/15/survey/1653284f031ee62/results#participant=47def280-c868-11e3-84a6-0a2aec46fabeNa een uitgebreid afscheid van de leerkrachten en de leerlingen, moeten we ook afscheid nemen van ons Afrikaans familietje. Father Nestorie, broeder Emanuel, Simon (de kok), Cecilia (de huismoeder) en Sule krijgen een dikke belgische afscheidsknuffel, wat voor sommigen een beetje akward was :p ( aja, een pastoor die een jonge vrouw knuffelt :p)
We voelden ons heel welkom in het dorpje van Bassodawish en hopen ooit nog terug te keren. Dit was de reis van mijn leven en het is raar dat ze gedaan is. Tijd om naar huis te gaan met mooie herinneringen.
De week eindigt met een thanksgiving mass van de nieuwe pastoor, opnieuw cake en alcohol. Deze wordt zelfs het sterke spul boven gehaald! Father Emanuel houdt duidelijk van wiskey, maar drinkt het liever niet alleen. Op zaterdagochtend kruipen we vroeg uit ons bed omdat Sulle op ons wacht om naar de Hadzabe (bosjesmannen) te trekken, ook hij is nu een toerist aangezien hij nog nooit aan lake Eyasi geweest is. John regelde een chauffeur en wagen van de overheid wat deze uitstap lekker goedkoop maakte! Bij de hadzabe aangekomen, testen we de pijl en boog en proeven we digdig vlees (kleine gazelle). De tabak-en wietpijpen laten we voor wat het is. We weten dat deze stam kliktaal gebruikt, maar hoorden er weinig van. Na de hadzabe trekken we nog naar een andere stam waarvan we jullie de naam helaas al moeten schuldig blijven. We bekijken hoe koperen armbandjes gemaakt worden en moeten van een trotse dame haar zelfgemaakte bed eens uittesten. Na de lunch en een eerste echte koffie, keren we terug naar Bassodawish. Een leuke uitstap!
Op zondag trekken we met het plaatselijk openbaar vervoer (lees: een hele ervaring) richting de grote markt in Karatu waar we samen met enkele mede-leerkrachten inkopen doen voor het avondeten. De leerkrachten nodigden ons immers uit voor een dineetje. Bij aankomst in Karatu regent het opnieuw, echt heel ongewoon voor dit seizoen! Later op de dag klaart het echter helemaal op, wat voor 2 verbrande gezichten zorgt (vooral dan dat van mij). Alvorens richting het leraarshuis te vertrekken, drinken we thee en eten we koekjes met father Nestori en de nieuwe father Gregory. Opnieuw zeer interessante gesprekken, zelfs 'de pil' moest getoond worden! Het dineetje 's avonds smaakte ons, het werd een gezellige avond.
Maandag maakten we enkele filmpjes op school. Twee chinese vrijwilligers uit form 4 vertellen iets over de school voor de studenten in België. De leerkrachten maakten dan weer met veel plezier een filmpje. Bepaalde uitspraken zullen weliswaar het best ondertiteld worden (er zijn echt meer dan 4 training nodig om hun engelse uitspraak bij te schaven). We superviseerden ook allebei een examen, voor mij zo ongeveer de twee saaiste uren uit mijn leven!
Dinsdag trokken we richting de grote boerderij van father Emanuel. S avonds worden we meegenomen naar een chic restaurant in een van de dure toeristische hotels vlakbij de Ngorongoro krater. We propten ons vol. Voor het eerst in 5 weken krijgen we een aparte kamer in het grote huis van Emanuel. Al onze vrienden en familie zijn ook uitgenodigd om bij hem te overnachten, wat een wel heel goedkope optie is zo vlak naast de ingang van het grote nationale park. Woensdagochtend maken we nog een korte wandeling door de velden en trekken dan richting Karatu om de nieuwe boekenrekken voor de school te inspecteren. Het eerste rek was nog volop in de maak, maar het zag er alvast goed uit. Woensdag was een rustige dag. 's Avonds spelen we op aanvraag van de kok, Simon, nog eens met de kaarten. Hij heeft er duidelijk veel plezier in. Terwijl ik dit typ is Kathleen volop bezig met de examens van haar klas te verbeteren die ze gisteren maakten. Straks een afscheidsfeest op de school en daarna nog voor de eerste keer ooit een koe gaan melken, ik ben benieuwd!
