Taxtor krijgt les van Taxmie

De kleine, smalle rede die hijzelf had aangelegd, was zijn favoriet plaatsje om na te denken over het leven en de liefde.  Een gammel trapje in natuursteen bracht hem daar. Hij verbleef er uren, want tijdens de dag kon hij het scheepsverkeer met het blote oog waarnemen.  Hij had gevraagd aan het ministerie of ze daar een bankje wilden zetten. Na een negatief antwoord had hij de Minister en de partijvoorzitters (de machtige mannen en vrouwen) aangeschreven en eens te meer bleek dat de democratie werkte. Hij kreeg een vriendelijke brief met dank voor het verzoek met de melding dat zijn verzoek ernstig onderzocht zou worden.

Nu, Taxtor kon nog altijd op die onderste trap gaan zitten die hem ook vlak voor de zee zette.

Vandaag, rond 18 uur zat hij daar in overall met een zachte westenwind in de weinige overblijvende haren, rustig zijn aanslagbiljet te verscheuren.  In kleine stukjes.  Het leek wel confetti als hij die papiersnipper met “te betalen voor…” in de lucht gooide waarop die met “u kan bezwaar indienen…” zich vermengden tot een vreugdedans in die zachte bries tegen een ondergaande zon. Hij had gevraagd aan de kapitein van de nog steeds voor anker liggende WIB1992, of er iets aan te doen viel. Domme vraag.  Gelukkig had Taxmie het bedrag, buiten zijn weten, al overgeschreven zodat zijn filosofische omgang met aanslagbiljetten een vrijblijvende schoonheid kreeg.  Hij kon dus rustig verder zijn gedachten laten gaan over verleden, heden en toekomst.

Na hun lange reizen hadden Taxtor en Taxmie lang niets meer gehoord van slome Dirk en over zijn gelukte vaccinatie-actie en van allerlei liberalen bij de EU die mekaar bestoken met verwijten over wat ze zelf aan het doen waren.  Guy met de gemiste tand, verwijt zijn vriend die nog geen woord Engels deftig uit zijn baardje krijgt, dat hij slecht onderhandeld heeft met de grote farmajongens.

Maar dat heeft Taxtor niets afgenomen van het plezier de wereld te kunnen rondreizen en steeds maar bij te leren.  Het deed hem deugd dat hij voor een tijdje verlost was van Vlaamse pers.

Nu ze veilig en wel terug op hun geliefde toren zaten was er bij Taxtor niets veranderd in zijn gedachten, zijn taal en zijn liefde voor Taxmie.

Maar bij Taxmie deed zich een vreemd fenomeen voor.  Niet dat aan de liefde wat haperde. Wel aan haar woordgebruik. Dat kwam omdat ze na de terugkeer overmatig Vlaamse pers over zich heen had laten komen. TV, radio,  het stond niet stil.  En ze luisterde niet meer naar de plaatselijke, fiscale zender die nochtans heel wat te vertellen had over de nieuwe lokale belastingen, maar alleen naar de berichten over en vooral van onze redders van de corona.

Soms begreep Taxtor haar niet meer.  Stond ze haar zeewiersoep te koken en moest ze nog wat ingrediënten toevoegen, zie ze ernstig, “nu moet ik schakelen” en een beetje later wanneer ze de borden op tafel zette, kwam “ik moet een ander bestek in kantelen want dat zal beter passen bij het tafelkleed”.

Vermits Taxtor nogal oplet met openlijke kritiek op de taal van Taxmie, besloot hij geen vragen te stellen maar zelf op zoek te gaan naar verduidelijking.

Hij nam zijn grijze van Dale van de editie 1992 vast en, inderdaad, Taxmie had gelijk. Schakelen wil zeggen “tot een  keten vormen”. Wat had ze dat slim gezegd. Niet zo van en nu doe ik er wat andere groenten bij, neen, ik ga nu schakelen. Nu begreep Taxtor meteen ook wat het betekende als het allemaal misliep bij de coronastrijd, je moest schakelen.  Meteen wat anders gaan doen.

Dan maar meteen naar het meer gesofisticeerde “inkantelen”.  Niet te vinden in Taxtors exemplaar van van Dale, wél “inkalenderen”.  Dat zal het wel zijn: op de kalender zetten.  Of, misschien is het in kantelen. En moet Taxtor zoeken naar de overdrachtelijke betekenis van “kantelen”.  Moeilijke definitie die dicht ligt bij “het valt om”.

’s Avonds bij de welriekende zeewiersoep waagde Taxor het om Taxmie te feliciteren met het toch chique woord “schakelen” en vroeg meteen wat “inkantelen” dan wel anders zou beteken dan “inkalenderen”.  Taxmie stond razend recht, stootte bijna de tafel om en riep “kieken, weet je dat dan niet nadat die chique meneren dat zo dikwijls hebben gezegd ? Het wil zeggen: als je geflaterd hebt, laat het niet zien en begin opnieuw alsof het je uitvinding was.

Nederig boog Taxtor het hoofd en nipte even aan die godendrank die ze in Schotland hadden ontdekt en die zoveel beter is dan dat rioolding elexir d’Anvers.

Noot: deze uitval naar die suiker-alcoholdrink is gedeeltelijk te wijten aan het gebrek aan sponsoring vanwege de extreem gierige producent van dat goedje.

