niet te berekenen. Wat kost het de samenleving om een gepensioneerde wekenlang op hartbewaking te houden? Maar ten tweede is het vooral alarmerend dat een linkse Bohémien toch die vraag in zijn kop ziet opduiken. En bijna met enige fierheid concludeert: mijn pa heeft ervoor gezorgd dat hij nooit die kost was voor de samenleving.

Kost voor de samenleving. What the hell. Verlies voor de samenleving, dat moet ik zitten berekenen. Mijn grootvader doet met zijn pensioen de economie draaien. Zijn overlijden zou in de eerste plaats al een klap zijn voor de lokale frietkotindustrie. Tussen het zingen van Alte Kameraden door, vraagt hij geregeld om een groot pak friet met mayonaise en pickles. Hetgeen mij hoopvol stemt over zijn overlevingskansen. En de lokale frietkotindustrie. En de Spanjaarden... Ah nee, die niet. Ja, je kan niet iedereen redden.

Ik ga er straks van weg lopen. Als 't drie kwartier wil stoppen met regenen.

De tijd dat ik schreeuwde 'if it ain't raining, we aint training' is al zolang gespat als de huizenbubbel.

11-05-2013 om 11:12 geschreven door Tederdraads  

Morning papers noemt Julia Cameron het. Kwestie van nooit in writer's block te vervallen, gewoon dagelijks beginnen met een tweetal pagina's over whatever in uw mind komt gevlogen. Het moet niet goed geschreven zijn, het moet geen steek houden, het moet u alleen maar ontgiften en kickstarten.

Ik open Facebook, de blauwe fee. Filip de Bodt van VZW Uylenkot (het moet niet correct gespeld zijn in de morning papers) deelt al verontwaardigd een opiniestuk in de Morgen. Wereldoorlog drie wordt in de rest van de wereld nog uitgevochten met afdankertjes uit wereldoorlog twee, stokoude Duitste Sturmgewehren duiken zelfs op in Irak, maar hier in 't westen vechten we wereldoorlog III uit met opiniestukjes en veel verontwaardiging. De sociale media zijn vooral de asociale slagvelden geworden. We gaan nog lang opiniestukjes over en weer schieten. En in 't niemandsland zit het overgrote deel van de bevolking dat zich afkeert van politiek, er absoluut niks mee te maken wil hebben, en hoogstens afgestompt kankert op al wie hun een doorn in het oog is (de gemiddelde Vlaming heeft een kloek balkske in beide ogen, da's bekend, je kan er de opiniestukken op na lezen)

Vannacht ging ik wandelen, want ik loop de muren op zonder mijn lief, hier in the void, wat wij Erembodegem noemen en ik kreeg de neiging om Vlaamse leeuwenstickers van veel te propere (altijd een slecht teken) auto's te trekken. Maar ja, ten eerste heb ik daar een erg negatieve associatie mee, met die leeuwenbrol, ik haat bovendien ook nog de kleur geel (brave conformistische bierbuikpapa's dragen gele zwembroeken op 't strand) en die associatie is heel negatief, wie weet bedoelt die lustige stickerplakker iets helemaal anders met zijn leeuwenvlagje (zijn, niet haar, vrouwen plakken geen vlaggen op hun auto en daarom zijn zij het wijze geslacht), misschien bedoelt die gewoon dat hij graag frieten eet en in slaap valt voor de wielerkoers om wakker te schieten bij de finish. Dus ik liet die vlagskes dan toch maar hangen. Wellicht ben ik beter met een opiniestuk over leeuwenvlaggen, dan echte actie. Want echte actie, daar doen we niet meer aan mee. Da's passé. De politieke arena, da's Facebook, de blauwe fee, en opiniestukken. Gegarandeerd is een maar een minipercentage van de bevolking die zich dagelijks door al die opiniestukken worstelt. Nog geen 2 procent waarschijnlijk. En die vreten dan hun kas op en kruipen zelf in hun verontwaardigde pen. Om de problemen op te lossen, zou ik als gokker (ik gok helaas alleen met mijn tijd, niet met mijn geld, da's ook weer cryptisch he) toch mijn geld zetten op mensen die nooit opiniestukken schrijven en helemaal nooit opiniestukken lezen. Want gelijk Boon al zei, zij die niks te vertellen hebben, schrijven, zij die wel iets te vertellen hebben, kunnen niet schrijven. Boon had trouwens verder ook niet veel te vertellen, maar hij kon het wel sappig brengen. En er blijven tenminste een paar goeie citaten van over. Gelukkig geen opiniestukken.

Ik heb net acht kilometer gelopen, en twee pagina's morning papers geschreven, nu nog beffen, the most important meal of the day, en de testes ledigen, en ik ben helemaal ontgift, verre weg van de opninieuze stellingenoorlog. Met excuus voor eventuele typfouten. Het zijn morning papers. Nalezen fnuikt er de bedoeling van.

10-05-2013 om 12:27 geschreven door Tederdraads  

Jouw vrouw, mijn moeder

Je doorgrondt iemand misschien nog 't beste door zijn tegenpool te kennen.

Bij jou is die niet moeilijk te vinden. In veel opzichten was mijn moeder het tegenovergestelde van jou. Jullie hadden wel raakpunten, empathie, vrijgevigheid, respect, beleefdheid, humor, maar in jullie attitude tegenover het leven waren jullie totaal verschillend. Bij jou was het alles of niks. Mijn moeder roeit altijd met de riemen die ze heeft, en krijgt altijd meer, door zo dankbaar te zijn voor wat ze heeft. Een zeldzaam talent. En een slechte situatie kon alleen maar beter worden. Voor jou kon een slechte situatie maar best status quo gehouden worden, want anders werd het zeker nog slechter.

Mijn moeder heeft altijd een bruisend sociaal leven gehad. Een dorps, dat wel. En als Angry Young Man, had je daar een hekel aan. Allemaal te gewoon. Angry Young Man: meer gestudeerd hebben dan de rest van je milieu, maar geen aansluiting vinden bij andere 'gestudeerden', maar door al die studie ook de aansluiting verliezen met je eigen milieu. Recept voor vereenzaming, miskenning en sociaal isolement. Ik weet eerlijk waar niet, hoe je daar uit had kunnen treden. Internet werd pas een factor in het sociaal leven, als je al tegen je einde aanliep. En je was vies van alle technologie die uitgevonden was na 1970. Als je soms nog leefde, dan leefde je in het verleden.

Mijn moeder was in zekere zin een 'enabler', ze dekte je toe met liefde, en ze probeerde wel om je uit je depressies te krijgen, maar dat wilde toch niet goed vlotten. Als je half zo hard in jezelf had gelooft als zij in jou, was alles beetje bij beetje wel goed gekomen. Maar je luisterde niet. En als de seks niet zo goed was geweest, zou ze je allang verlaten hebben. Dat zei ze eens toen ik een jaar of twaalf was. Maar verder was zij tevreden met een simpel leven, met een regelmatig gestructureerd gezinsleven en het eren van tradities als Kerstmis en Pasen, en valentijnsdag, tot halloween toe. Het heeft er nog aan gemankeerd dat ze het suikerfeest invoerde. Ze heeft iets met tradities. Jij haatte tradities, want dat was kleinburgerlijk en die dingen werden alleen georganiseerd om de mensen blij en simpel te houden en om de winkels te doen draaien.

Je kaarten lagen niet simpel geschud, dat is zeker. Het zijn nogal moeilijke criteria voor geluk om in te vullen. Het leven moest intellectueel zijn, het moest rock and roll zijn, het moest rebels zijn, het moest opzienbarend zijn en het moest heilige huizen omver trappen en nog esthetisch verantwoord zijn ook, maar tegelijk moest het toch veilig zijn. Er moest de zekerheid zijn dat er op 't einde van de maand geld binnenkwam. Je kan natuurlijk zeggen dat je geweldig verantwoordelijk bent geweest. Je hebt je gezin niet laten stikken om een droom na te jagen. Maar dat hoefde misschien ook niet. Mijn moeder en ik hadden er niks mee ingezeten om elke dag boterhammen met choco te eten als jij tenminste iets deed dat je voldoening gaf. Jouw lach was voedzamer dan eten.

Mijn moeder heeft een soort altaar voor jou gemaakt, in de hoek van de living. Als ze over je spreekt, spreekt ze over een verrijking. Over iemand die haar wereld heeft open getrokken. Ze valt bijvoorbeeld niet meer te choqueren. We kunnen vast niemand die jou niet persoonlijk gekend heeft nog overtuigen dat je heel bijzonder was. Iedereen zal zijn vader wel heel bijzonder vinden. Maar jij had toch wat ze tegenwoordig een X-factor noemen. En dat besefte je zelf nog het best. Je stond voor de spiegel en zei: “Als ik kon, zou ik mijn eigen neuken.” En dat was wel arrogant, maar toch vooral grappig, want je méénde het.

Ik kon er toen niet voor zorgen dat je meer voldoening uit het leven haalde, en ik kan het ook nu niet. Ik ben alleen, soms, vooral elke ochtend als ik wakker schiet, doodsbang dat het ook zo met mij eindigt. Capaciteiten die niet de vruchten dragen, die ze zouden kunnen dragen. Er alleen maar aanzetten toe zien en dan met je kop tegen de muur knallen. En dan uiteindelijk niet meer proberen. En leven alsof 't een gevangenisstraf is. Met als enige troost dat iedereen vroeg of laat ook de tralies ontdekt. Als ik iets meer had van mijn moeder, sprak ik misschien geen acht talen, en misschien maar drie, maar met die drie zou ik bijvoorbeeld meer geld verdienen dan met die acht, ook al zou het minder indruk maken. We kopen natuurlijk niks met trots en een afschuw voor het onopvallende.

En ik moet echt oppassen dat ik jou niet wordt. Mijn vrouw is zo positief ingesteld als mijn moeder.

Het ware toch fijn als ze mij op een dag niet vond met een plastic zak rond mijn opstandige kop.

03-03-2013 om 22:19 geschreven door Tederdraads  

Wat verwacht je als zoon van een vader

Wie schrijft die blijft. Misschien wilde je niet zozeer schrijven. Misschien wilde je alleen iets doen waarvoor je herinnerd zou worden. Niet alleen maar door mij. Je wou de geschiedenisboeken in. In je laatste dagen stief de drummer van Jimi Hendrix. Die had tenminste geleefd en die liet nog iets achter ook, zijn muziek. “Ik laat niks achter”, zei je. Je was 53 toen je het zei. In principe had je nog twintig jaar om wél iets achter te laten. Hoeveel beroemdheden kennen we niet omwille van wat ze deden na hun vijftigste? Maar je had allang afscheid genomen van 't leven. En alleen de jeugd was het leven waard. Die young, stay pretty. En 't is waar, ik heb je nooit helemaal afgetakeld gezien, ik heb je nooit met een pamper gezien, ik heb je niet rondgereden in een rolstoel. Dat had ook misschien ook mijn hart gebroken. Maar je had er misschien toch nog lol mee kunnen hebben ook. Je hebt mensen die van de hele menselijke rit een feest maken. Het blijkt niet genoeg uit wat ik over je schrijf, maar wat Hans Teeuwen doet op podium deed jij gewoon dagdagelijks. Als je er zin in had.

Ik duik in die dikke map met al je schrijfsels. En er worden toch enkele dingen duidelijk. Over hoe één en ander draait in het leven.

Het is niet wat je kan, het is wie je kent.

Het is niet zozeer je diploma, het is in welke kringen je doordringt.

Het zijn niet je verstandelijke capaciteiten, het is je attitude.

Je maandloon is de meest accurate reflectie van je zelfvertrouwen.

Meer willen, brengt niet meer, maar minder.

Wat je hebt koesteren, leidt tot meer mogelijkheden.

Optimisme is de moeder van de meeste kansen.

Maar what doesn't kill you makes you stronger? Serieus? What doesn't kill you the first time will try again later. Tegen sommige dingen is geen optimisme opgewassen.

En ja, monkey see, monkey do.

Wij dachten dat je mij goed voorbereidde op 't leven door mij veel feitenkennis te geven en mij veel te doen lezen. Maar is er nu iets waar ge in deze moderne maatschappij minder aan hebt? Ik heb een bijzonder klassieke vorming gehad. Ik kan alles waar geen geld mee te verdienen valt. Het was geweldig boeiend, en geweldig plezant, en tof om mee uit te pakken op school en de vriendjes mee te imponeren. Maar nu... Nu zit ik in 't zelfde straatje als gij, als ik geen bestseller schrijf, sterf ik arm. Want actieplannen, daadkrachtig en gericht naar iets toe werken, netwerken, al dat heb je mij niet geleerd. En dat moet ik hier zelf zien uit mijn duim te zuigen. Nog logisch dat kinderen van toppolitici dan zelf in de politiek doorstoten. Hun bedje is gespreid. Monkey see, monkey do.

Je had het verdomme goed aangepakt. “Ik heb nog nooit een kind van tien gezien met zo'n mondiaal besef”, zei de juf. Mondiaal besef blijkt het rampzalig slecht te doen op een CV.

Zelfmedelijden trouwens ook.

Maar toch bedankt, het was allemaal zeer verrijkend. Steek mij in een lift die vast zit met gelijk wie, en ik kan er altijd wel een lang en boeiend gesprek mee hebben. Ik weet over alles iets en altijd net iets te weinig om er serieus mijn brood mee te verdienen. Maar ik kan er over schrijven natuurlijk. Da's de valkuil. Schrijver worden, omdat ge niks anders kunt.

Je krijgt als zoon toch een soort wapenarsenaal mee van je vader. En zelfs al blijkt dat het niet de gepaste wapens zijn voor de moderne arena, duurt het lang voor je wil toegeven dat ze te bot zijn of te broos. Gewoon uit loyaliteit. En zo sterft een vader niet één keer, maar vele keren. Ik moet je op zoveel manieren los laten. En mijn eigen weg gaan. En dat valt verdomd zwaar. Je hebt me veel gegeven, veel interessante bagage, maar zelfvertrouwen was er niet bij.

Hoe al die anderen er mee omgaan, weet ik niet. Want ik ben natuurlijk lang niet de enige. Je hebt zelf hetzelfde meegemaakt. Ik ken minstens vijf jongens gasten wiens pa zelfmoord heeft gepleegd, en die lijken er toch altijd vrolijker aan toe te zijn dan ik. Misschien maak ik wel van alles een groter drama, dan het hoeft te zijn. Misschien hebben die anderen geen tijd en geen goesting om het eens in 't lang en in 't breed op papier te smijten. 't is nu niet dat het iets oplost.

Rest mij nog de uitdaging om het niet door te geven aan mijn kinderen. Ik heb nog lang getwijfeld om kinderen op de wereld te zetten met suïcidale genen. Maar ik ben al in die aloude val getrapt. Ik wil kinderen, anders sterf jij echt volledig uit en lijkt je leven er voor niets te zijn geweest. En zo draait de menselijke dramamolen lekker voort. Ik zal je ook nooit volledig snappen als ik niet weet wat het is om zelf een kleine te hebben. Het is onverantwoord om zo kinderen op de wereld te zetten, maar dat is het altijd, dat is nou iets hoogst belangwekkends waar niemand een diploma voor nodig heeft. Ik zal er toch maar eens goed over nadenken, hoe ik die cirkel zal breken.

03-03-2013 om 17:50 geschreven door Tederdraads  

Breek de cirkel

De meest hoopvolle samenvatting van een wanhopige bloedlijn

1980. Mijn grootvader jaagt twee kogels door zijn hart. Hij heeft het familiefortuin verkwist. Vrouw en kinderen staan op straat.

1983 Ik kom ter wereld. Mijn vader in een brief aan een vriend: ‘Het alles in de schaduw stellende nieuws is toch wel de komst van de kleine, zondagnamiddag 16 uur. Het joch weegt om en bij de 4 kg, lijkt in tegenstelling tot eerder gedane veronderstellingen of afgesloten pronostieken niet op de melkman en vroeg direct naar mit met frosselen. Het spreken kan nog beter, maar hij heeft alleszins een gezonde eetlust. Ik heb de koevoet die we voor alle zekerheid naar de kraamafdeling hadden meegenomen, niet uit de autokoffer hoeven op te diepen. De weeën waren bijzonder hevig en hoewel ik vlak naast zijn moeder stond, voelde ik er niks van.’

2006 Mijn vader slaagt er in om zichzelf te verstikken in een plastic zak. De dag nadat ik goed betaald werk vind als leerkracht geschiedenis. De opwaartse sociale mobiliteit is een feit. Hij heeft de laatste 23 jaar in een fabriek gezwoegd om dat mogelijk te maken.

2020 Ik heb zelf een ‘kleine’. Ik wil voor mijn zoon een nog beter diploma en een vader die een natuurlijk dood sterft. Het eerste is geen probleem. De kleine heeft het verstand van zijn moeder. Het tweede deel is de uitdaging. Als ik een straat oversteek, hoop ik stiekem dat een razende tram mij naar de eeuwige jachtvelden transporteert. Enkele rit.

2038 De kleine heeft hartzeer. Zijn eerste meisje heeft het midden in de blokperiode uitgemaakt. Hij zit hele dagen op zolder en speelt ‘the end’ van The Doors grijs. Ik ben doodsbang dat hij mij voorgaat. Ik stop zijn broeksriemen weg. Gooi alle scheermesjes weg. Bewaak angstvallig de keukenmessen. Buiten, onder het raam van de zolderkamer, leg ik een oude matras. Ons medicijnkastje verzegel ik met een hangslot. Mijn vrouw denkt dat ik mezelf wil beschermen en bekent na drie weken dat ze anti-depressiva door mijn eten mengt. Ze heeft geen enkel effect opgemerkt, behalve dat ik plots mijn baard laat staan. Ik vraag waar ze die pillen bewaart en mix ze voor de zekerheid in de smoothies van mijn zoon. Net zolang tot hij weer een nieuw meisje heeft.

2041 Als ik een hoge brug zie, voel ik mij als een uitgehongerde Ethiopiër die de dessertkaart van een restaurant inkijkt. Nog even volhouden. Mijn kleine heeft bijna zelf een kleine.

2055 Mijn jaarlijkse consultatie. De dokter stelt prostaatkanker vast. Ik weiger keihard alle behandeling. Thuis vraagt mijn vrouw waarom ik de hele tijd zo dom zit te lachen.

2057 Geen behandeling blijkt de beste behandeling voor prostaatkanker. Alles blijft stabiel en eigenlijk ben ik kerngezond.

2061 Vanochtend stond ik op met stekende pijn in mijn linkerarm. Nog één vraag wil ik stellen. ‘Zoon, geniet jij van je leven?’ Wat een gekke vraag, natuurlijk geniet hij van zijn leven! Hij vraagt of alles wel ok is. Vandaag is echt alles ok. Na het telefoongesprek, ga ik in het tuinhuis zitten. Ik doe de deur achter me dicht en ik val al. De geur van de houten vloer herinnert me aan de chalet die we vroeger hadden aan zee. Toen ik zes was en mijn vader groter dan God leek. Hoe we samen zandkastelen bouwden en hij gelukkiger leek dan ikzelf. Misschien was ik toch niet helemaal dat blok aan zijn been dat hem tegen zijn zin in leven hield. Intens gelukkig, kus ik, alsof het het zijn wang is, de stoffige vloer. De cirkel breekt gelijktijdig met mijn hart.

EINDE

03-03-2013 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

A day in the life

Je kraakt uit je bed. 20 over 4. Barstende hoofdpijn en geen kater te bespeuren. Je duikt in je rondslingerende kleren, een afgewassen James-Dean-outfit. Het bed davert nog na van je ronkende wederhelft in de bloemetjesjurk. Behulpzaam als altijd proeft ze samen met jou de ochtendstond. Jouw droom is een groot schrijver zijn, haar droom is jou graag zien.

Je tast naar je bril op het nachtkastje. Daarna daal je de gammele trap af. De vermelde bloemetjesjurk volgt. Met bloeddoorlopen ogen duik je de badkamer in. Je wast je altijd aan de lavabo, want je hebt geen tijd voor een bad en we hebben geen douche. Ondertussen smeert de wederhelft zijn boterhammen.

Om kwart over vijf ben je helemaal opgelapt voor een nieuw verblijf in de van fabriek Gates, een donker hol waar ze drijfriemen voor auto's bakken. Straks prikt de rubberlucht in je neus, maar nu is het nog gewoon de zomerlucht. Je neemt plaats in je tweedehandse Toyota. Je kan op weg. Halverwege wip je al uit de wagen, na gestopt te zijn, het moet gezegd. Twee kranten wisselen van eigenaar. De auto bolt verder. Uiteindelijk doemt een grauw gebouw op met dito parking. je stationeert je kar. Je ergert je aan de portier die in een strandstoel naast zijn kot zit. De luizenjobs zijn voor de eerlozen. Hij nipt aan zijn tweede jenever met scheutje koffie van de ochtend.

Je sloft gebukt als een vader van vijftien kinderen die net te horen heeft gekregen dat het kindergeld afgeschaft is en de cornflakes met 50 procent zijn opgeslaan, de poort binnen. Je denkt in gedachten 'Arbeit macht frei'. Een concentratiekamp en een fabriek. Noem de tien verschillen. Tien zal nog wel lukken, maar niet meer.

Ondanks je scheve ruggengraat trek je een gevangenisplunje, sorry werkoverall aan. De kleedruimte wordt opgevrolijkt door de joelende collega's. Met veel animo worden alle presentatrices van de commerciële omroep gewikt en gewogen. Die heeft hangers, die is een ijskast, daar kwam ik van m'n leven niet meer af. De collega in kwestie komt er van z'n leven ook niet op. De werkmannen duiken naar de koffiemachine. Zij voegen geen scheut jenever toe. Voor acht uur zit die veilig verstopt in de gewiekst uitgezochte bergplaats van thermos. Je diept één van je paar kranten op. Een beetje intellectuele troost, en een dosis frustratie, want er staat geen artikel van jou in en dat had gekund, dat had gekund, je weet alleen niet hoe het had gekund. Geen geluk gehad, zeker?

Je leest tot het onverbiddelijk 6 uur slaat. De kranten worden opgeborgen. Om dit proces met succes te volbrengen, dient de makkelijkste krant achterhaald te worden. Een welgemutste medewerker is er mee aan de haal. Er zijn dus echt van die mensen die graag lezen over de weekendongevallen.

Je gaat aan de slag. Milleke met de rode neus komt je jouw plek toewijzen. Naast rode hond komt in je dorp ook rode neus voor. Het eerste is bijzonder gevaarlijk voor zwangere vrouwen, het tweede voor vrouwen in het algemeen. Doorgaans loop je het op door van 's morgens tot 's avonds je keel te marineren in alcohol.

Milleke weigert trouwens categoriek elke behandeling. Zijn rode neus, is zijn roze bril. Hij wijst je de vier toe. Je wist ook zo wel dat het lot je daar zou voeren. Jij durft niet klagen, te veel eer, jou solferen ze op met de moeilijkste machine. De vier is een helse installatie. Het is van de tijd van Daens geleden dat er zo'n industrieel kreng bestaan heeft. Onverschrokken neem je jouw stek in. Daarna gaat het van tsjakke tsjakke tsjak.

Alleen de fantasie kan je redden en de subjectieve traagheid van de klok verschalken. Je denkt bij al die tsjakketsjak aan de 'grote terreur' van Robespierre. In gedachten worden de adellijke bollen bij elke tjsak van de machine, gescheiden van de sputterende rompen. De denkbeeldige plas bloed deint gestadig uit. In een ondeugende bui informeer je bij buurman Leo of die geen nattigheid voelt. Leo heeft sinds het doven van zijn laatste sigaret om vijf voor zes enkel naar de volgende gesnakt. Hij denkt even na, nou ja, doet vrij overtuigend alsof en roept dan uit: "Ach, die geleerde mannen hè, altijd commentaar." Dat doet hij dan met een air van: mij vang je niet kameraad, ook al kijk jij doc-u-men-taires en ik niet.

Om half 9 verschijnt er een bediende, of in het arbeidersjargon 'ene van boven', met een thermometer. Hij wil eens zien of de mannen het niet te warm hebben. Om 14u, als de zon het hoogst staat, zie je die vent nooit. De heren houden dan siësta. Siësta komt na lunch en voor het vieruurtje. Voor de lunch is er de ochtendbabbel en na het vieruurtje volgt de babbel ten afscheid. Inhoudelijk is er geen verschil. Het onderscheid tussen die van boven en die van beneden is simpel. Die van boven kenden iemand die iemand kende die iemand kende. Die van beneden kenden alleen maar iemand. Geluk op de werkvloer is een lange arm.

De thermometervent drukt de mannen op het hart vooral veel water te drinken. Hij wijst hierbij op het lauwe bocht, ergens voorbij de ingang. Het staat op de enige plek waar het zonlicht het kan omhelzen. Celsiusman verdwijnt met de glimlach. Zijn zware dagtaak is ten einde. Boven klinkt gejuich. De bedienden hebben weer iets grappigs ontdekt op Facebook. Het enige risico dat ene van boven loopt is dat hij zich snijdt aan de rand van zijn wit plastic bekertje of zijn lul verzwikt van te lang naar porno te surfen.

Schafttijd om tien uur zonder schaften. De maag weigert dienst. Verder dezelfde twee kranten en de beunhaas die er één ontvreemdt. Die met de prentjes. Presentatrices van een andere zender met nog grotere hangers maken de conversatiestof uit. De jenever heeft nu zijn weg gevonden naar het zwarte brouwsel dat hier koffie heet. Links van je ontpopt zich een gesprek, los van de gebruikelijke tetten-met-aangehechte-blondine -problematiek.

X: Dit weekend waren we met de kinderen aan zee. Het weer was goed en mijn vrouw wou weer geen hele dag tussen vier muren zitten.

Y: Wij gaan binnenkort ook eens.

X: Op het strand was het natuurlijk op de koppen lopen. Zo'n drukte. Eén dag zon en iedereen wil de zee zien

Y: Zo is het.

X: Ik vroeg nog aan mijn vrouw: kunnen we niet beter ergens anders heen? Maar ja, er was geen houden aan…

Y: Mijn vrouw is ook zo.

X: Maar we hebben er een leuke dag van gemaakt.

Y: Zo hoort het.

X: Zo eens een dag er tussenuit. Dat moet kunnen, vind ik.

Y: Dat is zeker.

X: Wij verstaan elkaar.

Y: Als je dat maar weet.

Na een halfuur pauze in deze paradijselijke oase, ga je er weer vlijtig tegenaan. Tsjakke tsjakke tsjak doet de machine. Deze keer brengt de verbeelding van je ons naar het gezegende Paschendaele anno 1916. Bij elk tsjakje gaat er een Brit met vliegende-schotel-helm tegen de Vlaamse vlakte. Enkele tienduizenden Tommy's passeren zo de revue. Stuk voor stuk lijken ze verdacht veel op een select aantal collega's, vooral als ze enkele trappen hoger staan in de goed uitgedokterde hiërarchie van Gates. Hoe tammer de chef, hoe creatiever hij zal zijn om de anderen op te jagen.

Uiteindelijk nadert de klok het lang afgesmeekte tijdstip van twee uur. Het heilige moment waarop de volgende 'chain gang' zijn beste kreupele been mag voor zetten. "All things must pass", zong Harisson. Dat schijnt zelfs in een fabriek te gelden. Groot jolijt in de kleedruimte als de overalls uit mogen. Er wacht hen nog een leuke verrassing.