Het is zondag en dan gaat heel het dorp naar de kerk. We beslissen om ook eens een misviering bij te wonen, we kiezen wel voor de kindermis omdat deze ons leuker lijkt. Alle kinderen dragen hun mooiste kleren en zingen vrolijke liedjes. We verstaan er natuurlijk niets van maar we hebben het dan toch eens meegemaakt. Die namiddag wandelen we met Geneva, 1 van de leerkrachten, naar het meer van bassodawish. We worden echter verrast door een hevig onweer, ja nu voelen we ons hier helemaal thuis. Eens zeiknat aangekomen doet de warme thee ons deugd. We spelen uno met de pastoors en leren hen zwarte pieten, dit was echt enorm schattig. De ene was al competitiever dan de andere en de ene slaagde er ook beter in om zijn kaarten in 1 hand vast te houden dan de andere. Grappig om een pastoor aan te leren iemand te saboteren tijdens een spel (plus tweetjes en viertjes):p..
Het lesgeven gaat goed, de kinderen kennen ons nu en ze lijken ons accent beter te verstaan. Dinsdag kwam de chiro uit Muizen op bezoek. We toonden ze de school en wisselden verhalen uit. Die avond waren we uitgenodigd op een grote belgische avond. Met 20 man aten we op de top van een berg, omringd door duizenden sterren, frietjes met mayonaise en gigantische ribbetjes (schaap). Nadien was het tijd om te dansen, we haalden onze schraalste moves boven en dansten tot middernacht. Wat moeten die afrikanen wel niet gedacht hebben over ons .... :p. De dag erna stonden we weer trouw voor ons klasje. Op woensdag probeerden we eens iets nieuws, we speelden dikke bertha (we pasten de naam aan naar fat elephant want dat is hier toepasselijker:p) met de kinderen. Na een hectische speluitleg was het spel echt leuk. Mijn klas vroeg de dag erna welk spel we volgende keer gingen spelen! Donderdag gingen we op bezoek bij father Kamilus. Hij verblijft ook bij father Nestorio, maar nodigde ons uit in zijn ouderlijke huis. De verhalen van de plaatselijke bevolking maken deze reis echt af. Het is interessant om te zien hoe de gewone mens leeft en wat hij moet doen om te overleven.
P.S. Voor mijn mamie: er zitten hier kei mooie kleine papegaaitjes, ze zijn fel groen met rood en geel en hebben een roze snavel (love birds). Ik heb ze op foto speciaal voor jou!
29 augustus - 1september: lake natron
Dit was echt een prachtige uitstap! Voor we naar Natron vertrokken werden we eerst nog even door Mto wa Mbu gegidst. Vooral het bananenbier en de veel lekkerdere (en sterkere) bananenwijn zullen ons bijblijven. Na een hobbelige rit van 3uur komen we aan in het warme Natron. De nieuwe lodge van John is buitengewoon mooi. Het eten was er dubbel zo geslaagd, we kregen zelfs puree met vis! De eerste dag deden we niet zoveel want we kwamen vrij laat aan. De tweede dag bezochten we de watervallen. Om bij dit natuurwonder te geraken moesten we eerst een half uur klauteren over rotsen, door water en zand. Het was een avontuur dat we beiden heel leuk vonden. Bura, onze gids, zorgde dat we heelhuids boven en beneden geraakten. Eens aangekomen springen we in het water. Achter de waterval was nog een hele kloof waar het ook heel mooi was. Na een fotoshoot keren we terug naar beneden. De tweede dag staan we om 5u op om de zon te zien opkomen aan het meer. Dit keer wandelen we tussen de zebra's, gnoe's, gazelles, jakhalzen en giraffen in plaats van te rijden. We wandelen naast het meer en zien de honderden flamingo's in de ochtendzon. Omringd door een vulkaan, bergen, zout water en dieren komen we tot rust. Tegen 8u wandelen we terug naar de lodge. Onderweg kopen we nog wat juweeltjes van de Masai om in België te verkopen voor het project. In de namiddag gaan we nog eens zwemmen in de watervallen. We zijn er helemaal alleen en genieten volop van de omgeving. Tot plots de wind het lot van Melissa's broek in eigen handen neemt. Hopla het water in en naar beneden dreef ze. Door de snelle stroming en de goede camouflage kleur vonden we de broek niet meer terug. Met een handdoek rond haar middel liep ze over de stenen en door het water terug naar beneden. Nu kan ze er wel mee lachen maar op de moment zelf was het niet zo grappig. In de late namiddag rijden we naar een 120 000 jaar oude menselijke footprint. We geloven niet dat het echt is, maar na een uitleg van de gids begrijpen we hoe deze voetstappen zolang bewaard gebleven zijn. De uitbarsting van de vulkaan had hiervoor gezorgd. De volgende dag reizen we terug naar Bassodawish.