29-03-2021 om 16:44 geschreven door Victor Dauginet  

Taxtoren kijkt in de glazen bol

Nu hij hij met zijn stevige laarzen op de rand van de zee, op een diepliggende, grijze rots, wat begroeid met zeewier, naar de golven keek, begon de film van zijn reizen zich achteraan zijn hoofd, af te rollen.  Dat werd veroorzaakt door het hypnotisch staren naar de kleine golfjes die over mekaar vielen en steeds weer, met kleine variaties, gelijkmatig met wit schuim hun energie prijs gaven.

Hij had nu de coronacrisis zijn gangetje gaat, dikwijls gehoord van heel geleerde mensen dat zij geen glazen bol hadden.  Dat verbaasde hem.  Op internet kun je een glazen bol kopen voor 79.99 €, met gratis verzending.  Je kunt er ook een lamp in steken wat de kans op een correcte voorspelling buiten proportioneel, ik zou zelfs zeggen volgens een meetkundige reeks, zou verhogen. Hier moet het loon van de te weinig betaalde wetenschapper toch tegen bestand zijn, dacht hij.

Maar, misschien willen zij het nog goedkoper doen en willen zij koffiedik kijken, of de ingewanden van een opengesneden kikker ontleden.  Onmiddellijk verjaagt hij die gedachte.  Zo zijn wetenschappers niet en zeker politiekers niet.  Deze laatsten zijn rechtschapen dames en hier en daar een grootsprakerige heer, die ze voor het gemak en de vrede baas van het kot maken. 

Neen, als ze zeggen dat ze geen glazen bol hebben, hebben ze er ook geen en wensen daarin niet te investeren.  Daarenboven hebben zij zo duidelijk gecommuniceerd.  Maar zij leveren geen voorspelling af !  Hoe komt dat toch ?

Starend in het blauwgrijze, koude water, half onder de roes van de combinatie van overmatige concentratie voor een torenbewaker en de nieuwe drank die hij in Schotland leerde waarderen, scheen het licht.

Ze gebruiken geen kristallen bol.  Zelfs Nostradamus wist het al voor de Middeleeuwen en nadien dr. John Dee, de astroloog van Koningin Elisabeth I van Engeland, gebruikte dit extreme middel.

Een erg opgewonden Taxtoren stormde naar zijn toren om op internet de prijzen van kristallen bollen op te zoeken. Je kunt het nooit geloven. In een Spirituele winkel koop je een échte kristallen bol van 573 g voor 143 €.  Het heeft maar een doorsnee  van 7.4 cm wat natuurlijk onvoldoende is voor wetenschappers en politici om zomaar de gehele toekomst te kennen, terwijl je een hele grote glazen bol kunt kopen voor geen geld. Maar dan is natuurlijk het resultaat zeer twijfelachtig.  Nu begreep hij het.  Ze hadden geen glazen bol omdat ze niet wilden investeren in een grote, deftige kristallen bol, waarop je wellicht ook meer invoerrechten betaalt, en daardoor ook meer BTW.

Maar niets blijft zonder gevolgen.  Hoe kunnen onze leiders nu weten of het naar beneden duwen van de verantwoordelijkheid naar de gewone mensen nu zal lukken.  Of zij wel hun “gezond verstand” zullen gebruiken.

Erger nog, zo kunnen ze niet weten of ze zelf zo performant zullen worden dat er tijdig genoeg testen gebeuren en ze de duizenden vaccins die er wél zijn, in de lijven zullen krijgen.

Wat wél kan voorspeld worden, zonder welke bol dan ook, is dat op de nationale nieuwszender verkondigd zal worden dat we bij de besten in Europa zijn, tot je de dag daarop de krant leest en ons arm landje helemaal onderaan ziet bengelen, in alles van corona tot slechte wegen, tot bbp per inwoner, staatsschuld en ga maar door.  Zelfs verbaal kan geen van onze grote kanonnen naast premier Mark Rutte van onze Noorderburen staan. Kort, helder, duidelijk.

Intussen leerde Taxtoren dat de bol in kwestie een bolvormige lens is en dat hij vanuit alle richtingen gezien dezelfde brandpuntsafstand heeft, daarenboven een gepolijst oppervlak heeft en vrij is  van insluitingen en gasbellen. Dat kan van de potentiële gebruikers niet gezegd worden.  Misschien  daarom …

Taxtoren

09-03-2021 om 12:00 geschreven door Victor Dauginet  

De taxtoren lost de Belgische staatsschuld op !!!!!!!!

Terwijl taxtoren rustig naar de wilde wolken kijkt  die hij boven op zijn toren ziet vluchten naar het westen, is taxmie het zeewier aan het verzamelen tussen de rotsen, die ze nodig heeft voor haar wondersoep (je weet wel zeewier met Elixir dAnvers, met een vleugje bouillon uit haar zeemeeuwenextract.

Terwijl Taxmie werkt, is Taxtor met een veel lastiger job bezig. Hij denkt na. Wat hem al herhaaldelijk slecht  bekomen is.

Vermits al dat gepeins weer niets heeft opgeleverd zal de “choque des idées” tot weer eens de spectaculaire “ jaillit la lumère” doen ontspringen.

Wanneer zijn  neus te rood werd als combinatie van felle westenwind en een klein glaasje Eléxir d’Anvers, besluit hij naar Taxmie af te dalen.  Niet zozeer om haar te helpen, wel om haar goede raad te geven.

