Ik ben Sofie, en wordt er dit jaar 50. Ik ben gehuwd, heb kinderen, en werk als zelfstandige. Na bijna 50 jaar wil mijn lichaam niet meer mee. Heel veel klachten, de een nogal vager dan de ander. Uiteindelijk kreeg ik de diagnose traag werkende schildklier, maar helaas blijkt het daarmee niet opgelost te zijn...
Via deze blog wil ik mijn verhaal kwijt. In mijn omgeving stuit ik regelmatig op onbegrip, vooral omwille van mijn overgewicht. "Als je een beetje op je voeding let, en wat meer beweegt, gaan de kilo's er zo af!" Om dezelfde reden verberg ik hoe moe ik me meestal voel, want ik zie er helemaal niet ziek uit...
Met het neerschrijven van mijn verhaal hoop ik voor mezelf een aantal zaken op rij te kunnen zetten, en op die manier terug de balans in mijn leven en lichaam terug te vinden. Ik hoop ook dat mensen in dezelfde situatie hier in de erkenning kunnen vinden en de kracht om door te gaan.
Ik voel me goed met de Armour Thyroid. En als ik de vele negatieve berichten lees over de veranderde Thyrax ben ik maar al te blij dat ik de stap gezet heb naar natuurlijke hormonen. Toch blijft mijn gewicht hangen : veertien dagen terug zo blij dat ik net onder de 90 kilo zat, vandaag opnieuw 91,2. Toch heb ik de beslissing genomen om de koe bij de horens te vatten. Er moet toch een manier zijn om die kilo's kwijt te geraken? Enkele dagen terug heb ik op eigen basis de Armour Thyroid verhoogd. Ondertussen ben ik wel al zo ervarings-deskundig dat ik weet op wat ik moet letten... Ik hoop dat dit toch kan bijdragen tot een versnelling van de stofwisseling. Ook opnieuw meer aandacht voor mijn voeding. Naast het letten op mijn voeding wil ik ook meer beweging invoegen : vandaag, omwille van de regen, 30 min. gefietst op de hometrainer. Is lang geleden dat me dit nog lukte. Wel er op gelet dat ik het tempo niet te hoog legde.
Ik ben ook al enkele dagen bezig met "de zonnegroet". Compleet gestuntel met dat gewicht en alle spieren die vast zitten, maar ik wil toch doorzetten...
Ik voel me fysiek terug stukken beter : minder moe, minder gewrichtpijnen,... al jaren geleden dat ik me zo goed voelde. Dat gewicht en mijn conditie zijn de volgende stap. Dit moet toch ook lukken!
Het lukt voor geen cent! Mijn gewicht blijft onverbiddelijk tussen de 91 en de 92 kilo! Ik haat het, nog steeds, ook al was ik van plan het los te laten... Zaterdagnamiddag met mijn dochter gaan shoppen. Alle zomerkledij van vorig jaar is te klein. Zo'n 7 kilo verschil. Ik was zaterdagmorgen niet te genieten! Als er iets is waar ik wel tegen op zie is het shoppen voor mezelf : continue geconfronteerd worden met het teveel aan gewicht en die dikke buik. Ik haat het, maar aangezien het alternatief : rondlopen met te krappe t-shirts, ook heel confronterend is, was dit toch de kortste weg.... Met een broek waar mijn buik helemaal in past, een knalrood bloesje en enkele topjes kan ik toch de zomer weer aan... Met de misschien ijdele hoop dat mijn gewicht opnieuw naar beneden duikt?
Zou graag nog enkele rokken er bij hebben. Misschien eens mooi kijken naar mijn dochter, in de hoop dat zij het ziet zitten om er een tweetal te naaien?
Ondanks het feit dat ik toch het één en ander gevonden heb naar mijn zin, vind ik dit helemaal niet leuk.
Lang leve de internetverbinding van mijn computer! De verbinding viel uit, net toen ik dit bericht wilde plaatsen, en dus is alles foetsie... Ik kan herbeginnen. Misschien om dat ik het zelf ook allemaal goed zou onthouden?
Tijdens het weekend had ik niet veel tijd om bij mezelf stil te staan. Ik heb geholpen met mijn oudste zoon om nog een opdracht af te krijgen die hij bij het examen moet indienen. Zelfde studies als ik destijds deed, en ik doe nog steeds graag mijn job, dus die hulp is niet echt een opdracht, maar iets dat ik graag doe. Wel wat gezeur van mijn echtgenoot die zich tekort gedaan voelde, en vond dat ik teveel tijd aan mijn zoon zijn werk besteedde. Dat is toch mijn keuze?