Vandaag heeft er weer een opgeschoten kleuter in de douches gescheten. Bij de ene duurt de anale fase al wat langer dan bij de andere. Je maakt nooit gebruik van het sanitair onder het motto: 'wel verdoemd, niet gek'. Je wast je handen en kijkt in de spiegel, terwijl je koud water in je gezicht plenst. In je hoofd hangt een vette mist. Met een dood hart strompel je beperkte vrijheid. Ze zal van korte duur zijn. De portier slaat jou wijselijk over. Die wil niet de spreekwoordelijke druppel zijn. De beschonken lijntrekker stelt zichzelf gerust: "Die steelt niet." Nee, iemand met een sluimerende moordenaarsblik à la Dzjenghis Kahn, steelt niet in de ogen van de portier. Die blik gaat mee de auto in. Je scheurt weg. Een versuikerde collega, zwaait je na. Die man heeft die zaligheid die nooit vragen stelt.

Vroeger ging je nu bodybuilden, of je sprak af met vrienden en je smeedde plannen om iets radicaal anders te doen met je leven. Maar al die vrienden zijn nu ouder, en ze hebben hun dromen begraven toen hun testosteronproductie begon te sputteren en zij een bierbuik mee torsen, die hun daadkracht in de weg staat. Je gaat nu gewoon recht naar huis. Eerst moet je nog voorraden inslaan in de lokale supermarkt. Liefst de goedkoopste, waar medemensen werken aan een nog groter hongerloon dan dat van jou, maar ja, duurdere producten kopen is geen optie. En zo draai je nog verplicht mee in het algemene onrecht.

Het verkeerslicht heeft je gezien en springt op rood. Een zonnebanknicht huppelt vrolijk - hoe anders?- uit het schoonheidsinstituut. Zijn opgewektheid ergert je. Leeft die eigenlijk wel in de zelfde wereld als jij? Je rijdt hem niet faliekant de onthaarde, gebruinde, ingewreven, gemasseerde benen van onder het verwijfde tennislijf. Het kriebelt, maar je stapt niet uit om de geblondeerde Nieuwe Man finaal aan stukken te scheuren. Niet omdat hij homo zou zijn, want dat kan je niks verdommen, maar omdat mensen die ostentatief gelukkig zijn, een wandelende belediging voor je zijn. Sommigen kunnen het wel, vrede hebben met de wereld, die missen een bepaald gen, dat je de werkelijkheid laat zien.

Tergend traag verschijnt het groene licht. Even later bol je de parking van de supermarkt op. Vandaag is het woensdag. Woensdag is het jengeldag. Dat wil zeggen: elke klant heeft zijn eigen lawaaierige opdondertje van drie tot twaalf jaar meegebracht. De kleintjes krijgen hun zin niet en zetten collectief hun keel open. De waterlanders schieten alle kanten op. Vooral de afdeling met de K3-choco is bijzonder vochtig. Als een American Football player op jaren ploeg je langs de rekken. Fysieke kracht is een van de hoekstenen van je laatste beetje trots. Je bloeddruk stijgt. Aan de kassa wacht het wicht met de verlamde gezichtsspieren. Met lachen zijn we opgehouden in '70. Hallo scherpe pijn in de linkerarm, vaarwel supermarkt. je kan nu eindelijk huiswaarts.

Daar aangekomen, klinken je de zoete klanken van de boormachines die de straatwerkers vlak voor je deur vrolijk hanteren. Je zakt in je ongemakkelijke zetel. Je hebt geen energie meer om beter comfort te zoeken. Je bladert nog even in de gekreukte kranten. Ondanks de herriemakende kobolden bij de voordeur, dommel je sneller dan gewenst in.

De tsakke tsjak brengt ginds in dromenland het geplande bezoekje. De koppen rollen, het bloed gutst, de chefs grienen. Je schiet wakker. De buurman die zo nodig al zijn verbouwingswerken zelf moet doen en al een jaar of zes elke dag ons huis met decibels bestookt, zet de grote middelen in. De keukentafel davert haar vaste standplaats uit. Je sleurt haar terug de keuken in en slaat dan maar aan het koken. De bloemetjesjurk is onderweg en ze heeft honger. Om 17u stuikt zij met een zucht binnen.

Het regent een resem verwensingen, gericht aan een maatschappij die te veel waarde hecht aan nietszeggende diploma’s. ‘Dat er toch geen andere manier bestaat om je brood te verdienen’, roep je vertwijfeld uit. Het is geen vraag, het is een verslagen conclusie. Je bent zo op, je zit zo vast aan die mantra, dat je ook niet meer zoekt naar een andere mogelijkheid. Nee, als je al iets zoekt is het naar meer bevestiging: er is geen ontsnappen aan.

Gelukkig zijn de varkenspatatten geheel en al gaar. Zo gaar dat de bloemetjesjurk vraagt: "Ha, fijn, eten we puree vandaag?" Waarop je berustend "Het ziet er naar uit", mompelt. “Heeft de kleine wat zich van laten horen?” De kleine zit op kot in Gent en probeert heel hard te vergeten hoe jij lijdt. “Hij is aan 't repeteren voor een toneelstuk”, zegt moeder trots. En jij zegt: “Verwacht er maar niet te veel van.” Je zal niet komen kijken. Je hebt het schrijven opgegeven. Het is allemaal zinloos.

Na het galadiner biedt de televisie soelaas. Je kan echter je ogen niet meer openhouden. Om 19u lig je in bed. Lawaai of geen lawaai. Uit de klokradio op het nachtkastje, weerklinkt een deuntje uit vroegere tijden: "It's been a hard day's night and I should be sleeping like a log, but when I get home to you and I see the things that you do, it makes me feel al…"

Op dat punt aangekomen, is het refrein niet langer toepasselijk. Je mept de klokradio uit. Het is verre van 'alright'. Op tv is vanavond een boeiende documentaire, maar die haal je niet meer. Je bent het beu om documentaires te kijken, je droomt van een bestaan als documentaireMAKER. Maar nee, dat is je jou niet gegund, jij hebt een dringende afspraak in tsjakketsjakketsjakke-land.

02-03-2013 om 20:22 geschreven door Tederdraads  

Fanmail

Nogal beklijvend, is de ontdekking dat er tussen je schrijfproductie ook brieven zitten van anderen. Ze klinken zeer gemeend enthousiast. “Hopelijk vind je het niet erg dat je brieven hier van hand tot hand gaan. Ze vinden het prachtig. Kan je in het vervolg wel de moeilijke woorden onderaan uitgebreid verslaan. De rest snapt het meestal, ik niet. Ik lijst onderaan even op waar ik plat bij lag van het lachen.”

Er zitten veel aanmoedigingen tussen. Mensen spelen je adressen door van lokale tijdschriften als VILLAIN te Wetteren, met de naam van de uitgever. Geen idee of je daar dan ook daadwerkelijk naar stuurde. Ik vermoed van wel. Je stuurde blijkbaar ook naar de makers van Panorama en naar de De Morgen. Een keer is er ene van De Morgen bij jou op bezoek geweest, maar die mens had niet genoeg invloed om je aan te nemen.

Ik ken de frustraties, het gebeurt mij ook. Ik ken de aanmoedigingen, altijd van mensen die je wel graag willen helpen, maar het eigenlijk niet echt kunnen. Ze kunnen wel aanmoedigen, maar niet het verhoopte uitgeefcontract onder je neus duwen.

En zo geven wij dat dus door, van vader op zoon. Het onuitgegeven, gefrustreerde schrijverschap dat elke dag lood in onze schoenen kakt.

Maar ik heb mij toch gezworen, mijn eigen 'kleine' praat ik een andere carrière aan. Een simpele. Eentje waarbij je als je van A naar B wil, alleen maar genoeg moeite moet doen. We waren er allebei allang geweest, als we dat soort carrière hadden gehad.

Jij in een brief aan een krant om je fictie verkocht te krijgen:

“Ik wil heb enkele figuren gecreëerd die typerend zijn voor Vlaamse dorpsgemeenschappen, die stilaan met uitsterven worden bedreigd vanwege de verstedelijking, waardoor men net als in de stad steeds verder het contact met zijn buurman aan het verliezen is. Dit met veel bijval van de collega's op het werk, wiens leeftijd varieert van 19 tot 37”.

En je benadrukt dat je in 't Vlaams dialect wil schrijven.

Als ge bedenkt dat er zijn die net met dat soort thema's geschreven in tussentaal zijn doorgebroken, hier in naturalistisch Vlaanderen, ja, dan krijg ik inderdaad goesting om mij een stevige balk en een stuk koord te zoeken.

02-03-2013 om 00:42 geschreven door Tederdraads  

Je schrijven

Altijd rap geschreven, ergens in een vrij moment. Erg omgevingsgebonden. Jouw realiteit. Met veel fantasie, maar toch, jouw realiteit. Veel te lange zinnen, naar commerciële normen. Geen overkoepeld verhaal. Veel wanhoop, tussen en op de regels. Motieven als zelfmoord, psychiatrie, onmacht, veel regen ook, de domheid van mensen, de blindheid van mensen voor andere mensen, de lof der zotheid anno jaren tachtig in een vergeten industriedorp als Erembodegem, bij een -toen zeker- stinkende rivier, de Dender.

Is het slecht geschreven? Nee, het heeft iets, het heeft een rotvaart, er zit een dwingende wanhoop in. Kan je 't ergens uitgeven? Nee, zeker niet. Zeker nu niet, met een verstikte boekenmarkt en uitgeverijen die doodsbang zijn om verlies te draaien. Er zit geen samenhang in, op 't eerste gezicht. Het is de wanhoop van iemand die vast zit aan een leven dat het zijne niet eens lijkt. Alsof je stomweg het foute leven had, alsof je per ongeluk iemands anders kleren had aangetrokken. En dan kwam je thuis doodop, en schreef je wat bij elkaar. En je stak er weetjes in, vooral historische, om je eigen verstand duidelijk te maken dat het na acht uur afstompend fabriekswerk toch nog kon denken.

Als je deze dingen al kon schrijven, in zo'n verre van ideale omstandigheden, wat had je dan kunnen schrijven in een andere omgeving? Met meer rust, andere impulsen van je omgeving, want je omgeving bepaalde zichtbaar heel erg je schrijven. Sommige mensen hun leven klopt. Het is af. Ze krijgen wat je mag verwachten dat ze krijgen en daar hebben ze zelf ook vrede mee. Bij jou was het niet af. Er hing altijd een sfeer rond je van het had toch wel anders gekund, op de één of andere manier, ergens een andere weg inslaan en een heel ander leven. Wat je misschien uiteindelijk de nek omdeed, is dat je niet durfde hopen. Het moest nu direct, groots, alles er op en eraan, en als dat niet kon, dan kon het wel nooit meer. En dan zat je dagenlang in de zetel na je werk, en zei je geen woord. En mijn moeder en ik dachten: ja, nu doet hij het, nu knalt hij straks expres tegen een boom aan. En dan plots na zo'n dag of vijf, brak de zon weer door, en kwam je met iets thuis van de rommelmarkt, een plaat of zo, waar je enthousiast over was en je maakte een paar grove grappen bij het avondnieuws en het leven ging weer even verder alsof het allemaal wel ok was.

Manisch-depressief noemen ze dat. Maar dat is bullshit. Dat is vast zitten, geen uitweg hebben en daar afwisselend helemaal geen vrede mee hebben of toch een beetje, van moetens. In andere omstandigheden, was jij gewoon de hele tijd hyper geweest en niks manisch-depressief.

Ik heb extracten van je schrijven in een kortverhaal van mij gesmokkeld. Het loopt er vloeiend in over. 't schijnt mijn beste kortverhaal tot op heden te zijn. Dus bij deze: postume felicitaties. Niet dat je er wat aan hebt, maar voor mij ben je voor 0,0001 procent 'gewroken'.

01-03-2013 om 22:20 geschreven door Tederdraads  

In his own write

Erembodegem, 5 februari 1989, Gemeente der waggelende gordijnen.

Beste gewezen, niets-laten-weter,

Ik wist het. Meanwhile zijn de 23 brieven die ik je geschreven had, maar niet verstuurd, postzegels groeien niet op mijn rug en het revolutionaire postzegelplantsoen dat een corrupte postbeambte mij bezorgde, schoot geen wortel, samen met de oude agenda waarin de originelen opgetekend stonden, zoekgemaakt door William. Hem hebben we nog, al kostte het Paola drie dagen van hard labeur om me in bedwang te houden, anders was hij mee geweest met de mestkar. Het opgroeiende geslacht had en passant ook nog mijn gebroken vals gebit, dat klaar lag in een plastic zak op kast om te bezorgen aan de tandarts, in de vuilnisemmer gedeponeerd. Al heeft hij bij dit voorval wel het voordeel van de twijfel, want zijn vriendin was er ook al bij betrokken. Vandaar dat ik tegenwoordig meer tantes dan tanden heb.

Even tussendoor: ik heb de Datsun de hof af gereden en me een nieuwe Ford Orion 1600 D GL aangeschaft. Hier wordt bijgevolg sedert 2 maanden uitsluitend op regenwater en oudbakken brood het leven gehouden.

Erembodegem, 17 februari 1989.

Verdomme, William heeft weer aan de machine zitten prutsen. Al mankend de kleine wezen ophalen aan de schoolpoort. Er zijn aan mij nog 2 plekken die niet blauw uitslaan. Gisteren met 41-2 ingemaakt, maar we zullen doorgaan. William wou eigenlijk tot 6 uur blijven (tijdstip dat zijn moeder gedaan heeft met poetsen in de klassen) om nog wat te spelen met de vrienden, en is de rest van de avond de koppigheid zelve. Het zal je kind maar wezen.

15 maart 1989

Ochtendploeg. Na ettelijke zenuwinzinkingen vergezeld van lichte beroertes meer dood dan levend 13u45 gehaald, het dieselgedreven vroemtuig ingesprongen, aan de bareel de kampbewaker, welke met ware doodsverachting tussen de auto's laveert, met valse papieren om de siertuin geleid en zo naar de betrekkelijke vrijheid gereden.

Na school. Snelheidswedstrijd over 1 km met driewielers. Alle listen waren toegelaten. Na het nodige duwwerk kreeg ik met mijn iets te lange benen onder de guidon en stelde toen vast dat William al een ronde voorlag. Maar even later moest hij een pitsstop maken. Van zijn waterachtig oponthoud maakte ik gebruik om het stuur van mijn bolide 25cm omhoog te trekken, zodat ik toch de trappers kon bedienen. Even later schoot ik uit de startblokken. De toeschouwers kwamen niet meer bij van het lachen. (Paola en de goudvissen in de 3de kleuterklas). Maar deelnemen is belangrijker dan een goed figuur slaan. Na drie helse ronden wiel aan wiel wist ik de rokende Duitse sportscar (geprüfte Sicherligkeit) een forse tik te geven, waardoor William van de baan ging en zich hopeloos vastreed in de lokale zandbak. Hij toonde zich een slecht verliezer door de sneeuwklokjes te vertrappelen (zijn schoenmaat is nog te klein om mij aan te pakken). Paola zwaaide af met een natte dweil en in plaats van dat Champagne spuitende magnumflessen Moet et Chandon mij te beurt vielen, werd de tuinslang op me gericht door de nog steeds ziedende verliezer. Een forse ruk aan het servostuur behoedde me voor een koude douche. De jury was eenparig in haar beslissing: diskwalificatie en levenslange schorsing vielen mij te beurt. 'Forty miles of bad road' neuriënd, verliet ik het parcours, de avondzon tegemoet.

Vrijdag 5 mei 1989

Wij maken de brug. Niet zo spectaculair als deze over de River Kwai, want in tegenstelling tot de Engelse krijgsgevangenen moeten wij vandaag geen poot uitsteken. William graaft zich tussen de jonge uien, erwten en aardbeien in om de aanval van een denkbeeldige vijand op te vangen, maneuver waarbij hogergenoemde groenten er eerst moeten aan geloven. Oorlogen gaan nu eenmaal ten koste van onherstelbare vernielingen. Deze zomer staat alweer blikvoer op het menu.

Maandagochtend.

4u30. Réveille. Koud als de pest. De auto goed vervroren. Doen draaien en verwarming opgezet. Vanaf zes uur 'bakken en braden'. 212 slabs gebakken tegen 14u. Goed voor 212x46=9154 drijfriemen voor General Motors. Wij slepen ons naar de finish. De punteerkast. Waar men elkaar vertrappelt om toch maar vijf seconden tijd te winnen. De minst getekenden zijn er het eerst vandoor. De grootste idioten zitten weer in de douches, de douches van Blijdorp.

Erembodegem. 15 juli 1988.

Namiddag. 18u34. Terwijl de boertige landbouwer, zwemvinnen aan de klompen, achter de tot ploeg omgebouwde linnenzwierder, getrokken door een stel zeepaardjes, voortploetert teneinde het tot in de tertiaire lagen doorweekte veld in orde te krijgen om de rapen in te zaaien, regenboogvliesontsteking een ware epidemie dreigt te worden, een enigszins verwaterde drenkeling, na door de Aalsterse brandweer uit de Dender te zijn opgevist, zijn beklag erover doet dat men nu ook al op de buiten niet eens meer rustig zelfmoord kan komen plegen, de zopas vernoemde rivier voor eenmaal niet tot hier te ruiken is, niet omdat de wind goedzit, wij onze adem inhouden of kolossaal versnoft zijn, maar gewoon omdat regen en afvalwater elkaar zo ongeveer in evenwicht houden: het heeft dus geregend! En Zotte Marcel, burgemeester van Blijdorp, bij gebrek aan een wagen zijn regenput aan 't afwassen is, sloft doorheen het smalle binnenwegeltje eenzaam een frêle verschijning wiens doffe ellende uitstralende ogen ongemeen triestig voor zich uitstaren naar de glibberige grond. Gelouterd door het onzachte bestaan aan de zijde van een bruut met een koppel harde handen. Tussen de magere vingers klemt zij een tot op de draad versleten linnen boodschappentas, gevuld met een aantal kleine knollen, haastig opgeraapt van een pas gerooid aardappelveld, en een tweetal forellen, gekregen van een barmhartige Samaritaanse sportvisser. Het einde van de maand is nog ver weg en haar armetierige huishoudgeld is reeds opgegaan aan de meest elementaire levensmiddelen. Een ietjes voorovergebogen versnelt zij de pas. Wanneer het avondeten niet op tijd geserveerd wordt, kan ze een hengst voor haar kop krijgen. Wanneer haar kwelgeest een slechte dag achter de rug heeft, loopt dit algauw uit tot een goed draaiende manège. Zij houdt niet van paarden.

01-03-2013 om 20:31 geschreven door Tederdraads  

De laatste opflakkering

Je wil het verplegend personeel ambeteren door de slag bij Azincourt uit te beelden op de ziekenhuisvloer met tinnen soldaatjes. Je had iets met die veldslag, want daar hadden eenvoudige Engelse boogschutters arrogante en zwaarbewapende Franse ridders vermorzeld in de modder. Als hoogmoed voor de val kwam, kon jij toch duivels glimlachen en was je gezicht hypnotisch aantrekkelijk. Je supporterde altijd voor de underdog. En alles wat tegen de verwachtingen in ging, gaf je een kick.

Als je al in de ziekenhuiskamer lag, en je kreeg telefoon, nam je vrolijk op met: “Onze-lieve-vrouwenziekenhuis, hoe kan ik u helpen?” De ziekenhuisenquête had je zo sarcastisch ingevuld dat alle verpleegsters liepen te giechelen of schaamrood kleurden. Een kamergenoot reed je bijna de gang op, omdat hij 's nachts klaagde en snurkte. Toen ik zelf in dat ziekenhuis lag, toen ik acht was, smokkelde je bier voor mij binnen, want een kleine bier geven was natuurlijk ook lekker tegendraads. En ik beeldde de Reconquista uit op de ziekenhuisvloer, niet met tinnen soldaten, maar met playmobil. Geschiedenis was ons bewijs dat de mensheid ziek was en dat er alleen mee te lachen viel. Geschiedenis, dat zijn al die verhaaltjes van hoe de ene mens de andere een kloot wou afdraaien.

Jou wilden ze op dat moment ook een kloot afdraaien. Je hart was nagenoeg stil gevallen in de auto. Je was tegen een andere auto gereden. Je wist niet meer waar je was. Je moest dringend naar huis, om neer te liggen, want dat gevoel in je borstkas was wel alarmerend te noemen. Even later stonden er flikken aan de deur. Die waren bruut en betichtten je van vluchtmisdrijf. Dat kon iemand getuigen. Hoe je met gierende banden was weggereden. Ze stonden je te betichten, als was je een zware crimineel. Je zat in de zetel, lijkbleek, en het leven vloeide al weg. Ik was niet thuis. Ik weet het van mijn moeder. De dokter kwam en je moest een pacemaker hebben. De ingreep kwam geen minuut te vroeg. Als je wakker werd, zei je “Er is geen licht meer aan 't eind van de tunnel. Ik heb het uitgeknipt.”

Weken later zei de cardioloog dat je “hartje kerngezond was”. Je haatte verkleinwoorden en de algemene verkleutering van ons taalgebruik. Je kon terug gaan werken. Maar op je werk waren ze aan 't herstructureren. Je was hondsdepressief. Je zag het ook niet zitten om regelmatig op controle te gaan met die pacemaker. Je ribben duwden in je longen, omdat je ruggengraat scheef zat van al dat zwaar werk. Je nek zat vast. Je kon altijd maar moeilijker slikken. Je zat in een sociaal isolement, want niemand kon nog feesten zoals vroeger. Iedereen in de omgeving cocoonde volop en joeg een hoger salaris na of concentreerde zich op grootscheepse verbouwingswerken en die Belgische baksteen in hun maag, spontane gezelligheid kon niemand meer schelen en zag men zelfs als last. En je zoon was ook al niet content. Ik was zuur en depressief, in een diepe post-graduaatdip. “Hoe is dat toch zo gekomen?”, vroeg je.

Je had het altijd gezegd. “Als ik het echt beu ben, dan denk ik aan niemand meer.” En je nam een stevige dosis slaappillen. Maar niet genoeg om 1m88 lange (hoewel al serieus gekrompen met die ruggengraat) arbeider te vellen. Je werd gewoon weer wakker. Ietwat slomer dan anders, maar toch. Je kreeg angst dat ze je zouden opsluiten in een psychiatrische kliniek en dat mijn moeder altijd voor je zou moeten zorgen, wat ze uiteraard met veel plezier had gedaan. Maar dat wilde je niet. Ze was niet met een baby getrouwd. En dus knutselde je een zeer bizarre euthanasieconstructie in elkaar, waardoor de politie nog even dacht dat het moord was en geen zelfmoord. Ja, de politie was niet je vriend. Als je als tiener met lang haar over straat liep, stopte de combi elke vrijdagnacht naast je om al je papieren te controleren.

En je hebt inderdaad aan niemand meer gedacht. Ik kreeg geen sms of zo. Je had toch al geen gsm. Want gsm's waren uitgevonden door de staatsveiligheid om ons te allen tijde te kunnen traceren. Vreemde vogel toch soms. Anti-establishment, misantroop, latente paranoia, een levensgroot jeugdtrauma, een afkeer van aftakeling en oud worden, een voorliefde voor extreem feestgewoel en slanke blondines met een intellectuele bril in minirok.Maar je zat nooit erg actief achter het vrouwvolk, want je had gezien hoe je pa het hele gezin had kapot gemaakt zo.

Een feest ging nooit ver genoeg voor jou. Cafébazen kwamen bij je schoonvader smeken om je alsjeblieft uit hun café te houden. Bij je huwelijk deed je de hitlergroet naar de pastoor, want die hele kerk had natuurlijk gecollaboreerd en dat mocht niet vergeten worden. En dat moest vooral nu tijdens je huwelijksdienst even in herinnering gebracht worden. Je had de hele nacht niet geslapen en stond poepeloerenzat voor het altaar. Op het huwelijksfeest achteraf is bijna gevochten. Als de schade in het restaurant betaald was, waren jullie compleet platzak. Als mijn moeder terug denkt aan haar huwelijk, weet ze niet of ze moet wenen of lachen. Uiteindelijk lacht ze, hoor. Ze had eigenlijk toch erger verwacht.

Elke keer als we een barbecue organiseerden in onze hof, moest je die op het einde in brand steken. Ik bedoel niet met houtskool of zo. Nee, ik bedoel je moest een brandstapel maken en die barbecue helemaal de vernieling in branden, met alles wat je kon vinden bouwde je een stapel en daar smeet je white spirit over. De steekvlam was zo erg dat alle haar van je armen was en je snor ver in brand stond. Wij hebben veel barbecuetoestellen gekocht. Op den duur alleen nog het allergoedkoopste model. En liefst niet te groot, dan was het 'vreugdevuur' ook niet te groot.

Alle afval gooide je in de tuin van de buren. Ook worsten en haringen. En die buren zeiden niks, want die konden niet meer praten, want je had hen van je zelfgemaakte kriekenjeneverbrouwsel gegeven, waar je in 't geheim alle resten van onze drankkast had in gekwakt. De buren lagen een dag met zonnebril in bed.

Op een doordeweekse avond keek je naar een maat van mij met een terugwijkende haarlijn en je zei: “Hey, Ben, 't beste haargroeimiddel" en je goot een pint bier over je hoofd. “Uw pa was toch een speciale, he”. Je wilde ook wel eens over de grond rollen met een stoel, in de keuken, gewoon zomaar, omdat dat paste bij de muziek. De studieconsulente die bij ons langskwam om te kijken of ik nou Latijn of Moderne moest studeren, onderbrak je plots en je zei met veel stelligheid en grote ogen: “Ik ben communist.” Dat deed er op dat moment niks toe, maar de studieconsulente hebben we nooit weer gezien.

01-03-2013 om 18:16 geschreven door Tederdraads  

Empathie als subversief wapen

Twee zatte kerels rijden in een oude mercedes op onze gevel. Twee armoezaaiers, ondanks de Mercedes. De Mercedes vliegt in brand. De bestuurder ligt bewusteloos op zijn stuur. Hij wordt wakker en wil nog wegrijden met de brandende Mercedes. Onze gevel is een hoek kwijt. Wat doe jij? Jij vraagt bestuurder en passagier binnen. Je geeft ze koffie om hun adem die naar alcohol stinkt te maskeren, want je wil niet dat de flikken hen iets kunnen lappen. De buurtelijke ramptoeristen verklaren je nu echt helemaal gek. Mijn moeder ook, maar dat deed ze allang, ze laat je doen.

Dat was jij. Een absurd groot empathisch vermogen, de wens om iedereen te verenigen, allemaal even gewoon, allemaal evenveel waard. Behalve zij die autoriteit hadden, zoals de flikken. Wie een uniform droeg, die had het verkorven. We stonden wij daar te kijken naar onze kapotte gevel. Jij en ik konden er mee lachen. Mijn moeder iets minder. En ik citeerde Kurt Cobain: “Beautiful as a rock in a cop's face.” En jij zei iets van dat je niks moest weten van die Kurt Koppijn, die zelfmoordenaar. Ja, zeer consequent.

