Het Tour de la Mer - Cycling Team start zijn seizoen in Vlaanderens mooiste.
Inderdaad, jullie hebben er een tijdje moeten op wachten maar we zijn nu toch eindelijk van start kunnen gaan. De oorzaak van deze late afstrap kunnen jullie zelf wel al raden. Door het aanhoudende winterweer werden wij genoodzaakt om ons stalen ros, een aantal weken langer dan verwacht, aan de haak te laten hangen. Dit was voor ons meteen ook de uitgelezen kans om iets te gaan doen aan onze 'public relations'. In de winterstop konden wij namelijk twéé sponsors op de kop tikken. Vanaf heden kunnen wij, door dit vrijgekomen budget, zowaar onze eigen outfit aan jullie voorstellen!
Zaterdag 3 april.
Regen, regen, regen en nog eens regen.. althans zo meldde Frank Deboosere ons dagen van tevoren. Helaas konden wij niet met onze voltallige ploeg de weg op. Maxim moest noodgedwongen de strijd staken wegens een gebroken beentje in de linkerpols, ook Sam zat met een barstje in de pols maar die zou in de namiddag nog aansluiten. Fredje wou de conditie wat bijschaven in een regionale wedstrijd, en Louis was naar goede gewoonte te laat. Omdat we een halfuur later nog steeds geen teken van leven kregen van onze stier van de Bosporus besloten we onze tocht aan te vatten met acht TDLM-leden & zowaar één 'freerider' Niels De Sutter . Zoals eerder al aangegeven was het weer vrij druilerig, tot gewoon slecht. Maar gewapend met regenjasjes, gingen we als ware Flandriens het gure regenweer tegemoet.
Van Zottegem ging het in gezapig tempo richting Horebeke, om vervolgens in Etikhove op zoek te gaan naar de Taaienberg. Jammer genoeg kwamen we na een pittig stikje bergop, dat ons samen met een hagelbui werd getrakteerd, net achter deze Taaienberg op het parcours van de Ronde van Vlaanderen terecht. De eerste krachtmeting bergop was meteen gezet. De groep brak in twee. Vooraan zaten Stefaan, Jochim, Jordy, Tom en David. Halverwege het klimmetje volgde een kleine tempoversnelling van Jochim die meteen gecounterd werd door Stefaan. Stefaan, of kortweg, 'Donjen' kwam een aantal meter voor Jochim als eerste boven op 'het klimmetje zonder naam'.
Wat later stond de eerste kasseiklim op het menu: de Eikenberg. Stefaan, Jordy en David legden er van begin af aan stevig de pees op. Halverwege de Eikenberg was er van de drie al geen spoor meer te bekennen. Stefaan en Jordy gingen zwaar door, en David zette zich met het oog op wat nog komen moest, wijselijk aan de kant. Stefaan boekte meteen zijn tweede bergprijs van de dag.
De kasseien van de Holleweg kwam Louis eindelijk aansluiten bij de groep, samen met Juan trouwens die trouw als hij is, zijn neefje opwachtte. Op Kerkgate wou Louis meteen de puntjes op de i zetten. Louis en Pieter keken elkaar recht in de ogen bij aanvang van deze lastige kasseistrook. Blijkbaar keek Pieter iets te diep, of lag het aan de laconieke blik van Louis, maar Pierre schoot uit zijn klikpedaal. Louis zette meteen zijn versnelling in. Pieter vond dit niet meteen de meest sympathieke daad die onze blonde God ooit uithaalde, en gedreven op wraak beende hij iedereen terug bij. Alsof dit nog niet genoeg was plaatste Pierre op een wel zeer slinkse manier, aan de andere kant van de weg, zijn beslissende demarrage die meteen ook de goede bleek te zijn. Overwinning op Kerkgate: Pieter Van Schoors.
De neefjes Juan en Louis zetten samen met Jordy door op het knikje na Kerkgate. De kasseien van de Jagerij werden een kolfje naar de hand van Jordy aka 'Vosken'. Deze drie keken niet meer achterom en verdeelden op de Molenberg de prijzen onder elkaar. Daarachter troepte alles weer samen. De Molenberg werd in het achtervolgende groepje een maat voor niets. Op het eerste zicht verliep alles vlekkeloos, tot wanneer één of andere wielerterrorist er niets beter op had gevonden om er zich letterlijk bij neer te leggen. Resultaat: iedereen te voet naar boven.
Volgende helling op het menu: Haaghoek gevolgd door Leberg. De strijd die normaal op de Haaghoek zou worden gespeeld, speelde zich echter af op de zware strook die deze Haaghoek voorafging. Jochim stak het vuur aan de lond. Louis en Stefaan kwamen als enigen nog aansluiten. Nu was het voor Louis welletjes geweest, wat volgde was een verschroeiende prik waarbij de andere twee moesten passen. 'Donjen' trok het grote mes nog maar eens van tussen zijn tanden en reed meter per meter het gaatje dicht op de Pipo Pozzato van Bevegem. Op de Haaghoek blijven deze twee buiten schot. Op de kasseien snelt Vos Jochim nog voorbij, op weg naar plaats drie zowel op Haaghoek als op Leberg. Het behoeft geen betoog dat ook op de bult van Elst Stefaan Dhondt met de bloemen gaat lopen. Louis moet zichzelf tevreden stellen met een zilveren plak.