Het negatief gevoel bleef gisteren hangen en werd nog versterkt door het feit dat, ondanks de nodige inspanningen om op mijn voeding te letten, er geen enkel resultaat was na een week. Het is een obsessie aan het worden : ik wil hoe dan ook die kilo's kwijt en het lukt maar niet. Ik weet het echt niet meer hoe ik het moet aanpakken... En ik word het vechten zo moe. Teveel frustraties is opnieuw naar dingen grijpen die ik eigenlijk links zou moeten laten liggen, en daar voel ik me nog slechter bij....
Vandaag het één en ander gelezen over omdenken : is het geen tijd dat ik het anders aan pak, dat ik mijn overgewicht accepteer en niet meer strijd? Misschien is het het ogenblik om opnieuw te genieten van het leven, en ook van de vele kleine overwinningen die elke dag wel voor het grijpen liggen. Ik heb een tijd geleden de Gabriëlmethode gelezen en daar gaat het niet om het verbieden van voeding, maar wel om geleidelijk aan steeds meer positieve elementen toe te voegen. Vanavond heb ik macaroni met kaassaus en ham klaar gemaakt. Een lievelingsgerecht van mijn jongste zoon, iets dat weinig tijd vraagt om klaar te maken, maar eigenlijk wel heel veel negatieve koolhydraten bevat. Dus heb ik daarnaast broccoli, bloemkool en worteltjes gekookt. Als ik daar een portie van toevoeg, heb ik toch iets positiefs toegevoegd, en wordt het een stuk gezonder.
Ik heb me daarstraks ook aan een sprintje gewaagd op de hometrainer, terwijl niemand thuis was. Ik heb het maar drie minuten vol gehouden, toen was ik buiten adem. Maar die drie minuten zijn toch mooi drie minuten fysieke inspanning die er anders niet is...
Ook wat mijn werk betreft heb ik vandaag een aantal zaken afgehandeld die bleven liggen en na maanden geleuter door het gebrek aan energie, ervaar ik dat ook als positief...
Allemaal kleine dingen, maar door er aandacht aan te schenken heb ik toch het gevoel dat ik vandaag toch wel een stuk goed bezig ben, en dat motiveert om door te zetten.... Straks misschien nog eventjes op de hometrainer terwijl we naar "Familie" kijken op TV? Ik zie het wel, of ik er nog de energie voor heb.
Maar het positieve wil ik ondertussen wel vasthouden. Of dit resultaat oplevert voor mijn gewicht? Ik hoop het, want ik ben nog niet zo ver dat ik dit kan loslaten....
Vandaag is het precies één maand dat ik overgeschakeld ben naar natuurlijke schildklierhormonen. De waarden van de vrije Thyroxine bij de bloedcontrole na drie weken stonden net iets te laag. Dus dosis nog iets opgehoogd. Een tijdje opnieuw last gehad van mijn schouder, en last van een pijnlijke mond, maar met iets te verhogen is dat voorbij.
Wat een wereld van verschil! Ik voel me stukken beter. De ene dag is de ander niet, maar er zijn dagen dat ik me beduidend beter voel, dan de voorbije jaren. Geen voormiddagdip, geen namiddagdip, en actief bezig zijn tot rond 22u 's avonds. Dat is wel heel lang geleden, dat ik dit nog mocht ervaren. En ik slaap zalig!
Geen bijwerkingen tot nu toe : geen hyperactief gevoel, geen nachtelijk zweten,.... Om onderbrekingen te vermijden is de nieuwe armour thyroïd al besteld. En ondertussen maar genieten van mijn nieuwe ik.
Vanaf vandaag heb ik ook besloten om opnieuw actief iets aan mijn gewicht proberen te doen. 20 kilo zou ik zeker kwijt moeten geraken, om terug een normaal BMI te hebben. We gaan er voor!