Groetjes, Kathleen
1 september t.e.m. 3 september
Een drukke bedoening op 1 september in Bassodawish omwille van de twee komende feesten op 2 en 3 september. Net aangekomen, krijgen we plots te horen dat de openingsceremonie van de Administration Block ook de volgende dag is omdat de bisschop het gebouw dan kan zegenen. Al een geluk dat mijn speech al voor het grootste deel voorbereid was! Het gebouw wordt nog snel beschilderd met ons logo (aan papa: hoog in de lucht dus ik heb ze het volledig laten afwerken), de naam van de school en een mooie tekening van een blanke en zwarte die elkaar de hand schudden, helemaal af voor de grote opening dus! De executive officer van Karatu komt het gebouw controleren en keurt het helemaal goed. Op mijn vraag of de teachers houses nu gesponsord worden, krijg ik weinig reactie. Op het moment dat ik uitleg dat we volgend jaar zonnepanelen zullen plaatsen, krijg ik wel reactie: why not this year, it's very cheap! Kathleen haar snelle commentaar was: yeah sure but the government should sponsor something too! Zeker niet misplaatst dus want we kregen weinig respect. Na nog enige commentaren: het laboratorium moet door de gemeenschap betaald worden en leerkrachten kunnen in principe ook in een boom slapen vertrekt de man om nog even de kerk te bekijken. Ik spreek dan maar de architect uit het parlement aan en leg hem uit dat onze donaties op dit moment niet zo groot zijn en iets trager komen omdat we wachten op investeringen van de regering. Lichtelijk overdreven, maar je weet maar nooit of het helpt! Op het einde meld ik nog even dat de executive officer altijd welkom is in België en dan krijg ik toch plots een businesskaartje en nog een asante sana.
Op 2 september is het dan eindelijk zo ver. Na een massa aan zusters, broeders en priesters ontmoet te hebben, ontmoeten we ook de bisschop en trekken we richting de school. Vincent is er ook bij, hij verblijft momenteel bij John in Endallah en is een van de verantwoordelijken van een studiebeursproject. We ontmoetten hem al eerder bij de chiro, hij is dus al een beetje een oude bekende. Heel veel filmpjes en foto's van de ceremonie dus ik bespaar jullie een grote uitleg. In mijn speech vermeld ik nogmaals de leraarshuizen en de belofte van de overheid aangezien de executive officer er terug bij is. De vlag wordt door burgemeester Michael trots in de lucht gestoken, de eerste keer dat we hem zien! Het glasraam van de gemeente valt ook duidelijk in de smaak. Daarna trekken we naar de opening van de kerk, een beetje saai om een paar uur naar een uitgebreide mis in Swahili te luisteren. 's Avonds rijden we richting Endallah om daar te overnachten, er is immers even geen plaats meer in het huis van de pastoor. Na een gezellige avond aan het kampvuur en heerlijke spaghetti kruipen we ons bed in.