Maar in empathie voor de zwakke medemens was je wel consequent. Je kwam al eens thuis met een dakloze. En je stopte voor lifters. Ook als het gekke dominees waren die ontzettend ranzig stonken, omdat ze prediken boven persoonlijke hygiëne stelden. Voor ex-gedetineerden had je ook een enorme zwak. Want dat waren pas slachtoffers van het systeem. Of je trok al eens bij een bende daklozen, met een zak vol flessen wijn. Een beetje de kerstman voor verkleumde bedelaars. Gewoon zomaar, voor de fun. Omdat het niet hoorde. Omdat je graag choqueerde. En wat choqueert meer in een hebberige maatschappij als random vrijgevigheid zonder iets terug te verwachten?

Dat moet ook in mij zitten. Vandaag klampte mij een Roma-zigeuner aan bij het Centraal-Station in Brussel. Hij toonde mij een doktersvoorschrift. Zijn dochter had een vaccin nodig. Hij smeekte mij om samen met hem naar de apotheker te gaan en het te betalen. Het zou niet veel kosten. 5 euro of zo. Het koste 22 euro. Nou ja, en dan duw ik dat geld in zijn verweerde pollen, en denk, ik ben toch echt gans zot. Gans zot, of alleen maar de zoon van mijn vader, en koppig aan de kant van al wie verschopt wordt. En die apotheker zag ik denken: what the fuck, wat een weirdo. En hij had het niet op die Roma. En zo klopt het nog steeds, niks zo goed als een beetje goedzakkigheid om mensen de ogen te laten uitwrijven.

01-03-2013 om 02:37 geschreven door Tederdraads  

The meaning of life

Ooit gevonden in één van je notitieboeken. “Get a life, get a job, get a wife, get a blowjob”.

Het moest niet altijd moeilijk zijn.

01-03-2013 om 00:41 geschreven door Tederdraads  

Wat heeft het woordenboek er mee te maken?

De kleine Larousse. Het is één van de eerste boeken die ik mij herinner, samen met het geschiedenisboek 'het woeste wilde westen'. Het lag altijd naast je oude typmachine. Je bent altijd met een typmachine blijven schrijven. Je hield van dat luide tikken. Het zijn de eerste geluiden die ik mij herinner. Jij boven, rammend op die typmachine. Ik beneden, spelend met playmobil. Nog voor ik kon lezen of schrijven, deed ik je na en ramde ik op die typmachine. Het lint met de inkt verschoof dan al eens. En het deed je schrijfarbeid van de avond tevoren geen goed. Maar ik moest het toch doen, dat snap je wel, in de voetsporen van mijn vader treden, zo snel mogelijk. Leren lezen en typen kon later nog. Blind typen was één van mijn eerste doelstellingen. Blind typen was toen het summum. Als je dat kon, was je schrijver in mijn ogen. In de praktijk bleek het toch nog net iets ingewikkelder. Dat schrijven. Ik vroeg waarom zoveel schrijvers kapot gaan aan het schrijven en zoveel drinken ook. “Alle goeie schrijvers gaan er aan kapot”, zei je. Damn, dan moest ik niet alleen een schrijfcarrière plannen, maar ook hoe ik er aan kapot moest gaan. Of bracht het ene gewoon vanzelf het andere mee? Van de drank kan ik niet sneuvelen, want ik drink niet graag. Misschien ben ik daarom niet uitgegeven.

Jij dronk wel altijd als je schreef, maar nooit excessief. Duits bier met veel hop. Of in het begin nog Safir, het bier van Aalst. Later zwoor je wel nog bij glazen van Safir, maar je dronk toch Duits bier. Safir was overgenomen of failliet. Maar tot dan moest het Safir wezen. Want dat was niet zoet. Dat kon ook niet. Een bier uit proletarisch Aalst, zou geen bier zijn als het niet bitter was. Je vond het een groot affront dat pilsbier met de jaren altijd zoeter werd. Dat vond je hypocriet. Een truc om de kinderen te verleiden. En een schop tegen de schenen van de werkmens. Pilsbier, hun champagne, zoet maken. Dat was lelijk. Het bier van de werkmens moet bitter zijn, zoals hun leven bitter is. En zeker in een stad als Aalst. De stad van Boon en Daens. Waar we marginaliteit beleven als verheven kunst. Voor een buitenstaander valt dat niet te begrijpen. Verliefd op de lelijkheid.

Dat is nu aan het veranderen. Het stadscentrum is een winkelcentrum geworden. Maar je hebt nog van die plekken, vooral bij het station. Waar een ladderzatte bouwvakker je 's nachts bij je arm grijpt, en zonder je naam te vragen, naar een café sleurt of draagt -die bouwvakkers hebben kracht-, je trakteert, vraagt wat je doet. Ik zeg dan trots, maar met gebogen, bescheiden hoofd en in het dialect, je mag toch nooit je roots vergeten, dat ik journalist ben. En dan slaat die gast mijn arm ver uit de kom en sleurt die bouwvakker mij letterlijk mee naar een frituur en zegt tegen de uitbater: “Kijk, zie, deze gast hier is journalist, die gaat eindelijk in de gazet zetten dat gij hier het slechtste frituur van 't stad hebt, met foto's en al”. En dan bulderlacht hij. En zegt: “Ik moet om zes uur deze ochtend al op het dak zitten. Maar we gaan nog niet naar huis he. Kom aan”, en weer sleurt hij je een café binnen. En als je niet goed oppast, heb je een hele nacht op zijn kosten gedronken. Ook al moet hij weer en wind en hoogtes en blakerende zon trotseren voor elke euro. Dat is Aalst. Daar schreef jij over. Lang voor ze er een film over maakten. Maar ja, zoals gezegd, jij had geen geluk. Je had geen uitgeefstrategie. Geen connecties. Niet de moed om de boekenmarkt te onderzoeken, een blik te werpen op hoe uitgeverijen hun fondsen in elkaar puzzelen. Geen moed, en ook geen tijd en geen energie. Dat mogen we ook zeggen, in all fairness.

Je werkte in drie ploegen. Toen je nog niet te kapot was, ging je in je vrije tijd ook nog eens noten 'snoesteren' om wat bij te verdienen. Geen idee eigenlijk wat dat betekent, achteraf gezien, 'snoesteren'. Sorteren, zeker?

Zeg, die Larousse, die dook terug op, op een heuglijkere plek. Dat moet je echt weten. Op de redactie, bij de krant. Die ligt op onze grote werktafel, waar ik en drie collega's aan zitten. En die gaat langs de handen van ons allemaal. Het is een Vandaele, maar krek hetzelfde formaat en dezelfde kleur en even versleten als onze Larousse. Dat in een tijd waar zoveel woordenboeken en encyclopedieën een muisklik verwijderd zijn. Dat zou je zeker bevallen zijn. Weet je, jij hoort veel meer thuis op die redactie dan ik. Het is geen toeval dat die Larousse daar terug opduikt. Het is zeker geen toeval. Solidair, zo heet de krant. Weet je hoe die vroeger heette? De Rode Vaan. Die ken je wel. Dat is de krant waar Louis Paul Boon vlak na de Tweede Wereldoorlog aan de slag is gegaan. Kan de klok dan ronder zijn?

Ik groei op, met mijn eerste herinneringen, jij, boven, op een kamer, met enkel glas, ijskoud, met ijsbloemen in de winter op de ramen, jij altijd gekleed in je Engelse vliegeniersvest, een leren jas met schapenwollenhals. Een Safir naast je en die kleine Larousse. In de stad van Boon. Op minder dan een kilometer van het huis van Boon. Waar hij zich als Isengrinus terugtrok, zoals hij beweerde. En dan twintig jaar later, heb ik de job die jij altijd wilde, schrijf ik voor een krant en duikt dat boek weer op, in een tijd waar zo'n naslagwerken naar het stort verdwijnen of toch naar kringloopwinkels. Opnieuw: dat is geen toeval.

Iets zegt mij dat je er veel meer van genoten zou hebben dan ik. Je was niet tevreden, maar je had wel het potentieel om tevreden te zijn. Met die job van mij was jij tevreden geweest. Zelf vind ik dat ik nooit genoeg gepresteerd heb. Ik heb jouw droom ingedronken, als een spons opgezogen, en nu weet ik niet te zeggen wat er exact moet gebeuren om te zeggen: voila, de droom is gerealiseerd. Permanente voldoening is mij vreemd. Er knaagt altijd een stem: je doet niet genoeg. Ik heb wat te bewijzen. Misschien niet zozeer dat ik kan schrijven, maar moeilijker, ik wil bewijzen dat een dooie kon schrijven. Want je kon verdorie schrijven. Alleen weet haast niemand dat nog.

Een kerel vroeg mij ooit, na het lezen van een van mijn eerste stukjes, of ik soms een Johan Anthierens in de familie had? Dat moet jij geweest zijn. Je had een pakkende stijl, gedreven op een uitzonderlijke en bizarre mengeling van levenslust en levensangst, die combinatie die zwarte humor baart. Zo is mijn tweede manuscript mij trouwens ooit beschreven: 'een opgefokte, onaflatende strijd tussen doodsdrift, levensangst, obsessief genot en drang tot leven'. Ja, de commentator had iets barokkigs in zijn taalgebruik, maar hij meende het heel serieus. Het zijn zo'n korte reacties die je als beginnende schrijver aan de schrijf houden. Die kreeg jij ook, maar niet van een gepensioneerde ambassadeur die op zijn appartement tussen de boeken leefde en dus als criticus toch iets van gewicht in de schaal wierp. Wel van vrienden, en van dienstplichtigen, de kerels die mee de brieven lazen, die je dagelijks stuurde aan je neef in het leger. Brieven vol humoristische wanhoop. En veel voetnoten, als een poeta doctus, verwerkte je veel zoekwerk in je brieven. Opgezocht in die kleine Larousse.

28-02-2013 om 23:28 geschreven door Tederdraads  

We mogen niet onze job zijn, maar da's gemakkelijk gezegd

Ik heb nu al enkele keren naar u verwezen als een arbeider. Waarom is dat eigenlijk zo belangrijk? Omdat een mens in onze samenleving toch grotendeels in een vakske gestampt wordt. Mensen kijken waar uw loonbriefke vandaan komt en ze bepalen hoeveel tijd ze nog in u willen steken. Wandel eens als arbeider de gemiddelde receptie binnen. Wie gaat er zich op een arbeider smijten om mee gezien te worden of voor de interessante verhalen? Nochtans heeft die mens verdomme zeer interessante verhalen. Maar er hangt geen glamour rond. Tenzij de glamour van ver weggestoken, eigenlijk buiten de samenleving, op een kleurloos fabrieksterrein gevaarlijk werk te doen. Arbeiders zijn de paria's van onze maatschappij, maar zonder arbeiders zat ik hier nu niet het verhaal van mijn vader te typen op een laptop, want die laptop zou niet bestaan, de tas waar 'k chocomelk uit drink, zou niet bestaan en de zetel onder mijn gat zou niet bestaan. Het kan wel zijn dat er daar 'investeerders' met veel poen aan te pas zijn gekomen, ergens along the way, maar die hebben niet die laptop, die zetel en die tas gemaakt. Zo ver zijn we allemaal mee.

Arbeider zijn, 't is een stigma. Een mens zonder eelt op zijn pollen denkt direct, ah, dat is een ongeletterde bruut die niks anders doet dan repetitief werk en in 't weekend zwaar in den drank vliegt om 't stof door te spoelen. Ga met zo'n stigma door 't leven. Uw werkoverall wordt al rap een blauwe dwangbuis. En dan durf ik u nog verwijten, pa, dat ge u stoer voordeed. Ja, ge zou van minder. Iedereen heeft zijn trots.

Als ge er uw geld niet meer verdient, dan is het alsof het niet bestaat. Uw Frans, Engels en uw Duits waren echt goed. Beter dan veel huppeldepupsecretaresses, bedienden of leerkrachten. Maar ge kreeg er nooit geld voor, dus die capaciteiten bestonden niet. Ge moogt gij in uw vrije tijd zoveel Der Spiegel of The Times lezen als ge wilt. Het telt niet. Want het is niet verrekend in uw loonbrief. Op basis van uw loonbrief zijt gij een onwetende barbaar, die als er niemand zo sluw en slim was geweest om een fabriek te laten bouwen, nog zou verhongeren ook. Zo erg gaat dat beeld van de arbeider in sommige kringen. Die kringen waar ze geen eelt op hun handen hebben.

En dat is intriest om te zien, pa. Gij die na uw werk doodmoe toekwam met een vreemd chemogeurtje van gebakken rubber in uw kleren en in uw poriën en dan evenkes tegen mij, uwe kleinen, uitlegde hoe Von Stauffenberg bijna Hitler had opgeblazen, maar dat heel die Duitse anti-Hitlerkliek nog altijd even ziek was als Hitler. Ze hadden gewoon geen goesting om de oorlog te verliezen. Of als ge uitlegde waarom de Amerikanen nu eigenlijk op hun doos hadden gehad in Viëtnam. Of waar dat mei '68 over ging en waarom er van heel die bevrijdende spirit van de sixties dan plots niks meer over was. Of welke dialectische relatie er was tussen fictie en 't echte leven. Dat doet allemaal wreed zeer, om u horen lezingen te geven. Alleen voor mij. En diezelfde shit jaren later aan de unief, met veel minder animo, uit de mond van een paar proffen te horen. Die 't niet kwamen vertellen na acht uur travakken in 40 graden celsius ergens in een lawaaiierig kot waar ze auto-onderdelen persten. Nee, serieus, godverdomme, van dat stereotyp beeld van die arbeider klopt nul de botten. Ge las drie kranten per dag, elke documentaire had ge gezien en gewoon voor de fun zat ge encyclopedieën te lezen. Gewoon zo. Van a tot z. En dan moet ik nu op de trein truttenmiekes en gekostumeerde weekdieren horen lullen over stupide blockbusters op weg van en naar een onnozel bureaujobke dat ze dan nog zwaar vinden ook. Waarom hebt gij het u zo moeilijk gemaakt?

God, jongen, nu schuif ik de schuld van uw ongeluk nog in uw schoenen ook. Hoe gevangen gij zat in angst. In een destructieve mantra: er is voor mij geen ontsnappen aan 't fabriek. Als Boon een tedere anarchist was, waart gij een fatalistische anarchist. Ge zette uzelf buiten het systeem. Ge klopte die uren in 't fabriek en daarna dook ge in de geschiedenis en in zwarte humor om u te verkneukelen: kijk eens hoe door en door slecht die hele mensheid is (die mensen mentaal laat verwelken in fabrieken om de zakken van een paar sluwe vossen te vullen). En bijscholen wou ge niet doen, zelf een zaak opstarten, 't idee alleen maakte u panisch, want als kleine zelfstandige maakten ze u helemaal kapot. Toen ze u op 't fabriek aanboden van voorman te worden, en wat te klimmen in de pariahiërarchie, weigerde ge: “Ik ga de jongens niet wat gaan opjagen.” Want ja, dat is de taak van de voorman. Ze betalen u een beetje meer en ge kweekt wat minder eelt op uw handen om de rest op te jagen. Ge zijt gij dan een goed doorvoede versie van een kapo uit de concentratiekampen. Bizar eigenlijk dat ge uzelf dan niet helemaal buiten het systeem hebt gezet. Waarom dan naar die fabriek trekken? Ge had u ook kunnen opsluiten in een klein kamerke en kunnen schrijven. Het zou een pak vlotter gegaan zijn zonder al die vermoeidheid, rug-en nekpijn. En ge gaf toch geen zak om luxe. Al 't geld dat ge verdiende, gaf ge af aan mijn moeder. Geld was gelijk een vuile ziekte voor u. Ge behandelde het ook echt zo. Ge hebt nooit, maar dan ook nooit, niet ene keer, geld in uw portefeuille gehad. Ge verfrommelde het altijd en propte het gewoon in de zakken van uw yeansbroek. Er heeft u wel nooit iemand kunnen bepikken.

Het was mentaliteit van een hele klasse. Zij tegen ons. Zij met poen en macht tegen ons die moeten krabben en afzien voor elke euro. En zij waren altijd alleen zo ver geraakt door veel te bedriegen. En bedriegen was niet aan ons besteed. Het zijn zotten die werken. Brave zotten.

Uw schoonbroer zat op 't zelfde fabriek. Die is wel gaan bedriegen. Die heeft een aannemerszaak opgestart, met rotslechte service tegen veel te hoge prijzen. Die was niet bang van faillissementen en wat gepruts met papierwerk en gaten in de wetgeving. Die is relatief rijk nu en doet geen klop. Hij zet zijn onderbetaald werkvolk 's morgens af met zijn camionette en de rest van de dag is hij bezig met de paardenkoers en kijkt hij naar dvd's van FC De Kampioenen. Godverdomme, alleen dat konijn kon die dvd's in huis halen van een programma dat tot in den treure herhaald wordt op den tévé.

Maar die weg zat er niet in. En hoe stoer ge ook waart, eigenlijk mogen we hier op uw urne markeren: gecrepeerd aan...braafheid. En angst. Er is geen hoop, en laat dat een troost zijn.

Godverdomme, er is wel hoop. Er is altijd hoop. En laat dat een reden zijn om altijd los te breken van situaties die ons niet aanstaan.

Ge hebt het eigenlijk gestoord lang volgehouden. Wat een discipline, kerel. Om zo lang te functioneren in een gevangenis, opgetrokken door een aantal tegenslagen in uw jeugd en in stand gehouden door uw angsten en vooroordelen, zowel in u als in de samenleving, en uw uitzonderlijke aversie voor ellebogenwerk. Er zat meer eer in het werken met uw handen, moet ge gedacht hebben, en dat kan waar zijn, maar ge zijt er wel door gesneuveld. Als de wereld u er niet voor eert, zal ik het toch doen.

28-02-2013 om 01:03 geschreven door Tederdraads  

Het fuiven in uw plaats, ging moeilijker dan het studeren in uw plaats

Mijn moeder. “Ja, William, je moet toch niet zo overdreven treuren, want, kom, hoe vaak zagen jullie elkaar eigenlijk? Bijna niet toch? En dan nog zeiden jullie haast nooit wat tegen elkaar.”

Wij geen contact. Dat is waar en niet waar. We werkten als ik nog erg klein was, vaak ik in de tuin. We plukten samen prinsessenbonen. Ik durfde inderdaad nooit een woord tegen je zeggen. Je was objectief gezien al reusachtig, 1 meter 88, voor mij was je God. Een mix van James Dean, Clint Eastwood, John Lennon en Arnold Schwarzenneger. Je schreef, je had altijd een witte T-shirt, een jeans en een leren jas aan, je had zo'n ronde bril als John Lennon en ook zijn gezicht een beetje, met die neus, en je bodybuilde, zonder vuile producten te spuiten kreeg je een enorme biceps. Je trainde twee uur per dag, zeven op zeven, en vijf dagen op zeven bakte je rubber in de fabriek, loodzwaar werk met veel trek- en sleurwerk aan dingen van 40 kilo. Ik zeg dingen, want ik weet nog altijd niet wat je precies moest doen. Ik weet alleen dat het zwaar was, dat het je in de vernieling hielp, dat het niet gezond was en dat het beter betaalde dan de meeste ambtenarenjobs. Voor een ambtenarenjob had je wel het verstand, misschien juist net te veel, maar geen connecties. En ja, geen geluk, maar dat zeiden we al.

Dus nee, ik zei nooit wat tegen je. En toch zaten we vaak samen. Hele zomers lang zaten we samen, misschien niet dicht op elkaar, maar toch minstens onder hetzelfde dak, te lezen, ik strips, jij kranten, en we luisterden naar vinylplaten. Is dat geen contact?

Je was er. Je was er altijd. Ook als ik al op kot zat. Bijna wekelijks kwam je mij met de auto bevoorraden. Kan mij niet herinneren dat ik dat echt vroeg. Je deed het gewoon. In het begin ervaarde ik het als een bevrijding en een overwinning om zelf naar de winkel te gaan, daar op kot, want als enig kind steek je natuurlijk nooit een poot uit, tot je ontsnapt aan 't ouderlijke nest.

En op de prijzen letten, een avontuur op zich. Mijn eerste jaar op kot, spaarde ik 500 euro op van mijn zakgeld, omdat ik nooit een voet buiten de deur zette, tenzij om naar de les te gaan en rondjes rond het park te lopen om zes uur 's ochtends, drie ochtenden in de week. Zo gedisciplineerd was ik, zo hard wilde ik slagen, dat eerste jaar slavistiek. Om jou trots te maken, om iets of wat te compenseren voor al dat gebrek aan geluk van jou. En omdat onze hele kenissenkring mij liever zag falen, want zo'n kleinen uit een arbeidersmilieu moest het toch niet te hoog in zijn bol krijgen. “They hate you when you're clever and they despise a fool.” Ik denk nog vaak, al het geluk dat jij niet had, hebben de Goden aan mij gegeven, ter compensatie.

Waar ik echt dankbaar voor ben, om het lekker emo te stellen, is dat je mij nog zien opbloeien hebt, die jaren op kot. Eindelijk die eerste vrouwen. En verdraaid mooie. Toen de eerste thuis bleef slapen, zei je trots tegen de buren: “Er is hier iets toegekomen van 1m80”. Je had iets met lengte. Je vond dat belangrijk. Grote mensen vond je stiekem beter dan kleine mensen. Op dat vlak had je ook weer geen geluk, je zoon is nooit groter geworden dan 1m74. Ik had als kind te weinig geslapen, was je verklaring. Je moest mij altijd slapend naar boven dragen. En vijf minuten later stond ik daar weer. De tv was 's nachts interessanter dan overdag.

Maar die eerste die thuis kwam, ja, die was met hakken aan zo ongeveer 1m80, dat is waar. En toen moet je toch eindelijk gedacht hebben: “oef, hij kan dan toch vrouwen versieren, en wat voor een.” Ze had een rotkarakter, maar wat een lichaam, zeg. Dat die eerste – de eerste die thuis kwam- thuis heel vaak kwam en heel luid, was een opluchting voor ons allebei. We hadden dan niet veel verbaal contact, ik heb altijd, al als kind, gesnopen dat je het van wereldbelang vond dat een man zijn vrouw kon bevredigen in bed. Dat merkte ik aan de sekshandleidingen waar ik op stootte door kinderlijke verkenningstochten in huis, dat merkte ik aan opmerkingen over mannen met vrouwen wiens ogen meestal afdwaalden naar andere mannen en ook wel aan de gedrogeerde glimlach van mijn moeder. Maar goed, van dan af konden er complimenten af.

Dat ik slaagde voor dat eerste jaar slavistiek hielp ook een beetje. Maar het beviel je niks dat ik zelfs dan geen pint wilde gaan drinken met maten op café. Je bent waarschijnlijk de enige ouder die zijn zoon moest pushen om meer uit te gaan. Dat eerste jaar slavistiek was ik zo serieus dat ik geen druppel alcohol wilde drinken. Dat heb ik vol gehouden tot de eerste vijf minuten nadat een naakte vrouw onverwacht mijn kamer binnendrong en zich naast mij in mijn bed legde, zonder een woord uitleg. Daar was ik zo ondersteboven van dat ik een fles drank ondersteboven heb gekapt.

Jongen, toch, jij had er wat anders van gemaakt als je vier jaar als student op kot had kunnen zitten. Daarom ging je van heel blij naar heel triest, toen je hoorde dat ik geslaagd was, dat eerste jaar. Jij had het kunnen zijn. Misschien gaf je daarom altijd mixed tapes met sixtiesmuziek mee, om tenminste toch de muziek juist te hebben, daar op mijn kot, als er dan geen persoonswissel in zat. Het had net zo goed jij kunnen zijn, daar aan de unief. Zelfde geheugencapaciteit, en meer heb je daar toch niet nodig. En jij was 1m88 geweest en had als preses tenminste indruk gemaakt. En je had er nog meer van genoten. En je zou nog leven. Ik zou nooit bestaan hebben, maar jij zou nog leven.

27-02-2013 om 01:42 geschreven door Tederdraads  

De hippies hebben het gedaan

Je deed je graag stoer voor, maar je was zo broos. Je koos voor een keihard arbeidersbestaan en dat was stoer en dat was hard en dat hield je vol onder de zwaarste omstandigheden. Je lichaam ging helemaal naar de kloten. Je had elke dag rugpijn, je kreeg vreemde slijmen in je keel van de fabrieksomstandigheden en je verouderde zo snel als een belegerde, uitgehongerde, verkleumde Duitse frontsoldaat in midden januari in de omsingeling bij Stalingrad. En 't ergst van al was: ik overdrijf geen beetje als ik zeg dat je je ook net zo voelde. Ja, net zo voelde jij je. En ik met mijn overdosis empathie, ik nam dat over, en voelde mij ook net zo. Ik liep op mijn veertien rond als een kromgewerkte, ik had je houding overgenomen. Alleen de eelt op je handen liet zich niet kopiëren. En de chronische vermoeidheid van het werken in ploegen.

En als ik zeg dat je euthanasie pleegde en niet zozeer zelfmoord, ben ik niet ver naast de waarheid, want die laatste jaren woekerde er wat in je keel. Het begin van keelkanker. Niet van te roken, want dat deed je niet, maar van de chemische lucht die je in 't fabriek elke dag binnen zoog.

Je ging fysiek kapot en ook geestelijk. Er hing er aura rond je van depressie, uitzichtloosheid, machteloosheid. De wet van Murphy was een troost voor je. Als je er vanuit ging dat alles bij voorbaat gedoemd was om te mislukken, dan kon niets je nog teleurstellen.

Dat moet zo gekomen zijn, omdat je als kind zeer diep teleurgesteld was in je ouders. Twee fuifnummers, die graag boven hun stand leefden, in de hippietijd van free love net iets te oud waren om daar zorgeloos aan mee te doen als student, maar er toch met volle teugen van genoten, ook al hadden ze twee kinderen en een familiebedrijf, een grote bloemenkwekerij, te runnen. Terwijl je pa op andere vrouwen zat, zaten de andere bloemenkwekers op de markt, terwijl je moeder onder andere venten lag, kochten andere bloemenkwekers de nieuwste, meest modieuze soorten bloemen aan. Ze gingen failliet, ze scheidden, en jij, toch altijd de beste voor opstellen schrijven en wiskunde (vreemde combinatie van talent), jij werd gek van de ruzies en je trok naar de fabriek om je moeder te onderhouden, als die even geen rijke minnaar lag te vozen. Dat faillissement heeft je zo'n trauma bezorgd, dat je heel je leven alle geldzaken hebt overgelaten aan mijn moeder. En die laatste noemt de bankencrisis nog steeds als één van de hoofdmotieven van je zelfmoord, hoewel je het financieel eigenlijk pas goed had. Als er ooit iemand een mentale krak heeft gekregen van de scheiding van zijn ouders, ben jij het wel. Je vader gaf al je spullen weg aan de kinderen van zijn nieuwe vrouw. Zijn geweten moet hem toch parten gespeeld hebben, want hij pleegde zelfmoord in 1982, een jaar voor mijn geboorte. Je moeder zei me dat hij altijd liever urenlang stond te discussiëren met de getuigen van Jehova aan de deur, dan in de serres te werken. En wat ze er niet bij zei: zij zou altijd liever een Jehova gepijpt hebben in de schuur, al was het maar om te zien of Jehova's besneden zijn of niet, dan te werken in die serres. Die serres staan er nog steeds verlaten bij. In een soort niemandsland, ergens in Hofstade of all places.

Als bloemenkwekers failliet gaan in de tijd van flower power, we moeten het je ouders meegeven, dat doet niemand anders ze na.

