Zondagochtend stonden we vroeg op om onze laatste spulletjes te pakken, onze pyjama weg te steken en afscheid te nemen van onze GEWELDIGE gastfamilie voor een maand. Is die maand al om? Het voelt alsof we hier een week of 2 waren, niet al een maand, de tijd is voorbijgevlogen! We hebben ons thuisgevoelt, we hebben genoten en geleerd! We hebben een ervaring opgedaan om nooit te vergeten! Wat een maand! maar toen kwam het afscheid, ik wou beginnen knuffelen met Lucinda, want zo een zusje van 3 jaar is toch iets speciaals, maar ook klein en dieplassen nog in hun broek en dat is dus wat er was gebeurd met als gevolg dat ook mijn broek nat was.... Wat een feest! Ik heb ze dan maar een andere broek laten aandoen en er zelf ook nog rap eentje gezocht tussen mijn overblijvende kleren! Waarna we nog een minifotoshoot hebben gehouden en veel geknuffeld met Mercie & Lucinda. Tot op het moment dat Lucinda doorhad dat we ECHT wel niet meer terugkwamen, toen werd ze koppig en was het knuffelen voorbij. Dan zijn Eline en ik al wenend de auto ingekropen, want we gaan ze niet meer zien, allessinds niet voor een hele lange tijd! Aangekomen aan de verzamelplaats was de bus er (uiteraard) nog niet. Herinneren jullie je nog die Ugandan time waar ik het (af en toe) eens over had. Hij was een goede 3u te laat. Gelukkig hadden we de 50 pannekoeken die Eline en ik hadden gebakken en dan hebben we onze dagboekjes uitgewisseld en voor iedereen een lief tekstje geschreven. Beste tijdsverdrijf! Zeker omdat elk meisje uit onze groep van 15 zo geweldig was! Dan kropen we in de bus voor een 7u durende rit en rond 8u kwamen we aan in het hotel in de hoofdstad waar een lekker wa rme maaltijd, een lekker wa rme douche en een lekker warm bed stonden te wachten!
na een goede nachtrust vertrokken we voor onze laatste toeristische dag naar THE sources of THE river Nile! we zijn met een bootje naar THE sources gereden, wat eigenlijk gewoon een plaatje in het water was, dus vrij grappig! maar toch zijn we er met onze blote voetjes naar toe gewandeld en ook nog wat souveniertjes gekocht met onze voetjes in de Nijl ineen souvenierwinkeltje in het water. Onze shillingen moesten op, what a great excuse! Dan zijn we verder gevaren naar een gezellig lunchplekje met een geweldig uitzicht, even genieten zeg! maar het beste moet nog komen, na een hele hoop heen en weer gediscussieer, na mijn hoop van up naar down naar up naar down te laten gaan ging het dan toch door! We gingen BUNJEEJUMPEN! Iets wat ik al zooooo lang wil doen maar aan het wachten was op THE right time & place. En wat is beter dan in de Nijl springen? Dus we kwamen aan en dan besloten er 2 meisjes met mij mee te springen. Het was 44 meter hoog dus niet de allerhoogste, maar toch zeker de moeite! Mijn buik deed maar gekke dingen toen ik met mijn tenen over de rand stond! met z'n 12en stonden ze klaar om alles vast te leggen op camera, en toen kwam de '3 2 1 BUNGEEEE' en kon je niet meer terug, met alles wat er nog in mijn lichaam zat ben ik gesprongen, en blijkbaar nog mooi gesprongen ook, maar toen ben ik beginnen schreeuwen, de longen uit mijn lijf tot mijn hoofdje (en bovenlichaam) dipte in de Nijl. Hoe geweldig! Wat een kick! Wat een gevoel! Ik bibberde helemaal aan dat touwtje, zaaaaalig! Toen sprongen de 2 andere meisjes en vertrokken we richting hotel, na een warme maaltijd en een doucheke (ik wou die Nijl toch van me afspoelen ) vertrokken we richting luchthaven. Waar ik nu nog zit, de andere meisjes hun vlucht is net opgestegen en we hebben afscheid genomen met de nodige traantjes. Ik zit hier nog te wachten op mijn vlucht, die 2 u vertraging heeft helaas. Maar ach, dat resulteerd in veel blogberichten! En hier eindigt het avontuur van een maand, straks ben ik thuis en kan ik mama weer knuffelen! Ik kijk er al naar uit!
maar wat een maand, de maand van mijn leven! Wat een ervaring!
