Weer eens lang geleden. Ik weet het wel! Maar blijkbaar is er een constate aanwezig wanneer ik blog en als die er niet is, blog ik niet. Die constante is, droefheid.
Het lijkt, hoe droeviger ik ben, hoe sneller ik een bericht zal plaatsen. Ik vind het zelf nogal raar eigenlijk. Of speciaal. Laat me het omschrijven als speciaal. Of misschien is het wel logisch? Uiteindelijk willen we allemaal met iemand praten als we verdrietig zijn, niet? Vele mensen zullen dan naar een vriend/vriendin bellen, smsen, chatten of naar toe gaan. Anderen zullen het gewoon opkroppen en die laatste categorie, die scrhijft dan een blog. Eigenlijk is het nog zo geen slechte oplossing toch? Je kan het vertellen en er geeft toch niemand commentaar. Of er geeft wel iemand commentaar. Maar zo speciaal veel kan het je niet schelen, tenzij die persoon je verder helpt.

Maar wat is verdriet eigenlijk? Of triestheid? Een beetje depri zijn. Maar wat betekend het eigenlijk? Wel, het betekend vooral dat je op deze moment zelf je niet zo goed voelt. Zo kunnen we het wel omschrijven. Maar wat betekend het nog? Wel, als je depri kan zijn dan wil het toch ook zeggen dat je ervoor blij was? Vandaar dan eigenlijk ook mijn titel. Je bent eigenlijk gelukkig.
Je moet je maar eens een leven proberen voor te stellen waarin het je enkel opvalt als je blij bent. Dat zei dan impliciet willen zeggen dat je de rest van de tijd niet blij bent. Dat je eigenlijk heel de tijd depressief bent. Dus misschien is het niet zo slecht dat we soms worden terug met de voetjes op de grond worden gezet.

Er zijn vele dingen die ons triest kunnen maken. Maar wat maakt ons daarna terug blij? Daar moet je is over nadenken. Dat was ik ook juist aan het doen. Zo ben ik tot de conclussie gekomen dat mijn muzieklijstje "Bijna Sad" me altijd terug een beetje erdoor help. Hierin in staan vele van die liedjes die "triest" overkomen (wat helemaal persoonlijk is natuurlijk). Een kleine opsomming van die nummers:

• Everybody knows - John Legend
• Doesn't mean anything - Alicia Keys
• Stereo love - Edward Maya & Vika Jigulina
• ...

Zoals ik al zei, het is persoonlijk ;) Deze liedjes zijn zo geordend van heel triest naar happy. Ik voel zo mee met de muziek, op het einde van de afspeellijst ben ik dan ook "helemaal" terug happy ;)
Wel, het is wat het is. Voor jou is het misschien niets, belachelijk eigenlijk. Maar voor mij betekend het zoveel. Iets dat je door die depri tijden helpt, dat is toch van onschatbare waarde?
Om te eindigen, toch even de pol vraag nalaten: Heb jij zoiets dat je altijd terug blij kan maken ( of toch vaak)? Laat me ook weten wat!

Tot de volgende!

15-08-2010, 19:25 geschreven door Syrun  

Ik ben aan het nadenken wat er na de date met Sylvia nog is gebeurd. Onnoemelijk veel kleine dingen, waarschijnlijk, maar ik niet zo direct iets bedenken dat totaal mijn leven heeft veranderd. Dus in plaats van over talloze kleine, onbelangrijke dingen te zeveren, dat jullie uiteindelijk toch maar zou vervelen, wil ik graag over iets anders praten. Iets wat wel een grote invloed heeft gehad. Dat nog altijd een grote invloed heeft op mijn leven.

Ik was zojuist aan het nadenken aan mijn moeder van mijn moeder. Anders gezegd, de oma langs mijn moeders kant. Haar naam was Maria en ik was me net aan het afvragen wanneer ze juist gestorven was. Misschien, door dit te zeggen, lijkt het wel alsof ze me niet dierbaar was, want wie vergeet nu zoiets? Toen herinnerde ik me wat mijn moeder zei: "We zullen haar overlijden nooit vergeten, want ze is gestorven op vaders verjaardag." Toen wist ik het weer, het was 14 juni. Daarnaast staat haar doodsprentje ook hier op mijn bureau, naast twee andere dierbaren die ik verloren ben.

Ik denk dat je met deze anekdote wel door hebt waar ik heen wil. Ik wil graag praten over de dood. Eén van die dingen die ons allemaal wel afschrikt. Maar ik heb geleerd, de laatste twee jaar, dat het niet de dood is dat ons schrikt moet aanjagen, maar de lijdensweg die er aan vooraf kan gaan.

Waarschijnlijk was dat wel erg cliché, maar ik denk dat ik dat recht heb. Drie dierbare familieleden ben ik kwijt geraakt en alle drie waren ze ziek voor ze stierven. Daarom zie ik de dood minder erg dan sommige anderen.

Ik veronderstel dat ik nogal deprimerend aan het schrijven ben, maar ik vind dat dat af en toe wel is moet kunnen. Je moet af en toe depressief kunnen zijn. Maar dat is een verhaal voor later.

We zullen even teruggegaan naar het onderwerp! Dat vandaag mijn tante is, en haar dood. Want haar dood is misschien wel één van de meest ingrijpende, levensveranderende momenten geweest.

Mijn tante, zoals mijn oma van daarjuist, is gestorven aan kanker. Maar dan wel op een heel andere manier. In maart 2009 ondervond ze dat ze rare knobbeltjes onder haar huid op haar arm had. Normaal gaat ze nooit naar de dokter, maar die knobbeltjes gingen maar niet weg, dus liet ze het toch eens nakijken. Onze huisdokter, die er geen goed oog op had, stuurde haar onmiddellijk door naar een specialist die haar vertelde dat ze kanker had. Spijtig genoeg kon hij niet zeggen welke kanker.

