Net als de heenreis is ook de terugreis vlot verlopen. In Zaventem staan Inge, Max, Hannah en Victor me op te wachten. Hannah is precies een beetje in de war want ze herkent me niet direct wanneer ik buiten kom, maar dat duurt niet lang. Al snel valt haar oog op het roze knuffelbeest van Mam, dat meteen van eigenaar verandert. Max ziet er tevreden uit en Victor zit voortdurend naar mij te glimlachen.

12-06-2010, 00:00 Geschreven door Thomas Haerynck  

Mijn laatste dag. Vannacht om kwart over twaalf vertrek ik vanuit de Suvarnabhumi-luchthaven in Bangkok. Omdat ik straks een afscheidsspeech zal moeten geven zet ik snel nog wat gedachten op papier voor ik naar de school rij.

Na het volkslied, het gebed voor de Buddha en dat voor de natuur is ’t zover: Mr.Thomas wordt door Mr. Suwan en Mrs. Jintana op het podium geroepen. In m’n speech vertel ik dat het een onvergetelijke ervaring is geweest – en dat is allesbehalve overdreven – en bedank een hele resem mensen die iets voor me hebben betekend. Door namen te noemen loop ik het risico iemand over ’t hoofd te zien maar ‘k doe mijn best om dat te vermijden. Tot slot bedank ik ook uitgebreid de leerlingen, die daar met z’n 1300 voor mijn neus zitten. Daarna volgt er een hele processie van leerkrachten en leerlingen die in naam van hun klas een cadeautje komen afgeven: sarongs voor Inge, zijden lendendoeken voor mij, een kussen in de vorm van een olifant, tientallen pakjes ros dee van Ajinomoto (een kruidenmix die in veel Thaise gerechten wordt gebruikt), een broeksriem die op het lerarenuniform wordt gedragen enzovoort. Achter mij staan enkele leerlingen van Mathayom 6/1 die de cadeautjes van me overnemen zodat ik niet met volle handen sta om de volgende in ontvangst te nemen. Het mooiste moment is wanneer alle leerlingen van Mathayom 6/1 naar voren komen om “Old MacDonald had a farm” voor me te zingen, het liedje dat ik ze gisteren nog heb geleerd.

Na afloop neemt Mr. Suwan me op zijn scooter mee naar Ban Nonsang School, de lagere school van Buached. (Hij noemt het altijd al lachend Ban Nonsang University.) De kinderen en hun leerkrachten zitten buiten al op me te wachten. Op een teken van de directeur, Mr. Nop, groeten ze me allemaal met de wai. Prachtig om te zien. Er worden weer heel wat foto’s genomen. We lopen ook nog even binnen in de crêche van het schooltje den daarna drink ik koffie aan een picknicktafeltje met Mr. Suwan, Mr. Nop en twee onderwijzers. Ze zijn gul met complimentjes: mijn Engels is voor hen heel goed verstaanbaar, ik ben “open-minded”, een “simple man” en ‘k heb me snel aangepast aan de Thaise cultuur. ‘k Ben content, dat was de bedoeling.

Terug in Buached Wittaya. Na een laat ontbijt in de leraarskamer komt Mr. Suwan me halen omdat klas 6/1 me nog een cadeautje wil geven. Met de foto’s die ze de voorbije dagen hebben genomen hebben de leerlingen van de English Club een prachtig fotokader gemaakt. Een mooier aandenken hadden ze me niet kunnen geven. Alhoewel dat in Thailand not done is kan ik het niet laten en geef ze allemaal een dikke knuffel. Ze zijn ervan ondersteboven, op een positieve manier dan. Nu zijn er nog een heleboel anderen die ook naar voor willen komen voor een foto met mij… en de bijhorende knuffel J. Fon, Fa en nog een paar anderen zitten te wenen en ik moet toch ook af en toe een traan wegpinken.

Na dit emotionele moment ga ik naar m’n kamer om mijn bagage te maken. Aan mijn deur komt Mrs. Anyarin me haar afscheidscadeautje geven: een roze kussen in de vorm van een olifant (nu heb ik er twee: een wit en een roze). Door de vele cadeau’s neem ik nu vier stuks bagage mee naar huis in plaats van drie.

’s Middags ga ik met de English teachers naar de schoolcantine. Onderweg word ik geroepen door de wiskundeleraars die zitten te eten in de grote hall; ik proef eens van alle gerechtjes die op tafel staan – waaronder een slaatje van insecten – maar moet dan verder naar de cantine waar de leraars Engels zitten te wachten. Ik eet er twee porties som-tam.

Wanneer ik terug in de leraarskamer kom om nog een laatste keer te checken of ik alles mee heb vind ik nog een cadeautje van Mem (of Mam), leerlinge van Mathayom 5/2, op mijn bureau. Het is een roze pluchen beest en er hangt een klein briefje aan:

”Teacher Thomas … I’m glad to meet you so much. You’re kind and lovely teacher. I have no something to give you. But I have only a dolly. And the last I wish the good luck for you and save on your trip… Bye … Mam …”

Gelukkig kom ik Mam nog tegen in de gang, zodat ik ook haar kan bedanken met een ferme knuffel.

Nu volgt er nog een fotosessie met de English teachers op het graspleintje voor het schoolwinkeltje. En Mr. Suwan brengt me nog een cadeau van Mr. Lek: een grote fles Thaise honing van in de heuvels tegen Cambodja. Zelf geef ik ook de cadeau’s af die ik voor hen heb gekocht.

Tijd om mijn bagage te gaan ophalen in m’n kamer. Wanneer ik met de scooter vertrek van bij het schoolwinkeltje komt een meisje me nog snel een lollie geven: een klein cadeautje maar een mooi gebaar! Vier jongens van Mathayom 6/1 gaan met me mee om mijn bagage in de bestelwagen te laden. Ms. Rungtip en Mrs. Sumana, die mee gaan naar Bangkok, hebben nog wat cadeautjes voor me meegebracht. Spijtig genoeg zal ik me niet meer herinneren wie wat heeft gegeven, het is teveel ineens.