Na een 3tal uurtjes te slapen op donderdagochtend nam onze bodaboda ons dus uiteten, oneetbaar beschrijft het nog niet eens. Zooooooooo vies! jullie denken waarschijnlijk: 'tanne, overdrijf niet' maar ik overdrijf helaas niet! we hebben ons echt afgevraagd hoeveel we moesten eten om beleefd te zijn! en het tot het minimum beperkt. daarna zijn we naar onze vaste stek gegaan aan het bomaanslag hotel om Lucinda, onze lieve gastzuster zwemles te geven. Ondanks dat we er op hadden gehamerd op tijd te zijn is hun dat faliekant mislukt. Ugandan time, ik kan leven met een kwartier, maar na 2u werd ik toch lichtelijk ambetant en dat heb ik ook laten merken. Na een hoop verontschuldigingen heeft Lucinda wel enorm goed gezwommen! We waren fier op onze kleine zus! daarna zijn we naar de markt gegaan om onze kleedjes te bestellen of aan te passen. Jaja, onze op maat gemaakte kleedjes! Wordt al maar jaloers ;) daarna kregen Eline en ik (want dat bedoel ik meestal met ons!) toch een hongertje en zijn we ergens frietjes gaan eten. Jammieeeeee! Dat deed goed! om eigenlijk een uurtje later thuis eten te krijgen van de gastmama! :p
vrijdag was onze laatste dag ziekenhuis, normaal stond ik op pediatrie maar ik heb stiekem gewisseld met gynaeco! er moet hier ook even vermeld worden dat de voorbije nacht 10 baby'tjes geboren zijn! En dat door 3 van onze meisjes ZONDER verantwoordelijke vroedvrouw! En ze hebben dat enorm goed gedaan! Want het waren 10 gezonde levende mama's en baby's! Enorm respect! maar dus, ik stond die ochtend op gynaeco samen met Bo! Een 5ejaars die heeeeel graag wil specialiseren binnen de gynaeco, dus iemand waar ik veel van kon leren! Er lagen wat vrouwen die nog van de nacht overwaren, zo moesten we 1 baby, baby Maxime noemen omdat Maxime de hele nacht voor de vrouw had gezorgd! De baby moest eigenlijk met keizersnede komen maar dat is uiteindelijk niet gebeurd omdat de mama niet wou! Bo heeft deze baby op de wereld gezet terwijl ik de andere vrouwen wat in de gaten hield! Opeens begon de enige HIV-positieve vrouw kaka te doen. Onervaren als ik ben wist ik niet dat dat vaak betekende dat de vrouw zou gaan bevallen... Tot ik plots het hoofdje zag. Helemaal in paniek riep ik 'babybabybabyBABY' en probeerde ik steriele handschoenen aan te trekken over mijn gewone, dat laatste is mislukt omdat de baby er plots was en ik haar nog net had opgevangen! Maar NIEMAND kwam me helpen, want niemand Is fan van HIVpositieve mensen, toen ze me eindelijk klemmen en een mesje hadden gegeven om de navelstreng door te knippen kon ik verder met de baby, gelukkig. De babygirl dan goed ingepakt in de weinige dingen die de mama meehad en aan de oma gegeven. Ik heb ze alle liefde en geluk meegegeven die ik had! Toch nog een leuke laatste ziekenhuisdag! Smiddags zijn we met de hele groep pizza's gaan eten in Sankofa's, onze andere vaste stek die ons door de plaatselijke eetgewoontes heeft gered... :) om onze namiddag te spenderen aan het zoeken van souvenirs en een nieuwe valies voor Eline! We hebben de dag afgesloten met een zwemlesje met Lucinda om dan met de auto(!) terug te rijden naar huis. Laat ons even duidelijk zijn dat onze mama niet kan rijden! Een botsing en wat geroep later kwamen we thuis aan. Waar we dan voor Mercie, Lucinda en Dennis hebben gekookt! Spaghetti bolognaise en pannekoekjes als dessert. vooral de pannenkoeken vielen in de smaak, de spaghetti iets minder, daar gooiden ze, niet overdreven, een kilo zout over. (Oké, misschien overdrijf ik een heel klein beetje). Vooral wij hebben genoten van deze lekkere Belgische maaltijd!