En mijn grootmoeder zich maar afvragen waarom ik al jaren niet meer met haar spreek. Op je begrafenis wilde ze als ouwe doos van 74 zonder baarmoeder mijn 35-jarige nonkel nog versieren, want die leek zo op Elvis.

26-02-2013 om 22:50 geschreven door Tederdraads  

Onze stripreeks die je saboteerde

Als kind heb ik je herhaaldelijk voorgesteld om samen een stripreeks te beginnen. Jij kon geweldig tekenen, ik teken niet graag, maar ik wist toen al dat het niet zo geweldig moeilijk kon zijn om een stripscenario te bedenken. Het hele huis door lagen immers toch enkele duizenden strips. Als al die anderen dat konden, waarom wij dan niet? Maar nee, dat was een groot verschil tussen ons. Als ik dacht: dat kunnen wij ook, zei jij: 'Nee, die hebben heel erg veel geluk gehad'.

En geluk dat had jij niet. Ik zei: 'Geluk dat moet je afdwingen', en ik zei 'Kijk naar Kurt Cobain, die jongen zijn talent komt echt niet uit de lucht vallen, net zomin als zijn succes, die heeft eerst heel hard geoefend, dan heel zijn leven er op in gezet om succes te hebben, en het is gelukt'. 'Nee', zei jij, 'die heeft geluk gehad.' En geluk dat had jij niet.

Dat fatalisme spreekt ook enorm uit de briefjes die je bij je manuscripten stak als je die inzond naar uitgeverijen of tijdschriften. Een voorbeeld:

“Dit is een bundel van mijn nieuwste verhalen. Als het nergens op lijkt, kan je er altijd nog de kachel mee aanmaken.”

Niet wat je noemt de standaardformule om een uitgever aan te schrijven.

De reactie van die kerel was:

“Ik zou dit geen kortverhalen noemen, eerder humoristische schetsen, we hebben er niet meteen ruimte voor, maar ik zou dit zeker niet gebruiken om er de kachel mee aan te pakken. Probeer het eens bij...”

Jij concludeerde dat je geen geluk had en je stopte met inzenden, en erger nog, je stopte met schrijven. Talent dat had je of dat had je niet. Echt talent dat stond er zo. Je wilde niet weten van oefenen, herschrijven, ruwe diamanten slepen was net iets te veel moeite gevraagd. Je was gewoon te bang voor nog meer teleurstellingen. Je zoon is koppiger. Kuch.

Nochtans vind ik dat briefje echt niet zo'n domper op de schrijfvreugde en zelfs tamelijk bemoedigend. Tegenwoordig krijgen inzenders van manuscripten enkel standaardafwijsberichtjes, zonder persoonlijke toets. En mij wilde je ook overtuigen om nooit nog iets in te sturen. Tot je dan in je laatste week of zo zei: “Hij schrijft beter dan mij”, ik stond naast je, “jij schrijft beter dan mij” kon er niet af, maar “hij schrijft beter dan mij”, was verregaand, ik denk niet dat we een beter compliment gaan kunnen opduikelen. En je kreeg het enkel gezegd, omdat je het leven en alle competitiedrang van de levenden al helemaal had losgelaten.

De stripreeks Herman Verkrijt over een foute leerkracht teert op mijn schoolhaat, die veel dieper zat dan zomaar wat schoolmoeheid, omdat jij ook naar school was geweest en moderne talen had gevolgd, en je toch in 't fabriek zat. School is een tijdverdrijf, want de kaarten zijn al geschud, het is je afkomst die bepaalt welke job je later krijgt, niet je school. Je hebt die stripreeks nooit zien ontstaan. Spijtig dat je er niet meer bent om mijn eigenste stripreeks met veel animo helemaal lekker af te zeiken, want je zou het rommel vinden, vijf reeksen noemen die je ook niet goed vond, maar toch beter, en je zou een stuk of tien exemplaren verkopen op je werk, want het enige wat je echt consequent deed, was jezelf een depressie aanpraten.

26-02-2013 om 22:14 geschreven door Tederdraads  

Je nam mijn fut mee

Sinds jij er niet meer bent, verveel ik mij steendood en heb ik geen drive meer. Om de een of andere reden moeten we daar een Engels woord voor gebruiken. Vroeger schreven wij 'ik heb geen fut meer' of 'ge kunt allemaal mijn kloten kussen'. Maar nu is het geen 'drive' meer hebben. Waarom ik geen drive meer heb. Omdat gij er niet meer zijt. Terwijl ik vroeger om 6u koud water in mijn gezicht smeet om 12 km te gaan ronddraven in de ochtenddauw. De enige ochtenddauw die ik nog zie, maak ik zelf.

Er is niemand meer om te overtreffen, er is niemand meer om een compliment van los te weken dat de moeite waard is. Er is niemand meer om 'in het gelijk te stellen'. Want als ik mezelf bewees, dan deed ik het voor twee. Ik wilde ook jouw capaciteiten bewijzen. Dus als ze mijn schrijfsels uitgaven in het Sloveens, dan wilde ik dat ook op jouw CV zetten. Zodat je misschien toch ooit nog eens zou ontsnappen aan de chain gang van de fabriek. Want die chain zat muurvast rond mijn nek. Wat jij nog had aan levenskracht injecteerde je tijdens nachtelijke gesprekken in mij. En je was al dood toen je hier nog was. Al wel een jaar of vijf of zo. Maar je lichaam zat nog mijn commissie voor ambitieuze aangelegenheden voor. Overtref die of die. Want je droeg niemand op handen en al wie iets bereikt had, had vooral hoerensjans gehad, dus het kon allemaal nog veel beter.

We vonden zelden iets goed. Als we al een boek goed vonden, was het zelden een Nederlandstalig boek. Ja, 'Ik, Jan Cremer', ja. Maar ging dat echt om de inhoud van dat boek? Hebben we ons daar niet laten vangen door de hype en de bad boy attitude van Cremer? De James Dean van de Nederlandstalige literatuur? Tegenwoordig stuurt die gratis stickers rond met zijn naam op. Wie die sticker op de meest orginele plek kleeft, wint een I-pad of zo'n ander digitaal relikwie. Als het schrijven niet meer lukt, is er altijd nog de marketing. Jij had helemaal geen kaas gegeten van marketing. Heb ik je dat bij leven en welzijn ooit gezegd? Alleszin, nu moet ik presteren, alleen maar voor mezelf. En dat heb ik met je gemeen: ik geloof te weinig in mezelf. Dus het laat zich raden dat ik als ik een zoon heb, die ga zitten opfokken om te presteren. Daarom schrijf ik dit boek, om die cirkel te breken. 

Hoe krijg ik die fut dan wel weer? Er is geen instantie die ik kan aanschrijven om mijn maandelijkse futrantsoen uit te keren, dus dan kan ik even goed de dooie schrijven, die bij leven en welzijn die fut invulde. Om een voorbeeld te geven: ik zou meteen drie maand in vasten gaan, moest ge hier nu plots terug voor mij staan. Want jou onder ogen komen met een vetlaag, dat is gewoon geen optie. Maar ik schrijf nog wel, zoals je ziet. Omdat schrijven, naast neuken en beffen, de enige activiteit is tijdens dewelke ik geen chronische zin heb om jou tegen 300 km per uur achterna te gaan, enkele dozen slaappillen slikken, een glas melk drinken om niet te kotsen -tip uit een soap over dokters gepuurd- een plastic zak rond mijn kop te binden en helemaal nooit meer wakker te worden. Met op de achtergrond Do Re Mi en All apologies van Nirvana als muzikale slaapmuts.

Ik hoef niet meer met mijn kop op tv, om het ganse land te choqueren in een talkshow. Het zou niet meer lukken ook. Ik kan zelfs geen non meer choqueren. Misschien moet ik het proberen met een open brief aan Joods Actueel. Maar je leest toch niet mee. Er is niemand meer om mij op te jutten en te zeggen: je gaat nog niet ver genoeg. Geen weerwerk meer voor al die andere stemmen: doe maar rustig aan. God, jongen, het is zo tergend rustig sinds jij een rider in the sky bent.

26-02-2013 om 19:50 geschreven door Tederdraads  

Living in the material world, pakkende docu door Martin Scorcese over de 'stille' Beatle. Omdat die andere drie zo luid waren. De Beatle die de beatlemania het meest relativeerde. When we was fab. Het zinde hem niet echt. Liever mediteren. En trippen. En experimenteren. Zijn tweede vrouw zegt: “Als je George aanbood om vijf levens te hebben of alle mogelijke ervaringen in één leven te proppen, dan koos hij zeker voor dat één leven.” Ik denk dat het wel gelukt is ook. Een man van extremen. Zalen plat gespeeld, de hoeksteen van de grootste band, die andere twee konden niet soleren, dus je gitaarwerk blijft wat onderschat. Vergevingsgezind, even erg voor vrede als John, maar zonder een icoon te willen zijn. Heel erg voor leven en laten leven. Ama et fac quod vis. Zijn eerste vrouw mocht rustig voor Eric Clapton kiezen. No hard feelings. Een brave mens, maar zoals Paul zei: 'he didn't suffer fools gladly'. Maar toch vooral gefocust op vrede. Vrede nemen met de tijd ook. 'All things must pass.' Yoko Ono zei dat je er altijd zonder nadenken de waarheid uit gooide. Maar dat dat wende, en dat het waardevol was. Je hebt nooit een 'image' uitgebouwd. Er was nooit vrees om 'het' te verliezen. Want 'het' was niets gekunstelds. En wat een evolutie in je muziek. Van snelle rock naar sitar en Ravi Shankar. Mystiek. Een wens tot versmelting van alle menselijke energie. “We were talking about the space between us.” Loskomen van het ego, het stoffelijk lichaam als gevangenis, als grens tussen mensen. Geen wonder dat je zo'n all natural womaniser was. Je had een diep effect op vrouwen, al na een gesprek van twee minuten. Aanvaarding van de essentie van mensen. Je tweede vrouw, Olivia Arias kon er mee leven. 'You lit up the room', zei ze. De Beatle met de meest uiteenlopende vriendenkring. Zo gewoon blijven bij zoveel roem. Het is weinig mensen gegeven. En waarschijnlijk de reden voor de roem. Altijd gewoon George geweest en nooit willen indruk maken. En dat maakt indruk. 

I need you http://www.youtube.com/watch?v=NZiEqhrIL_k

My sweet lord http://www.youtube.com/watch?v=0kNGnIKUdMI

I me mine http://www.youtube.com/watch?v=dXr2Zsto5gs

Something http://www.youtube.com/watch?v=udBP7poismk

When we was fab http://www.youtube.com/watch?v=tmYW7xuGwBg

Within you without you. http://www.youtube.com/watch?v=ljnv3KGtcyI

24-02-2013 om 13:38 geschreven door Tederdraads  

Waarover dit boek niet mag gaan: ikke

Ik groei op in een arbeidersmilieu. Ik omhels de armoede en dweep er mee. Ik leid als enig kind aan aandachtszucht, maar dat weet ik nog niet. T-shirt van John Lennon. Working Class hero. Kapotte yeans broek. Op school vertikken van algemeen Nederlands spreken, maar wel een streverke zijn. Als ik goeie punten wil halen, is het om te bewijzen dat mijn pa geen idioot is, omdat hij arbeider is. En voor de aandacht natuurlijk. Rond mijn vijftiende krijg ik de klassieke stompzinnige inval dat je nog meer aandacht krijgt als je negatief gedrag toont en haal plots opzettelijk rotslechte punten. De trots omwille van mijn sjofele afkomst, kent ook pieken en dalen.

Maar zeker tot mijn 12 ben ik er fier op dat alles bij ons oud is en meer dan een tikkeltje aftands. Mijn vader en ik dagen er mijn moeder mee uit. Als het aan haar lag, ging de helft van ons huishouden op de schroothoop. Thuis spelen nog tweedehands vinylplaten en cassettes als iedereen al lang is overgeschakeld op cd's. Ondanks de computerrevolutie zweer jij bij je oude typemachine om kolderbrieven naar vrienden te typen. Nooit zullen wij onze bovenverdiepingen kunnen verwarmen. We hebben pas een badkamer (ook onverwarmd) als ik 16 ben. Tot dan wassen we ons in een pastic tobbe, vlak voor de kolenkachel. Het zal duren tot ik bijna een universitair diploma heb vooraleer ik mij goed aangekleed voel in iets anders dan een kapotte jeans en een over-sized te vaak gewassen T-shirt. Ja, ja, ik ben dan toch een sell-out geworden. Ik zit liever in een duur restaurant dan in een bruin café. O, de schaamte om dat te bekennen.

Maar tot voor mijn studentenjaren, zit ik volop in de klassenstrijd en spuug ik op alles wat bediende is of veel geld heeft. Alle macht aan de arbeiders. De revolutie begint met kleinigheden. Op school sta ik er op om mijn arbeidersdialect te spreken. Stagiairs sla ik uit hun lood met grove uitspraken die volgens de boze directrice 'erger zijn dan cafépraat'. Tegenover schoolkameraadjes overdrijf ik de armoede. Ok, onze auto is een rammelkar, we maken nooit verre reizen en we kopen geen dure kleren, maar ik heb genoeg Playmobil om een kloeke maquette te maken van de slag bij Waterloo en we eten elke dag koninklijk. Tegenover speelkameraadjes benadruk ik vooral dat er in de winter vriesbloemen op onze ramen staan. Als ik veel later lees dat er zoiets bestaat als een theatrale persoonlijkheid, heb ik een groot aha-moment.

Rond mijn elfde ben ik vet. Veel eten en geen sport. In mijn vrije tijd verslind ik strips. Ook stripverhalen hebben we bij de vleet. We kopen er een twintigtal per week. Vijf tantes en twee grootmoeders sponsoren deze verzamelwoede. Arme mensen geven graag. Helaas associeer ik strips lezen op een soort Pavloviaanse wijze met eten. Per stripverhaal eet ik een zak chips of een snoepreep. Mijn vader moedigt dit aan. Hij wil van mij een bodybuilder maken. Helaas heb ik alleen de calorie-inname van een bodybuilder. Trainen doe ik pas vanaf mijn zestiende. En dan nog altijd op amateuristische wijze thuis. You are your own gym is een prachtig boek. Ik ben te bang van macho's om mij alleen in een fitnesszaak te tonen. En op mijn zestiende is mijn vader al te uitgeblust om mee te gaan. Alleszins, ik houd zo'n trauma over aan mijn periode van obesitas dat duursport vanaf mijn zestiende een imperatief wordt. Tot jij dood bent.

De eerste macho die mij trouwens letterlijk de daver op het lijf jaagt, ben jijzelf. Tot mijn zesde levensjaar durf ik nog ruzie met je zoeken. Als ik echter zichtbaar een verwijfd (pafferig gezicht, mannentieten!!) en vet uiterlijk krijg, durf ik je niet meer aankijken. Als je na de late ploeg thuis komt en mij uit bed wil halen om samen naar de BBC te kijken, doe ik alsof ik slaap, ook al dat doet dat vreselijk veel zeer om jou zo te negeren.

Ik zak door de grond als je mij aanraakt, durf geen woord meer tegen je te zeggen en zal altijd stotteren als je mij iets vraagt, nochtans ben ik geen stotteraar. Ik kan in jouw tegenwoordigheid ook onmogelijk grappig zijn. Dat terwijl ik op school te boek sta als de klasclown en een leerling die apart moet zitten, omdat hij anders zijn mond niet kan houden.

Bijna het enige wat jij en ik samen doen: rommelmarkten afdweilen. Jij op zoek naar oude vinylplaten die je enkel koopt als ze minder dan 3 euro kosten, ik op zoek naar stripverhalen, en later naar Engelstalige romans. Mijn Engels is al op jonge leeftijd absurd goed, alleen in de buurt van jou krijg ik er geen woord Engels uit. Verder plukken we ook samen sperziebonen. Een groot stuk van onze tuin staat er vol mee. Op zo'n onstuimige wijze aangelegd dat we eerder een groentejungle dan een typisch Vlaams gemillimeterde moestuin hebben. De buren staan er vol verwondering naar te staren. Bang dat er Vietcong opduikt van tussen dat groene gevaarte.

Je bent te zwaar belast door het fabrieksleven om dingen netjes en tijdrovend conventioneel te doen. En ik ben te onhandig. De sperziebonen maken we samen schoon, buiten op het terras, terwijl van binnen de klanken van punk en bluesrock komen aanwaaien. Ik durf nooit een woord te zeggen en voel me geen persoon, maar een mislukte kopie, een gehandicapte afsplitsing van jou, mijn grotere, sterkere, mondigere, knappere, zelfverzekerdere vader. Ik ben te jong om door al je bombastische gedragingen heen te kijken. Al geloof ik tot de dag van vandaag, jaren na je eigenhandige euthanasie, dat je ego werkelijk een betonnen bunker moet zijn geweest. Zo eentje van die Flak-torens die bij de slag om Berlijn, eind 1945, die nog steeds wijde gaten sloegen in de oprukkende Aziatische Russenhorde.

Ja, mijn passie voor geschiedenis heb ik van jou geërfd. Als kind raakten vooral ongelijke gevechten mij. Als ik met plastic soldaatjes wereldoorlog II uitbeeldde, had ik nooit genoeg jappen en moffen. Underdogs die zich fanatiek dood vechten tegen een overweldigende vijand. Als je opgroeit als underdog raak je snel verknocht aan alle andere underdogs, zonder toen veel aandacht te schenken aan ideologie. Het gevoel van onderdrukking beheerste ons.Als een bitterzoete koorts die ons vervulde met koppigheid, drang om te weten en een bovengemiddeld grote pijngrens, om ons toch op iets te beroemen.

En ik moet zeggen: je zelfmoord was een bui die ik als kind al zag hangen. De overweldigende vijand waren het fabriek en de maatschappij die mijn diplomaloze, doch bijzonder intelligente vader, die de kwaliteitskranten verslond en elke dag zijn ziel leegtypte, geen enkele kans gaven. Pas veel, véél later durfde ik afstand doen van die visie en je en gebrek aan optimisme verwijten. Pas toen zag ik hoeveel faalangst er in jou zat. Je angstquotient hield je intelligentiequotient mooi in evenwicht, zodat je nooit iets ondernam dat enige kans van slagen had om je situatie te verbeteren.

Ik durfde pas laat bekennen dat ik heilig en domkoppig geloof in de self-made man uit de American dreams. Er is trouwens nog iets dat jij en ik samen deden: zandkastelen bouwen op het strand van Bredene. Als onze kastelen dan onvermijdelijk afbrokkelden in zee, werd ik zo triestig als toen ik de kruisweg van Jezus zag op het einde van de kaskraker 'Ben Huhr'. De onvermijdelijkheid van lijden zat er al vroeg diep in. Nog steeds geloof ik dat ik altijd al in de rouw was, omdat jij jezelf had afgeschreven en ik moest leven in jouw plaats. En alle dingen moest proeven, die jij niet of te weinig had geproefd. Dat geeft mij het gevoel alsof ik altijd te snel heb geleefd en van het ene extreem in het andere ben gedoken. Om maar te bewijzen: pa, je bent je leven waard, blijf nog bij ons, kijk eens wat een vedette je zoon is! Dat heeft hij alleen aan jou te danken! Blijf toch bij ons, dat universitair diploma is ook van jou. 

Toen je het dan eindelijk deed, was mijn vergoddelijking van jou helemaal af. Instant martelaarschap. Je had geleden voor mij, om mij, pas afgestudeerd aan de universiteit, een beter leven te geven. Merci, merci, merci. Godver, wat heb je dat goed gedaan, dat meen ik serieus.

Maar...

Als je ooit verrijst, moet je echt wel met meer vrolijkheid opstaan, ik kan de wolk uitzichtloosheid echt niet nóg eens aan. Al kan ik de zwarte humor die er het gevolg van was dan nog zo goed smaken. Pa, wees optimistisch of wees niet. Dus dan maar niet, hoor ik in de verte.

Nog vijftig pagina's van de 53, ééntje voor elk levensjaar. Kerel, nu moeten we het echt over jou hebben en niet meer over mij. Over mezelf lullen kan altijd nog. Maar als ik jou geen biografie schrijf, dan doet niemand het meer. Een biografie voor iemand die volgens de normale geschiedschrijving nooit een biografie of zelfs geen voetnoot zal krijgen, maar er toch een verdient, als ode aan de levenskracht in jou, die het dan misschien nooit tot het podium van de wereldgebeurtenissen heeft geschopt, maar godverdomme toch opmerkelijk was, ook zonder de camera's van het avondnieuws.

24-02-2013 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

Een volbloed perfectionist met een wiskundeknobbel, een talent voor vechtsporten, een hart voor literatuur en een rode boon voor collectieve initiatieven. Het is een zeldzame combinatie. Maar ik ken zo iemand. Een collega. Zo iemand die bovenop zijn kerntaken nog een paar balen extra hooi op zijn vork neemt. Van die karweien die andere mensen alleen zien als hij ze plots niet meer zou doen. Ge zoudt denken dat een volbloed perfectionist u de huid vol schreeuwt als ge fouten maakt. Maar nee, hij heeft ook nog eens een perfectionistische zin voor tact. We mogen het woord 'kritiek' schrappen als iedereen het zo verpakt. Als zo iemand op uw blog terechtkomt en zijn mening geeft, dan luistert ge als ambitieus schrijverke vierdubbel. Normaal is zijn feedback vrij uitgebreid. In het geval van Vrouwenalfabet op mijn Engelstalige blog was hij zeer bondig. “Ge moet een uitgever vinden.” 78 pagina's in word op een blog smijten, het is natuurlijk een debiele ontkenning van alle blogregels. En raad van een volbloed perfectionist negeren is nog debieler. Dus om ergens te beginnen, gezocht: uitgever. En omdat hij er anders vriendelijk wat van zegt of het joviaal in mijn plaats doet: niet vergeten linken naar blogs die ik vermeld. 

21-02-2013 om 23:25 geschreven door Tederdraads  

Nog elke ochtend draait één keer Nevermind of Bleach of In utero of With the lights out, vooral cd 3 van With the lights out, als 'k echt met loden voeten uit bed kom. Er zit dan ook weinig dood in uw muziek. 't is accuut leven. Alsof ge gevild door 't leven gaat en elke indruk gruwelijk intens op u inbeukt in een wereld van self-delusional phonies. 't leven is vreselijk, maar eens ge dat aanvaardt, is het goed en leefbaar. Berusting. “I'm on a plain, I can't complain”. Onthechting. “I think I'm dumb, or maybe just happy.” Slaaf zijn van egocentrisme en in opstand komen tegen uw eigen ego. “I like myself better than you, I know it's wrong, but what can I do.” Oplossen in een ander. “It's now my duty to completely drain you.” Overdonderend liefde. “I'd like to eat your cancer when you turn black”. Nederigheid. “Serve the servants.” Geilheid en hedonisme. “She has a moist vagina. Marihuana.” Escapisme. “Grandma take me home. I wanna be alone.” Passief-agressief. “I'll take the blame again.” Sarcasme. “Forever in debt to your priceless advice.” Haat tegenover alle vormen van arrogantie. “What's my biggest fear? People who have seen it all and let you know it.” Verwondering. “It amazes me the will of instinct.” Feminisme. “Never met a wise man if so it's a woman.” Verlangen naar de ultieme bevrijding.“Distill the life that's inside of me.” Levensangst.“Throw down your umbilical noose so I can climb right back”. Bijtende aanval op zelfvoldaanheid. “Self-appointed judges judge more than they have sold.” en eindigen in schoonheid “It's better to burn out than to fade away.”

Happy birthday, Kurt.

20-02-2013 om 22:59 geschreven door Tederdraads  

Oh, the guilt. Toen ik in een Duitse docu van ARD zag hoe Amazon.de er in slaagt mij nagenoeg nagelnieuwe boeken te bezorgen aan 3,01 euro per stuk. Roemeense en Spaanse uitzendkrachten die ze uitpersen onder het alziend oog van een extreemrechtse bewakingsgroep, HESS. Benauwend om vast te stellen dat ik daar met enkele muisklikken aan heb meegewerkt. Gelukkig regende het verontwaardige reacties van Duitse klanten. Amazon.de verbrak meteen de banden met de neo-nazi's. Ik mag mij dan misschien aan een prijsstijging verwachten, maar er zullen hopelijk enkel bomen en geen mensen sneuvelen om mij mijn favoriete boeken aan huis te leveren. Misschien in mijn steenkolenduits ook eens een klacht sturen naar hun klantendienst. Om mijn Duits met haar op te begrijpen, zullen ze wel geen neonazi's nodig hebben. 

20-02-2013 om 21:45 geschreven door Tederdraads  

20-02-2013 om 21:05 geschreven door Tederdraads  

Kerel op trein. 9 to 5 jobke en thuis gamen, shooters, knal, knal. Sociaal engagement geen cent meer dan de staat oplegt. Geen tijd voor een vriendin. 's Avonds snokken bij een paar internetmokken? Kwakske moet weg. Een held van onze tijd. Het westen sterft uit. Energetische sterfputten. Niet voortgeplant door maximale lustbeleving, heerlijk alleen. Het kan mij niet verdommen. Ik ben pro collectieve voortplantingsstop. Maar een bewuste voortplantingsstop had ik spiritueler gevonden dan zo'n toevallige. Omdat de knoppen van gamepads lekkerder zouden zijn dan de lustknoppen van het andere geslacht. 

20-02-2013 om 21:02 geschreven door Tederdraads  

Wat?

Een miljonair gaat aan de schrijf over vrouwen. Hij is net gescheiden en zet het allemaal eens op een rijtje, hoe dat zo gaat, een man en de vrouwen in zijn leven.

Stijl

Stilistisch komt Vrouwen van de korte-zinnen-school. Korte zinnen voor een kort, maar krachtig effect. Dat werkt. Als de geladenheid, de intensiteit van het vertelde ook nog goed zitten. Er zijn intensere boeken dan Vrouwen, maar met de taal is op zich niets mis. De zinnen lopen, de beschrijvingen haperen niet en zijn niet bij het haar getrokken. Fons Burger doet ook niet krampachtig zijn best om literair te 'scoren'. Misschien heeft hij zich zelfs onbewust een beetje ingehouden om niet alle stijlregisters open te trekken.

Verhaal

De stijl is ok. Wel is het boek nogal op zoek naar een verhaal. Van enige spanningsboog is geen sprake. Wie uitsluitend spannende boeken leest, zal zich niet kunnen vinden in dit boek. Wie zich wil laten opgeilen met soft-porno ook al niet. Wie op een beeldende, dromerige manier iets wil leren over de mannelijke psychologie heeft er meer aan. Trouwens opvallend hoe dit soort boeken voornamelijk door vrouwen worden gelezen. Geen flauwe chicklit, maar een boek dat een eeuwig thema eens iets nieuws wil bijbrengen. Of toch andere invalshoeken.

Opbouw

Het boek heeft twee verhaallijnen. Een coming-of-age-verhaal van de hoofdpersoon als puber. Doet zeer vaag denken aan 'Eros en de eenzame man' van Boon, maar de hoofdpersoon staat steviger in zijn schoenen en is niet zo hulpeloos.

En dan als tweede verhaallijn is er the coming of a midlife-crisis in een later stadium, Deze twee verhaallijnen worden steeds afgewisseld met korte fragmenten. Dat vertraagt het verhaal nogal en is een beetje vervelend. Ik kreeg het boek niet in één ruk uit. Al went het wel.

