3 weken avontuur in Tanzania! Voor Tuur een
eerste Afrika ervaring, voor Gert de zoveelste Tanzaniaanse reis... We zoeken enkele vrienden op, gaan profiteren van
de zon en het rode stof - want het is het droog seizoen -, we willen enkele
ziekenhuizen en gezondheidsinstellingen bezoeken, contacten leggen en
versterken, een wildpark bezoeken (Katavi National
Park), het psychiatrisch ziekenhuis in aanbouw adviseren, de
straatkinderen van Maendeleo entertainen, ... en nog zoveel
meer. We zullen proberen dit met jullie te
delen...ten minste als er electriciteit en internet verbinding is
Tuur & Gert
Dag 18-19-20 : soms elektriciteit, soms niet. De laatste dagen veel âsoms nietâ.
Eergisteren was het onze vrouwen dag.Dit is: gewinkeld, kleren gewassen, nog eens gewinkeld en véél niets gedaan JIn de namiddag heeft Gert samen met Jean-Michel enkele brieven opgesteld voor de Government of Tanzanian Healt Care. Terwijl Tuurtje zijn middag dutje deed.
Na deze vermoeiende dag aten we een verse ananas waarvan onze smaakpapillen erg geprikkeld waren. Later namen we een duik in het meer.Terwijl de zon prachtig scheen en terzelfder tijd: regende.Rijm dat maar eens aan elkaar. De avond werd afgesloten met Bonen en rijst, gevolgd door een partijtje kaarten.
Gisteren bezochten we Mjiwema, het guest house waar de studenten voor langere stages zullen verblijven.Dit was een uitgelezen moment om buurt daar te verkennen.Na een wandeling door berg en dal, kwamen we op de markt terecht.Ons even gezondigd aan een frisse cola en later een heerlijke kuku, chipsy and mchicha. Na deze zonde strafteGod ons met een fikse regenbui die helaas- de rest van de dag duurde. Dit gaf ons de kans om onze kleren te sorteren en klaar te leggen voor de kinderen in Maendeleo.Verder was het maar een rustige avond, zelfs diep triest voor Tuur.Hij verloor namelijk elk kaartspel tegen Gert.
Vandaag is het rustig de tijd om onze biezen te pakken.We plannen een bezoek in de namiddag aan Maendeleo om afscheid te nemen van de jongeren. Vanavond ons laatste avondmaal bij de broeders in Kigoma.Morgen om 6u vertrekken we richting Bujumbura. Om zondag middag onze vlucht naar Brussel te nemen.Aankomst Zaventem rond 6.25u.
Dag 17: van dag is rood....... de kleur van onze nekjes :-)
Na een bezoek aan het kunstige museum van Ujiji waar Dr. Stanley Dr Livingstone na een lange zoektocht terugvond, maakten we een fikse wandeling langs het Tanganyika meer.Het strand was bezaaid met vrouwen die de was aan het doen waren, mannen die hun fietsen kuisten en spelende kinderen.Natuurlijk zijn er ook de landvissers.Ze brengen met hun macabere bootjes netten in het water die ze later handmatig het land in trekken.Gert kon het niet laten om een handje toe te steken. Het was hard labeur en de vangst was matig.
De sterkte van de zon had ons toch wel verrast.Samen met de weerspiegeling van het water resulteerde dit in een Bien Cuit huidskleur.Om de pijn te verzachten namen we een verfrissende duik in het meer.Tuur nam een duik, zag een slang, kwam boven water en kreeg het plots in zijn rug.Hij kroop piepend uit het water en zat de rest van de avond veilig onder een parasol. J Maar je moet niet alles geloven wat we schrijven.
Vandaag een bezoek aan de ouders van Hezron. We spraken af ten huize Iman. Tot onze verrassing werden we getrakteerd op een maaltijd. Ongelofelijk hoe zulke lekkere maaltijd bereid word in deze beperkte infrastructuur. Zelfs vrienden en familie werden mee uitgenodigd. Buurtbewoners zagen de aanwezigheid van de twee Wazungu als een uitzonderlijke gebeurtenis. Na het regelen van een taxi vertrokken we naar de ouders van Hezron. De verbijstering en confrontatie in het afgelegen dorpje Nyumbigwa,gekleurd door armoede, was voor ons zeer groot. Bij aankomst schrokken we niet alleen van de erbarmelijke huisvesting en omgeving maar ook van het groot aantal kinderen. Kinderen vuil, rood van de modder en vol verwondering kijkend naar deze twee witte.De jongsten onder hen hadden nog nooit een auto gezien, laat staan een blanke.Hezrons familie stond ons op te wachten alsof we de grootsten der aarde waren. De familie is zo arm, je kan het je niet inbeelden, zo arm!En toch werden we ontvangen met mangos, gefrituurde bananen, kip en soda. Op het einde poseerde de familie graag voor een familiefoto. Negen van de dertien kinderen waren aanwezig. Op de achtergrond van de foto ziet u de half ingevallen hut, die dienst doet als keuken en als woonst voor oma. Onvoorstelbaar! Adjectieven komen we te kort om dit te beschrijven
Na een ontbijtje in het Kasulu Motel werden we opgehaald door Methode ( hoofdverpleegkundige in Marumba). Na een rit van anderhalf uur kwamen we op onze bestemming: Heri Mission Hospital. Dit kleine gezellige ziekenhuis ligt alweer in the middle of nowhere. De verantwoordelijke was niet aanwezig maar Dr. Rose heeft ons hartelijk onthaald. Ook hier bespraken we de mogelijkheid om studenten van de KHLim stage te laten lopen. We kregen een rondleiding van de anesthesist ondanks hij een dag vrij had. Dokters, verpleegkundige en andere medewerkers wonen rond het hospitaal. Omwille van de slechte bereikbaarheid voorziet Heri Mission Hospital huisjes aan hun medewerkers.Opvallend was de mini landingsbaan voor de waarschijnlijk even mini vliegtuigen. Het ziekenhuis heeft een eigen wasserij, maakt zelf hun Baxters, tot daaraantoe maar ze hebben ook hun eigen steenbakkerij. De heenreis werd gekleurd door de verschillende onweersbuien maar na ons bezoek scheen voluit de zon. Bij onze aankomst in Kasalu Motel en na de verwijdering van onze broekspijpen begon het weer keihard te regenen!