Na na een lekkere lange nacht hebben we onze valies gemaakt, nog wat laatste souvenirs gezorgd, een zwammetje geplaceerd met gastzuster en bodaboda! Zijn eerste keer in een zwembad, hij zwom wel heel grappig, op zijn hondjes, zoals de meeste Oegandezen hier. Ach, het was een leuke namiddag! Om 3u moesten we dan afscheid nemen van de Oegandese studenten, met onnozele spelletjes en overdreven veel knuffels, maar goed, er was chapatti, dat maakte veel goed :p toen zijn we nog een laatste keer langs de markt gepasseerd om eieren te kopen voor pannekoeken te maken voor iedereen voor de volgende dag op de bus! ons laatste avondmaal thuis (en het pannekoekbakken) moest wel in het donker gebeuren, want er was al een hele dag nog electriciteitsnet noch water. Ach, het was gezellig! toen gingen we slapen voor onze laatste nacht in Gulu...
Eline en ik zijn even achter de computer gekropen want het is vies weer hier momenteel... En omdat onze bodaboda ons net mee uiteten heeft genomen voor traditional food en dat echt verschrikkelijk vies was ! Maar goed, ik ga blij zijn als ik thuis terug kan eten wat ik wil en wat lekker is en niet zo de vettige en zware boel van hier !
Maandag zijn we naar murchisson falls gegaan! Wat een feest, extra dagje vakantie! Dat deed zo goed! Het was echt heel fijn, eerst een rit van een 3tal uur waarna we het park inreden en met de busjes op zoek gingen naar giraffen, leeuwen en olifanten. Zo onwerkelijk eigenijk! We hebben alles gezien behalve de leeuwen, wat ik echt heel jammer vind! Want vorige keer toen ik hier was, in februari met papa, hebben we er ook geen gezien... Daarna hebben we geluncht voor de bootjes, want de boottoht was onze volgende activiteit... En toen heeft een stomme baboon mijn sandwichen gepikt! Ik was zooooo hard verschoten, wat een stomme beesten die baboons! :( Toen ik daarvan bekomen was zijn we op de boot gesprongen voor een zalige boottocht, ongelofelijk veel nijlpaarden op de nijl! En krokodillen, dus daar wil je niet invallen! De andere meisjes hebben dan ook Nile beer op de nijl gedronken tussen de nijlpaarden! Onderaan de watervallen zijn we dan uitgestapt en hebben we de kli; naar boven gemaakt, dat was ongelofelijk! Elk punt gaf een ander zalig uitzicht! Waaaauwie echt! Dat was puur genieten, wat een krachtig stukje natuur, die watervallen! Nadien zijn we dan terug naar huis gereden en rond 22u waren we eindelijk thuis, helemaal uitgeput want we waren wakker van 4u!
Na een korte nacht had ik ik afgesproken met Julie en haar mama, die speciaal van de hoofdstad 6u hadden gereden om mij te bezoeken, hoe zot is dat! Ik was zoo gelukkig Julie te zien, hoe ongelofelijk om elkaar in Oeganda te zien! What a great friend! Dan heb ik hen het ziekenhuis laten zien, wat ook voor Julie haar mama leuk was want zij heeft 2 kinderen op de wereld gezet in Afrika, dus ik heb nog veel van haar bijgeleerd! Daarna zijn we een stofje en kleedje gaan laten maken voor Julie, spannend! En uiteindelijk geindigd met een pizza-lunch in SANKOFAs, onze plaatselijke lekker eten plaats. Daarna moesten ze helaas terug naar Kampala, maar niet zonder mij te bevoorraden met lekkere Jules de stroper koekjes ;) Namiddag ben ik dan ook voor mezelf een kleedje gaan laten maken samen met mijn plaatselijke bestie, Eline, nu hebben ook wij kleedjes!