Vanaf dan veranderde haar leven helemaal, zoals je wel zou kunnen verwachten. Ze moest van de ene specialist naar de andere, van het ene ziekenhuis naar het andere. Uiteindelijk heeft het allemaal weinig uitgemaakt. Ze is toen ook begonnen met een chemo-kuur, maar er kwam geen verbetering in. Hoe verder ze haar onderzochten, hoe erger het werd. Het grootste gezwel zat tussen haar longen en hart. Maar het verspreide zich en snel.

Eén jaar. Dat is de tijd die ze uiteindelijk nog heeft geleefd met de kanker. Wat er allemaal in dat jaar is gebeurd, is te veel om op te noemen. Uiteindelijk hebben we er allen veel van afgezien, maar zij nog het meeste. Een heel jaar heeft ze gestreden tegen de ziekte, als de heldhaftigste krijger waarover je al gelezen hebt, maar op 4 maart 2010 heeft ze gekozen om te rusten. Ze verdiende dat. Een heel jaar zo gevochten tegen de ziekte, geprobeerd nog iets te genieten van het leven. Ja, dat heeft ze nog geprobeerd op haar 60^ste. Een heel leven lang heeft ze zwaar moeten werken en op haar 60^ste heeft ze door een ziekte moeten proberen genieten van het leven. Ik denk niet dat we ons zoiets kunnen voorstellen eigenlijk... Daarnaast heeft ze ook gezorgd dat alle zaken waren afgehandeld dat ze "gerust kon vertrekken".

Vandaag dacht ik: "zou zij, waar ze ook mag zijn, nog aan ons kunnen denken?" Haar overlijden is nu 2 maand geleden, toch lijkt het nog of het gisteren was.

Mijn oma van eerder, zij is ook gestorven aan kanker. Ze had veel darmpijn en de dokter is verschillende keren langsgeweest, maar kon niet zeggen wat het was. Na enkele weken is ze naar het ziekenhuis gemoeten, waar ze een week later overleed. Na haar dood vertelde de dokters dat ze aan darmkanker is overleden. We stonden we dan. Hoe kon ze daaraan overleden zijn zonder dat haar huisdokter dat wist? Of heeft hij het haar gegund om thuis te blijven in plaats van nog weken af te zien in het ziekenhuis? Wie zal het zeggen? Aan de andere kant heeft ze ook geen tijd gehad om haar vertrek voor te bereiden. Opeens was ze weg.

Om te eindigen schiet ik weer een vraag op jullie af: Zouden jullie willen weten wanneer of of je doodgaat, of zou je liever op een dag ineens weg zijn? Laat het me weten!

06-05-2010, 18:07 geschreven door Syrun  

Oh, wat is het weer lang geleden! En het spijt me!Maar ik begin altijd volle moed te schrijven en na enkele dagen gaat die moed weer weg. Het lijkt wel een beetje op mijn leven. Zoals de moed om hier te schrijven, verloopt het ook met ups ’n downs. Momenteel bevind ik me een periode van down… Eigenaardig dat ik schijf als ik down ben, ik zou eerder het omgekeerd verwachten hebben. Of wel is er gewoon een andere reden voor?

Oké, er is een andere reden voor. Gisteren kreeg ik een bericht van iemand die mijn blog had gelezen. Nu ik zal hier niet vertellen wat er in het bericht staat, maar ik vond het eigenlijk wel fijn.

Misschien ligt het aan het feit dat er nog niet zoveel berichten op mijn blog staan, of misschien is het eerder het onderwerp van de blog, maar veel reacties krijg ik niet terug. Dat stelt me ergens wel teleur, maar aan de andere kant kan je ook niets ander verwachten, hé.

Maar als je dan toch zo is een berichtje, of een comment krijgt, daar word je echt wel goed gezind van. Zoals vandaag dus, en ik veronderstel dat dat de echte reden is waarom ik vandaag een berichtje post.

Hoe dan ook, omdat het mij zo goed doet dat ik een berichtje krijg zal ik terug een beetje aan mijn blog werken, dat beloof ik! Er namelijk nog zoveel dat ik met de wereld wil delen. Daarnaast is er ook nog zoveel dat andere mensen zouden moeten weten en welke plaats is beter om zoiets mee te geven dan hier? (dit is geen retorische vraag, als je een betere plaats weet, laat het me dan weten ;))

Hoe dan ook, straks zal ik een bericht posten dat verder gaat op het verhaal waar we vorige keer zijn geëindigd. Nu moet ik even iets anders doen!

So ,stay tuned!

06-05-2010, 17:01 geschreven door Syrun  

Vandaag wil ik nog iets meer vertellen over mezelf. Dan bedoel ik niet over mijn leven maar hoe ik in elkaar zit. Meer bepaald wil ik vandaag enkele facetten van mijn karakter laten zien.

Ik vind dat een persoon is zoals een diamand. Een persoon, zoals een diamand, heeft ontelbare facetten. Welke facetten je te zien krijgt is volledig afhankelijk van hoe je de diamand houd.

Aan de ene kant heb ik facetten die ik ben. Aan de andere kant zijn er facetten die ik wil hebben. Voor die facetten probeer ik echt mijn best te doen om ze "te bemachtigen" of mij zo te draaien dat andere mensen ze ook zien.

Een van de facetten die ik heb is leergierigheid. Ik leer echt graag. Ik pas de dingen die ik leer ook graag toe en wil er ook verder ervaren in worden. Dit is nagenoeg één van de moeilijkste en meest ambitieuze facetten die ik heb. Het geen ik  echt het liefst wil leren is hoe ik mensen leid.