Dat de oudere hoofdpersoon een miljonair is, lijkt nogal sterk op een excuus om de handen vrij te hebben om van vrouw naar vrouw te springen, zonder verhaal, zonder inzet voor de hoofdpersoon. Meeleven met de miljonair valt moeilijk. Met de jongere hoofdpersoon, die veel meer voor een uitdaging staat -een totaal nieuw element een plaats geven in zijn leven: seks- gaat dat een stuk makkelijker.

De fragmenten met de eerste seksuele belevenissen van de hoofdpersoon zijn intenser, beeldrijker en verruimen de kijk van de lezer op wat seksualiteit is. Mooi is bijvoorbeeld hoe de jongen stopt met overmatig masturberen van zodra hij verliefd is. Zeer realistisch is ook dat de jongen bij het masturberen zich vanalles kan voorstellen, maar net niet het meisje waar hij op dat moment verliefd op is.

Fons Burger snapt de mannelijke psychologie zeer goed. De theorie dat een man vijf vrouwen nodig heeft, is niet baanbrekend, maar plausibel en herkenbaar.

Het boek heeft voetnoten, maar dat aanhangsel lijkt toch meer op franje, dan een noodzaak. Het boek had even goed kunnen werken zonder voetnoten. De voetnoten dienen hoogstens als korte samenvatting van enkele concepten, die op zich geen baanbrekend stof doen opwaaien.

Gewikt en gewogen

Voornamelijk schrijven over seks, is als een soep koken met peper als hoofdingredient. Is peper lekker in soep? Tuurlijk. Maar alleen maar peper, is niet te vreten. Porno schrijven, vervalt al snel in iets als het beschrijven van de toonbank van een beenhouwer. De beste seksscènes vind je in een boek dat niet in de eerste plaats over seks gaat. Vrouwen is geen porno, maar schenkt veel aandacht aan seks. Opwindende seksscènes zijn opwindend binnen de context van een goed verhaal. Dat goed verhaal ontbreekt hier, dus de seksscènes zijn niet opwindend. Maar was dat de bedoeling van Fons Burger?

Waarschijnlijk niet. De bedoeling lijkt mij eerder om clichés te doorbreken. De hoofdpersoon is geen karikatuur van een macho. Hij valt niet op grote borsten, voelt zich niet geraakt in zijn mannelijkheid als een vrouw hem in zijn kont vingert. Spijtig is dat de hoofdpersoon blijkbaar over een grote lul moest beschikken. Als het dan clichédoorbrekend moet zijn, had een hoofdpersoon met een micropenis een heel ander verhaal kunnen opleveren. En de erotiek ware opwindender geweest binnen de context van een echt verhaal, maar dat zei ik al.

De hoofdpersoon is miljonair, lijkt van het leven al niets meer te verlangen en heeft koppig besloten om een boek te schrijven. Fons Burger lijkt hetzelfde te hebben gedaan: hij moest en zou een boek schrijven. Over een onderwerp dat hem nauw aan het hart ligt: vrouwen. Maar het is geen verhaal dat hij echt kwijt moest, hij moest een boek kwijt en hij schreef er een. Het resultaat is een boek dat bij momenten, zeker niet altijd, een beetje een ziel mist, wat vooral duidelijk wordt in de dialogen.

'zei ze nadrukkelijk', als er bij moet worden gezegd dat een personage iets 'nadrukkelijk' zegt, dan schort er wat aan je dialoog, de lezer moet voelen dat ze het nadrukkelijk zei.

Het boek krijgt je als lezer voornamelijk mee, doordat je wel voelt dat de auteur een sympathieke, ruimdenkende kerel is door fragmenten die wel een intense stem hebben. En sja, lezen over vrouwen en seks is als pizza eten, zelfs middelmatige pizza gaat er vlot in. De fragmenten met de 'jonge' hoofdpersoon zijn met veel meer liefde geschreven dan de andere stukken. Het ware interessant te weten wat de auteur daar zelf over vindt.

Fons Burger kan duidelijk stukken beter. Als hij zich concentreert op een echt doorleefd verhaal, zoals in het 'jonge' gedeelte en niet zozeer op een tastbaar eindresultaat: een boek. Mannelijke schrijvers hebben die orgasmedrang en er is niet altijd passie nodig of geduld voorradig om tot dat orgasme te komen, net zoals een boek ook sneller af raakt met boekdrang en doorzettingsvermogen, dan met echte passie en vertelgenot. Fons Burger heeft zeker en vast een grote passie voor vrouwen, maar in dit boek blijkt dat maar gedeeltelijk.

Mijn eigen 'Vrouwenalfabet' (zie http://williampeynsaert.wordpress.com/) is overigens in hetzelfde bedje ziek. It takes one to know one.

Vrouwen was trouwens de titel van mijn tweede poging tot een manuscript, 9 jaar geleden. Een verdomd goeie titel voor een half manuscript dat qua inhoud goed leek op Vrouwen van Fons Burger, maar door gebrek aan ervaring, zowel als schrijver als op vlak van vrouwen, bleef steken in beschrijvingen. Het boek zal alleszins een bijzondere plaats krijgen in mijn boekenkast en ik hoop Fons ooit eens te ontmoeten.

Wie iets interessant wil lezen over mannelijke seksualiteit, kan het boek hier bestellen: http://www.fonsburger.com/boeken/vrouwen/

Mijn eerste poging tot een manuscript heette overigens Verkrijt mij, waar uiteindelijk alleen de stripfiguur Verkrijt: (www.verkrijt.net) is van overgebleven. Een stripreeks over het onderwijs, die op zijn best is als ze daait om...

vrouwen.

20-01-2013 om 20:01 geschreven door Tederdraads  

In het Nederlands klinkt de titel nog idioter dan in het Duits: 'Hinter deiner Angst liegt deine Krat, 5 Schritte zu dem Leben das sie leben wollen'.

Ik lees nooit zelfhulpboeken in het Nederlands, ik lees die altijd in een andere taal. Zo leer ik sowieso iets bij, ook als het een slecht boek is dat mij inhoudelijk niets bijbrengt.

Dit boek van Jonathan Alpert is ok. Niet geweldig, maar best ok. Alpert maakte naam als therapeut van de grootverdieners van Wallstreet. Ik zag hem voor het eerst in een ijzersterke documentaire over de bankencrisis: 'Inside job', over de criminele praktijken van topbankiers en traders en de zogenaamde 'onafhankelijke' economen die het allemaal goedpraten. En ook over het type persoonlijkheid dat een vijfde privé-jet wil kopen als er al vier op zijn oprit staan. Dat is waar Jonathan Alpert verschijnt in de docu. Hij legt de psychologie van die mannen uit.

Ik googelde hem en het bleek dat hij een boek had geschreven. Ik bestelde het in het Duits.

Ik herken er veel dingen in die Anthony Robbins al (beter) uitlegde. Hij begint zijn boek ook op dezelfde manier: door te zeggen dat klassieke therapie een heel erg dure en heel erg nutteloze manier is om je leven uit het slop te halen. Dat doet hij overtuigend. Hij is heel erg gekant tegen de therapeut als 'neutraal' klankbord. Die aanpak waar alles vanzelf opgelost raakt, als de patiënt al zijn problemen aan de neus van de therapeut hangt, en de therapeut op tijd en stond vraagt: 'hoe voel je je daarbij?' Zonder ooit een woord advies te geven, een standpunt in te nemen of tot een andere actie aan te sporen dan pillen slikken.

De raad om je angst te overwinnen samengevat:

-loop niet weg van je angst, maar confronteer jezelf ermee, alle angst is angst voor het onbekende, de enige manier om angst te overwinnen is die aanpakken

-beschrijf je ideale leven, stel een realistisch plan op, begin direct stap voor stap aan de uitvoering

-schrijf op wat je tegenhoudt om je leven te veranderen, want we hangen vaak vast aan situaties die we eigenlijk haten, uit angst van de kleine voordelen die deze situaties ook geven te verliezen. Basically: wees niet tevreden met alleen maar 'ok', als je leven niet geweldig aanvoelt, dan is het niet geweldig. 

-schrijf alle voordelen op van de nieuwe situatie die je nastreeft, blijf jezelf er aan herinneren

-focus op wat je wil en niet op wat je niet wil, angsten vervullen zichzelf, dus denk positief. Alpert kant zich wel tegen de 'filosofie' van The Secret die zegt dat gedachten alleen dingen aantrekken. Alpert benadrukt dat er natuurlijk ook actie nodig is.

Het is allemaal niets nieuws. Anthony Robbins gaat veel dieper. De oefeningen van Robbins zijn ook veel beter en leiden tot meer zelfkennis en een betere inschatting van je geluksniveau, vroeger, nu en zelfs in de toekomst en je doelen.Anthony Robbins slaagt er ook in om elke situatie in het leven anders aan te pakken, niet alleen de situaties waar je angst voor hebt. 

Het vijfstappenplan van Alpert is best ok, maar voor wie niet vertrouwd is met zelfhulpboeken en zoals velen vastgeroest zit in conformistische denkpatronen over hoe we ons leven moeten uitbouwen, zal dit boek alleen zeker niet de grote doorbraak forceren.

Als ik iemand maar één zelfhulpboek moet aanraden, zou ik dus zeker niet dit aanraden.

Maar mijn Duits is er wel weer op vooruit gegaan.

23-12-2012 om 17:40 geschreven door Tederdraads  

Mijn Syrische leerling is een Belg. Geboren in Zweden, maar opgegroeid in Brussel. Zijn vader is Assyrisch, zijn moeder is Arabisch. Thuis spreken ze Assyrisch en Frans. Arabisch spreekt hij ook, als hij op bezoek gaat bij familie in Damascus.

Hij heeft een bachelordiploma en hij wil graag zijn Nederlands verbeteren. Zijn Nederlands is al goed en hij vertelt vlot. Over de situatie in Syrië bijvoorbeeld.

Hoe gaat het met je familie in Damascus?

“Op dit moment hebben ze het goed. We skypen regelmatig. Er zijn natuurlijk problemen. Als ze van hun huis in de hoofdstad naar hun huis op het platteland willen rijden, doen ze daar nu vijf uur over. Vroeger duurde die rit maar één uur. Dat komt door alle wegversperringen.”

Ik lees met hem een krantenartikel in de Metro over de buitenlandse strijders die daar rondtrekken en moorden.

“Die komen binnen via Turkije naar Syrië. Ze worden opgeleid in Turkse trainingskampen.”

Ik zeg dat de media hier doen uitschijnen dat Turkije zich bedreigd voelt door boosdoener Syrië, alsof Syrië op het punt staat om Turkije aan te vallen.

“De media hebben het helemaal fout”, zegt hij.

“De rijke elite van bijvoorbeeld Qatar en Saudi-Arabië betalen arme mannen uit bijvoorbeeld Libië om te gaan strijden in Syrië. Ze laten zich vangen. Ze zijn dom. Ik hoop dat ze dom zijn, want intelligente mensen doen zoiets niet.”

Wat gebeurt er als Assad (een naam die 'leeuw' blijkt te betekenen) aftreedt?

“Dan is hij dood.”

Wat gebeurt als de rebellen Assad verdrijven?

“Dan zal de situatie in Syrië verslechteren. Vooral de minderheden zullen veel slechter af zijn. De Christenen, de Koerden, de Assyriërs. Buitenlandse krachten willen van Syrië een strenge moslimstaat maken en daarom willen ze Assad weg.”

23-12-2012 om 10:27 geschreven door Tederdraads  

Op woensdag las ik samen met een studente een interview van Paul Verhaeghe. Haar niveau is al heel hoog, dus het mocht wel een complexe tekst zijn. Het was mijn eigen interview met Paul Verhaeghe, maar dat heb ik haar niet gezegd. Ik heb mijn naam onder het interview ook geknipt. Ik ben als ex-narcist in behandeling bij mezelf en oefen bescheidenheid.

Toen Verhaeghe het had over pestgedrag op het werk en ruzie over trivialiteiten, werd ze plots emotioneel en
werd ik plots van leerkracht naar therapeut gekatapulteerd. Dat gebeurt 80 procent van de tijd dat ik les geef. Ze vertelde een erg trieste geschiedenis over hoe een vrouwelijke collega haar pestmails stuurde. De reden: ze zou te luid hoesten!!

Al snel werd duidelijk dat die collega zich erg bedreigd voelt (mijn leerling heeft een beter diploma dan haar) en zich vooral bedreigd voelt door andere vrouwen, als die aandacht krijgen van mannelijke collega's.

Zeer bizar. Echt gedrag van kleine kinderen.

Mijn leerling staat gelukkig vrij stevig in haar schoenen, al zou je op het eerste gezicht denken dat ze het voor de hand liggende slachtoffer is, en stapte met de mails naar de baas. Ook zo dom van die collega om haar slachtoffer alle bewijs gewoon kant en klaar in de hand te leggen.

Niemand hoeft mij dus wijs te maken dat Paul Verhaeghe in zijn boeken overdrijft, dat het niet klopt, dat het uitzonderingen zijn of dat alleen psychiatrische gevallen zich zo gedragen.

De toenemende gevoelens van onmacht drijven velen tot frustratie en tot idiote initiatieven om toch ergens een beetje macht uit te oefenen. En als geen nuttig terrein gevonden wordt, om die macht te laten gelden, dan kan het ook wel door een collega te terroriseren.

Mijn eigen gevoelens van machteloosheid richten zich ofwel (negatief) tegen mezelf, in mentale zelfverminking, een stem in mijn hoofd brutaliseert mij dan, of (positief) in het ondernemen van actie.

Zo schreef ik gisteren naar een tentoonstellingsruimte of ze wat hebben aan mijn kortverhalen. Ze vragen om verhalen in te sturen en dan zullen ze zien of ze die in een kunstinstallatie kunnen verwerken.

Het zijn kleine babypassen voorwaarts, it's a long way to the top, if you wanna rock and roll.

Ah, ik moet wel zeggen, vroeger gaf ik mij ook over aan pestgedrag tegenover collega's. Dat was voor ik Verhaeghe had gelezen. Ik heb, om maar één beschamend voorbeeld te geven, Ramsi Nasr (het geeft niet als ik zijn naam fout spel), nog gepest op zijn Facebookpagina, tot hij mij ontvriendde.

Frustratie is een gevaarlijk gevoel. Een schop in je maag van onzichtbare krachten. Het enige wat je er mee kunt doen, is het zien als 'a call to action' (merci, Anthony Robbins) en er iets constructiefs mee doen.

Pestmails sturen is geweld en geweld keert zich altijd tegen jezelf. Dat mag karma heten of een moreel axioma, maar het is zo.

22-12-2012 om 19:44 geschreven door Tederdraads  

Mijn bewaarengel is ergens in augustus met (hopelijk maar een half) sabbatjaar gegaan. Sindsdien voel ik mij zo'n beetje het balleke in een pinball kast.

Een van de tegenslagen van vandaag, was de reactie van een uitgeverij. Omdat wij vooral niet alleen over successen willen berichten, maar ook, in tegenstelling tot zowat iedereen, ook evenzeer ons falen met u willen delen, zodat gij daar desgewenst lering kunt uit trekken, het volgende:

From: ldehaes@linkeroeveruitgevers.be
To: rigoreobstinato@hotmail.com
Date: Thu, 20 Dec 2012 10:56:45 +0100
Subject: RE: uw interview in Humo

Geachte Heer Peynsaert,

Ik heb net uw ms gelezen, maar werd er niet echt door gegrepen. Ik vond de verhalen vrij vlak geschreven, zonder spanningsboog, en ook stilistisch excelleerden ze niet. Jammer.

Toch bedankt voor het vertrouwen.

Met vriendelijke groeten

Leo de Haes

_______________________________________________________________________________________________________________

Beste Leo,

Hartelijk dank voor uw feedback.

Hier leer ik tenminste iets uit. Andere uitgeverijen reageerden
met een standaard afwijsbriefje. Enkel uitgeverijen De Geus
en Augustus vonden het wel goed, maar meenden dat ze er geen
breed publiek mee konden bekoren.

Nogmaals bedankt en een prettige dag gewenst,

William

________________________________________________________________________________________

En een nog een mail later, stuurde ik:

Beste Leo,

Ik moet helaas akkoord gaan met je beoordeling van onze lerarendecamerone.

In bijlage een ander soort kortverhalen. Wil je vooral eens kijken naar Breek de cirkel
en Scalpenjagers. Merk je daar enige verbetering of ontbreken ook daar een spanningsboog en stilistische kwaliteiten?

Breek de cirkel stond onder andere in Gierik&NVT, maar goed, ik hoor liever feedback van jou.

Beste groeten,

William

Toen mijn vader eens afgewezen werd door een tamelijk obscuur tijdschrift, stopte hij direct met schrijven. Mijn vader dacht dat je geboren werd met talent of niet. Dat er zoiets als 10.000 uur met feedback nodig was, daar had hij nooit van gehoord. Wij bestelden toen nog geen zelfhulpboeken via Amazon.

Wel deden wij toen het licht uit, vervloekten ons lot en sloegen de eer aan onszelf. Dat is een goede, schone uitdrukking, die het goed weergaf, wat wij toen deden, wij sloegen de eer aan onszelf en wij trokken zelf de deur achter ons dicht. Mijn moeder vraagt mij zopas of ik dat nu ook ga doen.

Nee, ik ga dat niet doen. En 't moet op mijn gezicht geschreven zijn, want 't is al de tweede vandaag die mij zoiets vraagt.

Kunt ge geloven dat ik BLIJ ben met de reactie van de Leo? Weet ge wat uitgevers normaal antwoorden?

'uw manuscript past helaas niet in ons fonds'

En wat moet ge daar dan van maken? Weet ge hoeveel vragen dat oproept? Was het te lang? Was het te kort? Moest de hoofdpersoon liever een vrouw zijn? Scheelde er gewoon iets aan het einde? Moest het toch een happy end zijn? Lag het aan de titel?

Vragen!! En geen antwoord, want in dezelfde mail zeggen ze dan dat ze geen tijd hebben om die vragen te beantwoorden.

Maar de Leo, die antwoordt dus, die zegt kort en duidelijk wat er aan scheelt: geen spanningsboog, stilistisch ook niets speciaals aan.

Awel, daar kan ik iets mee aan. De spanningsboog is inderdaad ver te zoeken in die verhalen. Ze zijn te beschrijvend. En er zitten opvallende gedachten in, maar goed ja, een spannende pageturner is het niet. En we gaan nu niet vervallen in een klaagzang over dat het toch barbaars is dat de boekenmarkt enkel spannende boeken eist. We kunnen ons geen andere realiteit wensen, we kunnen alleen maar proberen die realiteit een beetje naar onze hand te zetten.

Dan maar mét spanningsboog. U vraagt, wij draaien he. Schrijvers zijn hoeren, maar dat had u vast al geraden.

Zeer veerkrachtig, in en naast het bed, op en aan de schrijftafel.

20-12-2012 om 23:54 geschreven door Tederdraads  

's Morgens in den trein lees ik James Ellroy. Een autobiografisch boek over zijn jacht op vrouwen. Geen platte zever over van het ene wijf op het andere springen. Geen uitgesponnen CV van een zelfverklaarde Cassanova. Nee, brutaal eerlijk. Waarom lees ik dat? Omdat zijn stijl mij bevalt. En normaal schrijft hij thrillers en ik lees niet graag thrillers. Waarschijnlijk meer uit haat tegenover modetrends, dan omdat ik thrillers haat. Anyway, als ik beter wil schrijven, moet ik vooral leren van zijn stijl. Een beetje gelijk 't leven zelf, alsof iets u vooruit schopt, maar ge weet niet goed wat en ge weet zeker niet waar naar toe. 

Overdag op 't werk, schrijf ik in een groene notaboek alles wat in mijn kop vliegt dat kan dienen voor een verhaal. Kans is groot dat ik er nooit meer naar kijk, naar die notities, maar als 't idee echt de moeite waard is, zal het wel eens schreeuwen van dat papier waar 't nu op staat.

Terwijl ik les geef, hoor ik de anecdotes van mijn leerlingen over hun werk, en dat geeft een klein beetje troost. Na de les kus ik bijna de grond omdat ik niet in de financiële sector moet werken. En de anecdotes van mensen die vrede hebben met de 9 to 5 world geven mij een beeld van wat zo'n mensen willen lezen NA vijf uur. En dat is meestal niet wat ik schrijf. Daarom moet ik ook nog altijd les geven en kan ik niet leven van schrijven. Daarom vermoordt schrijven mij nog altijd een beetje meer dan het mij leven geeft.

's Avonds thuis, schrijf ik dit, gewoon om op te warmen, en om regelmaat te hebben. Schrijven is niet moeilijk, het is ritme en routine opbouwen dat moeilijk is.

Ik overloop ook alles wat ik ooit geschreven heb. En dat is nogal wat. Ik heb geteld. 95 procent heb ik gewoon op kant gesmeten. In een map gezet. Getiteld: niet goed genoeg. En dat is zeer beleefd van mij. Het zijn verhaaltjes gelijk Stefanie Meyer ze waarschijnlijk ook schreef, als ze vijf was.

Er zei mij vandaag iemand dat ik mijn talent niet serieus neem en dat daardoor anderen het ook niet serieus nemen.

Zeker iemand die ook te veel zelfhulpboeken (weinig zelf en weinig hulp) leest.

En als ik dan 95 procent van mijn oeuvre in de vuilbak heb gesmeten, zonder enige emotie eigenlijk, ik heb niet zoveel emotie op overschot dezer dagen, dan vertaal ik een paar pagina's van een Frans boek.

En ik stel mij maar geen vragen bij waarom ik een schrijverken ben, want ik heb gemerkt dat dat soort waaromvragen u doen verlangen naar een zeer innige en long overdue omhelzing met Thanatos.

19-12-2012 om 23:11 geschreven door Tederdraads  

18-12-2012 om 15:21 geschreven door Tederdraads  

Een sms van een ranzige schurfthond. Ik zie hem nog zitten in zijn ruime kantoor. Een glazen bureau met een dik rood Arabisch tapijt onder. Met schilferige melkvlekken besprenkeld. Als ik hem een document voorlegde om te tekenen, telde ik altijd die melkvlekken. Of ik zocht patronen in die melkweg. Soms kon ik er het gezicht van een trieste nar in zien, zij het dan met 1 oor en 1 oog en geen haar. Maar toch, een nar, gek van verdriet, met een halve zotskap op zijn hoofd.

Ik moest me op iets concentreren, want naar de handen van onze ambassadeur kon ik echt niet kijken. Met die gouden ringen om zijn vettige vingers. Die gouden pen die hij in zijn knuist hield als een kleuter een wascostift. Niet alleen vond ik zijn vingers lijken op varkensworsten, enkele waren ook zo vergeeld dat ze op sigaarachtige hondendrollen leken. Zijn lijfgeur maakte het er ook niet beter op. In zijn bureau hing een zurige walm, als van de resten van een visgerecht die al dagen op het aanrecht staan. Die geur moffelde hij wat weg met een overvloed aan deo, een standaard mannendeo. De geur was nog het best te vergelijken met de stank die hangt in kleedkamers van vervallen fitnesscentra.

Achter zijn rug om noemden we zijn kantoor het abbatoir. Als de mannen van onze lokale staf naar zijn kantoor sloften, zagen ze er uit als lammeren die wisten dat er hen straks iemand bij één achterpoot liet hangen en hun keel over sneed. Hij zelf zag er op geen enkel moment uit als een ambassadeur, maar eerder als een opgezwollen veeboer, die flink wilde etaleren hoeveel poen hij schepte met het kweken van beesten. Daarom al dat walgelijk pompeuze goud. Als ik iemand zie met goud op of om zijn lijf, weet ik al meteen dat we geen beste maatjes worden.

Ik ben als diplomaat in tientallen landen geweest, heb heel wat ambassadeurs gekend. Sommige daarvan waren echte kampioenen, mensen met een hart voor mensen. Een en al positieve drive. Andere waren gewoon berekende bloedzuigers. Voor hen was buitenlandse zaken alleen maar de nek waar ze het zoetste bloed konden zuigen. Hij was de ergste in die soort.

Tot ik die sms kreeg, dacht ik nooit nog wat van hem te horen. Ik hoopte ooit wel iets in de krant te lezen over hem. Dat zijn vieze hobby aan het licht was gekomen. Dat er een onderzoek was ingesteld. Dat hij zijn diplomatieke carrière helemaal kon opdoeken. Dat zijn echtgenote hem helemaal had uitgekleed. Dat hij in voorarrest zat. Dat zijn celmaten elke avond zijn mannetjeskut uitwoonden met knoertkanonnen van lullen. Dat hij zijn kak geen halve minuut meer kon ophouden. Dat hij wakker werd in zijn eigen stront, met zijn kont vastgekoekt aan zijn matras.Dat hij tegenwoordig zo'n trechteranus had, dat je een kattin en vijf jongen in zijn reet kon laten nestelen. Dat die kattin zijn lul alleen nog gebruikte als krabpaal.

In land X was zijn lul een ornamentele sabel en de wachters van onze ambassade moesten die dagelijks opblinken met de precisie en inzet van een koninklijke erewacht.Waarom het die wachten moesten doen, is mij nooit duidelijk geweest. Daar bestaan toch clubs voor? Zelfs in land X bestaan daar clubs voor. De geilste van allemaal waarschijnlijk, want inderdaad, het mag niet in land X. Dat maakt het natuurlijk alleen maar lekkerder voor de mensen die de Griekse beginselen zijn toegedaan.Verbod maakt een lekkere saus. Waarschijnlijk was ie gewooon bang dat ie bekenden tegen het lijf kon lopen. In die obscure underground scene weet je natuurlijk nooit wie er allemaal aan je piemeltje sleurt. Ik denk echter dat hij vooral kickte op het machtsmisbruik. En 't was een ongeloofelijke krent. Een schandknaap betalen voor geleverde diensten zat er niet in. Ik heb hem eens twintig minuten weten ruzie maken met een kelner, omdat er op een rekening van meer dan 150 euro een sausje stond dat hij niet besteld had. Een sausje van 40 cent. Twintig minuten ruzie voor 40 cent. En die gozer verdiende in een maand wat heel het restaurantpersoneel samen verdiende, in één jaar of nog langer, wie weet.

Toen ik opgeroepen werd als getuige in zijn proces, was ik even blij als met een winnend loterijlot. Nee, verdomme, blijer. Ik heb mijn zoon gebeld, ik was toen net even drie weken thuis en niet op verplaatsing, en jongen, we hebben het op een zuipen gezet. Die zoon van mij is twee keer zo groot als zijn ouwe en als die het op een hijsen zet, moet je uitkijken. Nee, ik heb een heerlijke zoon.Goeie knul. Studeert architectuur. Knap moeilijk, maar hij worstelt zich met de vingers in de neus door alle tentamens. Als hij niet studeert, is hij de hort op met vrienden, in hun zeilboot. Ze zeilen als vikings, zo snel. Als ze een haven binnenvaren, spelen ze voor de grap, keihard 'Immigrant Song' van Led Zeppelin. Ken je die? Een nummer over een plundertocht van vikings. Heeft het ritme van snel en agressief roeien. Heerlijk man. En als hij niet zeilt, nou dan hijst hij bier en zit hij achter de vrouwen aan. Kortom, een zoon om helemaal trots op te zijn. Echt helemaal super.