Dan rijden we naar de schoolpoort voor het definitieve afscheid. Nu ik toch ben beginnen knuffelen ga ik er maar mee door: Mrs. Jintana, Ms. Khem, Ms. Jay, Mrs. Surin: geen enkele ontsnapt eraan ;-). Kimthawat, een jongen van 6/1, stopt me nog snel een CD in de hand waarop Chimi-Chimi staat. Om 14u, na nog maar eens een fotosessie met hen en met de leerlingen, vertrekken we: Mr . Suna de chauffeur, Mr. Suwan en zijn dochtertje Shon, Mrs. Anyarin, Ms. Rungtip, Mrs. Sumana en ikzelf. Een paar kilometer verder pikken we nog Mrs. Janii, één van de onderdirectrices, op bij haar thuis.

Na een rit van een uur of zeven en een diner van laab en yam pla duk foo komen we rond 22u aan op de luchthaven. Er zijn problemen bij de check-in: door al de cadeau’s heb ik massa’s overgewicht, wat me nog eens 90€ kost (Finnair wil eerst 300€ maar na een lange discussie en het achterlaten van een paar cadeautjes gaan ze akkoord met 90€). Ik neem afscheid van mijn begeleiders en ga door de paspoortcontrole. Inge belt me nog voor de laatste keer op mijn Thaise nummer. Hannah komt ook weer aan de telefoon: ze heeft pannenkoeken en ze zal er nog eentje apart houden voor mij. Morgen zal ik hen eindelijk allemaal terugzien.

11-06-2010, 00:00 Geschreven door Thomas Haerynck  

Vandaag is het Teacher’s Day, een jaarlijks evenement waarbij de leerlingen hun respect betuigen aan de leraarkrachten. De hele voormiddag wordt hieraan besteed. Na de normale ochtendceremonie verzamelen alle 1300 leerlingen in de grote hall, waar ze op de grond gaan zitten. Het valt weer op dat er veel meer meisjes dan jongens zijn, ik schat zowat twee op drie. Vervolgens gaan de leerkrachten in een lange dubbele rij naar binnen en nemen plaats op stoelen op het podium. En ik ben één van die leerkrachten J.

Er volgt nu een ritueel waarbij per jaar de vertegenwoordigers van de klassen van dat jaar op het podium komen om hun bloemstuk aan de klastitularissen te overhandigen. Wanneer hun klas aan de beurt is gaan de klastitularissen op de eerste rij zitten. De leerlingen schuifelen op hun knieën tot bij de leerkracht aan wie ze het bloemstuk moeten geven. Wanneer iedereen op z’n plaats is buigen de leerlingen voorover tot hun voorhoofd de grond raakt en geven daarna het bloemstuk af. Ik mag twee keer mee op de eerste rij gaan zitten om ook een bloemstuk in ontvangst te nemen: een keer met Mr. Suwan en een keer met Mrs. Jintana. Het aannemen van het bloemstuk is symbolisch, want direct daarna geven we het af en wordt het op een lange tafel voor het podium bij de rest gezet. Dit alles duurt zo’n anderhalf uur.

En ’t is nog niet gedaan… Alle leerkrachten gaan nu aan de linkerzijde van de hall op een stoel zitten. De leerlingen schuiven in rijen naar ons toe en geven elk een bloemetje af. Er zitten heel mooie “ringworsten” tussen gemaakt van jasmijnblaadjes (malii in het Thais). Het duurt zeker een uur voor iedereen de revue is gepasseerd. De voormiddag wordt afgesloten met de prijsuitreiking voor de beste bloemstukken per Mathayom en een opvoering van Thaise dans door vier leerlingen in traditionele klederdracht (onder regie van dansleraar Chuay). Bij het buitengaan komen nog twee meisjes naar Mrs. Jintana en mij om ons een extra bloem te geven.

’s Middags gaan we met de leerkrachten Engels eten in de cantine. Omdat het de voorlaatste keer is eet ik een portie laab en twee porties som-tam. Maandag gaat de broeksriem weer dicht ;-)

De hele namiddag geef ik weer les aan Mathayom 6/1. We doen de “word order game”, het spelletje dat ik een paar weken geleden heb gemaakt. Zelfs voor 6/1 is het qua niveau al hoog gegrepen, als ze er 50% van juist hebben zal ’t veel zijn. Maar je ziet toch opnieuw dat niveauverschil: het team met onder ander Fa, Fon en Arm heeft bijna alles juist en is meestal sneller dan de anderen. En ’t zijn ook echte strevertjes: wanneer ze klaar zijn met een zin zitten ze niet te wachten maar werken ze verder aan hun oefeningen J. Na elk spelletje mogen de leden van het winnende team een snoepje kiezen.

Om mijn allerlaatste les in Buached Wittaya in schoonheid af te sluiten leer ik hen “Old McDonald had a farm” zingen. Voor westerse leerlingen van het zesde middelbaar zou dit veel te kinderachtig zijn maar zij vinden het echt fantastisch. Ze zijn dolenthousiast en zingen mee uit volle borst.

Op het einde van de les willen ze nog foto’s met me nemen. Twee meisjes vegen het bord schoon en schrijven in ’t groot “We love Thomas”. Dan komen ze in groepjes rond mij staan om zich te laten fotograferen. Ik ben er toch wel een beetje van gepakt. Wanneer de meesten al weg zijn blijven er nog een stuk of tien hangen; ze vragen me of ik nog wat tijd heb. Ze brengen een stoel waarop ik moet gaan zitten en knielen allemaal voor me neer. Dan buigen ze voorover tot op de grond en geven me plechtig een hangertje van jasmijnblaadjes. Ik ben geen leraar van beroep maar ‘k zie dit in België toch niet zo gauw gebeuren. Efkes op de tanden bijten want ‘k ben hier serieus van onder de indruk.