Gisteren was een vrij hectische dag, na op surgery te staan in het ziekenhuis, zonder surgerys want er waren geen vloeistoffen, ben ik maar naar antenatale care gegaan en heb ik aan zwangere buiken gevoeld en veel bijgeleerd! Dan zijn we nog eens naar de markt gegaan om onze kleedjes te gaan passen en veeeeeel fruit te gaan kopenm want alle 15 de meisjes kwamen eten bij onze gastmama! Dus eenmaal thuis, hebben we nog enkele uren geholpen met koken en juice maken! Het was wel een heeeel lekkere maaltijd, iedereen had ervan genoten! Daarna vertrokken Katrien, Sarah, Laura en ik terug naar het ziekenhuis, voor ons nachtje op gynaecologie. Wat een zalige nacht! Resultaat; 3 gezonde baby girls en 1 dood jongetje, maar we hebben ze alle 4 ter wereld gebracht, helemaal alleen met ons 4, de mid-men liet ons alles doen en kuiste dan het bloed op. Dus baby 1 en baby 3 heb ik geholpen op de wereld te zetten. Baby 1 met Katrien, ze noemt Marie en baby 3 met Sarah en ze noemt Laura, die naam mocht ik kiezen van de mama, wat een eer! Maar echt een gewoonte hier, en we hebben ze dan vernoemd naar Laura, die het dood babytje op de wereld had gezet met enorm veel respect. Ze heeft dat fantastisch gedaan! We waren echt een geweldig team! Maar wat een nacht, ik zou het zo opnieuw doen, dit is geweldig, dit is waarvoor ik ben gekomen. Dit is ongelofelijk. Ik kan het nog niet goed vatten! Wat een ervaring, wat een eer, wat een mooie babytjes.
Je hoort het, ik ben gelukkig! Mijn Afrikaanse ervaring is geslaagd. Ik kan nog zoveel meer vertellen over vannacht, maar dat komt nog!
Overall was week 2 niet de beste week! Ik heb van maandagavond tot woensdagavond in bed gelegen. Toen was ik het wat beu, die 4 muren! Dus toen is Dorien, de dokter gekomen en heeft ze mij gezegd toch maar antibiotica te nemen, ik had een serieuze bronchitis!
Donderdag ben ik dan zwakjes meegegaan naar de outreach... maar het was een geweldige dag dus ik ben blij datvik ben meegegaan! We zijn naar de schooltjes geweest en daar heb ik over HIV/AIDS gepraat, en de leerlingen waren zeeer geinteresseerd en vroegen goede vragen! Van 'kan ik Aids krijgen door vliegen die van wond tot wond gaan' tot 'krijgen homoseksuele mensen meer STDs?' Dus het was geweldig! Ik voelde me nuttig en helpfull!
Vrijdag dan terug naar het ziekenhuis, op de medical ward, dat was echt ook heel leuk! Toffe dokter, veel bijgeleerd over tropische ziekten, weer veel vieze ziekten gezien ;-)
Voor de rest was het nog vooral op krachten komen, de antibiotica laten werken!
Zaterdag was de laatste outreach, toen heb ik mogen helpen bij het clerken en decervical cancer screening, heel leuk! echt een goede laatste outreach! Savonds zijn we dan nog naar een 'student party' geweest! Het was leuk, maar vorige week in BJZ was leuker
Zondag zijn we sochtends dan naar een traditionele mis gegaan, samen met Sarah, in het begin hey gezang was geweldig! Wat een ervaring! Daarna hebben we nog wat op het marktje gedaan en dan waren we allemaal samenuitgenodigd bij de gastfamilie van Dorien & Laura om te eten en die hadden belachelijk veel & belachelijk lekker eten gemaakt! Wat een feest, maar toch, stilaan beginnen de conversaties over belgisch eten te gaan, over een goede warme douche, over wegen zonder gaten in, maar vooral over eten ;-)
Na toch wel veel geklaag even een 100% positief bericht, de dingen die ik apprecieer en ga missen!