Dankzij die Droogebrandt krijgt mijn zoon dus straks alle gore shit te lezen die zijn vader heeft uitgevreten. Ja, ja, Droogebrandt is natuurlijk leep. Die dekt zich wel in. Heeft hij dus mijn hele dagboek gekopieerd. Dom van me. Echt hard dom van me. Eén keer heb ik mijn laptop op kantoor gelaten, daar in land X, en die ene keer heeft hij het gelapt om mijn dagboek te kopiëren. Is natuurlijk poepsimpel. Heeft hij niet eens zelf gedaan, 't was een digibeet eerste klas. Om ambassadeur te zijn, kwalificeer je het makkelijkste als je helemaal niks kunt. Nee, een van zijn pijpslaven heeft dat voor hem gedaan. Zijn handen stonken vast nog daar die piemel toen hij mijn laptop verkrachtte.

700 pagina's in word. De grote Clint-leak. Zo heet ik. Clint is mijn bijnaam. Clint Eastwood symboliseert als acteur hardhandige rechtvaardigheid. Rechtvaardigheid met of zonder steun van de wet. Ik heb ooit eens iets totaal illegaal gedaan om iemand uit een hellegat te redden. Details hoeven niet. Dat is één van de heel weinige dingen die ik zelfs niet opgetekend heb in mijn dagboek. Gelukkig, want dat zou pas echt een ramp zijn. Alleszins, één collega heb ik het ooit verteld. Die begon mij toen Clint te noemen. Hij vond toch al dat ik op hem leek. En de bijnaam plakte. Sindsdien noemt iedereen me Clint. Ik introduceer me wel nooit zélf als Clint. Laat het maar aan andere mensen over om te beslissen of ik Clint ben voor hen of niet.

Die 700 pagina's krijgen mijn vrouw en mijn zoon straks dus te lezen. Dat dreigt de sms toch. 700 pagina's. Het zijn er nu 900. De laatste 200 bestonden toen nog niet. Mijn verhouding met een Albanese furie, een echte neukgriet, die alleen geen zin had als ze diep in slaap was, die ontbreekt dus. Veel verschil maakt het niet. De eerste 700 zijn smerig genoeg. Heel smerig. Ik heb er alles van me afgeschreven wat me ook maar een beetje van mijn stuk bracht, in die hele diplomatieke carrière van me. Met de schunnigste, meest vieze termen die ik kon bedenken. En dat waren er toen heel wat, want ik hing altijd uit in de bruinste kroegen. Ik heb nooit wat gehad met schone schijn, ik hou van lekker ruig. In mijn hele diplomatieke carrière heb ik niet één keer een stropdas gedragen. Blijf ver uit mijn buurt, met die stoffen slangen. Eretekens voor mensen die hun ziel hebben verkocht. Meer is het niet. 'kijk naar mij, ik conformeer, ik ben hoer voor geld' Dat zeg je met die dingen. Godverdomme, jongen, nee. NON SERVIAM.

Ik ken geen flikker Latijn, ik heb helemaal geen formele educatie gehad, maar ik ken wel elke catchy slogans. Die Romeinen moeten de eerste reclamejongens in de geschiedenis zijn geweest. Nemo me impune lacessit, vind ik ook een hele leuke. Niemand lacht ooit ongestraft met mijn bek. In de praktijk kan je zoiets moeilijk consequent waar maken, maar ik vind wel dat je het moet proberen. Wie onrecht ongestraft laat, zet de hele mensheid in de zeik. Ik heb niet veel principes, maar dewelke ik heb, die zitten goed verankerd, hoor. Ik ben voor ruig en geen gezeik en geen gekwebbel en ook geen geroer rond die pot. Nee, godver, in die pot is het te doen. Recht vooruit.

Maar. Grote maar: netjes. Ik ben voor netjes. Wij mensen moeten verdorie wel respect voor elkaar hebben. Neem nou zo'n ambassadeur. Het kan mij geen flikker schelen of die nou 20 piercings in zijn oorschelp jaagt of graag een pamper draagt of alleen kan klaarkomen als zijn wijf met hoge hakken over zijn buik jogt of zich zo te barsten vreet dat hij een pens meezeult zo groot als een goed ontwikkeld walvisjong. Kan mij allemaal geen moer schelen, zolang iemand zijn werk netjes doet en respect heeft voor iedereen. Heel simpel.

Waar ik niet tegen kan, is als mensen moedwillig andere levende wezens gaan zitten jennen, folteren of anderszins schade gaan berokkenen. Dat geldt dus ook voor dieren. Heb ooit eens een zwaar geketende labrador vrijgekocht. Heeft mij toen een hele smak geld gekost, maar ik kon het niet aanzien. Dat zielige beest op een mini-koertjes aan de ketting, pal in de hete tropische zon. En als ik zoiets doe, hoef ik achteraf zelfs geen dank te horen. Al moet ik wel zeggen dat de dankbaarheid in de ogen van die hond, de meest oprechte, diepgaande expressie van dankbaarheid is geweest, die ik ooit gezien heb. Als ik ooit bewust dood ga en mijn leven in een flits aan mij voorbij trekt, dan is dat paar vochtige ogen zeker nog een deel van die flits. En daar ben ik ook weer dankbaar voor. Altruïsme is natuurlijk nooit zo heel erg altruïstisch, dat weet ik goed. We streven allemaal maar naar zo veel mogelijk welbehagen in dit leven. En daar doen we goed aan, want straks zijn we allemaal hard dood. Het kan zo gebeurd zijn, dus laat ons godverdomme nog een biertje nemen.

Hey, maar, neem nou die zoon van mij. Die haalt zijn kicks uit het leven en die studies van hem pakt hij netjes aan. Helemaal top dus. Nog voor hij die hele zooi gaat lezen, ga ik stevig bier drinken met hem en dan vertel ik hem alles zelf wel. Kan hij zich de lectuur van 700 pagina's zonder enige interpunctie en vol spellingsfouten (want ik schreef natuurlijk schroeiend snel en altijd beneveld en in opgefokte toestand) besparen. Nee, echt, dat komt goed. Ik kan mij dat gesprek al woord voor woord herinneren en het moet nog komen. Die zoon van mij, die snapt het. Dat ik alles met een rok genaaid heb achter de rug van zijn moeder om, ok, dat kan even slikken worden. Maar hij moet weten wie zijn ouwe is. En godverdomme, 't is zelf een vent. Hij weet zelf ook dat je niet langer dan twee jaar en vier maand met hitsig genoegen op de zelfde vrouw kruipt.

Dat gáát gewoon niet. Zo werkt het nou eenmaal NIET. Een vent moet kunnen jagen. Die heeft variatie nodig. Als je als man de jacht opgeeft, stop je met leven. Dan komt er vet op je lijf te zitten, want dan hoeft het allemaal niet meer. Vadsig is de vent, die niet meer leeft om het vrouwvolk te plezieren. Mannen jagen op kut, dáárom accumeleren ze kapitaal, dáárom willen ze een dikke sjees, dáárom willen ze een grote keet bouwen met een loei van een oprit. Ze willen kut kunnen kopen. Niet rechtstreeks, maar onrechtstreeks. De details van hoe attractie tussen man en vrouw werkt, kan iedereen elders lezen. Hele bibliotheken puilen uit met die shit. Kort gezegd: zo'n vrouw wil een stabiele vader voor haar kinderen, het moeten niet per se zijn kinderen zijn, maar hij moet wel stabiliteit geven. En in ruil wil ze met plezier met de benen wijd gaan. Een man heeft variatie nodig. En als dat niet zo is, moet je nodig naar je schildklier laten kijken, want dan loopt er echt iets mis met je hormonenhuishouding, hoor. Daar hoef ik geen endocrinoloog of whatever voor te zijn.

Goed, de zoon, dat komt dus goed, nee, dat komt heus goed. Blijft de vrouw over. Delphine heet ze trouwens. Klinkt als de naam van een oud besje dat alleen nog buiten komt om de twee meter stoep voor haar deur te vegen en om naar de mis te gaan, maar dat is het niet. Ik heb een prachtvrouw. Echt, een prachtvrouw. Alles doet ze voor mijn zoon. God, jongen, ze koopt hem zelfs seksboekjes. Ok, de meer verfijnde seksboekjes, maar kom, het blijven boekjes met blote tieten. Voor mij regelt ze ook alles. Zonder die vrouw van me, ben ik een totale chaoot. Jongen, ik kan zonder haar nog geen hemd kopen. Multitasken dat die vrouw kan. En een energie! Jezus, man, als die ergens aan begint, dan is het niet morgen geregeld, maar gisteren.

Weet je waar ik haar leren kennen heb? In volle oorlog. Echt waar, vlakbij en gloeiend heet aan het front. In Libanon was het. Dat mag je weten. Beirut. Sabra en Chatilla, zegt je dat wat? Nee? Ja, je bent te jong. Nou, als beesten hebben ze daar mensen afgeslacht. Echt gewoon ijskoud afgemaakt. Daar zijn mensen gecrepeerd die ik kende. Denk eens aan een paar maten van je, en stel je voor dat die met hun hele familie van borstbeen tot lies helemaal opengehakt worden. Daar zit je even mee in knoop, kan ik je wel vertellen. Nou, ik moest daar zijn. Ze schoten met artillerie toen, vlakbij me sloegen de granaten in. Maar onze ambassade daar moest dicht. Iemand moest het doen. Een zware klus, maar dat is goed. Dat is leven. Het moet niet te makkelijk gaan in het leven. Dan verlies je na verloop van tijd alle plezier in de goeie dingen. Geef mij nou nog maar een bier en neem jij nog een wijntje. Het kan zo met ons gebeurd zijn, jongen. Daar in Libanon was het ook echt bijna met me gebeurd. Gelukkig had ik toen twee katten. Die katten hebben toen mijn leven gered. Echt waar. Die beesten hoorden de granaten komen, nog voor ik ook maar iets vermoedde. Dan begonnen ze zo hard te zingen, echt zingen, een soort oerzang voor krijgers, zeg maar. Nou dan wist ik dat ik moest lopen. Tijd om de grond te knuffelen, zeg maar. Zonder hen was ik opgeblazen samen met mijn slaapkamer. Dan hadden ze mij samen met de resten van mijn matras bij elkaar kunnen schrapen. Als kebabvlees met veertjes.

Ik was daar gelukkig niet alleen. Zij was daar ook. Vrijwillig. Eigenlijk deed ze een rustige job in Den Haag. Maar toen niemand wilde vertrekken naar Beirut om de tent daar te sluiten, gaf ze zich vrijwillig op. Dat zegt natuurlijk heel wat over haar. En toen ze pas gearriveerd was, werd het net héél link. Toen voelde je op straat echt dat de man met de zeis achter elke hoek stond, hoor. Nu toen kreeg ze vanuit Den Haag ook meteen bericht, dat ze maar gelijk weer moest terugkeren. Nou, dat wilde ik niet. Daar alleen zitten tussen de kogels, nee bedankt. Dat wilde zij gelukkig ook niet, dus ze bleef. Een hele week zaten we samen in de residentie van de ambassadeur.

Dat doodsgevaar schept zo'n band. Ik kan echt niks bedenken dat een diepere band schept. Je leert elkaar niet aan een blitztempo kennen, je leert elkaar kennen aan líchtsnelheid. Een keer samen wegduiken voor een ontploffing en je staat qua intimiteit al een maand verder. En wij hebben toen veel moeten duiken. De eerste avond sliepen we al als lepeltjes in elkaar. Maar toen geen seks, nee geen seks. Daar waren we echt te kapot voor. We sliepen nauwelijks twee uur per dag. En niet eens aan één stuk. De lokale staf liet je 20 minuten wachten terwijl ze je lunch haalden en je viel zo in slaap waar je zat. Een ambassade sluiten in spoedtempo is een heel karwei. Er zijn honderden kleine dingen die moeten afgezegd worden. Je moet een boel mensen contacteren en dat dus in volle oorlog. Er moet ook nog eens een heel archief vernietigd worden. Lokale staf moet ontslagen worden en uitbetaald. Dat is het absurde van oorlog natuurlijk. De normaliteit moet doorgaan temidden van de grootste abnormaliteit.

Na een week vertrokken we naar Damascus. De rest van die sluiting konden we wel vandaaruit regelen. Toen de stress wat van ons afviel en alles wat we gezien hadden, pas goed begon door te dringen, kun je je wel voorstellen wat er gebeurde. Als konijnen hebben we geneukt. Alsof ons leven ervan hing. En eerlijk gezegd, op dat moment hing ons leven er ook echt van af. Neuken was therapie voor ons, terug familiair worden met het leven. Het gekke van zo'n angstsituatie, is dat je verslaafd raakt aan die angst. Zo'n oorlogsituatie is met niks te vergelijken, 't is één lang shot adrenaline. Er zei eens een generaal: 'het is goed dat oorlog zo gruwelijk is, anders zouden we het te leuk gaan vinden.' En daar had ie gelijk in.

Maar dus, ik en die vrouw van me, zijn in elkaar verstrengeld, lichaam en ziel, temidden van oorlog. Zij is deel van mij en ik ben deel van haar. Ik kan geen twee minuten lang kwaad op haar zijn. En zij niet op mij. Stel je voor, toen ik over straat moest tussen de sluipschutters, om de tuinman zijn laatste paycheck te brengen, ging zij met me mee. Dat wilde ze mij niet alleen laten doen. Net zo toen ik de auto van de ambassade moest van de hand doen. Bij een autodealer vlak buiten het centrum, terwijl we geen idee hadden wat er vijf straten van ons vandaan aan de gang kon zijn. En toen zij ergens heen moest, ging ik natuurlijk ook mee. We hadden helemaal geen tijd om die dingen samen te doen. Werk zat. Je wist niet waar eerst beginnen, maar we gingen met elkaar mee. Er was gewoon geen andere optie.

Nu, die vetzak denkt dat hij me bij mijn ballen heeft. Ja, ok, in zekere zin wel. Ik zag het helemaal niet komen. Voel mij belazerd als de eerste de beste schooljongen. En ik ben nooit van plan geweest om mijn vrouw wat te vertellen. God, jongen, nee. Het kan zijn dat ze het weet. Het kan. Ik hoop dat ze het zelf ook doet. Echt waar, ik hoop dat ze zelf ook haar pleziertjes heeft. Laat ze zich maar goed suf neuken. Zo'n prachtvrouw, de natuur schreeuwt er gewoon om. Maar ik kan het niet meer. Bijna 30 jaar getrouwd, jongen. Dat lúkt gewoon niet. Dat gaat aanvoelen als incest of zo na een tijd. Ik kruip in bed nog wel stevig tegen haar aan, hoor. Heerlijk is dat. Maar seks, nee, jongen, dat hoeft toch echt niet meer. Hoe moet ik het je uitleggen? Het zou gewoon beledigend zijn om het nog met haar te doen. Volgens mij gaat ze achteraf echt wenen, hoor, als we het nog zouden proberen. Als je bedenkt hoe het ooit geweest is tussen ons in bed, en wat voor schertsvertoning het nu zou zijn. Jongen, dat zou gewoon vreselijk zijn. Als een tachtigjarige topvoetballer die het opeens in zijn bol haalt om zijn successen van weleer nog eens dunnetjes over te doen bij een topclub in Engeland. Vreselijk. Een aanfluiting van alle succes dat er aan vooraf ging. Je moet wel eindigen in schoonheid, hoor. Die dingen moeten met vuur gebeuren. Met vuur of niet. Natuurlijk is het pijnlijk om het niet meer te kunnen. Zij vindt het spijtiger dan ik, geloof ik wel. Maar dan zegt ze: 'In bed is het niet meer wat het geweest is, maar ik zie jou toch graag, hoor.' Kijk, noem dat dan liefde. Wij zijn maatjes. Je hebt wel een maatje nodig, hoor. Begin daar maar voor rond te kijken. Zoek je een maatje. En na twee jaar en vier maand, moet je maar stout wezen. Of je haar dat dan zegt of niet, dat is een keuze die je zelf moet maken. Ik ben altijd geweest voor het principe: laat rust, waar rust is. En laat ons eerst nog maar een wijntje nemen.

Nu krijgt ze het dus straks te horen. Geen idee hoe ze zal reageren. Misschien trapt ze mij er wel uit. Ze kan hard zijn, hoor. Een zacht ei trekt echt niet vrijwillig naar een gehaktmolen. Misschien doet ze ook niks. Of misschien brengt ze de hele toestand terug in balans en bekent ze mij dat ze al jaren gratis en voor niks meedraait in pornofilms waar jonge kerels wat oudere grieten helemaal lam rammen. Geen idee. Echt niet.

Het gaat hem ook helemaal niet alleen om dat overspel. Ik heb wat uitgevreten, hoor. Ben altijd stout geweest. Jezus, jongen, ik moest ooit niks anders doen dan overlijdens van Nederlandse toeristen vaststellen. Hoe ik achteraf over die lijken heb geschreven, ik weet nog niet hoe ze daar op reageert, hoor. Misschien vindt ze wel erger dat uit die 700 pagina's blijkt wat ik eigenlijk allemaal ok en fascinerend vind. Moet er niet eens zelf deel aan gehad hebben. Ik had eens een post in een land en daar was het de gewoonte dat je met een bende makkers ging eten aan een ronde tafel. Onder die tafel zat een griet en die pijpte random de aanzittenden.Wie niet kon verbergen dat hij klaarkwam, betaalde de hele rekening van het diner. Geweldig toch? Heb ik zelf nooit gedaan, maar ik vond het wel allemaal geweldig. Jongen, op een andere post, kroop ik elke dinsdag in een sauna. Dan zat er tussen mij en een makker een griet, een hoge diplomate, en die rukte ons allebei tegelijk af. Vond ze ge-weld-ig, ze lachtte zich slap, de hele tijd, tot die twee lullen in haar beide vuisten ook weer helemaal slap waren. Eerder stopte ze niet. Brullen van het lachen deden we. Elke keer.

En dat gaat zo 700 pagina's door. Mijn affaire met de Albanese wordt haar gelukkig bespaard, want dat was gloeiend hete passie van de bovenste plank. Dat mens zoog me zo leeg, dat ik van het leven eventjes helemaal niks meer hoefde, volmaakte extase, even vrede met het hele universum. Nu dat krijgt ze niet te lezen. Niet dat het nog veel verschil maakt. Er is rottigheid zat.

Jongen, we zijn nu een week verder en je wil natuurlijk weten hoe het afgelopen is. Heb ik getuigd tegen die menseneter? Ja, ik heb getuigd. En jongen, de advocaten van de tegenpartij hebben gesmuld. Dat kan ik je wel vertellen. Ja, klopt, dat wil zeggen dat moeder en zoon mijn dagboek hebben kunnen inkijken. Met de zoon is het helemaal gegaan zoals ik zei. Hij wilde het zelfs niet helemaal aanhoren, hij wilde gewoon in mijn ogen kijken en weten of ik zijn moeder echt graag zag. En daarna hebben we gehesen en hebben we over de grieten in zijn leven gesproken en over voetbal. Heerlijk dus. Helemaal top.

En met Delphine? Ja, jongen, daar heeft ze mij toch weten te verrassen. Het hele manuscript heb ik voor haar uitgeprint. Alle 900. Twee dagen later zaten de eerste 700 inderdaad in de bus. Er arriveerde zelfs een exemplaar op haar werk. Ik was er nooit aan ontsnapt. Ik heb het haar overhandigd. 'Ik had het niet meer verwacht', zei ze. En ze nam mij bij de hand en nam me mee naar boven. Ze zei: 'trek nou maar de lade van mijn nachttafel open.' Daar lag het. Alle 900. Netjes in een rode ringmap. Als van God geslagen keek ik haar aan. Ik dacht ok, nu ramt ze een keukenmes tussen mijn ribben. Maar toen zei ze: 'Geen página heb ik er van gelezen. Niet één. En dat zal ik niet doen ook. Maar ik vind het wel goed dat ik het in de buurt heb. Ik heb jou helemaal bij mij zo. Maar ik hoef het niet te lezen. Niks daarvan. Want wat er ook in staat, ik ken jou toch al. Alle goed en alle kwaad. Je bent een deel van mij hoe dan ook. En wat het is ook dat je gedaan hebt, je bent toch altijd elke verplichting aan mij en aan onze zoon nagekomen. En als we samen lepeltje lepeltje liggen voel ik nog altijd dat we samen compleet zijn.En sorry dat ik in je laptop heb zitten neuzelen, maar als ik zeg dat ik er niks van gelezen heb, buiten hier en daar toevallig een woord, dan is dat ook echt zo. Het heeft mij gewoon rust om het te kunnen lezen als ik dat zou willen, maar het naast me hebben is al voldoende.'

Jongen, ik heb gejankt. Gejankt heb ik en ik jank nooit, maar toen heb ik gejankt. Daar kon zij dan weer niet tegen en toen zei ze dat ik moest ophouden en dat ik een sufferd was en dat ik onze boot maar eens moest gaan schoonmaken, iets nuttigs moest gaan doen, in plaats van stom te staan grienen over niks. En dat zei ze ook: 'Toen je laatst die pervert mee de bajes in hielp draaien, herinnerde ik me weer even perfect waarom ik met jou getrouwd ben. En hoe ongemeen geil ik jou vroeger vond. Maar in die tijd had ik het jou niet kunnen vergeven. Nu gaat het zelfs niet over vergiffenis, nu is er alleen aanvaarding. En ik heb het liever zo, want ik heb tenminste een man die leeft. Die als met een gigantische slurf alle merg uit het leven zuigt en dat ook weer terug de wereld in stuurt. Wat je ook gedaan hebt, het maakt jou jou, en ik aanvaard jou en alle shit die er bij hoort, ik heb er nooit een centje last van gehad, dus waarom zou ik dat dan nu wél hebben?'

Ik keek naar haar. En misschien was het de angst die van me afviel, maar ik kon me ook perfect herinneren hoe ongewoon geil ik haar ooit vond. Maar nee, jongen, we hebben geen seks gehad. Ook dan niet. Wel hebben we geslapen onder de blote sterrenhemel op het pas gepoetste dek van onze boot. Lepeltje lepeltje. Dat gaf mij even zo veel harmonie als toen die Albanese het wit uit mijn ogen pijpte. Je bent nog jong, maar ooit snap je dat. En neem nou verdorie nog een wijntje, en stop met me aan te kijken alsof ik God ben. En zeg mij, godverdomme, heb je nou al een maatje?

Want jongen, zonder maatje, red je het echt niet, hoor. Het kan zo gebeurd zijn, maar met een maatje eindigt het tenminste altijd in schoonheid. Neem nou nog maar een wijntje, jongen, je hebt het nodig, je moet nog leren slurven. Als je met een ouwe zak elke vrijdagavond op café zit, dan moet je echt nog leren slurven. HAHA, hey, maar ik vind het wel gezellig, hoor. Neem nou nog maar een wijntje. En vraag straks de dienster of ze na haar werktijd met je meegaat,want het kan echt zo gebeurd zijn, jongen. Maar... Ja, inderdaad, maar doe het wel netjes.

17-12-2012 om 20:17 geschreven door Tederdraads  

1.

Richten om te verminken. De slogan van onze compagnie. Spuwer, onze kapitein, schreeuwde het elke keer als we het vuur openden. Daarna propte hij altijd rustig zijn mond terug vol pruimtabak. Hij sneed dan met zijn mes een flinke brok van een pak. Wie teken deed, kreeg ook een grof stuk. Tabak hadden we meer dan voedsel, dus hij kon kauwen en uitdelen wat hij wilde. Daarbij liep hij dan rechtop langs onze linie, alsof hij flaneerde langs een boulevard. Niemand van ons liep ooit weg. Waarom bang zijn als de kapitein het zelfs niet nodig vond om eens te bukken als er lood onze kant uitkwam?

Als de vijand te ver weg was om doel te treffen, lagen we op onze rug achter de borstwering en keken naar hem. De kapitein herinnerde ons aan de romantische momenten van het begin. Drie jaar geleden toen de oorlog meer iets had van een middelleeuws steekspel, spannend en niet overdreven gevaarlijk. Hij was de enige in onze compagnie die nog een volledig grijs uniform droeg. Compleet met blauwe mouwen om aan te duiden dat hij bij de infanterie diende. Volledig correcte standaarduitgave. Zo'n uniformen zag je alleen het eerste jaar. Die aan de overkant hadden ons via zee afgesneden van zo wat alles wat een mens nodig heeft om een beetje verzorgd voor de dag te komen. Wij droegen allang bruine uniformen. Bruine lompen eigenlijk, met blauwe broeken gestolen van de vijand. Hoe slechter iemands kleren, hoe verder die van huis was. Onze moeders en zusters maakten zelf onze uniformen en stuurden die op. Als je moeder en zusters achter de gevechtslinies zaten, dan moest je wachten tot de kop van iemand van jouw grootte er werd afgeblazen. Wij schoten echter bewust géén koppen af.

Richten om te verminken. Dat deden wij. Knieschijven. We wisten wat dat betekende voor het slachtoffer. Versplinterd bot. Amputatie. De redenering van de kapitein: een gewonde daar moeten drie tot vier man voor zorgen. Dat zijn drie tot vier man minder in de slaglinie. Na zijn amputatie schrikt hij thuis ook nog eens kandidaat vrijwilligers voor de vleesmolen af. Een levend pamflet tegen de oorlog.

Zwartvoet en ik hadden nog een andere reden om de bovenkant van de blauwe stippen voor ons te vermijden. Een hoofd raken, was een economisch risico. Beschadiging van de waren. We hadden Pete omgedoopt tot Zwartvoet om twee redenen. Hij had effectief altijd zwarte voeten. De enige van ons die nog een nieuw paar schoenen had kunnen kopen, deed dat liever niet. Hij was gierig en 'aan het tempo waaraan wij marcheren, kan je elke maand wel een nieuw paar schoenen kopen.' Hij was zo gewend om blootsvoets te gaan, dat hij de schoenen van dode vijanden liever doorverkocht, dan een paar voor zichzelf te houden. Verder hadden we hem natuurlijk zo gedoopt, omwille van zijn specialiteit: scalperen.

Het was mei 1864 en hij kreeg nu heel veel oefening. Die aan de overkant, hadden een nieuwe bevelhebber. Generaal Grant. Koppig. De slager, noemden ze hem. Zelfs de kranten van zijn kant. Hij had er niet beter op gevonden dan onze lijnen te rammen tot er van ons geen één meer over was. Hij had meer pionnen, dus hoeveel hij er zelf verloor maakte niet zoveel uit.

We waren numeriek in het nadeel, maar we hadden ook voordelen. Wij groeven ons in waar we maar konden en wij hadden thuisvoordeel, we kenden elk paadje door elk bos. Die pionnen van generaal Grant moesten, als zijn plan wilde lukken, wel willen blijven aanvallen. Op vreemde bodem, ver van huis. En zoals wij ze bij bosjes wegmaaiden, konden ze niet al te optimistisch zijn. De kwaliteit van wat ze tegenover ons gooiden, ging er ook op achteruit. De moedigsten sneuvelden natuurlijk het eerst. Of de domste. Moed en domheid vonden we een debateerbaar thema.