Na schooltijd begin ik al wat op te ruimen in mijn kamer en ga een fles whisky halen als cadeau voor Mr. Suwan. Rond halfzeven rij ik dan naar het houten paviljoen dat over de schoolvijver is gebouwd; deze prachtige locatie hebben ze uitgekozen voor het afscheidsfeestje. Zoals gehoopt zijn alle leerkrachten uitgenodigd, niet enkel die van het English Department. Op de grond zijn rieten matten uitgespreid waarop groepjes mensen zitten te eten. We doen weer de “Djenghis Khan barbecue”: in het midden van elk groepje staat een stenen pot met gloeiende kolen waarop het vlees wordt gebakken en de groenten en noedels gekookt. Ze hebben ook voor een heuse karaoke-installatie gezorgd en Mr. G (de man van Mrs. Jintana) ontpopt zich tot een begenadigd zanger. Er wordt Westerse muziek gezongen – The Scorpions zijn hier nog steeds niet vergeten – maar ook Thaise, Lao en Khmer muziek. Mr. Panu is ongelooflijk in vorm, hij zingt en danst voordurend en schenkt me ook de hele tijd bier in. Spijtig dat hij vroeg weg moet naar zijn zwangere vrouw. Wanneer ik de batterij van mijn fototoestel wil bijladen valt het bakje op de grond en stuitert de batterij in de vijver! Kom dat tegen L. Gelukkig mag ik het toestel van Ms. Dokkoon gebruiken tot ik naar België vertrek. Mr. Nop (de directeur van de lagere school) en z’n vrouw zijn er ook bij en ze hebben cadeau’s voor me meegebracht: een zijden lendendoek voor mij en een decoratieve broeksriem voor mijn vrouw. Mr. Nop bindt me persoonlijk de doek aan, wat volgens Mrs. Kae een blijk van respect is. Ook Mrs. Sumana heeft iets meegebracht: een sacochke voor mijn vrouw. ’t Is niet duur maar het komt uit het hart, vertaalt Mrs. Kae. Weer een moeilijk momentje voor mij. Er wordt nog veel gedanst en gezongen, ik ontsnap er natuurlijk ook niet aan. Een stuk of vijf dames krijgen van mij een gratis swingles. Rond 23u is ‘t feestje afgelopen. Ik ga naar mijn kamer en begin al aan het klaarmaken van mijn bagage.

10-06-2010, 00:00 Geschreven door Thomas Haerynck  

Tijdens de ochtendceremonie geeft een leerlinge me de uniformpjes terug waarop haar moeder de naam van de school, de namen van Max en Hannah en hun leerlingennummers in Thais schrift heeft geborduurd. Voor Max heeft ze als leerlingennummer 99999 gekozen omdat de 9 een “lucky number” is. Hannah heeft het nummer 55555 gekregen omdat de 5 een “happy number” is (5 is in het Thais “ha”, en 55555 dus “ha-ha-ha-ha-ha”).

In de les aan Mathayom 6/1 maken we eerst oefeningen met synonyms en antonyms. Daarna laat ik ze in teams vragen stellen over mijn terugkeer naar België. Ze moeten vooraan in de klas komen en met de micro hun vraag stellen. Ze zijn weer heel enthousiast. We krijgen weer de typische vragen als “Do you like Thai women?” maar ook bijna ontroerende vragen als “Will you miss the students of Buached Wittaya?” en zelfs “Do you love us?”. ‘k Ga me vrijdag sterk moeten houden…

’s Middags heb ik afgesproken met Lek en Tree om som-tam te gaan eten rechtover het hospitaal maar ‘k vind hem niet. Eigenlijk vind ik het niet erg want dit is mijn kans om eens alleen naar de cantine te gaan en met m’n som-tam tussen de leerlingen te gaan zitten. In de voorbije vijf weken heb ik heel vaak in het English Department gegeten en de weinige keren dat we naar de cantine zijn gegaan zaten de leerkrachten altijd wat afgezonderd van de leerlingen. Het duurt niet lang voor Mam en Boom van Mathayom 6/2 bij me komen zitten om wat te babbelen. Mam zegt dat ze een cadeautje voor me wil kopen maar dat ze niet weet wat ik graag wil. Ik stel voor dat ze een tekening maakt. Wat later komt ook Fa van Mathayom 6/1 erbij zitten en dan volgen een vriend van haar (Arm) en een stuk of vier vriendinnen. Ik vraag onder andere naar hun toekomstplannen: Fa, Arm en nog een of twee anderen willen dokter worden, eentje apotheker en de rest ingenieur. 't Is eigenlijk een beetje jammer dat de leerkrachten van het English Department bijna altijd in de leraarskamer hebben gegeten, want dat heeft me minder toegankelijk gemaakt voor de leerlingen.

Uiteindelijk krijg ik toch nog telefoon van Lek die naar me op zoek is om te gaan eten. Uit beleefdheid ga ik dan maar mee, alhoewel ik al gegeten heb. Het is trouwens zo pikant dat ik er maar weinig kan van eten. Na deze tweede lunch haal ik voor de laatste keer m’n was op. In een winkeltje van feestjurken neem ik foto’s van traditionele jurkjes om er eventueel eentje voor Hannah te bestellen (700B).

Morgen is het Teacher’s Day, een jaarlijks gebeuren in alle Thaise scholen in de tweede week van juni waarbij de leerlingen de leerkrachten letterlijk in de bloemetjes zetten. De Thaise jeugd – toch zeker die in Isaan – heeft veel respect voor de leerkrachten (en voor ouderen in het algemeen). Eerst krijgen alle leerlingen uitleg en materiaal in de grote hall en dan gaan ze naar hun klassen om de hele namiddag in de weer te zijn met het maken van prachtige bloemstukjes die morgen plechtig zullen worden overhandigd. Ik ga van de ene klas naar de andere om ze aan ’t werk te zien. Wanneer ze klaar zijn brengen ze hun stukken naar de bibliotheek waar alles wordt verzameld. Het resultaat is indrukwekkend.