Elke ochtend het ritje op de boda, met ons haar in de wind. Het feit dat we wanneer we willen en waar we willen de boda kunnen nemen en hij ons voor nog geen euro naar de andere kant van Gulu brengt. Want letterlijk op elke hoek van de straat staan er 3! Wat een geweldig vervoer, dat moesten we hebben in Belgie!
Wanneer we een vriendin willen meenemen om te komen eten dan kan dat allemaal spontaan. Eten en generositeit hebben ze in overvloed vandaag zijn we zelfs met zn 15'en bij dorien&laura kunnen gaan eten. En de gastfamilie vond dat geweldig.
Als we hier zwaaien naar kindjes dan krijgen we zoveel enthousiasme en liefde terug. Dat zwaaien dat gaan we in Belgie weer moetwn afleren ;-)
Hoe ze hier met complimentjes strooien, gewoon omdat we blank zijn, ego-boost!
En ook de charme van de oegandese traagheid leren we apprecieren, het geeft een soort van rust. Een kalmte na het gejaagde Belgische leven!
Hier naar de mis gaan is fantastisch, gezang, gedans, zalig om te zien, nog leukervom mee te maken en er midden in te zitten! Wat een liefde, wat een gevoel, dat is fantastisch. Zo zouden de Belgische missen moeten zijn!
Ze zouden weer vol zitten!
De prachtige natuur die overal rond ons is, waar we elke minuut van kunnen genieten. dat is hetgene waar ik persoonlijk het meeste van geniet en het meeste ga missen!
Oeganda is echt een parel! De kleine frustraties worden weggewerkt door de beauty of it!
Vanuit mijn bedje ga ik nog eens een berichtje achterlaten. Ik ben namelijk wat ziekjes. Hoge koorts, vieze hoest en een stevige hoofdpijn, maar het gaat al beter als gisteren! Maar een dagje rust zal geen kwaad kunnen.
Vrijdag stond ik weer op immunisatie in het ziekenhuis, deze keer samen met Valerie & Eline, mijn roomie. Ik wist ondertussen al een beetje hoe het draaide dus dat ging wel vlot. Er waren alleen ZOVEEL studenten die dag dat we compleet overbodig waren. Dus dan ben ik even naar family planning gegaan in de hoop dat ik een implantaatje mocht steken maar daar was het nog erger! Met 8! Studenten en een dokter stonden we teluisteren naar de patienten. Dus, dan ben je 8e in de rij om iets te mogen doen, zo jammer! Dus daar ben ik ook niet lang gebleven en ben ik maar weer babytjes gaan wegen
Rond 1u waren de baby's weer op en zijn we op de markt annanas en mango gaan kopen die we dan aan het zwembad hebben opgesmult, dat smaakte!
Zaterdag hadden we onze 3e outreach! Ik stond op HIV testen dus ik keek daar megahard naar uit want dat was bij iedereen al supergoed meegevallen! Helaas stonden we daar opnieuw met 8 studenten en nadat 1 van het had duidelijk gemaakt dat we om de beurt mochten prikken, dus om de 8 patienten ben ik daar weggegaan. Ik had me nog nooit zo nutteloos gevoeld. Toen mocht ik naar administratie wat inhield dat ik voor de ongeveer 300 patienten die we die dag gezien hadden alles mocht opschrijven. Dat was arbeiden! Mits ik het werk van een oegandees had afgepakt die nu langs mij zat te niksen voelde ik me nog altijd niet nuttig, maar ik was bezig
Savonds toen we thuis waren zijn we dan nog uitgegaan bij BJZ (ofzoiets) met de hele groep en zo nog wat oegandeze broers/zussen en wat medische studenten. Het was geweldig! Iedereen had zich rot geamuseerd, er is wat afgedanst group-bonding!
Zondag was dan de day-after. Allemaal lekker moe aan het zwembad hangen
Savond nog vergadert met de bachelors over expanding the project. Nuttige vergadering veel ideeen uitgekomen! Dus daar gaan we nu proberen iets van te maken!