Aan de ene kant is leiden een van de "mooiste" dingen die er zijn. Als ze juist wordt gebruikt in ieder geval. Ik wil niet een leider zijn die mensen aftuigd om zijn doel te bekomen. Het type leider dat ik wil zijn is "een doelmatig leider", zo heb ik geleerd op school. Het is een leider die zijn doel kan halen door een hoge productiviteit en hoge personlijke relatie met zijn medewerkers.

Dit is één van de dingen waar ik al het langst ben aan het oefenen. Al zeker een jaar. Waarschijnlijk lijkt dit grappig, maar met welke dingen ben je echt een heel jaar, constant bezig. Ik denk dat je maar weinig dingen kan opnoemen. Ik wil niet zeggen dat ik er elke dag mee bezig ben, maar toch.Hoe ik daar mee bezig ben? Door World of Warcraft. Ja, dat is de reden waarom ik het dit spel speel.

Het is een plaats waar je veel mensen ontmoet en waar je in verschillende posities tegenover hen kan staan. Het is ook waarschijnlijk waar iemand van 18 de leiding kan nemen over andere personen. Dat dat dan ook effectief gebeurd, is iets anders. Hoe dan ook, het is belangrijk voor me en dat ik daarvoor elke twee-maand € 25 moet neerdokken, is een andere zaak. Daarbij is het ook nog redelijk plezant.

Een ander facet waar ik constant mee bezig ben, is hoe ik eruit zie. Ik weet van mezelf dat ik een super persoon kan zijn. Maar soms wordt dat nogal snel afgekaast door hoe iemand eruitziet. Al enkele jaar probeer ik er beter en beter uit te zien. Waarschijnlijk kom ik nogal "dikke nek" over, maar het één van de dingen die al zeker is gelukt in mijn leven. Het is waar, tegenover drie jaar geleden, ben ik zeker dat ik er veel beter uit zie en dat ik daardoor veel toegankelijker ben geworden tegenover de medemens.

Een derde facet dat ik probeer te verbeteren, of beter gezegd: aan te leren, is het sociaal zijn. Sommige mensen zijn gewoon direct sociaal en kunnen direct met iedereen overweg. Ik daaraantegen ben nogal een ingetogen iemand. Vroeger veel meer dan nu. Dit is waarschijnlijk de moeilijkste facet om te verbeteren, want hoe ben je nu sociaal? Sociale mensen lijken altijd ergens over te kunnen praten, maar ik vraag me nog steeds af, waarover praten die mensen? Ik denk wel dat het bij mij fel verbetered is, samen met mijn uiterlijk. En ja, ik denk zeker dat er een verband. Ik wil niet zeggen dat je mager moet zijn of dat je gespierd moet zijn ofzo. Neen, maar ik ben er zeker van dat dit een duwtje in de rug is. Waarschijnlijk zend ik hiermee het verkeerde beeld de wereld in. Maar aan de andere kant, ik zie niet of het echt anders kan. Het leven is makkelijker "if you can go with the flow."

Aan de ene kant vind ik dit echt stom. Ik wil niet zoals iedereen zijn. Ik wil erbuiten staan. Wil ik dan opvallen? Misschien. Ik wil gewoon mezelf kunnen zijn zonder dat iedereen daarover moet liggen te kakken. Excuseer voor het taalgebruik. Maar naast de vele spellingsfouten zal dit wel niet zo erg zijn.

Ik heb, welliswaar onvrijwillig, een lange tijd ver buiten de standaard gezeten. Op die moment was dat zeker niet de fijnste moment in mijn leven. Aan de andere kant was ik ook te jong om het eigenlijk te begrijpen.Hoe dan ook, ik ben min of meer in de "flow" gegaan. Ik vraag me af of het ook zo makkelijk is om er terug uit te stappen.

Nu ik ben begonnen met facetten. Ik zal er dan ook mee eindigen. Meer bepaald met een vraag. Hoe zien jullie het leven? Kunnen jullie je vinden in facetten? Welke facetten laat jij zien als eerste als je iemand ontmoet?

Wel, ik ben er morgen weer met een nieuw berichtje! Stay Tuned!

21-01-2010, 20:37 geschreven door Syrun  

Sorry!

Ik had beloofd gisteren een berichtje te plaatsen maar ik heb veel te veel werk voor de moment en een deftig bericht plaatsen kost al direct een uur. Maar morgen beloof ik nog een stukje toe te voegen want morge zijn de examens gedaan!

Maar nu dus nog wat verder leren. Morgen heb'k recht en da's zeker niet alles! Wish me luck <3

20-01-2010, 18:47 geschreven door Syrun  

Voor het bericht van vandaag ga ik terug verder met het verhaal.

Het leven heeft vele mysteries, maar dat moet ik jullie waarschijnlijk niet zeggen. De volgende wending in mijn leven is hier duidelijk een voorbeeld van.

Je moet begrijpen, ik ben geen geboren versierder. Hoe het vorige dan ook is kunnen gebeuren, heb ik ook nog niet kunnen doorgronden...

Een tijdje na mijn outing-periode, ben'k nog eens uitgeweest. Het was hier in de buurt "Schuimfuif" en ja, het is zoals de naam doet vermoeden. Eigenlijk is dat één van leukste fuiven hier. De enigste fuif waar ik echt naar uitzie. Misschien is het wel een beetje belachelijk maar toch.

Maar bon, op deze  editie is er voor het eerst iets gebeurd, en waarschijnlijk ook de enigste keer, dat ik op die moment best plezant vond. Nee, maar op deze editie kwam ik Sylvia tegen. Ik dacht dat het een vriendin was van een vriend van mij maar eigenlijk was dat ook nietwaar. Hoe dan ook, wij waren ons aan het amuseren en voor de één of andere reden had ze mij wel graag.