De volgende dag vertrekken we opnieuw richting Bassodawish voor de inwijding van een nieuwe priester, de broer van father Kamilus. Nog meer mensen dit keer! Het officiële gedeelte was iets minder saai. Na de viering volgt er een gezellige maaltijd waarbij we babbelen met een Amerikaanse priester die al in België geweest is. We zijn nu ook iets beter mee met wat er in Irak aan de hand is. Na de maaltijd volgen er nog traditionele dansen. Vincent waagt het om even mee te springen, kathleen en ik blijven netjes op onze stoel meewippen met een kindje op de schoot. Er wordt taart binnengebracht en we krijgen alledrie een stukje in onze mond gestopt door de gloednieuwe priester. In de late namiddag ontspannen we nog even met een glaasje rode wijn en nog meer cake. Een leuke dag dus. 's Avonds keren we (onverwacht) terug richting Endallah waar we gelukkig eindelijk eens tijd vinden om onze blog te updaten.
Greetings,
Melissa
p.s.: kan er iemand ons eens melden of er al een regering is, we krijgen er namelijk vrij veel vragen over.
We zijn begonnen aan onze eerste lesweek! Zoals verwacht kunnen de kinderen in secondary school amper Engels. Ze krijgen nochtans al Engels in de lagere school maar of ze begrijpen wat ze leren is een andere zaak. De boeken die de leerkrachten gebruiken geven niet veel uitleg, de grammatica wordt er amper in uitgelegd. De kinderen zelf hebben geen boeken en schrijven alles blindelings over in hun schriftje. Deze oefeningen leren ze dan vanbuiten, zo lukt het hen toch om te slagen voor de eindexamens. Er is dus duidelijk iets mis met het educatiesysteem in Tanzania. De leerkrachten spreken gebrekkig Engels en leren de kinderen dus een verkeerde uitspraak aan. Wat wel goed is, is dat ze bereid zijn om te oefenen op hun uitspraak. Zo hebben we al met enkele leerkrachten geoefend door gebruik te maken van een kinderverhaaltje. Dit was heel grappig. Het lesgeven is een echte uitdaging voor ons. De kinderen verstaan ons niet goed maar we proberen via allerlei creatieve manieren les te geven. We concentreren ons vooral op grammatica en pronunciation.
Naast het lesgeven zorgt de cultuur voor een grote aanpassing. Ik had het hier vooral moeilijk mee in het begin van de week. De tanzanianen zijn heel vriendelijk en willen altijd een babbeltje met je slaan, dit is soms heel vermoeiend. Alles verloopt hier heel op zijn gemak (pole pole), wat bij mij soms tot veel frustaties leidt. Ik vind het moeilijk om de touwtjes los te laten en geen controle te hebben over een situatie. Dit is dus mijn uitdaging! Tanzania kan mij dus nog heel wat leren. Nu gaat het beter, de cultuurschok is gepasseerd en het enthousiasme is weergekeerd! We ontmoeten hier veel mensen en elk heeft zijn eigen verhaal.
Vandaag deden we onze was zoals elke vrouw het hier doet, op haar knieën in het gras en schrobben maar. Terwijl het in België kouder wordt, staat hier de zomer voor de deur. Benieuwd wat deze zal meebrengen.
Intussen zijn we helemaal geïnstalleerd in Bassodawish! Op onze eerste dag hier maakten we kennis met onze collega's en de directrice van de school. Vooral de mannelijke collega's waren onmiddellijk erg sociaal. We konden overleggen met de leerkrachten Engels en besloten dat Kathleen in het eerste jaar zal lesgeven en ikzelf in het derde jaar. In de namiddag zagen we de leerlingen strijden om verschillende functies zoals head girl en head boy. De leerlingen werden een voor een geïnterviewd en ook wij mochten enkele vragen stellen. We hadden hier echter niet helemaal een goed gevoel bij omdat de andere leerkrachten leken te lachen als de leerlingen niet konden antwoorden, hopelijk gaven we hier een verkeerde interpretatie aan! Bij de pastoor thuis hebben we een grote tweepersoonskamer, eentje waarin ik al eens eerder sliep. Na de eerste dag vermoeden we al dat het eten toch een beetje lastig zal worden, 2 tot 3 keer geit per dag... Op zaterdag trokken we daarom richting karatu met de jeep van een van de vrienden van de pastoor en kochtten we Nutella en cornflakes. Vader Nestorio is alvast heel benieuwd naar de smaak!Teruggekomen in Bassodawish begonnen we aan ons eerste project: het maken van trivial pursuit. 's Avonds dronken we een pintje met de verschillende pastoors en werden we alvast uitgenodigd om de plantage van father Emanuel te bezoeken, een uitnodiging die we graag aannemen! Vandaag trokken we er na het maken van onze lesvoorbereidingen op uit voor een lange wandeling met Mister Sulle die elke zondag met ons op avontuur wil gaan. We bekeken tijdens onze wandeling het nieuwste waterproject dat er heel goed uitziet. Bassodawish zal voorlopig geen extra pompen nodig hebben :)
Groetjes,
Melissa
P.S. voor de boyfriends en andere smssers: de connectie is hier echt heel wisselvallig, het kan zijn dat bepaalde berichten veeeeeeel later of zelfs nooit bezorgd worden.
