Op de "isla mujeres", de golvende caraiben op de achtergrond, een fris briesje die voor de nodige afkoeling zorgt, daarnet nog chillend in een hangmat onder de kokostree...verbind ik mezelf eindelijk nog eens met overzeese koudere thuisoorden....Na mijn weekje internaatopvoeden in Saltillo trok ik dus terug zuidwaarts...in Queretaro maakte ik opnieuz kennis met de non-kennis van de taxidrivers hier...ongelooflijk, die mannen komen half gefrustreerd en kwaad als je hen een slaapadres toont, vragen ze of jij de plaats niet kent..ja deueueu tuurlijk wel, soit, het kan er hier soms hectisch aan toe gaan, op tmoment soms stressie maar uiteindelijk hilarische humor op zich....Hierna was het bussen naar mexico-city,bekomen van de reeds vertrouwde mottigheidstoestanden van de bus en verder naar Puebla....hier zalig hostel met een kerel die zit in zijn zetel, longen vult met nicotine en het belgische bier meer dan eigen zou maken, maar schat van een kerel, superverblijf, gezelschap bij ontbijt,....na puebla een ongelooflijke busrit naar Oaxaca....bergen rijzen uit het niets, reusachtig met oneindige cactussen,...de natuur is zo super, het doet een mens toch wel beseffen hoe klein we in godsnaam zijn, wie we maar zijn, wat voor moois onze bol ons zomaar biedt en waar we in godsnaam het recht halen dit te vernietigen uit "eigen belangen"...hm, ik moet zeggen, als je zo alleen reist gaat er zeer veel om in je hoofd...je kan niet steeds delen wat je meemaakt, de dingen die je raken, voorlopig praat ik nog niet luidop tegen mezelf, dus das toch al dat..nee, echt, het reizen alleen is een ongelooflijke ervaring, geen seconde spijt van....ok, waar was ik, aja, Oaxaca...wa was da, eerste nacht in een hostel waar die franse meiden zo high liepen heel de nacht door, de honden en katten hun slaapplaats vonden in elk bed (dit ging toch wel buiten mijn westerse hygienenormen)jah, volgende dag toch wel verhuisd...oaxaca supermooie stad...dan met lokale bus tot ergens in de bergen, gedropt aan laatste halte en dan berg op in de blekke zon, tot ik aan Monte Alban kwam, ruines, mooi, waaaaaarm, zalig gewoon....na oaxaca ging ik in een "Van" een 5.5uur durende haarspeldbochtentocht tegemoet(Bart dit is iets voor jou:) het landschap ongelooflijk, bergen, bergen..kleine dorpjes,...eerste 2 uur puur genot, al deze beelden vormen schilderijtjes die je maar niet beu geraakt....eigenlijk alles, het straatbeeld in de steden, de sfeer in de lokale markten, het vormt een film waarvan je geen einde wil zien, het verveelt je niet, de verschillen zijn zo immens...allemaal mensen maar god is het interessant te zien hoe mensen en mensen zo anders of toch gelijk kunnen zijn....nog een voordeel denkek van alleen te reizen...mijn oog voor detail staat zeer scherp, veel dingen vallen op, ik vraag dingen aan de mensen, het maakt je op menselijk vlak echt wel veeeel rijker...en ja, opnieuw wijk ik af...dus, mijn rit richting kust van oaxaca eindigde jammergenoeg in de hoogste concentratie om mijn stuutjes binnen te houden...och ja, je ziet een bordje met "120 km" en geen einde aan de bergen, effe tandenbijten op zo'n moment, jaja, ik leer hier ook nog eens doorzetten bovenop, wat een leerschool (en dit keer niet door apenwerk van de boeken aan unief - zei ze me een zachte ironische ondertoon-) dan in Potchutla in een zalige "collectivo" (is gelijk een overdekte laadbak, je springt daarin en dan klop je op het dak van de bestuurder als je eruit wil) naar Mazunte.....temperaturen waar zelfs zonneliefhebster sylvie van moest bekomen, overal palmbomen, kokosbomen, jungle, hutjes als in de boekskes, zalige zee, rotsen,...ALLES wat je maar kan dromen voor zomerse sferen, "dit wordt de climax van mexico" dacht ik(en werd bevestigd) eerste nacht sliep ik in e hutje op het strand, daarna voor een beter prijske(budgetbewust als we zijn)in hutje in jungle, douche was gelijk grote bak water en dan maar overgieten zouek zeggen...dit is echt me ding, puur natuur, nie meer maar vooral nie minder....tof gezelschap gevonden zomaar op straat, tocht in de zee om er met reuzeschildpadden te zwemmen, te snorkelen...boottochtje in een lagoon om er de krokodillen van dichtbij te zien, uit kokos te drinken, och werkelijk, elke seconde van deze dagen was puur genot, intens geluk dit te mogen zien (snifsnif worden we emotioneel? Wel ja, heir toch wel als je zo in de jungle zit, sterretjes, muskietennet,....) na 4 dagen stapte ik opnieuw de bus in om 12 u later in dè koloniestad San Cristobal te komen...hier werkelijk andere wereld, de vrouwen in traditionele kledij, weven op straat,....alsof je gedropt wordt in een prentenboek en dan gezellig rondloopt, is dit dan werkelijkheid? Weeral genoeg stof om te bestuderen:) Daarna ole weer 14u bus naar Yucatan waar ik Chitzen itza bezoht, zalige ruines vna de mayas, toch wel indrukwekkend hoe die mannen leefden....je hebt hier ook veel "cenotes" (ondergrondse grotten, en je kan daar dan in zwemmen, precies in een aquarium)...en dan cancun, overzetboot en nu dus isla mujeres....shit da stikt hier van amerikaanse families, de mensen rijden rond met golfkarrekes...de drukte is me hier iets tè, maar de stranden, de warmte, water waar je kan doorkijken (en niet om een kwal tegen te komen:), die zalige palmbomen opnieuw...tjah, de charme is me nog lang niet verleerd.....Zo, jullie zijn weer wa mee....nog een kleine 10 dagen mexico te gaan, en dan met den auto met zus richitng guatemala...op naar het nieuwe avontuur:) Hoe kan ik deze keer afsluiten? Door te zeggen dat geen woorden kunnen beschrijven wat voor energieladende ervaring dit is? Een aanrader voor degenen die twijfelen de stap van "het-alleen-op-pad-trekken" te durven zetten...ik deed hem en ben er nu al zeker van dat ik er geen seconde spijt van zal hebben...Hoe je zou vergeten dat het leven meer biedt dan enkel te doen wat opgedragen wordt door het systeem waar we in draaien....
¡Adios!
|