Het viel hem op dat Taxmie met iemand praatte. Was er misschien een nieuwe vracht patatten  geleverd. Die zageman bleef altijd maar zeuren met mie ?

Toen hij dichter kwam, bleek ze in een geanimeerd maar plezierig  gesprek met de vlinders en soortgelijke.

“Moet je horen” gilde ze over de golven heen, “sinds onze bekwame minister Weyts iedereen in verwarring had gebracht tussen Corollo’s en Corona’s, blijkt dat het over twee verschillende wezens gaat”  De corona’s zijn brave diertjes die alleen bijten als je de desinfecteert. De Corrollo’s daarentegen  zijn kwaadaardige gruwel, ontwikkeld in de labo’s van de CIA of de FBI, dat wist ze niet meer.

Onmiddellijk duikt Taxtoren in zijn proefkelder en vraagt de nog steeds   voor anker liggende “ssWIB1992” om onmiddellijk alle bemanningsleden met meer dan 80 QI naar de toren te zenden.  Ze waren met veel meer dan geschat maar de meesten hadden hun attest thuis vergeten.

En meteen werd het duidelijk: de corollo’s waren gedetermineerd om naar het oosten te vliegen. De kapitein van de ssWIB1992 had een rechtstreekse lijn met de premier en vroeg of ze met Donald wilde bellen.   Dat deed ze: we sturen die atoombommen die naar de Russen zijn gericht naar jullie toe, want we hebben je chemische bewapening ontmaskerd.

Maar allez my dear mrs Wilmès, soyons nice one to the other.

Wilmès:  nu hebt ge niet zo een klein ventje zoals die koreaan of Poetineke of een Macronke (die ge in het gat van uw linkse wijsheidstand stopt )  voor u. Ge hebt te maken met sophie? Sophie WILMES of heb je bananen in je oren.

Al die Amerikaans bedrijven van jou, gaan voortaan deftig en zonder trucs hun belastingen betalen in België. Dubbelbelastingverdrag en alle andere, morgen te tekenen.    

Of Course, chère Sophie, ou peut-être “madame Wilmès”,si cela vous semble plus approprié.”  Hij hield zijn roos kopje rond en sprak zacht. Sofie bleef nog even boos en ging die stomme Vlaams-Waalse kwestie eens oplossen.  Wat een vrouw, wat een land!

30-03-2020 om 17:39 geschreven door Victor Dauginet  

Het is zwoegen aan het einde van het jaar

De kapitein van de SS WIB1992, het slagschip van de fiscus, had te doen met de bewoners van de taxtoren en nodigde hen uit om oudjaar te komen vieren aan boord van de grote boot.  Er stelde zich evenwel een praktisch doch zeer ernstig probleem: de toren mocht niet verlaten zijn op oudejaarsnacht wegens aangekondigde smokkel van goederen die aan de douane moeten gesignaleerd worden.  Taxtor had een schriftelijk bezwaar ingediend met als motivering dat hij vanop de SS WIB1992 nog beter kon observeren of er geheimzinnige bewegingen gebeurden om en rond de omgeving in het water. Het verweer werd door de maarschalk van de orde van torenwachters kort en goed afgewezen met een korte verwijzing naar de betreffende reglementering.

Maar dan kon Taxmie toch alleen gaan, dacht iedereen zo.  Taxtor was evenwel nog niet vergeten wat Don Quichote had geprobeerd met dat gedoe van “lieve Dulcinea” en zo, en stelde zich voor dat het er aan boord niet beschaafder aan toe zou gaan als de fiscale mariniers boven hun theewater geraakten. 

Anderzijds, als hij op de toren bleef tot na middernacht kon hij taxtorenpunten scoren en die had hij erg nodig na een jaar van middelmatig presteren en vroeg op de avond de gezelligheid in het bed van Taxmie opgezocht te hebben.

Er zat maar één ding op: een vervanger vragen en ultiem nog een wetenschappelijk artikel schrijven onder de titel “Wat is de betekenis van taxtorens in 2020 ?”.  Het werk zou licht filosofisch zijn maar, indien goedgekeurd, een bom aan taxtorenpunten opleveren.

Zo gezegd, zo gedaan.

Hij nam meteen pen en papier en schreef in een razend tempo een essay dat, naar zijn  inzicht het niveau van de hedendaagse doctoraatsschriften zou overstijgen.

Het eindigde met een dankwoord aan Taxmie en een bibliografie die uitgebreid was maar voortkwam uit zijn rijke fantasie.  Zijn tekst was ook grotendeels ontleend aan het op internet beschikbare “Taxtorens en de toekomst” een turf waaraan de maarschalk en zijn ploeg zelf had meegewerkt.

Op 31 december om 23 uur, net wanneer de roeiboot van de SS WIB1992 aanlegde om het paar op te halen en de vervanger al zijn derde Elixir d’Anvers als troost en geneesmiddel tegen heimwee had genomen, legde hij de pen neer en mailde zijn meesterwerk naar de orde van taxtorenwachters. 

Dat zou hem een zee van taxtorenpunten opleveren, zo groot als die die hij dagelijks observeerde.

Het werd een genoeglijke nacht vol met vreugde, gelach en gelukwensen.  En ze bleven maar aan boord slapen want de roeiers dreigden hun steven naar de andere oever te wenden, wat met de Brexit in het vooruitzicht, zelfs in geval van slagen, geen goed idee was.