Op onze eerste safaridag trekken we met onze chauffeur Jacob naar de Ngorongoro krater. Het is er koud en mistig. Het heeft dus weinig zin om aan het viewpoint te stoppen. Eens beneden in de krater aangekomen, valt de mist gelukkig goed mee. De dieren hebben duidelijk geen last van de koude en passeren in grote getale langs onze jeep. Door de hordes zebra's, gnoes, buffels, thompson gazelles, pumba's, nijlpaarden en allerlei vogels voelden we ons in een documentaire. Wat ons het meeste zal bijblijven zijn de 4 leeuwen in het hoge gras en hun 2 superschattige welpjes. Toen de welpjes ons ook nog eens met hun piepende brulstemmetje aan de jeep kwamen begroeten, smolten we helemaal. Even later kruisen 2 babyhyena's en hun iets minder schattige moeder ons pad. Naast al deze schattigheid zagen we ook een andere kant van de natuur: een bende hyena's vielen een babybuffel aan. Een olifant op 1 meter afstand die met zijn oren begon te flapperen, deed ons even in de auto duiken. Aan de uitgang van het park zien we nog kort hoe sommige mensen niet altijd stilstaan bij hoe gevaarlijk wilde dieren zijn. Een baviaan treiteren is geen goed idee, hij kan je wel eens bespringen (dom dom dom *rollende ogen*). Die avond nemen we een koude douche in de guesthouse omdat we niet doorhadden dat we de knop voor warm water eerst nog moesten aanzetten (ook wij zijn wel eens dom dom dom).
De tweede dag rijden we door Tarangire National Park, het park van de olifanten en tsee tsee vliegen. Er zaten weliswaar ook verdacht veel gnoes, zebra's, waterbokken, jakhalzen, dikdiks en impala's. Naast troepen olifanten (ook met kleintjes) zagen we twee parende leeuwen (het mannetje heeft een uitstekend *kuch* uithoudingsvermogen van de volle 2 seconden) en een rustende cheeta. Galopperende giraffen waren prachtig om te zien, ook als ze stilstaan zijn het echte fotomodellen! De vrouwenpraat onder ons viertjes maakte de avond echt gezellig, ook al was het bier te warm. Die nacht kruipen we in ons tentje vlakbij het park. Een luid paniekerende zebra maakte het toch een beetje eng. De volgende dag staan we om 5u30 op om de zon te zien opkomen in het park en een luipaard te proberen spotten. Als onze 24uren permit verstreken is, hebben we helaas onze big 5 niet kunnen afmaken. Toch zijn we tevreden. De cheeta mag van ons gerust de plek van het luipaard innemen want hij blijft het snelste landdier ter wereld.
Die namiddag leert Katlijn ons afdingen op het marktje van Mto wa Mbu. Vanaf nu geen mzungu price meer voor ons! Na een kort afscheid van onze 2 nieuwste vrienden, gaan we onze mooie afrikaanse kleren ophalen in Karatu. Nu liggen we uitgeteld en met een knorrende maag op bed in the giraf guesthouse. Deze keer hebben we de warmwaterknop al gevonden!