Mr. Suwan had me gezegd dat de English Club alweer niet zou doorgaan vanwege de voorbereidingen voor Teacher’s Day maar ik ben blij te zien dat er toch tien à twaalf komen opdagen. Met zo’n kleine groep kunnen we nu eindelijk eens echt converseren. Ze hebben een paar fototoestellen meegebracht en vragen om de les te starten met een fotosessie. We wisselen ook email-adressen uit en ik laat hen zichzelf kort voorstellen terwijl ik ze film met m’n videocamera. Dan keren we de rollen voor een kwartiertje om: zij geven mij Thaise les en ze leren me een Thais liedje met bijhorend dansje. Wanneer de les voorbij is zegt er eentje: “Let’s go to the market!” Met een stuk of tien scooters rijden we in karavaan naar de wekelijkse avondmarkt, waar ik rondwandel tussen de kraampjes geëscorteerd door een zwerm leerlingen rond en achter mij. We hebben veel bekijks! Ik vind het super sympathiek en zij zijn fier als een gieter dat ze met mij op de markt rondlopen. Een van de meisjes koopt zelfs een mega-ijsje voor mij. Ik vraag hen wat ze graag lusten zodat ik hen kan trakteren, maar ze willen echt niks aanvaarden. Voor hen is het blijkbaar al een hele belevenis om met mij over de markt te lopen. Ik ga hier nog sterallures krijgen ;-)

Aangezien Buached maar een vliegenscheet groot is komen we natuurlijk veel bekenden tegen, waaronder Mrs. Surin met dochter Uem en Mrs. Jintana met haar man Mr. G (in schoutsuniform!). Via Mrs. Surin lukt het nu toch om mijn volgelingen op een kleinigheid te trakteren: pas wanneer zei bij hen aandringt om iets van mij aan te nemen geven ze toe. Fa en Fon bestellen aan een kraampje gefrituurde vleesballetjes voor heel de bende, voor het bescheiden bedrag van 50 Baht.

Mrs. Surin laat me nog weten dat er morgen voor mij een afscheidsfeestje wordt georganiseerd en dat ik mag kiezen waar het zal plaatsvinden: bij haar thuis, op restaurant of op school. Ik kies voor het laatste omdat de kans dan ’t grootste is dat er ook andere leerkrachten dan die van Engels bij zullen zijn.

09-06-2010, 00:00 Geschreven door Thomas Haerynck  

Mrs. Kae heeft een vis meegebracht voor m’n ontbijt: een hele vis, met alles er nog aan, maar zonder saus of bijgerecht. Als ontbijt zie ik dat eigenlijk niet echt zitten L. Gelukkig heeft Mrs. Surin gemerkt dat ik iets minder overtuigend “arroy” zeg dan anders en zet ze er een curry bij die ze de avond voordien heeft klaargemaakt.

Na de ochtendceremonie is er weer controle van haarsnit en properheid van de nagels. Een leraar slaat de “afgekeurden” met een lange buigzame stok op hun achterste. In tegenstelling tot wat ik de voorbije weken heb gezien slaat deze leraar heel hard; het ziet er pijnlijk uit. Toch blijven de meeste leerlingen er nog bij glimlachen, weliswaar met pijnlijke grimas. Mr. Suwan weet dat dit voor farangs een beetje schokkerend is en wanneer ik hem tegenkom onderweg naar de klas zegt hij snel: “you never saw me hitting students”.

Voor ik moet beginnen lesgeven ga ik snel met Ms. Khem naar de “grote” markt die op de 8^e, 18^e en 28^e van elke maand wordt gehouden en waar vooral kleren worden verkocht. Ik wil namelijk een Thais schooluniformpje kopen voor Max en Hannah. We vinden tamelijk snel wat we zoeken. Later geeft Mrs. Surin de hemdjes mee met één van haar leerlingen om er de namen in te laten borduren in Thais schrift.

In de les aan Mathayom 5/1 stellen de leerlingen vragen over mij en daarna over m’n trip naar Angkor Wat in Cambodja. Ze zijn ingedeeld in zes teams, de winnende teams krijgen een potlood als beloning. Ik toon ook een foto van Nakhorn Wat. “Handsome!”, zeggen ze, en ze wijzen naar mij in plaats van naar de tempel J.

’s Middags geeft Mrs. Surin me nog eens kookles: we maken curry (kaeng) klaar. Als dessert is er weer jackfruit en rambutan. Omdat Mr. Sumeth nog altijd over zijn “paragraphs” begint wanneer ik hem vraag of het lesmateriaal dat ik hem heb gegeven OK is schakel ik Mrs. Surin en Mrs. Jintana in om te achterhalen wat hij wil. Maar ook na zijn uitleg in het Thais blijft het voor Mrs. Surin en Mrs. Jintana onduidelijk wat Mr. Sumeth nu eigenlijk zou willen. Ik zal het maar laten rusten, ‘k denk niet dat hij er zelf nog over zal durven te beginnen…

Op het einde van de laatste les aan Mathayom 5/1 sluiten we weer af met Chimi-Chimi, maar deze keer gezongen door twee meisjes in plaats van één.

Ik zit nog in de leraarskamer om m’n email te checken wanneer Mr. Suwan me laat weten dat hij me wil meenemen naar een rambutan-boerderij. Ms. Khem is chauffeur en Ms. Jay gaat ook mee. ’t Is een dik halfuur rijden, vooral omdat de laatste paar kilometer zandweg is met diepe putten waar we maar stapvoets kunnen rijden. Ik zit te denken dat m’n jogging ook vandaag weer niet zal kunnen doorgaan – en dat ik dus waarschijnlijk nooit meer zal joggen in Buached. De rambutanboer is een vriend van Mr. Suwan. We blijven een uurtje in de boomgaard en ik mag rambutan plukken en eten zoveel ik wil. Op ’t einde koop ik wel voor 100 Baht aan rambutan (5 kilo).

08-06-2010, 00:00 Geschreven door Thomas Haerynck  

Tijdens mijn laatste schoolweek in Buached Wittaya zorgt Mrs. Kae voor mijn ontbijt, geholpen door haar dochters Bem-Bem en Boom-Boom.