Reeds vroeg in de morgen een meeting met Broeder Welhart. Dit om een programma voor de volgende dagen samen te stellen. Ook de stage mogelijkheden in Marumba werden bekeken en data voor de inleefreis werden afgesproken. Tijdens een ontspannende wandeling ontdekte we in de brousse een oase van bewerkte gronden. Mais, kolen, tomaten, ananassen, bonen, etc. In de namiddag bezochten we Kabanga Hospital. Geëscorteerd door de jongere broer van Zuster Eva kregen we de spik en span-splinter nieuweoperatiekamer en pediatrie te zien. Dit in schil contrast tot de rest. Met Zuster Eva hadden we een constructief gesprek. Ze zal onze voorstellen met directie en management bespreken en beloofde ons volgende week het nieuws. Aansluitend brachten we een bezoek aan de nabij gelegen school voor verpleegkunde. Laatstejaars internaat studenten vertelden ons over het reilen en zeilen van hun opleiding. Ze toonden hun notas, boeken, schriften en examens. Dit alles gebeurde in een ruimte van vier op zes meter. Dit is hun leefruimte, slaapkamer, studieruimte, eetkamer waar ze met 11 jongens leven.Hezron, een kennis van Gert sinds lang, brengt ons naar zijn verloofde Iman. Ze werkt als net afgestudeerde verpleegkundige in het Kabanga Hospital. Met een loon van ongeveer EURO 100 per maand huurt ze een kamer (zie foto). Hier werden we vriendelijk ontvangen en kregen we ongevraagd een avondmaal voorgeschoteld. Dit is een typische gastvrijheid in Tanzania.
S Morgens na wat onderhandelen over de prijs een taxi genomen richting Kasulu. Na een Kanga gekocht te hebben op de markt in Kasulu namen weer een blitse taxi waarvan de derde vitesse niet goed werkte richting Marumba. Het had geregend. De weg was bijna weg. En wat er nog van overbleef was spiegelglad. Dit kon noch de chauffeur noch de auto iets schelen. Weerom maakte de Toyota het onmogelijke mogelijk en bracht hij ons veilig in Marumba. Daar werden we vriendelijk onthaald door Broeder Marc en Broeder Welhart. Hierop volgde een rondleiding in het ziekenhuis en het domein. Opvallend was weerom de prachtige ligging, de schrijnende en schaarse nutsvoorzieningen, maar sinds kort is er toch op verschillende plaatsen stromend water. Elektriciteit is er niet. Patiënten en familie worden ingeschakeld om het land te bewerken en de beesten te verzorgen.De communiteit voorzag ons van een zalige tas koffie en een ladder vette spin groette Tuur. We hebben er heerlijk gegeten en de avond werd afgesloten met een meeting.
De planning om naar Marumba te vertrekken is met één dag verzet. Tijd dus om een bezoekje te brengen aan de nieuwbouw van het toekomstige én eerste psychiatrische centrum in Kigoma. Het is de bedoeling dat dit centrum binnen een maand open gaat. Maar zoals u op de fotos kan zien is hier nog heel wat werk. Willen ze erin slagen om tijdig operationeel te zijn dan zullen ze toch een Belgisch tandje mogen bijsteken, misschien is dit nog een klus voor Vandebos. We waren wel danig onder de indruk van de grootte, de ligging en de locatie van dit landgoed. Ook bezochten we Newman College. Een secundaire school met internaat en sinds kort een lerarenopleiding. Tijdens deze trip werden we vergezeld door een jongere van Maendeleo. Deze vertelde ons uitgebreid dat hij een jaar lang niet had kunnen studeren omwille van witchcraft!?? Zijn totaal anders denken over de politieke situatie in Libië was verrassend.
In de namiddag had Gert een meeting i.v.m. stage regeling voor de studenten van de KHLim. Bovendien werden er twee nieuwe mogelijke stageplaatsen besproken en goedgekeurd. Dit gaf Tuur de tijd om van wat middagrust te genieten.
s Avonds alweer geen internet. Jammer maar dat belet ons niet om onze blog alsnog voor te bereiden. Dit onder de alziende ogen van de vele salamanders.
Dag 11 : âWie het kleine niet eert, is het grote niet weertâ
Het moest er eens van komen: vandaag geen internet tijdens de avond.Dus geen verhaal?Zeker wel!Vandaag een tropische bui die we mooi hebben afgewacht onder een afdakje in de stad.Even viel het leven stil, heel stil op de regen na weliswaar.
Na de tussenkomst van het huisfront en Western Union, zijn onze financiële zorgen van de baan. Hierop konden we met een gerust hart informeren naar een pikipiki.Dit is een 125cc brommer.Voor nog geen 1.700.000 Ths (739 ), incl. registratie kosten, zouden we gesteld zijn.Maar Gert heeft vaderlijk Tuur van deze plannen gehouden.
Namiddag werd er een bezoek aan onze vrienden in Maendeleo gepland en mooi afgesloten met een voetbal mach.