Als dat maar goed afloopt …

Uw trouwe taxtoren

01-01-2020 om 11:32 geschreven door Victor Dauginet  

Wat een geluk dat de SS WIB 1992, het slagschip van de Belgische fiscus, nog voor anker lag.  Taxtor was van boven op zijn uitkijktoren van het bovenste trapje naar beneden gedonderd, wellicht omdat zijn zicht vertroebeld was door het langdurig turen over zee, of was het van dat éne been dat niet meer mee wilt ?  Of was er te weinig licht in de ronde traphal waar een nis voor een klein flesje Elixir d’Anvers altijd voor handen was ?  Het zal altijd een mysterie blijven zoals dat van de zwarte gaten in het heelal waar hij ook regelmatig naar zat te kijken.

Nu lag hij daar.  Taxmie die perfect wist wanneer ze de zeewiersoep moest klaar hebben, had een feilloos aanvoelen dat bij gebrek aan het tijdig opdagen van haar ega, ofwel een taxmeermin moest opgedaagd zijn, ofwel, ongeweten, een Elexir d’Anvers kraam moest geopend zijn.  Ultiem kon het een overval  van een zeerover zijn.

De daadkracht die in het lijf van Taxmie inherent aanwezig was, dwong haar om het uit te zoeken.  En het duurde niet lang of ze vond haar geliefde, totaal gehavend, onderaan de eerste trap.  “Ik had dat niet moeten doen”, stamelde hij, “een boek lezen terwijl ik de trap afkwam”.

Onmiddellijk werd de kapitein van de SS WIB  1992 met het SOS signaal over de telegraaf ertoe aangezet stante pede met de scheepsarts over te komen om Taxtor te repareren.  Zo geschiedde.  En meer dan dat.  Er was ook nog een osteopaat, een chiropractor en een esthetisch chirurg die uit hun bed werden gehaald om bijstand te bieden.

Heel die equipe, vloog als een windhond de toren op en vond daar de geteisterde.  De dokterstassen werden boven gehaald en met grote haast werden in de traphal, die een vreemd Antwerps geurtje had,  de eerste zorgen toegediend.  Per megafoon werden vier matrozen gevorderd om Taxtor op een draagberrie naar zijn gezegende woonst over te brengen.

Het bleek allemaal wel mee te vallen behalve voor de esthetische chirurg die door Taxtor werd afgewezen met de woorden: “ik doe dit jaar niet mee aan mr. Universe”.  Ook de osteopaat kwam er bekaaid vanaf toen hij hier en daar begon te duwen en te trekken waardoor de dragelijke pijn veranderde in helse.  Tenslotte zou de chiropractor meteen even de ruggegraat van Taxtor aanpakken wat eindigde in een schop met het goede rechterbeen tussen de dito’s van de medicus.

Eind goed, al goed, dacht u.  Niets daarvan.  De drie extra-medici toverden uit hun tassen, tussen de morfine, de verbanden, de injectienaalden en spelcomputers, een boekje naar boven dat scheurbiljetten bevatten waarin de rekeningen werd opgeschreven.  De schoonheidsman, 500 €, de osteopaat, 50 € en de chiropractor 55 + verplaatsingskosten.

Taxmie zag dat niet zitten en vroeg details.  Kwam daaruit naar voor dat de heren BTW hadden aangerekend.  De moedige vrouw, van nature niet geneigd om snel rekeningen te vereffenen, las Fiscoloog en had net opgemerkt dat die gasten geen BTW moesten aanrekenen.  Ze ging meteen in de tegenaanval en dreigde met een klacht wegens oplichting. Opluchting dan weer, was het deel van de kapitein toen hij zijn medisch legertje terug aan boord kon brengen van de SS WIB 1992, zelfs wanneer hij aan boord nog altijd Taxmie hoorde roepen dat het een schande was te trachten een simpele vrouw met fiscale trucs om de tuin te leiden.  Dat zouden wij, rechtsonderhorigen toch ook nooit doen met de overheid.

Taxtor (ondertussen gedeeltelijk hersteld).

23-12-2019 om 18:42 geschreven door Victor Dauginet  

Zoek altijd geschikte hulp

De taxtoren staat er verkommerd bij.  Taxtor en Taxmie hebben gedurende een hele tijd hun fiere en stoere  verblijfplaats ingeruild voor een boerenhuis in het zuiden waar Taxtor trachtte te bekomen van zijn observatie-inspanningen.  Er is evenwel maar één plaats waar hij zich goed voelt en recupereert van een lang leven van loeren naar de zee en dat is … je weet het.

Op de rede bevindt zich een constructie in beukenhout met een dakje van grijze pannen in puntvorm gemaakt van een stevig mengsel van asfalt en asbest.  Daar legt wekelijks de maritieme bode de post neer bestemd voor Taxtor.  De officiële stukken zitten in bruine omslagen met blauwe stempels erop.  Het was een enorme berg papier waar hij zich moest doorwerken.  Eerst de publiciteit voor giften aan Pater Damiaan, aan de blinden, aan de gehoorgestoorden, voor de Aldi, de Lidl, de Carrefour, voor zwemvinnen, verrekijkers en gratis gsm’s apart gehouden, dan de brieven van dochterlief die ondertussen de toren verlaten heeft vluchtig nalezen en dan de bruine omslagen rangschikken.