Het ochtendritueel op het grasplein begint zoals steeds stipt om 8u met het volkslied. Op het podium staan telkens drie of vier leerlingen. Eén ervan zingt het volkslied met een micro in de hand, een andere hijst ondertussen traag de vlag. De hele school zingt het volkslied mee, de ene al wat enthousiaster dan de andere. Ze houden de armen gestrekt naar beneden naast het lichaam. Daarna begint het gebed aan de Buddha, in stukjes voorgebeden door een leerling op het podium waarna de hele bende het stukje herhaalt. Tijdens dit gebed wordt de wai aangehouden (handpalmen op elkaar voor de borst). Het derde luik is het gebed voor de natuur, waarin onder andere vergiffenis wordt gevraagd voor het feit dat dieren worden gedood om op te eten. Daarbij worden de armen naar beneden gehouden met de handen samengevouwen voor het lichaam. Het volkslied en de twee gebeden duren samen een vijftal minuten. Na dit formele gedeelte komen er telkens nog een paar leerkrachten op het podium om praktische mededelingen te doen. Tenslotte gaan de klassen elk apart naar hun klaslokalen, maar vaak worden ze eerst nog door hun klastitularissen gecontroleerd op haarsnit en nagels.

Deze voormiddag heb ik vrij maar ik kan die tijd goed gebruiken om verder te werken aan het lesmateriaal voor Mr. Sumeth. ’t Is moeilijk om te weten te komen wat hij eigenlijk verwacht omdat zijn Engels zo slecht is. Het enige wat hij me kan vertellen is dat hij “paragraphs” wil over een hele resem onderwerpen. Ik maak dus maar iets waarvan ik denk dat het nuttig kan zijn en geef het hem met de vraag om het door te nemen en me te laten weten of dit is wat hij verwacht.

’s Middags ga ik naar de schoolcantine en bestel laab. Mrs. Yak, een oudere lerares Thais die vroeger nog Engels heeft gegeven, is aan het afzien: ze eet som-tam maar die is te pikant voor haar. Haar ogen tranen en haar neus loopt. Ze zegt dat haar maag er niet meer tegen kan omdat ze in haar jonge jaren te pikant heeft gegeten.

Wanneer ik terug in het English Department kom beginnen ze daar net te eten en wordt er meteen een bord voor mij bijgezet. ‘k Zal uit beleefdheid dan maar twee keer lunchen vandaag. Ze hebben op de markt som-tam gekocht (in drie variaties dan nog wel) en er zijn ook schoonzooneieren die Mrs. Jintana heeft klaargemaakt: twee van mijn lievelingsgerechten. Als dessert is er jackfruit, dragon fruit, rambutan en coconut jelly (dat laatste veel te zoet voor mij).

Om 13u begin ik dan aan de lessen aan Mathayom 5/1. Ze werken in groepjes van drie en krijgen per groep een tekstje waarin ze de moeilijke woorden moeten aanduiden, uitleg vragen, en met die moeilijke woorden nieuwe zinnetjes moeten maken. In het tweede uur krijgen ze de bekende opdracht waarbij je zes voorwerpen moet kiezen die je zou meenemen als je op een onbewoond eiland wordt gedropt. Voor elk voorwerp moeten ze een zinnetje maken om uit te leggen waarom ze het kiezen. Ik help de teams om deftige zinnetjes op te schrijven en laat hen dan naar voor komen om hun zinnetjes op te zeggen. Ze lijken het leuk te vinden en ze komen nu echt los. Op ’t einde is er zowaar eentje die naar voor wil komen om Chimi-Chimi te zingen voor mij! De rest van de klas klapt enthousiast in de handen en zingt het refrein mee. Een prachtige afsluiter.

Voor de English Club komen er slechts tien leerlingen opdagen maar ik vind het eerlijk gezegd niet erg want nu kan het allemaal wat persoonlijker. We doen een spelletje “I went to the shop and I bought …”. Ze moeten om beurten de hele reeks herhalen en er op  het einde een item aan toevoegen. En daarna doen we “I went to the zoo and I saw …”.

Kort na het einde van de English Club begint het opnieuw te regenen. Weer geen jogging dus, maar ik maak van de gelegenheid gebruik om eens naar het massagesalon te gaan. Zes weken Thailand en geen enkele keer gemasseerd worden, dat kan toch niet. Ms. Pu belt vooraf om te reserveren – want er is maar één masseuse – en gaat met me mee. Ik kies voor een korte massage van een dik halfuur: voetmassage + rug en schouders (50 Baht). ’t Doet wel deugd maar is bij momenten ook pijnlijk. Daarna krijgen we een fruitthee, dat is blijkbaar de gewoonte na een massage.

Het blijft de hele avond motregenen. Ms. Khem en Mrs. Anyarin nemen me mee naar de bungalow van Mr. Chewit waar ook Mr. Suwan en Mr. Lamud zijn. Chewit is aan het koken: een gerecht met wild zwijn dat een vriend van Mr. Suwan heeft geschoten in de heuvels aan de grens met Cambodja. Ik rij nog snel over en weer naar de markt om fruit te kopen zodat ik toch niet met lege handen kom. Er zitten weer veel botjes in het vlees maar ’t is een lekker gerecht. Mr. Suwan is onder de indruk omdat ik me volledig aanpas aan de Thaise manier van leven. Na de maaltijd haalt hij z’n fles Thaise whisky boven. In de fles heeft hij kruiden gestopt en die een nacht laten intrekken. De kruiden zijn moeilijk te vinden zegt hij, ze groeien in de heuvels in het grensgebied.

07-06-2010, 00:00 Geschreven door Thomas Haerynck  

Na het ontbijt ga ik naar het busstation om te informeren hoe ik weer “thuis” raak. ‘k Heb meer geluk dan de vorige keer want om 9u45 vertrekt er een sorngteaw (een soort kleine vrachtwagen met bankjes in de lengte) richting Buached. Ik hoef niet over te stappen maar de rit van een zeventigal kilometer duurt wel twee uren.