Ik moet eerlijk, ik had haar ook wel graag, op die moment. Maar toch, het was raar. Ik ben homo, hoe kan ik dan iets voelen voor een meisje? Was ik dan toch geen homo? Voor Elien moet het ook wel een rare tijd zijn geweest. Ik had haar net verteld dat ik homo was en dan loop ik op de eerst volgende fuif me een meisje rond.
Die avond dacht ik er nog niet te veel na, ik wou gewoon van het moment genieten. Daarna zou ik wel uitmaken of het goed of slecht was.

Voor mij was dat één van de meest verwarrende momenten van mijn leven geweest en naar veel personen kon ik niet gaan voor hulp te vragen. Maar ik had wel nog iemand waar ik naartoe kon. Ik kon misschien ook nog wel naar Elien gaan, maar daar voelde ik mij gewoon niet zo goed bij. Neen, ik ben dan naar iemand anders gegaan. Een andere vriend van mij. Geen vriend zoals Elien, zelfs niet iemand die ik in het echt ken. Soms is het gemakkelijker om over iets te praten met iemand die je niet kent. Dit was zo'n geval voor mij. Deze vriend, Hugo, ken ik World of Warcraft. Ik ken hem nu al een jaar of zoiets. We kunnen het kei goed met elkaar vinden en hij is heel open en toegankelijk. Toen ik op een keer vroeg of ik op zijn huwelijk zou worden uitgenodigd zei hij ja. Waarschijnlijk is denk je wel van: "hmm, dat zijn toch loze woorden ..." maar ik denk van niet. Je voelt aan wanneer iemand iets meent of niet en hij meende het.

Dus ik ging naar Hugo met mijn dilemma. Ik vroeg hem om raad en die gaf hij mij. Hij vertelde mij om verder te gaan met haar. Hij raadde mij aan om met haar op een date te gaan en dan te kijken hoe het ging.

Ik had vertrouwen in Hugo en dus volgde ik zijn raad op.

Een tijdje later zou ik samen met Sylvia naar de cinema gaan. Een filmpje zien. Niets zo leuk als een gezellige film te zien.
Op de dag zelf was ik ZO zenuwachtig, ongelofelijk. We zouden samenkomen en samen de bus nemen naar de cinema in Brussel. Ik denk dat we gewoon deden. Zoals vele verliefde mensen doen. Aan de andere kant heb ik daar geen idee van. Het was mijn allereerste date. Waarschijnlijk vinden sommige dat zielig. Er zijn zoveel jongeren die wanneer ze 16 worden meer konijn zijn als mens. Maar ik ben niet zo’n geval. Uiteindelijk besloten we naar The Proposal te gaan kijken. Een romantische komedie. Perfect voor deze gelegenheid. Tijdens de film hebben we vooral naar de film gekeken. Daarna was ik veel meer in de stemming om verliefd te doen. Toen liepen we arm in arm naar buiten. Diezelfde dag hebben we … niet gekust. We gingen terug naar huis en dat was het eigenlijk.

Na die dag lag ik nog meer met mezelf in de knoop en opnieuw ging ik naar Hugo voor raad. Zoals altijd gaf hij me raadt en vertelde me om toch door te gaan en te zien wat het werd. Maar er waren zoveel dingen die erop wezen dat ik homo was. Misschien dat een tweede date meer zicht bracht?

Op een tweede date gingen we. Deze keer gingen we naar Walibi. Aan de ene kant was ik wel bang, een hele dag met haar spenderen? Ik had wel al mijn twijfels aan onze “relatie”. Aan de andere kant “moest” het ook wel. Ik moest toch weten waar ik stond? Was ik nu homo of geen homo?

Ik zal er geen doekjes om winden. Die dag zijn we naar Walibi gegaan en eigenlijk heb ik me daar niet geamuseerd. De losse Sylvia die ik van tevoren kende, van de schuimfuif kende, was in geen mijlen te bespeuren. Misschien was ze thuisgebleven? Hoe dan ook, ik heb die dag afgezien. Tot we weer naar huis kwamen. Nee, ik was niet blij dat ik van haar af was … Maar we moesten nog een uur wachten in Antwerpen voor we een trein naar huis hadden en dan zijn we maar iets gaan drinken. En toen is de dag helemaal omgeslagen. Sylvia, na een drankje is ze helemaal niet hetzelfde, en ik ook niet. We waren beiden dus een beetje losser geworden en toen kwam de sylvia terug die ik had leren kennen. Toen hebben we echt gelachen. Dat was één van die mooie momenten van het leven.

Hoe dan ook, al veel te snel kwam er een eind aan. Zij moest haar trein naar huis nemen, en ik de mijne. Maar die avond heb ik nog een beslissing gemaakt. Waarschijnlijk één van de moeilijkste… Ik kon dit niet. Ik ben homo, daar ben ik zeker van. Wat ik voelde voor Sylvia was misschien iets maar het was geen liefde. Of toch niet de diepe liefde waarop je een relatie kan bouwen. Toch niet voor mij. Zoals altijd waren we nog wat aan het sms’en. In een van die sms’jes vroeg ze, hoe gaat het verder tussen ons? Waarop ik heel voorzichtig heb proberen te antwoorden dat het misschien wel beter was dat we vrienden bleven.

Waarschijnlijk is het één van de meest gebruikte lines om iemand te dumpen. Maar hoe breng je dat voorzichtig aan? Hoe breng jij voorzichtig aan dat je iemand toch niet moet hebben, om een relatie op te bouwen dan? Ik heb persoonlijk geen idee, zoals ik al zei, ik heb weinig ervaring met relaties, maar als jij soms een goede manier kent, laat het me zeker weten! Of hoe ben jij al gedumpt geweest? Laat het me weten! Het gastenboek is vrij om door iedereen beschreven te worden.