Wat hem direct opviel was een bruine omslag, evenwel zonder blauwe stempel met als adressering “Taxtor – Taxtoren”.  Geen “de heer” ervoor en Taxmie was evenmin vermeld.  Nog niet helemaal hersteld van zijn inzinking opende hij met trillende handen het stuk waarop bovenaan in vetjes gedrukt en in hoofdletters geschreven stond “BERICHT VAN WIJZIGING”.  Vermits zijn vader nog bij de belastingen had gewerkt, wist hij meteen dat groot onheil op komst was.  Hij liet de rest van de papierstapel voor wat het was, rende naar de toren, stormde de trappen op en greep de fles Elexir d’Anvers uit het kleine kastje, onderdeel van het meer dan 100 jarig leefkamermeubel in uitgesneden hout.  Bevend vulde hij een, naar zijn zin veel te klein glaasje, en riep Taxmie erbij. “Breng meteen je leesbril mee”, brulde hij.

“De administratie is van oordeel dat de woonst die u gratis bewoont een voordeel van alle aard uitmaakt dat na deskundige berekening met alle plussen en minnen, vermenigvuldigers en delers,  bij Koninklijk Besluit is vastgelegd op 20.000 €, bedrag dat zal worden toegevoegd aan uw inkomen. Dit voor de drie voorbije jaren.  U hebt een maand de tijd om hierop te reageren, maar wees gerust, hier is niks aan te doen.

Hoogachtend,

Zeger Verpulver

Fiscaal deskundige”

Na druk overleg  besluit het paar beroep te doen op Felix Geldslik, een man met gezond verstand die onmiddellijk een antwoord formuleert:

“Allez jong, dat kan toch nie. Hij moet daar wonen voor zijn werk (als ge da zo moogt noemen) en da KI, dat is van 1975.  Hoe kan da na, daar een werkelijk voordeel uitholen ? Zeger jong, pakt de Fiscoloog is vast en ge zult zien”.

Wanneer na een paar maanden Taxtor al niet meer zenuwachtig de post afwachtte op berichten van de fiscus en het duidelijk werd dat de Zeger ernaast zat, kwam er een wit omslagje met links bovenaan in gouden, kleine letters “Geldslik, specialist in alles”.   De inhoud van de brief liet niets te wensen over:

Beste Taxtor en -Mie, ik weet het, ge gaat verschieten, want ik heb gewonnen met weinig inspanning, denken jullie.  Da klopt. Maar Geldslik is geen man van uurtje, factuurtje.  Hij is een oplosser.  Hij weet waar de klepel hangt en slaat de nagel op de kop.  Da kost geld.

10.000 €

En ge moogt blij zijn dat we vrienden zijn.

Felix Geldslik.

18-11-2019 om 13:12 geschreven door Victor Dauginet  

Privacy – een summiere inleiding bij een fiscaal debat

1. Een kort historisch overzicht

De meest voor de hand liggende bronnen zijn de Amerikaanse.  Ze worden ook altijd in de literatuur naar voor gebracht.

Daarover schrijft een auteur “Americans paradoxilly combine an unquenchable curiosity with and instance on being left alone”.

Welllicht geldt dit niet alleen voor Amerikanen.

1791: bescherming tegen onredelijk onderzoek en beslag;

1861-1865: gebruik van volkstelling in de burgeroorlog;

1868: 14 th. Amendment: algemeen recht op privacy;

1890: telefoontap begint;

1967: Katz vs. US – onderscheppen van informatie vergt bijzonder bevel;

2001: US Patriot Act.

2. De formele rechtsbronnen

Artt. 10 en 22 van de Grondwet;

Art. 439 Strafwetboek (onschendbaarheid woning)

Art. 460 en 460 bis zelfde wetboek (briefgeheim)

Art. 443 ib. (laster)

Art. 458 ib. (beroepsgeheim)

Art; 253 B.W. (jeugdbescherming)

EVRM, art. 8;

Universele Verklaring van de Rechten van de Mens (1948), art. 12

Verdrag van 1966 van de Verenigde Naties inzake burgerlijke en politieke rechten, art. 17.

3. De formele benadering op het recht op privacy

1890: Samuel D. Warren en Louis D. Brandies publiceren”The right to privacy”.  Zij vewijzen naar de toenemende complexiteit van de samenleving.  Een Amerikaanse rechter komt tot de volgende lapidaire bepaling: “The right to privacy is the right to be let alone”.

Nizer bepaalt het recht van de enkeling op privé leven als volgt: “The right of an individual to live a life of seclusion and anonymity … It is a recognition of the dignity of solitude, of the majesty of man’s free will and the power to mol down destiny, of the secred and inviolate nature of one’s innermost self.”.

In 1970 schrijft Westin dat het recht op privé leven impliceert het recht op “solitude”, intimacy”, “anonymity” en “reserve”.  Dit leidt tot de conclusie dat her echt op privacy een bescherm rechtsgoed is op innerlijke vrede van een persoon.

In 1958: Zwitserland is het eerste land dat een persoonlijkheidsrecht invoert in zijn positief recht nadat het Duitse Bundesgerichtshof zich in 1954 en 1958 reeds in die zin had uitgesproken.

In 1964 ziet W. Prosser vier verschillende categorieën van rechtsbescherming die alle zeer formeel zijn en niets zeggen over de inhoud van het begrip.