Rond 12u ben ik terug in Buached Wittaya. Er zijn nu niet veel wolken meer aan de hemel en ik besluit daarvan te profiteren: ik ga nog eens zonnebaden! In m’n zwembroek op een badhanddoek op het betonnen terrasje achter mijn bungalow lees ik in mijn “Voyage au centre de la terre” van Jules Verne. Ik heb drie boeken meegenomen naar Thailand maar in de voorbije vijf weken heb ik nauwelijks dertig bladzijden gelezen! ‘k Had gedacht dat ik hier zeeën van tijd zou hebben en ter plekke nog boeken zou moeten bijkopen maar op de één of andere manier is het toch een drukke periode geweest. Niet stresserend, maar wel druk. Een tweetal uren later ligt mijn terrasje in de schaduw en moet ik een andere bezigheid zoeken.

Met m’n scooter – of beter gezegd: de scooter van Mrs. Sumana Boonman – trek ik erop uit in de omgeving van Buached. Op z’n honderd meter van de schoolpoort hangt nog steeds een grote affiche van Taksin en de roodhemden, maar de politieke situatie lijkt nu toch min of meer ontmijnd. Enkele weken geleden was het wel anders; Mrs. Surin en Mrs. Jintana zeiden toen dat dit de ergste crisis was voor Thailand die zij ooit hebben gekend. ‘k Heb dit toen niet in mijn dagboek geschreven om niemand nodeloos ongerust te maken; behalve die ene affiche van de roodhemden vlakbij de school en de bezorgdheid van Mrs. Surin en Mrs. Jintana heb ik er in Buached nooit iets van gemerkt. Zelfs niet tijdens de meest kritieke periode na de moord op Seh Daeng midden mei.

Ik rij de dorpskern van Buached voorbij en zoek het platteland op. Je hoeft hier niet ver te rijden voor de verharde weg overgaat in een aardeweg. Langs de akkers maak ik wat foto’s van rijstboeren en van herders die met hun koeien en buffels op stap zijn. Ik kom ook langs de basisschool waar tientallen kinderen aan ’t spelen zijn. Ze hebben me al van ver gezien en wanneer ik stop komen ze op me af gelopen. Met veel plezier poseren ze voor een groepsfoto. Ondertussen merk ik dat de hemel weer donkergrijs wordt. Op deze aardewegjes tussen de velden wil ik liever niet met mijn brommerke in een zondvloed terechtkomen, dus rep ik me weer naar huis. Onderweg koop ik nog snel rambutan om m’n honger te stillen indien het heel lang zou blijven regenen en ik niet naar de markt zou kunnen. In mijn kamer werk ik nog wat verder aan mijn dagboek. Tegen mijn verwachting in duurt het nog zeker een halfuur voor het begint te regenen.

06-06-2010, 00:00 Geschreven door Thomas Haerynck  

Mijn laatste zaterdag in Thailand: volgende week rond deze tijd moet ik al ergens boven Europa hangen. Ik heb afgesproken met Sak, de wiskundeleraar uit Lam Duan die ik bij mijn vorige bezoek aan Surin heb ontmoet. ’s Morgens brengt hij me naar OTOP, een winkel met handgemaakte producten op een plein waar ’s zaterdags ook een natuurmarktje wordt gehouden. Een wat oudere dame spreekt me aan in goed Engels: ze is lerares in een school in Surin en is op zoek naar een farang die volgende week een paar dagen les kan komen geven. Spijtig, maar ik ben al bezet. Bij OTOP is er een kleine tourist office waar ik eens informeer naar andere bezienswaardigheden, maar helaas: Surin heeft maar een handvol attracties en ik heb ze allemaal al gezien.

Het wordt dus een namiddagje doelloos rondkuieren. Even heb ik eraan gedacht naar Ubon Ratchatani door te reizen – volgens de Lonely Planet een stad die het bezoeken waard is – maar de treinrit van drie uren heb ik er niet meer voor over. ’s Middags eten we noodles en daarna doden we de tijd met snuisteren in twee book centers (Arple en Muangchang), terwijl er buiten een zware regenbui voorbij trekt. Ik koop er een lading Engelse boekjes als afscheidscadeau voor de leerkrachten van het English Department. Tussendoor ga ik een uurtje mee met Mrs. Anyarin, die samen met haar nicht eventjes naar Surin afzakt om inkopen te doen in het winkelcentrum Surin Plaza. Meer tijd heeft ze niet, want dit weekend is er feest in de familie omdat haar broer begint aan zijn dienstperiode als monnik. Van iedere Thaise man wordt verwacht dat hij enkele weken of maanden van zijn leven als monnik doorbrengt.

Eigenlijk kon ik te voet naar Surin Plaza zijn geweest maar wanneer ik aan een voorbijganger de weg vraag zegt hij of zij steevast dat het te ver is om te voet te gaan. Als je ‘t aan een tuk-tuk chauffeur vraagt is het normaal dat hij dat zegt, maar ook gewone mensen die er geen belang bij hebben dat ik een taxi neem zeggen al snel dat iets niet op wandelafstand is. Onder het motto “Everywhere is walking distance when you have time” doe ik alles in Surin vanaf nu toch te voet.

’s Avonds loop ik nog eens over de grote overdekte markt waar ik maandag met Pu en Anyarin pad thai heb gegeten. Op sommige plaatsen hangt er een doordringende stank en zie ik de ratten tussen de kraampjes door kruipen. Voor m’n diner ga ik toch maar liever weer naar de avondmarkt. Het begint nu hard te waaien en een vijftal minuutjes later volgt er een heel plotse en keiharde stortregen. Het is alsof er ineens een gigantische emmer water over de markt wordt uitgekieperd, van de ene seconde op de andere. De bui stuurt m’n plannen in de war want ik wilde nog eens mosselen met ei en sojabonen eten, maar er is geen doorkomen meer aan. Het kraampje waar ik ben gaan schuilen heeft een paar tafeltjes onder een tentzeil waar je kan eten, dus is de keuze snel gemaakt. Een dik halfuur later is het weer droog.