Maandag, na goed uitgerust te wezen stond ik op gynaeco, hier had ik naar uitgekeken! Iedereen die hier had gestaan had ofwel al een C-section gezien of een gewone bevalling. Toen we aankwamen was er net een mevrouw bevallen dus het zag er veelbelovend uit! We hebben dan enkele vrouwen mogen helpen onderzoeken, naar het hartje luisteren en de ligging van de baby bepalen maar niemand had voorlopig meer als 4 cm ontsluiting. Goed, dan hebben we de srts gevolgd naar de complicaties , zoals de IUFD, intra-uteriene-fetal-death, of vrouwen met doodgeboren kindjes. In deze zaal stonk het zoooo hard door de STDs en vieze bacteriele infecties (zelfs een vrouw met pseudomonas, stinken dat dat deed) daarlangs lagen die allemaal te kermen van de pijn door de eendebek in hun om de bacteries eruit te halen! Dus ikben daar 3x naar buiten gelopen omdat ik vapeurkes had en echt niet goed werd...
Mits ik nog nooit slecht geworden ben van iets was ik wel verschoten van mezelf... later werd duidelijk dat dit kwamomdat ik met 39° koorts in bed ben moeten kruipen. Van smorgens een hoestje maar smiddags hoofdpijn naar namiddag hoge koorts. Er zat duidelijk iets in mij dat niet OK was...
Maar goed, geen bevallingen, geen c-sections voorlopig! Maar zo snel geef ik dat niet op ! Ik ga nog wel eens terug in mijn vrije tijd!
Vandaag wordt een dagje rusten in bed
Morgen ben ik weer paraat! Surgery wordt het dan, spannend! ;-)
Het is alweer een tijdje geleden dus ik ga even proberen chronologisch te vertellen!
Zondag hebben we een vrij chille dag gehad, we zijn begonnen met naar de mis te gaan, en in tegenstelling tot wat ik mij had voorgesteld waren het geen zingende en dansende zwarte vrouwen en mannen. Nee het was enorm saai a la Belgique. Maar goed, het was dan ook een mis van de getuigen van Jehova, daarmee misschien. Onze gastmama is een getuige van Jehova! Bij de andere meisjes waren de missen precies wel leuker!
Daarna zijn we dan terug naar ons appartementje gegaan, met de auto, want het regende begin van het regenseizoen hier ;-)
Toen de regen gedaan was zijn Eline & ik Gulu wat gaan verkennen, dat was wel nog leuk
In de late namiddag zijn we dan samen met Lucinda, ons gastzusje gaan zwemmen in een hotel, dat vond ze fantastisch
Bijna alle andere meisjes waren er ook, dus dat was echt wel leuk! Even chillie
Maandag zijn we dan op outreach gegaan, we moesten er zijn om 8u en zijn vertrokken om..... 10u. De sfeer bij ons, de belgische studenten was dan ook wat grumpy ondertussen zijn we al wat meer gewend aan de lazy, we komen graag te laat sfeer
De outreach zelf was wel heel leuk! Ik ben samen met Sarah naar de huisjes gegaan om de lokale bevolking te educaten over hygiene en family planning. Gezien wij de lokale taal totaaaal niet kennen was dat wel niet simpel, en de oegandezen vertaalden dan ook niet alles wat we zeiden, dus dat was wel echt moeilijk! Maar goed, we hebben wel veel bijgeleerd over de cultuur!
Daarna heb ik mij nog even bij de gynaeco gezet, in het medical camp! Dat was wel heel leuk! Een uitstrijkje mogen nemen en mogen helpen bij het uithalen van een implantaatje in de arm, dus wel vrel bijgeleerd! Terug in de bus waren we allemaal bekaf wel echt!
Dus terug thuis ook, gelukkig was het toen megalekker eten!
Dinsdag hebben we dan een rondleiding gehad in het ziekenhuis, wat ook wel leuk is! Als we niet teveel naar de hygiene kijken valt alles wel goed mee! Het is heelgroot en alles is mooi ingedeeld! Namiddag zijn we dan naar de samaritanen gegaan, ijsjes gaan eten! Jam en vergaderen over de outreach van maandag, dat was wat minder leuk, maar uiteindelijk wel heel belangrijk want medisch worden hier wel veel fouten gemaakt. Daar hebben we ook nog gebond met de oegandese studenten en zwaar geduscussieerd over condoomgebruik en dergelijke!