Het weze opgemerkt dat door artikel 123 van het Duitse Strafwetboek waarbij “Hausfriedensbruch” strafbaar wordt gesteld, een ruime draagwijdte wordt gegeven aan de onschendbaarheid van de woning. Niet alleen de woongelegenheden zijn beschermd maar ook kantoorruimten van firma’s vallen onder dit principe.

Advies inzake NOE  aanvullen

4. Inhoudelijke benadering van het begrip “bescherming van het privé leven”.

“Iemand moet Jozef K. belasterd hebben, want zonder dat hij iets kwaads had gedaan, werd hij op een morgen gearresteerd.” Aldus de eerste zin uit Het Proces van Franz Kafka.  K. tracht zijn onschuld te bewijzen maar eenmaal verdwaald in de absurde  juridische bureaucratie zal hij nimmer de juiste weg kiezen.  Uiteindelijk wordt hij afgemaakt als een hond.  De maatschappij waarin hij leefde, hoeft geen politiestaat te zijn geweest maar een maatschappij zoals de onze. Hij had dezelfde vrijheid van handelen maar er is iets mis gegaan.  En dan komt hij er niet meer uit.

Het gebeurt allemaal in een virtuele wereld van databestanden die niets meer van doen hebben met de werkelijkheid.

Kafka ziet geen probleem in de wet zelf.  De wet wordt slechts werkelijkheid omdat wij, door onze handelingen, onszelf dieper in haar ingraven.  Meer communicatiepatronen, meer data, meer bestanden die kunnen worden gekoppeld.  En de mens is steeds maar bezig.  Wet en leven worden eender.

Isaiah Berlin maakt in de 20 ste eeuw een onderscheid tussen negatieve en positieve vrijheid in het licht van de privacy.

Het niet bestaan van obstakels is negatieve vrijheid, het hebben van opties is positieve vrijheid.  De negatieve is “freedom from” .   Daar kun je gemakkelijk afstand van nemen. Zoals de “vos en de druif” van Aesopos. De vos kan niet bij de druif en denkt dan dat die zuur is.

Door privacy te zien als een negatieve vrijheid leveren we haar gemakkelijk in. De communis opinio is mild als de overheid inroept dat er redenen zijn van gezondheid, veiligheid en financieel voortbestaan van de staat.  Privacy is de zure druif.  Zo ontstaat de paradox dat onze privacy afneemt maar niet onze vrijheid. 

Maar reeds Brandeis & Warren richtten zich op de “peace of mind” warin de persoonlijkheid kan ontwikkeld worden.  De rechtsfilosoof Timothy Macklem bouwt hierop voort:”The isolating shield of privacy enables people to develop and exchange ideas, or to foster and share activities, that in the presence or even awareness of other people might stifle – Privacy is the sponsor and guardian to the creative and to the subversive.”

Foucault beschreef de koepelgevangenis waar de cipier in het midden staat.  Hij ziet alle cellen. De gevangenen zien hem niet.  Omdat ze niet weten of ze bekeken worden, passen ze hun gedrag aan volgens de gedragsnorm die de cipier zou vorderen.  Ze internaliseren deze gedragsnorm.

Als we de instituties vertrouwen geven, weten we niet wanneer we bekeken worden. We durven sommige woorden niet meer zeggen, zeker niet meer schrijven en sommige combinaties van woorden zeker niet.  Zoals Milan Kundera schrijft in de “verraden testamenten”: mensen veranderen hun gedachten in overeenstemming met het onzichtbare tribunaal dat ook van gedachte verandert. De gedachteverandering is dus een gok op wat morgen het tribunaal voor waar aanneemt. 

Als het individu geen privacy meer heeft en in ieder onderdeel rekening moet houden met het onzichtbare tribunaal, wordt stilaan zijn identiteit geassimileerd.  De identiteit komt niet meer autonoom tot stand en de positieve vrijheid is verloren.

“Privacy is dus verbonden aan onze positieve vrijheid.  We kunnen de waarde ervan niet los zien van onze waarde als mens.  Een stukje privacy inleveren is een evenredig stukje menszijn inleveren.  De overheid zou zich niet alleen moeten beheersen, maar ook haar burgers beschermen tegen alles en iedereen die een aanslag doet op  privacy” (Daniëlle Cohen Henriquez).

Bronnen:

“Bescherming van het privé leven” , Paula Van Eupen

“Philosophical vieuw on the value of Privacy” Glenne Negly

”Déjà vu”  blog

“Kafkaëske privacywetegeving” Leon Heuts

“Privacy is …” Daniëlle Cohen Hneriquez

16-08-2019 om 11:10 geschreven door Victor Dauginet  

Hoe een taksjager zijn nieuwe comunnicatiebron, vindt en brengt

Meestal zie je dat in films van de jaren zestig: een prachtig jacht voorafgegaan door onstuimig wit opspattend waterschuim opgewekt door de grote snelheid van een jacht zoals Koning Albert er ééntje heeft.  Meestal waren die bemand met lachende  mannelijke dertigers die gebruind en door hun charme elk jong vrouwenhart deed smelten. De twee dames van dezelfde leeftijd met de modieuze zonnebril boven het voorhoofd in het elegante kapsel vastgemaakt, deden alsof problemen en zeker seks met die macho’s niet bestonden. Zo hoorde men gelukkig uit de cinema te komen. Wij wisten wel beter.  Maar ja, De besten hebben het volgehouden, zijn niet meer om aan te zien en houden zich bezig met dierenwelzijn.