Toedels, tot morgen

18-01-2010, 16:36 geschreven door Syrun  

Hallo

Hier zijn we weer met een nieuw stukje om aan het verhaal toe te voegen. Spijtig genoeg twee dagen later dan mijn vorige bericht. Gisteren kon ik geen stukje schrijven omdat het eigenlijk al snel veel tijd in beslag was en gisteren was ik druk in de weer met mijn studies.

Maar waar zal ik dan vandaag over praten? Ik heb er een tijdje over nagedacht en heb besloten om jullie iets meer te laten te weten komen over iets heel persoonlijks, mijn geloof.

Nu, je moet weten dat ik in iets speciaals geloof en ja, je kan het belachelijk vinden maar het voelt gewoon zo aan en ik voel er mij goed bij.

Laat ik eerst beginnen over hoe ik tot bij mijn geloof ben gekomen.
Vroeger geloofde ik in God zoals in de god van de Christenen. Hoewel ik Hem geloofde, geloof ik niet in de Bijbel. Ik kan nu veel dingen geloven maar wat er daar soms allemaal in staat geschreven ... En uiteindelijk is het Vaticaan dat beslist hoe de echte bijbel vertaald word en weet je toch nooit zeker wat er in staat.

Maar, ik geloofde in God. Ik bad ook elke dag, maar dan niet in de manier van een rozenkrans of een Onzevader. Ik bad en dacht terug aan wat er die dag gebeurd was en bedankte hem voor de goede dingen die dag waren gebeurd.

Een paar jaar was ik echt wel gelukkig.
Je moet weten, ik zie geloof als een tweerichtingsverkeer. Ik beweer hier niet dat God of iemand anders van daarboven ooit tegen mij gepraat heeft maar ik bedoel daarmee dat sommige onvoorziene en oncontroleerbare acties door hierboven worden bestuurd. Als ik bid en dank voor iets goeds antwoordde Hij hierboven met een andere goede gebeurtenis. Maar aan de andere kant, als wilt dat iets gebeurd moet je ook bereid zijn opofferingen te maken. Ikzelf ben bereid zekere opofferingen maken of enkele vlakken om op andere vlakken "geluk" te hebben.

In het begin had ik ongeveer drie dagen per maand echt een slechte dag. Ongeveer rond het midden van de maand. De rest van de maand had ik normale of goede dagen.
Na een jaar of twee sloeg het om. In plaats van enkele slechte dagen per maand had ik een slechte dag per week. Ook dit kon nog vond ik. Het leven is geven en nemen hé. Maar na een tijd had vaken een slechte dag en minder vaak geluk. Het voelde alsof ik een beetje werd verwaarloosd. Zo heb ik zeker nog een half jaar rondgelopen. Ik weet niet of het er ook echt mee te maken heeft maar rond die tijd wist ik van mezelf beter en beter dat ik homo was.
Maar uiteindelijk werd het een ondragelijke verhouding en verloor ik mijn geloof.

Ik ben iemand die niet zonder geloof kan. Ik moet in iets geloven dat willekeurige acties bepaald. Daarnaast kan ik ook niet geloven dat we hier gewoon rondlopen en als we hier doodgaan dat het gedaan is. Volgens mij is het leven veel mystieker dan dat het rationeel is. Aan de ene kant zou ik wel rationeel willen zijn, maar er zijn gewoon te veel dingen die niet rationeel kunnen verklaard worden.

Ik zocht dus naar een nieuw geloof.

In die tijd zat er iemand bij mij op school. Wel er zat meer als één iemand bij mij op school, natuurlijk, maar hij was ook een beetje een buitenbeentje zoals ik. Ik geloof dat het in het derde middelbaar was dat we samen Lichamelijke Opvoedingen kregen en dus zaten we voor het eerst samen. Omdat we beiden buitenbeentjes waren, wou niet echt iemand met ons samen in de groep voor een groepsopdracht, dus zaten wij bij elkaar. Tijdens die opdracht praatten we dan een beetje met elkaar en zagen dat we eigenlijk op enkele vlakken gelijk waren. Eén van de belangrijkste dingen die we gemeenschappelijk  hadden was dat we beiden World of Warcraft spelen, hierover zal ik later nog wat meer vertellen, en dus besloten we om samen eens te spelen.

Zo gezegd zo gedaan. Ik begon op zijn server te spelen en we praatten wat met elkaar en na enkele weken, vraag me niet hoe het komt maar op een gegeven moment liet hij blijken dat hij homo was. We gingen er verder op in en nog diezelfde dag vertelde ik hem dat ook ik homo was. Neen, we werden niet verliefd, maar we werden wel closer. We wisten van elkaar een groot geheim dat in die tijd nog niemand mocht weten. Naarmate we meer en meer praatten, leerde hij me over Wicca. Voor wie niet weet wat Wicca is, het is een natuurgebonden geloof. Wel het is veel meer dan dat, maar dat is ook voor een andere keer.

Ik kon me wel vinden in dat Wicca-geloof. Ik zocht er wat over op en leerde bij en vanuit de Wicca groeide mijn geloof.
Ik geloof in goden. Volgens mij zijn er daarboven verschillende goden. De god van de Christenen, van de Islam, ... De hoofdgoden zogezegd. Maar daarnaast zijn er ook nog kleinere goden, zoals die van de Wicca. Ik ben van mening dat een god zo krachtig is als dat hij aanhangers heeft. Maar een god heeft ook maar een bepaalde capaciteit. Hij ken niet iedere wens van elke mens vervullen. Maar naarmate een god meer en meer aanhangers heeft, heeft hij meer en meer "werk" en krijgt een enkele individu steeds minder en minder aandacht. Daarnaast, als vele aanhangers van een god voor hetzelfde bidden, zal de kans groter zijn dat het uitkomt, maar dan bedoel ik wel niet-persoonlijke wensen. Nu, het zijn natuurlijk maar speculaties. Aan de andere kant, geloof zelf is een speculatie.