Woensdag was het opnieuw outreach, nu stond ik op de medicatieuitdeling, dit wasiets minder interessant, maar wel nog leuk om te doen. Ik voelde mij nog wel wat nuttig.
Vandaag was dan de eerste dag in het ziekenhuis, samen met Maxime stond ik op de immunisatie, allemaal babytjes die om hun vaccins komen, heel leuk eigenlijk. Alleen is het echt zon lange naald in een babytje zijn billetje steken, dat vind het babytje iets minder! Maar wel leuk! Alleen was alles overbemand en waren wij niet echt heel nuttig... maar goed, dan pakken wij al het werk af en de oegandezen vinden dat niet erg om te chillen en wij werken wel graag
Dus, leuke dag!
En nu zitten we te chillen in een hotel en sewens gaan we weer een meeting hebben, die en hun meetings hier ze zijn daar hier fan van, ze willen graag lekker professioneel overkomen
Na een 7u durende busrit zijn we aangekomen in Gulu!
Daar hebben we dan nog iets kleins gegeten voor onze gastfamilies ons kwamen halen. De busrit zelf was vrij uncomfortable, maar het was wel een zeer veilige 'postbus'. Onderweg kwam de lokale bevolking eten aan de raampjes verkopen, dat vertrouwde ik wel niet helemaal dus dat heb ik niet gedaan!
Toen we dan aankwamen in het 'restaurant' had ik ook nog geen honger, maar dat kwam door de spanning van mijn punten die online zouden komen! En hoera, geslaagd op alles! 3 maanden vakantie!
Onze gastmama kwam Eline en mij dan ophalen aan het restaurant - gelukkig met de auto - om naar ons huisje voor de volgende maand te gaan! Het eerste wat we zagen was dat er een gewone toilet was! Zalig! Want al die franse toiletten hier, ik ben geen fan!
Toen de school uit was kwam dan ons.gastzusje, Lucinda, thuis. Na 2 minuten verlegen te zijn klom ze de hele tijd over ons! Ook onze cadeautjes, zeker de koekjes, vielen in de smaak. De 3 dozen waren dan ook op na 1 dag! We worden hier wel echt verwend met local food en sapjes door Mercie, onze gastmama! Ze is echt zoooo lief!
Gisteren hadden we dan een workshop met de oegandese studenten. Met de vaste bodaboda, Dennis, in lange rokken zijn we naar daar gegaan! Voor een lange, vrij saaie workshop. Daarna hebben we dan nog met de hele groep naar de belgen gekeken. Gezellig met een jammer einde!
Mercie roept net dat het eten klaar is! Meer volgt snel!
Na een lange vlucht ben ik veilig bij de groep terecht gekomen op de luchthaven van Entebbe, dat was toch een hele opluchting.
Vandaag hebben we de dag dan doorgebracht in de hoofdstad, Kampala!
Wat een drukte, dit is mijn 2e keer hier in de hoofdstad en dat is ongelofelijk hoe druk en stinkend het hier is, maar de sfeer van langs de straten maakt veel goed!
Ook de groep is enorm leuk! Iedereen is ongelofelijk lief en dat gaat eigenlijk heel goed met zo 15 meisjes samen!
Onze begeleider, Onesmus, is ook heel fijn, ze keken enorm uit naar onze komst hier, dus dat wordt nog spannend als we aankomen in het ziekenhuis in Gulu!
Voorlopig valt er niet veel meer te zeggen, het is lekker warm hier en echt heeeeeel fijn! Dus dat komt 100% in orde!
Ik laat zoveel mogelijk iets weten, maar ik weet niet hoevaak dat gaat zijn ....
Lieve groetjes!
Tanne
vandaag zijn we zelfs met zn 15'en bij dorien&laura kunnen gaan eten. En de gastfamilie vond dat geweldig.
begin van het regenseizoen hier ;-)
ondertussen zijn we al wat meer gewend aan de lazy, we komen graag te laat sfeer 