Maar Taxtoren heeft het graag over de dagelijkse werkelijkheid en de feiten “facts and figures”. 

Met zijn éénlopige verrekijker zag hij vanaf zes zeemijlen een dergelijk toestel afstormen op zijn toren.  Hoe dichter het jacht kwam, hoe beter Taxtor zijn frustratie moest inzien.  Er zat alleen een man op met een groot boek.

Toen die aanlandde viel het weer mee: het was professor Lode Vereeck, die van de universiteit van Hasselt de mogelijkheid had gekregen  om gedurende drie maanden van studentinnen af te kicken.  Hij had dan ook geen communicatiemogelijkheden en moest een plaats zoeken om toch zijn boodschap aan de wereld mee te delen.   Hij dacht, slim als hij is, dat een Taxtoren hem goede hulp zou kunnen verstrekken.

Hij werd warm ontvangen door Taxtor die een oude bekende bleek te zijn met veel wederzijdse sympathie.   Taxmie moest dan ook onmiddellijk haar toversoep bereiden en de Elixir d’Anvers op de tafel zetten.  Voor mij geen alcohol zie Lode maar Taxtor beval om toch twee glazen ter tefel te brengen wat hem ter nutte is geweest.

Start daar onmiddellijk een geanimeerd gesprek over het fiscaal ideaal waar elke journalist getuige had van willen zijn.

Net toen,Taxtor, na zijn vierde Elexir’d’Anvers, woedend was recht geveerd en Lode een klap wilde een klap toedienen met de woorden “er bestaat geen ideaal”, kwam Taxmie tussen,  nam de fles Elexir d’Anvers van de tafel en sprak tot haar echtgenoot “heb je zijn boek wel eens goed gelezen ?”. Taxtor, eerder van ironische tot cynische inslag geneigd, antwoordde dat hij er eens doorgebladerd had maar het veel te serieus vond.  Zijn mening was dat je ingewikkelde zaken niet kunt oplossen met één grote zwier.  Hij vond eerder dat los van politieke opinies, politici, onze leiders moeten beginnen met een onderscheid te maken in wat ze willen: in welke mate moeten belastingen dienen om geld in de staatskas te brengen ?  In welke mate wil je aanmoedigen, sturen, informeel verbieden of het milieu gaan beschermen via taksen ?  Wil je een stabiel systeem of één dat zich voortdurend aanpast aan de omstandigheden van de dag ?   Wil je een klantvriendelijke oplossing of is de belastingplichtige je vijand ? Zo neen, hoe vermijdt je dat ? Hoeveel wil je inzetten op het maken van fiscale akkoorden met andere landen met alle gevolgen daaraan verbonden ?  Hoe moet de burger informeel zijn meningsverschil kunnen beslechten zonder lange procedures en dure advocaten ?  Hoever kun je gaan in de privacy ?  Behoren de beginselen van de fiscaliteit tot het burgerlijk recht ?  In welke mate kun je vrijwilligheid aanmoedigen ? Eigenlijk een fundamentele vraag oplossen: tot watmoeten belastingen dienen en tot wat niet ?

En als ze daar door zijn, kunnen ze gemakkelijk fiscale wetten maken nadat ze door economen hebben laten nagaan, wie de belasting werkelijk draagt, en welke economische effecten ze hebben. Welke belastingen worden doorgewenteld of terug gewenteld   Welk  economisch of sociaal doel streef je na ?

Laat dan die fiscalistjes eens wat woorden op papier zetten.

Lode, bleef bij zijn gedacht dat je simpele oplossingen kunt vinden, zonder al die vragen te moeten beantwoorden.  “Allez Taxtor 1 (één)belasting op alle financiële verrichtingen.  Dat is toch geniaal en alles word terug simpel en alles is opgelost.  Taxtor schudt met het hoofd maar denkt “liever een vriend met een meningsverschil dan géén vriend”.

Finaal, bij de chocolademelk die Taxmie op tafel had gezet, besloot Taxtor voldoende brandstof mee te geven zodat zijn vriend terug kan varen en aan een GSM geraakt waarop Taxmie dan XXX zou mailen om haar vriendschap aan Lode  te bevestigen ondanks de ruzie met Taxtor Na een forse handdruk kwam de wederkerige belofte voortaan alle gedachten te delen.  Tevens zou Lode zo zijn boodschap terug aan de wereld kunnen bekend maken.

’t Schijnt dat het nog vrienden zijn en dat Taksjager, uitgegeven bij Vrijdag en “Het belaste land” bij Pelckmans Van Helewyck, een vervolg zullen krijgen.

Taxoren

09-08-2019 om 18:45 geschreven door Victor Dauginet  

Hoe Don Quichote en Sancho Panza bijna de Taxtoren veroverden.

Nadat Don Quichote een lokale kroeg voor een kasteel had aangezien en daarover zijn recht ging opeisen, werden zowel hij als Sancho in een wrak van een roeiboot geduwd en de zee ter hoogte van Vigo ingeduwd.  De voorgeschiedenis is helaas te lang om dit verhaal verteld te krijgen.