05-06-2010, 00:00 Geschreven door Thomas Haerynck  

Wanneer ik m’n broek wil aantrekken valt er een kleine pad uit m’n broekspijp. De grenzen worden alweer een tikkeltje verlegd…

Het is opnieuw een zwaarbewolkte dag. ’t Lijkt erop dat het regenseizoen nu echt van start is gegaan. De Thais zijn blij omdat het nu wat koeler is maar ik zie toch liever de zon, ondanks de hitte die erbij hoort. Maar ‘k mag niet klagen, de voorbije vijf weken is het qua regen al bij al goed meegevallen.

Vandaag krijg ik weer Mathayom 4/1 onder mijn hoede. Een groot deel van de tijd is Mr. Suwan erbij maar hij laat me m’n ding doen en komt niet te veel tussen. (Mr. Suwan is trouwens hoofd van het English Department geworden; het is een beurtrol, hij neemt de leiding over van Mrs. Jintana.) De leerlingen hebben gisteren een tekstje voorbereid over hun droomberoep en nu moeten ze om beurten naar voren komen om hun tekstje op te zeggen, mét micro dan nog wel. Ik gebruik dezelfde truuk als gisteren: wie naar voor komt verdient een punt voor zijn of haar team. Aan kandidaten geen gebrek! Bijna iedereen wil dokter of verpleegster worden. Een enkeling kiest voor leraar, architect, advocaat, politieman of -vrouw, soldaat. Het valt ook op dat hun ouders bijna allemaal landbouwers zijn, maar er is er geen enkele bij die zegt landbouwer te willen worden. De meeste boeren hier verbouwen rijst en hebben het niet breed. Met rubberbomen valt er volgens mijn informatie meer te verdienen. Ook Mr. Suwan is trouwens rubberbomen aan het planten, waarmee hij hoopt in de toekomst een mooi centje bij te verdienen.

’s Middags is er weer lunch met alle English teachers in de leraarskamer. Deze keer eten we som-tam met als bijgerechtjes geroosterde kip, varkensvlees en vis. De vissen zijn zoals gewoonlijk klein en vol graten. De som-tam is lekker maar enorm pikant, ik moet af en toe pauzeren omdat mijn tong teveel brandt. Maar ik zie dat Mrs. Surin en vooral Ms. Jay ook serieus zitten te blazen. Mrs. Jay’s ogen tranen en ze ziet bloedrood J. Als dessert is er canun en dragon fruit. Dat laatste had ik nog niet gegeten. ’t Zijn roze vruchten met schubben die uitlopen in groene stekelig bladeren. Het doet inderdaad denken aan het lijf van een draak. De inhoud is wit met kleine zwarte pitjes, qua textuur en smaak vergelijkbaar met kiwi.

Na het eten wil ik m’n email checken maar het internet is weer zo afschuwelijk traag dat ik zelfs niet op m’n hotmail account geraak. Ik werk dan maar nog wat voor Ms. Khem en Mr. Sumeth, die me allebei hebben gevraagd hen te helpen met het voorbereiden van hun lesmateriaal. In tegenstelling tot eerdere berichten geeft Mr. Sumeth nu toch nog altijd Engels… vraag me niet hoe het komt, ik heb getracht te begrijpen hoe het precies in elkaar zit maar ‘k heb het opgegeven ;-).

Ze hadden me gezegd dat ik deze namiddag vrij had omdat klas 4/1 terug bij de grote groep moest aansluiten maar ik zie dat de leerlingen toch weer klaar zitten in mijn klaslokaal. Zo gaat dat hier: afspraken zijn vaak niet erg duidelijk en kunnen wel eens veranderen zonder dat je ’t weet ;-). Na een uur komt Mr. Suwan me zeggen dat ik mag stoppen en dat we nog eens naar de basisschool gaan. Een onderwijzeres komt ons ophalen met haar pick-up. Ik spring in de bak – in België mag dat niet, dus ‘k moet ervan profiteren – en weg zijn we. Mr. Suwan heeft een klein bundeltje gemaakt met korte zinnetjes en woordenlijstjes. ‘t Is de bedoeling dat ik dit gebruik om een uurtje les te geven aan Prathom 6, het 6^e leerjaar. Bij aankomst in het klasje blijkt dat ze er nog een hoop kinderen van het 5^e leerjaar bij hebben geduwd; ze hebben allemaal hun stoeltje meegebracht en het klasje zit propvol. Iedereen ziet het heel erg zitten, ook de onderwijzers die erbij zijn en foto’s nemen. Het wordt een toffe les, de kinderen dreunen enthousiast de woordjes en zinnetjes af in redelijk goed Engels. Na afloop kan het weekend beginnen, want dit was het laatste lesuur van de dag. Voor we vertrekken mag ik nog getuige zijn van de afsluitende ceremonie op het graspleintje. De leerkrachten zijn heel vriendelijk en bedanken me om te komen. En de leerlingen roepen “goodbye!”, lopen achter de auto tot aan de schoolpoort en zwaaien me na wanneer we terug naar Buached Wittaya vertrekken.

