|
Na 2 dagen bussen,
omringd door menig brits manvolk waarbij de vrouw gelukkig het woord in spaans kon nemen om ons veilig met taxis naar lugubere snoopdoggevulde "gevangenishotels" te brengen...
arriveerde ik dan toch , nog steeds veilig en wel, in Nicaragua...
curiosa hoe het hier zou zijn...en ja hoor, zoals ze zeiden,
Nicaragua is een favorietje (zoals elk land eigenlijk, mr soit)...
veilig gevoel, de mensen bekijken je nie als gringo die ze kunnen afzetten (alle, da blijven ze doen, hoe zou je zelf zijn als het eten op je bord afhangt van wat je die dag verkoopt, maar helaas, dedeze begint de kunst van afbieden en spaans plantrekken serieus onder de knie te krijgen), leuke praatjes in het spaans op de centrale plaza`s, bananenchips en tropische fruitslaatjes alom voor luttele centen (voor ons rijke stinkerds althans...is het verkeerd ergens vrede te nemen met het geluk dat wij in dat goeie belgenlandje geboren zijn?! ...ik denk het niet, maar stilstaan bij dat geluk, dat leer je hier wel, elke dag opnieuw en misschien verrijkt dat wel meer dan een vet betaalden job..), het genot van een 5-minuten-zweetloos-zijn achter e goei douchke (en als deze dan nog eens beestloos bleek kan het geluk al helemaal nie meer op...), ronddretsen doorheen de fascinerende marktjes, hier spreken ze je trouwens altijd met "amor" aan wat wel een charme heeft, de verschillen opmerken tussen de landen....
Och, jullie lezen het...het klinkt allemaal misschien te schoon, en ik moet toegeven,
soms kan ik er zelf niet bij, maar het blijft echt genieten hier...
denken aan thuis, veeeeeeeel dingen veel meer leren apprecieren,...veel hoor
maar missen, dat nog niet...
terugkomen doe ik zeker...
met zoveel meer in me hoofd...
|