Terug naar mijn geloof. Ik vind dat het geloof van de Wicca onvolledig is. Sommige dingen kloppen ook gewoon helemaal niet en daardoor ben ik, voor mezelf, dat geloof gaan uitbreiden. Ik geloof dat er twee goden zijn, de Moeder en de Vader. Door de Wicca heeft het ook iets te maken met de maan, maar het is moeilijk dat uit te leggen. Voor mij is de aanwezigheid van de maan een versterkend element voor de communicatie tussen mij en mijn goden.

Naast die toevoeging geloof ik ook dat sommige handelingen "geapprecieerd" of "niet geapprecieerd" worden door hen. Soms zijn dit echt wel belachelijke dingen, maar als ik dat dan anders doe, voel ik toch het verschil. Maar hierbij is ook de reden van groot belang. Eén van die handelingen is mijn bed opmaken voor ik mijn pyjama aandoe. Ik stel het min of meer gelijk met een reinigende handelingen die het geluk en ongeluk van die dag doet verdwijnen. Het is zowaar "een reset" voor geluk.

Een andere handeling die ik elke dag doe, of bijna elke dag, is naar de hemel kijken 's nachts en mijn goden bedanken voor die dag. Voor de goede dingen en de dingen die ik heb bijgeleerd. Soms zijn er ook vragen bij waarom iets is moeten gebeuren. Maar zoals ik al zei, ik denk in geven en krijgen. Als er bijvoorbeeld iets slechts gebeurd dan geloof ik dat er daarna weer iets goed zal gebeuren waardoor er terug evenwicht is. Evenwicht is misschien het belangrijkste. En geluk is een methode om evenwicht te brengen.

Waarschijnlijk klinkt dit voor sommigen echt wel als larie en apekool. Maar ik geloof erin en soms is dat alles dat nodig is. Trouwens je moet maar eens voor jezelf na gaan of er ook niet zo'n dingen zijn. Of laat me gerust weten waar jij in gelooft! Ik heb hiernaast een kleine poll gezet voor te zien wie geloof en wie niet, maar als je een verhaal te vertellen hebt (of een opmerking) laat het me gerust weten, mail of gastenboek, ik ben altijd wel ergens bereikbaar!

17-01-2010, 16:16 geschreven door Syrun  

Hej

Zo hier zijn we weer vandaag. Tijd voor een klein vervolg op de vorige post.
Wat ik in deze post ga vertellen is het verdere verloop van de dagen na mijn outing tegenover Elien en Wouter.

Omdat zij mij zo "makkelijk" konden accepteren als homo, dacht ik dat het misschien wel met iedereen zo zou lopen. Ik had zelfs grote plannen gemaakt om het aan iedereen te vertellen, maar plannen is toch nog altijd net iets makkelijker dan uitvoeren.

Een eerste persoon die ik het nog had willen zeggen was tegen mijn broer. Ook op aanbeveling van Jel. Hij zei dat het een goed idee is omdat hij dacht dat mijn broer me wel zou steunen. Zijn broer doet dat ook bij hem, zegt hij. Maar ik was toch niet helemaal overtuigd. Mijn broer is gewoon zo niet. Hij is niet de supporter, bij gebrek aan een betere uitdrukking.

Mijn broer, da's mijn broer. Maar, pff, om eerlijk te zijn, hij voelt niet echt aan als een broer. Misschien raar omdat te zeggen, maar het is gewoon zo. Waarom? Hij is gewoon zo gesloten, maar aan de andere kant, iedereen hier thuis is gesloten. Het enige waar er hierover wordt gepraat is werk of school of zo van die dingen. Ikzelf vind dat spijtig. Je kan hier niet je hart open leggen zonder dat er op getrapt word, om het dan zo te zeggen. Vooral mijn broer doet dat dan. Meestal trekken ze hier zulke dingen in het belachelijke en als je dan je hart opent en er wordt op getrapt ... de volgende keer denk je wel twee keer na.

Mijn broer verteld me ook weinig over zijn leven. Tenzij ik het er bijna zelf uitsleur, vertelt hij me bijna niets van wat hij doet of hoe het bij hem in de liefde zit. Ik vind dat wel irritant. Omdat zij zo gesloten zijn, sluit je jezelf ook af. Je dan terug openstellen is waarschijnlijk één van de moeilijkste dingen die er bestaan. Hoe dan ook, het maakt het er niet makkeljker op om je te outen.

Hoewel Jel me verschillende mogelijkheden gaf om me tegenover mijn broer te outen, vond ik er geen één van die goed genoeg was of toeppaselijk was voor ons. En dit is een voorbeeld van één van die tijden waar je je "depri" in voelt. Je wilt het echt kwijt, maar je kan het niet. Het is echt frustrerend.

Hoe dan ook, ik besloot dat het niet de goede manier was om het eerst tegen mijn broer te zeggen. Ik wou het eerst tegen mijn ouders zeggen, of toch op z'n minst tegen één van mijn ouders, mijn moeder. Van alle personen in ons gezin, is zij waarschijlnijk het meest open. Toch als ik met haar alleen ben. Het plan was om het eerst tegen mijn moeder te zeggen, die het dan wel tegen mijn vader zou zeggen en vanzelf zouden mijn broer het ook wel te weten komen.

En dat was weer een "depri" tijd. Opnieuw zocht ik het perfect moment en ik dacht dat ik het ook gevonden had.