Ik weet dat ik niet te vroeg victorie mag kraaien. Met de start van de L-thyroxine leek het eerst ook allemaal de goede kant op te gaan. Maar toch kan ik niet anders dan bevestigen dat het er goed uit ziet : Ik heb me al jaren zo goed niet meer gevoeld. De laatste dagen heb ik er geen moeite mee om tot 's avonds actief te blijven, en ik sta 's morgens uitgeslapen op. De waas in mijn hoofd, die mij belette helder te denken, en die hele stukken van de dag aanwezig was, is verdwenen. Het is een verademing om 's avonds ook nog wat werk te kunnen verzetten. Ondanks een zeer gestresseerde zondag, waarbij ik nog bijgesprongen ben en geholpen heb aan mijn zoon zijn maquette, en het sprinten was om het avondeten klaar te hebben, de valiezen te vullen, en mijn studenten tijdig aan het station af te leveren, voor een nieuwe week Gent, was ik niet, zoals anders, totaal op. Ik heb nog een bad genomen en ben er daarna nog ingevlogen om de vuilnisbelt die mijn keuken leek, op te ruimen. Iets dat me meestal niet meer lukt.Vanmorgen kon ik dan ook genieten van een propere keuken. Leuk om de week mee te beginnen!
En het is een stimulans om ook andere zaken aan te pakken.
Het is nu 19 dagen dat ik Armour Thyroid neem. Donderdag bloed prikken, maar ik heb er het volste vertrouwen in dat de waarden dit keer goed zullen zijn!
Het is nu de twaalfde dag dat ik overgeschakeld ben op Armour Thyroïd. Ik ben voorzichtig maar het gaat momenteel toch de goede kant op : Ik heb toch beduidend meer energie, sta niet moe meer op, en het lukt me om behoorlijk de dag door te komen. Ik ben er nog niet, maar dit is na de voorbije weken van me echt voortslepen en nauwelijks functioneren toch een verademing!
Ondertussen probeer ik zoveel mogelijk te weten te komen over alles wat met de werking van de schildklier samenhangt. Uiteindelijk is dit wel een niet te ontwarren kluwen, want in het hormonaal systeem blijkt alles met alles te maken te hebben. Cortisol, insuline, vitamine D,.... het hangt allemaal heel nauw aan elkaar en als communicerende vaten beïnvloedt het één het ander. En toch bekijkt men het medisch gezien niet als één geheel en worden blijkbaar heel zelden alle waarden nagekeken. Misschien omdat men tot nu toe niet echt weet hoe men hier op kan ingrijpen? Misschien omdat een systeem voor ieder persoonlijk is, en men het niet kan herleiden tot exacte cijfers? Misschien omdat de optimale waarden voor iedereen anders zijn? Misschien omdat stress en trauma's er een grotere rol in spelen dan men wil of kan toegeven, gewoon omdat dit niet echt meetbaar is?
Het wordt me stilaan duidelijk dat het niet de cijfertjes zullen zijn die bepalen hoe het nu met me is, maar dat het er vooral om gaat hoe ik me voel. Het is zoeken naar een oplossing die breder is, dan enkel het innemen van schildklierhormonen. Voldoende rust, gezonde voeding,.... Het is even belangrijk.
Ik vind dit één van de moeilijkste zaken die er zijn : het gevoel hebben dat men je niet ernstig neemt. "Zulke klachten kunnen toch heel veel oorzaken hebben! En als je waarden voor je schildklier net op het randje waren, dan had ik toch eerst enkele maanden afgewacht! Het kan ook gewoon de overgang zijn." Er volgde nog net niet : "Je neemt toch niet zomaar schildklierhormonen!"
Op zo'n momenten heb ik het helemaal gehad. Ik was blij dat de huisarts mijn klachten ernstig nam, maar met zo'n reacties roept dit het gevoel op dat ze er nogal licht over gaat om medicatie voor te schrijven...