Vandaag vroeg uit de veren om richting Bassodawish te rijden. Daar aangekomen wacht ons een nog steeds even vriendelijke father Nestorio op. Hoewel we enkel even langs komen om onze grote valiezen af te zetten, worden we toch uitgenodigd aan een (tweede) ontbijt. Kathleen en ik proppen dan maar nog een eitje in onze mond terwijl ook Everest Sulle komt aansluiten. Intussen staat er een gigantische kerk in het dorp waarvan we de opening op 2 september zullen mogen meemaken. We kunnen natuurlijk niet uit het dorp vertrekken zonder de school met zijn nieuwe administratieblok te gaan bewonderen. Beiden zien er prachtig uit. De tuin even mooi aangelegd als anders. Intussen is er ook een nieuwe, goed Engels sprekende directrice. Zij zal alles regelen zodat we les zullen kunnen geven, vooral voor spreekoefeningen kunnen ze onze hulp gebruiken. Na een kort afscheid vertrekken we naar the number one in Karatu. Na een hele zoektocht slagen we er dankzij Happy, de oudste dochter van John, in om Tanzaniaanse nummers aan te maken en er geld op te zetten. Tijdens de lunch genieten we van een heerlijke pizza en de rust in een nieuw hip restaurant. We besluiten de stad in te trekken en na een iets minder aangename gids vinden we de beste die er te vinden is in Karatu: Mister cheaper! Na een korte uitleg van mij zegt hij mij ook te herkennen, ik moet vele groetjes doen aan mijn baba Luc. Samen met hem en zijn vriend Charlis doen we onze eerste aankopen: kettingetjes en een eerste mooie rode stof voor Dorizon en stof voor onszelf om hiermee bij de kleermaker een outfit te bestellen. We zijn benieuwd want binnen 3 dagen gaan we deze oppikken! Later in de avond komen ook onze nieuwe, goedlachse belgische vrienden (Katlijn en Charlotte) na een heel avontuur toch aan in Karatu. Morgen vroeg op want om 7u vertrekken we al richting Ngorongoro.
Het is 2u 's nachts als we aankomen op kilimanjaro airport. We zijn moe van de vlucht maar krijgen te horen dat we nog een uur moeten rijden tot onze slaapplaats in Arusha. Na een korte nachtrust in chenillee 1 guesthouse, smaken de eitjes bij het ontbijt ons des te beter.
Zoals de Afrikaanse traditie het wil, wijzigen de plannen, we hadden dus langer kunnen slapen... Na nov een uurtje onze ogen te rusten te leggen, trekken worden we de stad inmet een goedlachs leeftijdsgenootje.de Afrikaanse chaos valt ons direct op: snel rijdende dala dala's en jeeps. Na een verfrissend drankje in het reizigerscafé 'via via', keren we terug naar de guesthouse. Traditie zou geen traditie zijn als John ons niet opnieuw een uur te laat oppikt. Dan begint de lange rit van Arusha naar Endallah. De uitgestrekte landschappen zijn een mooie afleiding: koffieplantages,opgedroogde rivierbeddingen, wagens volgeladen met masai en boma's (woningen) van de masai. Plotseling verschuinen er ook 2 giraffen naast de weg. Een beetje later zien we ook nog een eenzame baviaan de weg oversteken. Die nacht slapen we in het huis van John, waar nog 2 andere belgische gezinnen verblijven. Na een gezellige avond bij het kampvuur met een lokaal biertje, beslissen we om toch maar te gaan slapen. Het avontuur is begonnen!
Kathleen
Dag 2: 10/08/2014
We worden wakker gemaakt door luid kraaiende hanen. Ze lijken het principe van de opgaande zon niet goed te begrijpen. Na een koude emmerdouche en een (te) stevig ontbijt spelen we wat met Anita (11j) en Katerina (9), beiden familie van John. De beroemde loombandjes zijn bij deze ook in Tanzania geïntroduceert. John toont ons trots zijn tuin waar hij pepers, pompoenen, guava (manjok) en veel meer teelt. Intussen zijn er mannen druk bezig met het verwerken van de maïs en het vullen van de waterbassin. We sluiten onze dag af met een leuk spelletje Perudo met de familie Govaerts.