04-06-2010, 00:00 Geschreven door Thomas Haerynck  

Donderdag 3 juni begint onder een zwaarbewolkte hemel. Vandaag gaan we de hele dag de zon niet zien. De eerste paar lesuren heb ik vrij en besluit wat te gaan rondneuzen om te zien wat de andere schooldepartementen verstaan onder projectwerk. ‘k Ben benieuwd of ze het net als het English Departement ook en masse aanpakken. M’n eerste halte maak ik bij Social Studies, waar vandaag en morgen Mathayom 6 aan de beurt is. Ze zitten allemaal samen in een grote zaal en krijgen uitleg over wat er op het programma staat. Ondertussen is Mr. Winai buiten een erehaag van een tiental leerlingen aan het opstellen en hij roept me erbij. ‘k Heb geen idee wat de bedoeling is. Even later komt er een auto aangereden waaruit twee mannen stappen waarvan één in maatpak en allebei met zonnebril. Het zijn “the president” en zijn “bodyguard”, zegt Mr. Winai. In de lijfwacht herken ik al snel Mr. Tree. De president is een andere leraar, die ik niet ken. Hij begroet me met een vriendelijk “Good afternoon!”. ’t Is negen uur ’s morgens ;-) De eregenodigden – waar ik nu plots ook toe behoor – krijgen koffie met een koekje aangeboden. Ondertussen begint de president aan een lange toespraak, waarbij de leerlingen regelmatig in lachen uitbarsten. Een paar keer hoor ik mijn naam vallen, en ook de woorden “good afternoon” en “good morning”. ’t Gaat waarschijnlijk over zijn begroeting van daarnet J. Ik weet niet hoe dit alles precies past in het programma van “projectwerk” maar ’t is in ieder geval een leuke bedoening. En Mr. Winai zegt dat ze deze namiddag de leerlingen gaan opsplitsen in kleinere groepjes, wat ik heel graag hoor.

In het Thai Language Departement hebben ze niet lang gewacht om het wat kleinschaliger aan te pakken. Mrs. Yak en Mr. Chuay leren een tiental leerlingen van Mathayom 1 het Thaise alfabet schrijven met behulp van een computerprogramma.

Mijn laatste halte is de grote hall van de school, die vandaag wordt gebruikt door het departement Wiskunde. Ook hier weer veel uitleg ex catedra door de leerkracht vooraan, maar ondertussen zijn de andere wiskundeleerkrachten toch bezig met de voorbereiding van het groepswerk. Er worden pakketjes gemaakt met materiaal dat de projectteams zullen gebruiken, onder andere geometrische figuren waarvan ze oppervlaktes en volumes gaan moeten berekenen.

’s Middags eten we weer in de leraarskamer van het English Department, hetzelfde menu als maandag. ‘k Zou liever iets anders gaan eten in de cantine maar ik wil niet onbeleefd zijn. De hemel ziet intussen donkergrijs, het lijkt wel of het avond is. En ja hoor, even later begint het keihard te gieten.

De hele namiddag geef ik les aan Mathayom 4/1 – met assistentie van Mr. Suwan – en ik wil hen zoveel mogelijk Engels laten spreken: ze moeten vragen stellen aan mij. Normaal lukt dit niet – ze hebben nooit vragen – maar deze keer heb ik hen in vijf teams ingedeeld en krijgen ze een punt voor iedere vraag die ze stellen. Het resultaat is verbluffend: meer dan een uur aan een stuk vuren ze de ene vraag na de andere af. Thaise leerlingen zijn verzot op spelletjes en competitie. (Ik vermoed dat dit niet alleen voor Thaise leerlingen geldt.) Wanneer je een opdracht voorstelt als een wedstrijdje tussen teams ontpoppen ze zich tot ware competitiebeesten. Nochtans zijn er deze keer geen prijzen aan verbonden, ’t is louter voor de eer van het winnen. Ze zijn ook tamelijk creatief met de keuze van de namen voor hun teams: the First team, the Kingdom team, the Red Kiss team (hier zit een ladyboy bij en ik denk dat hij de naam heeft gekozen), the Thai Girls team (er zitten wel twee jongens bij maar zij hebben niks in de pap te brokken) en the Ice Candy team. Vragen die ik me herinner zijn “Do you like Thai women?” en “Why are you handsome?”. Op die laatste moet ik het antwoord schuldig blijven maar ze krijgen er wel twee punten voor ;-)

Na schooltijd is het nog altijd bewolkt maar onze portie regen hebben we wel gehad voor vandaag. Ik profiteer ervan om nog eens uitgebreid te gaan joggen en fitnessen. De mensen zijn enorm vriendelijk, iedereen lacht naar mij wanneer ik voorbij kom: winkeliers, herders en herderinnen, oude mannen zonder tanden, politieagenten, rijstboeren die terugkomen van hun land, noem maar op. Kinderen die me zien aankomen roepen “farang” naar hun kameraadjes en komen voorzichtig kijken. Sommigen zeggen “hello” en er zijn er ook bij die me op hun fietsjes een tijdje blijven volgen. Later, tijdens het fitnessen, komen Mem en Boom al giechelend voorbijgelopen. ’t Zijn twee meisjes van Mathayom 6, één ervan is de dochter van Mrs. Kae. “Tjsokking!” roept Mem me toe, voor het geval ik niet door zou hebben dat ze aan ’t joggen zijn J.

Er is niet veel volk meer op school. De meeste van mijn vrouwelijke buren zijn met de scooter naar Sangkha om kleren te gaan kopen op de donderdagmarkt en ook de mannen zijn niet te bespeuren. Mrs. Anyarin is er wel nog en ik ga met haar een hapje eten in Buached. De keuze is heel beperkt, de helft van de menukaart hebben ze niet. Uiteindelijk moeten we weer tom-yam plaa nemen. De stukjes vis (plaa) zijn heel klein en zitten vol met vel en graten, bijna wat we bij ons visafval zouden noemen. Als je kip of varken kiest is het vlees ook niet te vergelijken met wat je bij ons krijgt – de kippen hier zijn graatmager, er hangt nauwelijks vlees aan – maar daar zitten tenminste geen graten in. Wel veel kleine botjes, dus je moet toch wel opletten bij het eten.

Normaal gaan de vrouwen nooit alleen met me eten, er is altijd minstens één vriendin bij. In Isaan is het onfatsoenlijk (“impolite”) om iets met z’n tweetjes te doen als je geen koppel bent. Anyarin is daar iets minder strikt in, misschien net omdat ze getrouwd is en daardoor minder snel “verdacht” zal worden. Maar wanneer ik na het avondeten – het is nog maar half negen – voorstel om nog een cola te drinken op het bankje aan de voorkant van mijn bungalow (dus in het zicht van iedereen) moet ze toch weigeren: “Not possible. Not polite for Thailand”.

03-06-2010, 00:00 Geschreven door Thomas Haerynck