Voor mij mocht de oorlog nog wel een tijdje duren. Er zat onverwacht veel geld in deze calamiteit. Als businesspartner van Zwartvoet ging het mij financieel voor de wind. Stom toeval hoor. Zo'n talent voor scalperen had ik niet. Als ik niet aan het geld dacht, vond ik het vooral lijkschennis.Die ongoddelijke bedoening liet ik liever over aan Zwartvoet, maar mijn jongste zus werkte in de duurste kapperszaak van Richmond, onze hoofdstad. Dus hij had mij nodig om de scalpen te verkopen tegen de beste prijs. De buit lieten we ophalen door Jethro, onze laatste familieslaaf. Zwart als pek, maar zijn haar zo grijs als het uniform van onze kapitein. Aan het begin van de oorlog had pa hem mij meegegeven als persoonlijke assistent, om tijdens de marsen mijn spullen te dragen. Maar die simpele ziel maakte mij belachelijk. Van zodra hij de minste spat bloed zag, viel hij flauw. Maar goed, ondertussen hadden we een veel betere taak voor hem gevonden. We moesten er wel voor oppassen dat we onze buit goed verpakten, anders viel hij toch weer flauw. Van de reuk alleen al. Mijn ouders waren aan hem gehecht, ikzelf had hem zeker verkocht, oud of niet.

Normaal kwam hij elke maand om nieuwe buit, op een oude knol van vader.Geheel alleen. Geen haar op zijn grijze hoofd dat er aan dacht om over te lopen naar de blauwbloezen om zijn vrijheid te ontvangen. Niet op zijn leeftijd. Sinds Grant dagelijks onze linies hamerde, kwam hij om de drie dagen. Altijd hadden we een hele zak vol.

Die zak ging recht naar de kapperszaak van mijn zus. De trotse aristocratie van Richmond kon het zich niet veroorloven om kaal door het leven te gaan. Ze betaalden in goud voor pruiken. In goud. Niet met ons geld dat niks waard was. En zelfs niet met het geld van de vijand. Nee, echt goud. Onze natie vocht voor haar leven en toch waren er nog rijke smeerlappen die goud konden geven aan luxe.

2.

Zwartvoet en ik hadden soms discussies. Ik zei: 'Kunnen we de scalpen niet beter achterhouden tot ná de oorlog? Aan dit tempo doen we de prijzen voor pruiken instorten. Vraag en aanbod, weet je wel.'

'Kijk', zei hij,' het is niet omdat je jaren bij die noordelijke sjacheraars en zwendelaars gewerkt hebt, dat jij de enige bent die verstand heeft van zaken. Denk je nu werkelijk dat ik in deze business blijf na de oorlog? Het eerste wat ik doe als we deze oorlog gewonnen hebben, is een heleboel slaven kopen. Prijzen voor slaven gaan geweldig de hoogte invliegen, als we eindelijk gewonnen hebben. Niemand twijfelt dan nog aan de economische en sociale gezondheid van onze 'vreemde instelling'.

Er zat wel iets in zijn redenering, maar toch: 'We kunnen de scalpen toch opsparen tot vlak na de oorlog? Dan mondjesmaat verkopen, om de prijzen stabiel te houden en pas dan investeren in slaven?'

'O nee', zei Zwartvoet, 'kijk, dat hebben die noordelijke charlatans je natuurlijk niet bijgebracht. Reputatie, kerel. Ik wil na de oorlog niet bekend staan als scalpenjager. Ik wil een respectabele slavenhandelaar zijn. Met mijn staat van dienst als soldaat om mij de nodige sociale status te geven. Onze scalpenhandel moet niemand onder mijn neus komen wrijven dan. Voor je het weet, heb je de reputatie dat je een wreed man bent, die zijn goederen schandelijk behandelt en dan weigeren de klanten te kopen bij je. Tenzij je prijzen natuurlijk laag genoeg zijn. Nee, hoor, na de oorlog was ik mijn handen af van deze business. En de eerste die mij dan nog Zwartvoet noemt, daag ik uit tot een duel. In respectabele zaken is reputatie alles, kerel.'

Ergens in juni stabiliseerden onze linies. Wij groeven ons in. Zij groeven zich in. Net of we gezamenlijk kampeerden bij de rivier des doods. Die rivier was dan de strook niemandsland tussen onze loopgraven in. Ze vielen niet meer aan tot onze lijnen, ze bleven zitten waar ze zaten, dus het werd moeilijker om aan scalpen te komen. Onze handel moest blijven draaien, dus soms trokken we er 's nachts op uit, met spades waarvan we de rand vlijmscherp hadden geslepen. Dat was in de krappe ruimte van een loopgraaf een veel efficiënter wapen dan een musket en maakte geen lawaai. Maaar zo'n nachtelijke excursie was erg riskant, ze lagen aan de overkant niet altijd te slapen. En zelfs als we er eentje keelden, dan nog hadden we geen tijd om hem even rustig te scalperen.

Op één zo'n nachtelijke excursie slopen we plat op onze buik over niemandsland. 'Voel jij dat ook?,' vroeg ik. 'Wat dan?', vroeg Zwartvoet, die het lemmet van zijn bowiemes eerst van tussen zijn lippen haalde om te kunnen spreken. 'Net of iemand graaft', zei ik. 'Bangerik', zei hij. 'Nee, echt', zei ik en drukte mijn oor tegen de grond. 'Luister. Ik hoor houwelen' Zwartvoet snoof. 'Jongen, je hallucineert. Je hebt te lang in de koolmijnen van die smeerlappen gewerkt. Daar moet je wel wat aan over houden. Da's geen werk voor blanken.'

'Ik meen het Zwartvoet, luister nu gewoon eens even.' Zwartvoet drukte met een zucht zijn hoofd tegen de grond. 'Als Spuwer weet dat je stemmetjes hoort, laat hij je meteen afvoeren, hoor. Dan deel ik de winst alleen nog met je zus.'

'Hou je kop en luister.' Ik was echt niet gek, ik hoorde mensen graven. 'Hey, hoe doe je dat?', vroeg Zwartvoet. 'Ik doe helemaal niks,' fluisterde ik bits. 'Ze graven onder ons.'

'Wie dan?', vroeg Zwartvoet. 'Trollen?'

'Nee, jong, zij natuurlijk. De blauwzakken'.

Ik bedacht dat we tegenover jongens uit de staat Michigan lagen. Daar had je veel mijnwerkers tussen, net zoals ik er ooit één was geweest, vóór de oorlog. 'Dat doen ze niet zomaar', zei ik.

'Echt niet?', vroeg Zwartvoet en hij duwde zijn gezicht met grote ongelovige ogen vlak tegen het mijne. Ik rook ranzige bacon in zijn adem. 'Denk je niet dat het leven in de loopgraven die blauwzakken in mollen veranderd heeft, die niet beter weten dan maar wat te graven?'

'Doe niet zo dom. We moeten terug. Melden aan de kapitein wat we gehoord hebben. Ze graven vast een tunnel tot achter onze linies om ons zo in de rug aan te vallen.'

'Melden? Aan wie dan? Hoe ga jij aan Spuwer verklaren wat wij midden in de nacht met onze buik plat in niemandsland doen? Een luchtje scheppen? Overlopen, maar halverwege misten we de compagnie al? Slaapwandelen? Als hij weet wat we echt doen, draaien we de bak in.'

'Ach kom', zei ik, 'uiteindelijk doen we juist onze soldatenplicht als we die smeerlappen kelen.'

'Akkoord, maar dat we ze scalperen vinden ze aan de top nooit goed. Weet je nog toen Quantrill die negersoldaten zonder pardon uitmoordde nadat ze zich al overgegeven hadden? De regering weigerde meteen Quantrill en zijn mannen nog te erkennen als legitieme soldaten. Is dat wat je wil? Door je eigen regering als outlaws bestempeld worden voor overdreven wreedheid ? Ook al is die dan gericht tegen de vijand. En als ze weten wat we er aan verdienen, laat Spuwer ons verrot slaan tot we elke gram goud aan hem hebben gegeven.'

'Spuwer is een te grote patriot om zich te verrijken in zo'n business.'

'Ja, en wat dan nog, vent? In beslag nemen doet hij het toch, al was het maar om cadeau te doen aan onze regering. Denk toch eens na.'

'Kijk, we hoeven niks te zeggen over onze handel. We zeggen gewoon dat we er niet tegen kunnen om stil te zitten in die konijnenpijpen van ons en dat onze handen jeukten om er enkele te grazen te nemen.'

'Dat geloven ze nooit. Niemand is zo ijverig.'

'Ach weet je, ze zijn straks zo blij dat we dit tijdig ontdekt hebben, dat ze ons als beloning een dubbel rantsoen geven.'

'Waarom moeten we dit eigenlijk melden?'

'Denk na, Zwartvoet, je wilt toch dat wij deze oorlog winnen? Als we verliezen kan je een dikke streep trekken door die slavenhandel van je.Als je hun gevangenissen al overleefd.'

Zwartvoet vloekte. 'Niet zo luid', siste ik. 'Als wij hen kunnen horen, kunnen zij ons ook horen.'

'Kunnen we er niet eerst enkele naar hun Schepper zenden? Sinds we zo ingegraven zitten, ligt onze handel volkomen stil.'

'Als we dit melden, hebben we de poppen aan het dansen, dan komt er vanzelf terug schot in onze zaak.'

Zwartvoet haatte de noorderlingen om hun neus voor zaken, maar zelf verstond hij ook alleen maar het argument van de dollar. We keerden terug. Een half uur later lieten we Spuwer wekken. Hij stuurde meteen een koerier naar de kolonel van ons regiment. Die zou het aan de generaal van onze brigade melden. En die weer aan de bevelhebber van onze divisie. Die aan de korpscommandant en die aan onze zeer gerespecteerde leider, Lee. Die zag er niet alleen uit als God de Vader, sommige aanbaden hem ook zo. Ik niet. Als hij echt God de Vader was, hadden we twee jaar terug al gewonnen en nu niet vast gezeten in de modder.

Spuwer salueerde naar de koerier en stuurde hem weg. Dan gorde hij zijn revolver om en zei:

'En nu jullie twee.Wat deden jullie in hemelsnaam midden in de nacht tussen de linies?'

Tegen mij: 'Wil jij zo graag terug naar je mijnen?'

Hoe zeer ik ook elke last van mijn dienst voor het Zuiden droeg, altijd bleef er wel iets van wrevel hangen, omdat ik voor de oorlog in het Noorden had gewerkt.

'Nou, voor de draad ermee. Wat waren jullie van plan? Ik wist niet dat jullie zulke grote patriotten waren dat jullie zelfs op eigen initiatief nachtelijke verkenningstochten hielden. Doen jullie dat vaker?'

We zeiden niks.

'Jullie twee gaan nu onmiddellijk terug en tot zolang de zon niet opgaat, houden jullie de vooruitgang van die lustige gravers bij, gesnopen? Als dit goed uitdraait, stel ik verder geen vragen, hebben jullie dat goed begrepen?'

We keerden terug. 'Godverdomme', vloekte Zwartvoet, 'ik zei toch dat we hier onze bek moesten over houden.'

'Kom aan, Zwartvoet, we helpen zo de oorlog winnen.'

'Die wordt zonder extra moeite van onzentwege ook wel gewonnen, hoor. Die winkeliers en fabrieksjongens aan de overkant winnen geen oorlogen. Ze weten geeneens waarvóór ze vechten.'

'Om Noord en Zuid bij elkaar te houden natuurlijk. En sommigen voor de vrijheid van onze slaven.'

'Ach kom, aan, wat hebben zij daar aan? Die jongens willen zo snel mogelijk terug naar hun fabrieken of hun stinkende varkensboerderijen.'

'Ze schieten wel goed op, hier onder. Ik hoor hen al niet meer.'

We kropen over onze buik, terug naar onze linies, op zoek naar het geluid van de pikhouwelen.

'Zeg me niet dat we het spoor kwijt zijn', zei Zwartvoet. 'Spuwer zet ons voor de rest van de oorlog op zwaar korvee.'

'Ssst.'

'Straks gaat de zon op. Als we dan nog tussen de linies zitten, hebben we nog drie seconden en er zit een bal lood door onze hersenen'

'Ssst', zei ik weer, 'zo horen we hen nooit.'

'Hoe kunnen ze nu zo verdomd snel graven?'

'Wat wil je? Het zijn mijnwerkers.'

'Kun jij ook zo snel graven?'

'Ik weet hoe je onderaardse gangen moet stutten. Dan kun je vlot werken.'

'Zeg dat maar niet aan Spuwer of voor je het weet, ben je zelf een tunnel aan het graven. De andere richting uit.'

'Sstt', zei ik, 'ik hoor hen terug.'

'Kunnen we die tunnel niet doen instorten?', vroeg Zwartvoet.

'Hoe dan? Die jongens weten wat ze doen, hoor. Dat stort niet zomaar in.'

'Zeg, als ik hoor hoeveel bewondering jij hebt voor die opportunisten, vraag ik me echt af, waarom je bij ons dient.'

'Niks bewondering. Je moet je vijand kennen. Luister, aan deze snelheid zitten ze morgen tegen de middag aan onze linies en tegen morgenavond zitten ze achter ons. We weten genoeg, laat ons terug gaan.'

Achter ons deel van het front trok Lee extra troepen samen. Wat de noordelijken precies van plan waren met hun tunnel wisten we niet, maar we waren voorbereid op een stevige aanval. Als we deze ook nog afsloegen, hielden ze er misschien eindelijk eens mee op. In een maand tijd had Grant al meer dan 50 000 man verloren. Dat was veel volk. Zelfs voor het dichtbevolkte noorden.

Nog een honderdtal scalpen en ik had genoeg om een claim te kopen in het verre westen, over de Mississippi. Mijn eigen goudmijn. De winst die daaruit zou volgen, was nog veel groter dan die uit slavenhandel. Ik had trouwens te veel van onze officieren horen beweren dat het met de slavernij gedaan was. Of we nu wonnen of niet. Er waren al te veel zwartjes die weggevlucht waren en van hun vrijheid hadden geproefd.

3.

Ik lag in de loopgraaf, uit te rekenen hoeveel ik precies nodig had voor een goede claim, hoeveel voor gereedschap, hoeveel voor een jonge slaaf om mij te helpen alles op te zetten. Ik sprong echter recht toen ik de grond voelde trillen. 'Ze laten ons ontploffen', riep ik. Ik krabbelde overeind en liep zo snel mogelijk naar achter door de verbindingsloopgraven naar de achterhoede. Maar te laat. Ik kwam maar enkele meters ver terwijl de aarde onder mij als een zeegolf omhoog stroomde. Toen ik na een lange val weer terugkwam, zat ik helemaal onder. Ik kon me niet bewegen. Bedolven zou ik stikken.

Tot ik voelde hoe men aan mijn armen trok. Beetje bij beetje kwam ik los. Ik lag te puffen op de omgewroete aarde. Onbeschaamd peuterde ik de aarde uit mijn neusgaten.'Zoek een geweer. Ze komen', zei Spuwer. Er was een geweldige krater in onze linies geslagen. Onder ons hadden de noordelijken een grote lading springstoffen tot ontploffing gebracht. Nu profiteerden ze van de verwarring om ons aan te vallen.

'Ze hebben hun eigen graf gegraven', hoorde ik iemand roepen. Mannen lachten hysterisch, uitzinnig van blijdschap. Ik vond nergens een geweer, dus ik keek naar beneden waar ik stond. Waar net nog een batterij kanonnen stond, was nu een gigantische krater geslagen. De noordelijken waren tijdens hun aanval domweg in die krater gelopen. In plaats van er omheen te gaan. Die van ons konden hen ongestoord bestoken. De blauwzakken krioelden als gevangen insecten en vertrapten elkaar. De oogst aan scalpen zou fenomenaal groot zijn.

Maar waar was Zwartvoet? Die lag voor de ontploffing naast mij. 'Een spade! Geef mij een spade!', schreeuwde ik. Niemand reageerde, iedereen wilde zoveel mogelijk blauwe sitting ducks de hoek om helpen. De frustratie van een maandlang bestookt te worden, deed ieders bloed koken. Sommigen hadden tranen van geluk over hun wangen stromen terwijl ze geweren met bajonetten als speren in de krater mikten. Dat ging sneller dan laden en schieten.

Een spade vond ik nergens. Een bajonet wel. Beter dan niks. Ik groef wat ik kon. Enkele meters van waar ze mij omhoog hadden getrokken. In mijn haast sneed ik mij aan het lemmet. Onze sergeant zag mij en gaf mij een schop. 'Het is te laat. Wreek je maat op die geniepige rotzakken.' Ik duwde hem van me af en groef verder. Gelukkig liet hij mij verder met rust.

Uiteindelijk raakte ik iets met de bajonet. Ik trok de bajonet terug. Er zat bloed aan. Ik groef voorzichtig verder met mijn handen. Een hoofd. Ik wreef er de aarde af. Het was Zwartvoet. Dood. Zijn mond vol aarde. En een lelijke snee over zijn voorhoofd tot op zijn linkerooglid waar de bajonet hem had geraakt.

Ik trok hem toch vanonder de aarde. Sloeg op zijn wangen. Riep: 'Kom aan, je mist de beste oogst van de hele oorlog.' Maar hij gaf geen kik. Razend rende ik naar de krater en sprong over de rand. Ik herinner mij dat ik de bajonet in de borst van een zwaar bebaarde blauwzak plofte en dat ik daarna de kolf van een geweer tegen mijn hoofd kreeg. Daarna niks meer.

4.

De oorlog is al jaren afgelopen en verloren. Ik heb mijn claim, niet zo'n grote als waarvan ik droomde, maar ik heb hem. Een jonge negerslaaf heb ik ook niet. Niet alleen had ik die nooit kunnen betalen, daar kwam ik te veel scalpen voor tekort, maar dat heeft onze nederlaag sowieso onmogelijk gemaakt. De slavernij is ten onder gegaan samen met het zuiden. Het enige beetje hulp dat ik krijg, komt van ouwe Jethro. Die heeft zijn vrijheid nu ook. Maar waar moest hij heen? Een oude man, zonder familie, zonder kinderen. Hij is doodsbang van de vrije wereld. In het begin verbood ik hem om mij nog meester te noemen, maar het is hopeloos.

Ik ben blij met zijn hulp. In het laatste jaar oorlog hebben ze mij lelijk te pakken gehad. Als ik alles moest doen met mijn ene arm, kwam ik nergens. De claim levert zo goed als niks op. Wat stofgoud zo nu en dan. Ik probeer zelfs niet meer. Daarom lig ik nu verscholen tussen de rotsen. Met uitzicht op de rivier, die langs mijn claim stroomt. Mijn geweer over de schouder van Jethro, zodat ik kan mikken. Als de prooien zelf niet in God geloven, is de wreedheid maar half zo ongoddelijk. Trouwens, als God ecbt bestond had hij het Zuiden laten winnen. Nou ja, God neemt en hij geeft. Dankzij die rotoorlog heb ik tenminste een vak geleerd.

Zo af en toe stoppen er Navajo indianen, als ze van het dorp terugkeren naar het reservaat. Die zijn meer waard dan wat mijn claim aan goud kan geven.

Mijn zus werkt nog steeds in die kapperszaak.

16-12-2012 om 18:39 geschreven door Tederdraads  

Er werd mij gevraagd om mijn ervaringen als beginnende leerkracht neer te schrijven, als bijdrage voor een handboek voor beginnende leerkrachten. Ik heb er dit van gemaakt, binnen de krijtlijnen van het format. 

De eerste jaren trek je van school naar school, een beetje als een rondtrekkende troubadour. De meeste beginnende leerkrachten vinden dat een zeer vervelende periode en willen liefst zo snel mogelijk een vaste stek en vastbenoemd zijn. Nochtans kan zo'n interimoddysee door het scholenlandschap veel inzicht geven in de onderwijswereld.

Geen enkele school is dezelfde. Ten eerste is er in ons land het verschil tussen het katholieke net en de staatscholen. Daar bestaan nogal wat clichés rond. Zo zouden katholieke scholen meer discipline hebben, meer orde en tucht hebben, aangenamere leerlingen hebben en zelfs beter materiaal. Staatsscholen zouden moeilijkere leerlingen hebben en een slechtere sfeer. Clichés komen niet uit de lucht vallen. In de praktijk wil dat nogal eens kloppen. Wel wordt er zelden bij verteld dat een lerarencorps van een staatschool makkelijker aaneen klit. Zo'n beetje het principe wij tegen hen, onze moeilijke leerlingen. Natuurlijk gaat dat verschil niet op voor elke school, maar zeggen dat er geen verschil is tussen de twee netten, is liegen. Een beginnende leerkracht doet er goed aan van allebei eens te proeven, om te zien welke sfeer het beste past bij zijn/haar persoonlijkheid.

Na een tijdje ontwikkel je een radar om te bepalen met wat voor soort school je te maken hebt. Enkele onorthodoxe tips. Een goede indicator is altijd het humeur van de secretariaatsmedewerkers. Als beginner moet je daar vaak langs om administratie te regelen. Vaak moet je je daar aanmelden voor je sollicitatiegesprek. Als de sfeer daar beneden alle peil is, dan weet je het wel. Zo'n secretariaat is toch het zenuwnet van een school.

Wie de kans ziet doet er ook goed aan om eens een babbel te slaan met het onderhoudspersoneel. Waarschijnlijk vraagt niemand ooit de mening van de poetsvrouw en dat is erg onterecht, want die ziet veel, heel veel, en zal het openlijk durven zeggen.

Uiterst belangrijk is natuurlijk de directeur of directrice. 'Der Fisch beginnt am Kopf zu stinken', zegt men in het Duits. Met andere woorden, als de school vierkant draait of de sfeer rot is, is er een goede kans dat een groot deel van de schuld bij de directie ligt. Bij het sollicitatiegesprek is dat vaak de eerste persoon die je ziet. Bekijk het beoordelen niet eenzijdig. Monster ook eens goed die directeur die jou moet aannemen en welke stijl die mijnheer of mevrouw hanteert. Het kan je veel zeggen over het onderwijsklimaat in de school.

Nieuwe planeet

Een bijzonder aparte plek in elke school is de lerarenkamer. Als beginner is de drempel om daar binnen te treden, soms nog groter dan de drempel om je klaslokaal binnen te stappen. Het is een aparte planeet met eigen ongeschreven regels en zelfs aparte mensensoorten. De leerkrachten hebben soms nogal de neiging om zich te groeperen per type. Er zijn de noeste werkers die zich door stapels verbeteringen vreten, allicht wiskunde- en wetenschapsleerkrachten, soms ook wel Frans. Ja, clichés, er zijn er enkele hardnekkige in het onderwijs. Er wordt lustig geroddeld in zo'n lerarenkamer en de babbelaars claimen meestal ook wel hun eigen tafel. De klagers en zagers, de uitgebluste collega's die er helaas ook zijn, troepen ook vaak samen. Net als de beginners, de tafel waar jij allicht een plek vindt.

Een vreemde kloof die de lerarenkamer soms splijt, is die tussen licenciaten/masters en regenten. Het kan gebeuren dat er weinig contact is tussen die twee groepen. Regenten verdienen een stuk minder, komen niet in de hogere jaren en kunnen daar wel eens een complex over hebben.

De beste manier om met een lerarenkamer om te gaan, is gewoon een plek opeisen en doen alsof je daar al jaren zit, tap vooral gratis koffie of thee en eet goed, want voor de klas vergeet je al snel dat je niets gegeten hebt.

Voor de leeuwen

'Don't smile before Christmas', is vaak de raad die men geeft aan beginners. Wel, het klopt. Doe maar niet te vriendelijk als je pas voor een nieuwe klas staat. Lach niet om je eigen grapjes, want dat staat gelijk aan helemaal de teugels loslaten. Wees niet hun vriendje. Een valkuil waar velen intuimelen, lekker joviaal doen met de leerlingen. Dat lijkt een goede zet, maar dat wreekt zich vroeg of laat. Je kan niet tegelijk hun vriendje en hun leerkracht zijn. Hoe sneller je dat hebt begrepen, hoe meer kans op frictie, drama en flauwe pogingen tot emotionele chantage je jezelf bespaart.

Leer zo snel mogelijk hun namen uit het hoofd, liefst de eerste les al. Of als er een map met foto's van de leerlingen bestaat, doe het dan nog voor je eerste les. Met naam en toenaam genoemd worden, houdt hen beter in het gareel dan 'hey, gij daar met uw rode pull!'

Beantwoord maar niet te veel persoonlijke vragen. De meerderheid van de leerlingen bestaat uit reuzefijne mensen, echte schatten aan wie les geven een privilege is, meer dan een opdracht, maar er zijn natuurlijk ook wel enkele tegendraadse elementen, die vertrekken van het principe: 'anything you say, can and will be used against you'. Vermijd dat. Wees maar een mysterie voor hen. Veel later kan je een persoonlijke anecdote wel eens in de strijd werpen, het verrassingseffect is nog zo groot als je tot dat moment een enigma was.

Eigen stijl

Erg belangrijk is dat je een eigen lesstijl ontwikkelt. Een soort autopiloot waar je kan op terugvallen als je eens een mindere dag hebt. Kijk daarvoor naar je eigen favoriete leerkrachten. Wat beviel je aan hun manier van les geven? Kopieer die ingrediënten. Als beginnende leerkracht herinner je je nog levendig je eigen school tijd en hoe saai sommige lessen waren. Dat wil jij niet herhalen, dus wil je vooral plezante lessen geven. Je kan je echter afvragen: hoe plezant moet een les zijn? Is een les zo goed als ze plezant is? Erg populaire leerkrachten zijn vaak niet de leerkrachten die er ingewikkelde grammaticaregels of formules in hameren. De les opleuken kan wonderen doen voor de interne motivatie van de leerlingen, je kan hen aansteken met de microbe voor je vak, zodat ze zelf op zoek gaan naar meer kennis. Zelf plezier hebben van het les geven, houdt ook je eigen motivatie op peil en dat voelen de leerlingen ook. Mij leek dat altijd de uitgelezen lesmethode, maar voor het ene vak lukt dat al beter dan andere.

Er zijn aardig wat TED-talks, zoals die van Daniel Pink, Ken Robinson, Sugata Mitra, maar nog vele andere, die sterk pleiten voor interne motivatie, tegen al te rigoreus les geven. Kies de aanpak die het beste bij je past. De leerlingen merken het meteen als je probeert te zijn wat je niet bent. Als hyperstreng zijn je niet ligt, zal die stijl ook gewoon niet 'pakken' bij de leerlingen. Wees authentiek. De mening van de leerlingen is zeer, zeer snel gevormd en daarna nog moeilijk uitwisbaar.

Het beroep

Je start met een aantrekkelijk maandloon. Je zomervakantie wordt ook uitbetaald. Dat je veel vrije tijd hebt, is een cliché dat niet geheel klopt. Ouwe rotten in het vak durven zeggen: wij nemen in de zomervakantie gewoon onze overuren op. Er is wat van aan, want bij les geven, komt veel kijken. Er is altijd wel een puntensysteem dat je onder de knie moet krijgen, elke school heeft zijn eigen specifieke regels, in de ene school mogen de leerlingen praten als ze naar de klas gaan, in de andere moeten ze vooral zwijgen, in de ene mogen ze tijdens de speeltijd nog naar hun kastje, in andere niet. Als je vaak wisselt van school, kan je wel eens nerveus worden van al die verschillen. Bovenop de uren die je daadwerkelijk voor de klas staat, komt er hele resem andere dingen bij: voorbereidingswerk, verbeterwerk, studiedagen, wachttijden, uitstappen, toezicht op de speelplaats, opendeurdagen, feestjes, oudercontact, klassenraden, noem maar op, de lijst is lang.