Waarom raakt mij dit zo? Heb ik de bevestiging van buitenaf nodig dat het ernstig is, om wat ik voel ernstig te durven nemen? Daar lijkt het wel op! Hoe lang duurt het voor ik klachten die ik heb, datgene wat ik voel, zelf ernstig neem? De resem klachten was mijn inziens toch echt niet min :
- moe
- gewichtstoename (15kg in twee jaar) ondanks letten op de voeding
- vocht vasthouden
- opgeblazen gezicht en wallen onder de ogen, vooral 's morgens
- lage lichaamstemperatuur en snel koud
- koude voeten en benen, die niet warm te krijgen zijn, en die pijn doen van de kou
- tintelingen in de benen
- obstipatie en buikpijn links onder, opgeblazen buik
- spier en gewrichtspijn, vooral bekken, schouders, armen, ellebogen
- oogproblemen
- gevoelige schildklier
- gestoorde menstruatie
-
En mag ik uiteindelijk tot nu toe nog heel veel blijvende klachten hebben, toch zijn er zaken die, sinds het nemen van de schildklierhormonen al sterk verbeterd of verdwenen zijn. Zo is de pijn in bekken, schouders, armen en ellebogen zo goed als volledig weg, sinds ik gestart ben met de behandeling. Wel heel opvallend, aangezien ik het half jaar er voor bijna elke nacht wakker werd van de pijn. Ook de opgeblazen buik is verdwenen. Koude voeten en benen, obstipatie en buikpijn links onder, zijn zaken die sterk verminderd zijn....
Indien de oorzaak niet bij de schildklier zou liggen, dan zou dit toch ook geen positief effect hebben toch?....
Of zoek ik hier opnieuw bevestiging dat ik wat ik voel ernstig mag nemen....
Geduld is een schone deugd, zegt men. Ik haal deze wijsheid vaak op voor mijn kinderen. Maar momenteel mag ik ze mezelf ook wel onder de neus wrijven. We zijn vandaag 4 mei. Ik ben gestart met de Armour Thyroid op 1 mei, dus nu slechts 4 dagen en ik zit al drie dagen ongeduldig te wachten op positieve effecten. Ja, ik weet het : mijn verstand rekent op 6 weken voor ik mij kan uitspreken over het effect : drie weken opstarten, dan bloedcontrole, en dan eventueel bijsturen.... Maar ik ben het kotsbeu, zo kotsbeu. Ik zou zo graag opnieuw gewoon kunnen functioneren, zonder die continue vermoeidheid. En ik zou zo graag willen dat het letten op mijn voeding eindelijk nog eens beloond wordt, met het verlies van kilo's in plaats van steeds maar opnieuw kilo's bij te winnen.
Het weekend was vrij confronterend voor mijn gewicht. Mijn schoonzus vertelde hoe haar dochter in zeven weken tijd, 13 kilo kwijt is, onder begeleiding van een diëtiste, en hoe ik het haar ook gun, het wringt bij mij. Mijn partner doet er dan ook nog een schepje boven op, dat het enkel aan mij ligt, als het niet lukt, dat ik maar minder moet eten, en dat is dan nog eens een extra steek er boven op.
Daarnaast ben ik met mijn dochter gaan winkelen, en ben ik blij dat ik haar een aantal nieuwe spullen kan gunnen, maar pas zelf helemaal niets. Gewoon om de confrontatie met mijn eigen lijf te vermijden. Toch besef ik dat het gene dat ik haar gun, toch mezelf ook zo graag zou gunnen.
Alleen, een jaar terug kocht ik een twee leuke kleedjes, naar aanleiding van de afzwaai van mijn dochter in het secundair onderwijs. Twee maanden later waren ze te klein... In september kocht ik twee kleedjes naar aanleiding van het 50-jarig huwelijk van mijn ouders. Ze zijn te klein.... Voor kerst kocht ik mij opnieuw een kleedje. Ik draag het nog, maar eigenlijk spant het ook terug teveel om nog echt mooi te zijn.... En dat is zo frustrerend ! Het voelt als vechten tegen de bierkaai, terwijl ik eigenlijk helemaal geen energie meer heb om te vechten.... Ik kan eigenlijk niets anders doen, dan blijvend op mijn voeding letten, en hopen dat het tij eens keert...
Soms slaat al eens iets beter mee dan verwacht. Moest bij de apotheker zijn deze voormiddag, en de Armour Thyroid was daar reeds binnen gekomen, tien dagen vroeger dan verwacht. Nu ook nog hopen dat het het gewenste effect mag hebben!
Ja, ik weet het : mijn verstand rekent op 6 weken voor ik mij kan uitspreken over het effect : drie weken opstarten, dan bloedcontrole, en dan eventueel bijsturen.... Maar ik ben het kotsbeu, zo kotsbeu. Ik zou zo graag opnieuw gewoon kunnen functioneren, zonder die continue vermoeidheid. En ik zou zo graag willen dat het letten op mijn voeding eindelijk nog eens beloond wordt, met het verlies van kilo's in plaats van steeds maar opnieuw kilo's bij te winnen.