We waren onlangs naar een fotoshoot geweest met het gezin en één van die dagen moesten we de foto's gaan halen. Samen met mijn moeder, ging ik de foto's halen. Ik dacht dat het een perfecte gelegenheid zou zijn om het te vertellen nadat we de foto's hadden opgehaalt.

Op voorhand leek het een goede timing, maar weer op het moment zelf ... ik kon het gewoon weer niet.

Wat ik mij eigenlijk nog atlijd afvraag, zien zij dat dan niet? Zien zij dan niet dat ik met iets zit? Ik weet van mezelf dat ik heel anders deed dan normaal. Oké, natuurlijk zien ze het niet als ze op vakantie zijn, maar de dagen erna? Hun vakantie duurde nog wel een tijdje, maar dan wel thuis. In die dagen moeten ze toch gewoon iets gezien hebben aan me? Maar blijkbaar niet.

En toen kwam de tijd dat ze beiden terug moesten gaan werken. Het moment om me te outen was vervlogen en ik had het niet kunnen aangrijpen.

Vandaag zit ik hier achter de computer dit met jullie te bespreken en om eerlijk te zijn, ik heb het hen zelfs nog niet kunnen vertellen. Er gebeurt altijd wel iets waardoor ik het niet kan zeggen.

Na een tijd heb ik het gewoon van me af gezet. Er zal wel een andere tijd in mijn leven komen  waarin ik wel de kracht en de moed vind om het hen te vertellen.

Maar zoals ik vroeger leefde kon het ook niet meer. Vanaf die dag ben ik beginnen te veranderen. Tot op de dag van vandaag probeer ik elke dag iets meer mezelf te zijn, of iets meer te zijn zoals de persoon die ik echt wil zijn. Elke dag neem ik een klein stapje in die richting. Aan de ene kant is het goed voor mezelf en aan de andere kant kunnen zij op de grote dag het misschien makkelijker aanvaarden.

Volgens mij zijn er twee soorten homo's. Het is moeilijk een benaming te geven maar je herkent het waarschijnlijk wel. Aan de ene homo merk je het direct dat hij homo is. Hij draagt een roze broek of een handtas of zoiets. De andere homo's zijn een beetje meer straight. Je zou ze moeilijk(er) herkken op straat. Nu als ze hand in hand lopen met een andere gast / man zie je het altijd direct ... maar je snapt wat ik bedoel.

Ik classifieer mezelf onder homo-klasse 2. Hoewel ik enkele homo-trekjes heb zijn er dingen die ik echt nooit zal doen. Ik ben zo geen extremist. Hierdoor hoop ik eigenlijk ook dat ik net iets makkelijker aanvaard word. Maar begrijp me niet verkeerd, het is niet dat ik probeer in klasse twee te horen om toch maar aanvaard te worden. Nee, ik behoor daar gewoon toe en ik hoop dat ik aanvaard word.

Ik denk dat ik het daarmee maar eens afrond voor vandaag. Nog even een oproep:

Als je zelf ervaringen hebt, of iets wil delen met mij, er staan recht van dit bericht knoppen waarmee je dat kan doen. Je kan ofwel een berichtje laten in het gastenboek, of stuur mij een mail moest het persoonlijker zijn.
Als je absoluut niet wil dat wat je zegt hier word gezegd, zet het er dan ook zeker bij!

15-01-2010, 17:05 geschreven door Syrun  

Hallo terug

De tweede keer al vandaag! I'm breaking records! Wel mijn records dan toch.

Ik was net even aan het nalezen waarover de tweede post ging die ik maakte. Even nakijken wat ik al gezegd heb. Het is raar om het terug te lezen. Het lijkt zo lang geleden maar de herinneringen zijn precies die van gisteren.
Toen ik de post herlas, had ik zoiets van: "ja, het is verdomd waar en zwaar." maar daar kom ik in een latere post op terug.

Latere posts, inderdaad. Ik heb een lijstje gemaakt wat ik nog graag allemaal kwijt wil aan de wereld. Dingen over mijn eigen leven en mijn gedachte over de dingen. So, keep an eye on me, you might find it interesting.

Wel, ik met deze post had ik dus eigenlijk de bedoeling om verder te gaan achter waar mijn laatste post is gestopt, de gevolgen van de ontmoeting met Jel.

Ik denk altijd, elk persoon dat je ontmoet kan je iets leren. Jel heeft me iets geleerd, dat las je in de vorige post, maar hij heeft me ook iets laten doen en dat vertel ik nu.

Na dat gesprek met Jel wou ik meer dan ooit mezelf outen. Aan de ene kant is dat fijn maar aan de andere kant is het best een deprimerende tijd. Het deprimerende aan die periode is dat je de perfecte moment zoekt. Heel de dag lang zoek je HET moment om het te vertellen. Spijtig genoeg zijn zulke momenten heel erg schaars, heel erg.
Er is ook wel iets positiefs aan die dagen, of dat dacht ik toch: " nadat ik dit gedaan heb, kan ik mezelf eindelijk zijn."

Wel één van die dagen ben ik zo'n moment tegengekomen om het aan iemand te vertellen.
De eerste persoon aan wie ik het verteld heb is Elien. Zij is mijn beste vriendin sinds drie jaar vier of vijf jaar nu.

Het gebeurde op een avond. Ik was weer met Jel aan het praten over outen maar daarnaast was ik ook met Elien aan het praten. Op een bepaald moment zei Elien: "vertelt nu ook eens iets!" ...
Waarschijnlijk kan je het al wel raden, maar op die moment vroeg ik aan Jel: "Is dit een goed moment om het te zeggen?" waarop hij reageerde dat het waarschijnlijk één van de beste momenten zal zijn waarop ik het kan vertellen. Maar ik luisterde dan ook naar Jel en die avond heb ik het verteld aan Elien. Het was op msn en het was nogal moeilijk om haar reactie te zien, maar ik denk dat ze maar licht verbaasd was of misschien zelfs helemaal niet. Een vriendin van ons had namelijk dat al een gezegd tegen haar, dat ze dacht dat ik homo was. Ze reageerde er zelf niet veel op of ging niet anders doen tegenover mij. Man, je kan nooit geloven hoe opgelucht ik dan was!