Het houdt je jong. Met de leerlingen werken, houdt je actief en energiek en je bent altijd 'mee' met de laatste modetrends zowel qua kleding als techniek als omgangsvormen. Dat maakt het beroep zeer boeiend en afwisselend. Het is ook een erg zelfstandig beroep. Voor de klas doe je eigenlijk min of meer je zin. Sommigen vinden dat heel fijn, anderen hebben graag meer begeleiding en duidelijke richtlijnen. Vaak zijn die er niet. Het belangrijkste controlemechanisme in het onderwijs, is het lesonderwerp dat je in je agenda zet en die van de leerlingen. Dat mogen ronkende titels zijn, maar zelden weet iemand of je dat nu degelijk gegeven hebt of niet. Lestoezicht wordt vaak op voorhand aangekondigd en dat kan je op voorhand goed voorbereiden. De leerlingen veranderen ook plots in makke lammeren als de directeur achteraan de klas plaats neemt. Het is een beroep met vrij weinig incentives. Klimmen op de hiërarchische ladder is er vaak niet bij. Je wordt ook niet beter betaald als je een betere leerkracht bent. Les geven is een competentie die eerder onmeetbaar is.

Het blijft een boeiende job, die je eigen vakkennis ook verbazend sterk verbetert. De beste manier om iets te leren, blijkt het uit te leggen aan iemand anders. De vragen waarmee leerlingen je bombarderen, houden je scherp. Bouw fijne relaties uit met je collega's en verdeel cursussen en voorbereidingswerk, dat hakt een serieuze moot werkdruk weg. Vraag gerust elke collega naar tips, ze zullen allemaal open staan om hun ervaring met je te delen. En als je eens een baaldag hebt of een minder fijn klasincident, moet je vooral blijven onthouden dat je zonder twijfel één van de meest boeiende en meest belangrijke jobs hebt die er zijn.

15-12-2012 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

Tegenover mij: een al wat oudere mens, die aan zijn oogopslag te zien, echt iemand wil helpen en er ook wel verstand van heeft, van CV's en sollicitaties en zo.

Naast hem zit iemand die zelf pas werk heeft. Een gretig ogend meiske. Gretig, omdat ze denkt dat ze de kerel naast zich moet bewijzen hoe enthousiast ze is voor haar job en dat ze er toch ook wel verstand van heeft. Wil ze echt iemand helpen? Mijn empathieradar zegt: nee, ze wil vooral aan de kerel, Norbert heet hij, tonen dat ze haar best doet.

Goed gedaan, meiske, ge vulde de voor de hand liggende zinnen van uw oudere collega's zeer vlot aan. Ge doet gij dat goed. Toen ze mijn CV zag, zag ik haar denken: 'Shit, en IK moet DIE advies geven om werk te vinden? Die kan al zes talen meer dan mij' Ik heb ook 500 boeken meer dan u gelezen, maar dat kon ik niet op mijn CV zetten.

Nee, mijn CV is niet zakelijk genoeg. Tactisch begint het ook dom, want ik pak uit met een oplijsting van mijn talenkennis, terwijl ik helemaal nooit solliciteer voor jobs waar die talen nu net de vereiste zijn. Die vacatures bestaan namelijk niet, zoals de meeste slavisten wel zullen bekennen.

Mijn CV is te druk. Ik heb CV verward met autobiografie. Er staat zo veel in, dat een werkgever de moeite niet zal doen om er uit te ziften wat hij nu net wil horen. Met uitzondering van schooldirecteurs om redenen die mij niet direct duidelijk zijn. Waarschijnlijk omdat ze voor interim lesopdrachten iedereen aanvaarden die geen strafblad heeft en een masterdiploma in iets heeft en ja, er zijn veel taalvakken, dus dan komt talenkennis wel van pas.

Norbert gaf mij ook nog de typische jobvereisten voor journalisten en communicatieverantwoordelijken mee. Die zijn zo voor de hand liggend dat ik ze tot nu toe inderdaad niet in mijn CV zette, net zoals ik ook niet in mijn CV zet dat ik met mijn twee ogen tegelijk kan lezen, kan ademen en en zeer regelmatig een douche neem. Naast warme met water, ook koude douches bij sollicitaties via mail. Maar dat moet nu stoppen, want ik ga mijn talenkennis verschuiven naar een voetnoot op pagina twee en de voor de hand liggende competenties voor journalisten verwerken.

'wel niet knippen en plakken van onze site', zei het enthousiaste groentje nog, 'want dat valt direct op als ge dat doet'.

In een ideale wereld zou ge kunnen zeggen: 'kom, ik pak uw job, nu direct, de volgende die hier binnenkomt, zal ik zelf wel aanraden van geen CV te knippen en plakken van de VDAB-site'

Nou ja, in een ideale wereld krijgt ge natuurlijk de job die echt bij u past, zonder saboterende tussenstappen als een lange arm hebben, politieke vriendjes, CV hocuspocus en een dosis geluk.

14-12-2012 om 19:24 geschreven door Tederdraads  

Misschien wel het beste geschiedenisboek dat ik al las, maar het is wel een roman.

We volgen het laatste jaar van het leger van Noord-Virginia, onder bevel van generaal Robert Edward Lee, van ongeveer juli 1863, vlak na de slag bij Gettysburg, tot april 1865, als Lee zich uiteindelijk moet overgeven. Dat er van zijn leger nog iets overblijft om over te geven, mag een wonder heten.

In tegenstelling tot de meeste historische romans loopt het verhaal niet via fictieve personages. Jeff Shaara, de auteur, stapt in de voetsporen van zijn vader (auteur van een roman over Gettysburg, The Killer Angels, verfilmd als Gettysburg)

en hij kruipt in de hoofden van de belangrijkste historische figuren. In dit geval vooral Lee en zijn tegenstander Grant. Dat is riskant, want voor veel Amerikanen zijn deze twee figuren heilig. Jeff Shaara slaagt er echter bijzonder goed in om hun gedachten weer te geven en heeft overduidelijk zeer goed de psyche van deze kerels doorgrond.

Van de kant van Lee is het een verhaal over hoe een leger dat sterk in de minderheid is en toch ten koste van alles wil stand houden, ondanks slechte bevoorrading, geen eten, slechte kledij, troosteloze loopgraven, ziekten en een regering die niet snapt wat er nodig is om de oorlog nog te winnen.

Van de kant van Grant is het een verhaal van ongeduld, van weten dat je gaat winnen, maar de tegenstander die weigert dat koppig in te zien en blijft je de definitieve overwinning maar ontzeggen, tegen alle pronostieken in. 

De psychologie zit goed, de historiek is onberispelijk, de verstandhoudingen tussen de belangrijkste officieren aan beide zijden komen nooit naar voren, ook de houdingen van de presidenten, Jefferson Davis enerzijds en Abraham Lincoln anderzijds worden ook mooi getoond.

Het boek is een aanrader voor strategiefanaten en voor mensen die willen ervaren hoe het voelt om aan het hoofd van een leger te staan, een leger verwacht dat je hen naar de overwinning voert en je de verantwoordelijkheid geeft om hen de dood in te sturen om dat resultaat te behalen.

Jeff Shaara staat met een lange en heldere lezing op youtube. Voor hij begon te schrijven, was hij een specialist in de handel in oude munten. Hij zag zichzelf nooit als een schrijver. Zijn vader was wel schrijver. Michael Shaara, auteur van The Killer Angels. De zoon heeft dat werk voortgezet. Hij maakte er een trilogie van. Gods and Generals gaat vooraf aan The Killer Angels en The Last full measure pikt de draad op waar The Killer Angels stopt.

Wie de drie romans uit heeft, krijgt een heel goed begrip van de eb en vloed van de strijd tussen het zuidelijke leger van Noord-Virginia enerzijds en het noordelijke leger van de Potomac anderzijds.

Aan lage prijzen te verkrijgen via amazon.

14-12-2012 om 18:58 geschreven door Tederdraads  

Psychiater tegen mijn ouders als ik 17 ben: “uw zoon is zo iemand die van zijn passie zijn beroep maakt”

Dat het wreed moeilijk ging zijn, zei ze er niet bij. Mijn pa vond dat ik niet meer bij de psychiater moest gaan. Mijn ma vond dat ze gelijk had.

Ik vond dat ik meer tijd had voor mijn passie als ik niet meer bij de psychiater moest gaan.

Nadelen van uw passie najagen:

-belangrijke bureaucratische karweien zoals uw belastingen invullen, laat ge liggen, omdat ge met bevlogen koorts aan uw passie aan 't werken zijt. Vele maanden later wreekt zich dat en moet ge in allerhaast toch uw belastingen invullen op straffe van een boete. Uw belastingsaangifte vind ge niet meer, noch uw 'token' om het online in te vullen

-de ziekenbond dreigt u te schrappen omwille van de zelfde voorkeur voor 'investering' (ja ja, in een kapitalistische samenleving zal een kunstenaar zich vermarkten of niet zijn) in uw passie ten koste van de nodige vlijt bij het achterna jagen van de juiste formulieren

-ge neemt uw eerste jobs niet al te serieus, want ja, ze zijn toch maar een noodzakelijk kwaad om dan uiteindelijk te gaan leven van uw passie

-ge verknipt vriendschapsbanden met mensen die achteraf bekeken alleen maar goed bedoelde feedback wilden geven

-ge reageert uw frustraties af op uw omgeving, ge wordt zuur als 't met dat te gelde maken van uw passie niet rap genoeg wil lukken

-er komt een bloedrode waas voor uw ogen als ge leest over mensen die een passie gelijk de uwe al goed te gelde kunnen maken

-ge wilt uzelf van kant maken als 't op 't passiefront angstaanjagend stil wordt en ge even geen kans meer ziet

-ge voelt uw eigen een buitenaards wezen als ge mensen ziet die passieloos, maar gelukkig door het leven gaan, hoe the fuck doen ze DAT??

-na een periode van manisch zonder veel slaap of aandacht voor wat anders uw passie na te jagen, wil uw lichaam wel eens crashen

-ge verwarmt niet in de winter, om geld uit te sparen voor uw passie

-ge denkt dat bij het beleven van uw passie ook een hele sliert vrouwen horen, waardoor ge op den duur vergeet waar ge nu juist een passie voor had: voor vrouwen of voor kunst? En er is eigenlijk echt een verschil?

-ge plakt uw kamer vol met foto's van kunstenaars die ook hebben durven lijden voor hun passie. Ge verpest daarmee het behangpapier, zo'n niet-passionele materialiteit die u kan gestolen worden en waar ge nooit een cent zoudt aan uitgeven

-ge klampt overal iedereen die er een beetje invloedrijk uitziet aan om uw passie een klein beetje vooruit te willen helpen, ge verzamelt visitekaartjes, ge drukt voor uzelf vijf verschillende soorten visitekaartjes, want ja, al uw passie kon niet op eentje

-ge vindt dat uw naaste omgeving vooral in functie van uw passie moet leven, om de eenvoudige reden dat zij die passie niet hebben en content zijn met een 'normaal' leven. En bij zo'n ordentelijk 'normaal' leven, waarbij elke onaangename eventualiteit al bij voorbaat geregeld is, omdat men niks anders te doen heeft, altijd wel wat marge is om een passiekrabber te ondersteunen

-ge geeft al eens uw laatste euro's uit in een overweldigende bui van dankbaarheid om die omgeving te overstelpen met cadeaus, nadat ge weer eens weken alle energie in huis naar u hebt toegezogen

-ge voelt u wreed schuldig elke minuut dat ge niks doet voor uw passie, want uw passie uitbouwen, dat volgt geen kantooruren, het is altijd passietijd, dus elke moment dat ge niks doet, bedriegt ge uw baas, zijnde uw passie, zijnde uzelf. Mensen vragen u waarom ge altijd zo gespannen zijt, terwijl ge toch eigenlijk geen reden hebt om zoveel stress te hebben

-ge hebt nogal wat tactieken om toch minstens te doen alsof ge elke minuut aan uw passie werkt. Als ge drie uur het computerspel Age of Empires speelt, doet ge dat uitsluitend als ge tegelijk ook naar een documentaire luistert die min of meer iets te maken heeft met uw passie en het nieuwste kunstproject waar ge mee bezig zijt.

-als ge weer eens ergens wakker wordt waar ge niet thuis hoort, zegt ge tegen uzelf: ja, maar ik moet toch levenservaring opdoen, dat geeft voeding aan mijn passie

-ge kunt alleen nog over uw passie spreken en ge merkt niet dat ge sommige mensen daar enorm moe mee maakt. Vrienden beginnen een avond uit met u te zien als een soort business meeting met hallucinogene hapjes

-ooit, al is 't maar één keer, meent ge serieus dat iets van drugs gegarandeerd zeker nieuwe perspectieven gaan bieden bij het uitbouwen van uw passie

-ge leest meer biografieën over succesvolle kunstenaars die u zijn voor gegaan, dan dat ge effectief iets DOET en dat alleen om u te overtuigen en te troosten dat het wel degelijk allemaal kan lukken, als ge nu eindelijk eens stopte met biopics als 'Walk the line', 'Great balls of fire' of, ow God, films als 'Finding Forrester' te bekijken. De dromerigheid die bij uw passie hoort, zuigt u een beetje meer dan normale mensen mee in alles wat fictie is

-ge vraagt u al eens af of het dit wel allemaal waard is, als ge tussen stapels boeken, op uw knieën in een ijskoude kamer zit te zoeken naar uw belastingsformulier van een jaar geleden

-ge reageert met schouderophalen als iemand plots zegt: “Zeg, voor een jonge kunstenaar zijt gij precies al helemaal uitgeblust”. En ge mompelt: “Ik ben niet uitgeblust, ik denk commercieel”

Moet uw passie uw werk zijn? Het wordt dan wel uw werk. Is 't uw passie dan nog? Als ge uw passie voor NA uw werkdag houdt, is 't misschien toch eerder gelijk een verboden vrucht, gelijk een altijd gewillige minnares. De mannen die trouwen met hun minnares, zoeken zich een paar maand nadien toch al rap een andere minnares. Dus nee, misschien moet uw passie uw werk niet zijn. Allicht helpt geen enkele kunstenaar zichzelf vooruit door alle bureaucratie over boord te gooien om zogezegd tijd te winnen voor zijn passie.

Als ik al een tip kan geven om sneller uw passie uit te bouwen: stop met uw passie uit te bouwen. Reserveer er een paar uur per week voor uw passie of een uur per dag of zo, en laat het los, los, los.

Als ge uw passie overal mee naar toe neemt, vergeet ge op den duur dat ze er is.

13-12-2012 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

De titel van een roman van John Updike. 'Couples'. Gekocht op 't boekenfestijn in Mechelen. Beter dan het speelgoedmuseum of de Dossinkaserne, dat boekenfestijn. Hollanders die de boel zeer Hollands organiseren. Overstock opkopen en op tafels smijten. Kies maar uit. Aan zeer Hollandse prijzen.

Nog niet gelezen, 'couples'. Schijnt zeer expliciete seks te bevatten. Naar Amerikaanse normen. Dat wil zeggen dat er misschien ergens een befscène tussen zit. Ik zal het wel eens lezen. Met mijn vrouw op 1200 km, lees ik niet graag over seks en neutraliseer ik mijn libido liever met militaire boeken. Van tanks, stingerraketten en Kesselschlachten word ik ook geil, maar ik wil er niet mee neuken.

Koppels. Ik ben beginnen schrijven, ooit, om mijn kansen te verhogen om de helft te zijn van een koppel. En in een poging om vrouwen wat op te geilen. Gelijk zo veel mannelijke schrijfmanische frustro's. Er zijn efficiëntere manieren, voor 't geval ge met gelijksoortige plannen rondloopt.

Ik kijk al voor de vijfde keer naar de liefdesscène uit The Departed tussen Leonardo DiCaprio en de psychiater die ik wreed aantrekkelijk vind, door dat intellectuele, bedachtzame kantje in combinatie met haar benen en wishywashy ogen gelijk dauwdruppels. 't zal wel de camera zijn.

Ik kijk altijd naar koppels. In mijn naaste omgeving zitten een paar goeie. Zelfs nog los van hun sterrenbeeldencombinatie. Er zitten er ook een paar hele slechte tussen. Ja, 't is onnozel, maar 't zijn vaak relaties tussen twee luchttekens die mij kil en afstandelijk lijken.

Als er een gebied is waar zelfhulpboeken echt snel wat opleveren, dan is het relaties. Als ik al die boeken niet had gelezen, had ik nooit gesnapt wat de communicatieve noden en verwachtingen van vrouwen zijn. Want het is toch allemaal zo counter-intuitive. Toen ik op mijn vijftien 'mannen zijn van mars, vrouwen zijn van venus' vond in het boekenrek van de ouders van mijn maat, Ruben, vond ik dat nog onnozele troep die ge alleen verkocht kreeg aan kleinburgerlijke tweeverdieners. Voor hen was 't trouwens een miskoop, want ze zijn al jaren gescheiden ondertussen. Is nochtans best een nuttig boek, hoewel marsepeinzoet van toon.

David Deida is bijvoorbeeld erg goed. Typisch voor Amerikaanse bloggers is dat ze bij zo'n opmerking direct linken naar amazon waar ge een boek van David Deida kunt vinden. Wel, klik hier op David Deida en het leidt u naar Amazon, naar een goed boek van David Deida. 't is wel bedoeld voor mannen. En ik betwijfel dat vrouwen er echt iets aan hebben.

De scène waar ik het eerder over had, staat netjes op youtube. Youtube: één van de redenen waarom ik ondanks de crisis blij ben dat ik in deze tijd leef. Een plek waar mensen heel schone liefdesscènes delen. https://www.youtube.com/watch?v=JukcSdrweHU

Bekijk 't en ga iemand knuffelen. Op knuffels betalen we voorlopig nog geen BTW.

11-12-2012 om 02:27 geschreven door Tederdraads  

Medewerker zelfmoordpreventie. Ben ongewild ervaringsdeskundige. Hoewel. Behalve mijn zelfmoord, heb ik er nog nooit één voorkomen. Grootvader. Whap. Vader. Whap. De tante die hier breit, rookt, slaapt en ronddwaalt, heeft het drie keer geprobeerd, toen ik nog te klein was eender wat te voorkomen.

Communicatieve vaardigheden. Check.

Begrip van psychologie. Check. Ik lees sinds twee jaar elke week wel een boek over psychologie.

Begrip van social media. Check. Oprichter social media gebruik van Nederlandse ambassade te Bratislava, inclusief ghost writen van de blog van de ambassadrice. Genoeg ervaring mee via ManiFiesta, Solidair en mijn eigen geschrijfpromotie. Verschillende boeken over gelezen.

Flexibel. Check. Ik werk overdag. Ik schrijf 's nachts. Ik netwerk in 't weekend.

Motivatie. Check. Als ik een paar mensen kan helpen om niet vroegtijdig een ouder te verliezen. Graag dan.

Vlotte pen. Ja, kom zeg, geef mij die job.

11-12-2012 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

Het was zomer. We hadden niks beter te doen. God ja, jawel, ik had herexamens voor de lerarenoplijding (sic) Hij studeerde geneeskunde en had dat jaar voor 't eerst géén herexamens, als ik 't mij goed herinner. Of ze waren al achter de rug, dat kan ook.

Gent. Augustus 2008.

Man, Gent was verlaten. Desolaat. Zaten alle knappe vrouwen binnen te blokken? Waren ze op reis? Aan ons plan kon het niet liggen. Spontane acteertalenten van straat plukken. Selectiecriteria: lang haar, lange benen, en voor mijn regisseur was de borstomvang ook nog belangrijk.

We vonden ze niet. Zelden zo lang door Gent gewandeld zonder knappe vrouwen te spotten. Verstopten ze zich? Waren alle knappe gentse studentes al gecast in promovideo's waar hun verloning wel in het budget zat? We moesten op den duur de lieven van maten optrommelen om genoeg actrices bij elkaar te krijgen.

Het waren boeiende tijden. De laatste keer dat ik een actrice uit een café plukte, dateert ook weer van 2010.

Nu zijn er alleen nog de plannen. Om 50 vrouwen aan te spreken voor naaktfoto's, voor een boek. Gewoon lukraak op straat. In de stijl van de kerel in dit youtubefilmpje. https://www.youtube.com/watch?v=VB-VIq6YnD4 Pakken geiler dan al die kunstmatige porno trouwens, dat filmpke.

Maar dus, nu doet mijn regisseur van toen, 12 uur per dag consultaties. Misschien soms wel van actrices. Als ze neurologische problemen hebben. Maar in die sector worden neurologische problemen doorgaans niet aanzien als probleem maar als deel van de jobomschrijving.

Ik schrijf nog scripts, maar al geruime tijd niet meer voor kortfilms. Ook niet als ze een spannend castingplan hebben om actrices gewoon zo van straat te plukken.

Het werd een rotslechte film. ROTslecht. Schoon gefilmd wel. Met één interessante schaakscène. Met een dementerende acteur. Die 't script goed vond. Hij vergat wel constant dat ik het geschreven had, maar hij vond het script goed. Toen vond ik lof van dementerende ambassadeurs op rust, nog een hart onder de riem.

Het werd dus een rotslechte film. Zei ik dat al? Ik ging ook net iets te ver in het bepotelen van onze lukraak bij elkaar geschraapte actrices.

Het einde was open. Ik haat de meeste open eindes. Dit was er één van.

Het staat nog ergens op Facebook, dat filmpje. Mijn neuroloog bekijkt het soms om zeker te zijn dat zijn keuze voor neurologie de juiste keuze was. Maar het knaagt toch. Hij zou het graag terug doen. Ik zou het ook graag terug doen. Ik wil er niet meer in acteren. 't script wil ik wel nog altijd schrijven. Niet met een open einde. Ik heb sindsdien van moetens toch wat serieuze boeken gelezen over vertelkunst en feedback gekregen van belezen mensen die niet dementeren.

Mijn neuroloog is eigenlijk te elegant gekleed voor een neuroloog. Als ik hem u wijs en zeg dat hij beeldhouwer, regisseur of eigenaar van een toneelcomplex, frontzanger van de emoband met ballen Nice Period of oprichter van alternatieve cinema is, dan gelooft ge mij.

Ik ben blij dat hij neuroloog is en goed verdient. Er zijn al genoeg sukkelende kunstenaars. Uiteindelijk gaat ge er toch aan kapot. Kunstenaar zijt ge alleen met de k van kapot. Als ge gans in orde zijt dan zijt ge geen kunstenaar. Mick Jagger is bijvoorbeeld in orde. Behalve een naar 't schijnt minieme penis, is er niks mis met hem. Hij speelt dan ook maar een onnozel rolleke. “Er zit niets van mick in micks nummers”, zegt zijn biograaf. Als ge als kunstenaar niet aan 't afzien zijt, zijt ge niks nieuws aan 't maken.

Mijn neuroloog en ik zagen niet af toen we die zomerfilm maakten. Wij amuseerden ons vrij goed. Als de straten wat bevolkter waren geweest, die stille maand augustus, hadden we ons nog meer geamuseerd. Het resultaat was zo'n kwakkelke waar ge veel van leert. Als ge wilt leren.

10.000 uur. Om door te breken met iets, moet ge 't 10.000 uur doen. Alle grote talenten die doorgebroken zijn, in sport, in muziek, in schaken. Ze hebben allemaal 10.000 uur geklopt. Behalve schaakgrootheid Bobby Fischer, die deed het met 9.000 uur.

Mijn neuroloog en ik zitten niet aan 10.000 uur filmen. Ik zit misschien wel dicht tegen de 10.000 uren schrijven. Ik zit er nog niet, maar echt veel zal 't niet schelen. Mijn testpubliek begint dan ook verandering te zien in mijn schrijven. Een stem vinden. Zo noemen ze dat, als ge als schrijver uw 10.000 uur geschrijf, geschrapt en stimulerende middelen hebt getapt. En soms in wanhoop ook uw matras hebt binnenste buiten gekeerd, op zoek naar die stem of een beetje harder hebt geknepen in de huiskat, als het maar stemt. 

Mijn neuroloog heeft veel humor. Hij zei: “Godver he, gij en ik gaan in ons leven elk in een vijftal domeinen afhaken als we aan 8.000 uur zitten.”

Voor hem is dat pure humor, voor mij is de helft humor en de helft een nachtmerrie die zich stevig genesteld heeft in mijn buis van Eustachius. (als ge met een dokter op restaurant gaat, wilt ge toch tonen dat ge IETS kent van anatomie)

Volgens mijn neuroloog zou ik bankier geworden zijn als ik 'wat wiskundiger was aangelegd'. Ik als bankier. Ik zie het niet. Even later dacht hij dat ik ook goed zou zijn in het promoten van geneesmiddelen bij dokters. Ook dat zie ik mij niet direct doen. Ik zie mij schrijven. Ook als dat betekent dat ik hier nu met drie pulls EN mijn jas moet achter mijn laptop zitten typen.

Die neuroloog is goed in wat hij doet. Ik had vanochtend nog even veel moed/hoop als de vrouwen van de mannen van het zesde leger in Stalingrad, anno februari 1943.

Toen ik van hem afscheid nam, was het moreel terug een stuk hoger. Het kan ook wel aan de masala thee gelegen hebben en de Indische curry. Ben nog vergeten vragen of curry echt Alzheimer voorkomt. Heb eens gelezen dat die ziekte in India zo goed als onbestaande is. Er leek mij toch iets vré gezond te gebeuren in mijn kop. Iets dat ik alleen ervaar na twee liter straffe koffie, maar beter. Indische curry en masala thee, good shit. Mijn volgende verslaving staat al klaar. Als ge uzelf schrijver noemt, zonder verslaving, zijt ge fameus in freestyle bezig, zenne. Junkie zijn hoort er bij. Waarom zou ge nog schrijven als 't u zelfs geen romantische reden gaf om junkie te zijn? Iets anders moet ge van schrijven de eerste 100 jaar toch al niet verwachten.

Eigenlijk is dat niet waar, hoor. Schrijven heeft mij al veel gegeven. Vrouwen, toffe gesprekken, een paar rellen, enkele trio's, wat applaus hier en daar, gratis boeken, gratis strips, gratis drank, spontane korting op mijn brilmontuur, wat geld, een doel, nooit gebrek aan een doel, zolang er blanco pagina's zijn, en waarschijnlijk heb ik er mij een dure hobby mee uitgespaard, ik heb geen zin en geen tijd voor een hobby, ah, ook nog een gratis abonnement op een literair tijdschrift, gratis exemplaren van andere tijdschriften, en een paar onverwachte, maar grote aanwinsten voor mijn vriendenkring,

zoals een eermalige regisseur en een nu heel actuele neuroloog, wat als labiel schrijverken het equivalent is van meerdere jaarvoorraden prozac, zyprexa en geodon en al die andere 'writer's little helpers'

PS

De stem van de neuroloog is ook de stem van Herman Verkrijt in de verfilming, ontdek het hier https://www.youtube.com/watch?v=T-Gn6GGhQ9w

09-12-2012 om 04:03 geschreven door Tederdraads  

Het kan nog niet zo slecht gaan met mij als de stemme'kes in mijn kop mij willen wijsmaken. Als ik nog kan gaan dineren met mijn psychiater.

't is eigenlijk nog een klasse hoger, het is een neuroloog. En hij betaalde nog de rekening ook, dus, nee, het kan echt niet zo slecht met mij gesteld zijn als de stemmeke's zeggen. De stemme'kes: AntiWilko voor de vrienden.