Na de Leberg volgt onze eerste sanitaire stop. Graag willen wij hier een woordje toewijden aan twee personen. Ten eerste hebben wij het nog niet gehad over onze stoere bonk, Emmanuel of kortweg Manu! Manu knokte met een groot strijdershart en toonde zich een schitterend TDLM-lid. Allemaal waren wij fier toen 'de tank' thuis afklokte met maar liefst 70kilometer in de benen! Maar juist ja, ik zei dat we twee personen even in de bloemetjes moesten zetten. Als ik het woord Nissan Micra laat vallen, zal niemand er nog van opkijken dat wij daarmee niemand minder dan Maxim Verplanken, of kortweg 'Plenkie', mee bedoelen. Ook hij toonde zich een schitterend TDLM-lid. Ondanks de gebroken pols, en het gure weertje, was Plenkie in complete outfit aanwezig met als enige doel: deze tocht te vereeuwigen op grafisch beeldmateriaal. De Nissan Micra deed zijn werk en Maxim was overal tijdig aanwezig om prachtige foto's te maken. Waarvoor dank! Na drank en taart te benuttigd hebben ten huize 'Van Schoors' zetten wij onze tocht terug verder, zonder Manu, met Sam Billemon en met het duo Nissan Micra - Maxim Verplanken (& met nog een gastrijder Pieter Buyl).
De echte finale kan van start gaan. Berendries - Ten Bosse - Muur - Bosberg. In de afdaling van de Lepelstraat rijden Pieter, freerider Niels De Sutter en uiteraard alweer Stefaan Dhondt weg van derest. Op de Berendries gaat Donjen resoluut voor zijn 4e gouden plak van de dag. Pieter en Niels parkeren in zijn wiel. Tegen Stefaan lijkt vandaag niets te beginnen. Maar de vraag is, zal hij er ook staan op het luik Muur-Bosberg? Achtereenvolgens gaan ook Vos en Lorie, respectievelijk voor plaats 2 en 3, nog over Pieter en Niels.
Op het tussenstuk naar Ten Bosse gaan Sam Billemon en Jochim Lorie er als een speer vandoor. Omdat Sam Billemon 'koerst' zoals ze dat in de volksmond zeggen, wordt Bolle aanzien als de pilootwagen van onze ingebeelde wedstrijd. Op Ten Bosse is de overwinning voor Jochim, op de voet gevolgd door Vos, die de tweede-plaatsen blijft aan elkaar rijgen.
Jochim lijkt de smaak goed te pakken te hebben en gaat er nu ook vandoor op Parikeberg. Boven maant hij de achtervolgers aan om terug te keren. Sam Billemon, Louis De Both en Jordy De Vos komen aansluiten bij 'Lorie'. Met de wind lekker in de rug gaat het er lekker hard aan toe. Tot wanneer ze vooraan de handdoek gooien, er wordt duidelijk gewacht op derest.
Windstilte zo blijkt. Maar iedereen weet dat dit gewoon 'Stilte voor de storm' is. Het monument van de Ronde van Vlaanderen komt er namelijk aan. DE Muur van Geraardsbergen. Iedereen lijkt wat naar elkaar te kijken, maar dat is buiten Tomba La Bomba Lagaert gerekend. Op kousenvoeten gaat 'de Rosse van Bevegem' er vandoor. Achteraan wordt er teveel gerekend, en vooraan wordt er te hard gereden. Legarté heeft duidelijk alles opgespaard voor dit historische moment. Op de Kloosterstraat is Tom al niet meer te zien. Ondanks de verwoede pogingen van Sam Billemon, blijft Tom gewoon buitenschot en plukt zo de mooiste appel uit de overwinningsboom. Het monument 'De Muur van Geraardsbergen' komt - enigszins onverwacht - op naam te staan van niemand minder dan Tom Lagaert. Sam Billemon strandt op plaats twee, maar zoals gezegd wordt die objectief gezien niet op ons podium verwacht. Vos krijgt zo het alweer het zilver, Lorie het brons.
Twee leuke anekdotes wil ik jullie toch niet achterhouden. Juan de la Peña, of ook Jan Cornil, zag het eventjes niet meer zitten op de steile Kloosterstraat. Totaal uitgeput zocht hij 'het trottoir' op. Ja, dit mogen jullie best letterlijk nemen. Juan had zelfs niet meer de kracht om even te leunen en pletste zich hoffelijk op het Geraardsbergse tarmac.
Even letterlijk waren de woorden van David , Bockie, Van Boxstael. Op de vraag: 'Bockie, waar ben je?' antwoordde hij ietwat laconiek, maar zo eerlijk als wat; 'Ik zit op de Muur, maar dan werkelijk ook zititen'. Bockie was zo hard het zwart voor de ogen gereden, dat hij vergeten was te schakelen.
Stefaan Dhondt is vanop Ten Bosse niet meer te bespeuren. Achteraf geeft Donjen ook toe zijn beste kruid vroeg in de wedstrijd al verschoten te hebben. Met 4 overwinningen achter zijn naam, mag hij daar natuurlijk niet om malen. Maar men zegt wel eens: de prijzen worden aan de meet uitgedeeld en jammer genoeg ligt de meet op de Bosberg.
Amper drie kilometer scheiden de Muur van de Bosberg. Billemon zette Jochim perfect af aan de kasseien. Even leek het er heel mooi uit te zien voor Loridon, maar jammer genoeg werd hij 10m voor de eindstreep nog geremonteerd door, jullie geloven het nooit, Jordy De Vos. Héél de dag goed zijn, en winnen op de Bosberg. Een prachtige overwinning voor de sterkhouder van Nederename. Toch leek deze even mentaal in elkaar te zakken toen Louis Del Botsque, met zijn lach uit de duizend, iedereen tot verstomming sloeg door als eerste op de Bosberg aan te komen. Blijkbaar was Louis er als enige vanonder gemuisd, tijdens de kleine plaspauze op de Muur van Geraardsbergen. Jammer voor hem, maar we waren het er unaniem over eens: valsspelen = declassering.