Het moet enkele weken nadien zijn geweest dat het wrak met een uitgedroogde hidalgo en zijn schildknecht bewusteloos werden opgemerkt op 1 mijl van de Taxtoren.   Taxtor zag door zijn richtkijker hoe erg de twee haveloze mannen eraan toe waren en voer er met zijn roeiboot naar toe.  Handig knoopte hij het wrak vast aan de achtersteven van zijn vaartuig en roeide zwetend naar de kade.

De wondersoep van Taxmie in combinatie met een paar glazen Elixir d’Anvers, misten hun effect niet. Als snel kwamen Don Quichote en Sancho bij en merkte Don Quichote dat hij opnieuw in een kasteel was beland, bevrouwd door de beeldschone Taxmie die hij onmiddellijk Dulcinea noemde, de kasteelvrouwe die de zijne zou worden.

Taxtor weet die waanzin aan het langdurig verblijf op zee tot Don  trachtte Taxmie hartstochtelijk te omhelzen, zijn zwaard in de hoogte te steken  en te roepen “Dit is mijn kasteel”.   Taxtor trachtte de edelman tot rede te brengen maar dat lukte niet zo maar.  Don Quichot negeerde de oude Taxtor en die hoorde de volgende conversatie aan:

Sancho: “Mijnheer de dolende ridder, hoort Ued. Eens hier: u vergeet het toch niet van dat eiland dat u mij beloofd had.  Want zelfs al valt het wat groot uit, dat regeren durf ik best aan”.

Don Q.“Hierop antwoordde de edelman”  Weet thans, vriend Sancho Panza, dat onder dolende ridders het zeer oud gebruik bestond hunne schildknapen gouverneur te maken van eilanden of staatsrijken die zij veroverden;”

Sanch: “Zo zou ik koning worden en Juana Gutiérres,  mijn ouwetje niks minder dan Koningin”.

Wacht even zei Taxtor, je bent hier op Belgisch grondgebied, hé.  Hoeveel belastingen betalen jullie nu ?  Geen natuurlijk zei de hidalgo, wij zijn taxtravellers.  Ho ho  zei Taxtor, hier betaal je inkomstenbelasting, btw, taks op verzekeringen, registratierechten, erfrechten en niemand kan eraan uit hoe het precies allemaal in mekaar zit en je boeten riskeert.  De inspecteur komt elk jaar langs en verwerpt bijna al mijn kosten.  Als je gespaard hebt, pakken ze nog eens 30 % af plus gemeentebelasting over uw inkomen.  Wij zijn belastingkampioen en komen nog meer dan 10 miljard te kort.  We kunnen de vergrijzing niet betalen en gelukkig hebben wij geen wegen hier.  De groenen willen de belastingen nog verhogen of ze doen niet mee in één van de vele regeringen die er zijn en die allemaal veel ambtenaren hebben.

Het slagschip WIB 1992 lag nog voor anker. Breng ons daar snel naartoe smeekten Don Quichote en Sancho Panza in koor. Salut Dolcinea tot we mekaar zien in La Mancha.

Taxtoren

02-08-2019 om 12:07 geschreven door Victor Dauginet  

Het evangelie

Een roeibootje kwam toe gevaren uit de WIB1992.  Er zaten drie vriendelijke zeelui in die aanmeerden en onmiddellijk werden uit hun bootje gehesen door Taxtor en Taxmie. Een borreltje Elexir d’Anvers werd aangeboden (Taxtor nam er drie) en Taxmie begon haar beroemde soep. 

De zeelui excuseerden zich dat hun boot nog altijd wib1992 heette en niet “vernieuwde en vernieuwende fiscaliteit”.   Maar daar konden zij niet aan verhelpen.  Het zijn de scheepsschilders die het nog niet tussen hun drukke werk hebben kunnen schuiven. Minstens hadden ze ook minstens “taxshift 2018” kunnen schilderen.  Maar ja dan zit je binnen 20 jaar weer met dezelfde job.

Trek het je niet aan jong en kijk eens naar ons Taxmarieke, jong, vrolijk en …op de leeftijd.

Komt slecht uit dat zegt die met een stuk van zijn hoofdhaar afgesneden, ik heb allerhande eden gezworen, waaronder die van de seksuele zuiverheid.  Ik ook zei Taxtor met een knipoog naar Taxmie.  Hoe dan ook van die plannen kwam niets terecht.  Na de heerlijke maaltijd en een stuk Côte d’or meegebracht van het schip, haalde pater Camillo een bijbel boven en vroeg of hij een stukje uit Lucas, hoofdstuk 9, verzen 1 tot 10 mocht voorlezen.

TAXTOREN bespaart u een groot stuk. Zacheüs was in de boom geklommen om Jezus goed te kunnen zien.  Zegt Christus, kom uit de boom want ik ga je huis bezoeken.  Zacheüs klom vol blijdschap naar beneden en ontving Hem vol blijdschap.  …Zacheüs trad tot de Heer toe en sprak’ Heer bij deze schenk ik de helft van mijn bezit aan de armen’.   Jezus zegende de man met mooie woorden.

 Daarop scheurde Taxmie haar aanslagbiljet in twee en vroeg om de helft aan de kapitein van de WIB1992 te geven met haar liefde en zegen. En zo gebeurde het. Wonder dat dit nog nimmer in de Vaticaanse geschriften was terecht gekomen en nog geen zaligverklaring had opgeleverd.

Taxtoren

28-07-2019 om 12:57 geschreven door Victor Dauginet