Daarna begonnen we weer te praten, ik en Elien over het homo-zijn. Zo vroeg ze bijvoorbeeld of ik het mijn ouders al had gezegd, waarop ik nee antwoordde. Maar de rest van dat gedeelte is voor een andere keer.

In dezelfde week, denk ik, heb ik het ook aan iemand anders verteld. Mijn beste vriend, Wouter. Wel, eigenlijk heeft hij het gezegd en moet ik alleen maar het beamen.

Wouter is mijn beste vriend al vanaf dat ik kon praten. Onze beide oma's zijn bevriend en ooit had ze haar kleinzoon meegebracht naar mij thuis. Om even te verduidelijken, mijn ouders en broer en mijn oma, wij wonen samen in één huis. Vandaag dat ik hem ook tegen ben gekomen. We kwamen waarschijnlijk direct zeer goed overeen en daarom is de vriendschap in die tijd alleen maar gegroeid.

Maar even back to the future. Tegenwoordig komt Wouter niet veel meer bij mij, wel sinds een paar jaar. Hij is steeds minder bij zijn vader, zijn ouders zijn gescheiden en zijn moeder woont verder weg, of bij zijn grootouders. Daarom zie ik hem dus ook minder. Maar deze vakantie was één van die weinige waarin me elkaar nog veel zagen. Dat waren echt super dagen! Hoe dan ook. Mijn ouders waren op vakantie en we besloten dat hij later op de avond zou terugkomen en dat we nog gezellig een film gingen bekijken.

Spijtig genoeg weet ik niet meer hoe de film heet, maar het was ergens een komedie. Nu op een gegeven moment was hij bezig op de kont van een van de actrices. En op de één of andere manier maakte zijn hersen de sprong dat ik liever de acteur zag dan de actrice. Tot op de dag van vandaag vraag ik mij eigenlijk nog steeds af hoe hij er toen is bijgekomen. Hoe dan ook, op dat moment heb ik toegegeven dat ik homo was. Tegenover Elien was hij wel verbaasd. Maar ook hij maakte er eigenlijk geen probleem van. Wouter is nogal racistisch aangelegd en dan bedoel ik niet alleen huidskleur, maar die avond zei hij tegen mij: "Door jou voel ik me niet bedreigd." Daarna begonnen we erover te praten, hoe lang ik het al wist dat ik homo was, of mijn ouders het wisten, ...

En ander ding dat hij ook zei was: "alles wat jij me mij en Jill meemaakt, ga ik ook later me jou en jules meemaken, ofwa?" In die tijd had hij een vriendin, wel eigenlijk was het een moeilijke periode voor hen en Wouter kwam naar mij met die problemen. En hij dacht dat ik ook met mijn liefdes problemen naar hem zou komen. Maar ik denk niet dat ik dat zal doen. Nu, je moet mij niet verkeerd begrijpen, Ik vind het "fijn" dat hij naar mij komt met zijn problemen. Zelf zou ik niet weten of ik het zou durven, naar hem gaan met mijn homo-relatie problemen.

Het zit namelijk zo, tegenwoordig, en daarmee bedoel ik de laatste jaren, praten we heel weinig met elkaar en zien we elkaar amper. Als je over liefdesproblemen begint, dan ... Dat doe je makkelijker met een vriend(in) die je meer ziet of toch op z'n minst meer spreekt. Ik zou het wel graag hebben dat we terug meer spraken en elkaar zien, want hij is speciaal voor mij. Nee, dan bedoel ik niet liefdes-speciaal, maar vriend-speciaal. Als je iemand zo lang al kent, dat schept echt een band. Nu toezien hoe die band afbrokkelt, is verschrikkelijk. I just don't want to loose him.

Ik had eigenlijk verwacht dat ze me niet meer zouden kunnen hebben. Ik denk dat veel niet-geoutte gays dat denken, if not all. Maar uit ervaring blijkt het toch niet zo te zijn.

Wel deze herinneringen heb ik al even kunnen neerpennen ... typen. Een volgende reeks zal er snel weer aankomen.

14-01-2010, 17:17 geschreven door Syrun  

Wauw, wat is dit even geleden zeg! Ik dacht eigelijk nooit meer terug te komen en toch hier sta ik weer vandaag :D
Waarom ik niet wou verdergaan met de blog? Ik dacht eigelijk nadien dat het belachelijk was maar ik heb onlangs een berichtje gehad van iemand waarin die schreef dat hij de blog leuk vond. Vandaag denk ik: " laat ik er nog eens aan werken!"

Misschien is een kleine update van de situatie wel op z'n plaats, maar er is eigenlijk zoveel gebeurd dat ik het moeilijk in één keer kan vertellen. Dus ik ga eens rustig nadenken en zien wat ik juist allemaal ga vertellen.

Btw, weet iemand hoe je op een mail van iemand die via bloggen een bericht stuurt, antwoord?

Dan nog even een kleine note voor diegenen die in hoop zitten te wachten op een duidelijk vervolg ( als er al iemand is :D), ik zit nu in mijn blok. Dit wil zeggen dat ik hele dagen t huis zit te leren, te slapen, mij te vervelen, wat ik wil zeggen is dat ik meer ga aan de blogg werken dan voorheen, wat overigens niet zo moeilijk zal zijn ;)

14-01-2010, 09:59 geschreven door Syrun